Sayman Aruz YÜZ İL İNQİlab
Yüklə 0,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
33 kitablar qədər azad, ideologiyasının böyüklüyü qədər böyükdü. Mən bu gün dar ağacından asılacam, amma kitablar və ideologiyalar həmişə olacaq.” O gün nə qədər ağladığımı bir Allah bilir. Gö- zümdən sel kimi yaş gedirdi. Onun o yaralı və mənalı məktubu hamını ağlatmışdı. Ən dəhşətlisi odur ki, mək- tubu oxuyandan sonra bizi avtobuslara yığıb onun və iki başqa adamın asılma mərasiminə baxmağa apar- dılar. Sulduzun “Serahi” deyilən bir yerində, daha doğ- rusu şəhərdən bir az qıraqda, açıq bir meydanda asıla- caqdılar. Çox adam o edama baxmağa gəlmişdi. Edam mərasimində dəfələrlə olmuşdum. O adamları görəndə özümdə fikirləşirdim ki, “axı niyə insanların ölümünə baxmağa hamı gəlir, amma ehtiyac olanda biri də tapıl- mır!?” Meydanın ortasında üç dar ağacı düzətmişdilər. Elə bil dünən idi. O üç nəfəri gətirəndə bütün camaat vəlvələyə gəldi. Bir çoxları onların asılmağından sevi- nirdi. Axı dolayı yolla baxanda, onlar İranın parçalan- masına deyil, Azərbaycanın ərazisinə iddialı adamlar kimi tanınırdılar. Ona görə də camaat Həjiri və dost- larını hoya basırdı. Həjir sakit görünürdü, amma dostlarının biri demək olar ki, asılmaqdan öncə ölmüşdü. Leşini gətirib dar halqasını boynuna saldılar. İkincisininsə tükləri biz- biz durmuşdu. Məlum idi ki, ölüm qorxusundan ölüm halına düşüb! Üzü mənə tanış gəldi. Bir az da diqqətlə baxdım. Aha! Yadıma düşdü. Bir neçə ay qabaq Sul- duzun kürdlər məhəlləsi deyilən bir yerində dondurma yeməyə getmişdim. Axşam vaxtlarıydı. Bir neçə kürd də “paludə” deyilən bir desert yeyirdi. Fikrim uşaqlıq 34 aləmində gəzirdi. Ancaq o kişilər qabağımdaki mizdə oturmuşdular deyə, gözüm onlara sataşırdı. Kürdlərə məxsus olan və olduqca gen bir paltar geyinmişdilər. Paltarın altındaki silahları hiss olunurdu. Deserti yeyib, pulu vermədən getmək istədilər. Mağaza sahibi onlara etiraz edib – “pulumu verin” – dedi. Onlarsa çox rahatlıqla silahlarını çıxarıb mağazanı gülləbaran etdilər. Dedilər: – ” Bu da pulun” – və çıxıb getdilər. O gün çox qorxmuşdum. Bu hadisələri Həjirə deyəndə, o həmişə özünə filosof qiyafəsi verib deyərdi: ”Biz kürd millətinin azadlığı uğrunda döyüşürük, silahısa yalnız düşmənə tuşlayarıq. O silahlı kürdlər bizdən deyillər. İranin satqınlarıdırlar.” Onları təpiklə də olsa dar ağacına tərəf aparıb ipi boyunlarına saldılar. Məhkəmənin hökmünu oxuyan- dan sonra göyə qaldırdılar. Həjir azadlığı və ideologi- yalarıyla birlikdə öldü. Camaatı fışqa səsi götürmüşdü. Bir nəfər dedi: “Üç kürd azaldı!” Dostusa cavabında dedi: “O qədər çoxdular ki, yüz-yüz assan da bitməz- lər.” Kürdlərdə bir neçə arvad alıb, sonrasa hərəsindən bir neçə uşaq olması adi bir hal idi. Ona görə də sayları olduqca sürətlə çoxalırdı. Kürdlər dünyaya “Hər ailə- dən bir uşaq vətənə qurban verilməlidir” şüarıyla uşaq gətirərdilər. Heç vaxt vətəni və dövləti olmayanların vətənə sevgisi, vətənlilərdən daha çox idi. Sulduz türk şəhəriydi, tarixlər boyu da belə olub, amma biz onu hardasa saxlaya bilməmişik. Kürdlərsə bizim topra- ğımızda öz uşaqlarına vətənpərvərlik dərsi keçirdilər! 35 Polislərin biri mikrofonun arxasına keçib camaaata xitab elədi: “Ay camaat, kimin nə kəffarəsi 1 yəni var tullasın.” Hərə əlini cibinə salaraq dəmir puldan-zaddan çıxarıb Həjirgil tərəfə tulladı. Mən də o zamanın pu- luyla iki tümən çıxarıb-tulladım. Çox təsadüfi şəkildə pul gedib düz Həjirin üzünə dəydi. İndi də bunun sir- rində qalmışam, mənim pulum necə oldu ki, onun üzünə dəydi?! Axı mən o qədər də sürətlə atmamış- dım... Evə qayıdanda atama gün ərzində olanları danış- dım. O kişilərin sözünü də təkrarladım. Atam əlini ba- şıma çəkib dedi: “Oğlum, Həjir bizim millətimizin düş- məniydi. Amma ziyalı və ağıllı bir düşmən idi. Hörmə- tin saxla... yadında olsun ki, diktator türkə də, kürdə də eyni gözlə baxır!” Ancaq sonralar mənə sübut oldu ki, diktator heç də hamıya bir gözlə baxmır. Həmişə han- sısa millətin vasiyəsiylə başqa millətləri əzməyə çalışır. Hətta ən ideoloji diktaturalar da hansısa bir milli faşiz- min əsasında qurulublar. Din və ya demokratiyanın ikisi də pərdə kimi hansısa pislikləri örtmək üçündür. Atama pulu onun üzünə çırpdığımı deyə bilmədim. Həjirin hörmətini edam günü saxlaya bilməsəm də, ki- tablarını bağçada, sözlərinisə beynimdə saxlamışam! 1 kəffarəsi - dövlət tərəfindən edam olunanlara tullayırdılar. Guya yığılan pul kasıblara paylanacaq və beləliklə, onların günahlarının bağışlanmasında kömək olacaq. 36 n sevdiyimiz işlərdən biri, gedib Cabbar və Bağdagülə baxmaq idi. Cabbar və Bağdagül ər-arvad idilər. Şəhərin tanınmış dəliləriydilər. Cabbar vaxtilə xan olubmuş. Özünün neçə parça kəndi və hek- tarlarla əkin sahələri varmış. Eşitdiyimə görə, uşaqları da olub, amma hökumət Cabbarın torpaqlarını alandan və onu dəli elədikdən sonra həm arvadı, həm də uşaq- ları onu tərk etmişdilər. Bağdagül elə anadangəlmə ağıldan kəm olub. Cabbar tək olmasın deyə, onları evləndirmişdilər. Bu iş həm Allaha xoş gedirdi, həm də Cabbara! Hər axşam gəlib küçəmizin başında dayanıb, bağıra-bağıra hökuməti söyməyə başlayardılar. Cabbar söyərdi, Bağdagülsə başını yelləyərək Cabbarın söz- lərini – “həyə, həyə” – deyə təsdiq eləyərdi. Cabbarın adını çaşıb çağırsaydın pis günə qalardın. Əlindəki də- mir əsasını elə fırlayıb arxanca tullayırdı ki, bəxtin gətirməsəydi mütləq haransa sınardı. Cabbar bir-iki dəfə bax beləsinə əsa tullayıb. Sol əliylə çöqəninindən 1 , 1 çöqəninindən - əsa Ə Yüklə 0,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|