İki şairin hikayesi
Yüklə 14,52 Kb. Pdf görüntüsü
|
| İki şairin hikayesi Emrah Şahin © Canada Türk, Haziran 2012
2007 yazı. Formula 1 yarışının Montreal şehrine paralı turist akıttığı günler. Müteşebbis esnaf arkadaş, “Mavi Gözlü Dev” filmini tavsiye ediyor. Ben aydın adayı, o kulağı kesik solcu! Bu filmi izleyince onu anlayacağım, memleketi çözeceğim zannediyor. Dediğini yap ama gittiği yoldan gitme. Filmin merkezinde şairimiz Nazım Hikmet. İz bırakan bir değerimiz Nazım, ne var ki komünist. Öbür kefeye Nakşi şairimiz Necip Fazıl’ı koysak dengeler mi? Lisan-ı haliyle ve lisanıyla vatana gönüllü hizmet edip üstüne kötek yiyen iki şairin hikayesidir asıl mevzu. Nereye müracaat edelim, nasıl görelim? Nazım Hikmet ve Necip Fazıl elit ailelerden geliyor. Ailede yöneticiler ve yazarlar var. Nazım’ın dedesi Vali Nazım Paşa, babası Hariciyeci Hikmet Bey. Necip’in büyük dedeleri Maraş Müftüsü Necip Bey ve Hariciye Nazırı Salim Paşa. Bunlar rahatlığa delalet eder, ikisi de refah içinde büyümüş demek. Serpildikçe çalışan, çalıştıkça hırslanan talebeler olup çıkıyorlar. Nazım Galatasaray’a sonra Bahriye Mektebi’ne gidiyor. Ama Necip sorunlu, okul beğenmiyor. Fransız okulu, mahalle mektebi derken, Nazım’dan iki sene sonra Bahriye Mektebi’ne geliyor. Burası ortak mekanları oluyor. İlginçtir ve hâlâ öyledir; okul, kitap ve öğretmen genç nesil için en büyük ilham ve tesir kaynağı. Hem Bahriyelilerin prestiji yanında, zengin kütüphaneleri, Yahya Kemal ve Hamdullah Suphi gibi profesörleri var. Öyle olunca bizimkiler çoşuyor; okuyor, yazıyor, yarışıyor. 1920’lerde ayrılan yollar, Nazım Hikmet’i Moskova’ya Necip Fazıl’ı Paris’e götürür. Rusya’daki siyaset okur, Fransa’daki felsefe yapar. Tarihe ve coğrafyaya dikkat! Zira insanın nerede kaç zaman kaldığı ve kimle muhatap olduğu önemli. Böylece Nazım “solcu,” Necip “sağcı” olur. Değişerek olgunlaşan, Nazım’ın tabiriyle “rüzgara karşı yürüyen” adamlar bunlar, şairler. Zaman içinde kutuplaşan, siyaset çemberinde kamplaşan Türkiye’yi resmederler. Bugün, Mavi Gözlü Dev’i izle diyen Nazım’a, sağcı geçinen Necip’e sahip çıkar. Bunu şiddetle yaparlar ve ısrarla yek diğerlerini kale almazlar. Devran dönüyor halbuki. Herkesin bu şairleri tanıması lazım. Dünya görüşlerini arka plana itersek onların sevgi, aşk, ayrılık, cehalet (vb.) efkarına varabiliriz; ki bu temalar bizi millet yapan, mümkünse birleştirecek unsurlardır. Bakın “Tahirle Zühre Meselesi”ne dair ne demiş Nazım:
Sevmekten korkma diyor, can u gönülden sev. Seni sevmedi mi? Dert etme, bu şart değil. Bu biraz platonik olmuş, züğürt tesellisi türünden tavsiye! Meşk olmadan aşkı ne yapayım ben? Doğru, lakin şiirin hakkı var, onu teslim etmek gerek. Her zaman ve mekanda böyle sevgiliye kavuşamayan aşıklar olmuştur, bunu güzel anlatıyor. Ayrıca okuyunca düşüneceğin ve konuşacağın bir şiir, ne güzel işte. Tahir Zühre’yi bekliyor orada. Necip de beklemiş, şöyle serzeniyor “Beklenen” adlı şiirinde: Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar Ne de şeytan, bir günahı, Seni beklediğim kadar Geçti istemem gelmeni, Yokluğunda buldum seni; Bırak vehmimde gölgeni, Gelme, artık neye yarar? Yılmış bir aşık; anlamış sevgili gelmeyecek (nasıl anlamasın; hastadan, mezardan, şeytandan çok beklemiş adamcağız). Tahir gibi, meşkten geçmiş, aşka aşk makamına nazil olmuş. Nazım Hikmet ve Necip Fazıl hemfikir bu durumda: sevgiliyle veya onsuz, aşk manasını koruyan hissiyattır. Mevzuyu uzatmaya hacet yok. Siyaseti vurgulamadan, kadim ve yeni şairlerimize kulak verelim isterim. Bir eseri, içeriğine ve etkisine göre değerlendirelim, siyaseten değil. Nazım ve Necip ziyadesiyle duygulu ve çileli (aşkın yanında melankoli, şöhretin yanında hapislik); bize verecekleri büyük dersler var. Ancak Sağ dedik Sol dedik; şimdilerdeki meşhur dizimiz Kuzey Güney kadar takip etmedik bu adamları. Keşke... Yüklə 14,52 Kb. Dostları ilə paylaş:
|