Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
sanki zombi idilər, Zabitin əmrinə tabe olduqlarını görüb:
- Haydı, qoçaqlar, iti tutun!- deyə qışqırdım. Bir neçə dəqiqə sonra it əli-ayağı bağlı halda Zabitin qabağında idi. O isə cibində hazır saxladığı ülgüc ilə itin qulağını dibdən kəsə-kəsə sibirli (çukot) yoldaşımızla zarafat edirdi: - Sən iştahanı saxla. Bu iti sənin üçün kəsmirəm. Birdən qan iyi səni ayrı fikrə salar, elə dirsə, al bu qulağı çeynə yavaş-yavaş. Nə başınızı ağrıdım, ikinci qulaq üzülər-üzül - məz it qurtuldu iplərdən, əlimizdən çıxıb qaçdı. Hamıdan zirək yenə bu oldu. Qışqırdı: - Tez hər yerin qapısını örtün! Bağlı həyətdə it qaçır, hər yerə qan sıçrayırdı. Hasarlar, qapılar, uşaqların üst-başı tamam qan içində idi. İtin görkəmi isə dəhşət saçırdı. O gah kəsilmiş quyruğunun yerinə ağız atır, gah da ağrıdan qıvrılır, atılıb-düşürdü. Səs-küyə başımız elə qarışmışdı ki, göy gurultusu kimi bir səs hamını yerində dondur- du. - Smirno!!! Döndük, baxdıq. Vay dədə, vay! Komandir əlində tapança, sifəti ağappaq, gözləri hədəqədən çıxacaq kimi bizə baxırdı. İndi səs-küy kəsilmişdi, təkcə yazıq it hündürə hoppanır-düşür, heç onu illər uzunu əzizləyən dostunu belə tanımırdı. Zabitin əli göydə quruyub qalmışdı. Ülgüc isə əlində uzaqdan bərq vururdu. Zalım oğlu bunu görən kimi elə bil 40 il əvvəl itən dədəsini gördü, sifəti güldü. Hissəni bir- birinə vuran əsgəri iş ba şında tuta bilmişdi. İndiyə qədər heç bir xuliqanlığı onun boynuna qoya bilməmişdi, bir-neçə gün qaupvaxta salsa da, ürəyi soyumurdu. Göyə bir atəş açıb «Trevoqa!!!» - deyə bağırdı. Zabit işin yaş olduğunu görüb şirin dilini saldı işə: - Əəə, nə trevoqa, müharibə-zaddır? - Yaxın gəlmə, yoxsa vuracam! - Əşşi, adam ol, nə olub ki, kimsə çukçalardan iti kəsmək istəyirmiş, biz onun yaralarını tikirdik… Allah bilir, Zabitin zəngin təxəyyülü daha nələr uyduracaqdı ki, komandir artıq ağlının qarışdığını gördü və köməyə gələn əsgərlərə əmr etdi ki, bağlayın bunun qollarını. İki əsgər ona yaxınlaşdı. Zabit dodaqaltı nəsə dedi, dönüb onlara necə göz ağartdısa, yazıqlar yalandan özlərini guya əlləşən kimi göstərdilər. Birisi dedi: - Komandir, bəlkə, konvoyla aparaq, axı silahlıdır! - Hanı silahı, tərk-silah eləyin də! - Görmürsən əlindəkini? - deyə əsgər başını yana çevirib bic-bic güldü. - Yaxşı, silahları ona tuşlayın, 3 metrdən artıq yaxınlaşmayın! Bircə addım yana atsa, vurun! Hələlik düz qaupvaxta aparın, tribunala qədər qalsın orda! Zabit öz doğma evinə - cəza yerinə doğru addımladı. Komandir yalandan qorxurmuş kimi, tez- tez əmrlər verirdi: - Çox təhlükəli bir canidir! İnsanları da xüsusi bir amansızlıqla öldürür belələri. Ehtiyatlı olun! Başqa cinayətlərini sübut etmək üçün yuxarılara zəng edəcəm. Komandirin o tərəf-bu tərəfə dönüb təbliğat apardığını, başının qarışdığını görəndə Zabit cəld konvoyların birinə təpiklə vurdu ki, “göstərəcəm sənə sonra.” Yazıq əsgər neyləsin ki? Dedi, istəyirsənsə qaç, heç nə eləyən deyilik. Pilləkənlərin başında iki növbətçi əsgər durmuşdu, onları görən Zabitin cini tutdu. Biri özbək idi, biri türkmən, hərəsinə birini ilişdirib sərdi yerə ki, niyə mənə hərbi qaydada salam, yəni «çest» vermirsiniz. Nə isə, bunu birtəhər, əlini-ayağını kürüyüb basdılar qaupvaxta. Şikayətə əsasən yuxarıdan kimsə gəldi ertəsi günü. Bizi bir-bir dindirdilər, hamının sözü bu oldu ki, bizim xəbərimiz yoxdur, biz gördük ki, Zabit təkbaşına orada itlə nəsə eləyir, getdik baxmağa. Onu da dindirəndə bizim sözümüzü təsdiq elədi. Guya it yaralı halda qaçıb gəlib, Zabit də itləri çox sevdiyi üçün ürəyi yanıb, yaralarına dərman vurmaq, tikmək istəyib. Aradabir eyham vururdu ki, belə şeylər çox olur burada. Çukçalar it oğurlayıb kəsirlər. Bəzən lap içəridən kimsə bir arağa iti onlara satır və s. Polkovnik hamını çölə çıxartdı ki, onunla təklikdə söhbət eləsin. Komandir ayaq üstə ölmüşdü sanki. Bilirdi ki, Zabit sözü hara gətirib çıxaracaq. Köhnə işlərindən, sudan quru çıxmaq bacarığından xəbərdar olduğu üçün indi çox çalışırdı ki, onu sıxışdırmasınlar. Polkovniklə nə danışdı, nə danışmadısa, axırda yığıncaq keçirildi. Orada Zabiti xeyli təriflədilər ki, ayıq əsgərdir, itləri çox sevir, çox bacarıqlı itsaxlayan olduğu üçün xüsusi tapşırıqla şəhərdə xidmət etməyə göndərilir. Hamı mat qalmışdı, iclasdan sonra şeylərini yığışdıra-yığışdıra bizə başa saldı ki, polkovnik öz adamımız çıxdı, çeçendir. Başa saldım ki, bu rus qələt eləyər iti mənim qədər sevər. Kənddə iti qoyundan çox qiymətləndirirlər. Amma bu əclaf türkləri incidir, mən də ondan hayıf çıxıram. O da müsəlmandır da, başa düşdü məni. Deyir, səni burada ilişdirərlər. Şəhərdə yüksək vəzifəli qoca bir qadın yaşayır. Tənhadır, bir iti var. Çox bahalı bir ingilis itidir. «Doq» cinsli həmin itə baxmaq üçün maaşla xidmətçi lazımdır ona. Səni aparacam onun yanına. Allah eləsin, xoşu gəlsin qabiliy yətindən, səni işə götürsə, canın qurtarar burdan, “cast”a da aybaay
83
Yanvar 2016
pul köçürər, bunlar razı qalar. Görürəm zirək, diribaş uşaqsan, çalış, baş çıxart orda, doqquz ayın qalıb hələ, orda yeyib-içib qalacaqsan. Dedim, əyə, Zabit, bəs işin nə olacaq, soruşdun? - Neynirəm ki, bir soruşam da! Gedib orda görərəm nə etməliyəm. Bilirsən ki, mən itləri çox sevirəm - deyə bir göz də vurdu. - Görsəm o “doq”un qulaqları uzundur, bir şey fikirləşəcəm. - Kişi ol, əyə, orda day bir hoqqa çıxarma. Am ma darıxacağıq sənsiz. Məktub yazarsan tez-tez. Bəli, gələn polkovnik Zabiti də götürüb getdi. Gözlərimizlə gördüyümüzə inana bilmirdik, doğrudanmı o boyda həngamədən qurtara bildi Zabit?! Hamı dönüb əmimə baxdı. Muğamat qur tarmışdı. O özü də dönüb dostunun söhbətinə elə diqqətlə qulaq asırdı ki, guya bu işlərin ona dəxli yoxdur. - Sən canın, sonrası nə oldu? Günün necə keçdi orda, danış, mən də bilim! - deyə dostu üz vurdu. Onun sözünü sındırmayan əmim cavanlığındakı bir macəranı da özü danışmağa başladı. * * * Getdik, şəhərdə məni yaxşı yeyib-içməyə qonaq etdi çeçen polkovnik. Sonra maşını sürdürüb bir binanın qabağında saxlatdırdı. Düşüb liftlə qalxdıq yeddinci mərtəbəyə. Qapının zəngini çaldı. Qapıda bir qadın göründü, onun yanında da bir it dal pəncələri üstə qalxıb yekə ağzını açaraq bizə baxırdı. Yalan olmasın, adam boyundan da xeyli hündürdən iki qarış dilini çıxararaq ləhləyirdi. Fikirləşdim ki, bu iti Allah mənə ürcah eləyib ki, incitdiyim itlərin qisasını alsın. Nə isə, keçdik içəri, it də gəlib oturdu stulda, əllərini də qoydu stola. Biz mürəbbə ilə çay içirdik, it qabağındakı yeməyə etina etmədən bizi süzür, polkovnik isə qadınla söhbət edirdi. Gördüm, qadın gizlicə məni müşahidə edir, əlimi dizimə vurub iti çağırdım «Bura gəl!». İt elə bil dil bilirmiş, gəlib yanımda şöngüdü, əllərini qoydu dizlərimə. Oturan yerdə başı mənim başımdan hündürdə idi. Özümü göstərmək üçün kinolarda gördüyüm kimi, başladım itin boğazını, çənəsinin altını barmaqlarımla qurdalayıb masaj etməyə. Əyilib itin qulağına onu elə tərif edirəm ki, ağlı olsaydı, yağ kimi əriyərdi. Gördüm ki, qadının xoşu gəlir hərəkətlərimdən, polkovnikdən soruşdum: - Mənim işim nədən ibarət olacaq, yoldaş polkovnik? - Sahibə hər gün işə gedəndə tezdən həyətə qədər itlə onu ötürüb, sonra qayıdıb iti yedizdirəcəksən. Şənbə və bazar günləri sahibə ilə, itlə gəzməyə çıxacaq, həftədə bir dəfə iti hamamda yuyundurub, darayacaqsan. Soyuducuda hər cür ərzaq var, bişir- düşür, ye. Evə heç kəsi buraxmaq olmaz. Başqası üçün, bəlkə də, bura əsl cənnət olardı, amma mənim üçün qapalı yerdə qalmaq ölümə bərabərdir. Həm də ki, bir itə bu qədər xərc çəkmək mənə çox ağır gəlirdi. Üstəgəl, it də bir it ola, yenə dərd yarı olardı. O qədər bol yedirtmişdilər ki, qarnı qat-qat qırış bağlamışdı. Xüsusən, dal ayaqları üstə duranda ətli, yekə qarnı qabağa çıxırdı və bu məni çox əsəbiləşdirirdi. Öz itim yadıma düşəndə qəzəbimdən alışıb-yanırdım. O yazıq soyuqda, qarda həyəti qoruyur, bir parça quru çörək üçün adamın ayaqlarını yalayır, bu isə ətdən bir çimdik qoparıb üzünə baxır ki, pis bişirilib. Nə isə, yaşadım orda bir müddət. Amma elə ilk gün qadın işə gedən kimi aranı xəlvət görüb itin ən çox zəhləm gedən yekə qarnına bir təpik vurdum. Sonra axşama qədər qorxumdan itə başladım, necə deyərlər, yaltaqlanmağa. Gah masaj elədim, gah sığal çəkdim, xeyri olmadı, it hey şübhəli-şübhəli mənə baxırdı. Bəlkə də, mənə belə gəlirdi, amma elə düşünürdüm ki, qadın evə gələn kimi it ona bildirəcək. Onu çağıranda daha yanıma gəlmir, başını yana əyir, bir qulağını qaldırıb tək gözlə mənə diqqətlə baxırdı. Öyrəndiyim bütün söyüşləri ona yağdırırdım. Deyirdim ki, ilahi, bu mənim əlimə kənddə, meşədə düşəydi. Bunu necə ləzzətlə döyərdim! Ən dəhşətlisi o idi ki, bu iti döyməyi dünyanın ən şirin ləzzəti bildiyim halda, ona qulluq etməli, nəvaziş etməli, sığallamalıydım. Əgər qadının yanında ona bir tumar çəkirdimsə, sonra on zərbə vururdum. Bir dəfə liftlə qalxırdım. Gördüm sakitlikdir, bir mənəm, bir də it… oturub, qarnı çıxıb qabağa. Özümü saxlaya bilmədim. Dedim ki, bir təpiklə nə olacaq ki? Birini vurdum. Sonra daha özümü saxlaya bilmədim, o qədər vurdum ki, evə sürüyə-sürüyə apardım. Ora-burasını ovuşdura-ovuşdura güclə ayağa qaldırdım. Arada ondan qum kisəsi kimi istifadə edirdim. Boksçular kisəyə zərbə vurduqları kimi, yumruqla qarnına, böyürlərinə vurur, kök bədəninin əlimi dəf edib qaytarmasından həzz alırdım. Kül onun it başına, bizdə balaca bir küçüyə çubuqla vursan, bağırsaqlarını tökər, amma o qədər döyürdüm, heç dişlərini də qıcamırdı. Elə yazıq-yazıq hıqqıldayır, üzümə baxıb yavaşca zingildəyirdi. Əyə, vallah, bizim itə bir daş dəysə, ulartısı yeddi kənd o yana gedər. Bütün bunlar məni lap əsəbiləşdirirdi. Bütün uğursuzluqlarım, dəcəl liklərim, əsgər yoldaşlarım, ev, doğmalarım Aylıq ədəbiyyat dərgisi 84
Yanvar 2016
Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|