Aphalon 3ed

Morotan

Historia:

Morotan jest najstarszym istniejącym państwem świata. Historia jego powstania niknie w mroku dziejów. Pewne jest że w jego powstaniu pace maczali inni, którzy w tym czasie chodzili po świecie. W Erze Srebrnej Morotan był obok Morvanu najpotężniejszym krajem kontynentu. Kraj pokrywał ziemie dzisiejszej Astmagorii, Nondoru, Morotanu, Glordonu i zachodniego Rownosu. Miał olbrzymią armię, potężnych magów i szczęśliwą ludność, przez prawie tysiąc lat trwał pokój zapewniony przez Sojusz z Morvanem i Elfami z Dorghasty.

U schyłku Ery Srebra w kraju zaczęły się problemy. Magowie zbuntowani przez Sarhana knuli przeciw tronowi, zbierali swoich stronników i szykowali się do wojny. Plan Trzynastu był tak rozbudowany i tak misterny, że nikt nie podejrzewał zdrady. Wojnę rozpoczął Sarhan prowadząc swe hufce do granic Królestw i wyrzynając załogi oraz broniących się tam magów. „Przerażeni” spiskowcy udali się do Innych po pomoc, a ci podzielili się z nimi mocą. Tworząc Kryształy. Uzbrojeni we wszechpotężna broń Magowie postanowili ponownie rozdać karty. Gdy uderzyli, zblazowana tysiącletnim pokojem arystokracja została rozbita a sam król uciekł tylko dzięki bohaterstwu swej Gwardii Przybocznej dowodzonej przez znamienitego szermierz i wojownika Vukovara. Sam bohater padł w walce z jednym z Trzynastu prowadzących atak. ( Jego rodzina została za to nagrodzona tytułem książęcym który przetrwał do dziś.) Wojna trwał długo i była bardzo krwawa. W walce używano olbrzymich ilości mocy ( żadna ze stron nie musiała się martwić o jej niedostatek) która zmieniła cały świat tworząc nowe morza i łańcuch górskie, zginęły setki tysięcy ludzi a wszystkie dokonania obu cywilizacji zostały zaprzepaszczone. Ostatecznie dzięki zdradzie jednego z Trzynastu złapano dziewięciu jego konfratrów, odebrano im Kryształy którymi naprawiono świat. Niestety ludzkość sprowadzona została na granice barbarzyństwa i tylko dzięki pomocy Innych udało się uratować Morotan i Morvan.

Morotan zapłacił za swoje oddanie Światłu straszliwą cenę. Stracił połowę ziem i ¾ ludności. Stał się łatwym łupem dla hord orków i ogrów włóczących się po świecie. Inni utworzyli z wybranych bohaterów Zakon Światła, który od tego czasu miał strzec granic Morotanu i Morvanu przed Ciemnością. W podzięce za przelanie krwi napełnili żyły Zakonników Mocą i obiecali podobną pomoc kolejnym pokoleniom. Na czele zakonu w Morotanie stanął pół krwi elf Velvandrel. Inni poinstruowali go jak korzystając z pomocy Krzyształu stworzyć Księżycowe miecz. Półelf stworzył Miecz Księżycowego Płomienia, trzy Miecze Światła i siedem Księżycowych Ostrzy. Miecz Księżycowego Płomienia będąc wiernym przepowiedni Grondifa Ślepca ukryto Miecze Światła dostały się w ręce królów Elfów, Morotanu i Morvanu, a Księżycowe Ostrza miały się dostawać w posiadanie kolejnych Mistrzów Zakonu Światła w Morotanie (trzy ostrza), Morvanie ( trzy ostrza) i w Dorghascie (ostrze należące do Mistrza Białego Bractwa)

Morotan podniósł się z ruin dość szybko pokrywając tereny Morotanu, Glordonu i wschodniego Rownosu i na dwieście lat dał pokój swym obywatelom (nie licząc starć z orkami nim wybito je w tej części kontynentu) W roku 212 z przybyli posłowie z Morvanu prosząc swych morotańskich kuzynów o pomoc w walce z jednym z Trzynastu, który wybudował sobie imperium na północnym-zachodzie i zaczął nękać Morvan. Nim armia morotańska dotarła na tereny dzisiejszego Orgonu morvańczycy przegrali walną bitwę w której zginął ich król. Mimo załamania w szeregach sojuszników królowi Morotanu udało się wyrzucić hordy ciemności z granic Morvanu i przystąpić do oblężenia Mrocznej Twierdzy. Opieką bogów musiało być wezwanie króla i mistrzów Zakonu do ojczyzny, gdyż tego samego dnia zdesperowany Mag, próbując skierować moc Kryształu przeciw oblegającym go armiom, przeładował go energią powodując wybuch jakiego nie znał ten świat. Wybuch który stworzył Grgx. Do kraju wróciło naprawdę niewielu Morotańczyków.

W połowie III wieku rozpoczęły się wojny z Rownosem mimo początkowych sukcesów Morotan musiał się wycofać oddając swe zachodnie prowincje. Przez następne 100 lat trwała wojna podjazdowa, która zakończyła się dopiero dzięki mediacji Zakonu Światła podpisaniem pokoju i umów handlowych. Mimo to wśród morotańskiej szlachty przetrwała nienawiść do zachodniego sąsiada. Póki co jednak przeciwnik był silniejszy i atak na niego byłby głupotą ( zwłaszcza że łatwiej było znaleźć wroga na własnym podwórku. Morotanem wstrząsa seria wojen wewnętrznych znacznie osłabiając władzę królewska, a wzmacniając władze Zakonu Światła ( którego członkowie zawsze byli obecni przy wszystkich konfliktach obserwując i pozostając neutralnymi, aż do chwili gdy trzeba było podjąć mediacje )

W połowie VI wieku Morotan i Astmagoria pod berłem króla Talgarifa zaatakowały Rownos. Mimo iż wojna w ostatecznym rozrachunku została przegrana to oba państwa wywiozły z Rownosu ogromne bogactwa. Sam Talgarif przeszedł do historii jako władca za którego żyło się dostatnio i do dziś wspomina się do z rozrzewnieniem na wielu dworach, a opowieści o kampanii Rownoskiej należą do ulubionych i najczęściej powtarzanych na magnackich dworach. Mniej więcej w tym samym okresie zaczęły przybywać do Motoanu grupy Nerkai uchodzących przed elfią wojną. Ich przywódca Gaelan z rodu Braegena powołał się na sojusz z czasów Srebrnej Ery i poprosił o azyl. Król Talgarif udzielił mu go i osiedlać się Nerkai na terenie całego królestwa. Dla ich ochrony wydał Dekret Przesiedleńczy, który pozostaje w mocy do dziś.

W roku 703 Ery Brązu prawie w samym środku Morotanu przeklęty kapłan Światła, który sprzedał duszę Mrokowi sprowadził na ziemię hordy demonów. Dzięki ich pomocy zajął starożytne miasto Kramgarię. Zakon Światła zebrał szlachtę morotańską i astmagorską i wydał wojnę demonom. Kampania zakończona zrównaniem z ziemią Kramgarii pokazała przy kim jest prawdziwa potęga. Występując z pozycji siły Mistrzowie przejęli realną władzę w państwie skłaniając króla do przyjęcia na dwór mistrza pełnomocnego i wyjednując dla siebie olbrzymie przywileje dzięki czemu na następne dwieście lat Morotan stał się państwem zakonnym..

W roku 946 na tronie Morotanu zasiadł król Javrif, najlepszy władca jakiego miał Morotan od tysiąca lat. Tak przynajmniej mówiło się w kręgach wiernej królowi magnaterii (zmęczonej już rządami Zakonu) Z pomocą swych popleczników król przygotował plik ustaw ograniczający władzę i samowolę Zakonu. Wierni diukowie zmobilizowali swoje armie i powołali pod broń swych lenników. Wszystko w tak doskonałej konspiracji że nawet zakonna Inkwizycja nie trafiła na ślad spisku.

Zadufani w sobie Mistrzowie przypuszczając, że nowy król może okazać się niepokorny postanowili go wypróbować a w razie oporów zamordować. Wprowadzili do pałacu pod różnymi przebraniami kilkuset najlepszych paladynów. Pod pretekstem uznania ich władzy na ziemiach diuka Ibnladen ( sojusznika króla) zwrócili się do sądu królewskiego. Cała sprawa była ewidentnym naciągnięciem faktów i król widząc okazję do realizacji swych planów powiedział nie. Nie przewidział tylko, że zakonnicy wyciągną broń i wymordują cały pałac. Rzeź zakończyła się pełnym sukcesem ( zginęło 30 zakonników w tym dwóch mistrzów, którzy padli w walce z Gwardią Królewską ), lecz w tym momencie wmieszali się Inni głęboko poruszeni tym co uczynił zorganizowany przez nich zakon. Użyli swej mocy by zniszczyć wszystkich znajdujących na Wyspie Pałacowej zakonników a ją samą odciąć od stolicy i uczynić z niej wieczną przestrogę.

Tymczasem wierni królowi arystokracja zaatakował zamki Zakonu Światła. Na ulice wyszli też prości ludzie linczując agentów Zakonu. Po dwustu latach rządów zakonnicy nie spodziewali się takiego odzewu. Tego co wydarzyło się później nie można nazwać nawet wojną domową. Zaskoczony Zakon nawet się nie bronił. Na pniakach kładli też głowy wierni mu arystokraci. I nie czyniono wyjątków. Po dwóch miesiącach kraj był wolny od zakonnego buta, ale nie miał kto nim rządzić...

Przywódcy dwunastu rodów zebrali się w Mordzie na Wielkiej Radzie. Ustalili, że póki nie pojawi się prawowity pretendent do tronu ( a na to wskazywały przepowiedni Grondifa) władzę w państwie obejmie Rada Królewska ( w której skład wejdą przedstawiciele zwycięskich rodów ) i wybrany przez nią Namiestnik.

Osłabienie Morotanu wykorzystały Gildie Kupieckie z Gloru i Kalotu odrywając swe okręgi od wewnętrznego Morotanu. Rody oczywiści wydały im wojnę, ale najemnicy z Nondoru i Rownosu skutecznie odrzucili armie rodów z bronionych przez siebie ziem. Gdy obie prowincje były wolne od wojsk morotańskich sprzyjający Glordończykom cesarz wymusił na Radzie Królewskiej akt zrzeczenia się tych ziem na korzyść Dożów Gloru i Kalotu. Jednocześnie wymuszono na Morotanie prawo do przeciągnięcia przez jego teren Szlaku Rownoskiego i rozstawinia przy nim legionistów. Wybudowano trakty do Gloru, Bazgor i przez Suntię do Astmagorii. Wszystkie szlaki skrzyżowały się w jednym miejscu. Wybudowano tam Nowe Miasto – do dziś najbardziej prężnie rozwijające się miasto kraju.

W roku 1240 Ery Brązu na mocy edyktu Rady powołano do życia Zakon Skorpiona – namiastkę Zakonu Światła, kontrolowaną w dużej mierze przez arystokrację.

W roku 1293 pod ruinami Kramgarii otwarła się wielka rozpadlina prowadząca aż do krainy demonów. Wyszedł z niej Kapłan i zaczął odbudowywać swe imperium Rada ograniczyła swą reakcję do wysłania kilku zwiadów i wybudowania 30 kilometrów na południe od niej obozu warownego i obsadzenia go garnizonem.

Dwa lata temu po śmierci Forlifa z Tanifu wybrano nowego Namiestnika. Został nim Akran diuk Brifis.

Stolica: Mord (około 35 tys mieszkańców)
System polityczny: Królestwo

Do powrotu króla władzę w Morotanie pełni Rada Królewska i wybierany przez nią Namiestnik. W skład Rady wchodzą przedstawiciele rodów, które brały udział w wojnie z zakonem ( czyli rodów Tolifów z Brifis, Foldarów z Suntii, Hartów z Tanifu, Vukovarów z Korisa, Redifów z Nowego Miasta, Cayronów z Doskary, Yazgarifów ze Wzgórz, Sardanów z Jeziora, Rendglemów z Bazgor, Ibnladenów z Aval, Lintfortów z Białych Wież i Tepavaców z Vuksic) Rada kieruje polityką zagraniczną Morotanu, skarbem, wojskiem a przede wszystkim prawem handlowym. Pełni też funkcję sądu w sprawach pomiędzy szlachetnie urodzonymi. Arystokracja i szlachta na swych ziemiach ma władzę absolutną (jak długo nie łamie aktów Rady Królewskiej) mając przy tym tylko obowiązek wystawienia wojska w razie wojny ( proporcjonalny do posiadanej ziemi) Polityka taka doprowadziła do olbrzymi różnic między lennami.

Armia

Morotan ma armie liczącą 15 tys. ludzi. 3 tys. to najemnicy wynajęci do ochrony pałacu namiestnika i wypełnienia obozu obok Kramgarii. Pozostałe 30 tysięcy to Gwardia Morotańska. Jest to ochotnicza jednostka do której zaciągają synowie szlacheccy na co najmniej 5 lat by wykazać się w rzemiośle wojennym. Formacja ta niestety nie nadaje się do niczego, gdyż lądują tu najgorsi łachmaniarze i nieroby ( czyli tacy którzy nie znaleźli zatrudnienia w armiach prywatnych magnaterii)

W razie wojny magnateria i szlachta morotańska ma obowiązek wystawić wojsko na własny koszt (ilość zależna od posiadanych gruntów). Zagrożenia ze strony sąsiadów i bandytów ( najczęściej nasłanych przez sąsiadów) skłoniły sporą część bogatej szlachty i magnaterii do utworzenia prywatnych armii. Wojska te są zwykle doskonale wyszkolone ( im większy pan tym lepsza armia ) i składają się zarówno z rodzimych szlachciców jak i z najemnych rownoskich centurii, gormijskich strzelców czy orgońskiej ciężkiej jazdy. Największą prywatną armią dowodzą rody Yazgarifów ze Wzgórz ( 10 tys. wojska – ziemie na granicy z Bomborgią i Rownosem ) i Cayronów z Doskary ( 8 tys. wojska – ziemie w okolicach Kramgarii )

Największymi mankamentami armii morotańskiej jest słabe zgranie różnych armii i brak dobrze wyszkolonych dowódców ( choć tradycyjnie drugi syn w rodzinie magnackiej uczony jest na wojskowego)

Ludzie

Społeczeństwo morotańskie charakteryzuje się względnie dużą ilością szlachty ( około 20% ). Większość tego stanu to szlachta biedna mająca bardzo niewielką ziemi ( i tu prawie nie różniąca się do chłopów) lub nawet w ogóle jej pozbawiona. Powyżej stoi szlachta średnia mająca czasem bardzo wiele ziemi i bardzo bogata ( ale nie mająca prawa do tytułu diuka i nazwania się magnaterią) Nad tym wszystkim stoją magnaci (od staromorotańskiego magnatores – czyli „wierni”) którzy trzymają w swoich rękach 70% powierzchni kraju.

Każdy szlachcic niezależnie od swego bogactwa ma prawo nosić miecz (lub bardziej popularną szablę morotańską) oraz prawo służyć ojczyźnie w wojsku. Wzorcowy szlachcic morotański jest człowiekiem honorowym, gościnnym i dumnym ze swego pochodzenia oraz ustroju w którym przyszło mu żyć. Oczywiście szlachcic to też zawalidroga i warchoł. Zapatrzony w siebie, we własne prawa oraz w swój rodowód, który nie rzadko wyprowadza od królów, mistrzów lub nawet bogów.

Jak można było się spodziewać biedna szlachta zaciąga się często na służbę do potężnych magnatów lub biorą od nich ziemię w dzierżawę. Inni żyją albo na swoim albo starają się dostać na służbę królewską. Pozostali starają się żyć z miecza i wyruszają często w odległe części świata by zdobyć bogactwo i sławę.

Poniżej szlachty żyją w Morotanie chłopi ( no i mieszczanie ). Chłopi przywiązani są do pana i ziemi na której mieszkają a w zamian pan obiecuje ich bronić. Mieszczanie są wolni ale na tym kończy się różnica. Morotańczycy nie mają prawie rdzennych korzeniami kupców. Wszyscy przedstawiciele tego zawodu to obywatele Rownosu i Glordonu. W związku z tym obowiązują ich specjalne prawa, którym muszą podporządkowywać się nawet magnaci.

Morotańczycy dzielą swój kraj z inna rasą. Lasy na północy kraju upodobali sobie Nerkai, które osiedliły się tu po Długim Marszu. Większość Nerkai żyje w niewielkich wędrownych komunach z dala od ludzi. Mieszkają w lesie, który daje im wszystko co jest im potrzebne, czasem tylko wchodząc do wiosek by swymi talentami zarobić trochę pieniędzy. Niektóre osiedliły się w miastach obok ludzi, ale nawet wtedy wolą swoje towarzystwo tworząc elfie dzielnice (Nowe Miasto, Mord) Związki pomiędzy ludźmi, a elfami nie są niczym szczególnym (choć wśród chłopów i zabobonnej, biednej szlachty takie związki z rzadka kończą się szczęśliwie) i wielu bogatych (co za tym idzie bardziej kosmopolitycznych) Morotańczyków ma trochę elfiej krwi (na przykład następca tytułu diuka w Koris jest półkrwi elfem) Elfy lubią iluzje, dobrą zabawę (zwłaszcza kosztem nie-elfów) taniec i śpiew. Elfy chronione są prawem królewskim i podlegają własnemu prawu. W sprawach spornych ze szlachtą powinna interweniować rada. Zwykle jednak zatarg taki kończy się rzezią, dlatego elfy starają się wędrować po ziemiach raczej przychylnych im władyków (obecnie księstwa Wzgórz, Koris i Brifis)

Społeczeństwo morotańskie żyje wśród pozostałości dawnej świetności, wśród kurhanów i ruin starych twierdz. Morotańczycy są przesądni i uwielbiają opowieści z dawnych czasów. Dlatego też wielu jest w tym kraju bardów i opowiadaczy zarówno podróżujących jak mieszkających przy dworach. Gościnność Morotańczyków jest przysłowiowa. Tak samo jak ich poczucie honoru.

Wszyscy morotańscy szlachcice potrafią czytać i pisać oraz odrobinkę liczyć. Poza tym mają prawo do nauki wyżej, na uniwersytetach. Podobnie rzecz ma się z mieszczanami. Chłopstwo jest ciemne i nikt nie przejmuje się nimi i nie niesie im „oświaty kaganka”

Ważniejsze miejsca i miasta

Mord – stolica i (nadal) największe miasto Morotanu. Jest to również najstarsze miasto całego kontynentu. Każdy z wielkich rodów ma tu swój pałac. Znajduje się tu Wyspa Upiorów – pozostałość po Wyspie Królewskiej. Dziś nie mieszka tam nikt poza duchami poległych i dziwnymi, służącymi Mrokowi potworami. Znajduje się tu Uniwersytet Morotański na którym uczy się nawet nauk tajemnych, demonologii i geomancji (choć Zakon Skorpiona jest temu przeciwny ). Do niedawna znajdowała się tu też szkoła w której kształcili się magowie Światła. Niestety przed dwoma latami została zniszczona, a grono profesorskie wymordowano. Miało to podobno związek z tym, że przechowywano tam jedną z Siedmiu Ksiąg Okowów. W samym mieście jest niebezpiecznie, zwłaszcza w ubogich dzielnicach ( stanowią większość miasta) gdzie władzę ma Król Żebraków.

Nowe Miasto – olbrzymie miasto nastawione na handel i rozrywkę znajdujące się na skrzyżowaniu Szlaku Rownoskiego. Samo miasto ma 15 tysięcy stałych mieszkańców i zwykle drugie tyle gości. Dwa razy do roku odbywają się tu Targi Miejskie, na których można kupić wszystko od wykałaczki po miecz magiczny i wioskę. Kupcy handlujący podczas Targów Miejskich nie płacą wtedy podatku od transakcji, ceny są więc konkurencyjne. Siedzibę ma tu też Gildia Czarnych Noży – konkurencja dla Król Żebraków.

Kalemegndan – siedziba Zakonu Skorpiona. Znajduje się tu ich centrum szkoleniowe i niewielka szkoła magów. Po zniszczeniu Szkoły w Mordzie to tu przeniosły się niedobitki Magów Światła. Sam zamek znajduje się o dwie godziny jazdy konnej od rogatek Nowego Miasta.

Bazgor – największy port Morotanu, próbujący konkurować (ale słabo) z Trzema Portami Rownosu.

Brifis – port nad Oceanem Południowym. To tu znajdują się dobra Doriana Tolifa zwanego Czarnym Korsarzem, patrona korsarzy Morotańskich i organizatora wypraw do Bomborgii i na Archipelag Południowy.

Suntia – miasto na północy Morotanu. Organizowane są tu doroczne turnieje o Laur Morotanu na który zjeżdżają się rycerze z całego kontynentu. Sama okolica jest bliższa kulturalnie Astmagorii i podbno działa tam nawet grupa patriotów chcąca oderwania od Morotanu ( a tajemnicą Poliszynela jest to że popiera ich sam diuk)

Kramgaria – miasto demonów i jedyne miejsce poza Grgx i Edheldurem gdzie otwarcie czci się Sarhana. Przez środek miasta przebiega rozpadlina prowadząca aż do Krain Demonów ( tak przynajmniej mówią) Miasto podzielone jest pomiędzy różnych władyków dlatego też nikomu nie udało się jeszcze wyprowadzić ataku na Morotan. Z drugiej strony Morotan jest zbyt słaby by samemu poradzić sobie z mieszkańcami.
Charakterystyki

Pochodzenie	Str	Dex	Con	IQ	Wis	Cha	Bonusowy feat	Umiejętności
Morotan	-	-	-	-	-	-	Iron Will	Knowledge (legends), dowolna

Specjalne profesje prestiżowe

Szermierz morotański, Opowiadacz
Specjalne

Morotański szlachcic ma prawo niezależne od profesji do wzięcia klasy morotański szlachcic, które wzięcie obrazuje młodzieńcze nauki. Klasy brać nie trzeba w końcu nie każdy jest wierny etosowi morotańskiego szlachcica.

Morotański Szlachcic

HD: d10

Wymagania

Pochodzenie: Morotan

Specjalne: wydanie jednego (lub więcej) punktusia na pochodzenie szlacheckie

Umiejętności klasowe ( 2 + Int + 5 punktów tylko na umiejętności klasowe, ranki klasowych umiejętności rosną o 2 poziomy a nie o 1 na każdym poziomie)

Ride, knowledge (nobility), bluff, diplomacy, spot, knowledge (arcane),

Biegłości w broni i zbrojach

Morotański szlachcic posiada biegłość w broniach prostych. Otrzymuje dodatkowo biegłość w sejmitarze, rapierze, mieczu długim i toporze bojowym , a także Chodzenie w lekkich pancerzach.

Level	Attack Bonus	Fortki	Reflex	Will	Umiejętności Specjalnie
1	+1	+2	+0	+2	Exotic Weapon – Szabla mrotańska. SF-Ride, Mocna głowa, Język - staromorotański

Nowa broń

Nazwa	Obrażenia	Krytyk	Przyrost zasięgu	Ciężar	Rodzaj
Szabla morotańska	K8	18-20 / x2	-	1,5 kg	Kłute i cięte