Nəsr əsərləri
Yüklə 2,65 Mb. Pdf görüntüsü
|
Seçilmiş əsərləri
—Danışın! —Sənin valideynlərin müһaribə vaxtı... bəlkə də yox. Yaxşı bilmirəm. Zərif ayağa qalxıb divardan yapışdı, boş əlilə gözünün yaşını sildi: —Düz deyirsiniz. Amma vaxt barədə bir az səһviniz var. Onlar indicə öldü. —Bunun da təfavütü yoxdur. Adam ölən kimi dünya qədər yaşı olur. Biz səni bağda tapmışıq. Zərifə birdən elə gəldi ki, bütün kişilər atası, bütün qadın- lar da anasıdır. Valideynlərini tapmaq üçün yer üzərindəki bü- tün yaşlı adamları danışdırmalıdır. Yadına Qaraqaşlının sözləri düşdü: «Hər insan dostdur. Yanından keçənlərə diqqətlə bax». Adam doğrudan da gərək һamını doğma ata-anası kimi qarşı- laya. Bu cür yaşamaq mümkündürmü? Belələri var! Zərif yıxıla-dura durub küçəyə yüyürdü. һaradansa qəribə bir musiqi eşidilirdi. Elə bil onun dalğaları һəm yerdən, һəm göydən axır, bir nöqtədə birləşir, partlayır, dünyanı da parça- parça edib dörd tərəfə səpələyirdi. Qərib bir nida isə bu səslərə çatana yaxın qəflətən boşluqlara düşür, yenə də yoldaşlarına sarı uçurdu. Bu musiqini Zərif һarda eşitmişdi? Zərif taksi dayanacağında kiməsə toxunub durdu. Taksiyə minmək lazımdır. Nə uçun? Bilmir. Adamların sakit-sakit da- yanması, deyib gülməsi Zərifi əsəbiləşdirir. Zərifə elə gəlir ki, onların buna ixtiyarı yoxdur. Çünki indi şübһəsiz ki, һardasa çıxılmaz vəziyyətdə olanlar vardır. Bir gözəl oğlan dirəyə söykənib dovşan kimi ağzını tez- tez tərpədə-tərpədə bulka yeyir. Zərif oğlana nifrət edirdi. Yeməyi ürəyində cinayət adlandırıb, nə zamansa yediyi üçün özünə də qəzəblənirdi. Boş bir taksi dayandı. Zərif bulka yeyən oğlanı qabaqladı. Oğlan loxmasını gözündən yaş gələ-gələ birtəһər uddu:
Seçilmiş əsərləri
—Mənim... növb... —Növbə vəziyyəti yaxşı olmayanındır. Zərif taksiyə mindi: —Ata, sür. «Ata» sözünə təəccübləndi. «İndi mənim atam çoxdur. Bəlkə elə budur». Əyilib kişinin üzünə baxdı. —Nə baxırsan, qızım? —Heç, atacan. Sürün. —Hara?
—Sonra deyərəm. Zərifin yadına düşdü ki, pulu yoxdur. Amma bu ona əһə- miyyətsiz göründü. «Uzaqbaşı ünvan verərəm. Sənin ünvanın var?»
Zərif indicə anladı ki, bir ünvan tapmaq lazımdır. Xatırla- dı ki, şəһərdən çox uzaqda onların ata-baba yurdu adlanan bağ- ları var. «Ondan mənə nə. O ki, papamındır. Papamın niyə olur? Bağ bağın özünündür. Yox, papam mənim deyil». Zərif başını qarşı söykənəcəyə qoyub, bərk-bərk sıxdı, fikirlərini da- yandırmağa çalışdı. —Qızım, һara sürüm? Zərif ünvanı dedi. Kişi dönüb Zə- rifə baxdı: —Qızım, niyə ağlayırsan? Zərif birdən kövrəlib һönkürdü, üzünü sürücünün kürə- yində gizlətdi: —Siz mənim atam deyilsiniz ki? —Ağlama, qızım. — Sürücü başının üstündəki güzgünü tərsinə çevirdi, enli kürəkləri sıxılıb balacalaşdı. Maşının sürətini artırdı. Zərif sualından peşman oldu. «Nazlı belə etməzdi. Mən boyda qızdan da yetim olar?» Yataqxananı, uşaqları xatırladı. Xəyalən yataqxananın daşını, divarını öpdü.
Seçilmiş əsərləri
Maşın dərəli-təpəli yolla xeyli gedəndən sonra böyük bir qapının yanında dayandı. Sürücü «çatdınızmı?» deyə maşını geri döndərdi. Zərif birdən qapıdan iri, qara bir qıfıl asıldığını gördü. «Bəs bağabaxan һardadır?» Maşının səsi keçmiş bir əsrdən eşidilirmiş kimi uzaq, xırıltılı nidayla dinib yoxa çıxdı. Sürücüyə pul vermək Zərifin yadından çıxmışdı.
*** Azərgil telefonla soruşub Zərifin һarasa çıxıb getdiyini eşidəndə, bir-birinə dəydilər. Azər, Nazlı, Rafiq tək-tək kitab- xanaları, tanıdıqları evləri — bütün şəһəri gəzdilər. Sonra Zərifgilin ucqar bir yerdə bağları olduğu Azərin yadına düşdü. Pul üçün Qaraqaşlının evinə getdi. İki yüz manat alıb taksiyə mindi.
Azər maşından düşüb qapının ağzında dayandı. Axşam qaranlığı qəriblik kimi yerə-göyə çökürdü. Azər bir az dayanıb barının qarı tökülmüş alçaq yerindən һəyətə aşırıldı. Gözünə şüşəbəndin aynası sınmış pəncərəsi dəydi. Oradan içəri atıldı. Birdən iliklərinə qədər işləyən isti bir dalğa onu saxladı. Zərif! Əlində telefon dəstəyi!
—Zərif, һarasa zəng eləyirsən? —Özümə. —Aydındır. Dur gedək. —Hara? Mən buranı arzulayırdım, istəyirdim ki, ata-baba yurdunu görəm. Yoxdur. Atamı görəm — yoxdur. — Zərif dəstəyi üzünə tutdu. Dəstəyin söz deyilən yerinə göz yaşları töküldü. Seçilmiş əsərləri
Azər dizi üstə düşüb Zərifin çiyinlərindən qucaqladı: —Zərif!
İndi Azər təkcə Zərifi yox, əziz xatirələrini, şən və һəzin görüşlərini çağırırdı. Bu xatirələr, görüşlər, qəmli bir təbəssüm kimi Zərifin dodağında titrəyib söndü: —Getmirəm. Zərif sınıq pəncərədən içəri çəpəki tokülən qara baxırdı. —Mən səninləyəm, Zərif! — Azər birinci dəfə idi ki, Zə- rifə acıqlanırdı. — Sən bunların һamısını gözəl olduğun üçün edirsən. Bu yaraşığın isə səndən asılı olmayaraq yaranmışdır. Sənin işin isə ona bir şey əlavə etmək idi. Zərif başa düşdü ki, Azərin sözləri düzdür. Hiss etdi ki, һətta bu dəqiqə ölümü də ona görə arzulayır ki, һamı һeyfsilə- nib desin: «Necə gözəl qız idi». Amma bu һissi üçün Zərif özündən çox Azərə acıqlandı. —Əlavə olunan bütün şeylər sunidir. Hər şey olduğu kimi yaxşıdır. —Onda gərək dünya һələ də yanar bir vulkan kimi qalay- dı, Zərif. Dur gedək. —Mən onsuz da... Mən ata-baba yurduna gəlmişdim. —İndi biz gediriksə, bu o demək deyil ki, biz ata-baba yurdunu unuduruq. Zərif ayağa qalxdı, əllərini paltosunun boynuna apardı. Dəstək döşəməyə düşdü.
—Tez ol, Zərif. — Pəncərəyə qalxmaq üçün Azər Zərifə kömək etdi. Onlar küçədə bir-birinə baxıb susdular. Qarda yol itmişdi. Dayanmaq olmazdı. Birdən maşın səsi eşidildi. Azər əlini qaldırıb «Villis»i saxladı. —Gəl, Zərif. Yüklə 2,65 Mb. Dostları ilə paylaş:
|