Saldirisi III

Türkiye’nin  yeni  özgüveni  -  Susanne 

Landwehr  

(Berliner  Zeitung)  -Başbakan  Erdoğan  ve 

Dışişleri  Bakanı  Davutoğlu,  Bölgede 

Başarılı  Bir  Şekilde  Ara  Buluculuk 

Yapıyorlar- 

Türkiye'nin  Dışişleri  Bakanı  Davutoğlu, 

İsrail'in düzenlediği  ve 9 Türk vatandaşını 

öldürdüğü 

saldırının 

sonuçsuz 

kalamayacağını  söylüyor.  Türkiye,  olayın 

araştırılması için kendisinin de bir temsilci 

göndereceği  uluslararası  bir  komisyonun 

kurulmasını talep ediyor.  

Türkiye  son  yıllarda  bölgede  önemli  bir 

aktör  haline  geldi.  Bunda  katkısı  büyük 

olan  Dışişleri  Bakanı  Davutoğlu,  daha 

önceleri 

Başbakanın 

danışmanlığını 

yapıyordu  ve  Türk  dış  siyasetinin  yönünü 

etkiliyordu.  

"Transatlantic  Academy"  adlı  kuruluşun 

hazırladığı  ve  önümüzdeki  günlerde 

Berlin'de  tanıtılacak  olan  bilimsel  bir 

araştırmada, 

Türk 

dış 

siyasetinin 

dönüşümü  anlatılıyor.  Hükûmet,  Turgut 

Özal  ve  Dışişleri  Bakanı  İsmail  Cem'in 

başlattığı  çizgiyi  devam  ettiriyor  ve 

Ermenistan,  Yunanistan  ve  İran  gibi 

ülkelerle  temasa  geçiyor.  Bu  şekilde 

Türkiye, bölgede ara buluculuk ve bölgesel 

liderlik girişimlerinde bulunuyor. 

Türkiye'nin  son  yıllarda  özellikle  Suriye, 

İran  ve  Rusya  gibi  ülkelerle  iyi  ilişkiler 

yürüttüğü 

dikkat 

çekiyor. 

Türk 

diplomatları  2  yıl  önce  Suriye  ile  İsrail 

arasında  başarılı  bir  şekilde  ara  buluculuk 

yapmışlardı. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül 

de  Boşnaklar  ile  Sırpların  bir  araya 

gelmelerini  sağlamış  ve  Ermenistan  ile 

yakınlaşmıştı. Buna rağmen Ermenistan ile 

Türkiye  arasındaki  diplomatik  ilişkiler 

Dağlık  Karabağ  sorunu  nedeniyle  henüz 

başlatılamadı.  

İstanbul'da  yaşayan  siyaset  bilimcisi  Soli 

Özel, Türkiye'nin, istikrarlı bir yakın çevre 

arzuladığını 

vurguluyor. 

Ülke 

ekonomisinin gelişmesi demokratikleşmeyi 

de sağlıyor.  (BYEGM)  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

Erdoğan,  bebek  ve  Türk  rejiminin 

gerçek doğası - Alain Frachon  

(Le  Monde)  -  Çocuk,  5  Haziran  2010 

Cumartesi 

günü 

Gazze 

Şeridi'nin 

güneyinde  doğdu.  Filistinli  bir  çift  olan 

anne  ve  babası  çocuğa  "Erdoğan"  adını 

verdi,  Türk  Başbakanın  soyadını.  İran 

rejiminin  silahlı  kolu  olan  Devrim 

Muhafızları  aynı gün, gecikmiş ancak çok 

çarpıcı  bir  açıklama  yaptı:  Gazze 

ablukasını  kırmakta  kararlı  olan  "insani 

yardım filolarına" refakat etmek istiyorlar.  

Bu  iki  bilgi  arasında  ortak  olan  nedir? 

Elbette  bu  bilgiler  İsrail  komandolarının 

Türk  gemisi  Mavi  Marmara'ya  yönelik 

trajik  saldırısıyla  ilgili.  İlki  –Bebek 

Erdoğan'a 

uzun 

ömürler 

diliyoruz– 

Türkiye'nin  ve  Başbakanı  Recep  Tayyip 

Erdoğan'ın  Arap  toplumunda  ve  özellikle 

Filistin  halkı  arasında  nüfuzunun  arttığını 

gösteriyor.  

İkincisi 

ise 

İranlıların, 

Gazze'deki 

Filistinlilerle  gecikmiş  dayanışması.  Bu 

durum  şu  soruyu  akıllara  getiriyor:  Orta 

Doğu'da  liderlik  için  Ankara  ile  Tahran 

arasında bir rekabet mi yaşanıyor? İki ülke 

arasındaki  iyi,  hatta  çok  iyi  komşuluk 

ilişkilerinin ötesinde Mahmut Ahmedinejat 

ile  Recep  Tayyip  Erdoğan  dünyanın  bu 

bölgesinde rakipler mi acaba?  

Kötümserler,  bu  sorunun  cevabının  hiçbir 

önemi  olmadığını  söylüyor.  Erdoğan'ın 

partisi  AK  Partiyi,  Adalet  ve  Kalkınma 

Partisini  kılık  değiştirmiş  bir  İslamcı  parti 

olarak 

kabul 

ediyorlar. 

Ne 

kadar 

"muhafazakâr İslamcı" olarak nitelendirilse 

de  AK  Parti,  Refah'ın  bölünmesinden 

doğmuş  bir  parti.  Hatta  Refah  zaten 

kökenlerini  gizlemiyordu:  Parti,  Orta 

Doğu'da İslamcılığın dölyatağı olan Mısırlı 

Müslüman  Kardeşler'in  ideolojisinden 

esinleniyordu.  

Kötümserler  bir  de  AK  Partinin  son  on 

yılda  kaydettiği  yükselişinin  Türkiye'nin 

hızla  İslamlaşmasına  bağlı  olduğunu, 

kısacası  Kemal  Atatürk'ün  mirasının 

gerilediği 

anlamına 

geldiğini 

söyleyeceklerdir.  AK  Parnin  Filistinli 

Hamas 

ile 

temasta 

olduğunu 

gözlemliyorlar.  Erdoğan'ın  gittikçe  daha 

militan  kelimelere  başvurduğuna  dikkati 

çekiyorlar:  Bir  yandan  (İsrailliler  için) 

katliam 

yapanlar, 

diğer 

taraftan 

(Filistinliler  için)  şehitler  ifadelerini 

kullanıyor.  Yani  Ankara  veya  Tahran'da 

aslında  benzer  bir  radikalcilik  mi  söz 

konusu,  esasında  aralarında  az  bir  fark  mı 

var?  

Bu  hiç  de  kesin  değil.  AK  Partici  rejimin 

gerçek  tabiatı  çok  daha  karmaşık.  Ülkede 

demokrasiyi  ilerleten  AK  Partidir,  Kemal 

Atatürk'ün 1920'li yılların başında kurduğu 

laik Türkiye değil.  

Erdoğan'ın 

2003 

yılında 

iktidara 

geldiğinden  bu  yana  basın  ve  medya  çok 

daha  özgür,  cezaevlerinde  ve  karakollarda 

daha  az  adam  dövülüyor,  yargı  daha 

bağımsız  hâle geldi, uzun  süre zulmedilen 

Kürtler 

bir 

nefes 

aldılar, 

seçim 

kampanyaları daha açık.  

İnsan 

hakları 

savunucuları 

daha 

katedilecek  çok  yol  olduğunu  söylüyorlar 

ancak 

Erdoğan'ın 

Türkiye'si, 

Ahmedinejat'ın İran'ının tam tersidir. Biri -

belki  fazla  yavaşça–  kendisini  Avrupa 

Birliği'ne yakınlaştıran bir hukuk devletine 

doğru  ilerliyor.  Diğeri  ise  Haziran 

2009'daki  ayaklanmadan  bu  yana  İslamcı-

milliyetçi  bir  askerî  diktatörlüğe  gidiyor. 

Erdoğan,  Avrupa'da  savaş  sonrası  ortaya 

çıkmış 

bir 

Hristiyan 

demokratın 

Türkiye'deki  Müslüman  karşılığı,  bir  nevi 

Anadolulu 

Giulio 

Andreotti'sidir. 

Ahmedinejat ise 1930'lu  yılların bir faşisti, 

totaliter  bir  ideolojiyle  hareket  eden  bir 

aşırı  milliyetçisi  gibi,  Mussolini'nin  Farslı 

ve zayıf hâli gibidir.  

Erdoğan'ın ilginç diplomasisi benzersiz bir 

profili  yansıtıyor.  Müslüman  bir  ülke, 

"Batı'ya" 

bağlı, 

NATO 

üyesi, 

Afganistan'da  Taliban  ile  savaşan,  AB 

---