Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
774 dedim. «Firəngləri təqlid elədikləri üçün də Ģəxsi üslubları heç olmayacaq». «BaĢqa eləməli bir Ģey yoxdu», – Qara Ģərəfsizcəsinə dedi. Əlbəttə, onun yeganə xoĢbəxtliyi nəqĢ yox, gözəl ġəkurəydi. Ucu qanlı xəncəri Qaranın qanlı burnundan çəkib baĢının üzərinə boyun vurmağa hazırlaĢan cəlladın qılıncı kimi qaldırdım. «Ġstəsəm, sənin boynunu indi vuraram», – açıq-aĢkar olan Ģeyi elan elədim. «Amma ġəkurənin uĢaqlarına və xoĢbəxtliyinə görə səni bağıĢlaya bilərəm. Onunla yaxĢı davran, heyvanlıq və cahillik eləmə. Mənə söz ver!» «Söz verirəm!» – dedi. «Səni ġəkurəyə bağıĢladım», – dedim. Amma qolum ağzımdan çıxan sözün tamamilə əksini elədi. Var gücümlə xəncəri Qaraya endirdim. Son anda həm o, yerindən qımıldandığına görə, həm
də mən
zərbənin yönünü
dəyiĢdirdiyimdən xəncər boynuna yox, çiyninə dəydi. Qolumun öz-özünə elədiyinə mən də qorxuyla baxdım. Ətə batan xəncəri çəkdiyim yer qıpqırmızı oldu. Həm qorxdum, həm də elədiyimdən utandım. Amma yaxın müddətdə bəlkə də ərəb dənizlərində, gəmidə kor olsam, intiqam
775 üçün nəqqaĢ qardaĢlarımdan heç birini yanımda tapmayacağımı bilirdim. Növbənin ona çatmasından haqlı olaraq qorxan Leylək içəri, qaranlıq otaqlara keçdi. Əlimdə lampa kölgəmlə birgə ardınca getdim, amma qorxub qayıtdım. Ən axırıncı iĢim Kəpənəklə öpüĢüb-vidalaĢmaq oldu. Aramıza qanın qorxusu girdiyindən onu istədiyim qədər ürəkdən öpə bilmədim. Gözlərimdən yaĢ axdığını gördü. Aradabir Qaranın iniltilərinin kəsildiyi ölüm sükutu içində olan təkkədən çıxdım. Ġslaq və palçıqlı həyətdən, qaranlıq məhəllədən az qala qaça-qaça uzaqlaĢdım. Məni Əkbər xanın nəqqaĢxanasına aparacaq gəmi səhər azanından sonra yola çıxacaq, həmin vaxt bir qayıq Kadırğa limanından ona doğru son dəfə gedəcəkdi. Qaçanda bir tərəfdən də gözlərimdən yaĢ axırdı. Aksaraydan oğru kimi səssiz-səmirsiz keçəndə üfüqdə günün ilk Ģəfəqlərini açıq-aydın gördüm. Ara küçələrin, dar keçidlərin, divarların arasından qabağıma çıxan ilk məhəllə çeĢməsinin qabağında iyirmi beĢ il əvvəl Ġstanbula ilk gəldiyim günün gecəsini keçirdiyim daĢ ev vardı. Orada açıq həyət qapısının arasından iyirmi beĢ il əvvəl uzaq bir qohumun məni mərdliklə, xeyirxahlıqla qonaq eləyib açdığı yatağa yuxumda iĢəyəndə on bir yaĢında gecəyarısı günahkarlıqla özümü atdığım
776 quyunu yenidən gördüm. Bəyazidə çatana qədər dəfələrlə qırıq saatımın çarxlarını təmir etdirmək üçün gəldiyim saatçı dükanı, üzərini nəqĢ eləyib kübarlara əlaltından satacağım boĢ büllur qəndillər, Ģərbət cürdəkləri, üzərinə çiçək iĢləyəcəyim ĢüĢələr aldığım ĢüĢəçi dükanı, bir vaxt həm ucuz, həm də kimsəsiz olduğuna görə ayağımın alıĢdığı hamam mənə və göz yaĢlarıma salam verdi. Dağıdıb yandırılmıĢ qəhvəxanada da kimsə yox idi, gözəl ġəkurənin bəlkə də bu anda ölməkdə olan əriylə xoĢbəxt olmasını könüldən dilədiyim evdə də. Əlimi qana bulayandan sonrakı günlərdə küçələrlə gedəndə Ġstanbulun mənə lap
düĢməncəsinə baxan bütün itləri, tutqun ağacları, kor pəncərələri, qara bağları, sübh namazına qaçan çalıĢqan, bədbəxt erkənçiləri və xəyalları artıq cinayətlərimi boynuma alıb həyatımın Ģəhərindən çıxıb getməyə qərar verəli mənə dostcasına baxırdılar. Bəyazid camesini keçəndən sonra təpədən Xalicə tamaĢa elədim. Üfüq iĢıqlaĢırdı, amma su hələ tutqun idi. Ġki balıqçı qayığı, yelkənləri yığılmıĢ yük gəmiləri, unudulmuĢ bir gəmi heç görünməyən dalğalarda ağır-ağır yırğalanıb, mənə «getmə, getmə» dedilər. Gözümə iynə soxulduğuna görəmi yaĢ axırdı? Özümə: «Hindistanda hünərinin
777 möcüzələriylə yaĢayacağın misilsiz həyatı təsəvvürünə gətir!» – dedim. Yoldan çıxdım, qaça-qaça iki palçıqlı bağçanı keçib yaĢıllıq içindəki köhnə bir daĢ evə girdim. Bura Ģəyirdlik illərimdə çantasını, cildbəndini, qələm qutusunu və yazı taxtasını iki addım geridə götürüb nəqqaĢxanaya aparmaq üçün hər çərĢənbə günü Ustad Osmanı qapısında qarĢıladığım evi idi. Burada heç bir Ģey dəyiĢməmiĢdi, amma həyətdəki və küçədəki çinar ağacları elə böyümüĢdü ki, evə də, küçəyə də Sultan Süleyman zamanından qalma dəbdəbə, iqtidar, zənginlik duyğusu çökmüĢdü. Limana enən yola yaxın olduğundan Ģeytana uydum, iyirmi beĢ ilimi keçirdiyim nəqqaĢxana binasının sütunlarını sonuncu dəfə də görmək həvəsinə düĢdüm. Beləcə, Ģəyird olanda, çərĢənbə günlərində Ustad Osmanın arxasınca yeriyəndə keçdiyim yoldan, bahar ayları bihuĢedici cökə qoxusu verən Oxçular küçəsindən, ustamın qiyməli çörək aldığı fırının qabağından, heyva və Ģabalıd ağacları və dilənçilərin sıralandığı yoxuĢdan, ustamın
hər səhər
salamlaĢdığı bərbərin qarĢısından, yay ayları canbazların gəlib, çadırlarını qurub tamaĢa verdikləri boĢ bostanın qırağından, pis qoxuyan subay otaqlarının, kif iyi verən Bizans tağlarının altından, Ġbrahim paĢanın sarayının yüz Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|