217
Hər kəsin ömründən – ömür getmiĢdi. Nərgizin canına
qəsdi hər kəsə məlum idi, amma özlərini bilmirmiĢ kimi
aparırdı. Rona icazə alaraq Ģəfa diləyib çıxdı. Dəniz
anasını yola saldıqdan sonra palataya qayıtdı.
-Niyə elədin bunu özünə? – Gülnaz gözündən
axmasına mane ola bilmədiyi yaĢlarla bərabər dilləndi.
-YaĢamaq istəmirəm. Ölməyi belə bacarmayan
insanam. Ġstəməyirəm yaĢamaq.
-Niyə, axı? Nə olubda bizə deməyirsən? – bədəni tir –
tir əsən RövĢən dedi. onunda gözündə yaĢ axırdı.
-Ġstəmirəm. Heç kəsin səsini eĢitmək, görməyi onsuz
bacarmayıram, yanımda olub mənə yazığı gəlməsin.
Ġstəmirəm. Niyə anlamayırsız? Buraxın ölüm, rahatlayım.
Dəniz RövĢənin halının yaxĢı olmadığın görüb qoluna
girərək çölə çıxartdı. Gülnaz Nərgizlə qalıb söhbət elədi.
RövĢən hələ də olanlarda öznü günahkar hiss edirdi.
Dənizdə bir ara kaĢ onu dinləməzdim, evdə onunla
qalardım deyərək özünü günahlandırdı. Fərziyələr hər
kəsə görə fərqli idi. RövĢənlə Dənizə görə Nərgiz
həyatdan
bezmiĢdi.
Həyatında
gələn
ardarda
uğursuzluqlar onu gücdən salmıĢdı. Özünə inamı
ölmüĢdü. Gülnaza görə isə, canına qəsqinin səbəbi Yusif
və Yusifin elədiyi idi. Baxanda seçim eləmək lazım
deyildi. Hər iki fərziyə Nərgizin intiharının səbəbi idi.
Nərgiz isə deyinirdi. “KaĢ öləydim.”
GünəĢin Ģərqdən çıxıb, qərbdə batması kimi sadədi
bəlkə də həyat. Sadəcə Ģərqin hara, qərbin hara olduğun
biləsən. Problemsiz insan olmadığı kimi, problemlə
bacara bilməyən insanda yoxdu. Yarı yolda buraxıb
getmək isə qorxaqlıqdı. Nə fərqi var ki, insanı allah
yaradıb, elədiklərin günahdı ya deyil. Cənnəti, cəhənnəmi
niyə baĢqa aləmdə axtarsın insan? Ətrafımıza bir baxaq.
Cənnətdən fərqli nə var ki? ya Cəhənnəmdən fərqli nə var
ki? Dünya bizim dünyadı. Onu bəzəməkdə bizə düĢür.
Necə görəriksə, yenə davranarıqsa o da, bizə verdiyimiz
218
dəyər qarĢılığında mükafat verər. Necə ki, insanların
eləmiĢ olduğu yaxĢılığa görə cənnətə düĢməsi kimi.
Ġntihar qaçıĢ yolu ola bilər. DüĢünməyin ki, gedəcəm
orda, ya baĢqa bir yerdə yanacam. DüĢünün ki, həyatınız
siz istədiyiniz kimi bitəcək. Ya bu çıxıĢ yoludurmu? Bunu
bir yox, bir neçə dəfə, bəlkə daha çox düĢünün.
Nərgiz evə köçürülür. Gülnaz xəstəxanada olarkən
atası ilə danıĢanda Nərgizin elədiyin babasına dedi.
gəlmək istəsədə Validəni vəziyyəti səbəbindən gedə
bilməyirdi. Vəziyyəti get - gedə ağırlaĢmıĢdı. Yataqdan
çıxa bilmədiyin, dilindən Nərgiz sözü düĢməyirdi. Fariz
Gülnaza tez gəlmələrini istədi. Açıq demədi, amma
anasının son günləri olduğunu oan baĢa saldı.
Nərgizin evə buraxıldığı günün sabahısı rayona yola
çıxacaqdılar. AxĢama yaxın idi. Gülnaz çantalarını
qapının ağzına düzürdü. Səhər saat on birdə avtobus
çıxacaqdı. Ona görə indidən hazırlaĢırdı ki, səhərə tələsik
görməsin. Nərgiz isə kresloda oturmuĢdu. Dizlərini
qucaqlamıĢdı. BaĢını dizlərinin üstünə qoyaraq səsləri
izləyərək olanları analiz eləməyə çalıĢırdı.
Telefon zəng çalır. RövĢən otağından gələrək telefonu
götürür. Zəng edən babası Fariz idi. Telefonu götürüb
anasına babam zəng eləyib dedi. Gülnaz çəmkirərək nə
gözləyirsən, götür – gör nə deyir, - dedi.
-Alo, salam, baba.
-Alo, RövĢən, sənsən? – səsi titrəyirdi.
-Hə baba, mənəm.
-Gülnaz ordadı?
-Hə, iĢ görür. Gözdə bir dəqiqə - deyərək anasına
telefonu apardı.
-Alo, salam ata.
-Qızım...
-EĢidirəm ata. Nəsə olub?
-Anan...
-Nə olub ki, anama. – Gülnaz çantalarla oynamağı
buraxıb telefona kilitləndi.
219
-...
-Ata.
Farizin telefondan ağladığın eĢitdi.
Yoxsa? – ata? – Gülnaz getdikcə həyəcanlanmağa
baĢlamıĢdı. Ürəyinə danmıĢdı. Sabahdan özünü nəsə pis
hiss etməsindən nəyinsə yerində getmədiyin anlamıĢdı.
-Yarım saat əvvəl. Son sözü siz oldunuz. Sizi son dəfə
görə bilmədən öldü.
Gülnaz oturaraq hərəkətsiz qaldı. Nə edəcəyin, nə
deyəcəyin bilməyirdi. Anasının yerə düĢdüyün görüb
yanına qaçaraq nə olduğun soruĢdu. Telefonu götürdükdə
babası hələ də xəttdə idi.
-Alo, baba. Nə olub? Anama nə oldu?
-Nənən yarım saat əvvəl dünyasını dəyiĢdi.
Anasına baxırdı. Gülnaz hələ də səssizcə donmuĢ halda
hıçqıraraq ağlayırdı. Babasına sabah tezdən avtobusla
gələcəklərin deyərək dəstəyi asıb anasını qaldırmağa
çalıĢdı. Anasını ayağa qaldırarq otağa gətirib Nərgizin
yanında əyləĢdirdi. Nərgiz nə olduğun soruĢdu. RövĢən
anasının hələ danıĢmağın görüb özü cavabladı. Nərgiz
sakit idi. Ya ağlamağa gözündə yaĢ qalmadığından ya da
acılara öyrəĢdiyindən burnunu çəkərək səssizcə əli ilə
anasın tapın ona yaxınlaĢdı. Anasını qucaqladı. Nərgizin
onu qucaqlamasından sonra ayılaraq Nərgizə baxıb o da
qızını qucaqladı.
Gecə məlum məsələ, hər kəs yuxusuz idi. Heç kəsin
gözünə yuxu getməyirdi. Səbəb yalnız birinin anası, o
birilərinin nənəsi olması deyildi. Bir insanı sevmək üçün
doğman olması vacib deyil. Ondan gördüyün insanlıqdı.
Adicə birinə gülümsəməyin belə ona dünyanı bəxĢ edər.
Onunla xoĢ rəftarın ona dünyaları bağıĢlayar. Sevmək
qan bağlılığı tələb eləməyir. Sevmək, insanlığı, qəlblə
bağlılığı tələb edir.
Səhərisi gün tezdən hazırlaĢıb, hamısı avtovağzala
yollandı. RövĢən dərsə gələ bilməyəcəyin, bir – iki gün
onu idarəeləmələri üçün Fəridlə Ceyhuna zəng eləyib
Dostları ilə paylaş: |