7
adlı bir oçerk vardır. Onu oxuyarkən iftixarla düşünürsən ki, Şəmistan taleyi
oğurlanmış ilk azərbaycanlı admiralımız İbrahim bəy Aslanbəyovu arxivlərdən üzə
çıxarmaq üçün necə inadkarlıqla vuruşmuşdur. Bunu ancaq damarlarında
azərbaycanlı qanı olan adam bacarardı. O, Sevastopol şəhərinin muzeyində olarkən
muzey bələdçisinin ağzından Aslanbəyovun adını eşidir. Sonra onun muzeydən
asılmış portretini görür. Dəqiqələrlə durub baxır. Aslambeqov kimi qələmə
verilmiş bu adamın simasında daxili bir hissin gücü ilə doğma cizgiləri duyur,
ürəyi ona isinir və buradan da axtarışlar başlanır. Lakin məqsədinə çatmaq üçün
çoxlu maneələrlə rastlaşır. Muzeydə ona deyirlər ki, Aslanbəyov heç zaman
azərbaycanlı ola bilməz, azərbaycanlılardan, ümumiyyətlə, admiral yetişməmişdir.
Arxivdə işləyən yaşlı bir erməni qadın isə Aslanbəyovun şəxsi işini ona
göstərməkdən müxtəlif bəhanələrlə boyun qaçırır. Şəmistan isə əl çəkmir,
inadkarlıqla tələb edir ki, admiralın şəxsi işini ona göstərsinlər. Nəhayət, öz
məqsədinə çatır. Budur, admiralın şəxsi işi onun əlindədir. Orada oxuyur:
«Admiral İbrahim bəy Aslanbəyov Allahverdi oğlu. Dini «müsəlman». Lakin
sonralar kimsə qara mürəkkəblə bu ad və familiyanın üstünə qələm çəkərək, əlavə
etmişdir: Aslanbəyov Avramiy Boqdanoviç. Müsəlman dini sözü üstündə
«Pravoslavnıy» yazılmışdı. Axır ki, bu saxtakarlıq və oğurluq müəllif tərəfindən
ifşa olunmuşdur.
Şəmistanın başqa oçerklərində, məsələn, «Milli sərkərdələrimizin faciəsi»,
«Acı tale» və başqalarında da tarix vərəq-vərəq gözlərimiz qarşısında səhifələnir,
hər şey öz yerini tutur. Bu oçerklər adi oçerklərdən öz ensiklopedik xarakteri və
hətta dərsliklərə daxil ola biləcək zəngin materialları ilə fərqlənir. Hər bir oçerk bir
görkəmli şəxsiyyətin taleyidir.
Heç şübhəm yoxdur ki, oxucular bu kitabı daxili razılıq hissi ilə oxuyacaq,
tapıntılardan bəhrələnəcək və istər istəməz dodaqları arasından bu sözlər
eşidiləcəkdir: «Uğur olsun sənə, Şəmistan!»
Qılman ĠLKĠN,
Dövlət mükafatı laureatı,
yazıçı.
8
Daş Salahlı qəbristanlığında
əbədiyyətə qovuşan, qəlbimin közündə
yaşayan TELLİ OSMAN qızının
əziz xatirəsinə ithaf edirəm.
ĠLĠSULU GENERALIN FACĠƏSĠ
Həqiqəti tapmaq üçün təkcə ayaq altına baxmaq azdır, üfüqlərə, günəşə
baxmalısan!
Lev TOLSTOY
General Daniyal bəyin ömür yolunu öyrənmək üçün Bakıda çox adamlar
mənə vəd verdi, amma heç bir nəticəsi olmadı. İlisuya getdim. Orda da hərə bir
əfsanə, hərə bir nağıl danışdı. Hətta «qohumuyam», «nəticəsiyəm» deyənlər də
oldu. Təəssüf ki, qohumun da, nəticənin də bildikləri ara söhbətlərindən başqa bir
şey deyildi. Böyük dramaturqumuz Mirzə Fətəli Axundovun şəxsi arxivindən əldə
etdiyim on bir nəfərin təsvir olunduğu «Şamilin naibləri» foto şəklini onlara
göstərdim. Nə nəvə, nə də qohumlar babalarını tanımadılar.
İlisu kəndindən də əliboş qayıtdım. Qaxda, İlisuda və Bakıda adamların
əksəriyyəti general Daniyal bəy haqqında olmuş əhvalatları təhriflə söyləyirlər.
Müasirlərimizdə günah yoxdur. Ona görə ki, aradan nə az, nə də çox, bir əsr
yarımdan artıq vaxt keçib. Müasirlərimizi qınamazdan qabaq onu da deyim ki, mən
inanıram ki, elə Şeyx Şamilin, Daniyal bəyin sağlığında da bu əhvalatlar təhriflə
danışılıb. Çünki Şamili məğlub etmək üçün rus komandanlığı hər cür alçaqlığa,
min cür fəndə əl atıb, hadisələri elə dolaşdırıblar ki, kimin haqlı, kimin haqsız
olduğunu sübut etmək üçün uzun illər axtarış aparmaq lazım idi. Elimizin hörmətli
ağsaqqalı, akademik İmam Mustafayevin məsləhəti ilə inqilabdan əvvəlki
mənbələri araşdırdım. Əsl həqiqət naminə saralıb-solmuş sənədlərin tozunu
uddum.
General Daniyal bəyin taleyi keşməkeşli, həyatı çalın-çarpaz xətlərlə
doludur. Qarışıq illərdə (1830—1870) onun ömrü macəralı keçib. İş elə gətirib ki,
varisi olduğu İlisu sultanlığını, bir də sırasında sadiq əsgər kimi xidmət edib
general rütbəsinə layiq görüldüyü ordunu atıb, ideya düşməni Şeyx Şamilə pənah
gətirib, onun tərəfinə keçib. On altı illik mübarizədən sonra ruslar tərəfindən
əsir alınıb. Rusların yenidən onlara qulluq etmək təklifini qəbul etməyib və
Türkiyəyə mühacirətə gedib.
General Daniyal bəyin harada haqlı, harada günahkar olmağını qoy oxucu
özü mühakimə eləsin. Biz isə bildiyimiz, zərrə-zərrə topladığımız faktları sizə
təqdim edirik.
9
Daniyal bəy İlisulu XIX əsrin əvvəllərində qədim İlisu kəndində anadan
olub. Ruslar Qafqaza gələndə atası Əhməd xan İlisunun hakimi idi. Başqa
Azərbaycan xanlarına, feodallarına səxavətlə verilən yüksək hərbi rütbədən Əhməd
xana da pay düşdü. Ona polkovnik rütbəsi verdilər. Sultan Əhməd xan altı oğul
atası idi: İmran ağa, Məhəmməd ağa, Xəlil bəy, Musa ağa, Daniyal bəy və
Süleyman xan.
1830-cu il yanvarın 9-da İlisu sultanlığına bədbəxtlik üz verdi. Sultanlığın
qoca hakimi Əhməd xan Sultan qəflətən vəfat etdi. O vaxtkı qanuna görə vərəsəlik
atadan böyük oğula yox, ailənin kiçik qardaşına çatırdı. Mərhum Əhməd xan
Sultanın kiçik qardaşı olmadığına görə qanuni vərəsəliyi onun böyük oğlu İmran
ağa qəbul etmişdir. İmran ağa təbiətən zəif və humanist adam olmuşdur. Hər
deyilənə inanan, mühüm siyasi məsələlərdə şəxsi fikri olmayan İmran ağanın az
çəkən hakimliyi dövründə rəiyyətlər belə onun üzünə qayıtmışdılar. Ona görə də
İmran ağa hakimiyyəti könüllü olaraq özündən kiçik qardaşı Musa ağaya
vermişdir. Musa ağa atası Əhməd xan kimi ağıllı, tədbirli idi. Daxili və xarici
məsələlərdən tez baş çıxardan yəni hakim az vaxtda sultanlıqda gəzən söz-söhbətə
son qoydu. Kəndlərdə baş qaldırmaqda olan nəsil iğtişaşlarının, özbaşınalığın
qarşısını aldı. Lakin tale Musa ağanın da bəxtinə uzun ömür qismət eləmədi. O,
1830-cu il sentyabrın 25-də qəflətən vəfat etdi. Onun hakimiyyəti heç bir il də
çəkmədi. O dövrün məşhur tarixçisi Vasili Potto yazır ki, bundan sonra vərəsəlik
haqlı olaraq mahalda sərtliyi və cəsurluğu ilə ad-san qazanmış Daniyal bəy sultanın
əlinə keçmişdir. Bu ağıllı və mərd adama müridizmin tüğyan elədiyi bir dövrdə
sultanlığa rəhbərlik eləmək nəsib olmuşdu.
Qafqazı bu üç silahla — alicənablıq,
ədalət və həqiqi igidliklə fəth etmək olar.
Mirzə KAZIM BƏY,
professor.
Ruslar Qafqaza gələndə bu üç keyfiyyətdən heç biri onlarda olmamışdır.
Onlar Qafqaz xalqlarının alicənablığından, inamından istifadə edərək torpağımızı
fəndgirliklə fəth etmişlər. Gəncəli Cavad xanın, Qarabağlı İbrahim Xəlil xanın
faciəli ölümləri və Sibirə sürgün olunan qazaxlı mayor Mustafa ağa Arif
Şıxlinskinin, Şəmşəddinli Nəsib Sultanın, Qubalı mayor İsa bəy Bakıxanovun və
onlarla azərbaycanlı ziyalıların acı taleyi bu fəndgirliyin qurbanı oldu. Rusların
fəthetmə siyasətini təkcə yerli ziyalılar yox, o vaxt Qafqaz Əlahiddə Ordusunda
xidmətdə olan rus əsgər və zabitləri də başa düşmüşdülər. Ağsaçlı Qafqazda Şeyx
Şamilin apardığı azadlıq hərəkatına qarşı çıxmaq istəməyən rus əsgər və zabitləri
dəstə-dəstə Şeyx Şamilin tərəfinə keçirdilər. Bəzi rus hərb tarixçiləri onların Şamil
tərəfə keçmələrini çar ordusunda hərbi qulluğun ağır olması ilə əsaslandırırlar.
Lakin o dövrün sənədlərinə əsasən, rus əsgər və zabitləri ona görə Şamil tərəfə
Dostları ilə paylaş: |