Həsən gəlirdi yoxuşdan,
Kiçi çıxıb bərkdən-boşdan,
Atı ürküb yolda quşdan,
Qaldırın, qızlar, qaldırın.
Həsən yorğun atı neylər,
Bu dərdini kimə söylər.
Mustafa iltimas eylər,
Qaldırın, qızlar, qaldırın.
Eyni hadisə ilə bağlı qoşmaya Aşıq Şenlik yaradıcılığında da rast gəlirik. Həmin şeirin bir
bəndinə baxmaq yerinə düşərdi:
Mən də gəlirdim Qarsın elindən ,
Əylənin yəhəri alım belindən,
Kimi quyruğundan, kimi yalından,
Dah deyiniz, qızlarım, dah deyiniz.
Dollu Mustafanın gəraylısında bizim üçün maraqlı cəhət Həsən adıdır. Fikrimizcə, Dollu
Mustafa gəraylını şahidi olduğu hadisənin təsiri ilə yaratmış və gəraylıda Aşıq Şenliyin
təxəllüsünü deyil, əsil adını göstərməyi vacib bilmişdir. Axı, Aşıq Şenliyin əsil adı Həsəndir.
Aşıq Şenliyin də eyni hadisə ilə bağlı qoşma yaratması onu göstərir ki, hər iki sənətkar Borçalı
aşıq mühtində və ətraf ərazilərdə nüfuzlu sənətkarlar olmuşlar.
Hər iki ustad aşığın böyüklüyü ondadır ki, baş vermiş hadisəni bədii özünəməxsusluqla
(biri gəraylı, digəri isə qoşma şəklində-Q.V.) şeirə gətiriblər. Odur ki, Dollu Mustafa
gəraylısında Həsənin “bərkdən-boşdan” çıxdığını, xalq içərisin də tanınmış bir şəxs olduğunu
söyləyir. Yəni hadisə təsadüfi bir adamın başına yox, məhz Aşıq Şenliyin –Həsənin başına
gəlmişdir. Əks təqdirdə, Dollu Mustafa elə-belə Həsən adı çəkməzdi. Hər iki sənətkarın eyni bir
hadisəni bədii şəkildə təsvir etməsi bizə haqq verir deyək ki, bu sənətkarlar həm dost, həm də
düşdükləri aşıq mühitində sənət ilgilərində olmuşlar.
Aşıq Şenlik yalnız Borçalı mühitinin aşıq və şairləri ilə deyil, ətraflarda yaşayan ustad
sənətkarlarla da görüşüb, yaradıclıq söhbətləri aparmşdır. Belə qarşılamalardan biri də Dədə
Ələsgərlə görüşü olmuşdur. El sənətkarları Ələsgərlə Şenliyin bir neçə dəfə görüşdüklərini
söyləyirlər. Hətta prof. M.H.Təhmasib naxçıvanlı Abdulla kişinin (Aşıq Şenliyin yaxın dostu və
şəyirdi olmuşdur) xatirələrinə əsaslanaraq Aşıq Şenliyin Ələsgərlə görüşdüyünü qeyd edir:
“..Abdulla kişi söyləyir ki, o, Şenliklə yaxın dost olmuşdur.... Hətta Göyçəli Ələsgərlə də
görüşüb deyişdiyini Abdulla kişi də təsdiq edir”.
Aşıq Ələsgərin varislərindən biri onun ədəbi irsinin tədqiqatçısı, filologiya elmləri
namizədi İ.Ələsgərov bu haqda yazır:” Şəyidlərinin deməsinə görə, Aşıq Ələsgər Aşıq Alıdan
başqa, Çıldırlı Aşıq Şenliklə, Şəmkirli Aşıq Hüseynlə, Tiflisli Aşıq Əsədullahla, Sisyanlı Dəllək
Əvəzlə, Göyçənin Zod kəndindən olan Molla Tağı oğlu Məhəmmədlə deyişmişdir, lakin Aşıq
Şenlik və Dəllək Əvəzlə deyişməsindən əldə heç nə qalmamışdır”.
Türkiyə folklorşünası Nijat Birdoğanın bu məsələ ilə bağlı fikridə maraq doğurur. Müəllif
Aşıq Şenliyə həsr etdiyi məqaləsində yazır: “Bugünkü Van, Qars, Ərzurum ətrafında hər saz
çalan aşığın dilində üç keçmiş ad əzbərdir. Göyçəli Aşıq Ələsgər, Tikmədaşlı Aşıq Qasım və
Çıldırlı Aşıq Şenlik. Bütün ruhu və ifadələri ilə xalqa bağlı bu üç aşıq bu gün də ətrafda
yaşayanlara görə bütün keçmiş sənətkarlardan qabaqdadır. Onları hətta Sümmani və Aşıq
Abbasdan üstün tuturlar. Zaman etibarı ilə bir-birinə yaxın olan bu üç sənətkar bir-birini
tanımamışlar. Əsərləri isə tamamilə Azərbaycan dilindədir. Buna baxmayaraq, bu gün o yerlərdə
gəzənlər Mudami, Hicrani, İslam, Lütfi Cövlani və Dəryami kimi sənətkarlardan danışanlar bu
üç aşığın adı çəkiləndə onların sayğı salamına durduqlarını aydın görərlər”.
Göründüyü kimi Aşıq Şenlik ustad sənətkar kimi ehtiramla anılır. Bizcə “zaman etibarilə
bir-birinə yaxın olan bu üç sənətkar bir-birlərini tanımamışlar” fikri doğru deyil. Aşıq Şenlik və
Aşıq Ələsgər XX yüzilliyin əvvəllərində Ağbaba mahalının Qaranamaz /Yeniyol/ kəndində
görüşmüşlər. Həmin görüş haqqında Ağbabalı Aşıq İsgəndərdən topladığımız kiçik həcmli
materialı olduğu kimi veririk: “Əsrin əvvəllərində Ağbabanın Qaranamz kəndində bir Alı ağa
olub,Alı ağa öz bacısı oğlu Səfərin toyunu edirdi.Toyu keçirmək üçün aşıq çağırmaq lazım idi.
Məsləhətləşirlər, Çıldır qəzasının Suxara kəndində yaşayan Aşıq Şenliyi toya gətirirlər. Toy
başlayır. Belə qərara gəlirlər ki, Şenlik burada 5-6 gün qalıb oxusun. Elə bu vaxt Göllü kəndində
Saqamoy bəylərindən Yəhya bəyin bir qohumunun da toyu olası idi. Orada da Göyçəli Aşıq
Ələsgərin adı çəkilir, amma özünü görməmişdilər. Bir ay qabaq Aşıq Ələsgərə məktub yazırlar.
Məktub Aşıq Ələsgərə çatır. O da sevinir, deyir ki, atı minib gedərəm, həm o yerləri gəzərəm,
həm də məclis keçirərəm. Aşıq Ələsgər vədə tamama olanda Qaranamaz kəndinə gəlir, artıq
Aşıq Şənlik üç gün idi toy keçirirdi. Axşamüstü idi. Aşıq Ələsgər ehtiyat edir, fikirləşir:
“Gedərəm yolda qaçaq-quldur olar, həm də nabələdəm: bu gecə burda qalıb sabah yola
düşərəm”. Amma bilmirdi ki, bu kənddə hansı millət yaşayır. Bu halətdə görürür ki, dörd-beş
cavan oğlan gəlir. Qabaqda duran oğlandan xəbər alır:
•
A bala, bu kənd hansı kənddi, burda kimlər yaşayır?
Cavanlar görürlər ki, müsahibləri nabələddir, özünün də qoltuğunda sazı var. Deyirlər:
•
Əmi, bura müsəlmanlıqdır. Bu kənd isə Qaranamaz kəndidir.
•
Burada məni kim qonaq edər?
Cavan oğlanlar qəsdən Alı ağanın evini salğa verirlər. Əgər aşıqdırsa, getsin, Aşıq Şenliklə
görüşsün. Odur ki, Aşıq Ələsgəri gətirirlər Alı ağanın evinə. Səsləyib Alı ağanı çağırırlar. Alı
ağa Ələsgəri görüb şad olur, həm də fikirləşir ki, aşığı qəfil məclisə də aparmaq olmaz. Alı ağa
arif adam idi. Aşıq Ələsgəri yoldan gəldiyi üçün əvvəlcə evinə aparır. Çay-çörək verdikdən sonra
mətləbini Aşıq Ələsgərə bildirir və onu toyxanaya dəvət edir. Aşıq Ələsgərin sazsız məclisə
gəldiyini görən Alı ağa təklif edir ki, “Aşıq, sazını da götür, toy damına gedək”. Aşıq Ələsgər
deyir:
•
Orada sənətkar varmı?
Alı ağa: “Aşıq Şenliyi dəvət etmişik”!-deyir.
Onda Aşıq Ələsgər cavab verir: “Ustadlarda adətdir, sənətkar sənətkarın üstünə sazla
getməz, sazın burada qalması məsləhətdir”.
Alı ağa Ələsgərlə toyxanaya gedir. Ələsgərin ədəb-ərkanla salam verməsindən Aşıq Şenlik
anlayır ki, bu boy-buxun, qiyafə, ədəb-ərkan ancaq Ələsgərdə olar. O idi ki, qolunu boynuna
salıb deyir: Xoş gəlibsən, ustad Ələsgər. Sənin bu gəlişindən çox şad oldum, sinəmə üçcə xana
söz gəldi. İcazə sizdən, deməsi bizdən.
Ey böyük vəsfikar,böyük sənətkar,
Qədəm qoydun bu diyara xoş gəldin.
Səni gördüm mənim könlüm şad oldu,
Qədəm qoydun bu diyara xoş gəldin.