..., Qərbdə İslamın təbiəti barədə bir sıra anlaşılmazlıqlar olsa da, mədəniyyətimizin və sivilizasiyamızın İslam dünyasına nə qədər çox borcu olduğunu unutmamalıyıq.
Prins Çarlz
Çağdaş Şərq və Qərb dəyərlərini müqayisə etmək, onların nisbəti və optimal münasibət formaları haqqında fikir yürütməzdən əvvəl bu dəyərlərin hansı tarixi inkişaf yollarını keçməsinə və tarix boyu hansı nisbətlərdə olmasına qısa nəzər salaq.
Elmin, mədəniyyətin, ilk bəşəri dəyərlərin beşiyi olmuş Qoca Şərq e.ə. I minilliyin I yarısında öz əvvəlki inkişaf tempini və öncül mövqeyini tədricən itirmiş, Qədim Yunanıstan elm və mədəniyyətin inkişafı sahəsində irəli çıxmışdır. Lakin antik sivilizasiya boş yerdə yaranmamış, Qədim Şərq sivilizasiyasından bəhrələnmişdir. Roma imperiyasının süqutu ilə bəşər tarixində misilsiz rol oynamış antik elm və mədəniyyət də süquta uğramışdır. Lakin imperiyalar dağılsa da onlardan miras qalmış dəyərlər tarixin yaddaşına köçərək yenidən dirçəlmək üçün əlverişli məqam gözləmişdir.
Antik sivilizasiyadan sonra bəşər tarixində ən parlaq dövr İslamın yaranması ilə başlanmışdır. Elm və mədəniyyətin inkişaf mərkəzi yenidən Şərq dünyasına köçmüşdür. Bu dövrdə İslamla sıx surətdə bağlı olan yeni sivilizasiya dalğası özündən əvvəlki elmi nailiyyətlərin, mədəni-mənəvi dəyərlərin dağılmasına yol verməmiş, onları qoruyub saxlamış, inkişaf etdirmiş və Qərb dünyasının yeni intibahı üçün zəmin yaratmışdır. Renessans rüşeymi məhz bu zəmində pöhrələnmiş və Qərb sivilizasiyasının əsası qoyulmuşdur. İndi bir çox tədqiqatçılar artıq Qərb sivilizasiyasının da tənəzzülündən, süqutundan danışırlar.
Beləliklə, tarixə ötəri ekskurs göstərir ki, ictimai tərəqqidə hər bir yeni inkişaf dalğası Şərq və Qərb dəyərlərinin sintezi sayəsində mümkün olmuşdur. Lakin təəssüf ki, estafet Qərbə keçdikdən sonra Şərq ölkələri müasir dövr üçün məqbul olan yeni bir sintezin formulunu hələ də tapa bilməmişdir. Düzdür, lokal miqyaslarda, məsələn, Yaponiya timsalında belə optimal sintez nümunələri mövcuddur, lakin bu proses hələ qlobal miqyas almamışdır.
Əgər “sivilizasiya” anlamı dini dəyərlərlə sıx bağlı olsaydı, onda müxtəlif dinlərə uyğun olaraq müxtəlif sivilizasiyalardan danışmaq olardı. Onda xristian sivilizasiyası “İncil”lə, islam sivilizasiyası “Quran”la yaşıd olardı. Və ancaq bu halda, dini-əxlaqi dəyərlər ön plana çəkildikdə, müəyyən dövrlər üçün geriyə hərəkətdən də danışmaq olardı. Çünki bəşəri inkişafın bir çox mühüm mərhələləri, həm də məhz sivilizasiya anlamı ilə daha çox səsləşən mərhələləri dini dəyərlərə yaxınlaşmaq deyil, onlardan uzaqlaşmaq meyli ilə bağlıdır.
Sivilizasiyanın əsas şərti kimi şəhərlərin və ilk dövlətlərin yaranmasını götürsək onun yaşı qədim Şərq tarixi ilə başlanardı. Yaxud sivilizasiya üçün ilkin şərt “Homo sapiens”in formalaşması və ilk əmək alətlərinin düzəldilməsini götürsək, sivilizasiyanın yaşı tarixin özü ilə eyniləşərdi. Çünki belə başa düşüldükdə, sivilizasiyadan ancaq tarixdən əvvəlki dövr üçün danışmaq olmaz.
Lakin biz sivilizasiyanın ənənəvi və bizim fikrimizcə daha düzgün anlamından çıxış etsək, o, milli və ya dini səciyyə daşımaqdan daha çox ümumbəşəri səciyyə daşıyır. Sivilizasiyanın əsasında əmək bölgüsü dayanır. Bir-birini təkrarlayan insanlardan dayanıqlı olması üçün insanlar fərqlənməli və bir-birini tamamlamalı idilər. Hər bir insanı bütöv, mükəmməl, özünə qapanan sistem kimi görmək istəyən Şərq idealı Qərbin dar ixtisaslaşma ilə yarımçıqlaşmış insanların müəyyən qayda ilə birləşməsindən alınan yeni ahəng, yeni kamillik, lakin artıq fərdi deyil, ictimai kamillik idealı ilə bir o qədər də uzlaşmır.
Bizcə, sivilizasiyanın istiqaməti insandan cəmiyyətə doğru yönəlmişdir. Sivilizasiya hər şeydən öncə cəmiyyətin təşkilatlanması və kamilləşməsi prosesidir. Bu baxımdan onun Şərq dəyərləri ilə müqayisəsi ilk növbədə cəmiyyətlə insanın münasibətini xatırladır. Kamil cəmiyyətə doğru gedən vahid, bütöv bir proses və kamil insan idealının gerçəkləşmə cəhdlərindən ibarət mənəvi intibahlar və sıçrayışlar toplusu...
Əlbəttə, hər bir real hadisə yeganə bir mahiyyətdən yox, müxtəlif səviyyəli və çeşidli mahiyyətlərin qarışığından ibarət olur. Məhz ona görə də hadisələr səviyyəsində elmi söhbət aparmaq mümkün deyil. Sivilizasiya da böyük miqyaslı, mürəkkəb ictimai hadisə olmaqla hər hansı bir xalis ideyanın (mahiyyətin) maddi təcəssümündən fərqlidir. Lakin bununla belə o Şərq dəyərləri ilə müqayisə olunarkən daha çox dərəcədə bir Qərb hadisəsi kimi özünü göstərir. Düzdür, sivilizasiyanın əsası Şərqdə qoyulmuşdur, lakin mahiyyətcə o, daha çox Qərb hadisəsidir. Necə ki, xristianlıq əsasən Qərbdə yayılsa da, mahiyyət etibarı ilə Şərq hadisəsidir. Bu baxımdan, biz “İncil”lə və “Quran”la başlayan dəyərləri öz aralarında tərəfmüqabil kimi deyil, sivilizasiya ilə tərəf müqabil olan eyni dəyərlər sistemi kimi götürməyin tərəfdarıyıq. Əlbəttə, buradakı “eyniyyət” nisbi xarakter daşıyır, belə ki, xristianlıq və islam öz aralarında müəyyən fərqlərə malikdir. Lakin böyük miqyasda yanaşdıqda və sivilizasiya ilə qarşılaşdırıldıqda onlar hər ikisi bir din olaraq məhz Şərq dəyərlərini təmsil etməklə vahid cəbhədə dayanmağa məhkumdurlar.
Müasir dövrdə ən aktual problemlərdən biri milli özünütəcrid və qloballaşma arasındakı optimal nisbətin tapılmasıdır. Qloballaşma prosesi elm, texnika, texnologiya ilə – ümumbəşəri dəyərlərlə yanaşı milli kimliyi müəyyən edən mədəni-mənəvi amillərə də sirayət etməyə cəhd göstərir. İstər düşünülmüş şəkildə, istərsə də qərəzsiz olaraq – fərqi yoxdur. Belə bir şəraitdə ilk növbədə nələri qorumaq lazım olduğunu, məhz hansı məsələlərdə məqsədyönlü surətdə ənənəçi, konservator olmağın labüdlüyünü məhz ziyalılar müəyyənləşdirməlidir. Yeri gəlmişkən əsrin əvvəlində bizim böyük ziyalılarımız orientir kimi “türkçülük, islamçılıq və müasirliyin vəhdəti” prinsipini tövsiyə edirdilər.
Bizcə, ilk növbədə meyarlar müəyyənləşməlidir. İdeal halda biz özümüzü necə təsəvvür edirik və ya bizim milli-mənəvi idealımız nədən ibarətdir? İndi biz hansı real durumdayıq və daşıdığımız hansı keyfiyyətləri məhz milli səciyyə kimi qiymətləndirmək olar? Keçmişə də məhz bu real durum və ideal prizmasından, onun əsasında formalaşan meyarlardan çıxış edərək yanaşmaq lazımdır. “Soykökə qayıdış” çağırışında qorxulu olan məqam bundan ibarətdir ki, biz keçmişimizdə olan istənilən keyfiyyəti milli invariant kimi və pozitiv cəhət kimi qəbul edə bilmərik. Həqiqi milli keyfiyyətlər milləti yaşadan, onu inkişaf etdirən keyfiyyətlərdir. Bu baxımdan keçmişimizdən qalan, lakin tərəqqiyə deyil, tənəzzülə xidmət edən cəhətləri yaşatmaqdansa onlardan xilas olmaq yolu tutulmalıdır. Lakin biz yenə də nəyin pozitiv, nəyin həqiqi, nəyin saxta olduğunu aydınlaşdıra bilmək üçün keçmişdən daha çox bu günümüzə və gələcəyimizə, milli-mənəvi idealımıza xidmət etməliyik.
Ərazinin tarixi, xalqın tarixi, millətin tarixi, dövlətin tarixi fərqləndirilmədən məsələyə milli şüur prizmasından baxmaq çətindir. Minilliyin və yüzilliyin əsas səciyyələrini vermək üçün əvvəlcə bütövlükdə tarixi inkişaf prosesi heç olmazsa ən ümumi şəkildə nəzərə alınmalıdır. Etnik qrupların bütöv bir millət halında formalaşması prosesi daha çox dərəcədə əvvəlki minilliklərə aid bir məsələdir. Son minillik Azərbaycanda etnik-milli baxımdan türk təfəkkürü və türk həyat tərzi ilə; dini müstəvidə yanaşdıqda isə islam mənəviyyatı və islam düşüncə tərzi ilə səciyyələnir. Beləliklə, yola saldığımız minillikdə Azərbaycan xalqının mentaliteti türkçülük və islamçılığın üzvi vəhdəti, sintezi şəraitində formalaşmışdır. Lakin bu böyük əsas prosesə ayrı-ayrı dövrlərdə kənar amillər təsir göstərmişdir. Bu baxımdan, axırıncı yüzillik daha çox Rusiya amilinin əlavə olunması ilə səciyyələnir. Rusiya amili isə öz növbəsində iki istiqamətə ayrıla bilər. Birincisi, imperiya siyasətindən gələn neqativ təsir; anti-milli, anti-türk siyasəti. İkincisi, ümumbəşəri dəyərlərlə əlaqə baxımından pozitiv məqamlar, Qərbə açılan pəncərə, Qərb sivilizasiyası ilə tanışlıq. Bu amil axırıncı yüzilliyin həm inqilabaqədərki dövrünə, həm də sovet perioduna aiddir. Sovet periodunun əvvəlki rus təsirindən əsas fərqləri isə buraya həm də anti-islam və ümumiyyətlə, ateizm siyasətinin əlavə olunması, şüurların ideologiya çərçivəsinə salınması, digər tərəfdən isə əhalinin savadlılıq dərəcəsinin artması ilə əlamətdardır. Son yüzilliyin axırıncı on ili isə milli şüurun intibahı və milli özünüdərk istiqamətində axtarışlarla əlamətdardır. Belə ki, yeni yüzilliyə biz milli özünüdərk və milli dövlət quruculuğu əzmi ilə, dövlətçilik təfəkkürünün intibahı şansı ilə qədəm qoyuruq.
* * *
Çox vaxt Avropa ölkələrinin elm və texnologiya sahəsində inkişaf etməsi, İslam dünyasının isə müqayisədə geri qalması faktından çıxış edərək bunu xristianlıq və islam dini ilə əlaqələndirməyə çalışırlar. Elmi təhlil əvəzinə ideologiyalaşdırılmış, psevdoelmi mülahizələr söylənməsinə tez-tez rast gəlmək olur. Lakin XX əsrin Parsons, Hantinqton kimi görkəmli sosioloqlarının da bəzən belə mövqedən çıxış etməsi təəccüb doğurmaya bilmir.
Əslində, xristianlığın da, islamın da elmə münasibəti yaxşı məlumdur. Xristianlıq yarandığı vaxtdan azadfikirliyin və elmi tədqiqatın əleyhinə olmuşdur. Xüsusən, xristianlıq sosial bir hadisə kimi formalaşdıqdan sonra din xadimləri özlərinin cəmiyyətdəki mövqeyini qoruyub saxlamaq üçün onların doqmalarından kənarda hər nə varsa qeyri-qanuni və qəbahət hesab etmişlər.
İnkvizisiya məhz xristianlığın törəməsidir.12
İslam isə yarandığı vaxtdan nəinki elmə qadağa qoymamış, hətta insanları elmi fəaliyyətə sövq etmişdir. İslam dini öz təsir dairəsini də daha konkret müəyyənləşdirmiş, insanların ancaq mənəvi aləmi və həyat tərzini müəyyən etməklə, onların peşə və ixtisas fəaliyyətlərinə bilavasitə nüfuz etməyə çalışmamışdı. Məhz buna görə də İslamın yarandığı və yayıldığı ilk əsrlərdə elm sürətlə inkişaf etmiş və əvvəlcə ərəb ölkələri, sonra isə bütün islam dünyası elmin inkişaf səviyyəsinə görə dünyada ən qabaqcıl mövqe tutmuşlar. Böyük din xadimləri eyni zamanda böyük elmi kəşflər etmiş, elmin bir sıra sahələrini inkişaf etdirmişlər. Əl-Kindi, Əl-Xarəzmi, Fərabi, Biruni, Ömər Xəyyam, İbn-Sina, Nəsirəddin Tusi, İbn-Ruşd, Uluğbəy və s. riyaziyyatın, astronomiyanın, mexanikanın, fiziologiyanın, təbabətin, fizikanın, kimyanın inkişafında misilsiz xidmətlər göstərmiş və bir çox sahələrdə müasir elmin təməlini qoymuşlar. Bu həmin dövr idi ki, Roma imperiyasında xristianlıq qəbul olunduqdan sonra elm və mədəniyyətin, texnologiyanın inkişafında min illik bir pauza yaranmışdı və antik elmin və mədəniyyətin estafetini ərəblər əllərinə götürmüşdürlər.
Ancaq Xristianlığın yaranmasından 1400 il, İslamın yaranmasından isə 700 il keçdikdən sonra dünyada elmi-texniki inkişafın, sivilizasiyanın gedişatında yeni bir dönüş yaranmağa başladı. Bu, Avropada renessans dövrü idi. XV-XVI əsrlərdə Avropa xristianlığın ehkamları ilə daban-dabana zidd yeni düşüncə tərzinə hamilə olmuşdur. İnkvizisiya ilə azad fikirliliyin iki-üç əsrlik qanlı mübarizəsi, nəhayət ki, elm və dinin bir-birindən ayrılmasına və yeni düşüncənin, yeni Avropanın doğulmasına gətirib çıxartdı. Yeni Avropanın təməlçilərindən biri olan Frensis Bekon artıq xristian ideoloqu deyildir. Avropada xristian ehkamlarından kənarda tamamilə müstəqil bir həyat başlanırdı. Xristianlıq isə daha çox dərəcədə simvolikləşdirilərək, ayrı-ayrı şəxslərin vicdan işi kimi məhdud dairəyə salınmış, dövlət işindən və ictimai tərəqqinin aparıcı xəttindən uzaqlaşdırılmışdır.
Məhz elmin dindən azad olaraq tam müstəqil ictimai hadisə kimi formalaşması, insanların ikiləşməsi və elmə münasibətlə dinə münasibəti öz daxillərində ayrı-ayrılıqda yaşatması elmin tam azad inkişafı üçün meydan açan amillərdən biri oldu.
Şərqdə isə din elmə aşkar şəkildə mane olmadığından, onlar hələ də birlikdə addımlayır. Məhz İslam dininin elmə qarşı loyallığı, liberallığı, dözümlülüyü elmin uzun əsrlər boyu dinin təsir dairəsində qalmasına imkan yaratmışdır. Dində heç də düşmən görməyən elm onun sərhədlərindən çox da kənara çıxmağa ya çalışmırdı, ya da... Sonrakı əsrlərdə üləmalar peyğəmbərlərdən daha çox «dindarlıq» nümayiş etdirərək, insanları dini ehkamlardan daha çox asılı vəziyyətə salmaq üçün özlərinin düzəltdikləri, icad etdikləri yeni qaydalar və qadağalarla ağırlaşdırmışlar. Eyni hal xristianlıqda da baş verdiyindən «Roma Papasından daha çox katolik olanlar» haqqında məşhur frazanın yaranmasına səbəb olmuşdur. Nəticədə mahiyyət etibari ilə elmə qarşı olmayan islam dini də getdikcə mürtəce rol oynamağa başlamış və elmi öz hüdudları çərçivəsində saxlamağa çalışmışdır.
Bəli, nə qədər paradoksal görünsə də, Şərqdə elmin geniş asfalt yola çıxa bilməməsinin səbəbi islamın elmə düşmən mövqeyi deyil, əksinə, yaxşı münasibət bəsləməsi idi. Və bu yaxşı münasibət elmin dindən tamamilə imtina edərək, yeni sürət yoluna çıxmasına imkan verməmişdir.
Bəli, elm mahiyyəti etibarilə dindən fərqli bir hadisədir. O, dinə zidd deyil, sadəcə olaraq, dindən fərqli bir müstəvidədir. Əslində, onlar bir-birinə qarşı dayanmamalıdır, çünki onların yolu kəsişmir, toqquşmur. C.Əfqani Şərqdə elmə münasibətin necə yolverilməz bir məqama çatdığını vurğulayaraq yazır ki, dinlə bağlı tədqiqatların xüsusi elm sahəsi kimi ön plana çəkilməsi və dəqiq elmlərin «Avropa elmləri» kimi dəyərləndirilməsi əslində müsəlman dünyasının özünü ümumbəşəri elmi tərəqqidən ayırmasına gətirib çıxarır. Belə birtərəfli mövqe əslində orta əsrlərdə ərəbdilli təbiətşünas alimlərin dünya elminə verdiyi töhfələrdən də könüllü surətdə imtina edilməsi deməkdir.
Elm ilə din arasında ziddiyyət, qarşıdurma o zaman yaranır ki, elm öz yolundan kənara çıxaraq inamı əvəz etmək istəyir, Allahın varlığını və ya yoxluğunu isbat etmək iddiasına düşür. Digər tərəfdən, din də o zaman elmə qarşı çıxır ki, özünün bir inam hadisəsi olduğunu unudaraq idrak hadisəsi kimi çıxış etməyə çalışır və dünyada gedən proseslərin izahını vermək iddiasına düşür.
Bəli, idrak və inamın hər biri öz işi ilə məşğul olduqda gözəldir. Başqasının sahəsinə keçdikdə isə mürtəceləşirlər. (Bu iki sahənin qarşılıqlı əlaqəsi isə elmin və dinin yox, fəlsəfənin problematikasına aiddir.)
Bəlkə də, öz mahiyyətlərinə istinad etsəydilər, nə elm dinin işinə, nə də din elmin işinə qarışardı. Lakin onlar sosial hadisəyə çevrildikdən sonra, həmin sosial qurumların və onları təmsil edən insanların mənafeləri, şəxsi maraqları bu qarşıdurmanın yaradılmasına gətirib çıxarmışdır...
Bu prosesləri istər sosial, istərsə də qnoseoloji müstəvidə izah etmək çətin deyil. Lakin nə üçünsə hələ də müsəlman ölkələrində müəyyən ideoloqlar həyatın bütün sahələrini dinlə əvəz etməyə çalışır, dini insanın fərdi mənəviyyatından kənara çıxararaq sosiallaşdırır, siyasiləşdirir, ideologiyalaşdırırlar. Bir sözlə, dini öz şəxsi maraqları üçün alətə çevirirlər. Qərbdə də dövlətin və elmin dinlə əlaqəsi çoxdan kəsildiyi halda, elə ideoloqlar çıxır ki, onlar tərəqqinin səbəbini öz dinlərində, başqalarının geriliyinin səbəblərini də onların dinində “axtarırlar”. Lakin bu axtarışların elmdən uzaq, ideoloji yönümü şübhəsizdir.
Bizcə, dinlərin ideoloji və siyasi məqsədlər üçün istifadə olunmasının qarşısı mütləq alınmalıdır. Qarşısı alınmasa – bütün tərəflər ziyan çəkəcək. Bəşəriyyətin qalxmış olduğu yeni imkanlardan yeni səlib yürüşləri və yeni qlobal inkvizisiyalar üçün istifadə edilməsi yolverilməzdir.
Şərq ruhu
Ruh hələ o dərəcədə mücərrədləşməmiş,
təbii başlanğıcından ayrılmamışdı.
Hegel
Kimin ki, qəlbində insani ləyaqət hissi şölələnir, o hələ böyük xarüqələr yaratmaq imkanını itirməmişdir. Lakin, digər tərəfdən, o bəlkə də bu hissin təhqir oluna biləcəyindən qorxaraq, bu şölələrin sönə biləcəyindən qorxaraq, həyatda fəal mövqe tuta bilmir, mübarizlik ruhunu itirir, şəxsi ləyaqətinin passiv mühafizinə çevrilir.
Lakin insan küləklərə, dalğalara qarşı getməkdən çəkinməməlidir. O inanmalıdır ki, harada isə sönməyən bir atəş var. Və nə vaxtsa külək güc gəlsə və qəlbin incə, xəfif alovunu söndürsə, o yenidən həmin ocağın köksünə sığınacaq və ondan atəş alacaqdır.
Milyon illər davam edən əməli fəaliyyət prosesində insanda heyvani instinktiv hisslərdən fərqli olan nəcib və ali hisslər – insani hisslər yaranıb və bu hadisə bəşər tarixinə «Şərq ruhu» adı ilə daxil olub. Həmin ruhu ata-babalarımız bir məşəl kimi nəsildən-nəslə ötürüb yaşadıblar.
Əsrlər ötüb, nə vaxtsa əzəmətli, lakin buz kimi soyuq olan ağıl dəryasının təlatümləri sahili bürüməyə başlayıb və bütün alçaq sahələrdəki alovların üzərinə su çiləyib, onları söndürüb. Atəşlər söndü, ehtiraslar cilovlandı, meydanı mücərrəd təfəkkür tutdu. Bu hadisə bəşər tarixinə «Qərb ruhu» adı ilə daxil olub.
Lakin Qərb ruhu alçaq əraziləri sulara qərq etsə də, uca zirvələrə qalxa bilməyib. Uca zirvələrdəki ocaqlar toxunulmaz qalıb.
Hamıda potensial imkan şəklində həm primitiv, həm də ali, həm mənfi, həm də müsbət hisslər var. Lakin tərbiyə, mühit, hakim ruh bunlardan hansını isə canlandırır, gerçəkliyə çevirir, digərləri isə passiv imkan şəklində qalır. Necə ki, elə yazılar olur ki, onu yalnız alovda isindirəndə oxunmağa başlayır, eləcə də qəlbimizin potensial hisslərini müəyyən bir canlı təsir, müəyyən bir atəş öz hərarəti ilə isindirərkən, onlar oyanır, fəal qüvvəyə çevrilir, «cahanda kamalın qalib gələcəyinə» əminlik yaranır.
Bu sönməyən atəş, bu insani ləyaqət şöləsi əsrlərdən bizə miras qalmış mənəvi sərvətlərimiz, adət-ənənələrimiz, dini-əxlaqi dəyərlərdir. Onu intellektual inqilabın tufanlarından, robot erasının buz kimi soyuq nəfəsindən qorumaq vəzifəsi böyük bir sivilizasiyanın, müqəddəs bir ruhun “olum, ya ölüm” məsələsidir, üçüncü minilliyin əvvəlində Şərq xalqları qarşısında duran ən böyük tarixi missiyadır.
Qərb dənizində batmamaq, yaxşı üzə bilmək üçün intellekt gəmisi lazımdır. Şərq intellektdən heç vaxt korluq çəkməyib. Lakin Şərqdə ənənəvi olaraq hərə öz gəmisi ilə üzməyə çalışıb. Birləşib böyük gəmi düzəltmək istəməyiblər. Öz gəmisini qura bilməyənlər suya qərq olublar.
(Deyirlər ki, Şərq adamların sayına görə Qərbdən üstündür. Lakin Qərbdə buz kimi soyuq nəfs dalğaları üzərində böyük ictimai gəmilər üzür. Şərqdə isə öz şəxsi gəmiləri ilə möhtəşəm dalğalara sinə gərib üzənlər azlıq təşkil edir).
Digər tərəfdən öz kiçik şəxsi gəmilərində üzənlər Qərbin böyük gəmiləri ilə qarşı-qarşıya gəlməmək üçün onların dalınca üzmək məcburiyyətindədirlər.
Böyük dalğalar Şərqin alçaq təpələrdəki məşəllərini suya qərq edib. Ancaq uca zirvələrdəki alov hələ də şölələnməkdədir və yalnız nəfs dalğalarının fövqünə qalxanlar bu sönməz ruha qovuşa bilərlər.
Orta əsrlərdə məhz nəfsin əql vasitəsilə məhdudlaşdırılması, idarə olunması, insanın düşüncəli bir varlıq olaraq öz bədəni və instinktləri üzərində qələbəsi uğrunda mübarizə getmiş və bu proses fərdi miqyasdan çıxaraq bir ruhani hərəkat səviyyəsinə qalxmışdır. Sufizm də bu hərəkatın nəzəri əsası kimi formalaşmışdır. Lakin bu təlimi sadəcə nəzəriyyədən fərqləndirən əsas cəhətlərdən biri də budur ki, burada ideya həyat tərzi ilə çulğalaşır, vəhdətdə olur.
Şərq kimi tanıdığımız sosial fenomen əvvəlcə fərdi-mənəvi bir fenomen kimi formalaşır. Şövqlü fəlsəfi təlim, dərin dini hiss və onlara tabe etdirilmiş solğun cismani həyat vahid fenomendə – şərqliliyin mahiyyətində qovuşur. Əmin ər-Reyhani «Mən Şərqəm» şerində şərqliliyin mahiyyətini bir neçə baxımdan təqdim edir. Aida İmanquliyeva onun yaradıcılığını tədqiq edərkən məhz bu məqamları ön plana çəkir və həmin şerin geniş təhlilini verir.
Mən Şərqəm,
Mən Allahın ilk yaratdığının təməl daşıyam….
misralarını misal gətirən A.İmanquliyeva bu baxışı «Şərqin keçmiş əzəməti barədə düşüncələr» adlandırır.13 Maraqlıdır ki, qoca Şərqi bir tərəfdən gənc və güclü Qərblə görüşdürən ər-Reyhani, digər tərəfdən onu müasir Şərqlə müqayisə edir. A.İmanquliyeva bu cəhəti xüsusi vurqulamaqla diqqəti çağdaş Şərqin həqiqi Şərq mahiyyətindən uzaqlaşdığına yönəldir: «Bu böyük həcmli şerin sonraki hissəsi xurafat və mövhumat zülmətinə qərq olan, dinin bütün zahiri ayinlərinə fanatik şəkildə sitayiş edən müasir Şərqin tənqidinə həsr olunmuşdur. Cəhalət və mövhumat Şərqi Qərb sivilizasiyasının bütün nailiyyətlərindən çəkindirir.»14
Bu məqamın vurğulanması, bizim fikrimizcə, Aida İmanquliyevanın Şərq-Qərb problematikasına gətirdiyi böyük yenilikdir. Belə ki, Şərqlə Qərbin müqayisəli tədqiqində üzə çıxan bir çox ziddiyyətli cəhətlər məhz Şərqin zaman axınında ikiləşməsini nəzərdən qaçırmağın, çağdaş Şərqlə qoca Şərqi eyniləşdirməyin nəticəsidir. Halbuki, Şərqin əzəməti, böyüklüyü, ruhani mahiyyəti məhz qoca Şərqin timsalında təzahür edir. O, hətta, Qərbi də düçar olduğu böhrandan xilas etmək əzmindədir. Ər-Reyhaninin poetik dili ilə «mən öz ruhumla sənin qəlbini sivilizasiya xəstəliklərindən sağaldacağam», – deyən ruhani Şərq həqiqi dini hissdən ayrı düşən, mövhumata uyan, əcnəbilərdən, onların texnoloji nailiyyətlərindən çəkinən, mürtəce məzmun kəsb edən cılızlaşmış Şərqdən çox fərqlidir. Əslində ikinci birincinin adına sığınır. Amma bu Şərq daha o Şərqdən deyil.
Əlbəttə, «Şərq» fenomeninə diferensial münasibət ideyası bədii obrazlarla, poetik şəkildə ər-Reyhani tərəfindən irəli sürülmüşdür. Lakin bu poetik tərənnümün mahiyyəti elmi-məntiqi müstəvidə məhz A.İmanquliyeva tərəfindən açılır və Şərqlə Qərbin vəhdətinə çağırış da bu yeni baxış bucağından yeni mahiyyət kəsb edir. Vəhdət üçün əvvəlcə Şərqin özünə qayıtması, öz ilkin ruhani məğzini yenidən kəsb etməsi tələb olunur.
Qərb mühitində səslənən Şərq poetik ruhunu ər-Reyhani timsalında tədqiq edən, «iki sivilizasiyanın əldə etdiyi ən yaxşı nailiyyətlərin birləşdirilməsi imkanlarını»15 araşdıran A.İmanquliyevanın ideyaları bu gün də Şərq-Qərb probleminin ədəbi-tənqidi və fəlsəfi tədqiqi sahəsində istiqamətləndirici rol oynayır.
Bəli, dünya bu gun bir sıra qlobal problemlərlə üzləşmişdir. Qərb bu problemləri təkbaşına həll etmək iqtidarında deyil. Onun Şərq ruhuna ehtiyacı vardır. Lakin bu ruh çağdaş Şərqin görünən qatlarında görünməz olmuşdur. Şərqin dərin genetik qatlarında uyuyan böyük ruhani gücün qayıdışına nail olmaq çağdaş Şərqin imkanı xaricindədir. Buna nail olmaq üçün Qərbin köməkliyinə ehtiyac vardır. Qərb özünün gələcəyi naminə, bütün bəşəriyyətin gələcəyi naminə səylərini onsuz da cırlaşmış çağdaş Şərqi daha da sıxışdırmağa yox, onun özünə, öz ruhani başlanğıcına qayıtmasına yönəltməlidir.
Bütün dinlər Şərq hadisəsidir
İstənilən mədəniyyətin, yaxud sivilizasiyanın mərkəzi elementləri dil və dindir.
S.Hantinqton
Müasir dövrdə Qərbdə ən çox yayılmış mövqelərdən biri sivilizasiyanı din və dillə əlaqələndirmək cəhdləridir. Mənəvi mədəniyyətin təməlində məhz bu iki amilin dayanması doğurdan da, heç kimdə şübhə doğurmur. Çünki dil və din milli-mənəvi keyfiyyətlərin, adət-ənənələrin, əxlaqi dəyərlərin təməl daşı və daşıyıcısıdır. Xüsusən, şifahi xalq ədəbiyyatı ictimai şüurun məhsulu olmaqla, bütövlükdə xalqı səciyyələndirir. Əxlaqi-mənəvi dəyərlərin əksəriyyəti dinin təsiri ilə formalaşır və ya bu təsirə məruz qalır.
Bu məsələ kifayət qədər aydın olduğundan biz onun üzərində dayanmaq istəməzdik. Lakin, təəccüblü olan dil və dinin məhz sivilizasiya ilə uzlaşdırılması cəhdləridir. Sivilizasiya isə mənəvi mədəniyyətdən fərqli olaraq, hiss üzərində deyil, intellekt üzərində qərar tutur. İntellekt isə ümumbəşəri və universaldır. Yəni, bütün insanlar irqindən, dilindən və dinindən asılı olmadan eyni əqli prinsiplər əsasında düşünür. Məntiq hamı üçün eynidir. Dünyanın dərk olunması, təbiət elmləri və onların tətbiq mexanizmləri – bütün bunlar eyni mexanizmə malikdir və milli və yaxud dini mənsubiyyətlə əlaqədar deyildir. Və əgər sivilizasiya, məhz elm və elmi-texniki yaradıcılığın məhsulu kimi ortaya çıxırsa, burada dil və din nə kimi bir rol oynaya bilər? Xristianlığı müasir Qərb sivilizasiyası ilə əlaqələndirməyə çalışanlar «sivilizasiya anlayışının öz mahiyyətindən kənara çıxdıqlarının fərqindədirlərmi?»
S.Hantinqton bütün bəşəriyyətə məxsus olan, universal olan nə varsa, hamısını Qərblə əlaqələndirərkən Şərqdə universal düşüncənin, intellektin, elmin varlığını tamamilə inkar etmək məqsədimi güdür? Görünür, məqsəd məhz bundan ibarətdir ki, bölgünün özü Şərq və Qərb kimi yox, Qərb və qeyri-Qərb kimi aparılır və qeyri-Qərb üçün ancaq universalizmdən kənar olan amillər saxlanılır.16
Əlbəttə, dillə bağlı motivlər aydındır. İngilis dilinin dünya dili və sivilizasiya dili kimi qəbul edilməsi zərurətindən danışanların mövqeyi heç də arqumentsiz deyil. Elm ümumbəşəri olduğu üçün dünya elmi ictimaiyyəti öz fəaliyyətini əlaqələndirmək üçün vahid dildən istifadə etmək məcburiyyətindədir. Belə bir dil kimi məhz ingilis dilindən istifadə edilməsi isə dilin öz xüsusiyyəti olmayıb, bu dildə danışan xalqların müasir dildə daha böyük hərbi-siyasi, iqtisadi və kommunikasiya imkanlarına malik olmaları ilə bağlıdır. Antik dövrdə belə bir elm dili rolunu – yunan dili, orta əsr Şərqində – ərəb dili, ta XVIII əsrə qədər Avropada isə – latın dili oynamışdır. XIX əsrdə fransız, alman və ingilis dilləri arasında rəqabət getmiş və nəhayət, XX əsrdən ingilis dili üstünlük qazanmışdır. Lakin, bununla belə, bütün sosializm düşərgəsində belə bir dil kimi rus dili də hegemonluq və universallıq uğrunda mübarizə aparmışdır. Bu mübarizə də yenə ingilis dilinin xeyrinə həll olunmuşdur. Daha doğrusu, dilin yox, ingilis dilli ölkələrin. Biz bu qısa tarixçəni ona görə yada saldıq ki, hansı isə dilin prioritetliyi əslində dilin yox, onun arxasında duran dövlətin siyasi və iqtisadi gücü ilə müəyyən olunur. Əgər Rabindranat Taqor, Cübran Xəlil Cübran hansı əsərlərinisə ingilis dilində yazırsa, bu heç də o demək deyildir ki, onlar Qərb düşüncəsini, Qərb sivilizasiyasını təmsil edirlər. Bu baxımdan, dil sivilizasiya amili kimi götürülə bilməz.
Dinin buraya qatılması və din amilinin qabardılması isə, heç şübhəsiz, ya subyektiv mülahizələrlə əlaqədardır, ya da onun mahiyyəti düzgün təsəvvür olunmur. Əslində, din universal əqli keyfiyyətlərlə deyil, duyğu ilə bağlıdır və insan «Mən»inin daha dərin qatlarını ifadə etməklə yanaşı, lokal mədəni-mənəvi mühitlə, hətta fərdi mövcudluqla əlaqədardır.
Dini duyğu, insani mahiyyətlə bağlı olduğu üçün, daha dərin və qədim köklərə malikdir. C.Əfqaninin yazdığına görə, «İnsanın ilk tərbiyəsi onun dini tərbiyəsidir, fəlsəfi dünyagörüş sonra yaranır».17 Lakin fəlsəfi düşüncənin formalaşmasında dini hissin böyük rolu vardır. Həm din, həm də fəlsəfi düşüncə insan mənəvi dünyasının empirik və nəzəri elmdən fərqli bir sahəsidir. Öz xüsusiyyəti etibarilə, onlar daha çox Şərq hadisəsidir. Əmin ər-Reyhani buna işarə ilə yazır: «Mən Şərqəm. Mən fəlsəfənin və dinin sahibiyəm».18
Dostları ilə paylaş: |