Cəlil Cavanşir
Yüklə 2,12 Kb. Pdf görüntüsü
|
73 esselər 74 Bir Nənə, məni bağışla Dünyada məni hamıdan çox və təmənnasız sevən insanı-nənəmi itirdim. Gözümü açan- dan, ağlım kəsəndən nənəmi narahat, qayğılı görmüşəm. Hamı üçün, hər kəs üçün narahat olmağı vardı nur üzlü nənəmin. Əzizlərinin, doğmalarının qayğısı onu bir an da tərk et- mirdi... ...Nənəm əlil idi. Gəzəndə bir ayağını çəkirdi. Atamın altı yaşı olanda dünyasını dəyişən babamın üçüncü həyat yoldaşı idi. Babam- dan 25 yaş kiçik imiş ərə gedəndə. Cəmi 30- 31 yaşında dul qalmışdı üç uşaqla. Üstü torpaqla örtülmüş, yağış yağanda divarları yosun bağlayan bir otaqlı daxmada üç yetim böyütmüşdü. Biz hələ kiril əlifbasında oxuyanda nənəm latın əlifbası ilə, əyri-üyrü xətlərlə ancaq adını yaza bilirdi. Amma oxumağa, təhsilə çox önəm verirdi. Atamı min bir əziyyətlə oxutmuşdu. Min bir əziyyətlə o torpaq dax- manın yerində ev tikib, qızlarını ərə vermiş, atamı evləndirmişdi. Ən böyük arzusu məni də atam kimi müəllim görmək idi... 75 ...Yeni tikilən evi şənləndirən ilk nəvəsi mən olduğum üçün onun həyatında yerim tamam başqaydı... Mən əsgərlikdə olanda hər gün gizli-gizli ağlayırmış. Xoşladığım, sevdiyim yeməklər bişiriləndə bir bəhanə tapıb hamının iştahası- nı küsdürürmüş: “Cəlil qərib yerdədir, onun xoşladığı yeməyi niyə bişirmisiniz?” ...Tələbəlik illərimin dadı-duzu idi nənəm. Valideynlərim cibimə nə qədər pul qoyur- qoysun, nənəmin hamıdan gizlicə ovcuma sıxışdırdığı 3-5 manat mənə Hatəmin xəzinə- si kimi qiymətli görünürdü... ...Oxuya bilməsə də yazılarım çap olunan qəzetləri səliqə ilə yastığının altında saxlayır- dı. Kitablarımı öpüb, evin ən görməli yerinə qoyurdu... ...Toyumda xəstələnmişdi. Bakıya, məclisə gələ bilmədi. Toyun səhəri günü qucaqlayıb gileyləndim. “Başqa vaxt deyirsən ki, sən mənim birdənəmsən, səni çox istəyirəm. Niyə toyuma gəlmədin, niyə xeyir-dua vermədin, ay nənə? ” Heç nə demədi. Susdu. Amma məndən sonra ailə quran beş nəvəsi- nin heç birinin toyuna getmədi... ...Evliliyimin ilk aylarında onun təqaüd kar- tıyla dolandım. Evə alınan konfetdən, şirniy- yatdan, bağçadakı meyvələrdən mütləq payı- 76 mı saxlayardı. Və onun saxladığı, ayırdığı pay bir başqa dadardı... Qulaqları yaxşı eşitmədiyi üçün evdəki söhbətlərə qəribə, maraqlı reaksiyalar verir- di. Məni isə pıçıltımdan, baxışımdan anla- yırdı... ...Sonuncu bayram tətilində yanındaydım. Xəstələnmişdi. Rahat nəfəs ala bilmir, dayan- madan öskürürdü. Amma mən söhbətə tu- tanda halı yaxşılaşır, uzun-uzun öyüd nəsi- hət verirdi. Zarafata salıb valideynlərimin qeybətini də elədim. Deyib-güldük... O qədər qayğıkeş idi ki... Nəvazişləri yadıma düşdükcə boğazım dü- yünlənir, boğuluram. Atama, bibilərimə təskinlik vermək istədim, olmadı. Bacarmadım. Əvəzində atam qolu- ma girdi: “Bir az toxtaq ol. Nənənin də ən böyük arzusu son mənzilə sizlərin-nəvələri- nin çiynində getmək idi.” ...Qəfildən nənəmin nə isə xahiş edəndə, məni sakitləşdirəndə istifadə etdiyi fikri xa- tırladım. “Çiynində gedim, ay bala...” ...Tabutunu yerdən qaldıranda anladım yox- luğunu. Nəvazişlə üstümə yorğan çəkən nə- nəmin üstünə buz kimi torpaq atdım... 77 Hansısa dostum yazmışdı ki, nənələr dünya- dan köçəndə nəvələr böyüyür. Nənəmin ölüm xəbərini aldığım andan bütün ruhumla böyüdüyümü hiss elədim... ...İndi məni kim danlayacaq? Kim boynuma qol salacaq sənin kimi? Kitablarımı, şəkil- lərimi kim öpüb əzizləyəcək, nənə? ... Əllərim titrəyə-titrəyə, yanaqlarım islana- islana bu yazını yaza bilirəmsə, soyuqdu tor- pağın üzü... Bilirəm, narahat ruhun hardasa uzaqlardan, ucalıqlardan mənə baxır və gileylənir sağlı- ğındakı kimi: “Ay bala, bu zibilin (kompüterin) qabağında az otur. Oturanda kürəyinə bir şey at. Bir də, qurban olaram, o zəhrimarı az çək...” Bilirəm, bilirəm ki, olduğun yerdə də mən- dən nigaransan... Nigaran ruhun köməyim olsun, nənə... Sənin istədiyin kimi qayğıkeş, qohumcanlı, ağıllı uşaq ola bilmədiyim üçün, məni ba- ğışla... 78 İki Anamın əlləri Beş yaşlı oğlum qucağımda oturub dil boğa- za qoymadan anasını tərifləyir: “Ata, anamın əlləri elə qəşəngdir ki...”. Gözlərimi yumub onun anasını tərifləməyinə qulaq asıram: ”Mənim anam...” O danışdıqca mən də onun fikirlərinə qüvvət verirəm, “quzum, anaların əlləri qəşəng olur...” Birdən susur və boynumu qucaqlayıb qula- ğıma pıçıldayır: - Ata, mənim nənəm sənin anadır, hə? - Elədi quzum. - Ata, nənəmin əlləri elə möhkəmdir ki, elə qaradır, elə qocadır ki...” *** Oğlumun sözləri məni əməlli başlı silkələyir. Beş yaşlı uşağa nənəsinin əllərinin niyə sərt, qabarlı, qoca olduğunu necə izah edim? Gəncliyini, ömrünün ən yaxşı vaxtlarını öv- ladlarına və şagirdlərinə həsr eləmiş müəllim anamın sərt, dərsi cadar-cadar əlləri gözü- mün qabağına gəlir. Görüşəndə saçlarıma tu- mar çəkən, dəfələrlə öpdüyüm o sərt, qabarlı 79 Yüklə 2,12 Kb. Dostları ilə paylaş:
|