Учебное пособие для студентов первого курса 5120100 «Филология и преподавание языка»
Yüklə 1,23 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Adabiy til va milliy adabiy til
ilmiy adabiyotlarda umumxalq tilining yuqori shakli sifatida qaraladi. Shu bilan birga, adabiy til bilan milliy adabiy til, tamoman boshqa-boshqa til hodisasi emas, ular, deyarli bir tushuncha doirasida (ayniqsa, bu fikr hozirgi milliy til doirasida) tushunilishi ham mumkin. Shu sababli, ular haqida berilgan ta’riflar, deyarli bir xillikka ega. Lekin ulardagi umumiy tomonlar hamisha to‘g‘ri kelavermaydi. Chunonchi, adabiy til milliy adabiy tilga qaraganda ancha oldingi davrlar mahsuli hisoblanadi, deyarli umumxalq tilining quyi bosqichlari (mahalliy sheva, dialektlari)ning shakllanish bilan bog‘liq holda yuzaga kela boshlaydi. U har bir davrga xos milliy til xususiyatlarini o‘zida singdira boradi. Shuning uchun ham, uning til taraqqiyotidagi ma’lum shart-sharoitlar bilan bog‘liq bo‘lgan tarixiy davrlarga xos xususiy tomonlari bor. Jumladan, adabiy til o‘z taraqqiyoti davrida o‘zigacha bo‘lgan yozuv tili (yozma manbalar tili) va so‘zlashuv tilining barcha ko‘rinishlari asosida taraqqiy etib keladi. Milliy adabiy til esa yagona til birligi asosida tashkil topgan, ma’lum bir davrda shaklangan millat tilidir yoki adabiy tilning so‘nggi davrdagi rivojlangan millat tilining ko‘rinishidir. Adabiy til bilan milliy adabiy tilning o‘zaro munosabatlari ularni alohida-alohida tahlil etishda yanada oydinlashadi. Afsuski, xuddi shu o‘zaro munosabatlar tahlilida qator mulohazali masalalar borki, dastavval ana shu muammolarni echish lozim bo‘ladi. Ma’lumki, so‘nggi yillarda o‘zbek tilshunosligining hozirgi adabiy til qurilishini o‘rganishda ko‘pgina darslik va qo‘llanmalar nashr etildi. Bular turli xil nomlar bilan atalgan. “O‘zbek tili”, “O‘zbek adabiy tili”, “Hozirgi o‘zbek tili”, “Hozirgi o‘zbek adabiy tili”, “Hozirgi zamon o‘zbek tili” kabilar shular jumlasidandir. Ularning barchasi ham “Hozirgi o‘zbek adabiy tili” yoki milliy adabiy til qurilishini o‘rganishga bag‘ishlanadi. Bizningcha, bir tushunchadagi atamani turli shaklda qo‘llash hamma vaqt ham foydali bo‘lmay, g‘aliz va noto‘g‘ri fikrlarning kelib chiqishiga sabab bo‘ladi. 29 Ikkinchidan, o‘zbek tilshunosligida bu atamalarning bir xilligiga o‘z vaqtida e’tibor berilmaganligi sababli ilmiy adabiyotlarda “adabiy til” va “milliy adabiy til” tushunchalarining izohlanish ta’rifi va shakllanish jarayonlari, umuman ularning o‘zaro munosabati masalalarida bir-biriga zid fikrlarning tug‘ilishiga sabab bo‘lmoqda. Shuning uchun yuqorida aytilgan atamalarning adabiyotlardagi tahlil va xulosalariga aniqlik kiritish lozimdir. Aks holda akademik A.Hojiev aytganidek, “adabiy til” va “milliy adabiy til” tushunchalarining shakllanish jarayoni va ularning ta’rifi haqida ishonchli, ilmiy tasavvurga ega bo‘lish hamda ma’lum bir tarixiy davr adabiy tilini aniq va to‘g‘ri yoritish qiyin [A.Hojiyev, 1988: 8]. Demak, ilmiy adabiyotlarda ushbu masalalarning o‘rganilish holatini ko‘zdan kechirish, so‘ng shu asosda ma’lum bir xulosaga kelish lozim bo‘ladi. Xuddi shu ma’noda “O‘zbek tili” atamasi hozirgi til qurilishiga doir o‘quv adabiyotlari nomiga unchalik to‘g‘ri kelmaydi. “O‘zbek tili” atamasini qo‘llash ancha ixcham, ammo bu atamaning ma’nosi umumiylikka ega. Uni o‘zbek tili taraqqiyotining barcha davrlari va umumturkiy tildan keyingi o‘zbek xalqining shakllanish davrlari tiliga nisbatan ham qo‘llash mumkin. Ba’zi ilmiy adabiyotlarda xuddi shu fikr to‘g‘ri qayd etilgan. Jumladan, “O‘zbek tili” tushunchasi umumxalq o‘zbek tili va o‘zbek milliy tili tushunchasi bilan teng turadi [X.Doniyorov, B.Yo‘ldoshev, 1988: 5-6]. “O‘zbek adabiy tili” tushunchasida ham “O‘zbek tili” atamasidagidek umumiylik xususiyati bor. Lekin u adabiy tilning shakllanish davrlari bilan bog‘liq holda farqlanadi. Demak, “O‘zbek tili” va “O‘zbek adabiy tili” atamalari ifodalagan davrlar “Hozirgi o‘zbek tili” yoki “Hozirgi o‘zbek adabiy tili” (milliy tilga nisbatan ham) atamalariga qaraganda ancha keng davrni ifodalaydi. “Hozirgi o‘zbek tili” yoki “Hozirgi o‘zbek adabiy tili” (o‘zbek milliy tili) tushunchalari o‘zbek tilining so‘nggi davrlari tiliga xos atamalardir. Ular millatning va umumtil birligining shakllanishi bilan bog‘liq hodisadir. O‘zbek millatining shakllanishdan oldingi tillarda milliy birlik va umumtil birligi elementlarigina mavjud edi. Boshqacha aytganda, bu hodisa to‘liq shakllanmagan edi. Xullas, qayd etilgan atamalarni o‘z 30 o‘rni bilan qo‘llash fan uchun ham, mutaxassis va o‘quvchi uchun ham to‘g‘ri tushuncha hosil qiladi. Lekin tadqiqotlarda xuddi shu tushunchalar har xil tahlil qilinmoqda. Jumladan, “adabiy til milliy til yoki umumxalq tilining qayta ishlangan, silliqlashtirilgan va muayyan normaga solingan qismi”dir, tarzidagi ta’rifdan to‘g‘ri va aniq xulosa chiqmaydi [X.Doniyorov, B.Yo‘ldoshev, 1988: 5-6]. Unda “adabiy til”, “milliy til” doirasida uning bir qismi yoki "milliy tilning ishlangan, silliqlashtirilgan va muayyan normaga solingan yuqori qismi, yoki adabiy til milliy tilga qaraganda tor tushunchaga ega, degan xulosa chiqadi. Ikkinchidan, adabiy til milliy tildan so‘ng shakllangan, milliy til adabiy tilga asos bo‘lgan, degan xulosaga kelishi mumkin. Uchinchidan, milliy til bilan umumxalq tili baravalashtirilgan, teng qo‘yilgan. Milliy til tushunchasiga adabiy til kiradi, chunki adabiy til tushunchasi milliy til yoki umumxalq tili tushunchasiga nisbatan ancha torroqdir. Qayd etilganidek, ushbu adabiyotda umumhalq tili bilan milliy til orasidagi farq haqida ham zid fikrlar bor: “Milliy til” tushunchasi “umumxalq tili” tushunchasiga baravardir. U hozirgi davrning umumxalq tilidir. Xuddi shunday boshqa o‘rinda “adabiy til o‘z mohiyatiga ko‘ra umumxalq tilidir”, deb qaralgan [X.Doniyorov, B.Yo‘ldoshev, 1988: 5-6]. Bu fikrlar haqiqatan ham hozirgi tilga nisbatan to‘g‘ridir. Umumxalq tili tushunchasi til taraqqiyotining hamma davrlariga xos tushuncha bo‘lsa, “milliy til ma’lum davrga xosdir, millatning asosiy birligini tashkil qiluvchi tushuncha sifatida yuzaga kelgan. Umumxalq tili tushunchasi esa, qadimdan mavjud bo‘lib, u hozirgi vaqtda ham o‘z ahamiyatini yo‘qotmagan va u hozirgi vaqtda milliy til tushunchasi bilan barobar qo‘llanadi”. Darhaqiqat, milliy tilning shakllanish davri millatning va unga xos bo‘lgan til birligining yuzaga kelishii bilan bog‘liq. U adabiy til taraqqiyotining so‘nggi davriga xos rivojlangan tildir. Adabiy til esa milliy tilga nisbatan millat shakllanishdan oldingi davrlar mahsulidir. Adabiy til ham, milliy til ham umumxalq tilining yuqori shakli bo‘lib, barcha quyi shakl ular uchun asosiy rivojlanish manbaidir. 31 Ba’zi ilmiy manbalarda aytilganidek, milliy til shakllangandan so‘ng, to‘g‘rirog‘i, millat shakllangandan so‘ng, adabiy til bilan milliy til tushunchasi teng kelishi mumkin. Ammo, adabiy tilni milliy tilning (millatning) shakllanishdan oldingi davrlarga nisbatan qaraganda, umumxalq tilining ushbu ikki ko‘rinishini tenglashtirib bo‘lmaydi. Chunki, hamisha adabiy til milliy til uchun asosiy me’yor yoki asos hisoblanadi. “Adabiy til“ tushunchasi bilan “milliy adabiy til” tushunchasi jamiyat taraqqiyotining ma’lum bir davriga kelib bog‘lanadi (mohiyatan bir-biriga tenglashadi). Shuning uchun ular o‘rtasida farq bo‘lishi tabiiy. Shu bois ularga berilgan ta’rif bir xil bo‘lmaydi. Demak, hozirgi paytda tilshunoslar qayd etgan fikrlarda ham mulohaza talab o‘rinlar bor. Haqiqatdan ham, ushbu ta’rif milliy tilga xosdek ko‘rinadi. Chunki, u millat bilan bog‘lab ta’riflangan. Bu ta’rifni adabiy tilga ham, milliy tilga ham to‘liq mos keladi, deb bo‘lmaydi. Shuningdek, adabiy tilga berilgan ikkinchi bir ta’rif ham to‘laqonlikka ega emas. Ayrim olimlar adabiy tilni hozirgi davr tili yoki milliy til doirasida ta’riflashni tavsiya etadilar. Masalan, “milliy til” tushunchasiga “adabiy til” ham kiradi. Chunki, adabiy til tushunchasi milliy til yoki umumxalq tili tushunchasiga nisbatan ancha torroqdir tahlilidan so‘ng, “adabiy til, milliy til yoki umumxalq tilining qayta ishlangan, silliqlashtirilgan va muayyan normaga solingan qismidir”, degan ta’rifni tavsiya etadilar [X.Doniyorov, B.Yo‘ldoshev, 1988: 6]. Bu ta’rif davr xususiyati, milliy til doirasida berilgan. Chunki, hozirgi til milliy adabiy til sanaladi. Bu ta’rifda ham “adabiy til tushunchasining milliy til yoki umumxalq tili tushunchasiga nisbatan ancha torroqdir”, deyilgan fikrda mavhumlik bor. Ularning o‘ziga xos farqli tomonlari aks etmagan. Umuman, o‘zbek tilshunosligida adabiy til bilan milliy adabiy til ta’riflarida ularning o‘zaro munosabatlaridagi farqli tomonlar hisobga olinmagan, balki, faqat umumiy funksional birligi qayd etilgandir. Ta’riflarga bir yoqlama yondoshilgan. Aniqroq qilib aytganda, o‘zbek tilshunosligida adabiy til va milliy adabiy til tushunchalari haqida aniq va yagona to‘g‘ri fikrga kelingan emas. Adabiy til hamma vaqt ham milliy adabiy til tushunchasiga to‘g‘ri kelmaydi. Qayd etilgan fikrlarning ba’zisi faqat hozirgi davrga nisbatan to‘g‘ri kelishi mumkin. Chunki, hozirgi milliy til adabiy til qurilishiga 32 bo‘ysunadi, uning qonun-qoidalari asosida ish ko‘radi va, aksincha, hozirgi adabiy til hozirgi milliy til talabi asosida rivojlanib boradi, milliylikka asoslanadi, milliy tilning yuqori shakl sifatida ish ko‘radi. Ular o‘rtasidagi munosabatni yanada aniq va to‘g‘ri yoritish maqsadida manbalarda aytilgan quyidagi fikrlarni keltiramiz: “milliy adabiy tilning bo‘lishi millatning shakllanishga bog‘liq bo‘lib, adabiy til esa millat shakllangunga qadar ham bo‘lishi mumkin. Shu sababli adabiy til termini ikki xil ma’noda qo‘llanib keladi, ya’ni: 1) millat shakllangunga qadar bo‘lgan davrda, bir tomondan, o‘zining turli stillari bilan davlatning ish yuritishiga, adabiyot, din, fan kabilarga xizmat qiluvchi yozuv tili, ikkinchi tomondan, xalq poetik ijodi tili; 2) milliy tillar taraqqiy etgan davrlarda - umumxalq tilining ishlangan, normalashgan, yozma va og‘zaki shaklda millatning madaniy hayotida, ijtimoiy faoliyatning barcha sohalarida xizmat qiladigan formasi ma’nolarida qo‘llanadi” [A.K.Borovkov, 1934: 9]. O‘zbek adabiy tilining shakllanish jarayoni 1940-yillargacha davom etgan. O‘zbek adabiy tili 1920-yillardan oldin (o‘ziga xos mahalliy dialektlari asosida shakllangan mahalliy adabiy til shaklda bo‘lib, 1920- 1940-yillarda ana shu mahalliy shakldagi) til birliklari o‘zbek adabiy tilining shakliga aylana bordi. Mahalliy o‘zbek dialektlarining asta-sekin rivojlanib, umumxalq o‘zbek tiliga aylanishi, bu dialektlar zaminida yagona o‘zbek adabiy tilining tashkil topishi uzoq vaqtlar samarasidir [G‘.Abdurahmonov, 1962: 8]. Chunki, ular birdaniga hozirgi milliy adabiy tilimiz tarkibiga singib ketgan emas. Hatto, bu jarayon hozir ham davom etmoqda. Buni hozirgi o‘zbek milliy adabiy tili tarkibida mavjud bo‘lgan mahalliy sheva va dialektlarning til qurilishi sohalarini taqqoslaganda sezish mumkin. Hozirgi o‘zbek milliy adabiy tilini 1930-1940 yillardan boshlab shakllangan deb aytsa bo‘ladi. Chunki, bu davrda oldingi davr adabiy tili deb yuritilgan mahalliy o‘zbek (dialektlari, so‘zlashuv tili va yozma manbalar tili asosida shakllangan) adabiy tiliga xos bo‘lgan fonetika, leksika, morfologiya, sintaksis, orfografiya, ayniqsa, yozuvga doir imlo qoidalarini isloh qilish, til taraqqiyotini yangi davrga moslash, qayta shakllantirish, ishlash, silliqlash, normaga solish kabi ishlar hal etila boshlangan edi. 33 Shunga qaramay, hozirgi davr o‘zbek milliy adabiy tili og‘zaki, ayniqsa yozma manbalar til materiallari lisoniy nuqtai nazardan yanada o‘ziga xos xususiyatlarga ega bo‘lmoqdaki, uni jiddiy tadqiq etish zarurligi sezilmoqda. Ta’kidlaganimizdek, o‘zbek tilining davlat tili mavqeiga ega bo‘lishi va O‘zbekistonning mustaqillikka erishishi respublikada yangicha ijtimoiy-iqtisodiy munosabatlar, xalqimizning o‘zligiga xos milliy qarashlari vujudga keldi. Xorijiy davlatlar bilan teng huquqlilik aloqalari o‘rnatilib, savdo-sotiq, ilm-fan va boshqa sohalarda hamkorlik qilinishi kabi voqealar, tarixiy sharoitlar natijasi davlat tili - o‘zbek milliy adabiy tili taraqqiyotiga ta’sir etdi. Hozirgi yozma manbalarda, ilmiy adabiyotlarda, ayniqsa matbuot tilida bu hol sezilarli darajada ko‘rinadi. Til taraqqiyotida lug‘at boyligi nisbatan tez o‘zgaruvchan bo‘ladi, tilning boshqa sohalariga qaraganda ancha tez boyib boradi. Ana shu o‘zgaruvni yozma manbalar orasida matbuot tili tezroq o‘z sahifasida qamrab olib, uning keng qo‘llanishiga sabab bo‘ladi. Shuning uchun matbuot materiallari tili adabiy tilning eng ilg‘or shakli sanaladi. Tildagi har qanday yangilik, yangi bo‘lgan tushuncha-atama yoki so‘z birinchilar qatori matbuotda o‘z ifodasini topadi va keng jamoatchilikka targ‘ib qilinadi. Shuning uchun ham, matbuot tili amaldagi adabiy tildan hamisha oldinda yuradi. Har bir milliy tilning o‘zligini saqlab qolishda, uning o‘z ichki qonuniyatlarini, xususiyatlarini hisobga olish muhim rol o‘ynaydi. Shuningdek, tilning so‘z boyligini boyitishda ichki imkoniyatlari bilan birgalikda tashqi manbalarning ham ta’sirini hisobga olish muhim ahamiyat kasb etadi. Aslini olganda, adabiy tilning tashqi imkoniyatlarsiz to‘la shakllanish qiyin. Chunki dunyoda hech bir sof millat bo‘lmaganidek, sof til ham yo‘qdir. Chunonchi, tillar ham odamlar singari bir-birlari bilan doimiy ravishda aralashib turadilar, aloqa-munosabatda bo‘ladilar, o‘zaro ta’sir o‘tkazadilar. Masalaga shu nuqtai nazardan qaraganda o‘zbek tilining rus, ayniqsa, arab, fors-tojik tillari bilan yaqin munosabatda bo‘lganligi, ulardan ko‘p hollarda foydalanib, o‘z leksikasini boyitib kelganligi, umuman olganda, bu ijobiy hodisa hamdir. Masalan, hozirgi o‘zbek adabiy tilimizga tashqi manbadan kompyuter, bankir, biznes, biznesmen, bakalavr, menedjer, menejment, magistr, kollej, litsey, fermer kabi juda ko‘p so‘z va 34 atamalar kirib keldi. Shuningdek, bir paytlar o‘zbek tilida keng iste’molda bo‘lib, so‘nggi davrlarda tarixiy so‘zlarga aylanib qolgan: “tamg‘a, muhr, bitik, chipta, tuman, tijorat, tujjor, taboq (list), chop etmoq (nashr etmoq), moziy, viloyat, istiqlol” kabi o‘nlab atamalar tilimizning ichki manbai asosida qayta tiklandi. Garchi, bu so‘zlarning ko‘pi o‘z tilimizniki bo‘lmasa-da, ular o‘z davrida o‘zlashib ketgan edi. Shu nuqtai nazardan, ular tilimizning ichki imkoniyati doirasiga kiradi. Lekin har bir narsaning me’yori, chegarasi bo‘lganidek, har bir tildagi boshqa tildan kirgan so‘zlarni, atama va grammatik vositalarni o‘zlashtirish, shu kabi tarixiy so‘zlarni qayta tiklash masalasida ham me’yor, chegara bo‘lishi shart. Aks holda boshqa til manbai har qanday milliy tilning tabiatiga, uning ichki qonuniyatlariga jiddiy zarar etkazishi, adabiy tilni xalq tilidan, mahalliy dialekt va shevalardan, uning boshqa ichki imkoniyatlaridan ajratib qo‘yishi, hatto uni sun’iylikka, inqirozga olib borishi ham mumkin. Shu kabi, aksincha, tilning ichki manbaiga juda ham berilib, unga zo‘rma-zo‘raki yondoshib bo‘lmaydi. Ayni paytda tilning ana shu ichki va tashqi manbaiga to‘g‘ri yondoshmaklik natijasida qo‘pol xatolikka yo‘l qo‘yilmoqda. Bu hol ayniqsa, atamachilik sohasida ko‘zga tashlanmoqda. Masalan, mustaqillikning dastlabki paytlarida o‘zbek tilining ichki manbaiga e’tiborni kuchaytirish maqsadida chetdan kirgan, to‘g‘rirog‘i rus tili orqali kirgan baynalminal so‘zlarga, ya’ni tashqi manbaga qarshi kurashib, ularni hozirgi davr uchun tarixiy yoki tushuniilishi qiyin bo‘lgan, real hayotdan uzoqlashgan so‘zlar bilan pala- Yüklə 1,23 Mb. Dostları ilə paylaş:
|