Yeter ki kur’an susmasin iÇİndekiler böLÜM 3 BÖLÜM 5

22.BÖLÜM

-Eb-cet, hev-ves, kele-men, sah-fes… Çok güzel, aferin, dersini çok iyi aldın.

-Hocam, dünkü dersimi evde okudum. Burada da okudum.

-Çok güzel hadi bir daha oku.

- Kul hu wallahu ehad. Allahussamed.

-Aferin, çok güzel. Şimdi bugünkü dersini okuyalım…. Aferin, mükemmel. Evde de birkaç kez oku, tamam mı?

-Tamam hocam, zaten okuyorum.

-Nasıl gidiyor Fatma? Bakıyorum iyi anlaşıyorsunuz.

-Çok şükür. İnan o kadar güzel ki.. Hayatımın bir anlam ifade ettiğini, camiye gelip Kur'an-ı Kerim dersi vermeye başlamamdan bu yana fark ettim. Allah’ın kelamı Kur'an-ı Kerim’i öğretmek, onun lafızlarını çocukların tertemiz güzel beyinlerine işlemek kadar güzel bir şey olamaz. Ya Rabbi! İslam ne kadar da güzel.

Camiye başladığında Kur'an-ı Kerim okumasını bilmiyordu Fatma. Hatice’nin davet etmesi ile gelmişti. Başta yanaşmamış, İslami kitap okuyup sohbetlere katılmayı yeterli görmüştü. Diğer yandan da Kur'an-ı Kerim okumasını bilmemenin eksikliğini hep hissediyordu. Bazen Kur'an-ı Kerim’i eline alır, açar; “Keşke seni okumasını bilseydim” der, bunun burukluğunu yaşardı.

Daha fazla dayanamamış ve camiye gidip Kur'an-ı Kerim dersi almaya karar vermişti. Bu kararında Hatice’nin ısrarlı davetinin de çok etkisi olmuştu. Defalarca Hatice, kendisi ile yaptığı sohbetlerde onu camiye davet etmiş, Kur'an-ı Kerim okumanın, öğrenmenin ve öğretmenin faziletinden bahsetmişti. Sonunda onu ikna etmeyi başarmıştı.

Camiye gittiğinde Elif-ba’dan başlamıştı. Hemen hemen vaktinin çoğunu Kur'an-ı Kerim okumaya öğrenmeye ayırdığından, uzun sürede kat edilecek mesafeyi kısa sürede almıştı. Bu arada bitirdiği her kitabın da dersini verdiği için öğrencilerin arasında hoca olarak anılmaya başlamıştı. Nihayet Kur'an-ı Kerim’i hatmetmiş artık bir hoca gibi camide ders vermeye başlamıştı. Fatma, artık diğer hocalar gibi tüm tebliğ çalışmalarında yer almaya başlamıştı. Çok kitap okuduğundan İslami kültürü epey yükselmiş; ziyaretlerde sohbet yapmaya, öğrencilere kıssa, siyer, fıkıh dersleri vermeye başlamıştı.

-Bizim bugünkü kıssamızı sen anlatıyorsun değil mi? Diye sordu Hatice.

-Evet, inşallah anlatmaya çalışırım.

Camiye başladığından beri iki kez camiye polis baskını olmuştu. İlki camiye yeni başladığı döneme rast geliyordu. Kendi deyimi ile “şok” olmuştu. Polisin camiyi basması, çocukları zorla dışarı çıkarmaları, hocaları tehdit edip bir daha camiye gelmemelerini, gelirlerse yakalayacaklarını söyleyip Hatice’nin ellerini coplamaları… Hayretler içinde seyretmişti bütün bunları. Bundan daha ilginci ve acayibine gideni ise; hocaların ve çocukların fazla etkilenmeyip polis gittikten sonra tekrar camiye dönüp etrafı toparladıktan sonra, kaldıkları yerden derslerine devam etmeleri ve çocukların tekrar ve ısrarla camiye gelip ders almaları olmuştu. Hatta on yaşlarındaki bir öğrenciye; “korkuyor musun?” diye sormuş, öğrenci; “neden korkayım ki, biz Kur'an-ı Kerim okuyoruz. Onlar bizi dövseler de yine gelip camide ders alacağız” demesi onu çok daha fazla etkilemiş ve hayretler içinde bırakmıştı. Gerçekten kendisi de şahit olmuş, geçen süre içinde tüm baskı ve dayatmalara rağmen cami öğrencileri artmış, azalmamıştı. Bu baskınlar ailelerin İslami duygularını kabartmış ve onların çocuklarını, camiye daha fazla göndermelerini sağlamıştı. Yavaş yavaş alışmıştı Fatma. Çünkü her gün bir başka camiye baskın düzenlendiği haberi geliyor ve öğrenci ile hocaların buna rağmen ısrarla camiye gitmeye devam ettiklerini duyuyordu. Camide ders verdikleri için ülke çapında binlerce gencin yakalandığını, her yakalananın yerine bir başkasının geçip onun kaldığı yerden ders vermeye devam ettiği haberini her gün ama her gün duyuyordu. Bu da onun ve diğer hocaların azmini ziyadesi ile arttırıyordu.

Besmele, hamd, Salat ve selamdan sonra Fatma:

-Bu gün Hz. İbrahim (as)’in hayatını anlatacağız. Diyerek konuyu anlatmaya başladı.

Hz. İbrahim (as)’in doğduğu devirlerde insanlar taştan, tahtadan ve başka şeylerden yaptıkları heykellere ibadet ediyorlardı. Bu heykelleri kendilerine rab kabul ediyor ve onların önünde secdeye giderek onlara hediyeler ve kurbanlar adayarak onları yüceltiyorlardı.

Hazreti İbrahim, onların bu yapıklarını hiç beğenmiyor; “Bu cansız, duymayan, görmeyen, konuşmayan şeyler nasıl olur da insanların tanrısı olabilirler” diyerek putlara hiç ibadet etmiyordu. Derken Allah ona peygamberlik verdi. Peygamberlik geldikten sonra, en başta babasına; “Baba tüm kainatı yaratan bir Allah var. Sizi duymayan, görmeyen, sizinle konuşmayan, kendi elinizle yaptığınız heykellere niye tapıyorsunuz? Size ne zarar verebilirler ne de fayda. Gel tek olan Allah’a ibadet et” diyerek tebliğde bulundu. Babası heykelleri yapan bir ustaydı. Yaptığı heykelleri satarak geçimini sağlıyordu. Hazreti İbrahim’in bu sözü üzerine babası ona kızıp davetini kabul etmedi.

Hazreti İbrahim tüm şehir halkının bir şölen için şehir dışına çıktığı bir günde eline bir balta alıp şehrin heykellerinin bulunduğu tapınağı gider. Balta ile tüm heykelleri parçalar. Yalnız en büyüklerini kırmaz.

-Hocam, niye onu kırmadı?

-İyi dinle, niye kırmadığını anlatacağım. En büyüklerini kırmaz ve baltayı onun boynuna asar. Şehir halkı geri dönüp putların bulunduğu yere giderler. Aman Allah’ım bir de ne görsünler?! Tüm putlar kırılmış. Kim yapmış, kim yapmış diye kendi aralarında tartışmaya başlarlar. İçlerinden biri; “Bu şehirde İbrahim diye biri var. O bizim heykellerden söz edip onlara dil uzatıyordu. Olsa olsa o yapmıştır.” Diyerek Hazreti İbrahim’in yapmış olabileceğini söyler. Hemen gidip onu getirirler. Krallarının huzuruna çıkarırlar. Tüm halk oradadır. Merak içinde ne olacağını beklerler. Hazreti İbrahim getirilip kralın önüne çıkarılır.

-Hocam kralın adı neydi?

-Kralın adı Nemrut’tur. Kral ona; “Bizim tanrılara bunu sen mi yaptın?” diye sorar. Hazreti İbrahim; “Neden şu büyük olan puta sormuyorsunuz? Bakın balta da onun boynunda asılı duruyor. İyisi mi siz ona sorun. O belki size anlatır” diye cevap verince Nemrut; “Bizimle alay mı ediyorsun? Cansız bir heykel nasıl konuşsun?” der. Hazreti İbrahim; “Madem cansız ve dilsizdir, sizinle konuşamıyor, hareket edemiyor ve saldırılara karşı kendini koruyamıyor, o halde niçin onlara ibadet ediyorsunuz? Gelin, gökleri ve yeri yaratan, eşi ve benzeri olmayan, tüm canlıları yaratıp yeryüzüne ve gökyüzüne yayan tek bir Allah’a ibadet edin!” diye cevap verir. Nemrut; “Peki senin söz ettiğin Allah başka ne yapar?” deyince Hazreti İbrahim; “Benim Rabbim, hem öldürür, hem de diriltir” der.

Nemrut:

-Bu toprakların Rabbi benim. Ben de hem öldürür, hem diriltirim. Getirin iki tane köle, diye emir verir. Köleleri getirirler. Askerlerine emir vererek, “Birini öldürün” der. Hemen onu öldürürler. “Diğerini de bağışlıyorum” diyerek; “Bak ben de öldürüp diriltiyorum” der. Bunun üzerine Hazreti İbrahim; “Benim Rabbim güneşi doğudan doğurur, hadi sen de batıdan getir” deyince Nemrut aptallaşır ve hemen emir vererek; “Büyük bir ateş hazırlayın ve tanrılarınıza bunu yapanı yakın!” der. Tümü müşrik olan halk ateşi hazırlamak için harekete geçer.

-Hocam, onu yakacaklar mı?

-İstiyorsan bunu da bir başka dersimizde öğrenelim. Geri kalanını yarın anlatacağım inşallah.

-Hocam, bugün anlatın, ne olur bugün anlatın uğultuları yükselince Fatma;

-Çok merak ediyorsanız yarın gelmezlik yapmayın, dedikten sonra cami hocalarına dönüp;

-Unutmayın! Öğleden sonra ziyaretlerimiz var. Biz de …. Yerde buluşuruz, diyerek Hatice ile oradan ayrılırlar.

-Mevlüde abla geleceksin değil mi? Diye sordu Sümeyye.

-İnşallah böyle bir hayırdan mahrum kalmak ister miyim hiç?

-Ya çocuklar?..

-Onları kardeşime teslim ederim. Zaten şu anda evde. Onu evine yollamam olur biter.

-Sizler de ayrıca cami komşularını ziyaret edecektiniz değil mi?

-Evet, ayrıca bu gün Zeyneb teyze de bize katılacak. Böylece ben, Sultan ve Zeyneb teyze, inşallah ziyaretlerimizi gerçekleştireceğiz, dedi Zehra.

Zehra evlenmiş, sade bir düğün ile dünya evine girmişti. Hasan’ın muhacir olması, bu yüzden de maddi durumunun düşük olmasından arkadaşlarının yardımıyla aldığı düşük kalitede iki halı, iki kilim, pencereleri kapatacak kadar perde, bir masa, birkaç sandalye, set üstü bir ocak, küçük bir gardırop ve Zehra’nın çeyiz olarak getirdiği birkaç parça mutfak eşyası ile iki odalı, mütevazi bir ev kurmuşlardı.

Zehra mehir olarak hiçbir şey istememiş, ne verirlerse razı olacağını söylemişti. Bunun için Hasan’ın aldığı bir bilezik ve nişan yüzüğü mehir olarak sayılmıştı.

Her ikisi de camiye gidip Kur'an-ı Kerim derslerini vermeye devam ediyorlardı. Allah’ın bir lütfu olarak kısa sürede birbirlerine ünsiyet sağlamış, kalplerinde güzel bir sevgi oluşmuştu. Yaşadıkları ev zamane evlerine göre yoksul olsa da, kalplerindeki sevgi ve Allah için hizmet aşklarından bu onları hiç etkilemiyor, bilakis daha çok İslam’a ve İslami çalışmaya sarılmalarına sebep oluyordu. “Dünya malı gelip geçicidir.” Şeklindeki Allah’ın kesin hükmüne imanları, onları bu yaşamdan dolayı hüzünlendirmiyordu. Tam aksine ahiretin sonsuz nimetlerini kazanmaya bir basamak yapmak için ellerinden geleni yapıyorlardı.

Zehra, sözüne sadık çıkmış, dünya malına tamah etmeyip eşini bu konuda hiç zorlamamıştı. Düğünde kendisine gelen hediyelerden, paraya çevrilebilenleri paraya çevirerek eksiklerini onlar ile tamamlamaya çalışmıştı. Takılarının bir kısmını da eşine vererek, Hasan’ın bir iş kurmasına yardımcı olmuştu. Böylece Hz. Hatice (r.anha) annemizin misyonunu sürdürmeye layık bir mü’mine olmuştu.

Hasan evlendikten sonra bir seyyar arabası satın almış ve bu araba ile seyyar satıcılık yapmaya başlamıştı. Bu arada camideki Kur'an-ı Kerim derslerini ve tebliğ çalışmalarını hiç aksatmadan yerine getiriyor, muvahhid Müslümanların yol göstermesi ile elindeki tüm imkanları kullanarak, İslami çalışmalarını tüm hızıyla sürdürmeye çalışıyordu.

Camide ders verdiği için bir-iki kez yakalanmış, günlerce göz altında çeşitli işkencelerden geçirilmiş, sonuçta serbest bırakılmıştı. Polis tarafından bir daha camiye gitmemesi konusunda tehdit edilip baskı yapılmasına rağmen o yine de camideki dersinden geri kalmamış, kaldığı yerden devam etmişti. İslami çalışmaları, mürted örgüt elemanlarını rahatsız ediyor olmasından, onların da hedefi olmuştu. Çünkü, çalışmaları birçok gencin İslam’a dönmesine, caminin çocuklar ile dolmasına sebep olmuştu. Sosyal ilişkileri çok güçlü olduğundan cami ahalisi ve çevresi tarafından da çok seviliyordu. Hasan dendi mi, akan sular dururdu. Ziyaret ettiği aileler onu dinlemekten zevk alıyor, bu nedenle de bir çok aile muvahhid Müslümanları sevmeye başlamış ve çocuklarını camiye göndermişti.

Hasan’ın tüm bu güzel haslet ve çalışmaları gözden kaçmamış olacak ki bir gün cami çıkışı eve giderken saldırıya uğramış, vücudundan aldığı çok sayıdaki kurşun yarası ile oracıkta ruhunu rabbine teslim edip şehadet şerbetini içmişti. Kafirler, İslam’ın hiçbir zaman kalplere girmesini istemez. İstemediği için de ahlakları gereği iman dolu kalplerin sahiplerine olmadık baskı ve işkencelere başvururlar. Bunun faydasız olduğunu görünce de öldürmekten, Müslüman kanı akıtmaktan bir an bile geri durmazlar. Tarih sayfaları zalim, tağut, kafirlerin vahşet, işkence ve katliamları ile doludur. Kimileri diri diri yakılmış, kimilerinin çocukları öldürülüp kendileri, kızları ve eşleri köleleştirilmiş, kimileri çarmıha gerilmiş, Hazreti Zekeriyya testere ile ikiye ayrılmış, Bilal, Habbab, Ammar, Sümeyye, Yasir, Hubeyb ve daha niceleri… işkence, baskı, talan, hicret… Bunlar yetmeyince öldürülmüşlerdi. Bugün de tevhid erleri baskıya uğruyor, zulüm ve işkencelerden geçiriliyor, bu da yetmeyince aziz, pak kanları dökülüyordu. Mazlum beldenin toprakları kana doymuştu.

Küfür tek millettir. Adı, rengi, şekli ne olursa osun fark etmez. Hedef İslam oldu mu düşmanlıkta birleşirler. Kimisi tevhid erlerini yakalayıp işkencelerden geçirerek zindanlara atıyor, kimisi de kadın, çocuk, yaşlı, genç demeden katlediyor. Tarih tekrar şanlı bir İslami mücadeleye tanık oluyor. “Önceki ümmetlerin başlarına gelenler sizin de başınıza gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız?”

Eğer önceki ümmetlerin başlarına gelenler, sizin de başınıza geliyor ise bilin ki doğru yoldasınız. Çünkü, küfrün, zulmün, tuğyanın saltanatını sarsıyorsunuz demektir. Düşmanınızın acizliği ve korkaklığı onun zulme ve işkenceye başvurmasına sebep oluyor.

Peki ya Zehra… Şehadet haberini alınca “Allah-u Ekber, Allah’tan geldik ona döneceğiz. Davamız sağ olsun. Bir şehid daha kazandık. Bana şehid hanımı olmayı nasip eden Allah’a hamd olsun. Evet, onun ayrılığı için ağlıyorum, ama bu ağlayışımın sebebi, gözlerimin önünden kaybolmasından, onu özleyecek olmamdandır. O, çok arzuladığı ve hiçbir zaman dilinden düşürmediği şehadete kavuştu. Tüm Müslümanların başı sağ olsun. Cami öğrencilerinin başı sağ olsun. Kendilerine çok faydalı olacak hocalarını kaybettiler. Üzüntümün çoğu davanın bir yiğit erini kaybetmesinden, yoksa benim yalnız kalmamdan değildir. Hiçbir dava şehidsiz olmaz. Yıllardır şehid olan yüzlerce yiğitten daha iyi değildi o. Çok sevdiği ve özlediği dostlarına kavuştu. Hepsinden önemlisi tek maşuku olan Allah’a kavuştu. Selam söyle bizden ey şehid se….” Bitirememiş, kelimeler boğazına düğümlenmişti.

Her Perşembe ziyaret vardı. Şehid mezarları ziyaret edilip, unutulmadıkları, asla unutulmayacaklarını dile getirmek ve Yasin okuyup dualar etmek için… Her gidişinde Hasan’ı da ziyaret ederdi Zehra. Özlüyordu onu. Çarşafının altından gözyaşı dökerdi hep. Kısa sürmüştü evlilikleri, ama Hasan kalbinde yer etmişti.

Zehra, evliliğinin altıncı ayında dul kalmıştı. Bir başka sarılmıştı hizmete. Hasan’ın şehadeti onu daha çok İslam’a hizmet etmeye yöneltmişti. İslami cemaatin çalışmalarına eskisinden daha çok iştirak etmeye başlamıştı. Hasan’ı şehid edenlerin hesabı tutmamıştı. Şehadet Müslümanları daha çok gayrete getiriyordu çünkü…