Бялядчи-ъядвял
Yüklə 3,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
29
(– 7)
Mən sənin dodaqlarına toxunuram, barmağımı ağzının kənarlarıyla gəzdirirəm və onu elə çəkirəm ki, sanki , mənim əlimdən çıxıb, beləcə, sənin ağzın , sanki
, ilk dəfə açılır və göz vurmağım yetər ki, dərhal yumulsun, sonra isə hər şeyi yenidən başlayırıq, mən hər dəfə sənin ağzını yenidən doğulmağa məcbur edirəm, öz arzuladığım kimi, sənin, sifətində mənim əlimlə seçilmiş və çəkilmiş ağzın, sənin ağzın, uca azadlığın iradəsiylə seçilmişlərdən biri, mənim seçimim, öz əlimlə sənin sifətində çəkmək üçün etdiyim seçim, tam təsadüfən eynilə sənin ağzın kimi (mən bunun necə baş verdiyini anlamağa çalışıram) alınan ağız öz əlimlə çəkdiyim ağzın altından mənə gülümsəyir. Sən mənə baxırsan, yaxından baxırsan mənə, lap yaxından, biz təpəgöz oyunu oynayırıq, bir-birimizə baxırıq – üzlərimizi yaxınlaşdıraraq; gözlərimiz böyüyür, böyüyür və getdikcə yaxınlaşır, bir-birinə vintlənir: təpəgözlər bir-birinə baxırlar, nəfəsimiz təntiyir və ağızlarımız görüşür, bir-birinə girir, bir-birimizin dodaqlarımızı ehmalca dişləyərək, dilimizi yüngülcə dişlərimizə dirəyərək və qədim, tanış və sakitlik qoxan ağır, qırıq-qırıq nəfəsimizlə bir-birimizi qıdıqlayaraq. Mənim əllərim sənin saçlarını axtarır, onların dərinliyinə dalaraq sığallayır və biz elə öpüşürük ki, sanki, ağızlarımız qeyri-müəyyən ətir saçan çiçəklərlə, yaxud diri, çırpınan balıqlarla dolub. Birdən hansımızsa dişləsə belə, bunun ağrısı da şirindir və eyni anda udqunaraq havanı bir-birimizdən alsaq və hansımızsa bu öpüşdən boğulsa belə, bu ani ölüm də gözəldir. Bizim ağzımızın suyu da birdir və bu, ikimizin də daddığımız yetişmiş dadlı meyvədir və mən hiss edirəm ki, sən mənim içimdə necə də titrəyirsən, gecə sularında titrəyən ay kimi.
Axşamüstü biz Mejisseriyə, sahilə balıqlara baxmağa getmişdik. Mart ayı idi, bəbir ayı, sarı rəngli günəşin artıq qızdırdığı və qızılı şəfəqlərini günbəgün artıraraq baxdığı etibarsız, məkrli ay. Sürahinin qırağındakı səkidə bizə pulsuz heç nə verməyə hazırlaşmayan bukinistlərə əhəmiyyət vermədən akvariumu (biz asta-asta gəzişir, bütün akvariumların günəşin şüaları altında parıldayacağı anı gözləyirdik) və yüzlərlə çəhrayı və qara balıqların quş kimi sıxılmış 30
havadan asılı qaldığını görəcəyimiz anı gözləyirdik. Mənasız sevinc ruhumuza hakim kəsilmişdi və sən nəsə oxuya-oxuya məni küçə boyu dartaraq buxarlanan balıqlar aləminə aparırdın. Akvariumların nəhəng qədəhlərinı küçəyə çıxarırlar, budur, turistlərin, maraqdan çatlayan uşaqların və ekzotik mənzərələr kolleksiyası toplayan sinyorların izdihamı içərisində günəş suyu və havanı əridib qarışdırır, çəhrayı və qara quşlar isə kiçicik hava boşluğunda zərif rəqslər edirlər – ağır, soyuq quşlar. Biz onlara baxıb əylənirdik, gözlərimizi şüşəyə o qədər yaxınlaşdırırdıq ki, burnumuz ona dirənirdi (bu hərəkətimiz su kəpənəklərini tutan əl torlarıyla silahlanmış köhnə alverçiləri qəzəbləndirdi) və hər dəfə balığın nə demək olduğu haqda təsəvvürümüz azala-azala, bu bilgisizlik yoluyla onlara, özlərini anlamayan balıqlara daha da yaxınlaşırdıq; biz akvariumların ətrafına dolanır və onlara lap çox, eynilə Nef körpüsündən sonra ikinci çadırda yaşayan alverçi rəfiqəmizə yaxınlaşdığımız qədər yaxınlaşırıq. Yadındadır, o, sənə deyirdi: «Soyuq su onları öldürür, soyuq su kədərlidir…» Yadıma mehmanxanadakı xidmətçi qadın düşdü, o, mənə ayıdöşəyinə necə qulluq etməyi öyrədirdi: «Ona yuxarıdan su tökməyin, dibçəyi su doldurulmuş qaba qoyun, əgər o, su içmək istəyirsə, içəcək, istəmirsə, içməyəcək…» Bir də haradansa oxuduğum anlaşılmaz bir şey düşdü yadıma, guya, balıq akvariumda tək qalanda darıxmağa başlayır, amma akvariuma güzgü qoyan kimi sakitləşir… Biz ən qəribə və şıltaq balıqların satıldığı dükanlara girdik, orada termometrli və qırmızı qurdları olan xüsusi akvariumlar satırdılar. Bir balığa 550 frank verməyəcəyimizə əmin olan alverçilərin getdikcə artan qəzəbinə ucadan təəccüblənərək özümüz üçün onların hərəkətlərinin, sevgilərinin və rəngbərəng formalarının sirrini açmağa başladıq. Biz maye şokolad və portağal əzməsi kimi rütubətli və yumşaq günlərdə çimərək sirrin içinə girmək arzusuyla köməyə çağıran metafora və analogiyalardan sərxoş olurduq. Balıqlardan biri eynilə Cottoya bənzəyirdi, yadındadırsa, digər ikisi də yəşəm daşından qayrılmış itlər kimi oynaşırdılar, üçüncüsü isə, elə bil, bənövşəyi buludun kölgəsiydi… Biz formalarda yaşayan, üçüncü ölçüdən məhrum həyat kəşf etmişdik, bu formaların yox olmasını və güclə seziləcək çəhrayı zolağa çevrilərək suyun içində hərəkətsiz qalmasını müşahidə edirdik, kaş ki, bizə tərəf dönəydilər. Üzgəcini hərəkət etdirsə, möcüzə yenidən burada olacaq, budur onlar – gözləri, bığları, üzgəcləri, qarnından isə arabir şəffaf ifrazat lenti çıxaraq arxasınca üzür, hər şey heç cür qırılan deyil, boş şeydir, ancaq o, qəflətən bu mükəmməl məxluqu təmiz obrazlar aləmindən qoparıb bizimlə bir sıraya qoyur və onu, yeri gəlmişkən, o günlərdə dilimizdən düşməyən çox böyük sözlərdən biriylə bağlayır.
Yüklə 3,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|