Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 19 Otaqdakı qız-gəlinlər onu təbrik edib, onun sevincinə qoşularaq hər kəs bir söz deyirdi. Əslində Natəvan heç nə eşitmirdi. Bu xoş günün sehrində idi. Özü də mavi rəngdə paltar geyinmişdi. Hər dəfə səmaya baxanda ona elə gəlirdi ki, bu rəng Tanrıya çox yaxındır. Çünki bu dünya elə anasının dediyi kimi “göy köynək” kişinin ovcunun içindədir. Əsas məclis o biri otaqda idi. Ağsaqqallar ora yı- ğışmışdı. Axır ki, gözlənilən an çatdı. Oğlanın əmisi iki nəfərlə nişan üzüyünü taxmaq üçün qız-gəlinlər olan otağa keçdi. – Xoşbəxt ol, qızım!.. Qoca üzüyü Natəvanın barmağına taxıb, onun alnından öpdü. Həmin nişan üzüyü idi. Bir damla göz yaşı Natəvanın yanağını islatdı. – Xoşbəxt ol, Natəvan... – qız-gəlinlərin səsi bir-birinə qarışdı. – Xoşbəxt ol, qızım! – bu, anasının səsi idi. Anası onu bərk-bərk qucaqlayıb yanaqlarından öpdü. – Xoşbəxt ol, mənim balam, – deyə bir də təkrar etdi. Natəvan təbriklərə cavab vermək istədi. Nə qədər etdisə, səsi çıxmadı. Sözlər boğazında qalıb onu boğdu. – Natəvan! Natəvan! Qızım... Sənə nə olub? Bu səs sanki yerin altından gəldi. Anasının səsi idi. – Natəvan! Natəvan! – deyə anası bir də onu çağırdı. Natəvan zorla gözlərini açdı və anasının təşviş dolu baxışları ilə rastlaşdı. – Qızım, deyəsən pis yuxu görürdün?! Natəvanı qəhər boğdu… Ağ göyərçinlər həsrəti 21 BORC Solmaz Muxtarova 22 Z akir tələsik paltosunu qarderoba verib nömrə aldı. Elə bu an dərsin başlanmasını xəbər verən zəngin səsi dəhlizə vəlvələ saldı. Tələbələr hay-harayla, bir-birini itələyə-itələyə hərəsi bir tərəfə qaçdı. Müəllimlər isə şəstlə dərs otaqlarına tərəf gedir, sanki öz vəziyyətlərindən həzz aldıqlarını hamıya bir daha nümayiş etdirirdilər. Zakirgilin dərsi beşinci mərtəbədə, dekanatlığın yanında idi. O, Babazadənin zəhmli sifətini yadına salıb, addımlarını yeyinləşdirdi, pillələri az qala iki-iki çıxırdı. “İntizam, qayda- qanun yaxşı şeydir, amma nə edəsən ki, səhərlər saatlarla avtobus gözləyirsən. Nə qədər çalışsan da bəzən vaxtında gəlib çıxmaq olmur”. Zakir sonuncu pillələri qalxmışdı ki, ətrafa yayılan tanış səs elə bil onu silkələdi. Tık... tık... tık... Bu səs sanki divarlara çırpılaraq geriyə qayıdır, sonra da Zakirin düz ürəyinə dəyirdi. O, addımlarını yavaşıtdı. Babazadənin zəhmli sifətini də yadından çıxartdı. Tık... tık... tık... Səslər bir az da yaxından gəldi. – Salam, Tərlan! – Salam, Zakir! – deyə Tərlan gülümsədi. Alnındakı punçur-punçur tərini sildi. Onun sinəsi qalxıb enirdi, çətinliklə nəfəs alırdı. Tık... tık... tık... – Zakir, sən get. Mənə bənd olma. – Tərlan qırıq-qırıq dedi. Ağ göyərçinlər həsrəti 23 Qrup yoldaşlarından bir neçəsi onları itələyərək ötüb keçdi. Zakirin qanı bərk qaraldı. Addımlarını bir az da yavaşıtdı. Tələbələrin ayaq səsləri, zarafatları, dəhlizdəki hay-küy, elə bil hər şey itib getdi. Zakirin qulaqlarında bircə səs qaldı. Tık... tık... tık... Əslində Zakir birinci dəfə deyildi ki, bu səsi eşidirdi. Hər dəfə bu səs onu çox ağrıdırdı, lap çox. – Zakir, dedim ki, sən get, – deyə Tərlan ikinci dəfə bildirdi. – Narahat olma, bir yerdə gedərik. – deyə Zakir sakit cavab verdi. – Bu zəmanədə deyilənə görə elm çox inkişaf edib. Hər şey mümkündür. Gərək mən də bu ağaca qaçmağı öyrədim, yoxsa... – Tərlan əl ağacına işarə etdi, ardını demədi. Sifəti tutuldu. Zakir xoş bir söz deyib onun könlünü almaq istəsə də, deməyə söz tapmadı. Uzaqdan baxdı ki, Babazadə auditoriyanın qabağında dayanıb, qaçaraq gələn tələbələri auditoriyaya buraxır. Babazadə Zakirlə Tərlana ötəri nəzər saldı. “Bizi gözləyir. Əlbətdə gözləyir!..” Zakir ürəyində belə düşündü. Onlar dərs otağının bir neçə addımlığında idi ki, Babazadə auditoriyaya keçib qapını örtdü. Müəllimin bu hərəkəti gözlənilməz oldu. Zakirlə Tərlan dərs otağının qarşısında ayaq saxladı. – Bəlkə dərsə girməyək? – Babazadənin xasiyyətini düşünüb Zakir təklif etdi. Tərlan cavab vermədi, bir an susdu. Sonra nə fikir- ləşdisə, hövsələsiz qapını açmaq istədi. Bu anda əl ağacı kəndara ilişərək Tərlanın əlindən çıxdı. O, yıxılmamaq üçün qapıdan tutmaq istədikdə qapı qəflətən açılaraq divara çırpıldı. Tələbələr səsə tərəf boylandı. Babazadə isə təbini pozmadan jurnalı yoxlamağa davam etdi. Tərlan özünü itirdi: Solmaz Muxtarova 24 – Bağışlayın, – deyə mızıldandı. Rəngi pörtmüşdü. Zakir Tərlanın əl ağacını qaldırıb ona verdi. – Darıxma, olan işdir... Tərlan xəcalətindən bilmədi nə etsin. – Bağışlayın, – deyə, ikinci dəfə üzr istədi. Babazadəyə çırtma vursaydın qanı çıxardı. Jurnalı axıra qədər yoxlayıb hazır-qaib etdikdən sonra qapının ağzında dayanan Zakirlə Tərlana tərs-tərs baxdı. – Məndən sonra auditoriyaya girməyi qadağan etmişəm. Çıxın bayıra. Dərsə mane olmayın. Tələbələr narahatçılıqla tərpənişsələr də, heç kəs cürət edib bir söz demədi. Əslində kim nə deyə bilərdi ki?! Qabaqda Tərlan, arxasınca da Zakir auditoriyadan çıxdılar. Onlar dəhlizdə pəncərənin qabağında dayanıb bir xeyli çölə baxdılar. Axşamdan başlayan yağış hələ də narın-narın yağırdı. Şəhərin üzərində dövrə vuran buludlar adamı daha da darıxdırırdı. Tərlan əl ağacına söykənib uzaqlara baxırdı. Fikirli görünürdü. Arada Zakirə tərəf çevrilib dedi: – Bilirsən Zakir, hər kəs özü öz qarşısında hesabat verməlidir. İnsanın haqlı, ya da haqsız olduğunu bircə özü bilir. Başqalarının fikri çox da əhəmiyyətli deyil. Zakir Tərlanın niyə belə dediyini, daşın kimə atıldığını başa düşüb gülümsədi. – Sən haqlısan, Tərlan. İnsanı özündən yaxşı heç kəs tanıya bilməz. Zakir bir qədər susub əlavə etdi: – Gedək, bir nahar edək. Tərlan bir söz demədi. Onlar institutun yaxınlığındakı yeməkxanaya gəldilər. Zakir növbəyə dayandı, Tərlan keçib qıraqdakı boş masanın arxasında oturdu, əl ağacını divara söykədi. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|