OZAN DÜNYASI № 2(5), 2011
16
Sevənlərə deyirdi ən odlu könül mənəm!
Bulaqlara baxanda sulardan saf olurdu,
Elə gözəlləĢirdi
Təbiəti görəndə,
Təpədən dırnağacan ağıl, insaf olurdu.
Özünü bu dünyanın bəxtəvəri sayırdı.
Hayana baxırdısa
Onu səadət öpür, sevinc qucaqlayırdı.
...Yenə Ģirin xəyalda qapanıb dünyasına,
Bürünüb duyğuların təmizinə, xasına,
O öz dünyasındadır, yox dünyadan xəbəri,
Hələ bilmir ömrünə,
Hələ bilmir eĢqinə
Kim endirib xəncəri!
Onun qız ürəyində
Min bir diləklə bağlı,
XoĢ gələcəklə bağlı
Neçə aləm birləĢir.
Ağ günləri düĢünür,
Toy haqda fikirləĢir!
Nədir fikrindən keçən?
- Əvəzəm bu dünyada atamın var-yoxuna,
O qıyarmı heç mənim ürəyimə toxuna.
Yurdunda çıraq tutan din-imanı tək mənəm,
Onun gözlərindəki iĢıq, gələcək mənəm!
Söndürmək istəyərmi gözündəki iĢığı,
O heç rəva bilərmi
Eldə küskün dolana evinin yaraĢığı!
Yox, yox, dünya dağıla, mənim könlümü qırmaz,
Sevgimə çəpər olub,
O mənim ürəyimi Ələsgərdən ayırmaz.
Məndən çox əzizləyir Ələsgərin xətrini,
Öz doğma oğlu kimi ondan alır ətrini.
Ələsgər də atamı seçmir öz atasından,
Sevincinə sevinir, kədərlənir yasından,
O burda hər addımı Kəbə, ziyarət bilir.
Atam “oğul” deyəndə,
Bu kəlməni özünə ən böyük hörmət bilir.
Demək, dünya mənimdir,
Ələsgərin sevgisi
OZAN DÜNYASI № 2(5), 2011
17
Gülümdür, gülĢənimdir!
Ən Ģirin arzularla açılır xoĢ səhəri,
Atası nə gündədir,
Əmisi nə kefdədir, yox dünyadan xəbəri.
Səhəngini götürüb gedir bulağa sarı,
Baxır Səhnəbanıya,
“Yazıq qız”, - deyə-deyə baxır kən adamları.
Səhnəbanı çatanda gül bulağın baĢına,
BaxıĢları sataĢdı Zöhrənin göz yaĢına.
Nəsə qəlbinə damdı,
DüĢündü öz-özünə:
Bəla mənim bəlamdı.
- DanıĢ, ay Zöhrə, danıĢ, gözündəki yaĢ nədir?
Söylə bu təlaĢ nədir?
Sən ki, elə həmiĢə danıĢansan, gülənsən,
Sevincini hamıya çatdıransan, bölənsən.
Kimdi səni ağladan,
O ürəyi daĢ insan?
-Səhnəbanı, o sənsən,
Sənsən məni ağladan,
O ürəyi daĢ insan!
Bu xəbəri biləndən
Gözümdə heçdir cahan.
Səni səndən xəbərsiz
Alıb Pullu Məhərrəm!
Həyatını, eĢqini,
Zəhərli ilan olub,
Çalıb Pullu Məhərrəm!
Öz daĢımı qoymağa
Öz divarım var deyib.
Sənin kimi gözələ
Heyif, min dəfə heyif!
Səhnəbanı eĢitdi bu ağrını, dəhĢəti,
Ayaq üstə durmağa gücü çatmadı qəti.
Dirsəkləndi bulağın hündür, qara daĢına,
Elə bil ki, göylərin qarı yağdı baĢına.
Bədən dondu buz kimi,
Ələsgərin bəxtinə
DoğmuĢdu GünəĢ kimi,
Batırdı ulduz kimi!
OZAN DÜNYASI № 2(5), 2011
18
Onun dolu səhəngi qaldı, bulaqda qaldı,
Daha bulaq baĢında
Demək, gülmək, ağlamaq qaldı, uzaqda qaldı.
Səhnəbanı of deyib dərindən bir ah çəkir:
- Bu nə dağdı görəsən, sinəmə Allah çəkir.
Daha bu gündən belə dünya qızıl olsa da,
Mən daĢ-qaĢı neylərəm!
Yoxsa iĢtahım mənim,
Yağlı aĢı neylərəm!
Mən arzu bəsləmiĢdim qanadlanıb uçmağa,
UzanmıĢdı qollarım yar boynunu qucmağa,
Nəfəsimi dərməmiĢ hələ sinəm dolusu,
Döydü çiçək ömrümü təbiətin dolusu.
Ələsgərin önündə mən özümü dünyanın
Günahkarı sayıram.
YaĢamaq istəyirdim
Yüz il yarımla qoĢa,
Bu günsə mən özümə
Ölüm arzulayıram!
Mən arzu bəsləmədim bir dünyalıq qəm üçün,
Mən ömür istəmədim göz yaĢına yem üçün.
Mən arzu bəslədim ki,
Səpələnsin sevincim həftələrə, aylara,
EĢqim meydan oxusun coĢqun axan çaylara.
Mən arzu bəslədim ki, Göyçə gölündən duru,
Göz yaĢları içində sönür gözümün nuru.
Dərəyə çiskin çöküb, dağ baĢında duman var,
Dünyanı qarıĢdıran qarıĢıq bir zaman var.
Zalım cəllad əlində qəlbinə qan daman var,
Göyçə gəlin köçürür Məhərrəmin evinə!
EĢitməsin qulaqlar belə söhbət, belə saz,
Heç gözlülər görməsin belə qəmzə, belə naz.
“Girdim yar bağçasına, ağlayan çox, gülən az”
Göyçə gəlin köçürür Məhərrəmin evinə!
Onun ĢüĢə ürəyi sınıb tökülüb gedir,
Ömrümün sarayında divar sökülüb gedir.
Qaməti yumaq olub, qəddi bükülüb gedir,
Göyçə gəlin köçürür Məhərrəmin evinə!
OZAN DÜNYASI № 2(5), 2011
19
Bəxtindən, taleyindən üzüb əli, ağlama,
Dərdin, qəmin əlində olub dəli, ağlama,
Ağlama, ay Göyçənin Ģux gözəli, ağlama,
Arzu at oynatmasın, meydan o meydan deyil!
Ağıllısı, dəlisi, qocası var, gənci var,
Ağsaqqalı, gədəsi, Ģuluğu var, dinci var.
Hələ çox dəryalarda batıb gedən inci var,
Üzə çıxarmaq üçün insan o insan deyil!
Hələ qalır dünyada “Əsli Kərəm” dünyası,
Hələ sürür hökmünü həsrət, vərəm dünyası.
Qəm üstündə köklənib, zildədi qəm dünyası,
Sevincə çatmaq üçün dövran o dövran deyil!
SƏHNƏBANI HƏSRƏTĠ
Dili yar deməkdən qabar bağlayan,
Könlü qəm əlindən qubar bağlayan.
Gəmisi sularda batan Ələsgər,
Dərd ilə oynayıb yatan Ələsgər.
Dadıb acısını ilk məhəbbətin,
Üzür dəryasında, üzür həsrətin.
Gətirib yanına sərvinazını,
Çalır qəmli-qəmli, çalır sazını.
Barmaqlar vurduqca xal üstdən xalı,
EĢidir bu səsi Göyçə mahalı!
Daha əldən çıxıb Tanrısı, dini,
DanıĢır ellərə hekayətini:
- ġirin sevincimi, təmiz sevgimi,
Qara yellər gəldi, sellər apardı.
Ayaz Ģillə çəkdi yanaqlarıma,
Qazdı torpağımı, bellər apardı!
Olsam da dünyanın sərti, mətini,
Nə bilim hardadı iĢin çətini.
Bizim ömrümüzün səadətini
Fitnələr yaladı, fellər apardı.
Dostları ilə paylaş: |