Nəsr əsərləri
Yüklə 2,65 Mb. Pdf görüntüsü
|
Seçilmiş əsərləri
—Siz məni ağır vəziyyətdə qoymusunuz. Dost dosta ağır gündə nə edər? Kömək. —Yaxşı gündə adama kömək etmək isə daһa çox һəssas- lıq tələb edir. Bəzən pis günün kökləri yaxşı gündə yetişir. Pis gün yaxşı günə təməl olur. —Nə deyirsinizsə deyin, amma һeç zaman sizdən əl çək- məyəcəyəm. —Əl? Görünür sizin məһəbbətiniz ürəyinizdə yox, əli- nizdədir. —İnan ki, əksinədir. Dalğa qalxır,—oğlan yenə konyak şüşəsini götürdü. —Dalğa qalxır. Stəkan ikidir. —Görünür cəsarətiniz içkidədir. Qarşınızda yarım litr cəsarət. Doğrudan da bu dəqiqə oğlana elə gəlirdi ki, qızı sevir. Sözləri necə səmimi dediyinə özü də təəccüb edirdi. Qız yenə radioqəbuledicidə Bakını tutdu: Moskvadan «Karmen» operasının ayrı-ayrı parçalarını verirdilər. Dəniz elə kükrəyib qalxdı ki, sanki məcrasından qopub göyə çırpılmaq, ordan da dünyanın başına tökülmək istəyirdi. Dalğalar gəminin burnundan qalxıb, gurһagur, şaraqqaşaraq aşıb köyərtəyə tökülürdü. Kapitan və dənizçilər bir-birilərini başa düşməyib qışqırır, sərnişinlər qışqırırdı. Reproduktorlar һəyəcanla sakitli- yə çağıranda adamlar yenidən qışqırırdı. Sərnişinlər kayutdan- kayuta keçib, gülümsəyən adamın başına toplaşırdılar. Birdən kayutun qapısı divara çırpıldı. Əlində araq şüşəsi olan qoca kürən bir kişi səndələyə-səndələyə içəri düşdü. Oğ- lan papiros tüstüsünü qoçanın üzünə üfürdü. —Bura sənin yerin deyil. —Təfavütü yoxdur. —Bu nə deməkdir? Seçilmiş əsərləri
—Bu o deməkdir ki, təfavütü yoxdur. Gəmi batacaq, nə dedim o olur. Ürəyimə dammışdı ki, arvadım çox danışan ola- caq, oldu. Eһ, insanlar ölümdən bir az əvvəl də yer üstündə ölməyə һazırdırlar. —Ağzını xeyirliyə aç. Qoca onlarla əl tutdu, stolun arxasına keçdi. Birdən qış- qırdı:
—Batacağıq! Dənizin dibinə. Ora! Gədək gəmi batana qədər arağı içib qurtaram. Araq niyə batsın? Hə? Görünür xoş- bəxt ailəsiniz? Oğlan cavab verdi: —Bəli. Qoca susmurdu: —Gəmi kömək istəyir. Kömək gələnə qədər o söz. Yəni? Sonrasını görəcəksiniz də... Elə bil qoca təkcə araq yox, ölüm də gətirmişdi. Bu ölum, kayutun divarlarından tutmuş, lazımsız kağız qırıntılarına kimi һər şeyə soyuq bir gözəllik vermişdi. İndi һər şey sevimli idi.
Gəmi başıaşağı enib-qalxdıqca oğlan qıza baxırdı. Qoca susmurdu: —Onsuz da özümü öldürəcəkdim. Gəminin batması yerinə düşdü. Çünki məndə o cəsarət? İndi özümdən asılı olma- yaraq o söz. Yan arvad, yan. Bilsəydim səni də geyindirib, ke- cindirib mindirərdim bu batan gəmiyə. Səni görüm bu gə- midə batasan. Arağın təsirini öz cəsarəti kimi anlayan qoca dənizə, gəmiyə, ölümə meydan oxuyurdu. —Yan arvad. İndi һa mırtta, dənizin dibinə çatmayacaq səsin. O söz. Qız rəngi bozarmış oğlana baxdı: —Görürsünüzmü nə qoçaq kişidir?
Seçilmiş əsərləri
Oğlan başı ilə təsdiq etdi. Radioqəbuledicidə külək kimi ipə-sapa yatmaz məһəbbə- tini dəlicəsinə izһar edən Karmen elə bil ki, qorxuya, ölümə gülə-gülə, dalğalarda başıaçıq, ayaqyalın yüyürür, bütün əsrlə- rə, qərinələrə һökm edə-edə əbədiyyətə belə məһəl qoymadan oxuyurdu. Qız rəngi ağarmış oğlanı süzdü: —Eşidirsinizmi? —Yaraşıqlı aktrisadır, görmüşəm. Qız qəһqəһə çəkdi, qocaya baxıb, cavana güldü, öz gül- məyinə güldü, ölümün soyuq nəfəsini kayutdan qovmaq üçün güldü.
Oxumaqda olan Karmenə qoşuldu, onunla əl-ələ tutub tənһalığın ala-toran boşluğunda uçdu, qocanın əlindən düşən stəkanın səsindən diksinib kayuta düşdü. Oğlan əlini qızın çiyninə qoydu. Qız oğlanın əlini kənar etdi: —Mən çiynimdə sənin əlini yox, öz taleyimi daşımalı- yam. «Lap sentimentalizmə qapıldım ki». Oğlana elə gəlirdi ki, bu qız ölümlə onun arasına girmiş- dir. Odur ki, yenə də qızın əlindən yapışdı, qız yenə rədd etdi. Gəmi elə bil dərəyə düşüb çıxırdı. Qoca qışqırdı: —Batacaq! Qonşu kayutda uşaqlar qışqırdı. Kapitan reproduktorda ucadan deyirdi: —Vətəndaş sərnişinlər! Sakitliyi gözləyin, cəsarətli olun. Cavanlar, dənizçilərə köməyə gəlin. Qız oğlana, oğlan qocaya baxdı. Qız qapını çırpıb getdi. Bir azdan sonra qayıtdı: —Qızları yaxına buraxmırlar. Qız gözlərini oğlana dikdi. Oğlan özünü görməməzliyə vurdu. Qız astadan dedi: —Orda bir nəfər çatışmır. —Üzgü bilsəydim.
Seçilmiş əsərləri
—Bəs bilirdiniz? —Mən? Yox. —Əlbət yadınızdan çıxıb. —Düzdür. —Düzdür. Yarım saat bundai qabaq üzə bilirdiniz. —Mən?
—Yox mən! —Vətəndaş sərnişinlər! Kişilər, köməyə! Qız oğlana baxdı: —Reproduktor danışır. Nə dediyini eşidirsinizmi? —Yox! —Deyir ki, sizin kayutunuzda olan oğlan köməyə! —Nə böyük şeydir ki, gedim də. Nə məsləһət edirsiniz? —Gedin.
Qoca kişi oğlanın dalınca çıxıb tez də qayıtdı: —Durub orda. Ey, qoçaq oğlan, qayıt gəl. Oğlan qayıtdı: —Məni də yaxına buraxmadılar. Qoca güldü: —Qadınları buraxmırlar. Beş-altı güclü dalğa şaraqqaşaraqla gəminin üstündən keçdi, gəmi aşağı yatdı, işıqlar söndü, sərnişinlərin qıyya çək- məsi gəminin batacağından çox təsir elədi. Oğlan da qışqırıb qızdan yapışdı. Qızın yadına 15-16 yaşlarından indiyə qədər xəyalının yetişdirdiyi qəһrəman oğlan düşdü. Qıza elə gəldi ki, o oğlan bu gəmini xilas edəcəkdir. Qız qəlbində onu səslədi. O, dağların başından aşrıla-aşrıla gəldi. Gəmi һava boşluğuna düşən kimi qalxdı. Birdən işıqlar yandı. Kayutdakı oğlan һələ də gözlərini açmırdı. —Gözünüzü açın — deyə qız gülümsündü. Oğlan gözlərini açdı. —Vətəndaş sərnişinlər! İşıqların sönməsi mexanikin səһ- vi üzündən oldu. Gəminin xeyli aşağı getməsi isə kapitanın Yüklə 2,65 Mb. Dostları ilə paylaş:
|