ifadə etmək istəyindən doğmuşdu, onları qoca kimi düşünməyi
öyrənməmiş doxsan yaşlı adamın
dilindən yazırdım. Həmişə olduğu kimi intellektual mühit özünü
riyakarcasına apardı. Hətta qrafoloqlar
mənim xəttimlə bağlı yanlış fikirlərə əsaslanaraq, bir-birinə zidd
mühakimələr yürütməyə girişdilər.
Məhz onlar ağıllara və könüllərə nifaq toxumu səpdilər,
mübahisəni qızışdırıb, nisgili dəbə mindirdilər.
Rosa Kabarkasla razılaşdım ki, elektrik ventilyatoru, tualet
ləvazimatları və yaşayış üçün vacib
saydığım başqa şeylər ilin axırına qədər otaqda qalacaq. Mən saat
onda gəlirdim, həmişə də qıza, ya hər
ikimizə nəsə gətirirdim və bir neçə dəqiqə bizim gecə teatrı üçün
dekorasiya qurmaqla məşğul
olurdum. Getməmişdən isə həmişə saat beşdən gec olmayaraq,
hər şeyi yerinə yığıb, ağzını
qıfıllayırdım. Yataq otağı təsadüfi müştərilərin kədərli sevgiləri
üçün nəzərdə tutulmuş əvvəlki miskin
görkəmini alırdı. Bir səhər eşitdim ki, gözəl səsi ilə tanınan Markos
Peres mənim bazar günü dərc
olunan məqalələrimi bazar ertəsi radioda öz xəbərlər buraxılışında
oxumaq istəyir. Vasvasılığın və
qorxunun öhdəsindən gəlib dedim: «Delqadina, bilirsənmi, şöhrət
– səninlə yatmayan, ancaq oyananda
başının üstündə dayanıb, sənə baxdığını gördüyün gombul
senyordur».
Matəm saxladığına və gözünün üstünə endirdiyi qara şlyapasına
baxmayaraq, daha mənə elə də əldən
düşmüş görünməyən Rosa Kabarkasla bir gün səhər yeməyinə
qaldım. Onun səhər yeməkləri öz
təmtərağı və bibərinin gözdən yaş çıxmaq dərəcəsində bolluğuna
görə məşhur idi. Bu zəqqutumdan bir
dişdəm alıb, göz yaşı tökə-tökə dedim: «Ayın bədirlənən vaxtı
olmasa da, bu gecə dalım yanacaq». «Az
sızılda, – o dedi. – Əgər yanırsa, demək, Allaha şükür, hələ dalın
var».
Mən Delqadina deyəndə Rosa təəccübləndi. «Onun adı elə
deyil», – dedi. «Belə danışma, – onun
sözünü kəsdim, – o mənim üçün Delqadina-Cüllütdür». O,
çiyinlərini çəkdi: «Yaxşı, nə fərqi, o
sənindir, sadəcə, bu addan raxitlik yağır». Qızın pələng haqqında
güzgüyə yazdığı sözləri ona dedim.
«Elə şey ola bilməz, – qadın təəccübləndi, – o nə yaza bilir, nə
oxuya». «Onda bəs kim yazıb?» Rosa
çiyinlərini çəkdi: «Yəqin, həmin otaqda ölənlərin biri».
Bu səhər yeməyindən istifadə etdim ki, Rosa Kabarkasa ürəyimi
boşaldım, Delqadina üçün xırdaxuruş şeylər istəyim, bir az
şəraitini yaxşılaşdırım, bir az əyin-başını düzəldim. O, həvəslə,
hətta
məktəbli kimi bicliklə razılaşdı: «Gülməlidir! – Rosa qəribə tərzdə
ded. – Məndə elə bir hiss var ki,
guya, ondan ötrü mənə elçi düşmüsən. Söz düşmüşkən, – elə bil,
qəfil ağlına gəldi, – doğrudan, sən axı
niyə onunla evlənməyəsən?» Mən quruyub qaldım. «Ciddi
deyirəm, – o israr etdi, – ucuz başa gələrdi.
Sən yaşda adam üçün əsas odur ki, yarıyırsan, ya yox, sən isə
deyirsən, bu məsələdə hər şey
qaydasındadır». Mən təşəbbüsü ələ aldım: «Sevgisiz seks – aşiq
olmayanlar üçün təsəllidir».
O qəhqəhə çəkdi: «Ay tənha qoca, əsl kişi olduğuna həmişə
inanmışam, həmişə belə olmusan, şadam
ki, o cür də qalmısan, sənin düşmənlərin isə artıq silahlarını yerə
qoyublar. Haqqında gəzən söhbətlər
əbəs yerə deyilmiş. Markos Peresə qulaq asmısan?». «Kim ona
qulaq asmır ki», – söhbəti bitirmək
üçün dedim. Ancaq o, dediyindən əl çəkmədi: «Professor Kamaço
və Kano dünən «Hər şeydən bir az» verilişində deyirdilər ki, dünya
daha əvvəlki deyil, çünki sənin kimi adamlar az qalıb».
Həftənin sonunda Delqadinanın öskürdüyünü, hərarətinin
qalxdığını gördüm. Mən Rosa Kabarkası
oyatdım və o, ilk yardım göstərmək üçün otağıma dərman qutusu
gətirdi. İki gün sonra o, hələ də zəif
olduğundan həmişəki məşğuliyyətinə – düymə tikməyə qayıda
bilmədi. Həkim bir həftəyə keçib gedən
adi qripə qarşı ev üsulları ilə müalicə yazdı, ancaq onun ümumi
üzgünlüyü sarıdan da narahat idi. Mən
Delqadinanı görmürdüm, onun yoxluğunu duyurdum və fürsətdən
istifadə edib, otağı öz istədiyim kimi
sahmana salmaq qərarına gəldim.
Mən Alvaro Sepedanın «Biz hələ də gözləyirik» hekayələr
kitabına Sesiliya Porrasın çəkdiyi rəsm
əsərini, yuxusuz gecələrimi qısaltmaq üçün Romen Rollanın «Jan
Kristof»unu gətirdim. Bir sözlə, otaq
layiqli görkəm almışdı və Delqadina buraya qayıda bilsə,
xoşbəxtlik üçün tam yararlı idi: ətirli
insektisidlərlə təmizlənmiş hava, çəhrayi divarlar, tutqun rəngdə
plafonlar, vazada təzə-tər güllər,
mənim sevimli kitablarım, anamın bugünkü zövqə uyğun asılmış
tabloları. Köhnə qəbuledicini
qısadalğalı yenisi ilə əvəz etdim və klassik musiqi proqramının
üstündə saxladım ki, Delqadina
Motsartın kvartetləri altında yatmağı öyrənsin, ancaq axşamların
birində aydın oldu ki, o, dəbdə olan
baleroları səsləndirən dalğaya köklənib. Şübhə yoxdu, onun zövqü
belə idi və mən buna
heyifsilənmədim, çünki bir vaxtlar, ömrümün ən gözəl çağlarında
onlara ürəkdən aludə olmuşdum.
Səhəri gün evə getməmişdən dodaq boyası ilə güzgüyə yazdım:
«Mənim qızcığazım, biz bu dünyada
tək-tənhayıq».
Həmin günlər məndə qəribə bir hiss yaranmışdı, guya, o,
vaxtından əvvəl böyüyürdü. Mən
təəssüratımı Rosa Kabarkasla bölüşdüm. Bu ona təbii göründü. On
beş dekabrda Delqadinanın on beş
yaşı tamam olacaq. O, tipik Oxatandır. Mən qorxdum: qız o qədər
realdır ki, hər il yaşının üstünə yaş
gəlir. Ona nə bağışlaya bilərdim? «Velosiped, – Rosa Kabarkas
dedi. – O, gündə iki dəfə şəhərin bu
başından o başına öz düyməsinin arxasınca getməli olur». Rosa
qızın anbardakı velosipedini göstərdi
və mən fikirləşdim ki, çox güman, bu qədər əziz olan qadına belə
köhnə-köşküldə gəzmək yaraşmaz.
Ancaq Delqadinanın, doğrudan da, real həyatda yaşamasının bu
dərəcədə hiss olunan sübutu məni
mütəəssir etdi.
Dostları ilə paylaş: |