69
atmışam. Bu imtinalardan
sonra hiss etdim ki,
özümə güvənərək davrana bilərəm. Xalqıma xidmət
etmək üçün önümü kəsəcək heç bir şey qalmamışdı.
O gündən başlayaraq içim inanılmaz işıqla və
mutluluqla dolmuşdu. Daha sonra bir şeyə sahib
olsaydım da onu bir dərdsər kimi görürdüm. Bu
imtinalarımdan sonra içimi dolduran mutluluğun
səbəbini aradım və böylə bir sonuca vardım: Bir
şeyi öz şəxsi malım kimi saxlasaydım, qorunması
üçün onu bütün dünya qarşısında savunmalı idim.
Bir çox yoxsul və möhtac insanları görürdüm. Bir
şey saxlayacaq olsaydım bu yoxsul və acların mənə
saldırıb əlimdəkiləri almaq istədiklərində polisə
uğramaq
zorunda
qalacaqdım.
Öz-
özümə
düşünürdüm ki, böylə bir hadisə olsa, mənə
saldıranlar kötülükləri üzündən saldırqan olmaya
bilərlər. Yəqin ki, onların məndə olanlara məndən
daha çox ehtiyacları var. Daha sonra da bu düşüncə
məndə oluşmağa başladı ki, bir şeyə sahib olmaq
günahdır. Mən yalnız başqalarının sahib ola biləcəyi
şeylərə sahib ola bilərəm. Ancaq bilindiyi kimi,
böylə bir şey mümkün deyildir. Bu üzdən də hər
kəsin sahib ola biləcəyi tək şey heç bir şeyə sahib
olmamaqdır. Başqa bir deyimlə hər şeydən iradi
olaraq əl çəkmək. Bu mütləq inanc məndə özünə
yer etdikdən sonra bədənimin də Tanrı iradəsinə
təslim olma təmayülü ortaya çıxmalı idi. Bu üzdən
də bədənim öz ixtiyarımda olduğu müddətcə
əyləncələrə meyllənməməli, zövq arxasınca
getməməli idi. Bədənim hər an xidmət arxasınca
yürüməli, bütün oyaqlıq vaxtımı xidmətə həsr
etməli idi. Bu qonu bədənim haqqında keçərli isə, o
zaman paltarlarım və digər şeylərim üçün də keçərli
olmalı idi. Bu üzdən də yoxsulca bir həyat tərzi
70
seçməyə qərar verdim. Şübhəsiz ki, bu yolda mütləq
kamala çatmaq qeyri-mümkündür.
Ancaq insan
başardığı qədər bu yolda irəliləməlidir. Bu yolda
daha da irəlilərə varıb hər şeydən imtina edənlər
dünyanın ən bahalı xəzinələrinə sahib olduqlarını
görmüş olurlar.
•
Ilk g
ənclik çağlarımdan dini kitabları əxlaqi
öyrətilərini dəyərləndirərək oxumağa alışmışdım.
Mənim üçün möcüzələrin dəyəri yox idi, ilgi çəkici
deyildi.
Peyqəmbərlərin möcüzələr göstərdiyini
deyirdilər. Bu möcüzələri söylənildiyi kimi qəbul
etsəydim də, onların eyiticilik açısından mənim
üçün heç bir dəyəri yox idi. Əxlaqın kürəsəl üsulları
ilə bu möcüzələrin heç bir ilişkisi yoxdur. Dini
öndərlərin sözləri ruhumda canlı və etkili güc
qaynaqları oyadır. Bu sözləri adi xalq kütlələrindən
duyduğumda bənzər təsirə qapılmıram. Sanıram bu
sözlər məzhəblərin milyonlarca tərəfdarlarına da
eyni təsiri göstərirlər. Məncə Hz. İsa da dünyanın ən
böyük öyrətmənlərindən biridir. Heç şübhəsiz ki, O,
öz zamanında vəfalı tərəfdarlarının arasında
“Tanrının biricik oğlu” idi. Ancaq mənim də o
şəkildə inanmağıma ehtiyac yoxdur. Hz. İsanın
öyrətiləri mənə də çox təsir etmişdi. Çünkü mən
Onu Tanrının oğullarından biri sayıram. Hz. İsa öz
zamanında Tanrıya ən yaxın olan şəxs olmuşdur.
Hz. İsa Ona inananların günahlarının cəzasını öz
üzərinə götürürdü. Onlara xətasız bir örnək olmağa
çalışırdı. Ancaq əzaba qatlaşmayaraq rahatca
yaşamaq istəyənlər üçün bu örnək olmanın heç bir
dəyəri yox idi. Arınmış altun arınmamış altundan
hasil olduğu kimi, islah edilmiş bir şəxs də islah
edilməyə ehtiyacı olan şəxsdən hasil olur. Mən çox