F. M. Dostoyevski alçaldilmiş VƏ TƏHQİr ediLMİŞ İnsanlar
Yüklə 4,19 Mb. Pdf görüntüsü
|
762
IX FƏSİL
Atası qızını qucaqlayıb bağrına basdı!.. Onu bir uşaq kimi qaldırdı, aparıb öz kreslosuna qoydu, qarşısında diz çökdü. Onun əllərini, ayaqlarını öpməyə başladı. O öz qızını öpməyə, ona doyunca baxmağa tələsirdi, elə bil ki, yenə də onunla – öz qızı ilə, öz Nataşası ilə bir yerdə olduğuna, yenə də onu gördüyünə, onun səsini eşitdiyinə inanmırdı! Anna Andreyevna hönkür-hönkür ağlayaraq Nataşanı qucaqladı, onun başını öz sinəsinə sıxdı, bu vəziyyətdə donub qaldı, bircə kəlmə də söz söyləmək iqtidarında olmadı. Nikolay Sergeiç Nataşanın əllərini əllərində tutaraq, sevən bir adam kimi, onun solğun, arıq, lakin gözəl üzünə, gözyaşı parıldayan gözlərinə baxaraq, sözləri rabitəsiz halda söyləyə-söyləyə deyirdi: – Mənim əzizim!.. Mənim həyatım!.. Mənim sevincim!.. – Sonra yenə də, – mənim sevincim, mənim balam!.. – deyərək təkrar edib susur, böyük bir hörmət və pərəstişkarlıqla ona baxırdı. Sonra o hələ də dizi üstə downloaded from KitabYurdu.org 763
duraraq, bizə tərəf döndü, tələsə-tələsə, sanki uşaqcasına gülümsəyərək dedi: – Niyə, niyə mənə deyirdilər ki, Nataşa arıqlayıb?! Doğrudur, arıqdır, solğundur, amma bir buna baxın, görün nə qəşəngdir! Əvvəlkindən də qəşəngdir, bəli qəşəngdir! – O duyduğu mənəvi əzab, sevinc əzabı təsiri altında qeyri-ixtiyari olaraq susdu, bu elə əzab idi ki, insan qəlbini parçalayaraq sanki iki yerə bölür. Nataşa deyirdi: – Qalxın, ata! Qalxın! Axı mən də sizi öpmək istəyirəm! – Ah, əzizim! Annuşka, eşidirsən, eşidirsən, bu sözü o nə yaxşı dedi! – Nikolay Sergeiç bunu deyib, əsəbi halda Nataşanı qucaqladı. – Nataşa, mən gərək sənin ayaqlarının altında uzanım, o vaxta qədər uzanım ki, ta qəlbim eşitsin ki, sən məni bağışlamısan, çünki mən daha heç elə bir ləyaqətli iş tuta bilmərəm ki, sən məni bağışlayasan! Mən səni rədd etdim, mən səni qarğıdım, eşidirsənmi, Nataşa, mən sən qarğıdım, mən belə bir şeyi edə bildim!.. Bəs sən, sən Nataşa, sən də inanmışdın ki, mən səni qarğımışam?! İnanmışdın, axı downloaded from KitabYurdu.org
764
inanmışdın! Buna inanmaq lazım deyildi! Gərək inanmayaydın, inanmayaydın! Sənin ürəyin daş imiş! Niyə gəlmirdin? Axı sən bilirdin ki, mən səni qəbul edəcəyəm!.. Ah, Nataşa, mən əvvəllər səni necə sevirdim, bu sənin yadındadır. İndi səni əvvəlkindən ikiqat artıq, minqat artıq sevirəm, bütün bu müddətdə də mən səni belə sevmişəm! Mən səni ürəyimin qanı ilə sevirəm! Mən ürəyimi sinəmdən dartıb qoparardım, qanı axa-axa sənin ayaqlarına döşəyərdim!.. Ah, mənim sevincim!.. Sevincindən Nataşanın gözləri yaşla dolmuşdu, o, xəstə, zəif səslə dedi: – Daşürəkli adam, öpün məni, dodağımdan, üzümdən, öpün, anam öpdüyü kimi öpün! Qoca öz qızı ilə şirin-şirin və xeyli qucaqlaşdıqdan sonra dedi: – Gözlərindən də! Gözlərindən də! Əvvəlki kimi, yadındadırmı?! Ah, Nataşa! Bizi heç yuxuda görürdünmü? Amma sən az qala hər gecə yuxuma girirdin, baxıb ağlayırdım. Bir dəfə sən balaca qız kimi gəldin, yadındadırmı, onda hələ sənin on yaşın vardı, sən downloaded from KitabYurdu.org
765
fortepianoda çalmağı təzə-təzə öyrənirdin, bəli, gəldin, əynində qısa donun, ayağında qəşəng çəkmən vardı, xırdaca əllərin də qırmızı idi. Annuşka, yadındadırmı, onda Nataşanın əlləri qırmızı idi... Mənim yanıma gəldin, gəlib dizim üstə oturdun, məni qucaqladın... Sən, sən, ay zalım qız! Sən elə bilirdin ki, mən səni qarğımışam, gəlsən, səni qəbul etməyəcəyəm?! Axı mən... Qulaq as, Nataşa, axı mən tez-tez sənin yanına gəlirdim, bunu anan bilmirdi, heç kəs bilmirdi. Gah sənin pəncərənin qabağında dururdum, gah gözləyirdim, bəzən on iki saat sənin darvazanın qabağında, səkidə durub səni gözləyirdim! Gözləyirdim ki, bəlkə sən evdən çıxasan, mən də ancaq elə uzaqdan sənə baxım... Axşamlar çox vaxt sənin pəncərəndə şam yanardı. Bu qayda ilə Nataşa, axşamlar gör neçə dəfə sənin yanına gəlmişəm, gəlmişəm ki, heç olmasa, sənin şamına baxım, heç olmasa, sənin kölgəni pəncərədə görüm, sənə yatmazdan qabaq xeiyr-dua verim... Sən heç yatmazdan qabaq mənə xeyir-dua verirdinmi? Mən barədə heç fikirləşirdinmi? Sənin qəlbin duyurdumu mən burda, pəncərənin qabağındayam? Qışda neçə dəfə, gecədən xeyli keçəndən sonra, sizin pilləkənlə downloaded from KitabYurdu.org
766
yuxarı qalxmışam, qapınızın qabağında, qaranlıqda durmuşam, qulaq asmışam, deyirdim, bəlkə sənin səsini eşitdim! Bəlkə sən güldün?! Qarğımışam? Mən bu axşam sənin yanına gəlmişdim, səni bağışlamaq istəyirdim, ancaq qapıdan qayıtdım... Ah, Nataşa! Qoca ayağa qalxdı, Nataşanı kreslodan qaldırıb bərk- bərk bağrına basdı. Çığıraraq dedi: – O yenə buradadır, ürəyimin başındadır! Ah, ilahi, sənin qəzəbinə də, mərhəmətinə də çox-çox şükürlər olsun!.. Tufandan sonra çıxan, bizim üstümüzə işıq saçan günəşinə min-min şükürlər olsun! Bu dəqiqələr üçün sənə çox-çox şükürlər olsun! Ah! Qoy biz alçaldılmış, təhqir edilmiş insan olaq, lakin biz yenə də bir yerdəyik! Qoy bizi alçaldan, təhqir edən o lovğa, o azğın adamlar şənlik etsinlər! Qoy onlar bizi pisləsinlər! Qorxma, Nataşa. Biz əl-ələ verib gedəcəyik, mən onlara deyəcəyəm ki, bu mənim əziz qızımdır, bu mənim istəkli qızımdır, bu mənim günahsız qızımdır! Siz onu təhqir etdiniz, alçaltdınız, lakin mən, mən onu sevirəm, ona əbədi olaraq öz xeyir-duamı verirəm!.. downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 4,19 Mb. Dostları ilə paylaş:
|