Cəlil Cavanşir
Yüklə 2,12 Kb. Pdf görüntüsü
|
üzündən və davranışından hiss edirdim ki, təklifim ürəyincə deyil. Görünür mənimlə birlikdə görünmək istəmirdi. Bəhanə tapıb sağollaşdım. Bundan artığını bacarmazdım. Axı dediyinə görə onun çox sevdiyi əri və öz dediyi kimi xoşbəxt bir ailəsi var… Amma niyə əri ola-ola gecənin yarısına qə- dər mənə vaxt ayırmalı idi? Niyə dostum olmağa, yanımda olmağa çalışmalı idi? Yox, mən bacarmırdım. Qaçmalı idim, özü də çox sürətlə və dayanmadan. Qalmağım, bu münasibətləri davam etdirməyim imkanım xaricində idi. Ona aşiq olduğumu demişdim. Hər şeyi bilirdi… Hətta mənə elə gəlir ki, məni tez bir za- manda ovsunlayacağına əminlik vardı on- da… Feyzbuku, skaypı dondurub aradan çıxdım. Yox, içimdə yeni bir fırtınanın, ümidsizliyin və acizliyin yaranmasına izin verə bilməz- dim. Deyirəm axı, ağlım hisslərimə qalib gəlməyə başlayıb son zamanlar. Onu da düşünürdüm… Hiss edirdim ki, yenə də əvvəllər olduğu kimi saf və qarşısıalınmaz hisslərin qucağın- da çırpınıram. 91 İsti yuvasının dağılmağına səbəb ola bilməz- dim. Mən getməli idim və getdim də… Virtual aləmlə bütün əlaqələrimi kəsib özü- mə çəkildim… İndi ara-sıra ağrılar məni əldən salmağa cəhd edir. Mən isə qədərimə boyun əyib, siqareti- mi tüstülədirəm. Hərdən özümə lənət oxu- maq isə köhnə peşəmdir. Nəhayət ki, anlamışam, evli qadınlara aşiq olmaq əzabdan başqa bir şey deyil… 92 beş Əlvida, kədər! Zaman o zaman idi ki, yanlış qadınlara aşiq olub, kədərli dostlarla oturub, ucuz içkilər içirdik. Həyat olduqca kədərli, günlər bir- birindən hüznlü keçirdi. Başıma çəkdiyim hər badədən sonra bir peşmançılıq bürüyür- dü məni. İçməsəm, keçərmi? Keçməsə içimmi? İçirdim keçmirdi. Keçmirdi içirdim... Hər dəfə sonuncu badədən sonra bir tövbə duası süzülürdü sərxoş dodaqlarımdan. Amma sabahısı yuxudan əzgin, darmadağın ruh halıyla qalxıb qaçırdım “poxmel” açma- ğa... Soyuducuda heç nə olmasa da “başı qırmı- zı” boylanardı qəmli-qəmli... Oxuduğum kitablarda ən kədərli cümlələri axtarıb altını cızdığım, sonra qarşısına bir “(c)” yazıb facebookda paylaşdığım vaxtlar- dı. Kədərli-kədərli fikirlər doğulurdu sərxoş beynimdə. Xülasə adımızın “kədər”lə yanaşı çəkildiyi vaxtlardı... 93 Ruhumu o dərəcədə bu mərəzə təslim etmişdim ki, Cem Yılmaza da gülə bilmir- dim. Ümumiyyətlə kədərli və bezgin bir ruh ha- lıyla günü-günə satırdım. Bütün pozitivləri özümə qadağan etmişdim. “Şair olan qəm də yeyər” misralarını həyat devizimə çevirib, kədər bayrağını evin bal- konundan asmışdım. Nə isə, uzatmayım. Bütün sadaladıqlarım bir-iki ilin söhbətidir. O zaman “kədər” və “darıxmaq” sözü leksi- konumdan, intihar gündəmimdən düşmür- dü... Çox sonradan başa düşdüm ki, mən sadəcə psixoloqa gedib, ikicə ay konsultasiyada işti- rak etməklə bu mərəzdən xilas ola bilərəm- miş... Getmədim. Çünki, ikinci ixtisasım psixologi- yaya yaxındır və mənə elə gəlirdi ki, psixo- loqun mənə deyəcəyi şeyləri bilirəm... Getmədim. Çünki, qaramat xoşuma gəlirdi. Getmədim. Ona görə ki, gedənlərə ağlamaq, ağlayanda rahatlamaq, rahatlayanda yatmaq olurdu... 94 Qəfil dəyişməyə başladı ruh halım... Hər şey adiləşdi... Gülməyi öyrəndim... İndi mənə gülməli görünür bir qadının get- məyinə ağlamaq, bir dost xəyanətindən sar- sılmaq... İnsan gedər... İnsan xəyanət edər... İnsan sadiq olmaz ki... Etibar göstərməz ki... İçmək, siqaret tüstüsündən göz-gözü gör- məyən PUB-larda, barlarda veyllənmək, tez- tez aşiq olub yuxusuz gecələr keçirmək nə qədər mənasızmış... Bütün bunları yazmaq, ətrafdakıları da bu vay-şüvənlə bezdirmək yersizmiş... Bütün bunlar nəyə lazımmış? Niyə işığa yox, qaranlığa can atırdım? Niyə içirdim, kədər- lənirdim, aşiq olurdum, üzülürdüm, depres- siyaya düşürdüm? Niyə səhhətimi bərbad hala salıb, sonra onun da üzüntüsünü yaşa- yırdım? Bilmirəm... 95 ...Günlərin birində danışdığım lətifəyə ürək- dən şaqqanaq çəkən oğlumun gözlərinin içindəki parıltı üstümə sıçradı. Bütün bədə- nim, əzalarım, ruhum həmin işığa büründü. Bu dünyada xoşbəxt olmaq üçün mənə çox az şey lazımmış... Dünən dağ kimi gördüyüm problemlər toza dönüb səpələndi... ...İndi bütün problemlər vız gəlir. Həyatdan gözləntilərimi minimuma endirib o işığa bürünmək üçün hər gün iş vaxtı bitən kimi oğlumun və dünyamıza yenicə qədəm basmış balaca mələyimin – qızımın hüzuru- na qaçıram... Bu yazını niyə yazdım? Bilmirəm... Təkcə kədəri yox, sevinci də paylaşmaq la- zımdır. Üzünüzdə gülüş olsun! 96 Yüklə 2,12 Kb. Dostları ilə paylaş:
|