Inleiding tot de wetenschap Kabbala

zin van ons leven met behulp van de wetenschap niet opgelost kan worden. Immers de 
wetenschappen ontdekken niets zonder ons, maar slechts door middel van ons nl. door onze 
zintuigen, onze gereedschappen, door de reacties van onze gereedschappen en de reacties van 
ons op de buitenwereld.  
 
De meest globale menselijke vragen: de geboorte van de mens, de zin des levens, de dood - 
kunnen alleen door het bevatten van wat buiten ons omgaat worden opgelost. Niet door de 
waarneming van en het onderzoek naar onze reacties op de buitenwereld, maar door een 
objectieve kennis ervan. Maar juist dit is ontoegankelijk voor wetenschappelijke 
onderzoekingen. Pas nadat de mens in de geestelijke wereld rondtrekt, krijgt hij, als een gift, 
het begrijpen van het objectieve bestaan: wat buiten hem in werkelijkheid bestaat en hoe het 
buiten hem in werkelijkheid bestaat.  
 
Er is een methode middels waarvan men volledige informatie kan ontvangen over het gehele 
Heelal, dus  datgene ervaren, wat zich buiten de beperkingen van de menselijke waarneming 
manifesteert en datgene waarnemen, wat zich buiten ons om voordoet. Deze methode heet 
Kabbala. Wie zich deze eigenmaakt heet kabbalist.  
 
Deze methode is een aparte en zeer oude. Zij is ontstaan door mensen die, al bevonden zij 
zich in onze wereld, tegelijkertijd de geestelijke werelden konden waarnemen en deze aan ons 
op schrift of mondeling konden overbrengen. De methode, die zij gebruikten, werd door hen 
in de loop der eeuwen steeds meer en meer methodisch uiteengezet met in achtneming van de 
eigenschappen van die generatie, waarvoor deze bestemd was. Totdat deze methode de vorm 
kreeg, waarin wij de Kabbala heden ten dage kunnen bestuderen. Dat is het resultaat van 
vijfduizend jaar geestelijke ontwikkeling.  
 
Elke volgende generatie van kabbalisten baseerde zich op de bevindingen van de 
voorafgaande. Elke generatie werkte een methode uit voor het eigen-maken van de geestelijke 
buitenwereld, die bij de betreffende generatie paste. De leerboeken, waarmee de Kabbala 
twee- tot drieduizend of zelfs 400 tot 500 jaar geleden is bestudeerd, zijn vandaag voor ons 
niet geschikt. Wij gebruiken ze in een zeer beperkte mate.  
 
De laatste grote kabbalist, die de Kabbala voor het gebruik door onze generaties aanpaste , 
was rabbi Jehoeda Ashlag (1885 - 1955). Hij schreef het commentaar bij het boek "Zohar" en 
bij de werken van AR"I. Zijn 6-delige "Talmoed Eser haSfirot" (TES) is een monumentaal 
werk in de Kabbala. Dat is voor ons de enige praktische instructie bij het ons eigen-maken 
van het geestelijke.  
 
Om de beginnelingen in het eigen-maken van dit fundamentele werk op weg te helpen schreef 
rav Jehoeda Ashlag "Ptiecha le chochmat haKabbala" - de "Inleiding tot de wetenschap 
Kabbala". Deze Inleiding is een beknopte uiteenzetting van datgene, wat in de "Talmoed 
Esser haSfirot’ (afgekort: “TES") is geschreven. De "Ptiecha" geeft inzicht in de opbouw van 
het gehele Heelal en opent de deur voor het bevatten van onze wereld en de hoge werelden. 
Zij verklaart welke rol onze wereld speelt in het bevatten van het gehele heelal.  
De originele tekst van rabbi J. Ashlag wordt hier in grotere letters aangegeven. De tekst van 
het commentaar wordt in een gewoon drukschrift gezet.  
 
9

---

 
  
De "Wens om te genieten" de bouwstof van de 
schepping  
 
 
Pagina 1 t/m 9 
  
  
1)  Rabbi Chananja placht te zeggen: "De Schepper wenste Israël te begunstigen, daarvoor gaf 
Hij hen de Thora en de Voorschriften...". In het Ivriet lijkt het woord "begunstigen" 
("liezkot") op het woord "(zich) reinigen" ("lezakot"). In de Midrasj "Beresjiet Rabba" is 
gezegd: "De Voorschriften zijn uitsluitend daarom gegeven om Israël middels de 
Voorschriften te reinigen". Wij dienen te begrijpen:  
 
- wat is dat voor een voorrecht, waar de Schepper juist Israël mee begunstigde,  
- wat is dat voor een "onreinheid", die in ons aanwezig is en waar wij ons met behulp   van de 
Thora en de Voorschriften van dienen te reinigen. 
 
Het idee van de Schepping is om aan de schepselen door de gulle hand van de Schepper 
voldoening te verstrekken. Daarvoor vormde de Schepper (Boré) in de zielen een gigantische 
wens om deze genieting te ontvangen. Hoe groter de wens te ontvangen, des te meer genieting 
in een vat binnenkomt. Deze begrippen zijn zo nauw met elkaar verbonden, dat het 
onmogelijk is ze van elkaar te scheiden.  
 
Men kan er alleen op wijzen, dat de genieting aan de Schepper toebehoort, maar de wens te 
ontvangen - aan het schepsel. Let wel: deze beide begrippen gaan in wezen van de Schepper 
uit en bevinden zich beide in het Scheppingsplan. De overvloed (sjefa), gaat direct van de 
Schepper uit, maar de "wens om te ontvangen" (ratson lekabbel), die ook in de "sjefa" 
inbegrepen is, blijkt toch de wortel en de bron der schepselen te zijn. De "wens om te 
ontvangen' is de bron van iets dat principieel nieuw is, datgene wat bij de Schepper niet 
aanwezig was, omdat in HET WEZEN van de Schepper geen wens om te ontvangen aanwezig 
is.  
 
Met andere woorden, de wens om te ontvangen is de essentie van de Schepping, van het begin 
tot het einde. Dat is de enige "bouwstof" waaruit de Schepping bestaat. De talrijke 
verscheidenheid van schepselen zijn slechts verschillende "porties" en verhoudingen van 
wensen. En alle voorvallen, die zij meemaken - dat zijn veranderingen, die zich door hun 
wens voordoen. Maar alles wat de schepselen vult, d.w.z hun "wens om te ontvangen" 
bevredigt, vloeit direct voort uit de Schepper.  
 
 
10

---