Kemaleddin yeni 60-90. indd
Yüklə 6,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Hacı Mirfazil
- Sədərəyin Seyidlər ocağı
- “İmanlı mömin şəxs özünü həmişə əzab-əziyyətə qərar verər. Camaat isə onun sayəsində əxlaqının nurundan asayişdə rahat yaşayırlar”.
Hacı Mirfazil 58 seyidlərdən olduğunu bilirdi. Ona görə də Miryaqub ağanın cəddini çağırıb niyyət edir ki; “Əgər bu mühasirədən çıxıb sağ-salamat evə qayıtsam, evdəki samovar dəstini və alacağım ilk məvacibimi Miryaqub ağaya nəzir edəcəm”. Bir az sonra Sovet əsgərləri gəlib mühasirəni yarırlar. Vəli kişi sağ-salamat mühasirədən qurtarır. Artıq müharibənin son günləri idi. So- vet ordusu faşistlər üzərində qələbə çaldı. Müharibənin ilk günlərində çağrılan əsgərləri ehtiyata buraxdılar. Vəli kişi bunların arasən- da idi. O, məvacibi alanda Miryaqub ağa onun yadına düşür. Vəli kişi şinelini kəsib aldığı pulu ora tikir. O, üç aydan sonra evinə gəlib çatır. Bir neçə gün evində qonaq qəbul etdiyi üçün baş qarışır, nəziri vermək bir qədər ləngiyir. Nəhayət, bir gün kəndin mərkəzinə çıxır. O, yol ilə gedərkən Miryaqub ağa ilə qarşılaşır. Vəli kişi ağanın yanına gəlib onunla görüşür, bir az söhbətdən sonra Miryaqub ağa Vəli kişiyə deyir: “Vəli, müharibədən sağ-salamat qayıdıbsan. Orada dediyin nəziri niyə gətirmirsən?”. Bunu eşidən Vəli kişi çox təəccüblənir. Çünki, bu barədə heç kimə bir kəlmə də olsun deməmişdi. O, evə gedib şinelin paqonundakı pulu çıxarır və samovar dəstini götürüb ağaya gətirir. Miryaqub ağa samovar dəstini kənddəki çayxanaya bağışlayır. Pulu Sədərəyin Seyidlər ocağı 59 isə xırdalayıb kasıblara paylayır. Miryaqub ağa bax belecə xalq arasında gözəl rəftarı ilə seçildiyi kimi başqalarına, xüsusilə də gənc nəslə həmişə nümunə olmuşdur. Həzrət Əli (ə.s.) nümunəvi şəxslər barədə belə buyurur: “İmanlı mömin şəxs özünü həmişə əzab-əziyyətə qərar verər. Camaat isə onun sayəsində əxlaqının nurundan asayişdə rahat yaşayırlar”. Kərbəlayi Miryaqub ağa çox səxavətli seyidlərdən biri idi. Belə ki, kəndin mər kəzindən keçən çayın bir tərəfindən o bi ri tərəfinə keçməyə camaat çox əziyyət çəkirmiş. Miryaqub ağa öz şəxsi vəsaiti hesabına kənddə ilk dəfə körpü saldırmışdır. İnsanlar bu körpüdən istifadə edib ağanın ruhuna həmişə fatihə oxuyurmuşlar. Kör pünün tikintisində taxta-şalbanı İrandan gətirmişlər. Bu işdə işləyən fəhlələrdən bir nəfər gətirilən mallardan iki taxta və bir az da düyü oğurlamışdı. Bu hadisədən bir müddət keçəndən sonra həmin adam ölüm yatağına düşür və sayıqlamağa başlayır: “Üstümdən taxtanı götür, üstümdən düyünü götür” - deyir. Xəstənin yaxınları təəccüblə xəstədən soruşurlar. Xəstə birtəhər əhvalatı danışır. Xəstənin yaxınları gəlib ağaya olan hadisəni danışırlar. Onlar ağadan xəstəyə halallıq verməyi xahiş edirlər. Miryaqub ağa gələn adamlarla bir yerdə xəstənin yanına gedir. Xəstənin vəziyyətini görüb başının üstündə bir neçə dua oxuyub ona haqqını halal Hacı Mirfazil 60 edir. Bir az keçir xəstə canını tapşırır. Olan hadisələrdən biri də budur. 1937-ci ildə repressiyanın ən şiddətli vaxtları idi. Belə ki, o zaman Sovet quruluşu Azərbaycanın hər yerində olduğu kimi, Naxçıvanda da amansız repressiya həyata keçirirdi. Alimləri, din xadimlərini, xalqın başbilənlərini tutub Azərbaycandan sürgün edirdilər. Məscidləri anbara çevirir, bağlayırdılar. Haqsızlıq hər yerdə baş alıb gedirdi. İnsanlar gecə çölə çıxa bilmir, Stalinin casusları hər yerdə gəzirdilər. Günlərin bir günü Sədərəyə gəlirlər. Onlar yaxşı bilirdilər ki, Miryaqub ağa bu eldə nüfuzlu şəxslərdən biridir, ona görə də onu bu eldən sürgün etmək istəyirdilər. Onların əsas bəhanələri bu idi ki, özlərini camaata qurban verən bu insanların qəbirlərini məs- cidin həyətindən çıxarıb qəbiristanlığa bas- dırsınlar. Məmurlar birbaşa məscidə gəlib Mir yaqub ağanı ora çağırırlar. Miryaqub ağa səbrlə məscidə tərəf yola düşür. Ağa məscidin həyətinə daxil olur, hamıya salam verib məmurlardan soruşur: “Nə olub, məni niyə çağırmısınız?” Məmurlar Miryaqub ağaya kinli baxışlarla baxıb deyirlər: “Bu qəbirlər kimin qəbirləridi? Niyə məscidin həyətində basdırmısınız?” Miryaqub ağa onlara deyir: “Bunlar mənim babam və əmimin qəbridi, bu kəndə vəba xəstəliyi gələndə özlərini kəndə Sədərəyin Seyidlər ocağı 61 qurban veriblər”. Onlar Miryaqub ağaya istehza ilə baxıb deyirlər: “Boş-boşuna danışma”. Bu söz ağanın qəlbinə toxunur. Bu vaxt məscidin həyətinə kənd sovetindən bir adam gəlib məmurlara deyir: “Sizi Naxçıvandan telefona çığırırlar”. Onlar telefona cavab verməyə gedəndə Miryaqub ağa qəbirlərin yanında oturub ağlayaraq Allaha yalvarır ki: “İlahi, sən özün kömək ol ki, bu qəbirlər burdan çıxmasınlar”. Məmurlar gəlib görürlər ki, Miryaqub ağa ağlayaraq dua edir. Məmurun biri ağaya deyir ki: “Sən kimdən kömək istəyirsən? Onsuz da sənə heç kəs kömək olmayacaq. Bizi Naxçıvandan çağırırlar. Mən sabah gələcəm və gəlib görəcəm ki, bu qəbirlər burda yoxdu, qəbiristanlıqdadı. Belə olmasa səni Sibirə sürgün edəcəm”. Bu sözü eşidən ağa onlara belə cavab verir: “İnşallah, siz bu kənddən sağ çıxmazsınız. Bu seyidlərin cəddi sizə qənim olar”. Onlar gülümsəyərək maşına oturub kənddən çıxıb gedirlər. Bu söhbətlərdən camaat da çox narahat olur. Çünki, Miryaqub ağanın kəramət sahibi olduğunu bilirdilər. Hava yavaş-yavaş qaralırdı. Artıq ağa evinə gəlmişdi. Birdən səs-küy düşür. Görürlər ki, bir qərib adam həyətə daxil olur. Onun üst-başı qan içində idi. Bu həmin məmurların sürücüsü idi. Ağa evdən həyətə çıxanda sürücü ağanın ayaqlarından yapışıb ağlayaraq yalvarırdı ki, mənim bu işdə heç bir günahım yoxdur. Mən Yüklə 6,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|