11-mavzu: O’zbekistonda sovet davlatining amalga oshirgan ijtimoiy, iqtisodiy va madaniy siyosati va uning oqibatlari 1946-1991 yy

O`zbеkistondagi dеmografik jarayonlar xususiyatining etiborga olinmaganligi oqibatlari. “Soxta urbanizatsiyalashtirish”.
Ikkinchi jahon urushi O‘zbekiston aholisining soni va tarkibiga, respublika iqtisodiy taraqqiyotiga nihoyatda salbiy ta’sir ko‘rsatgan. Lekin, 1971 yildan - 1985 yillarga qadar O‘zbekiston xalq xo‘jaligida ishchi va xizmatchilar soni 2641,5 mingdan 4833,5 ming nafarga ko‘paydi. Biroq, bu o‘sish sun’iy ravishda, ya’ni respublikamizga tashqaridan ko‘plab kishilarni ko‘chirib keltirish hisobiga ro‘y berdi.
Aholi tarkibida ishchilar soni anchagina o‘sganiga qaramay, respublikamiz bu ko‘rsatkich bo‘yicha sobiq Ittifoq respublikalari ichida 1979 yilgi ma’lumotga ko‘ra, 13 o‘rinda turar edi. O‘zbekiston ishchilar sinfining milliy salmog‘i jihatidan orqada qolmoqda edi. Masalan, o‘zbeklar 1973-1983 yillarda sanoatda 51,1 foizni, qurilishda 46,5 transportda 38,6 aloqada-40,6 kimyo va neft kimyosida 24,9 foizni tashkil qilar edi.
Toshkent shahrida 1985-1986 yillarda mehnat resurslari ortiqchaligi 200 ming kishi bo‘lishiga qaramay, respublikaga tashqaridan 125 mingga yaqin ishchi va mutaxassislar jalb qilindi.
Shu bilan birgalikda ishlab chiqarishda band bo‘lmagan aholi soni ortib bordi. Ularning soni 1983 yilda 836 ming nafarni tashkil qildi.
50-80-yillarda rеspublikaning madaniy hayoti. Ilm-fan. Adabiyot va san`at. Ta`lim-tarbiya va turmush. Oliy va o`rta ma`lumotli mutaxassislar tayyorlash.
Totalitar tizim sharoitida madaniy-ma’rifiy muassasalardan ommaga g‘oyaviy ta’sir o‘tkazish maqsadida keng foydalanildi. 1960 yillar respublikada 2.977 klub bo‘lsa, 1970 yilda ularning soni 3.441 taga yetdi. Shu yillari kutubxonalar soni tegishli ravishda 3.418 tadan 5.822 taga; muzeylar soni 14 tadan 26 taga; kinoqurilmalar soni 2.178 tadan 3.988 taga oshdi. Lekin, bularning ko‘pchiligi statistik hisobotlarda oshirib ko‘rsatilgan bo‘lib, aslida o‘zlarining bevosita funksiyalarini samarali bajarish uchun hayotiy imkoniyatga ega bo‘lmadi. Ularning moddiy texnika bazasi past darajada bo‘lib, moliya bilan yetarli ta’minlanmadi. Bu jihatdan O‘zbekiston sobiq sovet respublikalari o‘rtasida eng quyi pog‘onada turdi.
1969 yilda Rossiyada aholining 10 ming nafariga 14 klub muassasasi to‘g‘ri kelsa, Belorussiyada 11 ta, O‘zbekistonda esa atigi 4 ta edi. Madaniy-ma’rifiy muassasalarga davlat tomonidan ajratilgan mablag‘ aholini jon boshiga Estoniyada 21,3 so‘mni, Armanistonda-17,9 RSFSRda-9,7 so‘mni tashkil qilsa, O‘zbekistonda 4,5 so‘mni tashkil qilardi. Respublika kutubxonalarining kitob fondi 1950-1970 yillarda o‘n barobarga ko‘paygan bo‘lsa, lekin ularning ko‘pchiligini mafkuraviy targ‘ibot uchun zarur bo‘lgan marksizm-leninizmga oid asarlar tashkil qilar edi. Olingan kitoblarning 8-10 foizgina respublikada nashr etilgan bo‘lib, qolganlari chetdan keltirilib, ularning aksariyati rus tilida edi. Madaniy-ma’rifiy muassasalar moliyaviy jihatdan davlat nazorati chetda qolganligi uchun bunday muassasalar ko‘pincha jamoatchilik asosida qurildi. Masalan: 1961 yili O‘zbekiston kasaba uyushmalari tashkilotlari tomonidan jamoatchilik asosida 45ta madaniyat va texnika universitetlari, 5 ta xalq teatrlari, 1.258 jismoniy tarbiya jamoalari ish olib bordi.
O‘zbekistonda ta’lim tizimini yaxshilash uchun o‘nlab qarorlar qabul qilinardi. Biroq, bu qarorlar milliy maktablarda to‘liq bajarilmasdi. Maktablar urushdan keyin ham darsliklar bilan to‘liq ta’minlamadi. Moddiy o‘quv bazasi rusiyzabon maktablarnikidan ancha past edi.
O‘rta maktabni bitiruvchilari orasida erta turmushga berilishi tufayli qizlar kamchilikni tashkil qilar edi. Maorifni rivojlantirishda mahalliy millatlarga past nazar bilan qarash sovet tuzumi siyosatining pinhona faoliyatiga yashiringan edi. Keyingi yillarda ochilgan arxiv ma’lumotlarida sobiq ittifoqdagi respublikalarda ongli, madaniyatli, hurfikrli kishilarni bo‘lishiga yo‘l qo‘ymaslik haqidagi mahfiy ko‘rsatmalar bejiz emas edi. 1985 yilda oliy o‘quv yurtlari soni 42 taga yetdi.
1946-47 o‘quv yilida respublikada 4483 maktab bo‘lib, 212.000 o‘quvchi o‘qigan bo‘lsa, 1965-66 o‘quv yilida 9716 ga undagi o‘quvchilar soni 2.476.000 kishiga yetdi. Oliy o‘quv yurtlarida talabalar soni 21.190 dan 168.800 taga yetdi. Bu miqdor “mahalliy millat yigit qizlari bilim uchun emas, diplom uchun qiziqsin” degan aqidaga asoslanganligini ko‘rsatadi. Shunday bo‘lishiga qaramay O‘zbekistonliklarni, xususan o‘zbeklarni ilmga chanqoqligi har qanday sun’iy to‘siqlarni yenga boshladi.
O‘zbekistonda fan va texnikaning hamma sohalarida yirik olimlar yetishtirilib, fan nomzodlarini va doktorlarini tayyorlash bo‘yicha sobiq SSSRda oldingi qatorlarga chiqdi.
1950 yil O‘zbekistonda 1760 fan nomzodi 180 fan doktorlari ilmiy ish olib bordi. 1965 yilda esa, fan nomzodlarining soni 4000 va fan doktori 324 ga yetdi. 50-60 yillari Respublika Fanlar Akademiyasining olimlari ayniqsa matematika-mexnanika, tibbiyot, energetika, qishloq xo‘jaligi sohalarida ishlar olib bordi. Bir qancha ilmiy-tekshirish institutlari travmatologiya va ortepediya, energetika, matematika, onkologiya va radiologiya, O‘rta Osiyo qishloq xo‘jaligini mexanizatsiyalash va elektrlashtirish, kibernetika va boshqa bir qancha institutlar shu yillarda ishga tushirildi. Fanlar Akademiyasi qoshida Falsafa va Huquq instituti tashkil etilib, Sharqshunoslik instituti faoliyati kengaytirildi.
50-yillardan boshlab respublikada ilmiy-tadqiqot ishlarida atom quvvatidan foydalana boshladi. Dastlabki paytda atom quvvati Toshkent va Samarqand Davlat Universitetlari laboratoryalaridan Fanlar akademiyasining fizika-texnika institutida, Politexnika va meditsina institutlarida ishlatildi. Lekin texnika bazasi yetarli bo‘lmaganlikdan atom quvvatidan foydalanish doirasi tor bo‘ldi. 1956-yil boshlarida Toshkentdan 30 km yiroqda, 750 shtat birligida mo‘ljallangan ilmiy-tadqiqot yadro insituti va barcha qulayliklarga ega bo‘lgan shaharcha qurilib, 1958-yili ishga tushirildi. Uning birinchi direktori etib yirik fizik olim, akademik Ubay Orifov tayinlandi.
1951-1954 yillari respublikada yana bir yirik ilmiy markaz bunyod etildi. 80 gektar maydonda, ittifoqda yagona tibbiy sharoitda o‘sadigan, Toshkent botanika bog‘i yaratildi. 1956-yili 5-noyabrda O‘rta Osiyoda birinchi Toshkent telemarkazi ishga tushirildi. Keyinchalik 1962 yil Urganchda, 1964-yil Nukusda ham televizon markazlar ish boshladi.
O‘zbekistonlik olimlarning bir qanchasi, ayniqsa tabiiy fanlar sohasida, o‘zlarining ilmiy yutuqlari bilan nafaqat sobiq Ittifoq doirasida, balki jahon miqyosida tan olindi va yuqori darajadagi davlat mukofotlariga sazovor bo‘ldilar. O‘zbek olimlaridan matematiklar-T.N.Qori-Niyoziy, T.A.Sarimsoqov, S.X.Sirojiddinov, fiziklar-U.O.Orifov,S.A.Azimov, ximiklar-O.S.Sodiqov, S.YU. Yunusov, M.I.Nabiyev, geologlar-X.M.Abdullayev, I.X.Xamraboyev, G.A.Mavlonov, biologlar- A.M.Muzaffarov, K.Z. Zokirov, T.Z.Zohidov, texnika sohasida M.T.O‘razboyev, X.A.Rahmatullin, X.Fayziyev, jamiyatshunoslik fani sohasida I.M.Mo‘minov, H.Sulaymonova, YA.G‘.G‘ulomovlar shular jumlasidandir.
Respublika ziyolilari qatorida 125 mingdan ortiq oliy va o‘rta maxsus ma’lumotga ega mutaxassislar bo‘lib, shulardan 25 mingdan ko‘prog‘i muhandis va texniklar, 10 ming qishloq xo‘jalik mutaxassislari, 24 ming vrachlar va 60 mingdan ortiq o‘qituvchilar, yuzdan ortiq yozuvchi, shoir, dramaturglar, rassomlar uyushmasida 105 kishi, kompozitorlar uyushmasida 26 nafar a’zolari bor edi. 1956 yilning oxirlarida respublika ziyolilarini birinchi qurultoyi bo‘lib o‘tdi.
Partiyaviy g‘oyaviy tizginga qaramasdan adabiyot va san’at sohasida ko‘zga ko‘rinarli asarlar yaratildi. G‘afur G‘ulom, Uyg‘un, Zulfiya, Mirtemir, Turob To‘la, M. Boboyev, Mirmuxsin va boshqalarning tinchlik mavzusiga bag‘ishlangan she’rlari yuzaga keldi. Oybekning “Oltin vodiydan shabadalar”, Parda Tursunning “O‘qituvchi”, Asqad Muxtorning “Opa-singillar” romanlari, Abdulla Qahhorning “Shohi so‘zana”, “Og‘riq tishlar”, B.Rahmonovning “Yurak sirlari” dramalari katta shuhrat qozondi. 50-yillarning ikkinchi yarmidan boshlab siyosiy qatag‘onlikdan ozod bo‘lgan ijodkorlarning asarlari yuzaga chiqa boshladi. Abdulla Qodiriyning “O‘tkan kunlar” romani, Mirtemirning “Surat” dostoni, Shayxzodaning “Toshkentnoma”si nashrdan chiqdi.
60-yillardan adabiyotda yangi avlod paydo bo‘ldi. Odil Yoqubov, Pirimqul Qodirov, O‘lmas Umarbekov, Husniddin Sharipov, Ozod Sharafutdinovlar bilan izma-iz yangi ijodiy tafakkurga ega bo‘lgan iste’dodli Abdulla Oripov, Erkin Vohidov, Shukur Xolmirzayev, O‘tkir Hoshimov, Muhammad Ali, Jamol Kamol, Omon Matjon, Rauf Parfi kabi yosh adabiyotchilar maydonga chiqdi. O‘zbek adabiyotining rivojlanishida adabiyotga mafkuraviy ta’sir o‘tkazishning quroli sifatida qarab, ijod erkinligi bo‘g‘ildi va partiyaviy sinfiy aqidalar tiqishtirildi. 50-80 yillarda ahyon-ahyonda bo‘lsa ham ozodlikka intiluvchi fikrlar ko‘zga chalinardi. Biroq bunga darhol tanqidlar, ma’muriy jazolar to‘sig‘i qo‘yilardi.
80-yillarning o‘rtalaridan adabiyot xalq hayotini haqqoniy aks ettirish yo‘lida yangicha qadamlar qo‘ya boshladi. Badiiy asarlarning mavzui doirasiga Orol fojeasi, o‘zbek dehqonining mashaqqatli taqdiri, tabiat, til, madaniyat va tariximizga oid muammolar shiddatliroq kirib keldi. Yangi mazmun ijodda yangicha zamonaviy shakl, xalqona ohanglarda keng yo‘l ocha boshladi.
50-60 yillarda Respublika san’atida, xususan teatr va raqs san’atida ilgari siljishlar yuz berdi: 1947 yili Toshkentda xoreografiya bilim yurti ochildi. 1957 yili mashhur raqqosa M.Turg‘unboyeva tomonidan “Bahor” o‘zbek xalq raqs ansambli, 1958 yili G.Rahimova rahbarligida-Xorazm ashula va raqs ansambllari tuzildi. Bu jamoalar o‘zbek sahna raqslarini boyitdi. Respublikada teatr sa’natining rivojlanishida Samarqand Davlat ashula va balet teatrining (1964 yil) Toshkentda “Yosh gvardiya” (1990 yildan Abror Hidoyatov nomidagi) o‘zbek drama teatrining ochilishi katta ahamiyatga ega bo‘ldi.
Musiqa va teatr sohasidagi bu o‘zgarishlar bir tomonlama bo‘lib jahon san’ati darajasiga tezroq yetib olish uchun o‘zbek milliy madaniyatidan uzoq bo‘lgan opera, balet, simfonik musiqaga asosiy e’tibor berilib, milliy drama teatrlarimiz e’tibordan chetda qoldi. “Shaklan milliy mazmunan sotsialistik” shiori ostida rivojlangan sovet adabiyoti va sa’natining asl maqsadi “baynalmilallashtirish” bo‘lib badiiy asarlarda milliylik yo‘qola bordi.
Urushdan keyingi chorak asr mobaynida O‘zbekiston sanoati va qishloq xo‘jaligi, madaniyati va fani rivojlanishida ma’lum natijalarga erishdi. Lekin bu rivojlanish ziddiyatlar bilan to‘la bo‘ldi, demokratiyalashtirish yo‘lida olib borilgan tadbirlar yetarli natijalarni bermadi.
Ma’muriy buyruqbozlik tizimi kuchayib borayotgan O‘zbekistonda xalqning turmushi, aholiga ko‘rsatiladigan mayishiy xizmat jihatidan Respublika sobiq Ittifoqda oxirgi o‘rinlarda edi. Ta’lim tarbiya va sog‘liqni saqlash sohasidagi balanparvoz ko‘rsatkichlar sotsialistik tizimning tashviqot-targ‘iboti uchun foydalanildi. Umuman olganda, jamiyatning inqiroz tomon yo‘l tutishi kuchaya bordi.
Urushdan keyingi yillarda mamlakatning ijtimoiy-siyosiy tizimida partiyaning yakka hukumronligi kuchayib bordi. Siyosiy qatag‘onlikning yangi bosqichi boshlandi. Agar 30-yillarda qatag‘onlikni ichki ishlar xalq komissarlari (NKVD) olib borgan bo‘lsa, endilikda bu mudhish ishlarni kommunistik partiyaning markaziy komiteti va uning quyi tashkilotlari bajardi. 1949 yilning martida chaqirilgan O‘zbekiston kommunistlarining X syezdi respublika mehnatkashlarini kommunistik ruhda zaharlash, milliy qadriyatlarga, “diniy xurofot”ga qarshi kurashni kuchaytirish vazifalarini qo‘ydi. Bu bilan jamiyatda sotsialistik mafkurani vayronkorlik roli yana ham kuchaytirildi.
1949-1952 yillarda ko‘pgina mashhur o‘zbek ijodiy ziyolilari asossiz ravishda ayblanib, qatag‘on qilindi. O‘zkompartiyaning 1949 yil 25 iyundagi byuro majlisida bir guruh yozuvchilar millatchilikda, eski feodal madaniyati oldida bosh egish, o‘tmishni ideallashtirishda ayblandi. Oybek, Abdulla Qahhor, Mamarasul Boboyev, Mirtemir, Shayxzoda kabi o‘zbek yozuvchilari badnom qilindi. 1951 yili avgustda bir guruh atoqli ijodkor ziyolilar “millatchilar” deb matbuotda nohaq tanqid qilindi, “buzg‘unchilikda” ayblandi. Keyinchalik yozuvchilardan Shayxzoda, Shukrullo, Shuhrat, Said Ahmad va boshqalar uzoq muddatga ozodlikdan mahrum etildi.
Xurshid, Chustiy, G‘ayratiy va boshqalar yozuvchilar uyushmasidan haydaldi. Buni eshitgan G‘.G‘ulom kuyinib “Tokaygacha o‘zbekning aqli kirganda boshini chopib tashlaydilar” degan edi.
1951 yil aprelida O‘zkompartiya byuro majlisi “Musiqa san’atining ahvoli va uni yanada yaxshilashning choralari to‘g‘risidagi” masalani muhokama qildi.