EğİTİM-ÖĞretim yilinda
Yüklə 6,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
15
NİRVANYA DİYOR Kİ Nirvanya diyor ki: “ Puslu Kıtalar Atlası ”nı okuyun. İhsan Oktay Anar’ın geçen yıl 50. baskısını yaptığı bu romanını pas geçmeyin. Romanın 20 dilde baskısının da olması, pas geçmemeniz için önemli bir ipucu. Yazarın 2009 Erdal Öz Edebiyat Ödülü’nün de sahibi olduğunu hatırlatalım. Kurgusu, yazım tekniği tam not alacak fantastik / tarihsel bir roman. Ayrıca felsefe damarından da besleniyor roman. Hemen belirtelim ki romanın yazarı bir felsefeci. Romanın kahramanlarından Uzun İhsan Efendi bilgeliği kadar felsefi düşünceleriyle romanın bu felsefe damarını oluşturuyor. Felsefenin “Düşünüyorum, o halde varım.” repliği sorgulanarak kurgulanıyor. Hatta “Düşünüyorum, o halde varım.” ezberi, “Düşlüyorum, o halde varım.”a evriliyor. Romanda olaylar 18. yy. İstanbul’unda geçiyor. Devlet kavramının zaman zaman halktan saklanan “gizli” yüzü, o dönemin devlet yönetiminde de bazen komik, bazen ilginç, bazen şaşırtıcı olaylarla kendini hissettiriyor. Hatta bu derin ve gizli teşkilattan padişahın bile haberi olamayabiliyor. Romanın “okuru kitapta tek seansta tutabilme çapı” hayli yüksek. Gerçek ve iddialı bir okur iseniz biz de en az 100 sayfayı tek seansta okuyabileceğinizi iddia ediyoruz. Yazarın dili hakikaten sizi uzun soluklu tutuyor kitapla. Düşünüyorum o halde varım… Düşlüyorum, o halde varım… Okuyorum, o halde bahtiyarım. Okumanız ve beğenmeniz dileğiyle, iyi okumalar…
11-GRAFİK
ANNEYE GÜZELLEME
Rengim, dünyam Gökkuşağım, yedi değil bin bir rengim Işığım, aydınlığım Işığım, karanlığımın en korkusuz köşesi
İmdadım, yetişenim Korkularımın bittiği an İmdadım, anında yanımda bitenim
Merhemim, ilacım Yoktur bana artık hastalık Süreyim seni kendime Yumuşasın tenim, ruhum ellerinle
Cennetim, meleğim Ayaklarına sarınayım Öp beni en güzel yerinden, gözlerinden Öp beni Yüzümde cennetler açsın
HATİCE TONBUL 12-BİLGİSAYAR BİR DİRİLİŞİN UFKUNDA On/ dokuz/mayıs Tılsımlı üç sözcük… Bir başlangıcın Bir dirilişin ufkundayız.
On/dokuz/mayıs Kederli üç sözcük Vatanın kader günü Ülke güneşinin doğuşuyuz
On/dokuz/mayıs Cesur üç sözcük İçi şan, içi şeref dolu Bir haykırışın sesiyiz.
On/dokuz/mayıs Yiğit üç sözcük… Işıltılı maviliklerden öte Bir vatan destanının başlığıyız.
On/dokuz/mayıs Gözlerdeki vatan aşkının Gençleriyiz Bekçileriyiz.
RABİA YILMAZKAYA
12-KİMYA
16 ŞAH VE MAT “7 Mayıs Cumartesi Saniyeler dakikaları, dakikalar saatleri kovalarken, yelkovan akrebi gerisinde bırakarak büyük bir yorgunlukla bu hastane köşesinde küçüğüm , sırtıma günleri yığıyordu. Günler ağırlaşarak sırtımdaki beni ve bedenimi kambur etmek istiyordu. Üzerimde yılların bıraktığı ince çizgide gidip geliyordum. Çizgiler dudağımın üzerine düz bir şekilde yerleşirken en son ne zaman gülümsediğim konusunda şüpheye düşüyordum. Düştüğüm yer küçüğüm dipsiz bir kuyu gibi. Karanlığa gölge olan duvarlar büyük bir emirle bulunduğum alanı daraltıyordu. Kalbimi de tabi… En çok da onu daraltıyordu. Kalbim çığlık atıp kaçmak istediğinde kalbimin ritmi hızlanıyordu ve sanki kalp kapakçıklarım bir cellat gibi sesinin kesilmesini istiyordu. Kalbim feryat edip bağırdığında sesi yankılanarak kulaklarıma doluyordu. İnan bana bu ses ölmeden önce duymak istediğim son ses. Ah bu ses! Sana yazdığım bu mektupla seni hissediyorum. Harflerle oluşturduğum kelimeler sessizliğin ve sensizliğin senfonisini çalarak mırıldanıyor kulağıma: "Devam et ve bitir bu işi!" Ağlamak istiyorum ama sadece istiyorum. Kelimelerinin can bulması benim için hiçbir önem kazanmıyor artık. Yeşermeyeceklerini bilen beynim bana sinyal vermeyi unutmuyor küçüğüm. Ellerim otuz beş değil de altmış yaşındaki bir kadının parmakları kadar hâlsiz ve hissiz. Kalemi tutan parmaklarım kağıdın üzerini karalarken, kağıt beyazlığından utanırcasına kelimeleri gün yüzüne çıkartıyor. Bu mektubun her satırındaki her harf sırtıma saplanan hançer. Kelimeler solgunlaşarak canlılığını kaybediyor ve beyaz çarşafa sarılıyor narince. Ölen kelimelerim kandan yoksun kara toprağa gömülürken senin hafızana sunabileceğim hiç bir güzel kelimem kalmadı. Sana armağan ettiğim her cümlem utançla yanıp tutuşurken kötü yanım külleri etrafa bölerek saçıyordu. Zaman, varlığını evrene teslim ederken kalem tutan ellerim bir yazarla aynı düşüncede değil. Yazar düz tutuyordu kalemi , bense hiç olmadığı kadar yamuk. Sana sarf ettiğim kelimeler göz yaşlarımla yeşermeye çalışırken ayağıma bir sarmaşığın takılmasından korkuyordum küçüğüm. Eğer olur da yere çakılırsam senin o güzel yüzünü bir daha göremeyeceğimi biliyordum. Biliyor musun, ben artık kim olduğumu bile bilemiyorum. Bu zamana kadar cehennemimi yeşerten sen, şimdiyse benim için küçüğüm oluyorsun. Cümlelerimin feryadına bakma olur mu küçüğüm? Sen benim küçük güneşimsin. Bir yığın sözcüğün arasından özenle seçtiğim kelimelerim, beni anılarına boğuyor. Siyah ve beyazın hüküm sürdüğü satranç karelerinde beni her defasında şah ve mat ederken yüzündeki gülümsemeyi unutmuyorum. Küçük bedeninde havaya uçarken kuş misali seni izleyen kanaryaydım ben ve şimdiyse kafesin içerisinde yaşam süren ölmeye hazır çaresiz bir kuşum . Eğer beni bu dipsiz kuyudaki kafeste yalnız bırakmayıp yanıma gelirsen küçüğüm, seni mağlup edeceğim. Şah ve mat küçüğüm şah ve mat... Teyzen” ***
Sırtımı soğuk duvara verdiğimde yetiştirme yurdunun kapısı aralandı. Siyah takım elbiseli ismini bilmediğim yabancı, adımlarını bana doğru yönlendirdi. Okumayı henüz bitirdiğim teyzemin bu mektubunu katlayarak cebime yerleştirdim. Yanıma gelen bu yabancı dakikaları saniyeler gibi atlarken yüzündeki olgunluğa imrendim. Yabancı, odadaki tek kişilik koltuğa narince oturdu ve bir süre gözlerime baktı. Uzun ince elleri kahverengi saçlarıma giderken gözlerine şaşkın şaşkın bakıyordum. Dilimin ucuna gelen kelimeleri yutkunarak yokluğa teslim ettiğimde göz kapaklarım iki zıt kutba ayrıldı. Ve belki de yaşadığı eksikliğin yerini kayıp bir yapboz parçası alıyordu. "Görmeyeli ne kadar da büyümüşsün." Bana yabancı gelen bu merhametli yüz beni tanıyor olmalıydı. Peki ya ben neden yoksundum bu bilgiden? "Sizi tanıyor muyum, efendim?" Yüzünde acı bir gülümsemeyle baktı bana. "Hayır." "Kimsiniz?" Merak tüm hücremi keşfe çıkıp bedenimi kuşkulandırırken vücudum karıncalanmaya başladı ve karşımdaki yabancı, küçük ellerimi avucunun içine alarak avuç içime bir öpücük kondurdu. Teyzem de böyle yapardı. "Mektubu okumadın sanırım.” Yüklə 6,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|