Rasim GƏNZƏLİ qiyamət qopanda…
Yüklə 3,86 Mb. Pdf görüntüsü
|
45 asimanda səni o qədər öpüb, oxşayacağam ki, çəkdiyin iztirablar yadından çıxacaq… Qatar onları ağuşuna almışdı. Gedirdilər. İşıqlı sabahlara tələsirdilər. Qatarın uzun fiti səsləndi. Ziyad da, Nazənin də bu səsdən diksindilər. Sonra qatar qaranlıq və uzun bir tunelə girdi... *** Köhnə dəmir qapı açıq qalmışdı. Ziyadın ürəyi əsdi. O heç vaxt qapını açıq qoymazdı. Başında bir iş vardı bəlkə? Qorxa-qorxa evin qapısına yaxınlaşdı. Bu qapı da aralı qalmışdı. Tələsik gətirdiyini yerə atıb, içəri girdi. Arvad yatağına uzanmışdı. Ağır-ağır nəfəs alırdı. Çömbəlib dizləri üstündə oturdu. - Nə olub sənə? - Bay, Ziyad, gəldin? – gözlərini geniş açıb, gələnin doğrudan da Ziyad olduğuna inanmaq istədi, - yaman nigaran qoydun məni. Harda qalmışdın? - Evdə bir az müşküllər var idi. - Nə müşküldür elə? - Nə bilim. Arvadım zəng elədi, təcili evə çağırdı… Əşi, bunlar düzələr, de görüm, sənə nə olub? Arvad dikəlib oturdu. Üzündə qəribə ifadə yarandı. Bu ifadə onun çöhrəsində əhvalı yaxşı olanda, sevinəndə yaranardı. Görünür, Ziyadı çoxdan gözləyirmiş və Ziyad gəldiyinə görə sevinirdi. - Heç, bir az ürəyim ağrıyırdı. Getdim aptekə, dərman aldım. O dərmanları atandan necə düşmüşəmsə, sənin hənirtinə oyandım. 46 - Yaxşı, yaxşı, dur ayağa görüm, Şəfəqnur xanıma gileylənmək yaraşmır. - Xanıma?.. Sənə demişəm axı, mənə xanım demə. Mənim xanımlığım çox uzaqlarda qalıb. Elə bil o illərdən məni yüz illər, min illər ayırır. Sanki o adam mən olmamışam. Sanki… - Yaxşı, qalx ayağa. Bir loxma yemək hazırla. Ziyad əllərindən tutub arvadı ayağa qaldırdı. Başı gicəllənsə də, arvad özünü tənzimləyib asta addımlarla mətbəxə keçdi. Şəfəqnur keçmişi haqqında Ziyada heç nə deməmişdi. Ancaq, deyəsən, daha danışmaq istəyirdi. Niyə demək istəyirdi, nə və nələr uzun susqunluqdan sonra onu danışmağa məcbur edirdi, Ziyad orasını biləmmirdi. *** Kəndin elə gözəl çağlarıydı ki; axşamlar aram-aram narın yağışlar yağırdı. Sabah açılan kimi, həzin küləklər ağ buludları qovub dağların arxasına yollayırdı. Günəş kövrək-kövrək başını uzadıb, kəndə baxırdı. Ağacların, daşların, adamların üstünə şəfəqlərini salırdı. Adam uçub-uçub göylərə yüksəlmək, günəşi qucaqlayıb bağrına basmaq istəyirdi. Axşamüstü yenə günəş gedirdi, buludlar gəlirdi, yenə narın yağışlar yağırdı. Şəfəqnur heç belə görməmişdi dünyanı. Bir həftə əvvəl onu Məmmədbəy adlı bir cavanla nişanlamışdılar. Məmmədbəyi yaxşı tanımırdı. Bir-iki dəfə onu görmüşdü, ya görməmişdi. Onlar başqa yerdən idilər. Bir dəfə təsadüfən Məmmədbəyin anası Şəfəqnuru görmüş, gedib onun gözəlliyi haqqında Məmmədbəyə demişdi. Məmmədbəy də onların kəndinə gəlmiş, girəvəyə salıb Şəfəqnuru görmüşdü. Evlərinə qayıdıb qımışa-qımışa anasına baxmışdı. 47 Məmmədbəy bəy nəslindən idi. Babalarının çoxlu mülkləri, otlaq yerləri, qoyun-quzuları, at sürüləri vardı. Özü müəllimlər məktəbini bitirmişdi. Bu işi çox uzatmadılar. Üzük gətirib Şəfəqnurun barmağına taxdılar. Onu da dedilər ki, uzağı bir aya toyunu edəcəyik. Bəlkə buna görəydi dunyanın belə görsənməyi, işıqlı, nurlu olmağı. Axı bir azdan o, bu başıbəlalı kəndi tərk edəcək, gözəl-gözəl yerlər görəcək, sevginin dadını duyacaq, hələ üstəlik var-dövlətin nə olduğunu da biləcəkdi. Gözünü açandan bu kənddə qan-qada görmüşdü. Adamlar elə bil bir-birinin qanına susamışdılar. Bu onu, o bunu döyür, məqam tapanda bir-birini öldürməkdən belə çəkinmirdilər. Hamı özünü qeyrətli hesab edir, qeyrətdən danışa-danışa qeyrətsizləşirdilər. Bu başıbəlalı qeyrət üstündə kəndin neçə- neçə igidləri dustaqlarda çürüyürdülər. Şəfəqnur elə arzulayırdı ki, bu kənddən getməyi. Sanki Tanrı onun bu səssiz arzusunu eşitmişdi. Və Məmmədbəyi onun qismətinə yazmışdı. Öz kəndlərindən də çoxları ona elçi düşmüşdü. Ancaq hər dəfə bir bəhanə ilə onları qaytarmış, ərə getməyini yubatmışdı. Heç kimə deyə bilməsə də, onu aparmağa gələndə sevincindən ürəyi köksünə sığmırdı. Axır ki, çoxdan istəyində olduğu arzusuna çatdı. Doğulduğu, on səkkiz il yaşadığı, amma hər zaman tərk etmək istədiyi kəndlərindən uzaqlaşıb getdi. İncə, zərif əlini Məmmədbəyin əlinə verdilər. Məmmədbəy onu aldı, quş qanadına götürmüş kimi götürüb apardı. Məmmədbəygilin kəndində az qaldılar. Onun müəllimlik təyinatını uzaq bir dağ kəndinə vermişdilər. O kəndə yola düşəndə Şəfəqnur arzu edirdi, arzu edirdi ki, o kənd onun yaşadığı kənddən olmasın. Adamlar bir-birini sevsinlər, bir- 48 birinə bağlansınlar, hər zaman məhəbbət yağışında yuyunsun, sevgi küləklərinin tumarını duysunlar. Ancaq… İlk günlərdən heç bəyənmədi bu kəndi. Öz doğulduğu kəndə şükür dedi bu kəndin yanında. Ovuc boyda kənddə on, on iki tayfanın adamları yaşayırdı. Deməli, on, on iki maraqlar da üst-üstə düşmürdü, bir-birinə uyğun gəlmirdi. Hiss olunurdu ki, Məmmədbəygil də kəndin yaşam tərzinə görə on üçüncü tayfa hesab olunurdular. Elə bir xeyir iş olmurdu ki, orada dava düşməsin, qan tökülməsin. Biri o birisinin qızına bir az sıcaq baxdısa, bir cavanın hərəkəti o biri cavanın xoşuna gəlmədisə, əvvəl kobud sözlərlə təhqirlər başlanırdı, sonra qollar, ayaqlar işə düşürdü. Xırda bir dava böyüyüb qazan kimi qaynayırdı. Üç gün, beş gün ötürdü, müvəqqəti sakitlik yaranırdı. Sonra yenə söyüşlər, təhqirlər, yumruqlar, təpiklər... Şəfəqnur qorxurdu. Qorxusundan kirayə elədikləri evin bir küncünə qısılır, əlləri ilə qulaqlarını qapayırdı. Bir gün ağır davadan sonra Şəfəqnur dözə bilmədi. Məktəbə gedib Məmmədbəyi tapdı. - Məmmədbəy, gəl gedək bu kənddən. - Niyə ki? - Qorxuram. - Nədən? - Qorxuram səni də vurub öldürərlər. - Kimin mənnən nə işi var, ay qız. - Gedək, Məmmədbəy, nə olar, çıxaq gedək. - Evə get. Gələrəm, söhbət edərik. Məmmədbəy məktəbdən qayıdanda Şəfəqnur ondan yenə əl çəkmədi. Yığıb yol üçün hazırladığı bağlamanı göstərdi. - Sən nə edirsən, Şəfəqnur? Yüklə 3,86 Mb. Dostları ilə paylaş:
|