8
Dializ
Fəsil 1
Dializin tarixi
1.1. Dünyada hemodializin inkişafı
Q
anın təmizlənmə problemi qədim zamanlardan tibb elminin
diqqət mərkəzində olmuşdur, çünki çox xəstəliklərin sə-
bəbi bədən mayelərinin bir-birinə qarışması kimi qəbul edilirdi.
Am ma bədənin təmizlənməsi üçün müxtəlif üsullardan istifadə
olunsa da müsbət nəticələr əldə edilmirdi, bəzən hətta xəstələr
üçün ziyanlı da ola bilirdi, ona ğörə də bu üsullara qarşı maraq
vaxta şırı artıb azalmışdır. Qanın təmizlənmə problemi XIX əsrdə
yenidən həkimlərin marağına səbəb oldu, çünki biokimyanın inki-
şafı ilə əlaqədar orqanizmdə baş verən proseslərin mahiyyəti
aydınlaşdirilmağa başlandı.
Dializ – kolloid məhlulların kristalloid məhlullardan ayrılması
üsulu olub, iki məhlulun arasında yerləşdirilmiş yarımkeçirici
membranın dəliklərindən seçici diffuziyanın köməyi ilə təmin
olunur. Üsulun fi ziki əsasları ilk dəfə 1854-cü ildə Tomas Qrem
tərəfi ndən əsaslandırılmış və “Osmotik güc” adlı əsərində təqdim
edilmişdir. Qremin təklif etdiyi dializator dibi yarımkeçirici memb-
ran olan qabdan ibarət olmuşdur. Bu qaba məhlul dolduraraq daxi-
lin də həlledici olan başqa iri qabın içinə yerləşdirmiş və belə liklə,
dializ prosesini tədqiq etmişdir. O, ilk dəfə yarımkeçirici memb-
ranların hazırlanması üsulunu təklif etdi, diffuziya və osmosun qa-
nun auyğunluqlarını eksperimental olaraq sübuta yetirərək müasir
dializin nəzəri bazasını yaratdı. Dializ sözünü də ilk dəfə təklif edən
Qrem yarımkeçirici membrandan diffuziyanın sürətinin molekulun
ölçülərindən asılı olduğunu, bu göstərici artdıqca diffuziya sürətinin
azaldığını sübuta yetirmişdir.
1913-cü ildə Amerika həkimləri J. Abel, L. Rowntree, B. Tur ner
həmkarları ilə birlikdə təcrübə heyvanlarında (böyrəkləri çıxarılmış
9
Fəsil 1. Dializin tarixi
itlərdə) dializ apardılar. Onlar təcrübə heyvanlarının qanını arteriyadan
kolloid borulara axıdıb və sonra bədən venalarına qaytardılar.
Kolloid borulardan natrium xloridin fi zioloji məhlulu axan silindrə
yerləşdirilirdi. Üsulun köməyi ilə alimlər heyvanların qanından
salisilatların, bromidlərin çıxarılmasına nail ola bildilər. Amma tez-
tez tromboembolik ağırlaşmalar müşahidə olunurdu çünki anti-
koaqulyant kimi istifadə olunan hirudin effektiv antikoaqulyasiya
yarada bilmirdi. Apardıqları eksperimentlərin nəticələrini onlar
“Dializ yolu ilə diffuziyaedən maddələrin diri heyvanların qanından
çıxarılması” əsərində nəşr etdilər və icad etdikləri cihazı “süni
böyrək” adlandırdılar. Bundan sonra dializ fi ziologiyada geniş
istifadə olunmağa başlandı və müxtəlif yarımkeçirici membranların
sınaqdan çıxarılması üzrə elmi axtarışlar aparıldı. Amma etibarlı
antikoaqulyantların olmaması üsulun inkişafına mane olurdu.
1923-cü ildə H. Nechles yarımkeçirici membran üçün öküzün
bağır sağından və antikoaqulyant kimi hirudindən istifadə etdi. Bu
cihazın köməyi ilə böyrəkləri çıxarılmış itlərdə hemodializlər apardı.
Alimin gördüyü işlər nəticəsində təcrübə heyvanlarının ömrünü
uzatmaq mümkün olmasa da, uremik sindromun ağırlıq dərəcəsinin
yumşaldılması mümkün oldu.
1924-cü ilin oktyabrında Almaniyada G. Haas uremiyadan
əziyyət çəkən xəstənin müalicəsi üçün insana ilk hemodializi
aparmışdır. Antikoaqulyant kimi təmizlənmiş hirudin istifadə olunsa
da, onun antigen xüsusiyyəti dializi 30–60 dəqiqədən artıq aparmağa
imkan verməmişdir. G.Haasın sonrakı təcrübələrində 1927-ci ildə
hemodializ təmizlənmiş heparinlə aparılmışdır.
1926-cı ildə R. Lim və H. Necheles hemodializ apardıqda təmiz-
lənməmiş heparindən istifadə etdilər.
1938-ci ildə W. Thalhimer ilk dəfə yarımkeçirici membran kimi
sellofandan hazırlanmış borulardan istifadə etdi və böyrəkləri
çıxarılmış təcrübə itlərinə hemodializi təmizlənmiş heparinlə apardı.
Hemodializin bütün məsələləri nisbətən həll olunsa da, hələlik o,
təcrübədə xəstələrin müalicəsi üçün istifadə olunmurdu.
10
Dializ
1943-cü il sentyabrın 3-də W. Kolff və H. Berk ilk dəfə Hollan-
diyada kliniki təcrübədə özlərinin yaratdıqları cihazın köməyi
ilə xəstələrə hemodializ apardılar. Onlar G.Haasın dializatorunu
təkmilləşdirmişdilər. Bu dövrə qədər artıq məlum idi ki, sellofan
membranından qanın formalı elementləri, zülal, bakteriyalar,
viruslar keçmir, amma kiçik molekullar, məsələn qlükoza, sidik
cövhəri, kalium, natrium keçir. Əslində Kolff süni böyrəyi yox,
hemodializatoru ixtira etmişdi. Onun yaratdığı dializator metallik
tordan düzəldilmiş silindrin üzərinə dolanmış sellofan borudan
ibarət idi. Silindr uzadılmış vəziyyətdə içərisi 100l duz məhlulu
ilə doldululmuş vannanın içərisinə yerləşdirilirdi. Silindr öz oxu
ətrafında fırlanmaqla sellofan boru məhlul ilə yuyulur. Dializ
aparılan xəstələrin hamısı uremiya ilə olan xəstələr idilər. Xəstələrin
qanındakı sidik cövhərinin səviyyəsini aşağı salmaq və bəzilərini
uremik komadan çıxartmaq mümkün oldu. Bu zaman Avropada
müharibə getdiyi üçün Kolff cihazları ilə birlikdə ABŞ-a köçdü.
1946-cı ildə W.Kolff dünyada ilk dəfə xəstələrin hemodializ ilə
müalicə edilməsi haqqında kitab-rəhbərlik nəşr etdi.
1947-ci ildə N. Alwall (Isveç) kliniki təcrübədə istifadə üçün
başqa konst
ruksiyada hemodializator yaratdı. Vertikal vəziyyət-
də hərəkətsiz dayanmış silindrə sellofan borunu dolayaraq üzə-
rindən xüsusi xarici silindr geyindirdi. Beləliklə, genişlənməsi
məhdudlaşdırılan sellofan boruda hidrostatik təzyiqi artırmaqla
ultrafi ltrasiya effektini almaq mümkün olurdu. Bundan başqa N.
Alwall tərəfi ndən yaradılan cihazlarda boruların qanın təmizlənə
biləcək dializ səthi çox yüksək (16 000 sm
2
) olaraq, demək olar,
normal insanın böyrəyindəki yumaqcıq kapillyarlarının səthinə
(15 000 – 20 000 sm
2
) bərabər idi, odur ki, bu cihazlar yaxşı
depurasiya aparırdı.
Venoz qanda toksik maddələrin konsentrasiyası arterial qandan
şox olduğu üçün G. Murray 1945-ci ildə venoz qanı aşağı boş venaya
kateterin yeridilməsi yolu ilə alınması və təmizlənməsini təklif etdi.
1949-cu ildə J.Merril və Brigham həmkarları ilə birlikdə Kolffun
Dostları ilə paylaş: |