96
qurbanlarımızı əlimizdən alırlar”. Sonra isə daş, ağac
və bıçaqla bir-birini qətlə yetirirlər. Bu hadisə zamanı
hindu məhəlləsindən olan bir neçə nəfər bə`zi
əlamətlərdən
bu
fitnənin
ingilislər
tərəfindən
hazırladığını başa düşürlər. Sonradan da hamıya
mə`lum oldu ki, fitnə salan ingilislərdir”.
Məqaləni yazan müxbir ingilislərə xitabən deyir: ”Biz
sizin, qurban bayramında müsəlmanlara necə zəhər
içirtdiyinizi çox yaxşı bilirik”. İngilislər bu cür saysız-
hesabsız fitnə və zülmlərlə müsəlmanları məhv etməyə
çalışırlar.
İngilislər daha sonra, silahlı cihadın vacib olmadığını
iddia edən, İslam pərdəsi altında müsəlmançılığa qarşı
mübarizə aparan yeni-yeni düşmənlər yetişdilər.
Bunlardan Sir Seyid Əhməd, Qulam Əhməd Qudiyani,
Abdulla Qəznəvi, İsmayıl Dehləvi, Nazir Hüseyn
Dehləvi, Sadiq Həsən xan Pehunalı, Rəşid Əhməd
Kəpkuhi, Ustad Vahid Heydər Abidi, Əşrəf Əli Tehnəvi
və Şah Əbdul Əzizin nəvəsi Məhəmməd İshaq kimi
şəxsləri dəstəkləyərək, yeni firqələr qurdular və bu
firqələrə müsəlmanları cəlb etməyə başladılar. Bu
firqələrin
ən
məşhuru
1879-cu
ildə
qurulan
“Qudiyani”lik cərəyanı oldu. Bu cərəyanı tə`sis edən
Qulam Əhməd Qudiyaninin nəzərinə görə, top, tüfəng
və qılıncla cihad etmək vacib deyildir; əsl cihad dillə,
tövsiyə və nəsihətlə olmalıdır.
Qulam Əhməd, İsmaili firqəsindən dönmüş bir dinsiz
idi. O, 1908-ci ildə vəfat etmişdir. İngilislər onu pulla
satın alaraq əvvəlcə müctehid, sonra Mehdi imam
zaman, sonra İsa Məsih və nəhayət peyğəmbər
97
olduğunu iddia etməsinə şərait yaradaraq, onun yeni
bir din gətirdiyini e`lan etdilər. O, Hindistan xalqına
“mənim ümmətim” deyə müraciət edirdi. Hər yerdə
Qur`ani-Kərimdəki bir çox ayələrin ona aid olması,
onun Məhəmməd peyğəmbərin mö`cüzələrindən daha
çox mö`cüzəyə malik olması haqda təbliğat aparılırdı.
Ona inanmayanları isə, kafir adlandırırdılar. Onun
fikirləri Rəcəb və Bombey şəhərlərində cahil xalq
arasında yayılırdı. Bu gün də Avropa və Amerikada
Əhmədiyyə adı altında Qudiyanilik cərəyanı açıq-aşkar
yayılmaqdadı.
İngilislərə xidmət etməyin günah və kafirlərə qarşı
silahlı cihadın vacib olduğunu söyləyən müsəlmanlar
tə`qib olunaraq cəzalandırılırdı. Bu mövzuda olan
kitablar toplanaraq yandırılırdı. Ələ ala bilmədikləri
alimləri, müsəlmanların yaddaşlarında qəhrəman kimi
qalacaqlarından ehtiyat edərək e`dam etmirdilər. And-
aman
adasındakı
zindanda
müddətsiz
olaraq,
azıdlıqdan məhrum edirdilər.
I-ci Dünya Müharibəsindən sonra İstanbulu işğal
etdikləri zaman osmanlı alim və paşaları Malta adasına
sürgün etmişdilər. İslama qarşı olan düşmənçiliklərini
müsəlmanlar başa düşməsin deyə, Hindistanın “Darül-
hərb” yox, “Darül-İslam” olduğuna dair fitvalar vermiş
və bu fitvaları hər yana yaymışdılar. Alim adı ilə
yetişdirdikləri
münafiqlərin
əli
ilə
“osmanlı
sultanlarından xəlifə olmaz, xəlifə Qureyş tayfasından
olmalıdır” fikrini yayır, dəlil olaraq, bu hədisi əsas
gətirdilər: “Xəlifə Qureyş qəbiləsindən, onların
övladlarından olacaqdır”.
98
Dini tədrisi ləğv etmək, İslamı daxildən parçalayıb
dağıtmaq üçün Əliqərhdə İslam elmlərinin öyrənildiyi
“Əliqərh” universitetini açdılar. Burada dinlə mübarizə
aparmaq və İslama arxadan zərbə vurmaq üçün
zahirdə müsəlman, həqiqətdə isə düşmən kadrlar olan
din adamları yetişdirirdilər. Tələbələrin içərisindən
dinsizliyinə,
şöhrətpərəstliyinə,
satqınlığına
və
ingilislərin mənafeyinə sadiq olmalarına arxayın
olduğu şəxsləri seçib İngiltərəyə göndərirdilər. İslamı
sarsıdıb zəiflətdikdən sonra, müsəlmanlara rəhbərlik
etmək üçün həmin şəxsləri iş başına gətirirdilər. Əyyub
xan da bunlardan biri idi. O, Əli Çinnahın yerinə
Pakistan dövlət başçısı oldu.
İngilislər II-ci Dünya Müharibəsindən qalib çıxmış
kimi görünsələr də, həqiqətdə məğlub olmuşdular.
Çünki özlərinə “üzərində günəş batmayan ölkə” adı
verdikləri halda, “üzərində günəş doğmayan ölkə”
halına
düşmüşdülər.
Müstəmləkələrinin
çoxunu
itirmiş, tükləri yolunmuş toyuq kimi görsənirdilər.
Pakistanın dövlət başçısı tə`yin etdikləri Əli Çinnah
məzhəbcə şiə, həqiqətdə isə ingilis tərəfdarı idi. 1972-ci
ildə vəfat etdikdən sonra yerinə masson Əyyub xan,
onun yerinə isə qızılbaş Yəhya xan gəldi. O, Hindistan-
Pakistan müharibəsində məğlub oldu, Pakistan
torpaqları əldən getdikdən sonra isə həbs edildi. Yəhya
xandan sonra hakimiyyəti Zülfüqar Əli Buhutto təhvil
aldı. O da İngiltərədə təhsil almış casus idi. 1974-cu ildə
müxaliflərin öldürülməsinə əmr verildiyi üçün e`dam
edildi. Zülfüqar Əli Buhuttonu devirərək, yerinə keçən
Ziya-ül Həqq İslam düşmənlərinin müsəlmanlar üçün
99
nələr düşündüklərini, İslamı məhv etmək istəklərini
anlayaraq, onların əmrlərin icra etməkdən imtina etdi;
ölkəsinin inkişafı üçün çalışdı; millətin həqiqi rifah və
səadətə mənbəyinin İslam olduğunu çox yaxşı bildiyi
üçün qanunların şəriətə uyğun tə`sis edilməsi üçün
Pakistan
əhalisinə
müraciət
etdi.
Keçirilən
referondumda Pakistan əhalisi bu çağırışa yekdilliklə
müsbət rə`y verdi. İngilislərin yetişdirdiyi canilər Ziya-
ül Həqqi terror vasitəsilə qətlə yetirdilər. Sonra
hakimiyyətə gələn Əli Buhuttonun qızı Binəzir Buhutto
dövlətinin, millətinin və İslamın əleyhinə etdiklərindən
əlavə, Ziya-ül Həqqin hakimiyyəti dövründə həbs
olunmuş bütün cani və xainləri azad etdi. Onları mə`sul
vəzifələrə
tə`yin
etdikdən
sonra
Pakistanda
qarşıdurmalar başlandı. İngilislərin müsəlmanlar üçün
gördükləri yuxular yenidən çin çıxmağa başladı. I və II-
ci Dünya Müharibələrindən sonra bir çox ölkələrdə
xain
planlarını
yerinə
yetirmək
üçün,
öz
mənafelərindən çıxış edən şəxsləri iş başına gətirdilər.
Bu dövlətlərin müstəqil dövlət atributları- himni, gerbi,
bayrağı və milli pul vahidləri olsa da, dini azadlıqları
olmadı. Son üç əsrdə İslam aləmi harada tənəzzülə
uğramışsa, orada ingilislərin əli vardır.
Osmanlı
dövləti
dağıdıldıqdan
sonra
onun
hakimiyyəti altında ərazilərdə böyüklü-kiçikli 23 dövlət
quruldu. Səbəbi də müsəlmanların güclü bir dövlətə
malik olmasının qarşısını almaq idi. İslam ölkələri
adlanan bu dövlətlərin arasında müntəzəm olaraq,
düşmənçilik və qarşıdurmalar yaratdılar. Bu kimi
ixtilaflar həmin ərazilərdə bu günə kimi davam
Dostları ilə paylaş: |