Türk ceza hukuku ders notlari içindekiler 1 önsöz 22 BİRİNCİ BÖLÜM 16 ceza hukuku düzeni 16

C. Kanun Düzenlemesi

Kanun, gerekçesinde 765 sK. un “aslî “ ve “fer’î iştirak”, “aslî maddî “ ve “aslî manevî iştirak”, “fiili irtikap eden” ve “doğrudan doğruya beraber işleyen”, “zorunlu fer’î iştirak” vs. ayırımlarını, kişinin suçun işlenişine katkısının gerçekleştirilen suç içerisinde değil de ondan bağımsız olarak ele aldığı için sakıncalı bulmuş, dolayısıyla o sistemden vazgeçtiğini belirterek, suça iştirak konusunda yeni bir sistem getirdiğini ileri sürmektedir. Kanun, getirdiği sistemin temeline ne anlama geldiği doktrinde belli olmayan, anlamı kendinden menkul “ suçun işlenişi üzerine ortak hakimiyet “ kavramını koymuştur.Kanunun iştiraki düzenlemesine bakıldığında, aslî – fer’î iştirak ayırımının isim değiştirdiği ama kalkmadığı gözlenmektedir. Kanun 37. maddede“ Faillik “ madde başlığı altında aslî iştiraki, 39. maddede “ Yardım etme “ başlığı altında fer’ î iştiraki düzenlemiş olmaktadır. Gene, Kanun, 38. maddede “ azlettirme “ madde başlığı altında ve 39/2 a maddesinde aslî manevi iştiraki düzenlemiş bulunmaktadır. Bu demektir ki, Kanun, gerekçenin aksine olarak, suça katılanların suça nedensel katkılarını göz önüne almış, dolayısıyla faillerini, aslî ve talî failler olarak bir ayırıma tabi tutmuştur. Öyleyse, Kanun, 765 sK’ dan farklı olarak, sadece cürmî fiili “ doğrudan doğruya beraber işlemek “ ve “ zorunlu ferî iştirak “ halini kaldırmıştır. Gerekçeden, zorunlu feri failin asli faillik içerisinde değerlendirildiği görülmektedir. Ancak, gerekçede zorunlu feri faillik için verilen “ bir iş yerinde işlenen silahlı yağma suçunda dışarıda gözcülük yapan kişi “örneği doğru, açıklaması yanlıştır. Zira 765 s K., suça katılan kişinin davranışının suçtaki değerini, hiçbir zaman “ suçun bütününden bağımsız olarak “ değerlendirmemiş, her zaman suçun bütünü içerisinde göz önüne almıştır. Zaten, doktrin ve uygulama, belirtilen biçimde oluşmuştur. Kanun, 765sK’dan farklı olarak, düzenlemesinde, doktrinde tartışmalı olan “dolayısıyla faillik “ kavramına yer vermiş, 40. maddede “ Bağlılık kuralı “ başlığı altında kendisine göre “ suça iştirakin şartlarını” belirlemeye çalışmıştır.Görüldüğü üzere, Kanun, iştirakin esasını açıklayan düşüncelerin her birinden bir parça alarak, “ ne kuş ne deve misali “ karma bir sistem meydana getirmiştir. Biz sanıyoruz ki, 41. maddenin gerekçesinde yer alan “ gerçekleştirilen suçun bütünlüğü “ , “ suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet “ , “ birlikte suç işleme kararı “, “ iştirak katkılarının karşılıklı olarak birbirlerini tamamlaması “ , “ birlikte suç işleme kararının varlığı “ vs. kavramlarından, Kanunun, bizim de katıldığımız sonuncu düşünceyi, yani iştirakin esasını “ cemiyet “ veya “ örgüt “ denen beşeri olguda bulan görüşü benimsemiş olduğu sonucuna varabiliriz. 39. maddede “ Yardım etme “ madde başlığı altında ayrıca fer’i failliğe yer verilmiş olması, Kanun koyucunun özellikle Alman doktrini benimsediği anlamına gelmez, çünkü yapılan bu düzenleme, sadece suça daha az nedensel katkıda bulunan kimsenin daha az ceza ile cezalandırılması anlamına gelmektedir.

3. İştirakin şartları Kanun, 40. maddede “bağlılık kuralı” adı altında kısmen suça iştirakin şartlarını düzenlemiştir. Bu maddede, hangi şartlar oluştuğunda, birden çok kimsenin birlikte hareketi sonucunda ortaya çıkan suçun, iştirak halinde işlenmiş suç olduğu hususu düzenlenmiştir.Suça iştirakin şartları, genel olarak, suçun işlenmesine birden çok failin katılımı, suçun en azından teşebbüs derecesinde gerçekleştirilmiş olması, suça katılanların davranışlarının suçun gerçekleşmesine nedensel katkısının bulunması, suça katılanların ortaklık iradesidir

1. Birden Çok Failin Katılımı

Suça iştirak, en başta, birden çok kimsenin, niteliği gereği olarak tek bir faille işlenebilen bir suçun icrasına katılmış olmasını gerektirmektedir. Bu demektir ki, birden çok kişinin cürmî fiilin icrasına katılmış olması, suça iştirakin temel şartıdır.Ancak, buradan, bir suçun icrasına maddi olarak katılmış olan herkes, acaba o suçun faili sayılacak midir sorusu ortaya çıkmaktadır. Gerçekten, isnat yeteneği olmayan, kanunun kullandığı terimle kusur ehliyeti bulunmayan bir kimsenin, bir tüzel kişinin maddeten cürmî fiile katılmış olması suça iştirak için yeterli midir sorusunu akla getirmektedir. Kanun, 20. maddede, suçun failinin sadece gerçek kişi olduğunu, 765 sK’dan farklı olarak, tüzel kişinin ancak Güvenlik tedbirlerine muhatap olabileceğini kabul etmiştir. Böyle olunca, akla gelen ilk soru, suça iştirakte, tüzel kişilerin fail olup olamayacakları meselesidir. Kanun “Tüzel kişiler hakkında ceza yaptırımı uygulanmaz “ diyerek tüzel kişiyi cezaya ehil görmemiştir. Buradan, bir gerçek kişi yanında bir de bir tüzel kişi suça katıldığında, suçun, suça iştirak halinde işleyip işlenmediği tartışması ortaya çıkmaktadır. Biz, kanunun düzenlemesi karşısında, tüzel kişinin, iştirak halinde suç işlemesinin mümkün olmadığını, dolayısıyla fail olamayacağını düşünüyoruz.Gerçek kişilere gelince, birçok yazar, suça iştirak eden sıfatını kazanabilmesi için suça maddeten katılan kimsenin isnat edilebilir olması, yani akıl hastası olmaması, yeterli zihinsel olgunlukta bulunması ve ayrıca kast ile hareket etmiş olması gerektiği kanaatindedir. Böyle olunca, isnat edilebilir olmaktan çıkarılın, isnat yeteneğini haiz olmayan, başkası tarafından hataya düşürülen ve maddi cebir altında hareket etmek zorunda kalan bir kimse, maddeten cürmî bir fiilin icrasına katılmış olsa bile, suç ortağı, yani suça iştirak etmiş sayılmayacaktır. Bütün bu hallerde, ancak cezadan sorumlu olabilen kişi suçun faili olabilir. Burada, cürmî fiilin maddeten icrasına katılan kişi “ araç “ kabul edilirken, cezadan sorumlu olabilen kişi “dolayısıyla fail” sıfatını kazanmaktadır: İsnat yeteneğinin yokluğu halinde kişi, “ pasif araç ”, diğer hallerde “kusurlu araç ” olarak nitelendirilmektedir. Dolayısıyla faillik düşüncesi eleştirilmiştir. İsnat yeteneğine sahip bulunmayan kimseler, kural olarak, bir kimsenin elinde pasif vasıta olacak kadar şuur ve iradeden yoksun değildirler. Kusurlu vasıta nitelemesi de bir çelişkidir. Bir kimse kusurlu ise vasıta değildir. Bu durum karşısında, bir suçun işlemesine maddeten katılan herkes, o suça iştirak etmiş sayılır, yani o suçun failidir. Suça katılan bazı kimselerin isnat yeteneğinden yoksun olması, bazı kimselerin suçun işlenmesine zorlanmış bulunması, o kimselerin cezaya muhatap olmamalarını sağlar, ancak faillik sıfatını etkilemez. Böyle olunca, suça iştirakten söz edilebilmek için, suça katılan kişilerin her birinin ceza sorumluluğunun olmasına gerek yoktur, sadece tek bir kişinin ceza sorumluluğunun olması yeterlidir.Bununla birlikte, Kanun, tartışmayı doktrine bırakmamış, 37/2.madde hükmünde, açıkça dolayısıyla failliği düzenlemiştir: “ Suçun işlenmesinde bir başkasını araç olarak kullanan kişi de fail olarak sorumlu tutulur. Kusur yeteneği olmayanları suçun işlenmesinde araç olarak kullanan kişinin cezası üçtebirden yarısına kadar artırılır “. Dolayısıyla faillik, gerekçede, “Kişi suçu bir başkasını araç olarak kullanmak suretiyle gerçekleştirebilir. Bu durumda …. arka plandaki kişi, suçun icra hareketlerini gerçekleştiren şahsın ve hareketinin üzerinde hakimiyet kurmaktadır ve bu hakimiyet nedeniyle fail olarak sorumlu tutulmaktadır “ biçiminde tanımlanmıştır. Öte yandan, isnat yeteneği olmayan kişinin suçun icrasında araç olarak kullanılması, sadece bir suç işlenmemekte aynı zamanda isnat yeteneği olmayan kişi istismar edilmektedir denerek, failin cezası artırılmaktadır. Bu durumda, ör., A, isnat yeteneği olmayan B’ yi ikna ederek, hasmı C’ yi öldürttüğünde; B sadece “ araç “ olduğundan, A B’ in öldürme fiiline iştirak etmiş olmayacak, kendisinin işlememiş olduğu bir fiilin, işlemişçesine faili olacaktır. O zaman, ortada birden çok fail olmadığından, her halde suça iştirakten de söz edilemeyecektir. Oysa, burada, A C’ yi öldürmemiş, B’ yi C’ yi öldürmeye azmettirmiştir. Fiili öldürmek değil, öldürmeye azmettirmektir. Gerçekten, B isnat yeteneğine sahip bir kimse olduğunda, bu kez suça iştirak söz konusu olmakta; A artık “ fail “ olmamakta; fail, B olmakta; A da, azmettiren olmaktadır. Bu çelişkili bir durumdur. Kanun koyucunun, bu yolu seçmede, maksadının ne olduğu anlaşılamamaktadır, çünkü dolayısıyla failliğe gitmeden, iştirake ilişkin sorunların çözülmesi, sanılanın tersine imkansız değildir.3.2. Suç en azından teşebbüs derecesinde gerçekleştirilmiş olmalıdırBir suça iştirak edilmesi için, birden çok failin bulunmasından ayrı olarak, faillerden en azından birinin, kanunun tanımladığı cürmî fiili, teşebbüs derecesinde gerçekleştirmiş olmalıdır. Bu şar gerçekleşmiş olmadıkça iştirakten söz edilemez.Kanun, 40. maddede, “suça iştirak için kasten ve hukuka aykırı işlenmiş bir fiilin varlığı yeterlidir “ demektedir. Burada kasten ve hukuka aykırı olarak işlenmiş fiilden maksat, herhalde kanunun 37. maddede tanımlamış olduğu “ suçun kanuni tanımında yer alan fiil” olmaktadır. Gerçekten, kanunun suç olarak tanımladığı bir fiilin işlenmesine teşebbüs edildiğinde veya o fiil tamamlandığında ancak bir suçtan ve bir suça iştirakten söz edilebilmektedir.Kanun “kasten ve hukuka aykırı işlenmiş bir fiilden” söz etmekle birlikte, özellikle “cezalandırılabilir “ olan bir fiilden söz etmemektedir. Bu demektir ki, failin işlediği fiilin nesnel anlamda hukuka aykırı olması yeterlidir, ayrıca fiilin cezalandırılabilir olmasına gerek yoktur. Gerçekten, Kanunun 40. maddesi hükmünde yer alan“ diğerlerinin cezalandırılmasını önleyen kişisel nedenler göz önünde bulundurulmaksızın “ ibaresi bizi doğrulamaktadır. O halde, ör., cezayı ortadan kaldıran nedenlerin bulunması, failin isnat edilebilir olmaması, vs. hallerinde iştirak mümkündür.Kanun, failin, fiili bilerek ve isteyerek, yani kasten ( m. 21 ) işlemesini şart koşmuştur. Bundan anlaşılan, suça iştirakin, sadece kasıtlı suçlarda mümkün olduğudur. Bu demek oluyor ki kanun koyucu, taksirli suçlarda, suçtan iştirak halinde sorumluluğu kabul etmemiştir. Gerçekten, 22. maddenin gerekçesinde, “ Birden fazla kişinin taksirle işlediği suçlarda herkes kendi kusuru göz önünde bulundurulmak suretiyle sorumlu tutulur “ ve “ …ameliyatta işlenen taksirli suçun işlenişi açısından suça iştirak kuralları uygulanmaz “ diyerek, taksirli suçlarda suça iştiraki mümkün görmemiştir. Kanun, 40/ 3 maddesi hükmünde azmettiren ve yardım edenlerin suça iştirakten ötürü sorumlu tutulabilmeleri için, ortada hiç olmasa failin biri tarafından en azından teşebbüs derecesinde gerçekleştirilmiş bir fiilin bulunmasını şart koşmaktadır. Böyle olunca, Kanun, salt bir ifade olarak kalan veya suçun kanuni tanımında yer almayan davranışları, şartları varsa başka bir suçu ( ör., m. 214, 220, vs. ) oluşturmaları hali hariç, cezalandırılabilir nitelikte görmemiş olmaktadır. Gerçekten, ör., A, B’ yi, C’ yi kasten öldürmeye azmettirse, D,E ve F de yardımda bulunmayı vaat ederek suçta kullanılacak araçları sağlamış olsalar; B’ in “bir insanı kasten öldürme “ fiili en az teşebbüs derecesinde işlenmiş olmadıkça, azmettiren ve yardım edenler, iştirak halinde, bilerek ve isteyerek bir insanı öldürmeyi istemiş olmalarına rağmen kasten öldürme fiilinden ( m. 81) sorumlu tutulamazlar, çünkü ortada gerçekleşmiş bir kasten öldürme suçu yoktur. Kuşkusuz, olmayan bir suçtan kimse cezalandırılamaz.Kanun, gerekçesinde, “ failin işlediği fiilin kasten işlenmesini” şart koşmakta, ancak “failin bu fiil nedeniyle ayrıca kusurlu olmasına gerek yoktur “ demektedir. Kanun koyucunun kafası karışıktır. Geçerli doktrin olarak, kusurluluğun gerek tabiatçı anlayışında gerekse normatif anlayışında kast ve taksir kusurluluğun türlerini oluşturmaktadır. Fiilinden bağımsız olarak failde kusurluluk aramak, kusurlu fiili değil de kusurlu faili esas alarak veya kınanabilirliği fiilden kaldırarak faile yüklemek, böylece kusurluluğu suçun unsuru olmaktan çıkarmak ve alışılandan farklı “ fail kusuruna” dayalı bir ceza hukuku anlayışını benimsemek, hakimi onurlandırmak değildir, hakimi araç kılarak kanun koyucunun totaliter eğilimlerini tatmin etmektir.

3. Nedensel Katkı

Suça iştirakten söz edilebilmesi için, katılanların davranışı “kanuni tanımda yer alan fiil” ile nedensel olmalı, yani fiilin gerçekleşmesine katkıda bulunmalıdır. Kanun, gerekçesinde “suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet “ derken, hakimiyetin bir anlamı da etkili olmak “ ise, suça iştirakte, ortakların davranışlarının cürmî fiil üzerinde nedensel etkisine işaret etmiş olmaktadır. Gerçekten, bir şey üzerinde hakimiyet kurmak, o şeyin olmasına nedensel katkıda bulunmaktır. Böyle olunca, katılrse ve soysa, A’ ın davranışının B’ in işlediği suçta nedensel bir etkisinin bulunduğu söylenemez. O nedenle, A, niyeti ne denli kötü olursa olsun, B’ in işlemiş olduğu hırsızlık suçuna iştirak etmiş sayılmaz.

Ancak nedensel katkının niteliği tartışmalıdır.

Kimi ortağın davranışının cürmî fiilin zorunlu şartı olması gerektiğini ileri sürmektedir. Öyle ki şart, zihinsel olarak yok sayılamamalıdır, yani gerçekleşmediği takdirde, cürmî fiilin gerçekleşmesi de olası görülmemelidir. İştirakte sorumluluğun sınırlarını çok daralttığı için bu düşünce eleştirilmiştir. Gerçekten, ona itibar edildiğinde, suça katılanlardan birinin veya birkaçının işini kolaylaştıran kimse suça iştirak etmiş sayılmayacaktır.

Kimi, suça iştirakte katılanların sorumlulukları belirlenirken, sadece davranışlarının cürmî neticenin gerçekleşmesine katkısını göz önüne alınmayı yeterli görmemekte, ayrıca o neticeyi meydana getiren hareketlere katkısı olan davranışları da göz önüne almayı gerekli görmektedir: Elbette, kendisi olmadan suç gerçekleşmiyorsa hareket nedenseldir. Ancak, bir hareket olmadığında, fiilen gerçekleşmiş olan belli bir icraî veya ihmali hareket gerçekleşemiyorsa, bu hareket de cürmî fiille nedenseldir. Başka bir deyişle, bir ortağın davranışının eksikliğinden ötürü eğer öteki ortakların davranışlarında bir değişiklik olacaksa, bu davranışın cürmî fiil üzerinde etkisiz olduğu söylenemez, dolayısıyla bu ortak da öteki ortaklarla birlikte suça iştirakten sorumlu olacaktır. Kuşkusuz, tersi ortaya çıktığında, katılanın davranışı cürmî fiille nedensel olmayacak, dolayısıyla katılan, suça iştirak etmiş sayılmayacaktır. Örneğin, bir hırsızlık şebekesinde, sadece gözcülük görevini yerine getiren kimsenin hareketini cürmî fiilin işlenmesinde etkisiz saymak mümkün değildir, çünkü gözcü katılmamış olsaydı, öteki ortaklar, mutlaka aralarında yaptıklarından daha farklı bir işbölümü yaparlardı³²¹. Biz, suçlulukla mücadelede, bu ikinci düşüncenin, ihtiyaçları daha iyi karşıladığı kanaatindeyiz.

Suça manevi iştirak söz konusu olduğunda, iştirakin türünün önemi yoktur, yeter ki katılma failde suç fikrini doğurmuş veya mevcut bir suç fikrini kuvvetlendirmiş olsun. Ancak, fail zaten kastettiği suçu işlemeye kararlıysa, sadece basit bir “tavsiyede “ bulunmuş olmak, suça iştirak etmiş olma sayılmaz, çünkü tavsiyede bulunmanın, cürmî fiilin meydana gelmesinde nedensel bir etkisi yoktur.

Cürmî fiilin işlenmesine nedensel katkı sağlama, icraî bir hareketle olabileceği gibi, kuşkusuz, ör., çalıştığı evi soymak isteyen hırsızlarla anlaşan hizmetçinin geçe kapı ve pencereyi örtmeyerek soygunun gerçekleşmesine katkıda bulunmasında olduğu gibi, ihmali bir hareketle de olabilir. Ancak, ihmali hareketle suça katılma söz konusu olduğunda, sadece ihmali bir harekette bulunmak yetmez, ayrıca ihmalin hukuki bir yükümlülüğün ihlali olması gerekir. Bu bağlamda olmak üzere, ör., gözü önünde olan bir kavgayı bilerek ve isteyerek engellemekten kaçınan bir güvenlik görevlisi, kavga sonunda bir kimse ölürse veya yaralansa, ihmali bir hareketle acaba kasten öldürme suçuna iştirak etmiş sayılacak mıdır, bunun irdelenmesi gerekmektedir. Bir yurttaş aynı davranışta bulunsa, kavgayı önlemek konusunda hiçbir yükümlülüğü olmadığından, herhalde suça iştirakten söz edilemeyecektir.

Cürmî fiilin işlenmesine nedensel katkı, suç tamamlanmadan önce olmalıdır. Öyleyse, suç tamamlandıktan sonra, artık suça iştirak mümkün değildir. Gerçekten, ör., A, cesedi saklamaya B söz verdikten sonra, bu söze güvenerek C’ yi öldürürse, B kasıtlı öldürme suçuna iştirak etmiş olur. Ancak, ortada verilmiş bir söz yoksa, B’ in C’ in cesedini saklaması başka bir suç olur ( m. 281 ), ama kasten öldürme suçuna iştirak olmaz.

4. İştirak İradesi

Suça iştirak iradesini gerektirir. Bu, suçu, kanunun ifadesini kullanırsak, suçun kanuni tanımında yer alan fiili, ortaklaşarak işlemek iradesidir. Kanun koyucu, bunu, gerekçede “ birlikte suç işleme kararı “ biçiminde ifade etmiştir.

Tartışmasız kabul edildiği üzere, iştirakte, bir suçu işlemek için faillerin aralarında önceden anlaşmış olmalarına gerek yoktur. Eskilerin aradıkları suça takaddüm eden bir anlaşma (previo concerto ) suça iştirakin bir unsuru değildir. Ortaklaşarak suç işleme iradesi, bir suçun icrasından önce ortaya çıkabileceği gibi, birden bire, yani aniden de, hatta suç işlenirken de ortaya çıkabilir.

Doktrinde, genellikle, kişinin başkasının bir davranışına katıldığını bilmesi, açıkçası başkası ile birlikte hareket ettiğinin bilinicinde olması iştirak iradesinin varlığı için yeterli görülmektedir. Bu çözüm tatmin edici bulunmamıştır, çünkü bilmeye yer vermiş, ancak kendisinden vazgeçilmesi imkansız olan istemeye yer vermemiştir.

Kimi “iradenin katlımından”, yani başkasının iradesine katılmaktan söz etmektedir³²². Bu düşünce, çok genel olduğu, yanlış anlaşılmalara yol açabileceği gerekçesiyle eleştirilmiştir.

Son olarak, kimi, iştirakin manevi unsurunun, başkasının suç oluşturan bir fiilini birlikte gerçekleştirmek iradesinden ibaret olduğu kanaatindedir. Bu iki unsuru gerektirmektedir: Birincisi, gerçekleştirilmesi amaçlanan fiilin gerçekleşmesi için, başka kimselerle kararlaştırılmış olan, kararlaştırılan ve kararlaştırılacak olan davranışları bilmektir. İkincisi, söz konusu bu fiilin gerçekleştirilmesine kendi eylemiyle katkıda bulunmayı istemektir³²³. Bu düşünce daha tutarlıdır, ihtiyaçları daha iyi karşılamaktadır.

Gerçekten, beşeri davranışların etkileri sayısızdır. Bunlar, çeşitli davranışlar yumağı olarak, birlikte bir neticeyi meydana getirirken, çoğu kez iç içe bulunmaktadırlar. Bundan ötürü, iştirakte, her katılan başkasının davranışına katıldığını bilmek zorunludur. Birçok kimse birbirinden habersiz olarak hareket ettiğinde, davranışları arasında, herhangi bir bağ olmaz. Tabii, böyle olunca, esası karmaşık bir bağıntılar bütünü olan suça iştirakten söz edilemez. Gerçekten, ör., karı ve sevgilisi, birbirinden habersiz, her biri kendi hesabına hareket ederek, kocayı zehirler ve öldürürlerse, kasten öldürme suçunu iştirakin işlemiş olmazlar, dolayısıyla herkes kendi bağımsız fiilinden gerçekleştiği oranda sorumlu olur³²⁴.

Bu çözüm kuramsal olarak doğru olmakla birlikte, birinin ötekinin fiiline katıldığını bilmesi, ancak ender de ortaya çıksa, fiiline katkıda bulunulanın, katkıda bulunanı bilmemesi halinde, pratikte bazı sıkıntılarla karşılaşılmaktadır. Genel olarak, doktrinde, bu durumun, suça iştirak olabileceği kabul edilmektedir. Ancak, kimi, gelinen bu noktanın doğru olmadığı kanaatindedir. Denmektedir ki, gerek mantık, gerekse adalet, iştirak etmekten, kelimenin anlamına bağlı kalarak, başkasının fiiline sadece bilerek katılmayı anlamaktadır³²⁵. Kanun, gerekçede, “ Bir suçun failine, onun haberi olmaksızın, tek taraflı iradeyle, suçun işlenmesine başlamadan önce veya suçun icrası sırasında yardim edilmesi halinde müşterek fail olarak değil, yardım eden olarak sorumlu tutulmak gerekir “ diyerek, failin haberi olmadan fiiline bir kimsenin katılması halinde iştirakin mümkün olduğunu kabul etmekte, katkısının etkisine bakmadan katılanı yardım eden olarak ( m. 39 ) sorumlu tutmaktadır.

İştirak iradesinin olması için, bilme unsuru yanında, ayrıca, failin, fiilin gerçekleşmesine bizzat davranışı ile katılmak istemesi de gerekmektedir. Bu tür bir irade zorunludur, çünkü suça katılanların hepsi bakımından ortaklığı mümkün kılan tek bir netice üzerinde anlaşma sağlanmış, suç katılanlardan her birinin faaliyetinin bir ürünü olarak gerçekleşmiş olmadıkça, bir suçu ortaklaşarak işleme gerçekleşmiş olmaz.

İştirak iradesi suça iştirakin her türünde zorunludur. Gerçekten, cürmî fiili birlikte işlemek, ister bir icra, isterse bir ihmal hareketi ile gerçekleştirilmiş olsun ve ister maddi isterse, manevi birlikteliğe dayansın, ortaklarda kanunun suç saydığı fiili ortaklaşarak işlemek iradesi yoksa, doğal olarak suça iştirak de yoktur. İcra hareketlerinde, irade; failin, neticeyi mümkün kılan veya en azından kolaylaştıran bir davranışta bulunmayı istemesidir. İhmal hareketlerinde, irade; failin, olumsuz bir davranış ile bir engeli gidermeyi istemesinden ibarettir. Maddi iştirakte, irade; failin, hepsi bir araya gelerek suçun icrasını sağlayan davranışlardan birini yapmayı istemiş olmasıdır. Manevi iştirakte, irade; failin, bir kimsenin hiç aklında yokken aklına bir suçu işleme fikrini sokmayı veya zaten mevcut olan bir suç fikrini kuvvetlendirmeyi istemesidir. Ancak, burada, genel olarak suça eğilimi tahrik etmeyi istemek, ör., demokrasi düşmanlarını öldürün, yeterli değildir. Belli bir suçun, ör., kasten öldürme, kasten yaralama, vs., işlenmesini tahrik etmek istenmelidir. Öte yandan, suç işlemeyi alenen tahrik etmek ( m. 214/1 ) konu dışıdır. Böyle olunca, manevi iştirakte, isteme, belli bir kimsenin veya belirli kimselerin belli bir suçu işlemelerinin tahrik edilmesini istemek olmaktadır.

Bu bağlamda, genellikle bir kolluk yöntemi olarak uygulanan, aralarına katılarak ( ajan provokatör ), suçu ve faillerini ortaya çıkarma faaliyeti, ciddi tartışmalara konu olmaktadır. Gerçekten, görev icabından olarak, ör., azılı bir uyuşturucu çetesini ortaya çıkarmak çabasında olan kolluk görevlileri, alıcı gibi davranarak, bir kimsenin mal getirmesini sağladıklarında, davranışları ne zaman hukuka uygundur, ne zaman suçtur tartışmalarını ortaya çıkarmaktadır. Hukuk düzenimizde, öncede belirtildiği üzere, kimsenin, hangi amaçla hareket ederse etsin, kanunun suç saydığı bir fiili işlemek olarak bir erki yoktur. Kanunun suç saydığı bir fiilin işlenmesini tahrik etmek suçtur. Böyle olunca, bir kimseyi kanunun suç saydığı bir fiili işlemeye azmettiren, teşvik eden veya suç işleme kararını kuvvetlendiren kolluk memuru, kanunun 24.maddesi hükmünden yararlanamaz, suça iştirakten sorumlu olur.

E. Suçu Ağırlatıcı Ve Hafifletici Nedenlerin Ortaklara Geçmesi

Kanunun suça iştirak hükümleri arasında iştirak halinde işlenen her bir suç için geçerli genel ağırlatıcı ve hafifletici nedenlere yer vermiştir.

Suç her zaman yalın olarak ortaya çıkmaz. Kimi zaman, suç, suçu ağırlatan ve hafifleten nedenleri de bünyesinde bulundurabilir. Suça iştirakte, ortaklaşa suç işleyen kişilerin bu nedenlerden sorumluluklarının ne olduğu meselesi ortaya çıkmaktadır. Gerçekten, özel hükümlerde, her bir suç için, suçu ağırlatan veya hafifleten nedenlere yer verildiği gözlenmektedir. Örneğin, hırsızlıkta malın değerinin az olması hafifletici neden, güveni kötüye kullanmak suçunda suça katılanlardan birinin suçun mağduruyla istihdam ilişkisi içinde bulunması cezayı artırıcı bir nedendir.

Burada, söz konusu nedenler ayrı değerlendirilecek ve özellikle her bir suçun, iştirak halinde işlendiklerinde, ağılatıcı ve hafifletici nedenlerinin, suç ortaklarına etkisi, yani sirayeti tartışılacaktır.

1. İştirak Halinde İşlenen Suçu Ağırlatan ve Hafifleten Genel Nedenler

Kanun 37. maddesinin 2. fıkrası, 38. maddesinin 2. ve 3. fıkraları hükmünde bazı ortaklar bakımından cezayı artıran ve azaltan nedenlere yer vermiştir. 38. maddenin 3.fıkrası hükmü bir tür “ödüllendirme” niteliği taşımaktadır.

Bu düzenleme dışında, Kanun, suça bağlı olan ağırlatıcı ve hafifletici nedenler konusunda bir düzenleme yapmamıştır. Bunun nedeni, 765 sayılı Türk Ceza Kanununda öngörülen “ kişisel ağırlatıcı nedenlerin “ ve “ fiili ağırlatıcı nedenlerin şeriklere uygulanması “ hakkındaki düzenleme “ bağlılık kuralının henüz bilinmediği 19. yüzyıl ceza hukuku düşüncesinin ürünü “ olduğu düşüncesidir. “ Şeyhin kerameti kendinden menkul “ hesabı kanun koyucu hikmet buyurmuştur. Başka kanunlar, ör., Faşizmi koruyan tüm hükümlerinden arındırılmış olan, liberal-demokratik bir devletin ceza kanunu olarak halen ülkesinde yürürlükte bulunan ve 20. yüzyılın çok önemli bir ceza kanunu olma niteliğini koruyan Rocco Kanunu, 112 ve 114. maddelerinde cezayı ağırlatan ve hafifleten nedenlerin suç ortakları üzerindeki etkilerini düzenlemiş bulunmaktadır. Kanun koyucunun ikide bir “bağlılık kuralı “, yani “ fiil üzerinde hakimiyet kurma “ dediği şey, her halde Rocco Kanununun kullandığı “ kooperare nel delitto “ teriminden başka bir şey değildir. Bu da kanunun suç olarak tanımladığı fiili birden çok kişinin birlikte gerçekleştirmesidir. Kanun koyucu, suçu ağırlatan ve hafifleten nedenlerin “ kişisel ve fiili olarak ayırıma tabi tutulmasının bilimsel olmadığı “ kanaatindedir. Kanun koyucu, maalesef burada sloganla iş görmüştür. Gerçekten “ bilimsel olmak “ ne demek ? Bunu bilen var mı ? Mantık kuralı, bir bilinmeyenle diğer bir bilinmeyenin tanımlanmasının mümkün olmadığını söylemektedir. Böyle olunca, Kanun koyucu, iddia ettiğinin tersine, bir icatta bulunmamış, ama farkında olmadan eksik düzenleme yapmıştır. 765 sayılı Kanunun yürürlüğü döneminde konu ile ilgili olarak çelişkili kararların verildiği savı da tutarsızdır. Yargı kararları arasında çelişkiler varsa, içtihatta birliğin nasıl sağlanacağı, hukuk düzenimizde bellidir. Bu içtihadı birleştirmedir. İçtihadı birleştirme yolunun açık olduğu bir hukuk düzeninde çelişkili kararlar verildiği tezi kuşkusuz tutarlılıktan yoksundur.

Kanun koyucunun mucizevi bir değer verdiği “ bağlılık kuralı “ ör. kasten nitelikli öldürme suçunda, akrabalıktan gelen ağırlatıcı nedenin ortaklar üzerinde etkisi konusunda bize yardımcı olmamaktadır. Gerçekten, suça katılan ortak, fiiline katıldığı ortak bakımından böyle bir ağırlaştırıcı nedenin olduğunu bilmiyorsa, bu ağırlaştırıcı nedenden karşısında sorumluluğunun ne olduğu bilinmemektedir. Aynı tartışma hafifletici nedenler için de söz konusudur. Örneğin, büyük bir vurgun yapmak isterlerken, failin değersiz bir mal alması halinde ne olacağı bilinmemektedir. Burada, fiile bağlı neden olarak hırsızlıkta malın değerinin azlığının ortaklar üzerinde etkisini “ bağlılık kuralına” dayanarak açıklama imkanını bulamıyoruz.

Tarihi kanun koyucunun gerekçede “hikmet “ yaratacağım diyerek suçu ağırlatan ve hafifleten nedenlerin suç ortakları üzerindeki etkilerini özellikle düzenlememiş olması, kanunu yorumlayan ve uygulayan hakimi bağlamaz. Hakim, bu halde, kast kuralını uygulayarak sorunu çözme imkanına sahiptir. Burada, hakim, kanunilik ilkesini ihlal etmiş olmaz, çünkü kast kuralı kanunda mevcut bulunmaktadır.

2. Kanun 37. Maddesinin 2. Fıkrası, 38. Maddesinin 2. ve 3. Fıkraları Hükmünde Yer Alan Suçu Ağırlatan Veya Hafifleten Nedenler

Kanun, 37/2. maddesinde, kusur yeteneği olmayanları suçun işlenmesinde araç olarak kullanan kişinin cezasının üçtebirden yarısına kadar artırılacağını emretmiş bulunmaktadır. Kusur yeteneğinin ne olduğu ve kimlerin kusur yeteneğinin olmadığı kanundan çıkmamaktadır. Ceza sorumluluğunu kaldıran ve azaltan nedenler başlığı altında “ kısır yeteneği “ hakkında bir hüküm bulunmamaktadır. Biz “kusur yeteneği” teriminden isnat yeteneğini, “kusur yeteneği olmayanlar” teriminden, isnat yeteneği olmamayı, yani yaş küçüklüğünü, akıl hastalığını, sarhoşluğu ve sağır ve dilsizliği anlıyoruz. Suçta yaşı küçük olanları, akıl hastalarını, sarhoşu, sağır ve dilsizi araç olarak kullanan failin cezası ağırlaştırılacaktır. Kanun kusur yeteneği olmayanlar dediğine göre, bu kişiler arasında bir ayırım yapmamıştır. Bu durumda, ör., oniki yaşından küçük çocuk da, fiili işlediği sırada oniki yaşını doldurmuş ama onbeş yaşını doldurmamış olan da, fiili işlediği zaman onbeş yaşını doldurmuş ama onsekiz yaşını doldurmamış olan kişi de kusur yeteneği olmayan sayılmaktadır.

Kuşkusuz bu ağırlatıcı neden, hangi ortak suçta kusur yeteneği olmayan bir kişinin kullanıldığını biliyor ve istiyorsa, kast kuralının gereği olarak, sadece o ortak bakımından hüküm ifade edecektir. Ancak, burada, tartışılması gereken konu, fail, suçta kullandığı kişinin ör., yaşında, akıl sağlığında, vs. hataya düştüğünde, bu ağırlatıcı nedenin nasıl uygulanacağıdır. Hata, fail lehine mi değerlendirilecektir ? Bu bilinmemektedir. Gerekçede bir açıklık yoktur. Hata esaslıysa, her halde hatadan fail yararlanacaktır. Bu çözüme rağmen, burada, isnat yeteneğini kaldıran ve azaltan nedenler fiili hatanın konusu olabilir mi sorusunun zihinleri işgal ettiğini de unutmamak gerekmektedir.

Kanun, 38/2.maddesinde, anlaşılması zor diğer bir ağırlatıcı nedene yer vermiştir. “Üst soy ve altsoy ilişkisinden doğan nüfuz kullanmak suretiyle suça azmettirme halinde, azmettirenin cezası üçtebirden yarısına kadar artırılır”. Ancak, çocukların suça azmettirilmesi halinde, üstsoy ve altsoy ilişkisine bakılmaksızın ceza artırılmaktadır.

Kanun, 37/2.maddeden farklı olarak, her nedense “ kusur yeteneği olmamak “ terimini kullanmamış, “çocuk” terimini kullanmıştır. Öyleyse, isnat yeteneğinden yoksun çocuk olmayan kişileri suça azmettirme bu ağırlaştırıcı nedenin kapsamı dışında kalmaktadır. Söz konusu iki hüküm arasındaki farkın ve belirtilen bu farkın nedeni anlaşılmamaktadır. Acaba “çocuğu” bir suçu işlemeye azmettirmekle, madem çocuğun “kusur yeteneği” yoktur, kusur yeteneği olmayan çocuğu suçun işlenmesinde araç olarak kullanma arasındaki fark nedir ? Kapsamları dışında iki hüküm arasında fazla bir farkın olduğunu sanmıyoruz. 38/2. madde hükmü bir önceki hükmün bir tekrarından başka bir şey değildir.

Çocuk, kanunda ( m. 6 ) henüz onsekiz yaşını doldurmamış kişi olarak tanımlanmıştır. Böyle olunca, kusur ehliyeti olmayanlarla ilgili olarak yapılan tartışmalar, eksiksiz burada da geçerlidir.

Hafifletici nedene gelince, Kanun, 38. maddenin 3. fıkrasında, “ ödüllendirme “ niteliği taşıyan, kendine özgü bir hafifletici nedene yer vermiştir. Azmettirenin bilinmemesi halinde, suça azmettiren kişinin fail veya diğer suç ortağı tarafından ele verilmesinin ödülü, suça verilecek cezanın önemli oranlarda indirilmesi olmaktadır. Bu tür bir ödüllendirmenin, suçun gizli kalabilecek olan failleri için değil de, sadece azmettirenin gizli kalması haline inhisar ettirilmesinin nedeni anlaşılamamaktadır. Gerekçede bu konuda bir açıklama bulunmamaktadır. Eğer bununla güdülen amaç azmettirenin açığa çıkarılmasıysa, birçok fail arasında gizli kalan bir failin açığa çıkarılması onun kadar önemli değil midir ? Soru cevapsız kalmaktadır. Başka hukuk düzenlerinde de bu türden ödüllendirmelere rastlanmaktadır. Ancak, ödüllendirme, suçun ve faillerinin ortaya çıkarılmasına katkıda bulunmakla ilgilidir. Başka ülkelerde ve bizde çeşitli zamanlarda çıkarılan “ Pişmanlık yasaları “ arkadaşlarını ele veren ve suçun ortaya çıkmasına katkıda bulunan suç ortağının ödüllendirilmesidir.

Failin veya diğer suç ortağının ödülü hakketmesi için azmettiren hakkında verdiği bilginin işe yarar olması, yani Kanunun ifadesiyle “maddi gerçeğin ortaya çıkmasını sağlaması” gerekmektedir. Azmettirenin “ kim olduğunun” ortaya çıkmasını, bilinmesini sağlayan bilgi, işe yarayan, maddi gerçeğin ortaya çıkmasını sağlayan bilgidir.

Suça birden çok azmettiren kişi varsa, bunlardan sadece birinin veya birkaçının kimliğinin ortaya çıkmasında katkıda bulunulması halinde, fail veya diğer suç ortağı ödüllendirmeden yararlanacak mıdır sorusu cevapsız kalmaktadır. Kanunun ifadesine bakılırsa, failin ve diğer suç ortağının bu ödüllendirmeden yararlanabilmesi için, azmettirenlerin tek tek hepsinin kimliğinin ortaya çıkmasına katkı sağlaması gerekmektedir.

Ceza indirimi kişiye özeldir. Ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası yerine yirmi yıldan yirmibeş yıla kadar, müebbet hapis cezası yerine onbeş yıldan yirmi yıla kadar hapis cezasına hükmolunur. Diğer hallerde verilecek cezada, üçtebir oranında indirim yapılır.

3.Suçu Ağırlatan Ve Hafifleten Nedenlerin Suç Ortaklarına Sirayeti

Yukarıda belirtildiği üzere, Kanun, suçu ağırlatan ve hafifleten nedenlerin ortaklara sirayetini düzenlememiştir. Bu durumda, her halde, kast kuralı geçerli olacaktır. Kast kuralı, kanun koyucunun iddiasının tersine, suçu ağırlatan ve hafifleten nedenlerin, faile ve fiile nispetle, bir tasnifini zorunlu kılmaktadır.

Suçu hafifleten nedenler söz konusu olduğunda; kişiye ilişkin nedenler ortaklara sirayet etmez, nedenden sadece o kişi yararlanır; fiile ilişkin nedenler, nesnel nitelikte, ayrıca lehte olduklarından, bilinsin veya bilinmesin, ortaklara sirayet ederler. Gerçekten, hırsızlık suçunda, ör., malın değerinin az olması, suçu hafifleten bir nedendir, ortaklar suçu hafifleten bu nedenden yararlanırlar.

Suçu ağırlatan nedenler söz konusu olduğunda, bunların sirayeti çok daha karmaşık bir yapı arz etmektedir.

a. Kişiye Bağlı Ağırlatıcı Nedenler

Kişiye bağlı suçu ağırlatan nedenlerin sirayeti için sadece nedenin diğer ortaklar tarafından bilinmesi yetmez; aynıca, o nedenin, suçun işlenmesinde etkili olması veya suçun işlenmesini kolaylaştırması gerekmektedir. Bilindiği üzere, hırsızlık suçunda, faille mağdur arasında bulunan istihdam ilişkisi suçu ağırlatan bir nedendir. Söz konusu bu ilişkinin, suçun işlenmesinde bir etkisinin olmaması halinde, ör., soygun yapan kimselerin hizmetçinin işi kolaylaştırmak için açık bıraktığı kapıdan girmeyerek, muhkem bir biçimde kapatılmış olan pencereden girerek soygun yaptıklarında, bilinmiş olsa bile, kimse bu ağırlatıcı nedenden sorumlu olmaz.

b. Fiile Bağlı Ağırlatıcı Nedenler

Kast kuralı gereği, fiile bağlı ağırlatıcı nedenler, sadece bilenler bakımından hüküm ifade ederler. Bilmekten maksat, ortağın, fiile ilişkin bir ağırlatıcı nedenin olduğunu fiilen bilmesidir. Dolayısıyla, böyle bir nedenin sadece olabileceğini tahmin edilmesi, bilme yerine geçmez.

Fiile bağlı nedenler, suç saydığı fiilin işleniş biçimiyle ilgili olabilirler. Örneğin, tanınmamak için tedbir alarak suç işlemek ( m. 142/2,f ), suçun silahla işlenmesi ( m. 149/I,a ), suçun üste taşınan eşyayı çekip almak veya özel beceriyle ( m.149/2, b ), vs. fiilin işleniş biçimiyle ilgilidirler. Bunlar, bazen suçun işlendiği yerle ilgili olabilirler. Örneğin, bina, istasyon, iskele ( m. 142/1,c ) vs., suçu ağırlatan nedenlerdir. Bu nedenler, suçun maddi konusunun taşıdığı öneme ilişkin olabilirler. Örneğin, mühür altına alınmış eşya, mabede ait eşya, tarım aleti ( m.142/1,a, b ) vs. bu niteliktedirler. Mağdurun kişisel durumu da ağırlatıcı neden olabilmektedir. Örneğin, beden hastalığı veya küçük olması nedeniyle fiile mukavemet edememek ( m. 142/2,a ), yaş küçüklüğü, vs. suçu ağırlatan neden sayılmıştır. Bu bağlamda olmak üzere, özellikle çocukların cinsel istismarı suçunda fiilin ikinci veya üçüncü derecede kan hısımı, üvey baba, evlat edinen, vasi, eğitici, öğretici, vs. tarafından işlenmesi halinde, bu ağırlatıcı nedenlerin kişiye mi yoksa fiile mi ait olduğunun düşünülmesi gerektiği ileri sürülmüştür. Kast kuralı geçerli olduğuna göre, burada tartışılacak bir konunun olduğunu sanmıyoruz, çünkü bunlar, ister kişiye isterse fiile bağlı nedenler olsunlar, bilinmediklerinde, kuşkusuz sirayetleri de söz konusu olmayacaktır.

F. İşlenen Suçun Kararlaştırılan Suçtan Farklı Olması, Kararlaştırılan Suç Yanında Başka Bir Suçun Daha İşlenmiş Olması Halleri

İştirak halinde işlenen suçlarda, ortakların aralarında kararlaştırdıkları suçtan farklı bir suç işlenmesi veya işlenmesi kararlaştırılan suç yanında, başka bir suçun daha işlenmesi imkansız değildir. Bu halde ortakların sorumluluğu ciddi bir mesele olmaktadır. Örneğin, A B’ yi C’ yi yaralamaya azmettirir. Fakat B C ’yi öldürür. Gerçekten burada azmettiren, kasten yaralama suçundan mi yoksa kasten öldürme suçuna azmettirmekten sorumlu olacaktır. Gene, ör., A,B,C, D’ in evini soymak için anlaşırlar. A ve B aralarındaki işbölümüne uyarak dışarıda bekler. C eve girer, hem evi soyar, hem de evin hanımının ırzına geçer. Kim neden sorumlu olacaktır ? Kanunda bir açıklık bulunmamaktadır. Gerekçede, her kapıyı açan sihirli bir anahtar gibi sunulan, ancak ne anlama geldiği belli olmayan “fiil üzerinde hakimiyet kurulması “ “ suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet kurulması” vs. sözleri, sorunu suç ortakları yönünden çözmekte işe yaramamaktadır.

İCK., bir düzenleme yaparak (m. 116 ) sorunu çözmüştür. 765 sK’ unda konu hakkında bir hüküm yoktur. O zaman kanunun imkanları içinde kalınarak sorun çözülmeye çalışılmıştır. Madem Kanun bu konuda bir düzenleme yapmamaktadır, sorunun, eskiden çözüldüğü biçimde çözülmesinin uygun olduğunu düşünüyoruz. Ancak eskiden yararlanmak, kanuna kanunda olmayan bir şeyi sokmak değildir. Yapılmak istenen, kanunun yorumlanırken, doktrinde ve uygulamada daha önce bulunmuş olan çözümlerin, atılmayarak tekrar hayata geçirilmesidir.

Burada, benzeşmeyen iki durum, farklı değerlendirilmelidir.

Birincisi, fail, kararlaştırılan suçtan daha ağır bir suç işleyebilir. Bakılacak, suç neticesi sebebiyle ağırlaşmış bir suçsa, fail neden sorumlu olacaksa, ortaklar da o suçtan sorumlu olacaklardır. Örneğin, yukarıda olduğu gibi, A B’ yi C’ yi dövmesi için azmettirmiş ama, B kastını aşarak C’ in ölümüne neden olmuşa, B neden sorumlu olacaksa (m. 87/4 ) A da ondan sorumlu olacaktır. Gene, A çocuk düşürtme fiilini işlemeye B’yi ikna eder ve B çocuk düşürtme fiilini işlerken kadın ölürse A B gibi kadının ölümünden sorumlu olur (m. 99/3 ).

İkinci durum söz konusu olduğunda sorunun çözümü konusunda fikir birliği yoktur. Gerçekten, ör., A B’ yi C’ yi dövmesi için ikna eder, B ise C’ yi öldürürse veya B kararlaştırılan suçu ve bir de başka bir suç işlerse, ortakların sorumluluğunun ne olacağı konusu tartışma yaratmaktadır. Bir düşünceye göre, iştirakte sorumluluğun sınırını “ anlaşma “ gösterir. Böyle olunca, bir failin aşırı davranışından, o davranışı bilmeyene ve istemeyene yüklemek mümkün değildir; ortaklar sadece anlaşma içinde kalan suçtan sorumludurlar. Başka bir düşünce, failin işlediği fiil diğer failler tarafından öngörülebilecek bir fiilse, anlaşma dışında kalan fiilden, faillerin sorumlu olacaklarını kabul etmektedir. Son bir düşünce, neticenin nedenleri arasında bir ayırım yapma imkanının bulunmadığını, ağır neticeyi doğuran şartların eşit olduğunu, dolayısıyla meydana gelen ağır netice suç ortaklarının hareketleriyle bağıntılıysa, yani suç ortaklarının hareketleri neticenin bir şartını oluşturuyorsa, ondan ortakların da sorumlu oldukları kanaatindedir.

Biz farklı düşünüyoruz. Gerek kararlaştırılmış olandan daha ağır bir neticenin, gerekse kararlaştırılan netice yanında başka bir neticenin daha gerçekleşmesi halinde, iki şeye dikkat etmek gerekmektedir:

- Anlaşma dışında kalan netice ile suç ortaklarının hareketleri arasında nedensel bir bağ bulunmalıdır. Açıkçası, ortaklardan birinin anlaşma dışı olarak işlemiş olduğu suç, öteki ortakların hareketlerinin nedensel bir sonucu olmalıdır. Ortada böyle bir nedensel bağ yoksa, anlaşma dışında kalan suçtan sadece faili sorumludur.

- Meydana gelen netice beşeri deney kurallarına göre olağan bir netice olmalıdır, olağan dışı bir netice olmamalıdır. Açıkçası, meydana gelen netice öngörülebilir olmalıdır. Öngörülmesi mümkün olmayan bir neticeden ortaklar sorumlu tutulamazlar.

Gerçekten, A, B, C, ör., bir evde hırsızlık yapmak için anlaşırlar, A ve B dışarıda kalır, C eve girer, hem hırsızlık yapar hem de uyumakta olan ev sahibinin ırzına geçer. Burada ırza geçme ile A ve B’ in hareketlerinin nedensel olduğu açıktır. Ancak, ırza geçme, beşeri deney kuralları karşısında, öngörülmesi mümkün olmadığından olağan bir hareket değildir. A ve B hırsızlıktan sorumlu olurlar, ırza geçmeden sorumlu olmazlar. Böyle olmasa da, C, evde ev sahibinin direnmesi ile karşılaşsa ve onu öldürse, genel yaşam kuralları karşısında, anlaşma dışında kalan neticenin, olağan olmadığı söylenemez. Öyleyse A ve B, hırsızlık yanında, ev sahibini ölümünden de sorumludurlar.

G. Suça İştirakten Gönüllü Vazgeçme

Kanun, 41. maddede, iştirak halinde işlenen suçlarda gönüllü vazgeçmeyi düzenlemiştir. Suça iştirakten gönüllü vazgeçme, “suçun icra hareketlerinden gönüllü vazgeçmenin” ( m. 36 ), özel bir şeklini oluşturmaktadır.

İştirak halinde işlenen suçlarda, doğal olarak, sadece gönüllü vazgeçen suç ortağı, gönüllü vazgeçme hükümlerinden yararlanabilir ( 41/1 ). Suçu işlemekten gönüllü vazgeçen kişiye ceza verilmemesi, eylemli pişmanlığın bir tür ödüllendirilmesidir.

Ortağın, suça iştirakten gönüllü vazgeçmiş sayılabilmesi için, öteki suç ortaklarına ister haber versin isterse vermesin, sadece iştirak iradesinden caymış olması, yani ortaklaşa işlemekte oldukları suçu bırakıp gitmesi yetmez, ayrıca suçtaki nedensel katkısını bir yolla gidermiş olması da gerekir. Gerçekten, kendisi çekip gitse bile, suçta nedensel katkısı devam ettiği sürece, ortak suça iştirakten gönüllü vazgeçmiş sayılmaz. Örneğin, işlemeye başladıkları hırsızlık suçunda, gözcülük yapmakta olan A, çekip gittiğinde, öteki suç ortakları B ve C, onun varlığını hesaba katmayı sürdürmüşlerse, yani hala gözcülük yaptığını sanarak gönül rahatlığı içinde işlerine devam etmişlerse veya suçun işlenmesinde artık tüm ortaklar bakımından dönüşü olmayan bir noktaya gelinmişse, yani vazgeçmenin suçun işlenmesi üzerinde artık hiçbir etkisi bulunmuyorsa, A gönüllü vazgeçme hükümlerinden yararlanamaz, çünkü A, ister haber versin isterse vermesin, sadece çekip gitmekle, suçtaki nedensel katkısını gidermiş olmamaktadır. Bununla birlikte, suça iştirakten gönüllü vazgeçen ortak, nedensel katkısını gidermiş olsa bile, diğer ortaklar, buna rağmen, onsuz, gene de işlemeyi kararlaştırdıkları suçu işlemiş olurlarsa, onların fiiline iştirakten sorumlu olmayacaktır.

Kanun, söz konusu bu bağıntıyı, suç “ gönüllü vazgeçenin gösterdiği gayreti dışında başka bir sebeple işlenmiş olursa “ ( 41/2,a ) veya “ gönüllü vazgeçenin bütün gayretine rağmen işlenmiş olursa “ ( 41/2,b ), gönüllü vazgeçme hükümleri uygulanır biçiminde ifade etmiştir.

Burada, suçun gönüllü vazgeçme dışında başka bir sebeple işlenmiş olması hükmünden maksat, nedensel katkının, nedenselliği kesen başka bir nedenle giderilmiş olmasıdır. Gerekçede yer alan “ Gönüllü vazgeçen suç ortağı, suçun işlenmemesi için elinden gelen bütün gayreti göstermiş ve fakat, suç başka bir nedenle işlenmiş olabilir. Bu durumda dahi gönüllü vazgeçen suç ortağını gönüllü vazgeçme hükmünden yararlandırmak gerekecektir “ açıklamasını, bu biçimde anlamak gerekmektedir, çünkü herkes iradesi tahtında bilerek ve isteyerek gerçekleştirdiği her nedensel katkıdan sorumludur. Böyle olunca, vazgeçenin gönüllü vazgeçmeden yararlanabilmesi için sadece gayret göstermesi yetmez, mutlaka nedensel katkısını gidermesi gerekir.

Öte yandan, gönüllü vazgeçenin bütün gayretine rağmen gene de suç işlenirse hükmünü, hükmün maksadına bakarak değerlendirmek gerekmektedir. Hiç kimse iradesi tahtında bilerek ve isteyerek suçun işlenmesine yaptığı bir katkıyı, isterse “bütün gayretini “ göstersin, suçun işlenmesinde davranışının nedensel etkisi kaldığı sürece, gönüllü vazgeçme hükümlerinden yararlanamaz. Hem iraden tahtında bilerek ve isteyerek işlenmekte olan bir suça katkıda bulunacaksın, hem katkının etkisi devam edecek, hem de suçun işlenmemesi için bütün gayretimi gösterdim diyerek, tabiri caizse sütten çıkmış ak kaşık olacaksın. Böyle bir uygulamanın uygar dünyada yerinin olduğunu sanmıyoruz. Gerekçede, “ Keza, gönüllü vazgeçen suç ortağının bütün gayretlerine rağmen, diğer suç ortakları suçu işlemiş olabilir. Bu durumda, suçun işlenmiş olmasına rağmen, … suçun işlenmemesi için elinden gelen bütün gayreti gösteren suç ortağının işlenen suça iştirakten sorumlu tutulmaması gerekir “ denmektedir. Açıklamada bir açıklık yoktur. “ Elinden gelen bütün gayreti göstermek “ hükmünden, iştirakten vazgeçen ortağın iştirakten vazgeçmeye muktedir olmasını anlamak gerekmektedir. Zaten iş işten geçmiş, ortağın nedensel katkısının etkileri hükmünü yerine getirmişse veya hala etkisini sürdürmekte devam ediyorsa, ne gayret gösterirse göstersin, artık ortak bakımından ortada gönüllü vazgeçilebilecek bir suç bulunmamaktadır. Burada aksini düşünmek, pişmanı ödüllendirmek değil, suçluya prim vermek olur. Gerçekten, ör., A , B ve C’ ye birlikte soymak istedikleri D’in evine girebilmelerini sağlayan araçları ve gereçleri temin eder ve B ve C, A’ ın verdiği bu araç ve gereçleri kullanarak D’ in evine girmeyi başarırlar. A, artık ne gayret gösterirse göstersin, suçun işlenmesine yaptığı nedensel katkıyı giderme imkanına sahip bulunmamaktadır. Öyleyse gönüllü vazgeçme hükümlerinden yararlanamaz.

Kuşkusuz, iştirak halinde işlenen suçlarda gönüllü vazgeçmede, gönüllü vazgeçme ( m. 36) hükümleri uygulanacaktır. Kanun, “….. hallerinde de gönüllü vazgeçme hükümleri uygulanır “ demektedir. Böyle olunca, gönüllü vazgeçen ortak, vazgeçtiği ana kadar olan davranışları ayrıca bir suç oluşturuyorsa o suçtan sorumlu olur, ancak iştirak halinde işlemekte olduğu suçtan sorumlu olmaz.

H. Ceza Kanununda İştirakin Türleri

Ceza Kanunu, suça iştirak, suçun kanuni tanımında yer alan fiili birlikte işleyenler, suçun kanuni tanımında yer alan fiilin işlenmesini azmettirenler ve suçun kanuni tanımında yer alan fiilin işlenmesine yardım edenler olarak ayırmaktadır. Ayrıca, Kanun, yardım edenleri, kendi arasında, yardımın niteliğini göz önünde tutarak, üç ayrı gruba ayırmaktadır.

765 sK’ undan farklı olarak, Kanunun, kanunun suç saydığı fiili bizzat işleyen fail (autore) ile o fiili fiille birlikte işleyeni (coautore) “ faillik “ madde başlığı altında birleştirmesi ve aynı şey olmayan iki şeyi “ fail “ terimi ile karşılamaya çalışmıştır. Kanun, 765 sK’ undan farklı olarak, azmettireni ( istigatore ) ayrı bir maddede düzenlemiştir. 765 sK’ un fer’î iştirak dediği suçun işlenmesine yardım edenleri ( complici) Kanun, “Yardım etme “ madde başlığı altında düzenlemiştir. Burada, 765 sK’ unda yer alan zorunlu ferî failliğe yer verilmemiş; zorunlu ferî fail, fiili faille birlikte işleyen sayılmıştır.

Kanun koyucunun gerekçede açıkladığı tüm iddialarına rağmen, Kanun, esasen yeni bir şey getirmemmiş, 765 sK’ un suç ortakların suça nedensel katkılarına dayanan temel yapısını aynen korumuştur. Bir kere, Kanun; maddi iştiraki fiili işleyenler ( m. 37 ) ve fiilin işlenmesine yardım edenler ( m. 39 ) olarak ayırmakla, suç ortaklarının suçtaki nedensel katkılarını göz önüne almış, dolayısıyla, aynı olgu farklı adlandırılmış de olsa, örtülü olarak, aslî ve ferî iştirak ayırımını yapmış olmaktadır. Öte yandan, Kanun; suçtaki nedensel katkısını göz önüne alarak, asli manevi iştirak olan azmettirme ( m. 38 ) ve Yardım etme ( m. 39 ) madde başlığı altında “ suç işlemeye teşvik etmek “, “ suç işleme kararını kuvvetlendirmek “ vs. hükümleri ile fer’i manevi iştirake yer vermiş bulunmaktadır. Böylece, kanun koyucu, gerekçede aksini iddia etmekle birlikte, ortaya koyduğu bu “normatif düzenleme” ile, istese de istemese de, 765 sK’ un suçta ortakların nedensel katkısını esas alarak yaptığı asli iştirak ve fer’î iştirak ayırımını kabul etmiş olmaktadır.

Kanunun yorumunda, esas olanın normatif düzenleme olduğu göz önünde tutulduğunda, kanunun gerekçesinde ne denirse densin, normatif düzenlemeye itibar etmek zorunludur, çünkü gerekçenin bağlayıcı hiçbir değeri yoktur, tek bağlayıcı olan, kanun hükmünün kendisidir. Böyle olunca, kanunun yorumunda, kanun hükmü ile çelişen gerekçeye itibar edilmeyecek, açıkça çelişmediği sürece, 765 Sayılı Kanunun yürürlüğü döneminde büyük emeklerle olmuş bulunan içtihat ve doktrin esas olmuş olacaktır.

1.Faillik

Fail sözcüğünden türetilmiş bulunan faillik, fail olmak anlamındadır. Fail fiili yapandır. Burada, fail, “suçun kanuni tanımında yer alan fiili “ bizzat yapan kişi ve “ suçun kanuni tanımında yer alan fiili “ bu kişi ile birlikte yapan kişilerdir. Fiil, neticeli suçlarda hareket nedensellik bağı ve neticeden, neticesiz suçlarda salt hareketten oluşmaktadır. Kanuni tanımda yer alan fiil bazen hareket, bazen de netice esas olmak üzere tanımlanmaktadır. Örneğin, 81. maddede, suçun kanuni tanımında yer alan fiil, “bir insanı kasten öldüren kişi “ denerek, netice esas olmak üzere tanımlanmış; 141. maddede, suçun tanımında yer alan fiil, bir şeyi “bulunduğu yerden alan kişi “ denerek, hareket esas olmak üzere tanımlanmıştır. 81. maddedeki suçta, ör., biri tutar, biri öldürürse, öldürenin fiili suçun kanuni tanımında yer almış bulunmaktadır, öyleyse faildir. Ancak, tutanın fiili, suçun kanuni tanımında yer alan bir fiil değildir. Bu durumda, tutan, fail midir, yoksa yardım eden midir sorusu ortaya çıkmaktadır. Madem tutan öldürme neticesinin meydana gelmesinde öldürenle birlikte hareket etmektedir, fiili faille birlikte işleyen kişi olarak faildir. Benzer durum 141. maddedeki suçta da söz konusudur. Gerçekten, biri evi soyarken, biri kullanan olarak dışarıda otomobilde beklerse, suçun kanuni tanımında yer alan fiil, bir şeyi bulunduğu yerden almak olduğundan, dışarıda otomobilde bekleyenin bu tanım içinde yer almamaktadır. Burada da, bu kişi yardım eden mi sayılacaktır, yoksa bizzat kanunun suç saydığı fiili işleyen kimseyle birlikte hareket ettiği için fail mi sayılacaktır. Kanuni tanımda yer alan fiili faille birlikte işlediği içindir ki, bu kişi fail sayılacaktır. O halde, fail, 765 sK’ undaki ifadesiyle hem fiili irtikap eden kişi ( autore ) hem de o fiili irtikap eden kişiyle doğrudan doğruya beraber işleyen (coautore ) kişidir. Gerekçede iddia edilenin tersine, ortada her hangi bir karışıklık yoktur. Karışıklık, gerekçede önerilen “ birlikte suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet kurma“ düşüncesine itibar edildiğinde ortaya çıkmaktadır. Gerçekten, ör. hırsızlıkta, “suçun kanuni tanımında yer alan fiil “ işlenirken, şeyin “bulunduğu yerden alınması “ için gerekli araç-gereci sağlayan kişinin hareketi, har halde “suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet kurmaktan” başka bir şey olarak nitelendirilemez. Oysa, Kanun, 39/2, b maddesi hükmünde, kişinin bu hareketini, 37. madde anlamında “faillik” değil, 39. madde anlamında “yardım etme” saymaktadır.

Kuşkusuz, bir suçta, birden çok kimse fail olabilir. Kanun, “ suçun kanuni tanımında yer alan fiili birlikte gerçekleştiren kişilerden her biri fail olarak sorumlu olur demekte, ancak 765 sK’ undan farklı olarak, failin neden sorumlu olduğunu söylememektedir. Oysa, 765 sK, fiili irtikap edenlerden ve doğrudan doğruya beraber işlemiş olanlardan her biri o fiile mahsus ceza ile cezalandırılırlar “ diyerek kimin neden sorumlu olacağını göstermiştir. Biz kimin neden sorumlu olduğunu, gerekçeden öğreniyoruz. Gerekçeden, iştirak halinde işlenen suçta, her failin, o suça mahsus ceza ile cezalandırılmak istendiğini çıkarıyoruz. Ancak, verilen örneğin isabetli olduğunu sanmıyoruz. Kasten öldürme ile ilgili olarak verilen örnek, adam öldürme suçlarında zaten mevcut olan bir tartışılmayı yeniden alevlendirmektedir. Gerçekten, birbirinden habersiz birçok kişi veya birbirinden haberli birçok kişi, bir kimseyi öldürse ve ölümün kimin kurşunundan olduğu fennen belirlenemese, kim neden sorumlu olacaktır ? 765 sK döneminde, bir hüküm bulunmasına rağmen (m.463), konuya ilişkin tartışmalar ve farklı uygulamalar sürüp gitmiştir. Gerekçeye bakılırsa, Kanun, tartışmalara bir çözüm getirmemiş, tersine tartışmaları artırmıştır. Gerekçeye bakılırsa, birden çok kişi, birbirinden haberli, birlikte bir kimseyi öldürdüklerinde, ölüm neticesinin kimin kurşunundan ileri geldiğine bakılmayacak, tüm failler, ayırımsız kasten öldürmeden sorumlu olacaklardır. Bu demektir ki, kanun koyucu, iştirakte, ölüm neticesinden sorumlulukta, sadece ortaklarının suça iştirak etmelerini yeterli görmekte, ölümün gerçekte kimin fiilinden ileri gelmiş olduğuna bakmamaktadır. Buna karşılık, failler birbirlerinden habersiz olarak ölüm neticesini meydana getirdiklerinde ve kimin kurşunuyla ölümün meydana geldiği fennen bilinmediğinde, ortada suça iştirak olmadığından, her halde her fail, kendi fiilinden, ispatlandığı kadarı ile sorumlu olacaktır. Burada, tüm failler bakımından ispatlanabilir olan fiil, öldürmeye teşebbüs fiilidir. Öyleyse, ölüm gerçekleşmesine rağmen, bu ikinci halde her fail, tamamlanmış kasten öldürme suçundan değil, kasten öldürmeye teşebbüsten sorumlu olacaktır. Zaten, sorun da buradadır. Öldürme kastı var, ölüm meydana gelmiş, biz teşebbüsten ceza veriyoruz. Buna karşılık, suç iştirak halinde işlendiğinde, bu kez, iştirak iradesini göz önünde tutarak, faillere tamamlanmış kasten öldürme suçundan ceza veriyoruz. Suçta ceza sorumluluğunu belirleyen unsur kasttır. Her iki ipotezde, faillerin kastlarında bir farklılık olmadığına göre, sırf suçun iştirak halinde işlenmiş olması böyle bir farklılığı haklı kılabilir mi ? Buna evet demenin kolay olmadığını sanıyoruz. Gerekçenin bağlayıcılık değeri yoktur. Böyle olunca, sadece 37. maddeye itibar etmek zorundayız. Madde failin neden sorumlu olduğunu göstermemiştir. Eksik düzenleme yapılmıştır. Bu özel hal için, her fail, fiilinin ne kadarı ispat edilmişse o kadarından sorumlu olacaktır. Açıkçası, ölüm gerçekleşmiş olmasına rağmen, failler, kasten öldürmeden değil, kasten öldürmeye teşebbüsten sorumlu tutulacaklardır. Bu, iştirak bakımından, özel bir durum oluşturmaktadır.

Kanun gerçek kişiler suçun faili saymaktadır. Tüzel kişi suçun faili sayılmamaktadır ( m. 20/2 ). Gerekçe, “ancak gerçek kişiler suçun faili olabilir” demektedir. Buradan, tüzel kişi, suça iştirakte “ faili olarak sorumlu” olur mu tartışması ortaya çıkmaktadır. Tüzel kişi, madem suçun faili değildir, kanunun suç saydığı bir fiilin işlenmesine iştirak edemez. Ancak, Kanun, tüzel kişinin, “suç dolayısıyla” kanunun öngördüğü güvenlik tedbirlerinin muhatabı olabileceğini kabul etmiştir.

Özgü suçlarda ancak özel faillik niteliği taşıyan kişi fail olabilir. Bu suçların iştirak eden diğer kişiler azmettiren veya yardım eden olarak sorumlu tutulurlar (m.40/2). Kanun faillik konusunda özgü suçlarla diğer suçlar arasında anlaşılması zor bir fark yaratmıştır. Gerçekten, ör. A ve B birlikte D’ in evine girerek televizyonu alırlar. Burada, A ve B suçun kanuni tanımında yer alan fiili birlikte işlemektedirler, öyleyse her ikisi de fail olarak sorumlu olur. A kamu görevlisi olsun. İşyerinde kendisine zimmetli olan televizyonu B ile birlikte alarak evine götürdüğünde, fiil yukarıdaki ile aynı olmasına rağmen, A “ özel faillik niteliği taşıdığından “ fail olacak; özgü “suçun işlenişine iştirak eden” B bu kez suçtan “yardım eden” olarak sorumlu tutulacaktır. İlkinki olayda B, fail olduğundan, daha ağır bir ceza ile; ikinci olayda B, yardım eden olduğundan, daha hafif bir ceza ile cezalandırılacaktır. Bu kanun önünde eşitlik ilkesinin ihlalidir. Bir kimsenin suçun işlenişinde konumu ne ise odur. Gerçekten, özgü suçlarda failin ancak “özel faillik niteliği taşıyan kişi “ olabileceği kuralına rağmen, suçun özgü suç veya diğer bir suç olmasına bağlı olarak, suçun işlenişine iştirak eden kişinin konumunun herhalde farklı olmaması gerekmektedir.

Suçun işlenmesinde bir başkasını araç olarak kullanan kişi de fail olarak sorumlu tutulmuştur ( m. 37/2). Burada “dolaylı faillik” söz konusudur. Dolaylı faillik, bir kimsenin işlemeyi kastettiği suçu, bir başkasına işletmesidir. Suçu işleyen kişi, suçu işletenin sadece bir aracıdır. Üzerinde cebir kullandığı bir kimseye veya isnat yeteneği olmayan birine işlemeyi kastettiği suçu işleten kimse dolaylı faildir.

2. Azmettirme

Kanun, “azmettirme” adı altında, 765 sK’ dan farksız olarak, inkar ettiği aslî manevi iştiraki düzenlemiştir. Azmettirme kanunda tanımlamamıştır. Böyle olunca, 765 sK’ un yürürlükte olduğu döneminde oluşmuş olan doktrin ve içtihat, müessesenin tanımı, kapsamı ve sınırları bakımından, bu kanun karşısında da geçerliliğini korumaktadır.

Aynı düzlem üzerinde olmalarına rağmen, Kanun, 38. maddede, 37. maddeden farklı bir düzenleme yapmıştır. Gerçekten, Kanun, “ Başkasını suç işlemeye azmettiren kişi, işlenen suçun cezasıyla cezalandırılır “ demektedir. Failden farklı olarak, Azmettirenin neden sorumlu olduğu, burada açıkça belirtilmiştir.

Azmettirme, hiç aklında yokken, bir kimsenin kafasına, kanunun suç saydığı belli bir fiilin işlenmesi fikrini sokmaktır. Zaten fail bir suçu işlemeyi aklına koymuş ama, henüz bir karara ulaşmamışsa, faili, o suçu işlemeye teşvik etmek veya onu işleme kararını kuvvetlendirmek, o kimseyi suç işlemeye azmettirmek değildir. Kanun koyucu, gerekçede isterse inkar etsin, bu halde, 39/2, a maddesi hükmü karşısında, manevi fer’i iştirak söz konusu olmaktadır.

Gerekçede, azmettirme, “belli bir suçu işleme hususunda henüz bir fikri olmayan bir kimsenin başkası tarafından bu suçu işlemeye karar verdirilmesi “ olarak tanımlanmaktadır.

Kanun azmettiren “kişi”den söz etmektedir. Kişiden maksat, suçun faili olabilen herkestir. Öyleyse, herkes, hatta isnat yeteneği tam olmayan kimseler bile azmettiren olabilirler. Ancak tüzel kişi azmettiren olamaz, çünkü kanun, tüzel kişiyi suçun faili saymamaktadır.

Önceden de belirtildiği üzere, Kanun, azmettirenin üstsoy veya altsoy olmaktan gelen nüfuzunu kullanmasını cezayı artıran bir neden sayılmıştır. Ayrıca, kanun, kim tarafından olursa olsun, çocukların suça azmettirilmesini başlı başına suçu ağırlaştıran bir neden saymıştır ( m. 38/2 ). Üstsoy-altsoy ilişkisinin mutlaka hukukî nitelikte olması şart değildir, bilmek kaydıyla, fiilî ilişki de yeterlidir.

Kanun, azmettirenin belli olmaması halinde, failin kendisini suça azmettirenin kim olduğunu söylemesini, yani suç ortağını ihbar etmesini cezayı azaltan bir neden saymıştır ( m. 38/3 ). “ Bu hükmün uygulanabilmesi için, kişiliğe ilişkin olarak verilen bilginin maddi gerçeğin ortaya çıkmasını sağlaması gerekir”.

3 Yardım Etme

Kanun, 39. maddede, “ Yardım etme “ madde başlığı altında suça nedensel katkısı mutlak, yani aslî olmayan, yardımcı, yani fer’î olan suç ortaklığını (complice ) düzenlemiştir. Gerekçede, “ferî iştirak” yerine “ yardım etme “ ifadesinin benimsendiği, ancak hükümet tasarısına büyük ölçüde sadık kalındığı ifade edilmiştir. Hükümet tasarısı ise 765 sK ile örtüşmektedir.

Gerekçede “ iştirake ilişkin olarak kabul edilen yeni sistemde “ “ zorunlu ferî iştirak “ “ kurumuna yer verilmediği ifade edilmiştir. Kanun, iştirakte, açık bir hükümle zorunlu ferî iştirak hükmüne yer vermemiştir. Bu doğrudur. Ancak, Kanun, bizce, iştirak kurumunu kısırlaştırmanın ötesinde hiç bir yenilik getirmemiştir. Gerçekten, yenilik denen, gerekçenin “ suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet “ dediği şeydir. Gerekçede sözü olan yenilik denen bu şeyin, iştirakin hiçbir maddesi hükmünde, ne açık ne de örtülü olarak, izi yoktur. Gerekçe ne kimseyi bağlamaz. Gerekçenin bağlayıcılık değeri yoktur. Kanunun sistemi ile ötüşmeyen bir gerekçe yorum vasıtası da olamaz. İştirakin sistemi, şunun veya bunun düşüncesinden değil, sadece, herkes için “ pozitif değer “ olan iştirak hükümlerden çıkarılabilir. Bu hükümlere bakıldığında, iştirakte kabul edilen sistemin, kanunun suç saydığı fiilin icrasına ortakların nedensel katkıları olduğu görülmektedir. Kanun, ortakların katkıları esas olmak üzere, maddi iştirakte faillik, yardim etme; manevi iştirakte azmettirme, yardım etme madde başlığı altında ( 39/2,a )teşvik etme, vs. ayırımlarını yapmış, aslî faillere göre ferî failleri daha az ceza ile cezalandırmıştır. Böyle olunca, iştirakte bir kısım ortakların birlikte işledikleri suçun cezasıyla cezalandırılırken, diğer bir kısım ortakların ötekilere nazaran daha az bir cezayla cezalandırılmaları, iştiraki tutan temel ilkenin, ortakların suça nedensel katkıları olduğunu göstermektedir.

Kanun koyucunun iddiasının tersine, Kanun, yepyeni bir şey getirmemiştir, sadece eski binanın bazı odalarını tadil etmiştir.

Kanun “ yardım eden sıfatıyla sorumlu olma “ halini üç kümeye ayırmış bulunmaktadır.

a. Suç İşlemeyi Teşvik Etmek, Suç Kararını Kuvvetlendirmek veya Fiilin İşlenmesinden Sonra Yardımda Bulunacağını Vaat Etmek.

Bunlar manevi ferî iştirakin farklı biçimlerde ortaya çıkmasıdır. Suç işlemeye teşvik etmek, zaten bir suçu işlemeye karar vermiş bir kimseyi, o suçu yapmaya isteklendirmek, özendirmektir. Burada özendirilen suç belli bir suçtur. Henüz hangi suçu işlemek istediğini bilmeyen bir kimseyi, belli bir suçu işlemeye özendirmek, o kişiyi suç işlemeye teşvik etmek değildir, suça azmettirmektir.

Suç kararını kuvvetlendirmek, failin bir suçu işlemeye karar vermesi, fakat henüz kararını kesinleştirmemişken, kesinleştirmesine fikren yardımcı olunması, katkıda bulunulmasıdır. Sadece tavsiyede bulunmak suç kararını kuvvetlendirmek değildir. Suç kararını kuvvetlendirmekte kişinin ikna edilmesi söz konusu olmaktadır.

Yardımda bulunmayı vaat etmek, suç işlendikten sonra bir yardımda bulunmaya söz vermektir. Yardım vaadi, ör., suçun veya failinin gizlenmesine, suç kanıtlarının ortadan kaldırılmasına veya suçla elde edilecek şeylerin korunmasına vs. söz verilmesi şeklinde olabilir. Vaat edenin suç işlendikten sonra sözünde durmaması, kendisi hesaba katılarak suç işlendiğinden, onu sorumluluktan kurtarmaz.

b. Suçun Nasıl İşleneceği Konusunda Yol Göstermek Veya Fiilin İşlenmesinde Kullanılan Araçları Sağlamak

Suçun nasıl işleneceği konusunda yol göstermek, faili bilgisinden ve deneyiminden yararlandırmak veya suçun planlanmasına ve programlanmasına katkıda bulunmaktır. Gözcülük yapmak, yol göstermek değildir. Bu nedenle, bir suç işlenirken gözcülük yapan kişi, katkısının gerekli olmasından ötürü, suçtan yol gösteren olarak değil, fail olarak sorumlu olur.

Fiilin işlenmesinde kullanılan araçları sağlamak, failin işini yaparken kullanacağı her çeşit araç ve gereci temin etmektir. Kuşkusuz sağlanan araç ve gereçler, işlenmesi kastedilen suçun işlemesine elverişli olmalıdır. Gerçekten, sağlanan araç ve gereç, suçun işlenmesine elverişli olmadığı taktirde, işlenemez suç söz konusu olur.

c. Suçun İşlenmesinden Önce veya İşlenmesi Sırasında Yardımda Bulunarak İcrasını Kolaylaştırmak

Yardımda bulunarak suçun icrasını kolaylaştırmaktan ne anlaşıldığı kanunda belli değildir. Bu konuda madde gerekçesinde de bir açıklık bulunmamaktadır. Yardımda bulunmak, suçu işlerken, failin işini kolaylaştırmaktır. Bu anlamda, gözcü, yardımda bulunan değildir, çünkü gözcü failin yaptığı işi kolaylaştırmamakta, tersine o işin yapılmasını sağlamaktadır. Böyle olunca, nasıl ki biri tutup diğeri bıçakladığında, tutan da bıçaklayan kadar failse, aynı şekilde, ör. hırsızlıkta, varlığı zorunlu olduğunda, gözcü de, kanunun suç saydığı alma fiilini bizzat işleyen kadar faildir. Bu demektir ki, kanunda, faillikle yarımda etmeyi birbirinden ayırmada ölçüt, suçun işlenmesine nedensel katkının değeridir. Somut olayda, ortağın nedensel katkısı, kanunun suç saydığı fiilin işlenmesinde zorunlu olduğunda, ortak artık yardımda bulunan değildir, faildir.

Böyle olunca, “ gözcü “ bağlamında, gerekçede işaret edilen “suçun işlenişi üzerinde ortak hakimiyet “ ibaresinden, kanunun suç saydığı fiil somut olarak işlenirken, bir kısım ortağın hareketinin, fiilin işlenmesinde zorunlu olması anlaşılmalıdır. Gerçekten, bir hareket, soyut olarak yardımda bulunmak anlamına gelebilir. Bununla birlikte, hareket, somut olarak, işlenmekte olan suçun işlenmesine başlamada, işlenmesi esnasında veya sona erdirilirken mutlak zorunlu sayılabiliyorsa, yani genel deney kurallarına göre, o hareket olmasaydı öteki ortaklar kanunun suç saydığı fiili işlemeye kalkışmazlardı denebiliyorsa; iştirakte suça katılanın konumu yardım etme değildir, failliktir.