Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
50 ki, türksünüz. O vaxtdan yadımda bəzi sözlər qalıb. Müharibədə yoldaşlarımdan biri azərbaycanlı idi. Onun adı Məhəmmədhüseyn idi. Onunla müharibənin bütün əziyyətlərini birlikdə çəkmişdik. Yaxşı mərd oğlan idi. O, tez- tez mənə Azərbaycan dili öyrədirdi. Müharibənin sonuna yaxın o əsir düşdü. Bir dəfə 90-cı illərdə onunla qarşılaşdım. Dedi ki, vəziyyəti yaxşıdır. Amerikada olur. Özünə yaxşı iş də qurub. Həmin Məhəmmədhüseyn mənə çoxlu söz öyrətmişdi. Neçə illərdir ki, burada gözətçi işləyirəm. Biləndə ki, siz türksünüz, yadıma bu düşdü. Vasya bunu deyib əlindəki bükülünün içərisində gizlətdiyi dəftəri ona uzatdı. Qüdrətov dəftəri alıb səhifələdi. Burada yazılanların hamısı onun öz doğma ana dilində – Azərbaycan dilində idi. Çox tələsik halda bir neçə sətir oxuyub dəftəri örtdü. – Bu sizdə haradandır? – təcrübəli əməliyyatçı məsələni dəqiqləşdirməyə çalışdı. – Mən neçə illərdir burada işləyirəm. Tənha insanam. Buraya gəlib gedənlərin üzləri, simaları bir müddət yaddaşımdan silinmir. Hətta onların əynindəki paltarlar, çiynindəki çantalar... Bu dəftər də həmin qadının idi – həmin qəmgin qadının. O bir kişi ilə restorana gələndə diqqətimi cəlb etmişdi. Üzündə əzab-əziyyətdən xəbər verən izlər gözəllik cizgilərini boğa bilməmişdi. Amma gözlərində o qədər kin- küdurət var idi ki, bunu görə bilən hər bir insanı heyrətləndirərdi. Çiynindəki çantası da yadımda idi. Amma bir az sonra o tələsik gəlib qapıdan küçəyə tərəf çıxdı. Mənim yanımdan çox sürətlə keçdi. Bir az əvvəl gəldiyi kişi ilə yox, tək idi və tələsirdi. Hətta əl çantasını da unudub restoranda qoymuşdu. Sanki nədənsə canını qurtarmağa çalışırdı. O gedəndən sonra kişi həmin qadını xeyli axtardı. Amma qadın artıq uzaqlaşmışdı. Onlar gedəndən sonra restoranda yenicə işə başlamış cavan və səriştəsiz ofisiant isə həmin əl çantasını 51 otağı yığışdırarkən görüb gətirib mənə verdi. Mən isə bunu atmadım... Həmin qızı buralarda bir neçə dəfə də görmüşdüm. Hərdən biri ilə gəlirdi. Hətta bir dəfə kimisə gözlədiyi üçün fürsət tapıb söhbət də etmişdi. Qafqazdan olduğunu demişdi. Bunu deyərkən nədənsə qorxduğunu hiss etdim. Çünki həmin anda ətrafa göz gəzdirirdi ki, görəsən, onu görən var? İri gözlərinin mənə yalvarış dolu baxdığında sanki “sənə Qafqazlı olduğumu dediyimi heç kim bilməsin”,-deyirdi. Mən də “nəyimə lazım, ağrımaz başımı ağrıdıram” düşünmüşdüm. O qıza da Məhəmmədhüseyn haqqında danışmışdım. O zaman Azərbaycan sözünü eşidəndə elə həyəcanlanmışdı ki, ifadə etmək mümkün deyil. Bu dəftər mənim əlimə keçəndən sonra isə onun həyəcanının səbəbini az da olsa anlamağa başladım... *** *** *** Qüdrətov növbəti siqareti yandırıb oturduğu skamyadan qalxdı. Saat yarıma yaxın idi ki, həyətdə imiş. Bunu indi saatına baxanda hiss etdi. Yatmaq üçün vaxt olmasa da, bir az dincəlmək vacib idi. Yarıya qədər çəkdiyi siqareti söndürərək evə qayıtdı. Yenicə yerinə uzanıb gözlərini yummağa çalışırdı ki, telefonuna gözlədiyi mesaj gəldi. Orada sadəcə iki kəlmə söz yazılmışdı: “e-mailinize baxarsiniz”. Mayor bu gün yata bilməyəcəyini başa düşüb elektron poçt ünvanına gələn məktubu oxumaq üçün iş otağına keçdi. 52 6. Zülmün ərşəyə qalxdığı gün Ötən gün Qüdrətovun girov qadının dəftərindən oxuduqlarından... ... Erməni əsgəri bizi silahın qarşısına qataraq, hərdən də Gülcahanı saçlarından sürükləyərək həyətdən çıxardı. O ərəfədə bir neçə dəfə gözümə sataşan çay daşını götürüb əsgəri vurmağı düşünsəm də, bir nəticə əldə edə bilməyəcəyimi dərk etdiyim üçün fikrimdən daşındım. Əgər vura bilməsəydim, lap vursaydım, amma ölməsəydi, o bizi öldürə bilərdi. Mən o zaman ölümdən qorxmuşdum. Ölmək istəməmişdim. Bacımın da ölməsini istəməmişdim... *** *** *** Doğrudan da, şans insana həyatda az-az verilirdi. Onu dəyərləndirə bilməyən insan isə ömrü boyu peşman olurdu. O anda ermənilərin onları öldürməsindən qorxan Aytəkin sonralar dəfələrlə intihara qalxacaq, ermənilərin onu öldürməsi üçün üzünə tüpürəcək, üstlərinə atılacaqdı... Amma Aytəkinin ölümə olan məhəbbəti Leyli və Məcnun məhəbbəti kimi idi. Aytəkin həsrətdən alışıb yandığı zamanlarda heç vaxt ölümün ağuşuna atıla bilməyəcəkdi. Bəlkə də, Fərhadın Şirinə olan məhəbbəti kimi idi. Fərhad Şirini sevəcək, Şirin isə 53 başqasını. Ölümün Aytəkinə olan məhəbbəti Şirinin Fərhada olan məhəbbətinə bənzəyirdi. Nə sevirdi, nə də nifrət edirdi. *** *** *** Şəhərdə silah səsindən qulaq batırdı. Bizim evimiz şəhərin kənarında olduğu üçün erməni və ruslardan ibarət olan hərbçilər şəhərdən əsir və girov götürdükləri Xocalılıları biz tərəfə gətirirdilər. Otuza qədər adam idik. Burada qoca, uşaq, qadın, kişi, hərbçi - hər cür adam var idi. Hamı ağlayır, tanıyan, tanımayan bir-birimizə dəstək verməyə, erməniləri qıcıqlandıracaq heç nə etməməyə çalışırdıq. Axı biz girov düşmüşdük. Amma aramızda olan kişilər buna dözə bilmir, məğlubiyyətlə barışa bilmir, hər vəchlə bizi və özlərini qurtarmaq üçün fürsət axtarırdılar. Ermənilərin acımasız, istənilən şübhəli hərəkətdə kimə və hara atılmasına baxmadan atəş açmaları gözləri qanla dolmuş oğullara heç şərait yaratmırdı. Həm də, deyəsən, daim mübarizədə olan qürur hissi ilə qorxu hissinin şərəfsizliyin başçılığı altında çarpışması idi bu... Qürur hissi qorxu hissinə şərəfsizcəsinə məğlub olmaqda idi... Amma Elşən adlı 16-17 yaşlı bir oğlan gözlənilməz zərbə ilə ona yaxın olan erməni əsgərlərindən birini yerə yıxdı. Əlindəki kalaşnikovu alaraq onun başına tutdu. Bu isə ağır zərbələrdən yerə yıxılmış, özündə son gücünü tapmış qürurun hayqırışı idi... Son hayqırışı... Ağlım kəsəndən münaqişələrin başlanmasının şahidi olduğum üçün artıq silahları da rahatca tanıyır, bir birindən fərqləndirə bilirdim. Bunu təkcə mən yox, o illərdə Qarabağda yaşayan hər kəs bilirdi. Hətta uşaqlar da. Çünki o zamankı uşaqlar oyuncaq əvəzinə 7.62, 5.45 gilizlərini oynadırdılar. Hətta bir dəfə qonşumuzun 12 yaşlı oğlu Rövşən atılmamış gülləni oynadarkən çərşənbə axşamı ocağa atmış, güllənin Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|