Hüseynbala MİRƏLƏmov
Yüklə 0,77 Mb. Pdf görüntüsü
|
31
dinləməyiniz də bəs edə mənə, istəyirsiniz, dəstəyi anama verim, dərdimi danışsın, sizi necə sevdiyimi inandırsın... - Yox, yox, ehtiyac yoxdu, yəqin anan mənim ailəli olduğumu bilmir. Mənim övladım var – oğlumun iki yaşı olacaq... - Mən də, anam da sizin barənizdə hər cür məlumatımız var. Əlinizə su tökməyə yaramayan, evdən baş götürüb küçələrdə sülənən o ləyaqətsiz həyat yoldaşının uzun müddətdi ki, evə gəlməməyindən də, nə işlə məşğul olduğundan da xəbərimiz yox deyil. Amma bu haqda nə anam, nə də mən sizinlə danışmağa indiyənəcən cürət etmirdik. - Burda başqa səbəb nədir ki, axı o tez-tez xarici ölkələrə səfərə gedir... Ata- anasına baş çəkməyə... Telefonun o biri başındakı oğlan dərindən köks ötürdü. Sonra bərkdən öskürdü. Az sonra fikrini kəsik-kəsik anlatmağa başladı: - Nə xaric, canım, mən o dələduzun xaricinə də, daxilinə də yaxşı bələdəm. İnanın onun haqqında danışmağı özümə sığışdıra bilmirəm. Amma sizin cismani sarsıntılarınız, əziyyətləriniz, ovqatımı xələl edir, məni özümdən çıxarır. Onu da deyim ki, həqiqəti bütün çılpaqlığı ilə bilmək sizin qəlbinizi çox ağrıdacaq – telefondakı səs birdən-birə batdı, sonra yenə elə bil quyu dibindən öskürək səsi eşidildi, deyəsən, boğazını arıtlayırdı, nəfəsini dərib, ağır-ağır danışmağa davam etdi, - Bir vaxtlar o bizim köhnə məhəllədə, gecəqondu daxmaların birində kirayədə yaşayırdı, ev sahibinin xəbəri olmadan həmin yaşadığı mənzili dəyər-dəyməzinə satıb, aradan çıxmışdı. Deyirdilər, guya imkanlı bir adamın qızı ilə nişanlanıb, amma toyundan iki-üç ay keçməmiş aldatdığı adamlar arvadını qaçırıblar, uzun sözün qısası, həmin qızın atası onu həbsə saldırdı, ordan çıxandan sonra yenə axmaq hərəkətlərindən əl çəkmədi. Qabaqlar ara-sıra qorxa-qorxa, çəkinə-çəkinə məhəlləyə gəlirdi, amma çox qalmırdı, hər dəfə də bir təzə, xarici maşın sürürdü. Tanıyanlar-bilənlər deyirdilər, yəqin yenə hansı bədbəxtəsə qulaq atıb. Sizinlə ailə qurandan sonra anama rast gəlib, atamın ölüm xəbərini eşidib, dilucu başsağlığı verib, sonra da tələsik vizit kartını verib ki, mənə çatdırsın. Guya mənə ürəyi yanırmış, yaxşı 32
işə düzəldəcəkmiş... Təsəvvürümə gətirirəm, fırıldaqçı bir adamın təklif edəcəyi iş necə olar. Anam soruşub ki, o nə işdi elə, deyib təzə qaynatam mənə yaxşı pul verib, şirkət açmışam... adını da “Fidan” qoymuşam, təzə arvadımın adını. Bax belə, Fidan xanım, ona görə bu söhbətləri sizə telefonda çatdırmaq yox, üzbəüz demək istəyirdim, bu dəqiqə harada olduğunu da deyim, onun gözü sizə yox, atanızın evinə düşmüşdü, arzusuna çatan kimi növbəti şikarının dalınca düşüb. Çörəyi ona-buna atmaqdan, fırıldaqçılıqdan çıxan yüngülxasiyyətdən nə gözləyirsən? Öz zahiri görünüşünə, boy-buxununa güvənərək varlı xanımları aldadıb yoldan çıxarmaq bu adamın hobbisidi... Kaş, onu vaxtında tanıya biləydiniz... Kaş... – yenə quru öskürək oğlanın danışığını yarımçıq qoydu. Dəstəkdə qadın səsi eşidildi: - Qızım, mən Röyalın anasıyam. O, xəstədir, həyəcanlanır, danışa bilmir, həm də sizin ailənin başına gələnləri bilən gündən sarsılıb, Əfqanın vizit kartını alan gündən məndən dönə-dönə xahiş etmişdi ki, səninlə danışım. Amma düşündüm, necə olsa, ərindi, elə qadın var, ərinin bütün elədiklərinə dözür, göz yumur. Qızım, səni xəbərdar edim, Əfqanın ata-anası xaricdə yaşamır, onların varlığını-yoxluğunu Allah bilir... Məhəlləmizdə barəsində cürbəcür xoşagəlməz söhbətlər gəzib-dolaşır, axı bu adam bir dəfə də özünə dəbdəbə ilə toy eləməmişdi. Deyilənlərə görə, sizə elçiliyə göndərdiyi yad adamlara pul paylayıbmış, muzdla tutuduğu o şəxslər elə Əfqanın tayıdır. Allah pis adamların cəzasını versin. Fidan qeyri-ixtiyari dilləndi: - Yox, bu ola bilməz... – telefonun dəstəyi əlindən sürüşüb yerə düşdü. Halsız-halsız fincana su töküb içdi, özünü ələ almağa çalışdı, telefondakı qadın deyəsən, nəsə hiss etdi: - Qızım, sənə nə oldu? – deyə həyəcanlandı. O, ümidsiz vəziyyətdə dəstəyi ağır-ağır qaldırıb qulağına yaxınlaşdırdı: - Narahat olmayın, mən yaxşıyam, - dedi. Dəstəyi aparatın üstünə qoyub pıçıltıyla öz dünyasına qapıldı: - İlahi, mən bu adamları axı, yaxşı tanımıram. Dediklərinə necə inanım? Amma Əfqan barədə söylədikləri heç də yalana bənzəmir. Belə çıxır ki, hər şey 33
yalanmış və o, varlı kürəkən rolunu oynayan saxta aktyor bizi ələ salırmış... – dedi.
Saatlar ötüb keçir, o telefon zəngi ağlından bir an çıxmır, Fidanı həyəcanlandırırdı. Səhərəcən gözlərinə yuxu getmədi. Fikri-zikri özünü telefonda Röyal – Qarabala kimi təqdim edən oğlanın üstündə qalmışdı... Səhər tezdən intizarla telefona baxır, hər an dünənki zəngin təkrarlanacağını gözləyirdi. Günortayadək qara telefon susdu. Uzun müddət idi, Əfqandan səs- soraq yox idi. Mobil telefonuna da zəng çatmırdı, söndürülmüşdü. Sonuncu dəfə guya Təbrizdən zəng edib: “Dayıqızı, necəsən?” – deyə keyfini xəbər almışdı. Elə bil Fidanı ələ salırdı, “Dayımgil necədir? Darıxmasınlar, işin başa çatmağına az qalıb, bu gün-sabah İrandan dəzgahları yola salıram, iki-üç aya bütün işlər yoluna düşəcək...” – sanki Fidanın indiki məqamda sözlərinə necə reaksiya verəcəyini müəyyənləşdirmək istəyirdi. “Dayıqızı!” – o, ilk dəfə idi, Fidana belə müraciət edirdi. “Bəs görəsən, gözünün ağı-qarası yeganə uşağını niyə xəbər almadı? Soruşmadı bəlkə bir şeyə ehtiyacın var, filan yerdə pul qoymuşam, götür, istədiyin kimi xərclə. İlahi, mən bu vaxtacan necə avam olmuşam, bu kələkbazın nəyi doğru, nəyi yalan dediyinə əhəmiyyət verməmişəm, başımı aldatmışam, guya “Fidan” adında böyük toxuculuq şirkəti açacaqmış, hamımızı bəxtəvər günə çıxaracaqmış... Eh, ata, ata, məni də bəlaya saldın, özünü də...”.
Əli-ayağı evdən də, işdən də soyumuşdu. Ömür soyuq-soyuq ötür, baxıb- gördüklərindən heç cür zövq ala bilmirdi. Böyük biabırçılığın başlanğıcı göz önündəydi, Əfqanın paxırı açılmışdı, ondan ayrılmağı artıq qərara almışdı, evə dönəcəyi anı nigarançılıqla gözləyirdi.
Yüklə 0,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|