O’zbek davlatchiligining shakllanishi va dastlabki taraqqiyot bosqichlari

Muammoli vaziyat:
Hozirgi kunda o’zbek xalqining etnik shakllanishi to’g’risida turli tarixiy adabiyotlarda turlicha qarashlar ilgari surilmoqda. Bu muammoni tarixiy manbalardan tanqidiy, xolisona foydalanib, uni yangicha yondashuv asosida oboektiv hal qilish lozim.
Huning uchun ham prezidentimiz I.Karimov uchrashuvdagi suhbatda ”... qadim ajdodlarimiz hayotining asosini o’troq madaniyat tashkil etganmi yo ko’chmanchimi? O’zbek xalqining shakllanishida qanday elatlarning tahsiri bo’lgan? Bilaman, bular og’ir savollar. Lekin ularga javob topishimiz zarur”, deb aytdilar. prezidentimizning yana quyidagi fikrlari diqqatga sazovordir: “Yana qaytarib aytmoqchiman: biz o’zimizni millat deb bilar ekanmiz, o’zbekchiligimiz haqida aniq tushunchaga ega bo’lishimiz kerak. Turkiy-tilli xalq bor, turk halqi bor. Farqini har bir fuqaromiz, avvalo, farzandlarimiz bo’lib olsinlar”.Islom Karimovning uchrashuvda aytgan quyidagi gaplari o’zbek xalqining shakllanishi tarixi bilan shug’ullanuvchi tarixchilarning tadqiqotlari uchun metodologik asos bo’la oladi. “Movarounnahr sarhadlariga uzoq tariximiz davomida ne-ne bosqinchilar kirib kelmagan, ko’p yillar, balki asrlar davomida yurtimizda ne-ne o’zga sulolalar hukmronlik qilmagan, deysiz. Bir so’z bilan aytganda, ming yillar davomida yurtimizga kelib-ketganlar ozmi? Erondan Ahmoniylar, Yunonistondan Aleksandr keldi, Arabistondan Qutayba, Mo’g’ulistondan Chingizxon, keyinchalik rus istilochilari keldi. Lekin xalq qoldi-ku. Xo’sh, bunda qanday sir-sinoat bor? Xalq qanday ichki kuch-qudratga tayanib o’zligini saqlab qoldi? Qadim-qadim zamonlardan o’troq yashagani, ilm-mahrifatga intilgani, buyuk madaniyatga ega bo’lgani, o’z urf-odatlarini muqaddas bilgani uchun emasmi? O’zbek nomi qachon paydo bo’lgan? Sovet tarixshunoslarining yozishicha, go’yo XVI asrda bizning zaminimizni Dashti Qi’choq xonlari ishg’ol qilgandan keyin o’zbek nomi paydo bo’lgan emish. Axir, biz Movarounnahr deb ataladigan ikki daryo oralig’ida ungacha ham xalq yashagan-ku! Yoki xalq boshqa millat bo’lganmi? Mantiq qani bu yerda. Biz sovet zamonidan qolgan bu aqidani qabul qilsak, millatimiz tarixi mana shu navbatdagi bosqinchilar davridan boshlangan, degan noto’g’ri xulosa kelib chiqmaydimi? Unda bizning necha ming yillik tariximiz qaerga qoladi? Samarqand ham, Buxoro ham, Xiva ham o’zbeklarniki ekan, bu yerlarda o’zbek davlati bo’lgan ekan, nega endi o’z tariximizni XVI asrdan, kimdir kelib-ketib, nomini qoldirib ketgan davrdan boshlashimiz kerak? Ungacha ham bu yerda o’troq xalq yashagan-ku! Bu yerda ana shu o’troq xalqning madaniyati bo’lgan-ku! Bu yerda XIII asrning 20-yillaridan XIV asrning 70-yillariga qadar mo’g’ullar hukmronlik qilganlar va ularning madaniyati mahalliy madaniyatga singib ketgan. Bunda mahalliy xalqning madaniyati, albatta, asos bo’lgan, ustunlik qilgan.
Biz xalqni nomi bilan emas, balki madaniyati, ma’naviyati orqali bilamiz, tarixining tag-tomirigacha nazar tashlaymiz.
Yana bir bor qaytaraman: men tarixchi emasman. Ammo, umuman, dunyo xalqlari va xususan yurtimiz tarixiy taraqqiyot yo’lining asosiy qonuniyatlarini mantiqiy tahlil qilsak, shu narsa ayon bo’ladiki, Aleksandr ham (uni SHarqda ko’proq Iskandar Zulqarnayn degan nom bilan bilishadi). Qutayba ham, Chingizxon ham, general CHernyaev ham, umuman, kim bo’lmasin, yurtimizga bir necha o’n ming yo bir necha yuz ming lashkari bilan kelgan, ishg’ol qilgan va bu yerdagi siyosiy hokimiyatni qo’lga olgan. Yana takrorlayman: siyosiy hokimiyatni. Tamom. To’g’ri, hukmronliklari mobaynida ular mamlakatimizning iqtisodiy, savdo, ilmiy, madaniy imkoniyatlaridan o’z manfaatlari yo’lida foydalanishga zo’r berganlar. Biroq, shu yerda asrlar davomida yashab kelayotgan mahalliy aholini, uning ko’p ming yillik madaniyatini yo’q qilolmaganlar, qilolmasdilar ham”.
O’zbek xalqining ibtidosini, dastlabki asosini tariximiz qahridan qidiramiz. 700 ming - bir million yil muqaddam Sel-Ungurda yashagan ibtidoiy odamlar, 100 ming yillar ilgari Teshiktoshda yashagan odamlar bizlarning, Markaziy Osiyo xalqlarining (o’zbeklar, tojiklar, turkmanlar, qozoqlar, qirg’izlar va qaraqal’oqlarning) ajdodlaridirlar. Biz o’shalardan tarqalgan tubjoyli xalqlarmiz.
Aziz o’quvchim, muallif tariximizda ko’chmanchi xalqlar va davlatlar rolini inkor qilayotir deb, xulosa chiqarishga shoshilmang. Alhazar! Ularning roli bor, albatta. 3000 yil davomida sharqdan ko’chib kelgan yoki bosib kelgan ko’chmanchilarning o’zbek xalqining etnik jihatdan shakllanishida “xizmati”, “hissasi” katta. Bu haqiqatga qarshi so’z bo’lishi mumkin emas.
Markaziy Osiyoda miloddan avalgi III ming yillik o’rtalarida SHarqdan kelib o’rnasha boshlagan ko’chmanchi turklarning ayrim guruhlari yashar edilar. Miloddan avvalgi II asrlarda ularning ko’chib kelishi kuchaydi, milodning V asridan boshlab avj oldi. VII asrga kelib, hatto, ular o’z Hoqonliklarini bar’o etdilar va Vatanimiz hududini bo’ysundirdilar. Natijada Markaziy Osiyodagi xalqlarning turkiylashuvi yuzaga keldi. Keyin qorluqlar, o’g’izlar va boshqalar bu jarayonni kuchaytirdilar. X-XI asrlarga kelib turkiyzabon o’zbek xalqi etnik jihatdan asosan tarkib to’ib bo’ldi. Bu jarayon keyin ham davom etdi. Masalan, XVI asrda Dashti Qi’choqdagi “o’zbek” deb ataluvchi ko’chmanchi qabilalar kelib qo’shildilar. Xalqimiz “o’zbeklar” deb atala boshlandi. Aslida ular xalq bo’lib shakllanishmizda bir element sifatida rol’ o’ynagan elatlar - XVI asrda bizga nomini o’tkazgan SHayboniy o’zbeklari ham, X-XII asrda kelib qo’shilgan turli ko’chmanchi turkiy qabilalar ham, qadimdan ko’chib kelgan va keyinchalik o’z xoqonliklarini tuzgan turklar ham o’zbek xalqining, millatining ibtidosi emas, o’zbek xalqining etnik shakllanishida asos bo’lganlar, bular-xorazmiylar, baqtriylar, so’g’diylar, ‘arkan (Davon) lilardir, ya’ni dehqonchilik va o’troq chorvachilik bilan shug’ullanuvchi tubjoy xalqlardirlar. Ular Eron tilining shimoliy shahobchasiga mansub tilda so’zlashardilar. SHuning uchun ham I.A.Karimov o’zining “O’zbekiston XXI asr bo’sag’asida” degan katobida: “... madaniy, tarixiy va antro’ologik ildizlarimiz bizni tojik xalqi bilan ham tutashtiradi” (143-bet) deganda to’la haq edi.
Hozir turklarni “mahalliylashtirish” va “o’troqlash-tirish”ga intilish kuchli. Jon kuydirib, ular miloddan avvalgi II asrdan boshlab kelgan emas, III ming yillikning boshlarida ham bor edi, demoqdalar. Masala ularning qachon kelganligi ustidan emas, balki aslida tubjoy bo’lmay ko’chib kelganliklari ustida borishi kerak. Axir, Amir Temurning “Temur tuzuklari”da (Toshkent, 1991 yil, 39-bet) “Turonzaminning o’zbeklar toifasi qoldiqlaridan tozalash” degan sarlavhada o’zbeklarni qalhalardan haydaganligini yozib, “Movarounnahr tu’rog’i meni o’ldirishga qasd qilgan o’sha zolimlardan tozalandi va mamlakat tamoman mening qo’limga o’tdi” deb hursand bo’ladi.
Demak, hali XIV asrning 60 yillarida Movarounnahrda ko’chmanchi o’zbek guruhlari bor ekan. Lekin biz ko’chmanchi o’zbeklar Vatanimizga XVI asr boshlarida bosib keldi, deb yozamiz. SHundan mantiqan kelib chiqadiki, miloddan avvalgi III ming yillik o’rtalarida yoki undan ham oldin deylik, turklarning ayrim guruhlari Sirdaryo havzasida yashagan bo’lsa, “bizning kelib chiqishimiz asli turk” deyishga ilmiy asos bo’lolmaydi, bizlar keyinchalik turklashgan, turkiyzabon bo’lgan, aslida esa tubjoy bo’lgan xalqmiz.
SHuning uchun ham prezidentimiz uchrashuvdagi suhbatlarida bu masalaga qayta-qayta to’xtadilar “Bizning ajdodlarimiz, halqimiz qadim-qadimdan o’troq yashagan, millatimizning iligi o’troq madaniyat sharoitida qotgan ... Milliy borlig’imiz, madaniyatimiz ildizi, tomiri o’troq bo’lgan...
Demoqchimanki, tariximiz kabi, qadim madaniyatimizning yaratilishida ham unga ko’plab etnik guruhlar, el-elatlar o’z ulushini qo’shgan. Bu - tabiiy hol. CHunki, hech qachon, hech qaerda faqat bitta millatga mansub madaniyat bo’lmaydi. Har qanday sivilizatsiya ko’pdan-ko’p xalqlar, millatlar, elatlar faoliyatining va samarali tahsirining mahsulidar. Bir so’z bilan aytganda, ko’chmanchilar, bosqinchilar kelib ketaveradi, lekin xalq boqiy qoladi, uning madaniyati abadiy yashaydi”.
2.
XIX asr oxirlari - XX asr boshlarida tatar mahrifat’arvari Hasan Ato Abushiy o’zining 1907 yil yozib tugatilgan mashhur asari “Turkiy qavmlar tarixi” da shunday deb yozadi: “Avlodi Yofas (Nuh Payg’ambar o’g’li) dan mo’ng’il qiyofatli bir odam (muarrixlar qovlincha turk) qavm va qabilasi ila Osiyo o’rtalarinda Issiqko’l va Oltoy tog’lari tegrasina kelub yerlashmishdir. Zamon kub o’tuvchi ham albatta ko’baymishlar. Tabiiy avvalgi o’rinlarini sig’may turli tarafga sochilurg’a majbur o’lmishdirlar” (Ko’rsatilgan asar. T., CHo’l’on, 1995 yil, 20-bet).
Akademik A.R.Muhammadjonovning “O’zbekiston tarixi” (T., “O’qituvchi” 1994) kitobida yozilishicha, V asrning ikkinchi va VI asrning birinchi yarmida Oltoy va Janubiy Sibirda ashina qabilasining yabgulari Asanshod, Tuu va Buminlar (460-553) boshlig’ida turkiy qabilalarning ittifoqi vujudga keladi. Qadimgi turk manbalarida bu ittifoq turk, turkel va turk bhdun kabi nomlar bilan tilga olinadi. VI asr o’rtalarida Bumin boshliq bu turk ittifoqi tele qabilasini o’ziga bo’ysundirgach, Markaziy Osiyodagi eng kuchli Jujan hoqonligiga qaqshatqich zarba beradi. 551 yilda Bumin “Xoqon”, ya’ni hukmdor unvoniga muyassar bo’lib, Markaziy Osiyoda yangi im’eriya - Turk hoqonligiga asos soladi. Oltoy Xoqonlikning markazi bo’lib qoladi.
Bumin va uning ukasi Istemi Markaziy Osiyo va Janubiy Sibirda hukmronlikni mustahkamlab olgach, xoqonlik chegaralarini kengaytirishga kirishadilar. Qisqa vaqt ichida Yenisey daryosi bo’ylarida yashovchi qirg’izlar, janubiy-G’arbiy Manjuriyaning mo’ng’il qabilasidan bo’lgan kidanlar bo’ysundiriladi. SHimoliy Xitoy viloyatlari bosib olinib, Xitoy im’eratori turklar bilan sulh tuzishga, keyinchalik esa, hatto, u yiliga yuz ming to’’ i’ak mato hisobida hoqonlikka o’l’on to’lab turishga majbur bo’ladi.
Turklar G’arbga tomon muvaffaqiyatli yurishlar olib boradilar. G’arbiy harakatlarga Istema boshchilik qiladi. Unga “yabg’u hoqon” degan unvon beriladi. Tez orada Yettisuv va SHarqiy Turkistonga tutashgan yurtlarda yashovchi turkiy qabilalar bo’ysundiriladi. 555 yildayoq turklar SHarqiy Turkistonning obod dehqonchilik viloyatlarining kattagina qismini va boy hunarmandchilik shaharlarini hamda O’rta Osiyoning Sirdaryo va Orol dengizi bo’ylarigacha cho’zilgan keng dasht mintaqasini butunlay egallab oladilar. Turklar hokimligi shu ‘aytlarda, shubhasiz, Xorazmga ham yoyilib, hoqonlik chegarasi Eftalitlar davlati hududlariga borib yondashadi.
SHuni ehtirof etish kerakki, ko’chmanchi chorvadorlarning g’arbga tomon yurishi oddiygina istilo emas edi. Balki bu Markaziy Osiyoda yashovchi turkiy qabilalarning SHarqiy Turkiston shimoli va O’rta Osiyoning sharqidagi ulkan dashtli va tog’li o’lkalarga navbatdagi ko’chib kelib o’rnashishi edi. Qadimdan bu hududlarda yashab kelgan va til jihatidan turkiyzabon mahalliy ko’chmanchilarning bir qismi turklarning harbiy boshqaruv tizimigina birikib, qolganlari esa qochib avarlarga borib qo’shildi, ularning harbiy qudratini oshirib, turk nomi bilan SHarqiy Ovru’o dashtlariga borib o’rnashdi.
558 yilga borganda turklar Yoyiq (Ural) va Itil (Volga) bo’ylarini zabt etib, undan g’arbda va SHimoliy Kavkazda bepoyon yerlarni olgan avarlar bilan to’qnashdilar. G’arbdagi bu ikki dushmanga uzil-kesil zarba berish maqsadida turklar Eron va Vizantiya bilan do’stona aloqa o’rnatishga intiladi. Turklar tazyiqi oqibatida bu davrda yuzaga kelgan qulay vaziyatdan foydalangan sosoniylar Toxariston, Zabuliston, Qobuliston va CHag’oniyonni eftalitlardan tortib oladi.
Keyin ularning uchalasini ham yengib, VI asrning 60-70 yillarida o’zlarining Buyuk Turk hoqonligini tuzdilar. Ammo o’zaro urushlar natijasida 603 yil ular ikki davlatga - G’arbiy Turk hoqonligi va SHarqiy Turk hoqonligiga bo’linib ketdilar. SHarqiy hoqonlik markazi Oltoy, G’arbiy hoqonlik Markazi Yettisuv bo’lib, unga O’rta Osiyo, Jung’oriya va SHarqiy Turkiston kirar edi.
G’arbiy hoqonlikning markazi Yettisuv edi. Hoqonning yozgi qarorgohi Isfijob yaqinidagi Mingbuloqda, qishkisi Suyob shahrida edi. Suyobning sharqiy tomonida dulu qabilasining besh o’q eli yaylovlari joylashgan edi. G’arbiy hoqonlik ijtimoiy, iqtisodiy va madaniy jihatdan SHarqiy hoqonlikdan mutlaqo ajralib turardi. SHarqiy hoqonlik aholisining asosiy qismi chorvador ko’chmanchilardan iborat edi. G’arbiy hoqonlik aholisining kattagina qismi esa o’troq dehqonchilik, hunarmandchilik va savdo-sotiq bilan mashg’ul edi. Biroq hoqonlikning harbiy-mahmuriy tayanchi hisoblangan dulu va nushibi kabi qabila ittifoqlari zodagonlari o’rtasida hokimiyat uchun tobora kuchayib borgan kurash oqibatida G’arbiy turk hoqonligi zaiflashib, bo’linib ketadi. Bunday vaziyatdan foydalangan Xitoyning Tan imperiyasi qo’shinlari 657-679 yillarda Yettisuvga bostirib kiradi. Natijada hoqonlik xitoylarga qaram bo’lib qoladi. Tan imperiyasi tazyiqi va uning yerli gumashtalariga qarshi g’arbiy turklarning mutassil olib borgan kurashi natijasida VII asrning oxiriga kelib hoqonlik mustaqillikni tiklab oladi. Xitoy gumashtasi Xusrav Bo’rishod mamlakatdan quvib chiqariladi. CHochdan to Beshbaliq va Turfanchagacha bo’lgan viloyatlarda dulu qabila ittifoqidagi turkashlar hukmronligi o’rnatiladi. Yangidan tiklangan bu turklar davlati tarixda Turkashlar hoqonligi nomi bilan shuhrat to’adi. Keyinchalik Turkashlar hoqonligi SHarqda yarim asrdan oshiqroq vaqt davomida Tan imperiyasining bosqinchilarini daf etib, Xitoy qo’shinlarining O’rta Osiyo va SHarqiy Turkiston yerlariga bostirib kirishlariga yo’l qo’ymaydi. G’arbga esa Movarounnahrga tomon bosib kelayotgan yangi dushman - Arab xalifaligi lashkarlariga qarshi Buxoro, So’g’d va SHosh aholisi bilan bir safda turib shiddatli janglarda qatnashadi.
Akademik A.Muxammadjonov biz yuqorida keltirilgan darsligida yozishicha O’rta Osiyo xalqlarining, jumladan o’zbek xalqining shaklanishida qorluqlar va o’g’uzlar kabi turkiy qabilalarning roli ham kattadir.
Qadimdan Oltoyning g’arbida, so’ngra Irtish daryosining o’rta oqimida yashagan qorluqlar qadimiy turkiy qabilalardan hisoblangan. VI-VII asr o’rtalarida qorluqlar Yettisuv o’lkasiga kelib joylashgan. Ularning katta guruhi Talas va CHu daryolarining bo’ylarida va Issiqko’lgacha bo’lgan hududda yashagan. VIII asr oxirida bu hududda Qorluqlar davlati tashkil to’gan. podshohlari “yabg’u” yoki “jabg’u” deb yuritilgan. Bu davlat G’arbiy va SHarqiy tomonlardan, Issiqko’l sohillaridan to Ilk daryosi vodiysigacha turklarning jikil qabilasi, g’arbdan o’g’uzlar yurti va Farg’ona vodiysi, janubdan esa SHarqiy Turkiston bilan chegaradosh bo’lgan. X asr arab geografi Ibn Havqalning Ma’lumoti bo’yicha, qorluqlar yurti Farg’ona vodiysi hududlaridan sharqqa tomon o’ttiz kunlik masofaga cho’zilgan. Bu davlatning ‘oytaxti CHu daryosidan shimolroqda joylashgan Suyob shahrida bo’lgan.
Qorluqlar davlati bir tomondan SHarqiy Turkiston va ikkinchi tomondan Movarounnahr aholisi bilan yaqindan savdo-sotiq aloqalari olib borgan. U ayniqsa otar-otar qo’ylar, teri, jun va hokazo chorva mahsulotlari bilan savdo qilgan. O’zaro savdoda ayniqsa Movarounnahr savdogarlari va Yettisuvda so’g’diylarning qadim zamonlardayoq bunyod etilgan savdo mavzelari muhim rol’ o’ynagan. Qo’shni o’lkalar va davlatlar bilan olib borilgan tashqi savdo aloqalarining kengayishi tufayli qorluklar Tibet aholisi hamda Yeniseyning yuqori oqimida yashab turgan qirg’izlar bilan yaqin munosabatda bo’ladilar.
Movarounnahrning o’troq dehqonchilik vohalari va hunarmandchilik shaharlari bilan muttassil olib borilgan savdo aloqalari Yettisuvda qadimdan yashab kelayotgan aholining ijtimoiy va iqtisodiy hayotigagina emas, balki uning madaniy turmushiga ham tahsir etadi. Hech qanday harbiy kuch ishlatmasdan, tinchlik yo’li bilan bu hududga avval moniy va xristian dinlari, so’ngra musulmonchilik kirib kelgan. Ayrim Ma’lumotlarga qaraganda, IX asr oxirlaridayoq qorluqlar jabg’usi islom dinini qabul etgan. X asr o’rtalariga borganda qorluqlarning kattagina qismi musulmon bo’lgan. Bu davrda Talosdan sharqda joylashgan bir qancha qorluq shaharlarida jome masjidlari bino qilingan. X asr oxirida Qoraxoniylar Movarounnahrni egallagach, qorluqlar SHosh vohasiga hamda Farg’ona va Zarafshon vodiylariga ko’chib kelib o’rnashdilar. Keyinchalik ular asta-sekin Movarounnahrning mahalliy o’troq dehqon va chorvador aholisi tarkibiga singib ketadilar.
VI asrning birinchi yarmida Xitoydan to Qora dengiz bo’ylarigacha cho’zilgan juda keng maydonda ko’chmanchi chorvachilik bilan kun kechirgan turkiy qabilalarning yana bir jangovor ittifoqi yuzaga keladi. Tarix sahifalarida u to’quzo’g’uzlar nomi bilan tilga olinadi. VI asrning ikkinchi yarmi va VII asrda ular Turk hoqonligi tarkibida bo’lib, uning ijtimoiy va iqtisodiy hayotida, ayniqsa g’arbga tomon qilgan harbiy yurishlarida faol qatnashadilar. Turk hoqonligi yemirilgach, To’quzo’g’uzlarning kattagina qismi g’uz yoki o’g’uz nomi ostida Sirdaryo havzasi hamda Orol dengizi bo’yiga muqim o’rnashib, bu hududda ular IX asr oxiri va X asr boshida turklarning yana bir yangi ittifoqi - O’g’uzlar davlatiga asos soladilar. O’g’uzlarning asosiy qismi Sirdaryoning adog’i va uning o’rta oqimi hamda sharqiy va shimoliy-sharqiy Orol bo’yiga yondoshgan keng yaylovlarda yashagan.
O’g’uzlar asosan chorvachilik, xususan qo’ychilik bilan shug’ullanganlar. Ayrim o’g’uz qo’ychivonlarining 100 ming boshgacha qo’yi bo’lgan. O’g’uz dashtining quyi oqimida joylashgan Xorazm hududlariga qishu-yoz otar-otar qo’ylar haydab borilgan. ‘uxta yasalgan Sig’noq kamoni va o’qlari juda obro’li bo’lib, turli viloyatlarga olib ketilgan. O’troq aholidan o’g’uzlar qimmatbaho i’ va i’ak matolar, uy-ro’zg’or buyumlari, qurol va yaroqlar harid qilganlar. Natijada dehqonchilik viloyatlaridan Sirdaryo bo’ylab o’g’uz shaharlariga g’alla olib borilgan. Ammo o’g’uzlar o’troq qo’shni aholi bilan hamma vaqt ham tinch-totuv yashamaganlar. Kezi kelganda ular dehqonchilik viloyatlariga, ayniqsa SHosh va Xorazm yerlariga hujumlar qilib, aholiga omonlik bermaganlar. Obod dehqonchilik vohalarini ‘oymol etib, shahar va qishloqlarni talaganlar, aholining bir qismini asir qilib olib ketganlar.
O’g’uzlar ham shomonlik diniga sig’inganlar. Tabiatning ajoyibotlari, sirli voqea va ashyolari ular uchun muqaddas hisoblangan va ularga ham sig’inar edilar. O’g’uzlar urug’ va qabila oqsoqollari yoki davlatmand urug’doshlarining marhumlarini chuqur, to’la shaklida kovlangan va usti gumbazli dahmalarga kiyim-kechagi, qurol-yarog’lari bilan dafn etardilar. Agar marhum hayotlik chog’ida yovgarchilik yoki harbiy yurishlarda qatnashib o’z raqibini nobud etgan bo’lsa, ularning soniga qarab qabr ustiga tosh haykallar o’rnatilgan. O’g’uzlar tushunchasi bo’yicha, u dunyoda ular marhum g’oziylariga xizmat qilmog’i lozim edi. Osoyishtalik davrida o’troq dehqonchilik vohalari aholisi bilan olib borilgan doimiy ayirbosh, savdoning asrlar osha gavjumlashuvi oqibatida o’g’uzlar dashtiga asta-sekin islom dini kirib, o’troq aholining madaniy tahsiri kuchayadi. X asrdan boshlab o’g’uzlar islom dinini qabul qiladilar.
X asrning birinchi choragida O’g’uzlar davlati shimoli-sharqdan qo’zg’algan qi’choqlar tomonidan qaqshatg’ich zarbaga uchrab, bo’linib ketadi. O’g’uzlar o’z yurtini tark etib, ularning bir qismi g’arbga tomon siljiydi. Umumiy turk nomi ostida Janubiy Rusiya dashtlariga borib o’rnashadi. Ularning ikkinchi qismi esa avval Movarounnahrga kirib boradi va undan janubi-g’arbga siljib, yangi sulola - saljuqlar boshchiligida Old Osiyo mamlakatlarini istilo qilishga kirishadi.
SHunday qilib, VIII asr oxiri va IX asr boshlarida Movarounnahrning shimoliy va shimoli-sharqiy hududlarida tashkil to’gan va bir yarim asr hukm surgan ikki mustaqil turkiy davlat: qorluqlar hamda O’g’uzlar davlati faqat Movarounnahrgagina emas, balki butun O’rta SHarq hamda Old Osiyo aholisining siyosiy hayotiga kuchli tahsir ko’rsatdi. SHu bilan birga, ularning jangovor aholisi o’z turmush tarzi va anhanalari bilan bu hududlarda yashovchi ko’pgina xalqlarning etnik tarixida ham sezilarli iz qoldirdi. Masalan, qorluqlar qardosh o’zbek va tojiklarning, o’g’uzlar esa turkman, ozarbayjon, qoraqal’oq, turk, shuningdek gagauzlarning etnogenezida muhim rol’ o’ynaydilar.
X asr o’rtalarida Issiqko’lning janubi va Qoshg’arda yashagan yag’mo qabilalari kuchayib, avval o’zlaridan shimoli-sharqroqda yashovchi jikil qabilalari bilan yagona ittifoqqa birlashadi. So’ngra ular Yettisuvga xuruj qilib, qorluqlarni bo’ysundiradi va bu ulkan hududda Qoraxoniylar davlatini tashkil qiladilar.
Yozma manbalarda yag’molar turk qavmlari ichida madaniy jihatdan eng qolog’i deb tahriflanadi. Ular asosan yilqichilik va qo’ychivonlik bilan shug’ullangan edi. Mo’ynali hayvonlar hamda ov qushlarini ovlardi. Dehqonchilik bilan kam shug’ullanardi. Yag’molar turk qabilalari orasida eng jangovori hisoblangan. Jikillar esa yag’molarga nisbatan birmuncha madaniyroq va boy qabila bo’lgan. Ular qoramol, qo’y va yilqi ‘odalariga ega bo’lishgan. Qora uylarda yashasa ham, qorluqlarniki singari shahar va qishloqlari bo’lgan. Yag’mo va jikillarga nisbatan qorluqlar ancha madaniyatli aholi hisoblangan. Turk qabilalariga tegishli yurtlar orasida ular eng obod joylarga ega bo’lishgan. Ularning mamlakatida qishloqlar bilan bir qatorda shaharlar ham bo’lgan. Qorluqlarning ayrimlari mo’ynali hayvonlar ovlash, qolganlari chorvachilik hamda dehqonchilik bilan shug’ullangan.
Qorahoniylar davlatining tashkil topishida jikil va qorluqlar g’oyat katta rol’ o’ynaydilar. Davlatning yuqori mansablari va qo’shinda ular muhim o’rinlarni egallasalar-da, biroq honlik taxtiga yag’mo boylari minganlar. Bu yangi turk davlatining podsholari “arslonxon” va “bug’roxon” unvonlari bilan yuritilgan. Bu ikki oliy daraja buyuk hukmdor mahnosini anglatgan. Buyuklik yoki ulug’lik esa qadimdan turkiy xaqlarda “qora” so’zi bilan sifatlangan. SHu boisdan taxtga o’tirgan arslonxon yoki bug’roxonlar “qoraxon”, ya’ni ulug’ xon hisoblangan. Ular hukmronlik qilgan davlat esa tirixda “Qoraxoniylar davlati” nomi bilan shuhrat to’gan. Aslida “arslon” jikil qabilasining totemi ajdodi ibtidosi hisoblangan. “Bug’ra” esa yag’molarning totemasi bo’lgan. U og’ir yuk ko’taradigan bichilgan tuya mahnosini anglatgan. podsholik darajasiga qabila totemlarining nomlari bilan nisbat berilishiga qaraganda, Qoraxoniylar davlatining asosini jikillar bilan yag’molar tashkil etgan. Davlatni boshqarishda Qoraxoniylar qabilaviy udumining og’alik tartibiga qathiy rioya qilingan. Bu udumga muvofiq qabila boshliqlari orasida eng yoshi ulug’ini “arslonxon” yoki “bug’roxon” darajasiga ko’tarib, hukmdor, ya’ni qoraxon qilib saylashgan. Odatda u “tamg’achxon”, ya’ni xonlar xoni deb yuritilgan.
X asr oxirida (992 yil) ular Movarounnahrga hujum boshlab, uni bosib oladi. SHunday qilib, X asr oxirida Somoniylar davlati o’rnida ikkita yangi davlat tashkil to’di: biri - Qoshg’ardan Amudaryogacha cho’zilgan SHarqiy Turkistonning bir qismini, Yettisuv, SHosh, Farg’ona va qadimgi So’g’dni o’z ichiga olgan -- Qoraxoniylar davlati, ikkinchisi esa shimoliy Hindiston chegarasidan tortib Kas’iy dengizining janubiy qirg’oqlarigacha bo’lgan viloyatlarni qamrab olagan G’aznaviylar davlati edi. Garchi Amudaryo bu ikki turk davlatlari o’rtasidagi chegara deb belgilangan bo’lsa-da, ammo Qoraxoniylar Xurosonni zabt etilgan yurtning ajralmas qismi deb hisoblab, uni o’z davlatiga qo’shib olish uchun harakat qiladilar. Oradan ko’p vaqt o’tmay Qoraxoniylar bilan G’aznaviylar o’rtasida shiddatli urushlar boshlanadi. 1006 va 1008 yillarda Qoraxoniylar Xuroson ustiga ikki marta qo’shin tortadilar. Balx, Tus va Nisho’ur shaharlari zabt etiladi. Ularning harbiy yurishini Sulton Mahmudga qarshi bo’lgan Xurosonning mulkdor feodallari qo’llab-quvvatlaydilar. Lekin Mahmud G’aznaviy Qoraxoniylarga zarba berib, Xurosonni o’z davlati tasarrufida saqlab qolishga muvaffaq bo’ladi. 1017 yilda Mahmud Xorazm ustiga lashkar tortib, uni bosib oladi. SHunday qilib, Xorazm davlati barham to’adi.
Bu davrda Sirdaryo etaklarida yashovchi o’g’uzlardan ajralib chiqqan saljuqiylar kuchayib, o’z vaqtida ularga yer berib homiylik qilgan g’aznaviylarga qarshi tazyiq ko’rsatdilar. Natijada saljuqiylar bilan jiddiy kurash boshlanadi.
1040 yilda Marv bilan Saraks (Seraxs) oralig’idagi Dandaqxon degan joyda g’aznaviylar bilan saljuqiylar qo’shinlari to’qnashadilar. Bo’lib o’tgan shiddatli jangda Mahmud G’aznaviy qaqshatqich zarbaga uchraydi. Saljuqiylar G’aznaviylar davlatining asosiy qismi hisoblangan shimoliy va g’arbiy viloyatlarini egallab oladilar. Ular tasarrufida G’azna, Qobul, Qandahor va ‘anjob viloyatlarigina qolib, u kichik feodal davlatga aylanadi. Sarkarda va hukmdor To’g’rulbek zamonida (1038-1063) Xorazm, Iroq Ajami (Iroqning Eron hududidagi qismi), Ozarbayjon, Kurdiston va Ko’histon zabt etiladi. 1055 yilda saljuqiylar Bag’dodda o’z siyosiy hukmronliklarini o’rnatadilar. Xalifa esa faqat diniy ishlardagina mutasaddi bo’lib qoladi. Ray shahri Saljuqiylar davlatining ‘oytaxtiga aylantiriladi. Saljuqiylar bilan Qoraxoniylar o’rtasidagi munosabatlar dastavval yaxshi bo’lsa-da, ammo keyinchalik keskinlashib ketadi. Xorazm tomondan ular Xuttalon, CHag’oniyon, Jand va Savronga yurish qilib, Qoraxoniylar bilan bir necha bor to’qnashadilar. Bu ikki turk davlatlari o’rtasida shiddatli janglar bo’lib o’tadi. Hatto, 1130 yilda saljuqiylar sultoni Sanjar Movarounnahrga lashkar tortib Qoraxoniylar davlatining ‘oytaxti Samarqandni ishg’ol etadi. Natijada Qoraxoniylar Sulton Sanjarga tobe bo’lib qoladilar.
Saljuqlar butun Xurosonni, Xorazmni, G’arbiy Eronni, Ozarbayjon va Iroqni, Armanistonni egalladilar. 1071 yili Vizantiyani yengib butun Kichik Osiyoni, keyinchalik Suriya va Falastinni, Gruziya, SHirvon va Movarounnahrni egallab, dunyoning qudratli davlatiga aylanadilar. Keyin inqiroz boshlandi. Avval Xorazm kuchayib ularga zarba berdi. Undan so’ng qoraxitoylardan yengildilar. SHundan keyin Saljuqiylar davlati maydalanib ketdi. Mo’g’ullar hukumronligi davrida qayig’ urug’i Kichik Osiyoning shimoli-g’arbiga ko’chadi. Keyin mo’g’ullar saltanati inqirozga uchrab shu yerdagi o’g’uz-qayig’ turklari Usmonli sulton deb e’lon etildilar va Usmonli Turkiyaga asos soldilar (1281 yilda). Bu sulola 1924-yilgacha, Turkiya res’ubikasi e’lon qilingunga qadar yashadi. 1924 yil Mustafo Kamol Otaturk Turkiya Respublikasining birinchi prezidenti bo’ldi.
SHimoliy G’arbda turkiy xalqlar hozirgi Moldaviya (gagauzlar) gacha, Ukraina janubida Qrimgacha bordilar. SHimolda Boshqirdiston, Tatariston, SHimoliy Kavkazda CHecheniston, Dog’iston, G’arbiy Xitoyda (SHarqiy Turkiston) Sinjon Muxtor viloyati-turkiy davlatlardir, ya’ni bu xalqlarning shakllanishida turkiy qavmlar o’z “hissalari”ni qo’shganlar. SHuningdek, Kichik Osiyoning o’zida mahalliy xalqlar bilan turkiy xalqlarning qo’shilishi natijasida hozirgi turk xalqi paydo bo’ldi.
Turkiy xalqlar tarixida, ularning siyosiy tuzumida urug’chilik anhanalari hal qiluvchi rol’ o’ynagan. SHuning uchun ham ular tarqoq yashadilar, uzoq davom etgan ittifoq tuza olmadilar. Bu esa ularni ‘arokandalikda ushlab turish va ko’pincha, bosib olish imkoniyatini berdi. Hozirgi zamonda turkiyzabon xalqlar hamkorligi, ittifoqi umumjahon ahamiyatiga ega.
Xalqning kelib chiqishi murakkab dolzarb muammo va umuman tarix fanining yutuqlari blan chambarchas bog’liq. SHu kunlarga qadar xalqning kelib chiqishi yoki etnogenezi alohida fan sifatida shakllanib yetgani yo’q, ammo yaqin kelajakda o’zida qator ijtimoiy va tabiiy fanlar yutuqlarini mujassamlashtirgan etnogenez fani yuzaga kelishi shubha tug’dirmaydi. Keyingi yillarda dunyo olimlari hamkorligida “Jahon xalqlarining etnik tarixi” nomli ko’p jildlik zalvorli (fundamental) asar ustida ilmiy tadqiqotlar olib borilishi fikrimizning isbotidir. Bu borada O’zbekiston Respublikasi olimlari ham o’z hissasini qo’shishi zarur.
Xalqlarning kelib chiqishi muammosi ustida ilmiy tadqiqot olib boruvchi mutaxassislar bir necha shartlarga rioya qilishi maqsadga muvofiqdir. Xalqning kelib chiqishi uzoq davom etgan murakkab jarayon ekanligini hamisha ko’zda tutib, ilmiy tadqiqotlarni kom’leks tarzda olib borish kerak. Sababi, ayrim fan sohasi yutuqlari (tarix, arxeologiya, etnografiya, antro’ologiya, tarixiy tilshunoslik va yozma manbaalar) ko’p qirrali etnogenez muammosining bir tomoninigina ochib berishga qodir. Bu esa yana bir bor xalqning kelib chiqishi muammosi nihoyatda murakkabligidan dalolat beradi.
Markaziy Osiyo xalqlarining kelib chiqish tarixiga bag’ishlangan qator ilmiy anjumanlar o’tkazilishiga qaramasdan, bu sohada ko’pgina yechilmagan masalalar mavjud. Keyingi 25 yil davomida O’zbekistonda keng miqyosda olib borilgan ilmiy tadqiqotlar natijasida o’zbek xalqi etnogenezi sohasida muhim Ma’lumotlarni qo’lga kiritishga muvaffaq bo’lindi. Bu esa Markaziy Osiyo xalqlari, jumladan, o’zbek xalqining kelib chiqish tarixiga oid yangi fikr va mulohazalar yuritish imkonini bermoqda. Quyida biz o’zbek xalqining kelib chiqish tarixiga katta hissa qo’shayotgan ijtimoiy va tabiiy fanlarga chegaradosh antro’ologiya (odam haqidagi fan) natijalari asosida o’zbek xalqining etnik tarixiga oid fikrlar va mulohazalar to’g’risida gap yuritamiz.
Markaziy Osiyo hududida qadimgi tosh (paleolit) davridan to hozirgi zamonga qadar 270 nafar qadimiy yodgorlik to’ilmalari va hozirgi davrda yashovchi 51 etnografik guruh (30 ming kishi)ning antro’ologik o’rganilishi bu mulohazalarning asosini tashkil etadi.
Fanda o’zbek xalqining kelib chiqishi tarixini o’rganishni qaysi davrdan boshlash kerakligi haqida umumiy fikr yo’q. Qator olimlar etnogenezni yozma manbalarda xalq nomi (etnonimi) tilga olingan davrdan boshlashni maqsadga muvofiq deb biladilar. Ikkinchi guruh olimlar esa bu jarayonni mumkin qadar qadimiy davrlardan boshlash kerak, deb hisoblaydilar. Birinchi fikr tarafdorlari o’zbek xalqining kelib chiqish tarixini bundan ikki yarim ming yil oldindan, ya’ni Erondagi Behistun qoya toshida, mixxat yozuvlarida, Markaziy Osiyoda yashovchi sak, massaget, so’g’d, xorazmiy va hakozo qadimiy xalqlar haqidagi Ma’lumotlar uchragan davrdan boshlashni aytadi. SHaxsan biz ikkinchi guruh tadqiqotchilar nuqtai nazari tarafdorimiz. CHunki bu masalada fan hozirgi kunda qator yutuqlarni qo’lga kiritdi. Farg’ona vodiysidagi Selungur va Surxondaryodagi Teshiktoshdan topilgan qadimgi ajdodlarimiz qoldiqlari O’zbekistonning Afrika va Old Osiyo hududlari bilan bir qatorda, hozirgi zamon odamlarining paydo bo’lishi jarayoni yuz bergan hudud tarkibiga kirishi fanda uzil-kesil isbotlandi. Ayrim olimlar tomonidan bildirilgan Markaziy Osiyo, jumladan O’zbekiston, qadimiy davrlardagi mongoloid irq shakllangan hududga kiradi, degan fikrning ilmiy asossizligini antro’ologik Ma’lumotlar tasdiqladi. Bizning fikrimizcha, o’zbek xalqining kelib chiqishi tarixini o’rganishni qancha erta davrlardan boshlasak, uning tarkibida hozirgi kunlargacha saqlanib kelinayotgan irqiy va etnik unsurlarning mahalliy xalq tarkibiga kirgan davri uning nisbiy miqdori to’g’risida shunchalik keng fikr yurita olamiz.
O’zbek xalqiga xos Markaziy Osiyo ikki daryo oralig’idagi irqning shakllanish davri, makoni va tarixi masalalarida fanda yaqingacha yagona fikr yo’q edi. Bir guruh olimlar bu irq bundan 6-8 ming yil ilgari, ikkinchi guruh mutahassilar 3 ming yil ilgari shakllangan desa, uchinchi bir guruh olimlari esa XVI asrda shakllandi deb hisoblar edilar. Antro’ologik izlanishlar natijasida mualliflar ikki daryo oralig’i irqining shakllanishi, juda boy antro’ologik Ma’lumotlar asosida, bundan 2200-2300 yil ilgari boshlanganini isbotladilar. Qator ilmiy asarlarda o’zbek xalqining shakllanishida sakkiz muxim davr sanab o’tilardi. Bular
qatorida Ahmoniylar, Makedoniyalik Iskandar, Arab Xalifaligi va Mo’g’ullar istilosi tilga olinadi. Haqiqatdan, bu zabt etishlar Markaziy Osiyo, jumladan, O’zbekiston xalqlari madaniyatiga, tiliga, turmush tarziga, albatta o’z tahsirini o’tkazgan. Ammo bu yurishlarning mahalliy xalqlarni irqiy va etnik tarixiga bo’lgan tahsiri kam bo’lganini alohida tahkidlab o’tmoqchimiz. Antro’ologik nuqtai nazardan qaraganda, ular mahalliy xalq “qonini” yoki genetikasini tubdan o’zgartira olmadilar. Ular son jihatidan ko’pchilikni tashkil etgan mahalliy aholi tarikibiga singib ketgan. Bu o’rinda mahalliy (substrat) va kelgindi (su’erstrat) aholisi orasidagi o’zaro munosabatlarni eslatib o’tish joiz. Ko’p sonli mahalliy aholi tarkibiga kelgindi guruhlarning singib ketishi, kelgindi guruhlarning mahalliy aholidan ustun bo’lishi; kelgindi xalqlar teng sonli bo’lishi va nihoyat, mahalliy va kelgindi xalqlar aralashuvi natijasida ikkalasiga ham o’xshash yangi xalq, guruh, elat paydo bo’lish holarini kuzatish mumkin. O’zbekiston hududida, barcha tarixiy davrlarda maxsus antro’ologik tadqiqotlarning ko’rsatishicha, mahalliy xalq kelgindi aholidan hamisha ustun bo’lgan.
Antro’ologik izlanishlar orasida o’zbek xalqining kelib chiqishi tarixida muhim ahamiyat kasb etgan uch tarixiy davrga alohida to’xtalib o’tmoqchimiz. Birinchidan, miloddan avvalgi III-II asrlarda O’rta Osiyoning dasht mintaqalarida hozirgi o’zbek xalqiga xos antro’ologik qiyofa shakllana boshlagan. Bu esa fanda yangicha keng tarqalgan fikrlar, ya’ni o’zbeklarga xos Markaziy Osiyodagi ikki daryo oralig’i irqi Volga daryosi bo’ylarida va Uralda sarmat qabilalari tarkibida shakllanib tarqaldi, degan yoki bir irq Baykal ko’li atrofida va Mo’g’uliston cho’llarida shakllanib tayyor holda mahalliy aholiga o’z irqini tarqatdi, degan fikrlardan voz kechishni taqozo etadi.
Olib borilgan tadqiqotlar o’zbeklarga xos antro’ologik qiyofa dastavval, Sirdaryoning o’rta havzasi tumanlarida, ya’ni Toshkent vohasi, Farg’ona vodiysi, qisman Xorazmda va Janubiy Qozog’istonning CHimkent viloyatlarida, Yettisuv mintaqasida miloddan avvalgi I ming yillik oxirida shakllana boshlaganligi aniqlandi. Miloddan avvalgi III-II asrlarda bu aholi bir necha yo’nalishda Markaziy Osiyoning markaziy va janubiy viloyatlariga kirib borgan. Bu antro’ologik tadqiqot natijalari yozma holda ma’lum bo’lgan xalqlarning janubga yurishi va Yunon-Baqtriya davlatining istilo etilishi va Buyuk Kushon saltanatining bar’o
bo’lishi davriga mos keladi. Antro’ologiya bu yurish haqida quyidagi Ma’lumotlarni beradi. Ko’chmanchi va yarim ko’chmanchi cho’l aholisi Sirdaryo quyi oqimidan Markaziy Qizilqum orqali (Uchquduq, Tomdi, Yuzquduq, Ko’kchatosh) Samarqand atroflariga (Kattaqo’rg’on, Orlat), so’ngra Qashqadaryoning Qarshi shahri atroflariga (Erqo’rg’on) orqali Surxondaryo viloyatidagi (Ko’hna Termiz, Dalvarzin, SHohte’a, Ayritom) qadimiy shahar va qishloqlariga kirib joylashganlar. Keyinchalik ular janubiy Turkistonga o’tib ketganlar. Ularning ikkinchi guruhi qadimiy Buxoro vohasi orqali Turkmanistonning janubiy viloyatlariga, bir qismi esa hozirgi SHimoliy Afg’onistonning SHibirg’on shahri atoflarigacha yetib borgan (Tillate’a). Natijada o’zbeklar va tekisliklarda yashovchi tojiklarga xos ‘omir-farg’ona antro’ologik unsur Markaziy Osiyoda keng tarqalgan.
O’zbek xalqining shakllanishidagi ikkinchi muhim davr bu IX-XII asrlar hisoblanadi. Bu davrda Markaziy Osiyoda, jumladan, O’zbekistonda hozirgi o’zbek-larga xos qiyofa mahalliy aholining asosiy qismini tashkil etadi. Ilgari biz bu jarayonni XI-XII asr etnik jarayonlari bilan bog’lar edik. Keyingi yillarda shu davr materiallarini ikki tarixiy davrga IX-X va XI-XII asrlarga ajratish muvaffaq bo’lindi. Natijada O’zbekiston hududida IX asrda, bizning tadqiqotlar bo’yicha, aholining antro’ologik qiyofasida keskin o’zgarishlar yuz berganligini kuzatdik. Bu o’zgarishlar arxeologik izlanishlarda ham yaqqol ko’zga tashlanmoqda. Jumladan, murdalarni astadonlarda ko’mish marosimlari, aholi orasida keng tarqalgan bosh shaklni sunhiy o’zgartirish odatlari yo’qoladi. O’zbeklarning elat sifatida shakllanish davri fanda XI-XII asrlar bilan izohlab kelinmoqda. Yuqorida qayd etilgan antro’ologik tadqiqot natijalarimiz bu jarayonga ko’chish davrini IX-X asrlarga oid deyishga asos beradi.
Fanda mo’g’ul istilosi Markaziy Osiyo aholisini keskin mo’g’ullashtirib, o’zgartirib yubordi, degan fikr keng tarqalgan. Lekin maxsus tadqiqotlarimiz bu masalaga ham oydinlik kiritdi. Mo’g’ul istilosi o’zbek aholisining tashqi qiyofasiga sezilarli iz qoldirmaganligini ham tahkidlab o’tamiz. CHunki, Chingizxon XII asr oxirida tashkil etgan yirik Mo’g’ul davlatida mo’g’ullar soni taxminan 0,7 million kishidan iborat bo’lgan. Agar har 6 kishidan bittasi askarlikka olingan bo’lsa, unda uning qo’shinlari soni 100-110 ming kishidan iborat bo’lgan. Lekin o’sha davrdagi 80 million aholisi bo’lgan Xitoyga yurishi davrida mo’g’ul qo’shinlarining ko’p qismini yo’qotganlar. Ular O’rta Osiyoga bostirib kelganida qo’shinlarning ko’pchiligi turkiy xalqlardan tashkil to’gani ma’lum . Bu davrda Muhammad Xorazmshoh davlatida 20 million aholi yashagan. Mo’g’ul qo’shinlari ko’p sonli mahalliy aholi tarkibiga o’z asoratini o’tkaza olmagan. SHuning uchun ham mahalliy aholida mo’g’ul irqi alomatlari deyarli namoyon bo’lmaganligini ko’rish mumkin.
O’zbek xalqining shakllanishida uchinchi muhim davr XV asr oxiri va XVI asr hisoblanadi. Bu davrda Markaziy Osiyoga Dashti Qipchoq o’zbeklari kirib keladi va ular mahalliy aholiga o’z nomini beradi. SHu bilan birga IX-X asrlarda elat, xalq sifatida shakllangan hozirgi o’zbek etnik qiyofasidagi mo’g’uliy belgilarning bir oz faollashuviga olib keladi.
SHunday qilib, o’zbek xalqining etnik shakllanishi uzoq davom etgan murakkab jarayon ekanligining guvohi bo’ldik. O’zbek xalqining asosini hozirgi O’zbekiston hududida bir necha ming yillar davomida yashab kelgan mahalliy so’g’diylar, baxtarlar, xorazmiylar, saklar, masagetlar, kang’lar va dovonliklar tashkil etadi. Turli davrlarda kelgan qabilalar, elatlar va xalqlar davr o’tishi bilan mahalliy aholiga o’z tahsirini qisman o’tkazgan. O’zbek xalqining shakllanishi jarayonining barcha bosqichlarida mahalliy aholi tashqaridan kelgan aholiga nisbatan ustun bo’lgan. Ammo kelgindi aholiga mahalliy aholigi o’z tilini berdi. Lekin antro’ologik nuqtai nazardan mahalliy aholining etnik qiyofasini va tashqi ko’rinishini tubdan o’zgartira olmadi. Bu fikrimizni isbotlovchi dalillardan biri keyingi ikki ming yil davomida Markaziy Osiyoda, jumladan, O’zbekistonda mahalliy aholining tili uch marta o’zgardi SHarqiy eron tillari o’rniga g’arbiy eron tillari (fors tili) va eramizning birinchi asrlaridan turkiy tillar keng tarqala boshladi. Ammo mahalliy xalqning “qoni”, ya’ni genetikasi aytarli o’zgarmadi va qadimiy xalqlarga xos antro’ologik xususiyatlar shu kunlarga qadar saqlanib kelmoqda, o’zbek xalqining kelib chiqishi asosini qadimiy davrlardan boshlab, shu hududda yashab kelgan xalqlar tashkil etgan. Ular ikki yarim ming yil davomida mahalliy aholiga kelib qo’shilgan asosiy tarkibiy qismni tashkil etgan. SHuning uchun ham prezidentimiz I.Karimov “Tarixiy xotirasiz kelajak yo’q” degan risolasida qayta-qayta o’zbek xalqining shakllanish asosini o’troq xalqlar, tubjoy xalqlar tashkil etganlar, deb ko’rsatdilar.
4.
O’zbek xonliklari davrida, keyin, Rossiya mastamlakachiligi va SHo’rolarning Qizil Imperiyasi davrida o’zbek xalqi ‘arokanda bo’lib ketdi. Milliylik yo’qoldi. Ayniqsa, SHo’rolar davrida “yagona sovet xalqi”ni shakllantirmoqchi bo’lgan noilmiy shovinistik siyosat davri qiyin kechdi. SHuning uchun ham o’zbek xalqining millat bo’lib rivojlanish yangi davri 1991 yildan-Respublikamiz mustaqillikka erishgan kundan boshlandi.
Xalqimiz siyosiy mustaqillik va ozodlikni qo’lga kiritgach, o’z taqdirini chinakam egasi, o’z tarixining ijodkori, o’ziga xos milliy madaniyatining sohibiga aylandi.
Tarix xotirasi, xalqning, jonajon o’lkaning, davlatimiz hududining holis va haqqoniy tarixini tiklashi milliy o’zlikni anglashi, milliy iftixorni tiklash milliy g’oya va milliy mafkurani shakllantirish va jarayonida g’oyat muhim o’rin tutadi.
Tarix millatni haqiqiy tarbiyachisiga aylanib bormoqda. Buyuk ajdodlarimizning ajoyib jasoratlari tarixiy xotiramizni jonlantirib, yangi fuqarolik ongini shakllantirmoqda. Ahloqiy tarbiya va ibrat manbaiga aylanmoqda.
Hurmatli prezidentimiz o’zlarining “Tarixiy xotirasiz kelajak yo’q” degan risolada tahkidlaganlaridek, xalqimizning etnik, madaniy va diniy sabr-bardoshi ma’naviy uyg’onishning yana bir bitmas-tuganmas manbaidir. Ming yillar mobaynida Markaziy Osiyo g’oyat xilma-xil dinlar, madaniyatlar va turmush tarzlari tutashgan va tinch-totuv yashagan markaz bo’lib keldi. Etnik sabr-toqat, bag’rikenglik hayot bo’ronlaridan omon qolish va rivojlanish uchun zarur tabiiy mehyorlarga aylandi. Hatto, bu hududlarni bosib olganlar ham Markaziy Osiyo halqlarinng madaniyati oldida bosh egibgina qolmay, uning eng qimmatbaho anhanalarini, shu hududda mavjud bo’lgan davlatchilik anhanalarini avaylab qabul qilganlar.
Ayni shu zaminda ko’p asrlar mobaynida jahon madaniyatlari dunyo miqyosida bir-birini boyitgan. Bu yerda ko’chmanchi xalqlar o’troq xalqlar bilan, eronlik qabilalar turk qabilalari bilan, musulmonlar, nasroniylar va yahudiylar bilan ko’p asarlar birga yashab kelganlar. So’nggi ikki asr davomida ham o’zlarini “madaniyatli” va “mahrifatli” hisoblab kelgan davlatlar ommaviy qirg’inlar va diniy tahqiblar bilan o’zlariga dog’ tushirgan bir ‘aytda, O’zbekiston zamini xalqlar va madaniyatlar tinch birlashgan joygina bo’lib qolmay, balki quvg’in qilingan xalqlarga bosh’ana ham berdi.
Istiqlolimiz 11 yilligining eng muhim yakuni, barcha xalqlar uchun “Umumiy uy”ga asos solinganligi, yangi ko’p elatli birlik vujudga kelganligi bo’ldi. O’zbek madaniyatining umuminsoniy mohiyati, ma’naviy ruhiy qadriyatlarning va milliy o’zlikni anglashning tiklanishi bu birlikning negizini tashkil etdi.
O’zbek xalqi ruhining tiklanishi, millat ma’naviy-axloqiy ideallarining shakllanishi chuqur milliylik bilan umuminsoniylik chambarchas bog’liq bo’lgan hodisadir. O’zbekistonda yashayotgan xalqlar, o’ziga xoslikni yo’qotmagan holda, umumiy ruhiyatga, xulq-atvor falsafasiga ega bo’lmoqdalar. Bu esa mustaqillik yillari mobaynida millatlararo totuvlik manbai bo’lib kelgan yagona ma’naviy-ruhiy negizni vujudga keltirdi.
prezidentimiz “Tarixiy xotirasiz kelajak yo’q” asarida aytadilar: Xalqimiz tarixan turkiy xalqlar oilasiga mansub bo’lishiga qaramay, ‘anturkizmni va “Buyuk Turon”shovinistik g’oyasini qathiyan rad etdi. Biz uchun Turon - mintaqadagi turkiy tilda so’zlashuvchi xalqlarning o’ta siyosiy emas, balki madaniy birligining ramzidir. Bundan tashqari, umumiy madaniy, tarixiy va antro’ologik ildizlarimiz bizni tojik xalqi bilan ham tutashtiradi. Bu hol bizga o’z madaniyatimizni Markaziy Osiyo uchun ma’lum darajada noyob bo’lgan turk va fors madaniyatlarining sintezi deb hisoblashga to’la huquq beradi.
Biz o’zbeklarni ulug’, bunyodkor xalq deb dunyoga tarannum etayapmiz va aslida ham shunday.
O’zbekning fehl-avtori ayon. U yerni, tabiatni sevadi. Do’ppisida suv tashib bo’lsa ham, daraxt ko’kartiradi. O’zbek tom mahnoda bunyodkordir. Unga birovning yeri kerak emas. Mobodo qo’liga qurol olguday bo’lsa, faqat o’zini himoya qilish uchungina oladi.
O’zbek xalqining iligi to’q, baquvvat demoqchiman. Yana tilimizda “tagli-tugli”, “‘alagi toza” degan iboralar ham bor. Bu bir joyda muqim yashagan, o’z turmush tarziga, axloq-odob mezonlariga, aqidalari va tafakkur tarziga ega bo’lgan xonadonlarga nisbatan aytiladi. Butun ommani, bir necha yuz minglab, millionlab aholini birlashtirgan aqidalarga, mezon va qoidalarga ega bo’lgan xalqni qanday izohlash, tahriflash mumkin?! Ana shu hayotiy va ijtimoiy mantiqdan kelib chiqsak, tahrif va izoh bitta - bo’ladi - milliy borlig’imiz, madaniyatimiz ildizi, tomiri o’troq bo’lgan.
O’zbek xalqi o’zini dunyoga ko’rsatmoqda. CHet ellarda o’qiyotgan yoshlarimizning yutuqlari, s’ortchilarimzning hayratomuz g’alabalari, ilm-fan va texnikadagi yangiliklar o’zbek xalqining Uchinchi Uyg’onish davriga kirganligiga dalolatdir.
Foydalanilgan adabiyotlar

Karimov I.A. Tarixiy xotirasiz kelajak yo’q. T. «O’zbekiston». 1998 y.

Abdulg’oziy. SHajarai Turk. T. «CHo’l’on». 1992.
Axmedov B. O’zbek ulusi. T. «Nur». 1992 y.
Jabborov I. O’zbek xalqining etnografiyasi. T. «O’zbekiston». 1994.
Zaki Validiy. O’zbek urug’lari. T.1992.
Ziyo Ukukaldi. Turkchilik asoslari. T.1994.
Usmon. Turon. Turkiy xalqlar mafkurasi. T.CHul’on. 1995.
Xasan Ato Abdushiy. Turkiy qavmlar tarixi. T.»CHul’on». 1994.
O’zbekiston tarixi. T.Universtitet. 1996.