43
Ə
gər nəzərə alsaq ki, insanlar da ən kiçik təbiət hissəcik-
lərindən ibarətdir, onların ruhu da elə təbiət və fövqəltəbiət
hissəcikləridir, onda belə qərara gələ bilərik ki, birinci dərəcəli
düşünən insanların bazalarında bu hissəciklərin çox hissəsi
(həcmi) toplanıbdır. Yəni, anadangəlmə beyinləri daha çox
yetişməyə meyillidir. Siqnalları da qəbul etdikcə, beyin
daha da
inkişaf edir.
Düşüncə zamanının formalaşmasında beyin (düşüncə)
obyektlərinin dəyişməsi də mühüm rol oynayır. Yəni, insanlar
düşüncələrini bir obyektə çox yüklədikdə digər obyektin sonu
olur. Burada artıq yaddaş (hafizə) mühüm rol oynayır. Bir
informasiyanın qəbulu digər informasiyanı silə bilir. Silinmiş
informasiya üçün zaman başa çatmış olur. Buradan da
idealizm meydana gəlmiş olur. Düsüncənin zamanı həm
kainatla bağlıdır, həm də “aşağı” təbiətlə (tərkib təbiəti ilə)
ə
laqəlidir. Hər ikisində düşüncə obyektinin zamanı mövcud
olur. Düşüncənin mövcudluğu və mövcudsuzluğu isə materiya
aləminin mütləq varlığını heçə endirə bilməz. Buradan da
materializm meydana gəlmiş olur. Materiya var, o mütləqdir,
düşüncə əslində onu zaman-zaman axtarıb tapır. Düşüncənin
zamanı materiyanın zamanı ilə üst-üstə düşə bilir. Yəni,
düşüncə materiyanı kəşf etdiyi zaman öz məqsədinə çatır.
Düşüncə materiyanı axtara-axtara yeni zamanlara daxil olur və
tapdığı
materiyanın zamanını aşkarlayır. Ancaq materiyanın
mövcudluğu düşüncənin mövcudluğundan qabaq olur.
Düşüncə
sadəcə onu tapır. “Batıb –çıxan” və obyektə daxil olan
materiya əlamətlərinin əks olunmasına görə düşüncə tərəfindən
aşkar olunur. Deməli, materiyanın zamanı da düşüncə (burada
həm də görmə) tərəfindən aşkar oluna bilir. Materiyanın aşkar
olunması ilə siqnalların qəbulu elə düşüncənin zamanını
meydana gətirir. Gözdən itən materiya da yaddaşda qala bilir.
Deməli, düşüncənin zamanı materiyanın zamanı ilə nisbətdə
fərqli ola bilir. Materiyanın gözdən itməsi onun zamanını