Böyük Azərbaycan yolçusu
Yüklə 7,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Böyük Azərbaycan yolçusu
- III BAKI DÖVRÜ
Böyük Azərbaycan yolçusu 149 alçaq dağları bu yaratmışdı. Təcridxanada saxlanılanlara qarşı hər cür pis hərəkəti eləyirdi. Burda da bərk xəstələndim. Yenə əvvəl əhəmiyyət vermədilər, amma sonra təcili yardım çağırdılar. Həkim nehrəmli Əkrəm Məmmədovun müayinəsi və dava-dərmanı sayəsində bir neçə gündən sonra vəziyyətim düzəldi. 6. Məhkəmədən qabaq hakim Ramiz Süleymanovla təkbətək görüşdük. Mənə vəziyyəti çox səmimi şəkildə açıqladı və mən bizə qarşı münasibəti və mövcud vəziyyəti dəqiq bilənədən sonra bu saxta ittihamla məhkum olunmağıma etiraz etmədim. Mənə 18 ay həbs cəzası verildi. 7. Əvvəldən hakimlə görüşdə hər şeydən xəbərim olduğu üçün məhkəmə mənə çox da maraqlı deyildi. Müəllim yoldaşlarımdan Naibə Əliyeva, Yusif Rzayev, Mehbalı Muradov və b. məhkəmədə iştirak edirdi. Hökm oxunandan sonra zaldan çıxarkən anamın və qızımın xəstəliyinə görə narahat olduğum üçün hamısı ilə sağollaşıb başımı aşağı salıb çıxırdım ki, birdən anamın “başını dik tut. Pis şey üstə tutulmamısan ki, el üstündə, haqq üstündə tutulmusan, qoy sənə şər atanlar, səni tutanlar başını aşağı salsın. Sən başını dik tut, heç nədən də narahat olma” sözlərini eşitdim. Həmin an özümü ağlamaqdan zorla saxladım. Həbsdən gələndə isə təxminən 10 gün görməyə gələnlərə görə evdən bayıra çıxa bilmədim. 8. Mənə verilən həbs müddətini 10 saylı ümumi rejimli İslah Əmək Müəssisəsində keçirdim. Nehrəmli İlham Tarquliyevin burda işləməsi mənim kəndlə, ailəmlə əlaqə saxlamağımda mənə çox kömək elədi. Burda bir çox qüvvədən,- Surət Hüseynovun dəstəsindən, OMON-çulardan, mütəllibovçulardan, müsavatçılardan, cəbhəçilərdən və s. adamlar var idi ki, bunların içərisində ən kasıb və acınacaqlı vəziyyətdə cəbhəçilər idi. Mən həbsdən çıxdıqdan sonra bu vəziyyəti Əbülfəz bəyə danışanda doldu və ... Böyük Azərbaycan yolçusu 150 9. Həbsxanada yadımda qalanlardan biri rəis Bəhramın mənim haqqımda dediyi sözlərdi. Mən rəisin yanına adam göndərdim ki, məni üçdə birlə buraxsınlar. Həbsxananın rəsi həmin adama demişdi ki, ”mən onu (yəni məni) ağıllı bir adam bilirdim. Yəni o başa düşmür ki, onun rəisi mən deyiləm?”. 10. Həyatımın bir hissəsinin fəaliyyətsiz keçməsinə, özümün və ailəmin çoxdan-çox əzab çəkməsinə və bir çox mənfiliklərinə baxmayaraq həbs olunmağıma heç də peşiman deyiləm. Bir şey sevindirici idi ki, mən və bir çox dostlarım həbs olunmağımızla da millətimizə və dövlətçiliyimizə xidmət etmiş olduq. Həbsxanada çox şeyi təkrar-təkrar düşündüm və analiz etdim. 11. Naxçıvanda təcridxanada olanda demək olar ki, hər gün öz evimizdən yemək gəlirdi. Amma Bakıya köçürüləndən sonra vəziyyət dəyişdi. Yenə əziyyətimi bacılarım çəkdi. Hər ay bir dəfə bacım Zeynəb və oğlu Müzəffər (atası rəhmətə gedəndən bir müddət sonra doğulduğu üçün atasının adını qoydular, amma hamı onu Qaqaş deyə çağırır), arada isə bacım Zeynəbin qızı Sahilə qohumlarla gəlirdi. Həbsdə olduğum müddət yanıma çox adam gəldi. Bacım Güşvər və yoldaşı Bağır (ALLAH rəhmət eləsin), qardaşım Əlinin oğlu Abasət, xalam oğlu Adil, dayım oğlu David, nehrəmli Bağır Hüseynov, Əli Rzayev, Məhəbbətin yoldaşı Sahib, AXCP Mərkəzi qərargahından və s. Amma Arif Rəhimoğlunun Bakı Gömrüyündə işləyən qaynı Nailin (ALLAH rəhmət eləsin) və Türkiyədə Mərmərə Universitetində oxuyan keçmiş şagirdim Şahin Rzayevin məni ziyarət etməsi mənə ən çox təsir edən hadisələrdən idi. 12. 1997-ci il dekabr ayının 30-u həbs müddətimin bitməsinə 1 gün qalmış (31 bayram olduğu üçün məni buraxa bilməzdilər, həbsdə artıq saxlamaq isə qanuna zidd olduğundan 30-da buraxmağa məcbur oldular) həbs müddətim bitdiyi üçün sərbəstliyə buraxıldım. Həbsxanadan çıxan kimi Əbülfəz bəyə Böyük Azərbaycan yolçusu 151 zəng vurdum. İndicə çıxdıqlarını dedilər. Birbaşa AXCP mərkəzi qərərgahına gəldim. Əbülfəz bəylə görüşdükdən sonra elə həmin gün də Nehrəmə gəldim. Sonralar AXCP-nin tərkibində “Məhbuslara yardım” adlı bir struktur qurmaq istədim. Əbülfəz bəy özü də bu strukturun yaradılmasında maraqlı olduğundan AXCP-nin ağır topu sayılacaq bir çox nüfuzlu və aparıcı adamlarla görüşüb danışdım. Bütün çətinliklərə baxmayaraq (həmin müddət xalam oğlu Adil gildə qalırdım) Əsasnaməyə qədər hər şeyi hazırladıq, amma bəzi özünü bilməzlər buna imkan vermədi. III BAKI DÖVRÜ 1. Bu mənim Bakıda üçüncü yaşayış dövrüm idi: - Birinci yaşayış dövrüm tələbəlik dövrüm idi ki, yuxarıda sizinlə bölüşdüm. - İkinci yaşayış dövrüm məcburu gətirilmə dövrü-həbs dövrü idi ki, bu haqda da sizə bilgi verdim. Üçüncü yaşayış dövrümün də bugünə qədər olan hissəsinə baxanda əvvəlkilərdən maraqsız deyil. Belə ki, Bakıya köçəndən sonra təxminən 2 ay işsiz qaldım. Bu müddətdə bir çox dost dediyimiz adamların nə qədər etibarsız olduğunu gördüm. Bu müddətdə həmin adamların heç biri nəinki iş tapmağıma və ya işə düzəlməyimə kömək eləmədi, hələ əksinə bəziləri həqiqətən qaçıb gizləndi. Hətta telefonlara belə cavab vermədilər. Mən elə bilirdim həmin bədbəxtlər mənə qarşı belə edirlər, sən demə bizim başqa dostlarımıza qarşı da belə münasibət göstəriblər. Aydın oldu ki, bu yazıqların bəzisi qazandıqlarını itirəcəyindən qorxub bizdən qaçır, bəzisi bizim hesabımıza qalxdığı yüksəklikdən bizə yuxarıdan aşağı baxdığından bizi görmək istəmir (və ya görə bilmir), bəzisi də onun özünün olduğu kimi bizim də qoltuq ağacı olacağımızı Böyük Azərbaycan yolçusu 152 düşünüb bizdən qaçırmış. Nə isə... Zamanı gələndə və ya xatirələrimi geniş yazanda bunları bir-bir daha ətraflı qeyd edəcəyəm. 2. Bakıda işsiz olduğumdan bir müddət Məhəbbət gildə (onlar da uşaqlarının xəstəliyi ilə bağlı Bakıda idilər və kirayə ev tutmuşdular) qaldım. Sonra bir müddət cəbhəçi dostlarımdan olan Babəkli Mirməhəmməd Seyidovla şəlalə-fantan tikintisi ilə məşğul oldum. 3. Dərslər başlayanda Şəmsi bəy Qocayevin vasitəsi ilə Yasamal rayonu 20 saylı məktəb-liseydə dərs deməyə başladım (məktəbin direktoru Əkbər Qocayevi rəhmətlə anıram, qəbri nurla dolsun) və bugün də həmin məktəbdə saat hesabı dərs deyirəm. 4. 2009-cu ildə Mənə “Nehrəm” Xeyriyyə Cəmiyyətinin sədrliyi təklif olundu. Bir müddət müzakirədən sonra razılıq verdim və 2009-cu ilin iyun ayında cəmiyyətin sədri seçildim. Cəmiyyət 2004-cü ildə qurulub. Mən sədr seçiləndə heç bir vəsaiti yox idi. Az bir müddətdə vəzifəsindən, mövqeyindən və yaşından asılı olmayaraq tanınan bütün nehrəmlilərlə əlaqə yaradıb fikirlərimi onlara çatdırdım və onların təklifləri ilə maraqlandım. Sağ olsunlar ki, həm məni düzgün başa düşdülər və həm də etibar etdilər. Çox qısa bir müddətdə vəsait toplandı və biz də müəyyən işlər gördük. Bu dövrlə bağlı bir olayın xüsusi ilə tarixə düşməsini istəyirəm. Bu hadisə çox maraqlı və düşündürücüdür. 2010-cu ilin Ramazan ayı (iyul-avqust ayları) idi. Ramazan ayı münasibəti ilə Nehrəm kəndində yardım paylanırdı. Ailə başçısını itirmiş, iki azyaşlı uşağı olan çox kasıb bir evə həm ərzaq bağlaması, həm də pul yardımı verilməsini dedim. Yardımı verərkən təxminən 12 yaşlı oğlu qəti şəkildə anasını yardımı almağa qoymadı. Axırı mən özüm uşağa yaxınlaşdım və səbəbini soruşdum. Aldığım cavab çox sarsıdıcı idi. Uşaq qəti şəkildə deyirdi ki, ”adama müftə şey verməzlər. ALLAH bilir nə məqsədiniuz var. Mən bilirəm ki, Yüklə 7,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|