Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 34 Döyən özünü itirdi. Nə isə demək istədisə də, müdir imkan vermədi. Əlini masaya çırpıb qəzəblə qışqırdı: – Çıx otaqdan, yaltaq köpək oğlu! Bir də səni gözüm görməsin! Ağ göyərçinlər həsrəti 35 BAĞIŞLA MƏNİ, BABA Solmaz Muxtarova 36 B irgə yol eylədik, sən qabaqda, mən arxanca... Dünyaya üz tutduq. Məni sən çəkib apardın. Bəzən büdrədim, yıxıldım. Tutub əlimdən qaldırdın məni... Birgə yol eylədik. Tez-tez ağ atın belində. Başımızın üstündə günəşli, aylı-ulduzlu bir aləm... Ürəyimin içindəsə günəşdən də parlaq öz günəşim. Bizsə səninlə ağ at belində bəxtəvər olduq. Arzularımın, xəyallarımın işığında... Dünyaya, sevib-seçdiyim insanlara olan inamın işığında yol eylədik. Yorulmadan, qırılmadan... Nə yaxşı ki, sən var idin. Yoluma işıq saçır, mənə qol- qanad verib, bəzən az qala Tanrının dərgahına qədər məni çəkib aparırdın. Özüm də bilmirəm sən nə vaxtdan ömrümdə peyda olmusan. Nə vaxtdan dolub gözümə, könlümə mənə olmazın qüvvət verib, dünyanın qapısını üzümə açmısan. Yadıma salmaq istəyirəm, amma dəqiq xatırlaya bilmirəm. Səni nə vaxt, harada tapdım?.. Xatırlamaq istəyirəm. Uşaqlıq illərim... Çox-çox uzaqlarda qalan, xatirəyə dönüb tez- tez yuxularıma gələn uşaqlıq illərim... Babamın səsi... O səs həmişə qulaqlarımdadır. Zaman ötdükcə mənə daha yaxın olur. Arxada qalan ən şirin xatirələrim, dadlı-ləzzətli günlərim. Deyilənə görə mən kür uşaq olmuşam. Sözə qulaq asmayan... Dalaşqan... İnadkar... Hələ də kəndimizdə bir çoxları mənim uşaqlıq sərgüzəştlərimdən ləzzətlə danışıb gülür. Nə edəsən ki, insan böyüyəndə uşaqlıq illərində et- diklərinə cavab tapa bilmir. Yəqin ki, tək mən belə deyiləm. Ağ göyərçinlər həsrəti 37 Atam sübh tezdən çöl işinə gedərdi. Bir də hava qaralandan xeyli sonra evə dönərdi. Çox vaxt həyətdəki daşın üstündə oturduğu yerdə yuxuya gedər... Anamın giley-güzarına qulaq asmağa halı olmazdı. Bəzən də anamın dediklərinə ilan vurmuş kimi yerindən dik atılardı. Mən də belə hallarda, əlimdən xəta çıxanda əvvəlcədən işimi möhkəm tutardım. Atam evə dönənə yaxın həyətdəki qoz ağacının başına çıxıb yerimi orada rahatlardım ki, təhlükə ötüşsün. Belə olanda kişi lap özündən çıxardı: – Köpək oğlu! Düş aşağı! Düş aşağı deyirəm sənə... Məni biabır etmisən! Adam arasına çıxa bilmirəm. Birinin başını yarırsan, birinin şüşələrini daşa basırsan... Başqasının toyuq-cücələrini qırırsan... Belə də uşaq olar?! – Oğlum, sakit ol!.. Heç özündən çıxma. Uşağın da özünə oxşayıb. Uşaqlığın yadından çıxıb, nədir? Babam atamı sakitləşdirib bir kənara çəkərdi. Sonra da ağacın altında oturub gözləyərdi ki, atam yatsın, ara sakitləşsin. Bütün bunlar mənim vecimə də olmazdı. Yaxşı bilirdim ki, mənim arxamca atam ağaca çıxmayacaq. Əvvəllər bir dəfə çıxmışdı. Mən də əlinə keçməmək üçün ağacdan yerə tullanmışdım və sağ qıçımı sındırmışdım. Bu da kişiyə yaxşıca dərs oldu. Az qala üç ay həkimlərə ayaq döydük. – Sən bir işə bax... Bir uşağın əlində qalmışıq məəttəl! – Atam tez-tez belə deyərdi. Anam isə hey deyinərdi: – Baxıram başqalarının uşağına, yanıb tökülürəm. Hamısı adam balası kimi dil bilir. Mənimkini Allah mənə bəla verib. Bilmirəm başıma haranın daşını töküm?.. Babam isə təmkinli olardı, xətrimə dəyməzdi. Arada dodaqaltı qımışardı. Nə üçün qımışdığını bilməzdim. Sonra da məni dizinin dibində oturdub mənə nəyisə başa salmaq istərdi. Lap böyüklərlə danışdığı kimi mənimlə söhbət edərdi. Solmaz Muxtarova 38 Doğrudur, mən ona qulaq asardım. Çünki babamı çox istəyirdim. Amma nə dediklərinin fərqinə varmazdım. Bir qulağımdan alıb, o biri qulağımdan buraxardım. Demək olar ki, uşaqlığım babamla keçib. Babamla tez- tez mal otarmağa bir gedərdik. Bahar-yay aylarında çöldə- meşədə hər günorta ocaq qalardıq. Qapqara hisbasmış qəfədanda çay qaynadıb baba-bala süfrə açardıq. Nədənsə o çölün, o çayın ləzzətini heç unuda bilmirəm. Babam mənə tez- tez yelləncək asardı, hey yellənərdim... Qış aylarında isə qar yağanda babamın mənim üçün düzəltdiyi kirşədə səhərdən axşama kimi sürüşərdim. Babam da baxıb ləzzət alardı. Mən tez-tez babama deyərdim: – Baba, mən böyüyəndə sənin kimi olmaq istəyirəm. Sən yaxşı babasan. – Yaxşı baba olmaq üçün yaxşı uşaq olmaq gərəkdir!.. – Babam mənə belə cavab verərdi. Mən tutulardım. – Baba, mən pis uşağam? O, məni nəvazişlə bağrına basardı: – Əbləttə yox... Sən mənim ağıllı balamsan. İnanıram ki, sən də böyüyüb yaxşı baba olacaqsan. Babamın bu cavabından yerə-göyə sığmazdım. Əslində yaxşı bilirdim ki, mən heç də yaxşı uşaq deyiləm. Amma babamın gözündə yaxşı olmaq istəyirdim. Bir gün səhər-səhər anam məni başdan-ayağa təzə geydirib bəzədi. Sonra da əlimə çanta verib yola saldı. Babam əlimdən tutub məni məktəbə apardı. Birinci dəfə idi ki, mən bütün kənd uşaqlarını bir yerdə görürdüm. Səliqə ilə geyinmiş uşaqlar cərgə-cərgə düzülmüşdü. Hər cərgənin qabağında bir müəllim dayanmışdı. Mənə qəribə gələn o oldu ki, kənd uşaqları hər gün gördüyüm üstü-başı tozlu-torpaqlı, dəcəl uşaqlara oxşamırdı. Müəllimlərdən bir neçəsi isə gül ilə bəzə- dilmiş uzunsov masanın arxasında oturmuşdu. Valideynlər də Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|