52
PROZA
PROZA
324 Dekabr 2013
Günlərin birində cənab Remo itinə nifrət etdi. Gönüqalın insan deyildi, amma arvadı öləndən sonra
daxilində nələrsə çatladı. Bu dul kişinin yalnız bir iti qaldı. Mops-şnops it cinslərinin qarışığından
yaranmış yarasa qulaqlı bu qara kök it, hansısa bir topu və ya çubuğu atdıqda, cəld qaçıb geriyə
gətirdiyindən, Bumeranq sözünün qısaldılmış forması olan Bum adına layiq görülmüşdü.
Bir zamanlar cənab Remo və Bum birlikdə payi-piyadə gəzər, bəşəriyyətdən, heyvan dünyasından
söhbət edər, Dekartdan tutmuş Lessiyə qədər bütün məsələləri müzakirə edər, qarşılıqlı anlaşma
şəraitində yaşayardılar. Daha danışmırdılar. Cənab kresloda oturub, gözlərini boşluğa zilləyir, Bum
isə sahibinin ayağına sərilib, sərhəd tanımayan sevgi dolu baxışlarla sahibinə baxırdı. Cənab Remo itin
sədaqətli və etibarlı baxışlarına nifrət edirdi.
İtkilərdən, yalqızlıqdan, ağrılardan ibarət həyatda arabir quyruğunu yelləyən, sevincindən
zingildəyən, ucu-bucağı görünməyən tüklü məhəbbətiylə boşalmış evi dolduran bu yöndəmsiz
varlığın bu dəhşətli dünyada nə xeyri dəyə bilərdi?
Sahibi itini daha yemləmirdi. İki gün itini yeməksiz qoydu. Bum isə məhəbbətiylə sahibini təngə
gətirirdi. Cənab Remo yemək üçün masa arxasında əyləşərkən, it heç nə istəmirdi, heç masaya da
yaxınlaşmırdı. Maraqla sahibini izləyən Bumun gözlərindən bunu oxumaq olardı: “Sahibimin yemək
yeməsi mənim üçün kifayətdir. Əgər sahibim doydusa, onda mən də toxam”. Sahibi ağzını
marçıldadıb yedikdə, Bumeranqın baxışları ülviləşirdi. Yemləmək zamanı gələndə isə, Bum cəld
kasaya tərəf qaçmırdı, təmkinlə və minnətdarlıq duyğusuyla quyruğunu bulayır, sanki demək
istəyirdi: “Əgər məni çörəklə sınağa çəkirsənsə, demək belə lazımdır. Yada saldığın üçün təşəkkür
edirəm sənə, ey mənim sahibim”.
Cənab Remo bəlkə də vicdan əzabından xəstələnmişdi. Hərarəti qalxdığından, Bum sahibinin
yatağından ayrılmırdı. Gecə sayıqlayıb oyanan Remo sevgi dolu bərəlmiş gözləriylə sahibinə baxan,
qulaqlarını antena sayağı dimdik qaldırmış itini gördü. İt sanki deyirdi: “Əgər ölüm sənə
yaxınlaşmağa cürət etsə, didim-didim parçalayaram ölümü, ey mənim sahibim”. Vaxt ötdükcə cənab
Remonun itin sonsuz sevgisinə nifrəti amansızcasına artırdı. Dörd gün ərzində itini küçədə
gəzdirmədi.
Cümə günü Bum eyvanın qapısını araladı və içəri keçib, utana-utana sidiyini boşaltdı. Maddələr
mübadiləsi iyirmi damcı sidik ifrazıyla, mədəsini boşaltması isə noxud dənəsi boyda nəcislə
Stefano Benni müasir italyan yazıçısıdır. 1947-ci ildə
İtaliyanın Boloniya şəhərində doğulub. “Yer Kürəsi” adlı ilk
romanı 1994-cü ildə çapdan çıxmışdır. 1994-cü ildə
"Feltrinelli" nəşriyyatında çap olunmuş, iyirmi yeddi
hekayənin yer aldığı “Sonuncu göz yaşı” kitabında Stefano
Benni televiziyanın insanlara kütləşdirici təsirini qrotesk
üslubda lağa qoymuşdur. Müəllifi olduğu “Hürküdülmüş
gülməli pəhləvanlar” kitabı əsasında 1998-ci ildə “Qoca
heyvanlar üçün musiqi” filmi çəkilmişdir. “La Repubblica”,
“Il manifesto”, “Panorama” və digər italyan qəzetləri ilə
əməkdaşlıq edir. Yaradıcılığı İtaliyanın bir neçə ədəbi
mükafatına layiq görülmüşdür
Stefano Benni
BUMERANQ
(
)
Hekayə
53
324
Dekabr 2013
məhdudlaşdı. İt ulamırdı, hansı vəziyyətdə olduğunu sahibinə heç zaman bildirmirdi. Aradabir
pəncərədən bağçaya baxır, köksünü ötürüb qüssəli-qüssəli ah çəkirdi.
Sahibi sağalıb ayağa durduğunda heç bir səbəb olmadan itini təpiklədi. Bum çarpayının altında
gizləndikdə, cənab Remo tutduğu işdən xəcalət çəkdi. İti yanına çağırdı, it yaxınlaşdı. Sahibi saxta
məsumluqla itini tumarlayıb dedi:
- Bum, səndən qurtulmalıyam. Təəssüf edirəm, amma daha qayğı göstərə bilmərəm sənə. Bu bir
yana qalsın, nifrət edirəm sənə, bunu anlamağın müşküldür.
İt sonsuz sevgiylə və sədaqətlə baxırdı sahibinə.
Cənab Remo bu iti nəyə görə axı itlər sığınacağına və ya hansısa tanışlarından birinə vermədi? Yəqin
həm tənbəlliyindən, həm də arvadının sözlərini xatırladığından. Arvadı Dora hələ sağlığında demişdi:
“Remo, ölüb eləsəm, xahiş edirəm, itimizi tullama”. Remo arvadının bu sözlərinə acıqlanıb, ürəyində
fikirləşmişdi: iti tullamaq kimi bir rəzilliyə əl atacağım hardan gəldi ağlına bu arvadın?! Amma kasıb
Dora ərinin qəddarlığından xəbərdar idi.
Doranın ölümünü Remo xəyanət saydığından, itdən qurtulmaqla taleyindən intiqam almağa
çalışırdı. Maşınına oturub, Bumeranqı şəhər kənarında birgə oynadıqları çəmənliyə apardı. Əvvəllər
də iti bu çəmənliyə gətirmişdi ki, iradəsinə güvənib çıxıb getsin. Sahibi arxada, it isə irəlidə gedirdi.
Bumun ritmsiz yerişinə Remo çoxdan diqqət kəsilmişdi. Hər on addımdan bir Bum dal pəncəsini
qaldırıb axsayır, sanki alışıb-yanan yerin üstüylə addımlayırdı.
Hələ arvadının sağlığında itin bu cürə yerişində baməzəlik, həlimlik duyardılar. İndiysə Sahibi itin
şişman arxasının yırğalanmasına nifrətlə tamaşa edirdi. Bumun maraq dolu baxışlarından
uzaqlaşmaq üçün onu ağaca bağlayıb, arxaya çönmədən, çıxıb getdi.
Evə qayıdıb, cidd-cəhdlə nahar hazırlamağa girişdi. Çoxdan yemək bişirmirdi. Bumun kasasını
təpiklə küncə itələdi, xaltasını götürüb zibil vedrəsinə atdı.
Gecə saat üçdə taqqıldayan qapı səsinə oyandı. Bumeranq idi. Kir-pasaqlı, bədəni islaq it sevincdən
uçunmuş gözləriylə sahibinin qarşısında tullanıb-düşüb evə keçdi. İt heç nədən şübhələnmirdi.
Sadəlövh canında xəyanətə yer yox idi.
Cənab Remo o gecəni hirsindən yarıyuxulu-yarıoyaq vəziyyətdə keçirdi. Suitilərin amansızcasına
qətliamı, qıvrımtüklü it cinslərinin yunundan hazırlanmış papaqlar girirdi yuxusuna.
Ertəsi günün axşamı Remo iti maşına qoydu, yüz kilometr yol qət edib, maşını saxladı, yolüstü
kafenin avtodayanacağında iti tək-tənha qoyub getdi. Şəhərə qayıdıb, bütün Amerika sakinlərini
vahiməyə bürüyən dirilmiş bədheybətdən bəhs edən kinoya baxmağa getdi. Kinonun bir epizodunda
bədheybətin quyruğuyla döyəcləməsi, Bumeranqı xatırlatdı Remoya. Bədheybəti reaktiv mərmilərlə
və ölümcül zəhərlərlə məhv elədilər. O gecə mışıl-mışıl yatdı cənab Remo. Ertəsi gün supermarketdə
Bumeranqın rəfiqəsi Tommazinanın sahibəsiylə qarşılaşdı.
- Bəs Bum hardadı?
- Təəssüf, bilmirəm - Cənab Remo əlini yelləyib dedi. Xanım canıyananlıqla köksünü ötürdü.
Nəzakət nümayiş elətdirib, daha heç bir sual ünvanlamadı Remoya. Əlinə toxunub dedi:
- Nələr çəkdiyinizi təsəvvür edirəm!
- Elədir... - Cənab Remo cavab verdi.
Əlində bazarlıq zənbili evə qayıtdı. Pilləkənlə qalxarkən, eşitdiyi səsi dünyada heç bir səslə səhv
salmaq mümkün deyildi.
Mərmər üzərində gəzişən caynaqların çıxardığı qıcırtı səsi.
Dəhlizdə sahibini gözləyirdi Bumeranq.
Cənab Remo ayaqyoluna keçib, bütün günü unitazın qapağı üstündə əyləşdi. Tutqun qapı