Hüseyn caviD
Yüklə 2,83 Kb. Pdf görüntüsü
|
119 İ l c a y (əlində bir qalpaqla bir atqı “plaş” gəlir və hər ikisini Ərtoğrula verir). Al, quzum, hava pək sərin... Təkrar soyuq alırsın. Ə r t o ğ r u l (atqıyı alır, yarı bürünür, qalpağı sıra üzərinə atar). Bilməm, şu bahardan, şu lətif ruzigardan niçin bu qadar qorquyorsun? Ağacları, çiçəkləri süslüyən, quşları, kələbəkləri bəsləyən bahr yalnız insanamı, yalnız banamı düşman kəsiləcək!? Halbuki bənim vücudum bir çiçəkdən daha qaba, bir kələbəkdən daha qalındır. Y a v u z (rəqsan və məğrur adımlarla gəlməkdə olan Altunsaçı Ərtoğrula göstərir. Yarım qəhqəhə ilə). Iştə çiçəkdən bəhs etdin də qarşımıza çıqdı. Ə r t o ğ r u l (mə’nalı bir baqışla baqar). Əvət, həm də öylə bir çiçək ki, yürüyormu, qoşuyormu? Oynuyormu, uçuyormu? İnsan bir türlü fərq edəmiyor. A l t u n s a ç (şux bir təbəssümlə). Gün aydın, əfəndilər (Təmənna edər). İ l c a y. Xoş gəldin, qızım səfa gəldin (Öpüşürlər). A l t u n s a ç (Ərtoğrula). Nasılsın, baqalım, nə yapıyorsun? Ə r t o ğ r u l (istehzalı təbəssümlə). Qüruni-vüstada yaşıyorum. (Qəhqəhə). Əvət, qüruni-vüstada yaşıyorum. A l t u n s a ç. Hala unutmadınmı? Unutmadınmı ya? Ə r t o ğ r u l. Bən çoq vaqt kəndimi unutuyorum, fəqət bu sözü unutamıyorum. (Acı qəhqəhə). Çünki səni unutamıyorum. A l t u n s a ç. Təşəkkür edərim, görünüyor ki, qavğadan pək zevq alıyorsun. Ə r t o ğ r u l. Zatən bütün həyat qavğadan ibarət deyilmi, ya? Y a v u z (yerindən qalqar, kinayəli bir ahənglə İlcaya). Bunları kəndi halına bıraqsaq, daha eyi olmazmı? İ l c a y. Haydı, gəl, biz birər qəhvə içəlim, savaşıb barışdıqdan sonra onlar da gəlirlər. Hər ikisi içəri girər. A l t u n s a ç (şux bir təbəssümlə). Pək tuhaf deyilmi, ya! Yenə əski hal, yenə əski xırçınlıq... Ə r t o ğ r u l. Nə yapalım, çoq uğraşdım, bir türlü yeniləşəmədim. Əvət, yenə əski çocuqluq, yenə əski dəlilik... A l t u n s a ç (pək ciddi). Xayır, sən bana gülüyorsun, bənimlə əyləniyorsun. 120 Ə r t o ğ r u l. İştə bu da yeni bir iftira, yeni bir təhqir... A l t u n s a ç (sarsılmış bir halda). Ah, niçin insaf etmiyorsun? Ə r t o ğ r u l. Insafmı? (Qəhqəhə). Zatən insaf və mərhəmət İsa ilə bərabər göyə çəkildi. A l t u n s a ç. Ah, yenə gülüyorsun. Ə r t o ğ r u l. Fəqət bu qəhqəhələr acı fəryadlardan başqa bir şey deyil. A l t u n s a ç. Xayır, sən pək haqsız və pək məğrursun. Ə r t o ğ r u l. Kim bilir, bəlkə bən bir aynayım ki, öz bənliyini bəndə görüyorsun. Bən əvvəl nə idimsə, şimdi də oyum, hər nasılsa dəyişmədim, dəyişəmiyorum; fəqət sən bil’əkis, gündən-günə dəyişiyor və gözəlləşiyorsun. Hər halında bir yenilik, hər hərəkətində bir böyüklük görünüyor (Acı qəhqəhə). Əvət, sən bir gülsün ki, zəhərli dikənlərin könlümü parçalıyor; sən bir pərisin ki, atəşli tırnaqların beynimi gəmiriyor. A l t u n s a ç (sinirli və darğın). Ah, sən bir cəlladsın, bir Əzrailsin. Ə r t o ğ r u l (müstəhzi). Halbuki Əzrail də bir mələkdir. Fəqət bən bir mələyin Əzrail olmasını arzu etməm... A l t u n s a ç (getmək istər). Əvət, haqlısın... Ə r t o ğ r u l. Nerəyə? A l t u n s a ç. Gəldiyim yerə. Ə r t o ğ r u l (onun əlini yaqalar). Xayır, getmə! Əgər bəndən uzaqlaşmaq istiyorsun daha yaqın gəl; çünki yanğından qurtulmaq için tək bir çarə var; o da yalnız alova soqulmaqdır. İlcay ilə Yavuz balkona çıqarlar. İ l c a y. Nerdə qaldınız? Y a v u z. Sizi bəkliyoruz. Ə r t o ğ r u l. Gəliyoruz. İ l c a y. Nə oldu? Barışa bildinizmi, qavuşa bildinizmi? A l t u n s a ç (istehzalı təbəssümlə). Əvət, barışdıq, fəqət atəşlə pambığın barışması kibi... Ə r t o ğ r u l. Əvət, qavuşduq, fəqət kürreyi-ərzlə püsküllü yıldızın qavuşması kibi... İ l c a y (Altunsaçın əlindən tutar). Gəl, baqalım, niçin bizdən qaçıyorsun? 121 A l t u n s a ç (Ərtoğrula baqar, acı təbəssümlə). Bən qaçmıyorum, qaçırıyorlar (Içəri girərlər). Y a v u z (Ərtoğrula). Bana baq. Altunsaç bir gövərçindir, əfsus ki, onu uçurmaq istiyorsun. Ə r t o ğ r u l. Məraq etmə, uçurmam. Y a v u z. Düşün ki, o bir afətdir, halbuki atəşlə lətifə edilməz. Ə r t o ğ r u l (müstəhzi qəhqəhə ilə). Görünür ki, Qaplandan ehtiyat ediyorsun. Y a v u z. Xayır, o sərsəmdir, əlindən bir iş gəlməz; fəqət doktor Qaratay, sənin o yeni rəqibin daha qorqunc və daha təhlikəlidir. Ə r t o ğ r u l. Demək şimdi Afəti bıraqıb da Altunsaçımı izliyor. Y a v u z. Həm də nasıl izləmək! Bir an belə kölgəsindən ayrıldığı yoq. Babası Xandəmir isə doktora qarşı pək lütfkar... Çünki o da kəndisi kibi macəracu, olduqca sərvət və şöhrət düşkünü... A l a g ö z qara geyinmiş olduğu halda əlində iki kitab gəlir. Ə r t o ğ r u l. Buyursunlar, əfəndim (Əl verdikdən sonra). Eyi ki, bizi də xatırlaya bildiniz. A l a g ö z. Inanız ki, hiç vaqtım yoq, yalnız xəstə olduğunuzu eşitdim də onunçin gəldim. Ə r t o ğ r u l. Təşəkkür edərim. Y a v u z. Lakin nədənsə əsla evinizdə bulunmuyorsunuz. Ə r t o ğ r u l. Əvət, bana da xidmətçi öylə söylədi. A l a g ö z. Çünki hər gün xəstəxanəyə gediyorum da... Ə r t o ğ r u l. Niçin? Xəstəmisiniz? A l a g ö z. Xayır, yaralı əskərlərə baqıyorum. Ə r t o ğ r u l. Hanki xəstəxanədə? A l a g ö z. “Turan” cadəsində, “İbn Sina” xəstəxanəsində... Ə r t o ğ r u l (mə’nalı və məhzun). Əvət, pək gözəl... Y a v u z. Bu kitablar nə? A l a g ö z. Romandır, Ərtoğruldan aldım. Ə r t o ğ r u l. Nasıl, mütaliə buyuruldumu? A l a g ö z (məhcub və mütəbəssim). Əvət, təşəkkür edərim, sanki hər ikisi bənim ruhumu, bənim həyatımı təsvir edən birər aynadır. Görünüryor ki, bunları seçib verdikdə hər şeydən əvvəl bəni düşünmüşsünüz. Yüklə 2,83 Kb. Dostları ilə paylaş:
|