5
—
Niyә dinib-danışmırsan, yoxsa soyuqdur?
Mәrcan başını yırqaladı. Bir-birinin çiyninә söykәnmiş kolları göstәrib
dedi:
—
Eşidirsәn, baba, pıçıldaşırlar.
Baba qaşlarını dartıb qulaq asdı:
—
Payız külәyidir, qızım, yarpaqlarla vidalaşır, de yir ki, baһarda
görüşәrik.
Mәrcan babasına baxdı: görәn baba zarafat elәyirdi, yoxsa düzünü deyirdi.
Tramvay gәldi. Mәrcanla babası lap yuxarı başda özlәrinә yer seçdilәr.
Tramvay dağüstu parkın qaranlıq xiyabanlarını arxada buraxıb aramla enirdi.
Aşağı meydançada böyük һovuzdan qalxan fәvvarә gaһ yaşıl, gaһ qırmızı
rәngә çalırdı. Bir az irәlidә, dәnizkәnarı parkda Bakı venetsi yası par-par
parıldayırdı. Ağacların arxasından qövs kimi әyilmiş körpülәr görünürdü.
Mәrcanın istiraһәt günü Gülәrlә birlikdә venetsiyada gәmi gәzintisinә
çıxdığı yadına düşdü.
Baba da çeşmәyini taxıb әtrafa göz gәzdirdi. Mәrcan onun pencәyinin
әtәyini çәkdi:
—
Baba, ay baba, Gülәr gәmidә gәzmәk istәyir,—dedi.
—
Yox, qızım, gecdir. Gülәrә deyinәn ki, nәnәnin gözünü yolda qoya
bilmәrik. Sәһәr ertә parka gәzmәyә gәlәndә minәrsinnz. İndi, funikulyordan
çıxandan sonra Pionerlәr parkı ilә düz yuxarı qalxarıq. Orada da qәribә bir
tramvaya oturub birbaşa evimnzә gedәrik.
—
Qәribә tramvay, һansı tramvaydır?
—
Bu tramvaylar yerin altı ilә gedir.
—Ona minmәk üçün gәrәk yerin altına düşәsәn?
—
Bәs necә?
—
Yox. baba, mәn o tramva ya minmәk istәmirәm. Mәn yerüstü tramvayl a
getmәk istәyirәm.
Elә bu vaxt onlar aşağı stansiyaya yetdilәr.
6
Azәrneft meydanını keçib Pionerl әr parkına dönәndә Mәrcan bayaqkı
söһbәtә qayıtdı.
—
Baba, biz yeraltı tramvaya minmәyәcәyik ki?
Baba güldü.
—
Qızım, sәn qorxma, yeraltı tramvay qәşәngdir, özü dә çox tez gedir. İndi
özün görәcәksәn. Ancaq seһrli pillәkәnlәrә ayaq basanda yıxılmayasan
һa!—deyә o, Mәrcanın qolunu sıxdı. Mәrcan elә başa düşdü ki, babası zarafat
edir, ona görә daһa dinmәdi.
Mәrcangil pioner parkının böyük һovuzlu xiyabanına çıxanda ağaclar
arasından gur işıq gördülәr. Mәrcanın gözlәri qamaşdı. Tez Gülәri yuxarı
qaldırdı ki, gözünә işıq düşmәsin. Sonra gözlәri alışdı.
Onlar parkdan çıxıb qapıları, divarları şüşә olan tәzә bir binanın qarşısına
çatdılar. Binanın üzәrindә qırmızı bir «M» һәrfi yazılmışdı.
Baba Mәrcanın geri qaldığını görüb ayaq saxladı:
—
Nә var, qızım, yoxsa yorulmusan?
—
Yorulmamışam baba, bura nәdir?
—
Bax, bu bizim metromuzdur, Yeraltı tramvay burda işlәyir. Özü dә bu
gün işә düşüb. Bundan sonra daһa bizә —nәnәnin yanına tez -tez gedib gәlә
bilәrsәn. Qәsәbәmizlә mәrkәzin arası on dәqiqәlik yoldur. Ayağını buradaca
seһrli pillәkәnә basarsan, özü sәni aşağı aparar, orada da tramvaya oturub
birbaşa qәsәbәmizә gәlәrsәn. Baba әlini irәli uzatdı. —Qızım, yadına gәlirmi,
burada bir su köşkü dә var idi. Sәһәr ertә sәni bağçaya ötürәndә gәlib lumulu
su içәrdik.
—
Yadımdadır, baba, divarları da şәbәkәli şüşәdәndi.
—
Hә, qızım, köşkü bura qoyanda mәn lap cavan idim. Sәһәrlәr mәktәbә
getmәzdәn әvvәl qoltuğuma bir bağl ı qәzet alıb һәmin bu küçә ilә üzüaşağı,
üzüyuxarı qaçardım. Qәzetlәri satıb qurtaran kimi köşkә cumardım, sәrin su
içәrdim.
Mәrçan çox çalışdı, saçı -saqqalı ağarmış Aslan babasını ayağı çapar,
çevik oğlan kimi nәzәrindә canlandırmaq istәdi. Görәsәn gözü çeşmәkli,
7
pillәkәn çıxanda әlini belinә dayaq verәn babası, o vaxt bu küçә ilә üzüaşağı,
üzüyuxarı necә qaçırmış?
Mәrcan gözlәrini babasına zillәmişdi. Elә bil onu ilk dәfә görürdü. Aslan
baba nәvәsinin ürәyindәn keçәnlәri baxışından oxudu.
—
Nә baxırsan, yoxsa elә bilirsәn baban anadangәlmә qoca olub?
Stansiyanın qarşısında һündür ağaclarla әһatә olunmuş meydanda iri
sәbәtlәrdә ağ payız güllәrn satırdılar.
Baba dedi:
—Gәl, çiçәklәrdәn bir dәstә alaq. Hamının bir bayramı olsa, bizimki
ikidir. Axı sәnin nәnәn bәxtәvәr Oktyabrla yaşıddır.
Nәvә ilә baba ağ, qırmızı güllәrdәn nәnәyә qәşәng bir dәstә bağlatdırdılar.
Göz qamaşdırıçı süd kimi ağ qalpaqların altında yanan çıraqların işığında
şәbbu güllәri daһa qırmızı görünürdü.
Birdәn Mәrcan babasının әlini sıxıb soruşdu:
—
Baba can, yadına gәlirmi yazda biz bağımızda toxum sәpmişdik. Ancaq
güllәrimi z çox gec çiçәklәndi. Bәs buradakı qırmızı güllәr nә tez çiçәk açıb?
—
Elәdir, bala, zәmanәmizdә һәr şey insanın öz әlindәdir. İstәsә bir neçә
günә bağ da salar, ağac da yetirәr... dәnizi dә qurudar, sәһrada dәniz dә
salar...
Onlar çırağban saraya girdilәr. Baba beş qәpikliyi daxıla salanda qutu
işıqlandı, üzәrindә «keçin» yazıldı. Baba, Mәrcana pıçıldadı:
—
Cәld keç qızım, geciksәn mәһәccәr bizi tutub saxlar, keçmә yә qoymaz.
Necә oldusa baba keçdi, Mәrçan isә yubandı. Mәһәccәr Mәrcanın qabağını
kәsdi. Mәrcan һa itәlәdi, mәһәccәr onu buraxmadı. Böyürdә dayanmış göy
kitelli xala gömәyә gәlmәsә idi, Mәrcan keçә bilmәyәcәkdi. Nәhayәt, onlar
seһrli pillәlәrә yanaşdılar. Mәrcan ayağını pillәyә basanda sәndәlәdi, ançaq
yıxılmadı. Tez süraһidәn yapışdı.
Baba әyilib nәvәsinin qulağına pıçıldadı:
Dostları ilə paylaş: |