Fakulteti "falsafa" fanidan mustaqil ish mavzu: islomning vujudga kelishi va tarqalishi

Toshkentdagi «Mushafi Usmoniy» tarixi va Qur’on tarjimalari. Mushafning Samarqanddan 1865 yilda Sankt-Peterburgga olib ketilgan, 1920 yilda musulmonlarga qaytarib berilgan, 1923 yilda Toshkentga olib kelingan.
Mushafning O‘rta Osiyoga olib kelinishi bilan bog‘liq bo‘lgan ma’lumotlar ichida tarixiy jihatdan asoslirog‘i va ishonarlirog‘i sohibqiron Amir Temurning Basradan Samarqandga Qur’onning qadimiy bir nusxasini jo‘natgani haqidagi ma’lumot mavjud.
Mushaf-keyinchalik musulmon olamida tarqalgan va minglab marotaba nashr qilinayotgan Qur’onning asl nusxasi hisoblanadi. Qur’on qaerda nashr qilinmasin, uning birinchi sahifasida Usmon mushafi matniga muvofiq ekani yozib qo‘yilgan bo‘ladi.
Yendi Qur’onning tarjimalari haqidagi aniq ma’lumotlarga e’tibor qaratamiz. Hozirgi paytda ko‘pchilik o‘quvchilarning fikr mulohazalari e’tiborga olinib, O‘zbekiston musulmonlari Diniy idorasi tashabbusi bilan o‘zbek tiliga 2 marta (Alouddin Mansur tarjimasi, T.: 1992, Abdullaziz Mansur tarjimasi, T.: 2001) nashr etildi.
Hadislar – Qur’ondan keyingi mo‘tabar manba.
Hadis – Muhammad payg‘ambarning aytgan so‘zlari, qilgan ishlari, taqrirlari (ko‘rib qaytarmagan ishlari) yoki u kishiga berilgan sifatlarni o‘zida mujassam qilgan xabar va rivoyatlardir. «Hadis» so‘zining lug‘aviy ma’nosi – «so‘z, xabar, hikoya; yangi».
Hadislar islom dini ta’limoti va qonunlari uchun, ba’zi mazhablar nazdida, Qur’ondan keyingi ikkinchi manba hisoblanadi. Hadislar tarkib jihatidan ikki qismdan: aynan xabar beruvchi matn va uni rivoyat qilgan roviylar zanjiri – isnoddan iborat.
Hadislar o‘zidagi ma’lumot xarakteriga qarab, xilma-xildir:

• 
  al-hadis al-qudsiy (bu kabi hadisda ma’no – Allohdan, lafz – Payg‘ambardan deb hisoblanadi);
  
• 
  al-hadis an-nabaviy (bunda ma’no ham, lafz ham Payg‘ambarniki deb hisoblanadi) va boshqalar.
  

Hadislar ilk davrda faqat og‘zaki ravishda avloddan-avlodga uzatilar edi. Yozma ravishda hadislarni to‘plamaslik haqidagi Payg‘ambar va xalifalarning ko‘rsatmalari, asosan, ilk islom davriga taalluqli edi. Keyingi davrda paydo bo‘lgan muhaddislarning fikricha, Payg‘ambar o‘z so‘zlarini yozib olishdan odamlarni qaytarishlariga sabab – hadislarning Qur’on oyatlariga aralashtirib yubormaslik lozim edi. Boshqa hadisda esa Payg‘ambar (bu ahl al-hadis muhitiga tegishli bo‘lsa kerak): «Bu og‘izdan – deya o‘z og‘izlariga ishora qildilar – faqatgina haq so‘z chiqadi» – deb, o‘z so‘zlarini yozib olishga buyurganliklari haqida rivoyat qilingan.
Hadislarni tanqidiy o‘rganish bo‘yicha tez orada olti to‘plamda uchragan bir qator maxsus terminlar guruhi vujudga keldi. Imom at-Termiziy bu sohada salmoqli ishni amalga oshirdi. U faqatgina hadislarni to‘plash bilangina cheklanib qolmasdan, ularning tahliliga ham alohida bo‘lim ajratdi. Imom at-Termiziy birinchilardan bo‘lib hadislarni sahih, hasan va zaif guruhlarga ajratgan olimdir. Vaqt o‘tishi bilan hadis ilmidagi terminlar taraqqiy etib bordi va bu sohada umumiy qabul qilingan shaklga keldi.
Hadislar sahih (ishonarli), hasan (yaxshi), zaif (ishonchsiz), saqim (kasal) va boshqa turlarga ajratildi. Masalan, sunniylikda sahih hadislar darajalari bo‘yicha etti xilga bo‘lindi:

1. 
   Imom Buxoriy va Imom Muslim keltirgan;
   
2. 
   faqat Imom Buxoriy keltirgan;
   
3. 
   faqat Imom Muslim keltirgan;
   
4. 
   ikkala muhaddis ham keltirmagan, balki ularning shartlari bo‘yicha rivoyat qilingan;
   
5. 
   Imom Buxoriy shartlari bo‘yicha rivoyat qilingan; 6) Imom Muslim shartlari bo‘yicha rivoyat qilingan; 7) boshqa ulamolar tomonidan tasdiqlangan hadislar.
   

Hadis ko‘pincha sunna so‘zi bilan ham yonma-yon keladi. Sunna so‘zining lug‘aviy ma’nosi – «odat», «tariqa», «yo‘l» bo‘lib, istilohda Payg‘ambar odatlari, tutgan yo‘li, taqrir (ko‘rib qaytarmagan) va buyurgan ishlariga nisbatan ishlatiladi. Boshqacha qilib aytganda, bu istiloh Payg‘ambar turmush tarzini anglatadi.
ISLOM (arab.-bo‘ysunish, itoat etish, o‘zini Alloh irodasiga topshirish)jahonda uch din (buddaviylik, xristianlik bilan bir qatorda)dan biri. Islom diniga e’tiqod qiluvchilar arabcha “muslim” deb ataladi.
Yetimologik jihatdan «Islom» atamasi «salima» o‘zagidan olingan bo‘lib, dastlab «salom - tinchlik» ma’nosini anglatdi. U islomdan avval arablarda hukm surgan «johillik» ziddi sifatida ishlatildi. Furqon surasining 63 oyatida aynan shu ma’noda: “Rahmon (Alloh)ning bandalari er yuzida ohista yuradilar, johillar ularga xitob qilsalar, «salom» deb javob beradilar”, - deyilgan. Bu oyat nima uchun arablarning Muhammad (sav) dan oldingi davri «johiliya» va uning davri «islom» deya atalganini aniq izohlab berayapti.
Keyin «salima»dan olingan IV – bob «aslama» fe’li (Allohga) bo‘ysunmoq, itoat etmoq, o‘zini bag‘ishlamoq ma’nolarida ishlatila boshladi. Shu fe’lning sifatdoshi «muslim» Allohga itoat etuvchi va uning payg‘ambarlariga (qaysiki bo‘lishidan qat’i nazar Ibrohim (as), Muso (as), Iso (as) va Muhammad (as)larga) ergashuvchi barcha insonlarga nisbat qilindi.
Qur’on oyatlari: Bas, (ey, Muhammad,) yuzingiz (o‘zingiz)ni doimo to‘g‘ri bo‘lgan dinda (Islomda) tuting! Insonlarni o‘sha asosda yaratgan Allohning yaratuvchiligini (anglangiz!) Allohning yaratishiga o‘zgartirish yo‘q. Eng to‘g‘ri din shudir! Lekin ko‘p odamlar bilmaslar (Rum surasi, 30;30). Ibrohim o‘z o‘g‘illariga, shuningdek, (nabirasi) Ya’qub ham shu dinni vasiyat qilib dedilar: “O‘g‘illarim, albatta, Alloh sizlar uchun shu dinni tanladi. Bas, musulmonlik holingizdagina dunyodan o‘tingiz!” (Baqara surasi, 2;132). Iso ulardan kufrni sezgach, aytdi: “Alloh sari (borishimda) menga yordamchilar kim?” Havoriylar aytdilar: “Biz Alloh (dinining) yordamchilarimiz. Allohga imon keltirdik va Allohga (bo‘yin sinuvchi) musulmon ekanimizga guvoh bo‘lgin (ey, Iso!) (Oli
Imron, 3;52). Nihoyat, Moida surasining 3 - oyatida «Islom» so‘zi ayni Muhammad (sav) e’lon qilgan dinga nisbatan ishlatildi. «Bugun dininglarni takomuliga etkazdim, sizlarga ne’matimni oxirigacha berdim va dininglar «Islom» bo‘lishiga rozi bo‘ldim».
Demak, «Islom» lug‘aviy jihatdan Allohga itoat etish, o‘zlikni unga bag‘ishlash ma’nolarida johiliya arablarining o‘jarligi, qiziqqonligi, takabburligiga zid qo‘yildi. Sunniy ulamolar orasida keng tarqalgan fikrga ko‘ra «ad – din» tushunchasi «al – islom», «al - imon» (Allohning va uning Rasuli Muhammad (sav) bergan barcha xabarlarning haqligi) hamda «al - ihson» (husni axloqqa asoslangan amallar)ni o‘z ichiga oladi.
ASSALOMU ALAYKUM (arab. sizga tinchlik, salomatlik tilayman) musulmonlar o‘zaro uchrashganda ishlatiladigan salomlashuv iborasi. Salom qabul qiluvchi "Va alaykum assalom" ("Sizga ham tinchlik, salomatlik tilayman"), deb javob qaytaradi. A.a. tanigan va tanimagan musulmonlarga beriladi. Kichik yoshdagilar yoshi ulug‘larga, ulov mingan odam piyodaga, piyoda ketayotgan kishi o‘tirganga, ozchilik ko‘pchilikka salom beradi. Assalomu alaykum ko‘pchilik huzuriga kirib o‘tirishda ham aytiladi. Assalomu alaykum deyish sunnat, javob qaytarish esa vojib hisoblanadi. Assalomu alaykum namoz o‘qiyotgan kishining namozi tugaganining alomati hamdir. AShOB - q. Sahoba.
Muhammad payg‘ambarga nozil bo‘lgan birinchi sura, al-Alaq! Surasidir.
Unga ko‘ra insonni ilmga da’vat qilinadi, ilm ulug‘lanadi.
"(U) insonni laxta qondan yaratdi. O‘qing! Rabbingiz esa Karamlidir. U insonga qalam Bilan (yozishni ham) o‘rgatdi. U insonga bilmagan narsalarini bildirdi. Darhaqiqat inson xaddidan oshar. (Ey, inson!) Albatta, qaytish Rabbing huzurigadir."⁸
Abu Homid G‘azzoliy falsafasida ham yorqin aks etgan. U o‘zining “Kimiyoi saodat” asarida mo‘minning asosiy burchi qalbni davolash va uni yomonliklardan tozalashdir, deydi. “Ihyo ul-ulum id-din” asarida ilmning fazilati to‘g‘risida quyidagilarni ta’kidlagan: “Ilm ko‘r qalb ko‘zini ochuvchi, qorong‘u zulmatda nur bag‘ishlovchi va zaif badanlarga kuch-quvvatdir. Ilm bilan banda abrorlar darajasiga ko‘tariladi, oliy martabalarga etishadi. Ilm ustida tafakkur qilish kechani ibodat bilan bedor o‘tkazganga tengdir. Allohga toat-ibodat, tavhidni anglash, Allohni ulug‘lash va taqvo ilm bilan bo‘ladi.”⁹
Mirzo Ulug‘bek Buxoroda qurdirgan madrasa peshtoqiga sahih hadis hisoblanadigan quyidagi jumlani yozishni buyurgan. “Bilim olmoqqa intilmoq, har bir muslim va muslima uchun farzdir”.
Muhammad Payg‘ambarga birinchi nozil bo‘lgan “al-Alaq” surasida ham ilmga da’vat bor. Birinchi vahiydanoq ilm olishga da’vat yozuv orqali bo‘lganligi sababli yozuv muqaddas va ilohiydir. Shu bois u san’at darajasiga ko‘tarildi. Qur’onga ko‘ra, “Alloh taolo hamma narsadan avval qalamni yaratdi, unga: “Yoz!”- deb buyurdi. Qalam: Yo Rabbim, nimani yozaman? - deb so‘radi. Alloh unga: “Qadarni yoz!”- dedi. Qalam shu onda bo‘lgan va bo‘ladigan narsalarni yozdi.” ¹⁰
Islomda ilmga muhabbat bilan qaralganligi tufayli kitob bezash, xattotlik hamda miniatyura san’atlari rivojlandi. O‘z navbatida yozuv va kitob san’ati islomning rivojlanishiga katta yordam berdi.
Arabcha “iqra’” (o‘qimoq) so‘zi o‘qi yaqin ma’noli “qr’” o‘zagiga ega bo‘lib, “yod o‘qimoq” va “qiroat qilmoq” degan ma’nolarni anglatadi. Qur’on so‘zi ana shu o‘zakdan kelib chiqqan.
Islomning eng asosiy talabi hisoblangan kalimai shahodatda “La ilaha illallohu
Muhammadun Rusul-Alloh” (Allohdan o‘zga iloh, Muhammad uning payg‘ambaridir), deb uqtiradi. Qur’oni Karimda Allohning yagonaligi va buyukligi juda ko‘p bor Qur’oni Karimda ta’kidlanadi.¹¹
Baqara surasi. 255. “ Alloh-undan o‘zga iloh yo‘qdir. (U) hamisha barhayot va abadiy Turuvchidir. “¹²
Birinchi bo‘lib Bibi Xadicha, keyin amakivachchasining o‘g‘li Xaydar (Ali) , asrandi o‘g‘li Zayd ibn Xoris islomga kiradi. Biroq, Makkadagi boshqa qabiladoshlari Muhammad (s.a.v.) targ‘ibotlariga tish tirnoqlari bilan qarshi chiqdilar.
Adliya. Islomgacha qonga qon olish qoidasi amal qiladi: agar bir jamoa a’zosi boshqa jamoa vakilini o‘ldirsa yoki yarador qilsa, birinchi jamoa qasos olish huquqiga ega bo‘ladi. Qur’onda Kimki u qasosni sadaqa qilib kechib yuborsa, u gunohlariga kafforatdir. Alloh nozil etgan oyatlar bilan hukm qilmaydiganlar, anna o‘shalar zolimlardir. (Moida surasi, 45-oyat.)
Undan tashqari Qur’oni karim bir mo‘min boshqa mo‘minni qasddan o‘ldirsa, uning jazosi jahannamdir degan.