227
bünövrəmiz yoxdur. Dünənəcən bizdə “türk dili” deyilir-
di, orada “Osmanlı dili” deyilirdi, “Osmanlı ləhcəsi” yox.
“Osmanlı dili” ifadəsi bilirsiniz ki, Firudin bəy Köçərlinin,
Sultanməcid Qənizadənin əsərlərində var. Mən yadıma
düşənləri deyirəm. Onda “türk dili” deyəndə məlum idi ki,
bu, bəli, Azərbaycandakı türklərin, bizim dilimizdir. Mən
belə hesab eləyirəm ki, onlar çox düzgün olaraq bizdən əv-
vəl bu məsələni həll elədilər və bu böyük məmləkətin, bu
böyük dövlətin, bizim qardaşımızın, sevimlimizin, əzizi-
mizin dövlət dili türk dilidir. Biz indi təzədən öz dilimizi
“türk dili” adlandıranda istər – istəməz qarışıq düşəcək.
Bu o demək deyil ki, biz əgər desək ki, “türk dili”, o saat
başlayacağıq danışmağa: “gəliyoram, gediyoram” və sairə.
Bunu qarşı – qarşıya qoymaq qəti surətdə düzgün deyil.
Bu, tamam başqa məsələdir. Amma hər halda, bu, qarışıq-
lıq əmələ gətirəcək. Bu, bizim Azərbaycan ədəbiyyatı məf-
humuna bir qarışıqlıq gətirəcək. Azərbaycan mədəniyyəti
məfhumuna bir qarışıqlıq gətirəcək və sairə.
Digər tərəfdən, “Azərbaycan dili” ifadəsinə biz niyə qa-
rışmalıyıq? Mən keçən dəfə də bunu dedim, yenə də tək-
rar eləyirəm. 60 il ərzində dünya ədəbiyyatının şah əsərləri
Azərbaycan dilinə tərcümə olunub, dünya elminin böyük
nümunələri Azərbaycan dilinə tərcümə olunub – bilavasitə
bir az qismi orijinaldan, böyük əksəriyyəti rus dilindən.
Azərbaycan dilindən nə qədər əsər tərcümə olunub, çap
olunub, bunların hamısında yazılıb ki, Azərbaycan dilin-
dən tərcümədir. Yenə də təkrar eləyirəm dediyim sözü ki,
bu “Azərbaycan dili” ifadəsi son 60 ildə Azərbaycan xalqı-
nın nəinki mənşəyinə daxil olub; bu, Azərbaycan xalqının
özünün
ifadəsinə, bir hissəsinə çevrilib.