Hüseynbala MİRƏLƏmov
Yüklə 0,77 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 1
TALEDƏN QAÇMAQ OLMUR
(Povest)
Aprel ayının sonuncu şənbə gecəsi idi. Dəniz səmtdən əsən sərt külək sahil parkı ilə üzbəüz yerləşən köhnə dördmərtəbəli binanın dəmir damını aramsız döyəcləyirdi. Zəhlətökən cırıltıdan nəinki yuxarı mərtəbədə, eləcə də çardaqda yaşayan təzə sakinlər – küləklər şəhərinin özünəxas təbiətinə nabələd əcnəbi qonaqlar qara-qorxudan təşvişə düşmüşdülər, elə bil həqiqətən əli çəkicli-baltalı bir dəstə adam yuxarıda zühür eləmişdi, takka-tarakla metal örtüyü yerli-dibli sökürdü. Yaraşıqlı memarlıq üslubu ilə diqqət çəkən bu qədim imarət təxminən bir əsr əvvəl yerli neft maqnatlarından birinin sifarişi ilə gözünün ağı-qarası yeganə qızına toy cehizi – hədiyyəsi kimi inşa edilmişdi. O zamanlar Qızlar Gimnaziyasında oxuyan həmyaşıdları həmin qızı yəqin dünyanın ən bəxtəvəri sanıb, dalınca qibtə eləməyi də unutmamışdılar. Sonra hamı şahid oldu ki, həyatda xoşbəxtlik, bəxtəvərlik, gəlinin cehizinin azlığıyla-çoxluğuyla ölçülmür. Allah-təala hansı zümrədən olursa-olsun – istə varlı, istər kasıb dünyaya təşrif gətirən hər bir zərif məxluğu xoşbəxtliyə yetmək üçün yaradır. Həyatsa bəzən öz qeyri-standart qanunlarıyla adamı mat-məəttəl qoyur. Min bir dürlü naz-nemət, əlahiddə qayğı içində böyümüş milyonçu qızının taleyi üzünə gülməmişdi, deyilənə görə yalnız zifaf gecəsini atasının hədiyyə elədiyi malikanədə keçirən o “bəxtəvər gəlin” ertəsi gün həmin ali təbəqəyə məxsus kübar sarayı, hətta şəhəri gizlincə tərk etmək məcburiyyətində qalıbmış. (Məlum Qırmızı inqilab zamanı əmlakı qeydsiz-şərtsiz müsadirə edilən varlı- karlı maqnat yeni hökumət tərəfindən Sibirə sürgünə göndəriləcəyindən 2 ehtiyatlanıb, ailəsilə birgə Avropaya üz tutmuş, ömrünün sonunacan orada yaşayıbmış. Parisda dünyasını dəyişən neft milyonçusunun qızı uzun bir mühacir ömrü sürsə də, ona doğma Bakıya dönmək səadəti heç vaxt nəsib olmamışdı). Qədim Qız Qalasının yaxınlığında yerləşən əski bina dənizin sahilindən doğrudan da möhtəşəm qala kimi görünürdü. Köklü-köməcli şəhərli sayılan qanuni ev-eşik sahiblərinin əksəriyyəti elanlarından bütün şıltaqlığı ilə dəniz mənzərəsi görünən bu yaraşıqlı evdə xeyli müddətdi yaşamırdılar. Hündür talanlı, dəhlizli, geniş otaqlı mənzillərini əcnəbilərə kirayəyə verib, kimisi bağ evinə, kimisi də şəhərin ucqar yerlərində ucuz qiymətə tutduğu gecəqondulara köçmüşdülər. Dördüncü mərtəbədə it hürürdü, gecənin bu vədəsində Allah bilir nəyə hürür, bəlkə binanın dəmir damını aramsız döyəcləyən, mənzilin dəniz tərəfinə baxan pəncərələrini taybatay açan küləyə acığı tutmuşdu? Yoxsa gecə barında əylənən harın sahibinin yolunu gözləməkdən təngə gəlmişdi? Həmin mənzili bir ildən çox idi ki, Cek adlı cılız, sısqa bir ingilis kirayələmişdi. Qonşular bu vaxtacan yaşı çoxdan otuzu haqlamış o adamın nə arvad-uşağının, nə də məşuqəsinin üzünü görmüşdülər. Gördükləri əzizləyə-əzizləyə saxladığı bu hürən boz it idi, bir də ağ rəngli qaşqa pişik. Cekin ingilissayağı yeritdiyi əmin-amanlıq siyasəti sayəsində itlə pişik mənzildə mütəffik kimi, dostluq şəraitində yola gedirdilər... Necə deyərlər, aralarından su keçmirdi. Bəs görəsən, o gecə niyə Cekin iti qapının ağzında bərkdən hürür, pişiyi açıq qalmış pəncərənin qabağında miyoldayır, dil-boğaza qoymurdu? Bu sualı qədim binanın üçüncü qatında yaşayan Səlimzadələr ailəsinin böyük qızı Fidan özünə verdi, nədənsə, qızın gözlərinə dan yeri sökülənəcən yuxu getmədi, o gecə Növrəstə qız səksəkə içində idi, qəlbi tələyə düşmüş quş kimi çırpınır, yatağında tez-tez qıvrınır, ilanvuran yatır, o, yatmırdı. Sanki uzaqdan naməlum bir səs onu köməyə çağırırdı. Gecənin bu aləmində hətta qalxıb yorğan-döşəyin içində oturdu. Yata bilməyəcəyini görüb pəncərəyə yaxınlaşdı. Göy üzünə təkəm-seyrək ulduzlar görünsə də, Ayın qabağını karvanbasan
3 quldur kimi bulud kəsmişdi. Şəhərin lap ucqarında axşama yaxın sönən işıqlar gecə yarıdan ötmüş yandı. Ətrafda tək-tük taksilər, yük maşınları o yan, bu yana şütüyürdü. Küçələr çırağban idi, ən kiçik dalanlar da işıq selinə bürünmüşdü. Yamyaşıl qol-budağı Fidangilin şüşəbənd eyvanına çırpılan ucaboylu çinarın qapqara kölgəsi binanın həyətində var-gəl edən keşikçi əsgəri xatırladırdı. Qız pəncərəyə söykənib bir xeyli dəniz tərəfə tamaşa etdi. Sahilə yan alan köhnə balıqçı gəmisini beşik kimi yırğalayan dalğaların səsini ana laylası tək dinlədi, azca əvvəl qəlbinə hakim kəsilən qəribə hisslər əriyib yoxa çıxdı. İt daha hürmür, pişik də nəfəsini içinə çəkmişdi. Yəqin cənab Cek evə qayıtmış, dilsiz-ağızsız dostlarına nəvaziş göstərib ovutmuş, əsəbilərini sakitləşdirmişdi. Fidan əllərini sinəsində çarpazladı, nə düşündüsə başını bulayıb: - Axmaq ingilis, deyəsən, gəlib çıxdı, - dedi, - özünü ağıllı, hamıdan mədəni sayır, amma gecənin bu vədəsində ac-yalavac qoyduğu ev heyvanlarının qonşuları necə narahat elədiyinin fərqində belə deyil. Birdən iri qara gözlərini qıyıb şübhəli-şübhəli pıçıldadı: - Bəlkə... bəlkə o, bu gecəni...
Üç ay öncə ən yaxın rəfiqəsi Natəvanla evə qayıdan zaman itini dənizkənarı parka gəzdirməyə aparan Ceklə
təsadüfən rastlaşmışdılar. Natəvan azərbaycanlıya yaraşmayan gözlənilməz jestlə əyilib boz itin başını sığallayaraq süni naz-qəmzəylə sahibinin üzünə gülümsəmiş, ilk dəfə gördüyü bu yad millətin nümayəndəsinə komplement söyləməkdən də çəkinməmişdi: - Ooo, mən bu iti çox sevdim. Yüklə 0,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|