*dipnotlar yazıda nerede kullanılmışsa oraya parantez içinde yapıştırılmıştır

***

Düzenin bu şoven çığlıkları, yalnızca bir aldatmaca değil elbette. Düzen, Kürdistan’daki askeri ve siyasi otoritesini yitirmek korkusu içindedir. Onun yönetememe krizinin ardındaki en önemli neden, Kürt ulusal mücadelesinin aldığı bu önemli mesafedir. Kürtlerin vasiliği üzerine hayallerin yıkıldığı bugün, düzenin bu krizi, “PKK’yı ezmek” dışında atlatma şansı da yok denecek kadar sınırlıdır. Bir yandan, Kürt sorununu asgari bir zararla çözüme kavuşturma olanaklarının sınırlılığı, diğer yandan da Kürt ulusal mücadelesinin ikili iktidarı zorlamaya başlayan gelişme düzeyi... Düzen, Mart yerel seçimlerine bu sıkıntı ve korkularla girmektedir. Seçimlerin tüm Kürdistan coğrafyasını kapsaması ise, bu sıkıntı ve korkuyu katbekat artırmaktadır. Zira bu seçimlerde, Kürt halkının, sömürgeci burjuva devletin otoritesini reddettiğini gösterecek her sonuç, sömürgeci savaşın kaybedilmiş olduğunu da tescil edecektir. PKK’nın da Mart seçimlerine bu bilinçle özel bir önem verdiği bilinmektedir.

Mart yerel seçimlerinin gerek devrim ve gerekse düzen güçleri açısından taşıdığı en büyük siyasal önem de buradadır. Yerel seçimler, sömürgeci sermaye egemenliğinin, Kürt emekçi halkı üzerindeki otoritesini tümüyle kaybettiğinin bir ilanına dönüştürülebilir. Eğer böyle olabilirse, bu, Kürt ulusal mücadelesi açısından olduğu kadar, Türkiye devrimi açısından da muazzam önemde bir gelişme olacaktır.

Düzen, Mart yerel seçimlerine bunun bilinciyle ve özel bir önemle hazırlanıyor. Bu hazırlığın temelinde ise şiddet ve hile vardır. Bir yandan Kürt emekçi halkına yönelik şiddet yoğunlaştırılıyor, DEP kapatılmak isteniyor, milletvekili ve yöneticilerine baskı uygulanıyor. Diğer yandan da Kürt halkının iradesini yansıtmasını engelleyecek seçim hileleri üzerinde düşünülüyor. Askerlere oy hakkı getirilmek isteniyor, seçim sisteminde değişiklik yapılması planlanıyor vb.

***

Mart yerel seçimlerinin en büyük öneminin Kürt ulusal sorununda yattığını belirttik. Dolayısıyla bu temel gerçeği gözetmeksizin seçimlere ilişkin bir tutum belirlemek de sözkonusu olamaz. Komünistler de seçimlere dönük hazırlık ve politikalarında bu gerçeği gözeteceklerdir. Kürt ulusal(254)sorunu düzen açısından olduğu kadar, devrim cephesi açısından da, bu seçim kampanyasının odak sorunu olmak durumundadır.

Bu noktada Kürt ulusuna verilecek her destek, düzenin şovenizm cereyanına, soykırım hesaplarına indirilecek her darbe, hem enternasyonalist görevleri yerine getirmek, hem de Türkiye devriminin ileriye sıçrama dinamiklerini hazırlamak açısından çok büyük bir önem taşıyacaktır.

Komünistler kuşkusuz ki bu görevi, kendi temel görevleri ekseninde, kapitalist düzenin teşhiri, sosyalizm ve ihtilalci sınıf partisi propagandasının ana ekseninde yerine getireceklerdir. İşçi ve emekçilere dönük saldırılar ile Kürt halkına dönük saldırıların temeldeki ortak karakterini sergilemeye çalışacak, işçi ve emekçilerle Kürt halkının çıkarlarının ve savaşımlarının ortaklığı perspektifini, başta işçi sınıfı olmak üzere tüm emekçi kesimler içinde yaygınlaştırmayı hedefleyeceklerdir.

Seçim dönemini, işçi sınıfı ve emekçiler üzerindeki düzen saldırılarını teşhir için, bu saldırılara karşı örgütlü mücadele isteğini uyarmak amacıyla etkin bir biçimde kullanabilmek, yine komünistlerin başlıca görevleri arasında olacaktır. Özelleştirme, işsizlik, taşeronlaştırma, örgütsüzleştirme, kamu çalışanlarının grevli-toplusözleşmeli sendikal örgütlenme hakkı vb., tüm bunların birleştiği “Genel Grev-Genel Direniş!” çağrısı, seçim döneminde yapılacak çalışmanın ana propaganda ve ajitasyon konularıdır.

Mart yerel seçimlerinde düzen güçleri aleyhine sayılacak her sonuç, böyle bir sonucun Kürdistan sınırlarını aşan bir kapsamda ortaya çıkması, düzenin Kürt emekçi halkına dönük soykırım politikalarını, işçi ve emekçilere dönük iktisadi/siyasal tüm saldırılarını sınırlayacak, geriletecek, devrim güçleri açısından ise daha ileri mevzilerin kazanılması olanaklarını genişletecektir.

Bu yüzden Mart yerel seçimlerine her açıdan hazırlık yapmak, bu seçimleri düzenin etkin bir teşhiri, devrim ve sosyalizmin, ihtilalci sınıf partisinin etkin bir propagandası için kullanabilmek, Kürt emekçi halkı ile enternasyonalist dayanışmanın yükseltildiği bir sürece dönüştürmek, biz komünistler açısından ertelenemez önemli bir görevdir.

Ekim 15 Ocak '94(255)...(256)

****************************************************

Üç Belge(257)....(258)

****************************************************

Devrimci Demokratik Güç Birliği üzerine

PKK’nın Mayıs ayı içerisinde ERNK Avrupa Örgütü aracılığıyla Türkiyeli sol örgütlere yaptığı güçbirliği çağrısıyla başlayan girişimler, Haziran ayı içinde Devrimci Demokratik Güç Birliği’nin (DDGB) kuruluşuyla sonuçlandı. DDGB’nin kuruluşunda yeralan PKK, TKP-Kıvılcım, MLSPB, TKP-ML Hareketi, TDP, TKEP ve Devrimci Partizan, oluşturulan güçbirliğinin amaç ve hedeflerini 15 Haziran 1993 tarihli bir bildiriyle kamuoyuna duyurdular. Kuruluşunun hemen ardından, "Kürdistan ve Türkiye'de yaşanan vahşet ve zulme karşı üç aylık bir kampanya başlatma kararı” alan DDGB, bu doğrultuda Avrupa’da bazı etkinlikler gösterdi. Ne var ki, aradan geçen üç aylık süreye rağmen güçbirliğinin sonuçları henüz Türkiye’ye hissedilir biçimde yansımış değil. Bu arada kuruculardan MLSPB, bazı pratik nedenler ileri sürerek Ağustos ayı içinde güçbirliğinden çekildi.

Büyük bir parçalanmışlık ve dağınıklık içinde bulunan Türkiye devrimci hareketinin siyasal mücadele içinde güçlerini birleştirmesi, devrimci bir temel üzerinde eylem birliğini geliştirmesi ve bunu belli biçimler içinde kurumlaştırması, devrimci sınıf mücadelesinin temel bir ihtiyacıdır. Sermayenin işçi sınıfına, tüm çalışan kesimlere ve ulusal özgürlüğü için savaşan Kürt halkına karşı “topyekün” bir saldırı sürdürdüğü şu günlerde, böyle bir güç ve eylem birliği her zamankinden ayrı bir önem taşımaktadır.

Oysa belli özel vesilelerle zaman zaman “dergiler platformu” üzerinden oluşan cılız ve şekilsiz işbirliği çabaları ile belli kitle eylemlerinde kendiliğinden buluşmalar dışta tutulursa, devrimci örgütlerin faaliyetleri ve eylemleri arasında sürüp giden rahatsız edici bir kopukluk var. Kürt devrimci hareketiyle (somutta PKK ile) ilişkilerde ise çok daha belirgin yaşanan bir zaaftır bu.

Devrimci örgütler arasında güç ve eylem birliği pratiği, geleneksel olarak hep zayıf olagelmiştir. Bunun temelde hareketin küçük-burjuva ideolojik-sınıfsal yapısından kaynaklanan çeşitli nedenleri vardır. Bugünkü kopukluk 12 Eylül sonrasındaki genel zayıflama ve iddiasızlaşma ile de sıkı sıkıya bağlantılıdır. Uzun zaman siyasal mücadelenin kenarında kalış, beraberinde devrimci mücadelenin acil ihtiyaçları doğrultusunda bir güç ve eylem birliğinin önemini gereğince değerlendirememeyi de getirebilmektedir.

Bu gerçeklerin ışığında bakıldığında güçbirliği doğrultusundaki çabalar anlamlı ve önemlidir. Bazı devrimci örgütlerin DDGB adı altında oluşturmuş bulunduğu güçbirliği de kuşkusuz bu doğrultuda atılmış iyiniyetli bir adımın ifadesidir. EKİM, PKK’nın çağrısıyla başlayan girişimi bu yönüyle destekledi ve ön çalışmalara katıldı. Ne var ki Devrimci Demokratik Güç Birliği’nin kuruluşu içinde yeralmadı. Zira bu birlik bugünkü biçimiyle EKİM’in politik sorumluluğunu üstlenemeyeceği esasa ilişkin zaaflar taşımaktadır.

Devrimci Demokratik Güç Birliği’nin en temel zaafı, onun kendisi için(259)tanımladığı mücadele platformundan kaynaklanmaktadır. Bu platform, Devrimci Demokratik Güç Birliği’nin Kuruluş Bildirisi’nde ifadesini bulmaktadır. Kuruluş Bildirisi, ön tartışmaların ve eleştirilerin ardından ortaya çıkan en ileri metindir. Ne var ki bu metin bu son şekliyle bile devrim hedefinden ve iktidar perspektifinden yoksun reformcu bir belgedir.

Devrimci bir siyasal mücadele platformu, öncelikle kendini kurulu toplumsal ve siyasal düzen ve iktidar karşısında açık bir devrim hedefi ve devrimci iktidar perspektifiyle tanımlamak zorundadır. Devrimci bir güçbirliğinin, bu birlik eğer gerçekten devrimci olacaksa, gözetilmesi gereken asgari devrimci bir temel önkoşuludur bu. Kuruluş Bildirisi, ön tartışmalarda EKİM tarafından yöneltilen tüm uyarı ve eleştirilere rağmen, bu temel önkoşulda açık bir tutum almaktan ısrarla kaçınmıştır. Bugünkü(260)güçbirliğini oluşturan grupların istisnasız tümü, tali noktalara yöneltilen tek tük itirazlar ötesinde, Bildiri’nin son derece geri ilk taslağını bile esas perspektifi yönünden onaylayabilmişlerdir.

Bildiri’de Türkiye kapitalizmi ve sermaye iktidarı üzerine tek kelime bulmak olanaksızdır. Gündelik propaganda ve teşhir faaliyetlerinde döne döne Türkiye kapitalizminin açmazlarından, tıkanmışlığından, sermaye iktidarının çözümsüzlüğünden sözedenlerin, ortak bir devrimci mücadele platformu oluştururlarken, bu tıkanmış düzen ve çürümüş iktidar karşısında açık bir devrimci siyasal tutum alamamaları anlaşılır bir durum değildir.

Kendilerini “devrimci parti ve örgütler olarak" tanımlayan DDGB kurucuları, “emperyalizme, faşizme, sömürgeciliğe, şovenizme, cins ayrımcılığına ve doğanın tahribine karşı olmak ilkeleri" doğrultusunda birleştiklerini ilan ediyorlar. Fakat şunu unutuyorlar ki, eğer bunlar soyut değil de somut içeriği olan “ilkeler” ise, tüm bu “karşı olma”lar içinde mücadele edilen topluma hakim bulunan sınıf egemenliğine karşı açık bir tutumla birleşmediği sürece, kendi başına devrimci bir platformun göstergesi olamazlar. Kişi emperyalizme karşı olur da ilerici yurtsever olur, faşizme karşı olur da burjuva demokratı olur, sömürgeciliğe ve şovenizme karşı olur da burjuva demokratı ya da ulusal demokrat olur, cins ayrımcılığına karşı olur da feminist olur, doğanın tahribine karşı olur da yeşilci/çevreci olur. Dolayısıyla bunlara tek tek, hatta hepsine birarada karşı olmak kendi başına kimseyi devrimci yapmaz. Devrimcilik kurulu düzen ve sınıf egemenliğine karşıtlık çizgisinden başlar.

Eğer “Türkiye ve Kürdistan devrimini ileri taşımak hedefiyle” hareket etmek iddiasındaki “devrimci parti ve örgütler”se sözkonusu olan, bu takdirde, tüm bu “karşı olma”ların kurulu toplumsal ve siyasal düzenin temellerine, mevcut gerici sınıf egemenliğine karşıtlıkla birleşmesi, böyle ifade edilmesi gerekir. Daha doğrusu bu temel perspektife bağlanarak, onun içinde ele alınması, ona göre tanımlanması gerekir. Bu, devrimci kimlik ve konum için basit, asgari, fakat kesin bir zorunluluktur. Bildiri bu açık devrimci tutumdan özenle kaçınıyor.

Bu rastlantı değil. Zira yalnızca DDGB kurucuları değil, bir bütün olarak “devrimci-demokratik hareket”ler, bir mücadele platformu olarak kapitalist sınıf egemenliğine karşıtlık sorununa, toplumun bugünkü objektif ilişkilerinden, Türkiye’nin yaşayan sosyo-ekonomik ve sosyo-politik gerçeklerinden değil, kendi 30 yıllık donmuş burjuva-demokratik önyargılarından bakıyorlar. Kendilerini topluma egemen burjuva sınıf egemenliğine karşıtlık üzerine oturan bir mücadele platformundan tanımlarlarsa, bunun onları “sosyalist devrim” perspektifi düzeyine çıkaracağından korkuyorlar. Oysa kendine “devrimci” diyenlerin bugün artık asıl korkması gereken, bunun gerisindeki her tutumun gerçekte reformizme kapı araladığı, son tahlilde düzen kanallarına çıktığıdır.

Nitekim Bildiri’nin düştüğü durum da budur. Bunu görmek için, onun kendisi için tanımladığı temel siyasal hedeflere bakmak bile yeter. Şöyle deniyor Bildiri’de: “Devrimci Demokratik Güç Birliği Türkiye’de demokrasinin, Kürdistan’da ulusal demokratik çözümün kitlelerin devrimci mücadelesinin yükseltilerek(261)kazanılmasını hedefler."

Kürdistan için ileri sürülen tümüyle muğlak ve belirsiz “ulusal demokratik çözüm” hedefini bir yana bırakalım. DDGB’nin Türkiye için temel siyasal hedefi, kitlelerin devrimci mücadelesi yükseltilerek kazanılacak bir “demokrasi”dir. Bu nasıl bir “demokrasi”dir? Mevcut sınıf ve iktidar ilişkilerinde köklü bir değişime, dolayısıyla sermayenin sınıf egemenliğini altedecek bir devrime mi dayanacaktır? Yoksa kurulu düzenin devamı temeli üzerinde bir dizi demokratik hak ve özgürlüğün kazanılmasında mı ifadesini bulacaktır? İlkiyse neden bu konuda açık ifadelerden kaçınılıyor? İkincisiyse “devrimci”lik bu siyasal hedefin neresinde? DDGB’ciler bir siyasal reform isteminin (burada siyasal demokrasinin) “kitlelerin devrimci mücadelesiyle” kazanılmasının onun reform niteliğini hiçbir biçimde değiştirmeyeceğini bilmiyorlar mı yoksa?

DDGB’yi oluşturan “devrimci parti ye örgütler” kusura bakmasınlar ama, kapitalist bir ülkede kendi başına konulmuş bir “demokrasiyi kazanma” platformu, devrimci demokrat bile değil, apaçık bir liberal demokrat programdır. Aynı anlama gelmek üzere, bu ‘80 öncesinde az çok tutarlılıkla savunulan türden bir devrimci demokrasi platformu bile değil, bir burjuva demokrasisi platformudur. Temel sınıf ilişkilerinde bir deği(262)şikliğe yolaçmaksızın mevcut burjuva toplumunun demokratikleştirilmesi arzusu ve hedefini dile getirir. Bu, dün TKP’nin, bugün ise İnsan Hakları Dernekleri ile bir kısım ilerici sendikanın platformudur.

Bu platforma düşmek, ‘80 öncesinin “devrimci-demokratları” için gerçek bir gerilemedir. O zamanlar “demokrasiyi kazanmak” hedefi revizyonist- reformist partilerin alameti farikasıydı. Devrimciler ise hakim sınıf iktidarının devrilmesine dayalı bir “halk devrimi” hedefiyle hareket eder, “halk iktidarı”nın kurulmasına dayalı bir “demokrasi mücadelesi” yürütürlerdi.

Oysa bugün TKP-ML Hareketi ve TKİH’den TDKP’ye, TKP-Kıvılcım’dan TDP’ye tüm parti ve gruplar, kendi içinde tanımlanan bir “demokrasi mücadelesi” ekseninde dönüp duruyorlar. Küçük-burjuva sınıf karakteriyle sıkı sıkıya bağlantılı bu burjuva demokratik perspektifin devrimcilere nasıl bir akibet hazırladığını görebilmek için, Latin Amerika devrimci hareketini biraz daha yakından incelemenin, bu arada Nikaragua ve El Salvador’daki gelişmeleri teorik bir perspektifle irdelemenin zamanıdır.

Güç Birliği’nin içinde, “ateşkes”ten ve PKK-PSK Protokolü’nden dolayı PKK’yı eleştirenler(263)de yeralıyor. Peki ama burjuva sınıf egemenliğini yıkmaktan koparılmış bir “demokrasi mücadelesi”nin PKK-PSK Protokolü’nden özde farkı ne?

Kurulu toplumsal düzene ve siyasal sınıf iktidarına karşıtlık, devrimci olmanın asgari koşuludur. Devrimci, kendini devrim hedefi ve iktidar perspektifiyle tanımlar. Bunlar gerçekten devrimci olacak bir güçbirliğinin asgari koşulları, Bildiri’nin ifadesiyle “ortak paydasıdır. Ancak böyle bir ortak payda üzerinde yükselen bir devrimci güçbirliği, Türkiye ve Kürdistan devrimini ileriye götürebilir, Kürt ve Türk emekçilerine devrimci bir çıkış yolu, bir iktidar alternatifi ve hedefi hazırlayabilir. Ve ancak bu perspektif içinde yürütülen bir demokrasi mücadelesi, hem yığınların bir dizi demokratik hak ve talebinin elde edilmesine ve hem de, bu mücadelenin bugün bir çözümsüzlük ve çürüme içinde olan sermaye iktidarının temellerine yönelmesine hizmet edebilir.

DDGB’nin şimdiki platformu ise, niyetlerden bağımsız olarak, “kitlelerin devrimci mücadelesinin” düzeniçi “siyasal çözüm”lere kanalize olmasına, düzen kanalları içinde eriyip kaybolmasına yolaçar.

DDGB’nin en temel zaafı bu olmakla birlikte tek zaafı platformunun reformist özü değildir. Bunun yanısıra, güçbirliği içinde yeralan grupların birliğe bakışları ve ondan beklentilerinde ciddi farklılıklar var. PKK bu birliği, Türkiye devrimci hareketinin sınırlı potansiyelini “demokrasi mücadelesi”ne kanalize ederek özel savaş yükünü bir parça hafifletecek bir taktik girişim olarak değerlendiriyor. TKP-ML Hareketi güç birliğini demokratik talepler uğruna mücadeleyi güçlendirecek, yani “demokrasi mücadelesi”ni bir parça ilerletecek bir basit eylem birliği olanağı olarak değerlendiriyor. TKP-Kıvılcım bundan bir “cephe” çıkarmayı umuyor. İçlerinde, bunu yeterli açıklıkta ifade etmeseler de, bu güçbirliğinden bir legal parti çıkarmayı umanlar bile var.

Mevcut Güç Birliği’nin bir başka zaafı, bunun halihazırda bir yurtdışı birliği olarak kalmasıdır. (Bu aşılabilir bir zaaftır.)(264)

Mevcut durumda bir öteki zaafı ise katılımın sınırlılığıdır. Bu şekliyle bu güçbirliği Türkiye devrimci hareketinin oldukça önemsiz bir bölümünü kucaklıyor. Fakat bu güçbirliğini oluşturanları aşan bir durumdur. Devrimci grupların önemli bir kısmı, çağrılı oldukları halde güçbirliği çalışmalarına katılmamışlardır. Bir kısmının neden katılmadığı hala da anlaşılmış değildir. Bir kısmı, “öncü parti” iddiasındaki bazı gruplar, aylardır hala sorunu “inceliyor”lar!

Tüm bu zaafları ve zayıflıkları, mevcut güçbirliğinin iyiniyetli bir adım olduğu gerçeğini ortadan kaldırmıyor. Ne var ki, bu iyiniyetli adımı gerçekten devrimci nitelik taşıyacak bir zemine oturtmak ve bunu Türkiye devrimci hareketinin hiç değilse büyük bölümünü kucaklayacak bir katılımla birleştirmek, ve son olarak, birliği bir yurtdışı birliği olmaktan çıkartıp Türkiye ve Kürdistan toprağında bir etkinlik kapasitesine kavuşturmak, hala temel ve acil bir sorumluluk olarak duruyor orta yerde. Tüm devrimci örgütler bu sorumluluğa sahip çıkmalı, DDGB’yi oluşturanlar ise mevcut yapıya ve çerçeveye takılmadan, bu doğrultuda üzerlerine düşeni yapabilmelidirler.

Ekim, 15 Eylül '93(265)

***

* Bu beş kısa yazı üstteki yazı içinde beş ayrı sayfada çerçeveli bir şekilde verilmiştir. Yazıların sonundaki rakamlar yazı içindeki sayfa numaralarıdır.

"Bu TKP-TİP-TSİP’in '70’lerdeki platformudur"

“Size ekte Avrupa’daki eylem birliğinin gerçek mahiyetini veren üç belge gönderiyorum. İçlerinde görüşmelere katılan yoldaşın MK’ya yazdığı bilgi mektubu da var. Bunlar size yeterli bir fikir verecektir. Özgür Gündem’in kısacık haberlerinde biz hep "destekçi" olarak geçiyoruz. Bu ifade bizim konumumuzu ve tutumumuzu doğru vermiyor. İşin aslı şu: Devrimci demokrasi, fikir birliği halinde bir "demokrasi platformu" kurmaya çalışıyor. İçlerinden bazıları bunu legal bir parti için bir çıkış noktası olarak kullanmaya çalışıyor. PKK, Türkiye solunu zaten "demokrasi mücadelesi"nin bir yedek gücü olarak değerlendirdiği için buna onay veriyor. İşte biz bu platformu reddediyoruz. Reddettiğimiz platforma "destek" vermemiz mantık dışı olur. Fakat biz acil demokratik siyasal istemlere dayalı bir güç ve eylem birliğini de hem çok önemli ve hem de çok acil bir ihtiyaç olarak değerlendiriyoruz. Bu nedenle görüşmelere katılıyoruz. (Zaten olay hala da genel olarak görüşmeler süreci olarak seyrediyor). Böylece hem devrimci demokrasinin geri demokratik platformuyla ideolojik-politik bir mücadele yürütüyoruz ve hem de eylem birliği süreci içinde yer alıyoruz.

Türkiye devrimci hareketi eskiden de "demokrasi mücadelesi" sevdalısıydı. Fakat hiç değilse bunu hep bir iktidar vurgusu içinde ifade ederdi. "Demokratik halk devrimi", "Demokratik halk iktidarı" derdi. Oysa şimdilerde iktidar mücadelesi vurgusundan koparılmış bir "demokrasi mücadelesi" derekesine düşmüş bulunuyor birçok grup. Bu TKP-TİP-TSİP’in '70’lerdeki platformudur. Yazıklar olsun! Tasfiyeci çürümenin ideolojik yönü işte budur. Yoldaşlar aldıkları izlenimlerde abartıya düşmüyorlarsa eğer, PKK bile herşeye rağmen bizim bu geriliğe iktidar perspektifine dayalı olarak yönelttiğimiz eleştiriye bir parça sempatiyle bakabiliyor. Devrimci Harekette Reformist Eğilim kitabında "toplumun demokratikleşmesi" liberal tasfiyeci platformu ele alınıyor; kendi başına ya da kendi içinde bir “demokrasi mücadelesi" "iktidar perspektifinin yitirildiği alan" olarak tanımlanıyor. Avrupa’da oluşturulan "demokrasi platformu”na bunun ışığında bakılabilir."

(28 Haziran '93 tarihli mektuptan)(260)

***

Siyasal hedefler ve “devrimci eylemler”

“Devrimci savaşım ve devrimci eylemler, ulusal sorunu çözmenin önkoşulu olarak egemen sınıfın alaşağı edilmesi ile, iktidarın alınması ile, devrimin zaferi ile özdeşleştirilebilir mi? Elbette hayır. Ulusal sorunu çözmenin temel koşulu olarak devrimin zaferinden sözetmek ile, ulusal sorunun çözümünün önkoşulu olarak “devrimci eylemler” ve “devrimci savaşım"ı göstermek birbirinden farklı şeylerdir. Reformlar yolunun, anayasal yolun, “devrimci eylemler”i ve “devrimci savaşım”ı kesinlikle dıştalamadığını belirtmek gerekir. Şu ya da bu partinin devrimci ya da reformcu karakterinin belirlenmesinde tayin edici olan, tek başına “devrimci eylemler" değil, ama parti tarafından girişilen ve yararlanılan bu eylemlerin siyasal hedef ve görevleridir. Birinci Duma'nın dağıtılmasından sonra, Rus Menşevikleri, bilindiği gibi 1906 yılında, “genel grev”, hatta “silahlı ayaklanma” örgütlemeyi öneriyorlardı. Ama bu onların Menşevik kalmalarına hiç de engel olmadı. Çünkü bütün bunları o zaman ne için öneriyorlardı? Elbette Çarlığı paramparça etmek ve devrimin tam zaferini örgütlemek için değil. Ama reformlar koparmak, “anayasa”yı genişletmek, “iyileştirilmiş” bir Duma toplamak amacıyla Çarlık hükümeti üzerinde “bir baskıda bulunmak" için iktidar egemen sınıfın elinde kalırken, eski düzenin reformdan geçirilmesi için “devrimci eylemler" -bu bir şeydir, bu anayasal yoldur. Eski düzeni yıkmak için, egemen sınıfı devirmek için “devrimci eylemler"- bu başka bir şeydir, devrimci yoldur. Devrimin tam zaferi yoludur. Burada temel bir fark vardır.”

(J. V. Stalin, Eserler, Cilt. 7)(262)

***

Demokrasi mücadelesi ve sosyalizm perspektifi

"Konferansımız, siyasal gericiliğin hüküm sürdüğü bir ülke olan Türkiye’de, temel demokratik siyasal haklar uğruna mücadelenin taşıdığı özel önemin bilincindedir. Dolayısıyla, komünistler, işçi ve emekçi kitleleri demokratik siyasal istemler uğruna tutarlı bir mücadeleye yöneltmekten, bu mücadele içinde işçi sınıfı ve emekçi kitleleri siyasal bakımdan eğitmekten bir an bile geri duramazlar. Ama bu, sermaye iktidarının devrilmesini kolaylaştırmak, bu temel amaç için mücadele olanaklarını arttırmak, bütün demokratik öğeleri, kurumları ve özlemleri bu temel amaç uğruna seferber etmek içindir. Kapitalist bir ülke olan Türkiye’de, siyasal gericiğiliğin temel toplumsal tabanı egemen sınıf olan burjuvazidir. Bir öteki ifadeyle, demokratik siyasal hakları elde etmenin ve kullanmanın önündeki asıl engel, burjuvazi ve onun siyasal sınıf egemenliğidir. Bu, burjuvazinin devrilmesi ve siyasal iktidarın proletarya tarafından ele geçirilmesi mücadelesi içinde ele alınmayan bir "demokrasi mücadelesi”nin, reformcu bir perspektife düşmeye ve dolayısıyla düzen içinde boğulmaya mahkum olduğu anlamına gelir.

Kapitalist bir toplumda, demokrasi mücadelesi ile sosyalist devrim ilişkisi, reform-devrim ilişkisinin diyalektiğinin kendini gösterdiği temel alandır. Burjuvaziyi devirme stratejisinden koparılmış, kendi başına bağımsız bir strateji, bir sözde devrim aşaması ve programı haline getirilmiş bir demokrasi mücadelesi, gerçekte burjuva toplumun tam demokratikleşmesi amacından öte bir anlam taşımaz. Bu ise proletaryanın dünya görüşü ve sınıf konumundan bakıldığında reformist liberal bir konumu ifade eder."

(EKİM I. Genel Konferansı/Değerlendirme ve Kararlar, Eksen Yayıncılık, s.37-38)(263)

***

“Demokrasi mücadelesi”: İktidar perspektifinin yitirildiği alan

"Demokrasi sorununu ve mücadelesini ele alış, Türkiye devrimci hareketinin iç tartışmalarında olduğu kadar iç ayrışmalarında da temel bir öneme sahiptir. Programa, devrim stratejisine ve politik taktiğe ilişkin tartışmalarda özel bir yer tutmaktadır. Demokrasi mücadelesi geçmişten beri, fakat özellikle de bugün, “devrimci demokratlar”ın bir bütün olarak tökezlediği, burjuva-demokratik görüşün tuzağına ve burjuva reformizminin yedeğine düşmekten kurtulamadıkları bir sorundur. Abartmaya düşmeksizin söylenebilir; Türkiye devrimci hareketinde devrimci komünistlerle devrimci demokratların, proleter sosyalizmi ile küçük-burjuva sosyalizminin (demokrasisinin) temel ayrım ve saflaşma noktalarından biri olacaktır bu sorunu ele alış."

(Devrimci Harekette Reformist Eğilim, Eksen Yayıncılık, s.108)(264)

***

Demokrasi sorununa marksist bakış

“Kapitalizme karşı devrimci savaşımı, bütün demokratik isteklerle ... ilgili devrimci bir program ve taktiklerle birleştirmeliyiz. Kapitalizm varoldukça bu istekler -hepsi- yalnızca bir istisna olarak elde edilebilir. Üstelik tam olarak değil, çarpıtılmış olarak... Şimdiye dek başarılmış demokrasiye dayanarak ve bu demokrasinin kapitalizmde tam olamayacağını gözler önüne sererek, yığınların içinde bulunduğu yoksulluğun ortadan kaldırılmasının ve bütün demokratik reformların tam ve her yönüyle gerçekleştirilmesinin gerekli temeli olarak kapitalizmin devrilmesini ve burjuvazinin mülküne el konulmasını istiyoruz. Bu reformların bir bölümü burjuvazinin devrilmesinden önce, bir bölümü burjuvazinin devrilmesi sırasında, bir bölümü de devrildikten sonra yapılacaktır. Toplumsal devrim tek bir çarpışmadan ibaret değildir, ama ekonomik ve demokratik reformun bütün sorunları üzerinde, ancak burjuvazinin mülksüzleştirilmesiyle tamamlanan bir dizi çarpışmayı kapsayan bir dönemdir. Demokratik isteklerimizin herbirini, bu sonal amaç için a’dan z’ye kadar tutarlı devrimci bir yolda formüle etmeliyiz. Bazı ülkelerde, tek bir temel demokratik reform bile yapılmadan önce, işçilerin burjuvaziyi devirmelerinde akla aykırı hiçbir yan yoktur. Ne var ki, tarihsel bir sınıf olarak proletaryanın, en tutarlı ve kararlı devrimci bir demokrasi ruhu ile eğitilerek hazırlanmadıkça burjuvaziyi yenebilmesi aklın alabileceği bir şey değildir”

(V. İ. Lenin, Ulusal Sorun ve Ulusal Kurtuluş Savaşları, Sol Yayınları,s.230-31)

“Demokrasi sorununun marksist çözümü, proletaryanın, burjuvazinin devrilmesini ve kendi zaferini hazırlamak üzere, bütün demokratik kurumları ve bütün özlemleri, kendi sınıf savaşımında seferber etmesidir."

(V. İ. Lenin, Marksizmin Bir Karikatürü ve Emperyalist Ekonomizm, Sol Yayınları, s.24)(265)