nitqin növündən asılı olaraq kontekst və tələblər fərqlənir.
Nəticədə qeyri-verbal ünsiyyətin tərcümənin müəyyən
növündə iştirakı və rolu da fərqlənir.
Məsələn, yazılı nitqdə tərcüməçini qeyri-verbal
vasitələrdən əsasən müəyyən işarələr, o cümlədən durğu
işarələri maraqlandırır. Şifahi tərcümədə bu məsələ daha
mürəkkəbdir. Əvvəla, ardıcıl tərcümə zamanı dilmanc
müəyyən qeydlər götürür. Bu zaman əslində öz-özlüyündə
işarə olan rəqəm və hərflərdən başqa, vaxta qənaət məqsədilə
müxtəlif sadə rəsmlərdən, həndəsi fiqurlardan, riyazi, kimyəvi
işarələrdən, müxtəlif istiqamətli xətlərdən, oxlardan istifadə
etməklə öz işini asanlaşdırmağa çalışır. Məhz bu işarələrin
arxasında hansı fikirlərin durduğunu xatırlamaqla, tərcüməçi
bütöv bir fikri yazıda olduğu kimi ifadə etməkdən yaxa
qurtarır. Səsin tonu vasitəsilə fikrin müsbət, yaxud mənfi məna
kəsb etdiyini daha asan duymaq olur. Üzdəki ifadələr
söylənilən fikrin bəyənilib- bəyənilməməsini bilməyə kömək
edir. Baş işarəsi, üzdəki ifadə tərcüməçiyə öz işinə nə vaxt
başlamağı və ya nə vaxt dayanmağı hiss etdirə bilər.
Məruzəçinin bir neçə cümləni dedikdən sonra susması da
tərcüməçiyə «İndi tərcümə edə bilərsən» fikrini çatdırmağa
xidmət edir. Məlumatı qəbul edənlə ötürənin arasında
müəyyən anlaşılmazlıq olduqda da bunu qeyri-verbal
vasitələrlə daha tez duymaq olar. Əgər səhv tərcüməçinin
səhlənkarlığı, diqqətsizliyi ucbatm- dandırsa, bunu asanlıqla
yoluna qoymaq mümkündür. Tərcüməçiyə ayrı-ayrı ölkələrdə
fərqli münasibət göstərildiyini nəzərə alsaq, onun iş zamanı
oturuşu-duruşu, ardıcıl tərcümədə dilmancın məruzəçiyə
yaxın yerdə oturması və ya durması, geyimi (məsələn,
ala-bəzək, rəngbərəng geyim ciddi danışıqlar zamanı fikrin
yayınmasına səbəb ola bilər) də əhəmiyyət daşıyır. Bəzən
xarici nümayəndələr tərcümə xidmətindən istifadə edən
mötəbər şəxsin qonaqlarla yanaşı, tərcüməçi ilə də
salamlaşmasına diqqət yetirir. Bu, subyektiv münasibət olsa
da, tərcüməçiyə diqqət
və etimad kimi
75