EğİTİM-ÖĞretim yilinda



Yüklə 6,73 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə4/9
tarix19.07.2018
ölçüsü6,73 Mb.
#56883
1   2   3   4   5   6   7   8   9

 

(Kapı  çalıyor.  Elinde  tepsiyle  içeriye  Rahime  Hanım  giriyor.  Tepside  kahveler.  Elini 



ceketinin  cebine  atıyor  İhsan  Tevfik.  Bir  çikolata  paketi.  Hepimize  birer  tane  ikram 

ediyor.  Bu  sıcak  ve  misafirperver  davranış  içimizi  ısıtıyor.  Bu  söyleşiye  karar  vermiş 

olmamıza,  kendisini  tanıma  fırsatı  yakaladığımıza  seviniyoruz.  Söyleşinin  başından  beri 

derli toplu biraz da ürkek olan duruşumuz bir anda bu çikolatalarla gevşiyor.) 



Şu anda edebiyat dünyasında bir şiir sancısı var. Hem şiir hem de şair çok ama yine de 

sancı  devam  ediyor.  “Her  4  kişiden  5’inin  şair  olduğu  bir  ülke”  cümlesi,  bu  sancının 

mizahi ve  abartılı bir ifadesi. Türk şiirinin şu andaki fotoğrafında ne görüyorsunuz? 

Şiir hala yürürlükte. Şiir, öykü ve romana göre daha özel bir alandır. Romanın, öykünün 

okuru  fazla  olabilir.  Ama  gerçek  şiirin  okuru  da  özeldir.  Çok  şiir  kitabı  çıkıyor;  

görüyorum,  izliyorum.  Bu  hiç  de  fena  bir  şey  değil.  Ama  şiir  yazanları,    şiirlerle 

uğraşanları  yeteri  kadar  şiir  çabası  içinde  görmüyorum.  Şiirin  geçmişini  pek 

incelemiyorlar.  Herkes  şiire  kendiyle  başlıyor.  Şiir  birikimi  önemli  bir  konu...  Şiir  her 

zaman özeldir. Şu anda okuru az olsa da özeldir.  

Şiirlerinizden  bazılarının  bestelendiğini  öğrendik.  Bir  şair  için  gurur  verici  bir  durum 

olsa gerek. İhsan Tevfik imgelerinin ezgiye dönüşmesi nasıl bir his? 

Şiirin müzikle buluşması kadar doğal ve güzel bir şey olamaz. Bu iki sanat kolu söz ve ezgide birleşir. Ahenkli bir çalışma olmuşsa, şiir ve 

müzik  adına  güzel  bir  sonuç  olur.  Bazen  güzel  bir  söz,  kötü  bir  müziğe  dönüşebiliyor.  Bazen  de  sıradan  bir  söz,  müzikle  çok  daha  iyi 

duruyor. Şiirle müziği gerçekten bağdaştırmak, buluşturmak herkesin harcı değil. Benim şiirlerimden bazılarını besteleyen Başak İnanç,  

sahasında / alanında iyi olduğu için güzel  besteler  ortaya çıkardı. Bu vesileyle kendisine teşekkür ediyorum. 

Söyleşimizin  bu  son  kısmını  “serbest  çağrışım”a  ayırdık.  Bu  kısım  kuralları  olan  bir  kısım.  Size,  izin  verirseniz  bazı  sözcükler 

söyleyeceğiz.  Bu  sözcüklerin  sizdeki  çağrışımlarını  merak  ediyoruz.  Ama  bir  kural  var.  En  fazla  3  sözcük  kullanabilirsiniz  ve  cümle 

kuramazsınız. İzniniz olursa başlamak istiyorum: 

SİLİVRİ:   

Artık, memleket 

    


POLİTİKA:  

Bana çok uzak 

     

İNSAN:    



Gerçekten derya 

    


GÖKYÜZÜ:  

Her zaman umut 

    

YALNIZLIK:  



Gerekli 

    


TANRI:    

İçimde 


    

AŞK:  


 

Evrenin temeli 

 

(Söyleşinin ardından bizi kapıya kadar uğurluyor. Mütevaziliğine, söyleşi için bize vakit ayırmasına, çikolatalarına teşekkür edip çalıştığı 



okuldan ayrılıyoruz.) 

 

İHSAN TEVFİK KİMDİR? 

 

 

 

 

 

 

İhsan Tevfik, 1967’de Sivas’ın Suşehri ilçesinde doğdu. Mübadele’de 

Sivas-Suşehri’ne göçen bir ailenin oğludur. Atatürk Üniversitesi Türk Dili ve 

Edebiyatı  Bölümünü  1988’de  bitirdi.  İstanbul  Üniversitesi  Edebiyat 

Fakültesinde  Yeni  Türk  Edebiyatı  alanında  yüksek  lisans  yaptı.  1989’da 

başladığı edebiyat öğretmenliğine Silivri’de devam etmektedir.  

Şiirleri  ve  yazıları  Cumhuriyet  Kitap,  Aydınlık  Kitap,  Radikal 

Kitap…  gibi  ulusal  gazetelerin  kitap  ekleriyle;  Buruciye  Edebiyat,  Papirüs, 

Eliz  Edebiyat,  Kurşun  Kalem,  Şiirliçıkın,  Sonra,  Mühür,  Üç  Nokta,  Kitap-lık, 

Yazılıkaya…  gibi  birçok  dergide  yayımlandı.  Şiirliçıkın  adlı  şiir-edebiyat 

dergisini 30 sayı çıkardı.  

Rumeli  kültürü  ve  mübadele  üzerine  yazdığı  araştırma  yazıları; 

Rumeli  Kültürü,  Rumeli’nin  Sesi,  Sultanşehir,  Sivas  Kültür,  Hayat  Ağacı,  Köprü  (Makedonya)…  gibi  dergilerde  yayımlandı, 

konuyla ilgili çeşitli sempozyumlara ve konferanslara katıldı. Yayımlanmış üç şiir, iki araştırma kitabı vardır.  

 

 

Yayımlanmış Çalışmaları:  

 

1-

 

“geçit/cemal kırca kitabı”, şiir-inceleme, pervaz yay., 1. bas. ankara, haziran 2004 

2-

 

“dipsuları”, şiir, pervaz yay., 1.bas. ankara, eylül 2005; 2.bas. kasım 2005 

3-

 

“aşka çırak ölüme usta”, şiir, artshop yay., 1. bas., ist. haz. 2010; 2. bas.,nisan 2013 

4-

 

“sevgiye durmak”, şiir, artshop yay., 1. bas., İst. şubat 2014 

5-

 

“insan ve mekan yüzüyle mübadele”, inkılap yay., 1. bas., ist., 2014 


 



FARK ETMEK ve EDİLMEK 

Onlara bakmak değil, onları görebilmek… Kalp gözüyle hissetmek… Empati yapıp anlamak… Hayatı  kendimize göre değil, onları 

da hesaba katarak şekillendirmek…  

Evet,  engellilerden  bahsediyorum.  Hepimiz  aslında  birer  engelli  adayıyız.  Engelli  olmak,  zor  durumda    olmak  anlamına  geliyor 

ülkemizde.  Bu  anlama  gelmemeli  aslında.  Engelli  vatandaşların  sorunlarını  anlamak  için  empati  yapmalıyız.  Sadece  Engelliler  

Haftası’nda  etkinliklerle  onları  hatırlamak  ve  dikkat  çekmek  olmamalı.  Her    an  onları  düşünmeli,  sorunları  ve    sıkıntıları  ile 

ilgilenmeli,  fiziksel  ya  da  ruhsal  engelleri  için  çözümler  üretmemiz  gerekmektedir.  Başlamamız  gereken  nokta  da  bir  farkındalık 

yaratmak. Engelli insanların yaşadıkları sorunlar sadece kendilerinin değil; ailelerin , çevrenin, toplumun ve diğer bütün canlıların 

ortak sorunudur. 

İnsanların  engelli  olmaları  çeşitli  faktörlere    bağlı  ortaya    çıkan  bir  neden  olmakla  birlikte,    engelli  bireylerin  normal  bir  hayat 

sürmesi ancak toplum duyarlılığının oluşmasıyla mümkündür. Engelli vatandaşlara acıma duygusu ile  yaklaşmak yerine kurumsal 

hizmet    veren    sivil  toplum  örgütlerinin  güçlenmesine  katkıda  bulunabiliriz  mesela.  Devletimizin  sadece  engellileri  sahiplenmesi 

değil, az önce değindiğim farkındalıkla ilgili eğitsel çalışmalar yapması, toplumsal bilinçlenme sağlayan politikalarını güncellemesi 

gerekiyor. Çevre düzenlemelerinin yapılması, alışveriş merkezlerinin engellilere uygun bir şekilde  düzenlenmesi, trafik ışıklarına 

kurulan  sesli  düzeneklerin  topluma  kazandırılması  gibi  engellerinin  hayatını  kolaylaştıran  birçok  faaliyetin  şehirlerden  kırsal 

alanlara kadar ulaştırılması gerekiyor. Evde bakılan, evde yaşamını geçiren bireyler değil, bizler gibi iş hayatından trafiğe kadar her 

alanda olmalılar.  

Örneğin  yasal  olarak  yirmiden  fazla  çalışanı  olan  kurumların 

engelli bireyler çalıştırma kotası yasal bir zorunluluk. Maalesef 

birçok kurumda engelli kotası uygulanmıyor. Demek istediğim 

şu:  Yasalar  yetmiyor  işte,  yasalarda  istihdam  ediliyor  olma 

zorunluluğu bile onları hayata kazandırmaya yetmiyor.  

Araştırmalara  göre  ülkemizdeki  engelli  bireylerin  oranı 

%14’tür.  Engelli  bireylerin  çoğunu  %35  oranıyla  konuşma 

engelliler  oluşturuyor.  Diğer  oranlar  da  şöyle:    %2  üstün 

zekalılar,  %2,03  ile  zihinsel  engelliler,  %14  ile  ortopedik 

engelliler,  %00,6  ile  işitme  engelliler,  %00,2  ile  görme 

engelliler. 

Engelli 


vatandaşları 

topluma 


kazandırarak  

hayatlarını  kolaylaştırmalı,    yetenekleri  ve  becerileri  ile  iş 

imkanı sağlayarak onları üretken ve verimli hale getirmeliyiz.  

Engellere  rağmen  sabırla  bütün  zorlukları  aşarak  hayata 

tutunmuş, bütün engellerin üstesinden gelebileceğini kanıtlamış örnekler vermek istiyorum sizlere: 

Prof.  Dr.  Onur  Güntürk  henüz  4  yaşında  tekerlekli  sandalyeye  mahkum  olan  isim.  35  yaşında  profesör  ,  39  yaşında  ordinaryüs 

profesör olmuş. Beynin  iki yarısının farklı çalıştığını kanıtlayıp en büyük tıp ödülüne layık görülmüş. Bugün 55 yaşında bir bilim 

adamıdır. 

Deniz  Ayçe,  21  yaşında.  Down  sendromlu.  İzmir    Üniversitesi  Turizm  ve  Otel  İşletmeciliği  son  sınıf  öğrencisi.  Almanca  ve 

İngilizceyi ana dili gibi konuşuyor. 

Doğumdan sonra yaşadığı bir talihsizlik sonucu ellerini ve ayaklarını kullanamaz hale gelen Mustafa Oğuz Mucurluoğlu dişlerinin 

arasına sıkıştırdığı  kalemle yazdığı kitaplarıyla hem okurların hem de edebiyat  dünyasının önemli isimlerindendir.  

38 yaşında  olan Murat  Sevgin ise  masa    tenisi  sporcusu.  35 yaşında  olan Nusret  Açık  ise  atletizm  sporcusu. Murat’ın bacağında 

problem var. Nusret’in ise gözleri görmüyor. Murat, görme engelli Nusret’i bisikletle evden alarak birlikte antrenmana gidiyorlar. 

Nusret  pedal çeviriyor.  Murat ise  gidonu kullanıyor. Biri yola bakarak diğeri pedal çevirerek her gün antrenmana gidebilmek için 

16 km yol kat ediyorlar. 

Haydi, siz de bu insanları fark edin. Fark edilmek ne kadar güzelse, fark eden de o kadar güzeldir. 

                                                                                                                                              

 

NESLİHAN AYDIN 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 11-GRAFİK 

 



Yüklə 6,73 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©www.genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə