Zahid Xəlil hətta uşaq şairi olub, uşaqları sevmişdi

Qarğaların dostluğu

İki qara qarğa çəmənlikdə dənlənirdi. Onların yanına bir ala qarğa qondu.

Ala qarğa dedi:
- Gəlin, dost olaq.
Qara qarğalar sevincdən qarıldaşdılar.
Birdən çəmənliyə iri bir çörək parçası düşdü. Ala qarğa çörəyi götürüb başqa bir çəmənliyə uçdu. O, çörəyi yeyib qurtarandan sonra dostlarının yanına qayıtdı.
Qara qarğalar daha qarıldaşmadılar.

Aysu və Cansu

Aysu və Cansu rəfiqə idilər. Onlar rəqqasə olmaq istəyirdilər. Buna görə də rəqs dərnəyinə yazıldılar.

Birinci məşğələdən çıxıb evlərinə qayıdanda Aysu dedi:
- Mən daha məşqə gəlməyəcəyəm.
- Niyə? - deyə Cansu heyrətləndi.
- Yox, məndən rəqqasə olmaz. Ayaqlarımı düz ata bilmirəm. Elə hey büdrəyirəm. - O, qollarını və ayaqlarını göstərib əlavə etdi:
- Bir bax, qollarım və ayaqlarım yanıma düşür. Elə yorulmuşam ki.

- Bir az səbirli olsan, öyrənərsən. Anam deyir ki, səbir bütün dərdlərin dərmanıdır.

- Yox, fikrim qətidi. Sabah piano dərnəyinə gedəcəm.
Aysu səhərisi piano dərnəyinə getdi.
Cansu isə anasının sözünü unutmadı. Müəllimin hərəkətlərinə diqqət etdi. Yorulmağına fikir vermədi. Dərsdən sonra müəllimin tapşırdığı hərəkətləri dəfələrlə təkrarladı. Doğrudur, hərəkətləri çətinliklə öyrənirdi, çox yorulurdu. Amma hər şeyə dözdü.
Aysu isə piano dərnəyinə də getmədi.
- Barmaqlarım sözümə baxmır. "Do" vururam, "re" çıxır, - dedi.
- Eybi yoxdur, öyrənərsən, - deyə Cansu rəfiqəsinə ürək-dirək verdi. Aysu dedi:
- Yaxşısı budur mən rəsm dərnəyinə yazılım. Orda hər şey özümdən asılı olacaq. Nə istəsəm, çəkə biləcəyəm. Rəssamlıq da pis sənət deyil.
Dostlar bir müddət ayrı düşdülər. Dərnəkləri müxtəlif gündə olduğu üçün bir-birini görə bilmirdilər.
Bir neçə aydan sonra məktəbdə konsert oldu. Aysu ilə Cansu görüşdülər. Cansu soruşdu:
- Rəssam ola bildinmi?
- Məndə rəssamlıq istedadı yox imiş, - Aysu dilləndi.
Konsertin aparıcısının səsi onların söhbətini yarımçıq qoydu. Aparıcı Cansunu səhnəyə çağırdı. Musiqi çalınan kimi qız oynamağa başladı. O, elə gözəl oynayırdı ki, elə bil nəhəng bir kəpənək süzürdü. Bədənini məharətlə oynadır, özünü əsl rəqqasələrə oxşadırdı.
Alqış səsləri salonu bürüdü. Aysu sevincindən ağladı. Səhnəyə çıxıb rəfiqəsini öpdü və dedi:
- Sən bunları necə öyrəndin? Axı mənimlə dərnəyə gedəndə ayaqların bir-birinə dolaşırdı.
Cansu belə cavab verdi:
- Səbirlə məşq etdim, çətinliklərə dözdüm.
- Heyif ki, mən səbirli ola bilmirəm, - deyə Aysu təəssüfləndi. - Yoxsa indi ikimizi də alqışlayardılar.
- Gec deyil, - Cansu rəfiqəsinin ruhdan düşməsini istəmədi. - Sabah məşqlərə gəl. Hökmən rəqqasə olacaqsan.
Aysu rəfiqəsini qucaqlayıb bir də öpdü.

Rafiq Yusifoğlu 2 yanvar 1950-ci ildə Qubadlı rayonunun Çardaxlı kəndində müəllim ailəsində anadan olmuşdur. Burada səkkizillik məktəbi, 1966-cı ildə isə Qubadlı qəsəbə orta məktəbində onillik məktəbi bitirmişdir. Ədib 1966-1970-ci illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Rafiq Yusifoğlu əmək fəaliyyətini davam etdirməklə yanaşı, 1978-1982-ci illərdə Azərbaycan Elmlər Akademiyası Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunun aspiranturasında təhsilini davam etdirmişdir.

O, 1984-cü ildə "Azərbaycan poemasının inkişaf problemləri" mövzusunda namizədlik dissertasiyası müdafiə etmişdir. 2006-cı ildə isə "XX əsr Azərbaycan poemasının sənətkarlıq xüsusiyyətləri" mövzusunda doktorluq dissertasiyası müdafiə etmişdir.[1]

Fəaliyyəti

Əmək fəaliyyəti
Rafiq Yusifoğlu əmək fəaliyyətinə Sumqayıt şəhərində tərbiyəçi müəllim kimi başlamış, 1971-1972-ci illərdə Sumqayıtda 10 saylı orta məktəbdə ədəbiyyat müəllimi işləmişdir. Hərbi xidməti başa vurduqdan sonra 1973-1985-ci illərdə Sumqayıt şəhərində 23 saylı orta məktəbdə müəllimlik etmişdir. Ədib 1985-ci ildən 1992-ci ilədək "Göyərçin" jurnalında şöbə müdiri, 1992-1996-cı illərdə məsul katib olmuşdur. Rafiq Yusifoğlu 1997-ci ildən "Göyərçin" jurnalının baş redaktorudur. Həmçinin 1996-1997-ci illərdə Azərbaycan Dövlət Televiziyasının "Xəbərlər" baş redaksiyasında "Elm, mədəniyyət, incəsənət" şöbəsinin müdiri vəzifəsində çalışmışdır.