P. S. The cat is still alive
manasıyla, gerçekçi ve dürüst
Yüklə 13,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üniversitenin bu noktada fonksiyonu nedir
- Anlatmak, iletişim kurmak, öğrenmenin önemini aktarmak dışında başka metotlarınız var mı
- Milli Eğitim Bakanı olsanız ne yaparsınız
manasıyla, gerçekçi ve dürüst bir biçimde analiz etmesi mümkün mü?
İnsanın kendini anlaması, anlamlandırması, “Ben ne yaptım, ne yapıyorum, nereye gidiyorum?” diye sorması çok önemli. Ama dediğiniz gibi kişi her zaman kendine karşı objektif olmayabilir. İnsan ilişkilerini, insanın kendini anlamlandırmasını merak eden insanlar psikoterapist oluyorlar ya da bu anlamda merakları olan insanlar terapiste gidiyorlar. Gerçek öz değerlendirme yöntemi -kendini kandırmadan- psikoanaliz bence. Öte yandan, bunları yapmadan da insanın kendini gündelik hayatını değerlendirmesi bir derece mümkün. “Ben ne yaptım?, Ne yapıyorum?, Nereye gidiyorum?, Bu işi seçmeseydim nasıl bir hayatım olurdu?” gibi sorular çok felsefi sorular gibi gelebilir günümüz dünyasında; çünkü artık günümüzde neyin kâr getirdiği ve o şeyin başarıya ulaştırıp ulaştırmayacağı önemli. “Ben kimim, ne yapıyorum, neyi seviyorum?” sorusu sizi akademik ya da ekonomik olarak kesin bir başarıya ulaştırmayabilir; ama aslında uzun vadede çok yararlı bir soru. Bunu merak ederek, deneyip, yanılarak bulmak da sağlıklı. İnsanın bazı şeyleri kendinde sorgulaması gerekiyor ve bu da meraktan geliyor.
Üniversite öğrenciye deneme yanılma, kendini keşfetme fırsatı vermeli. Mühendis olacağım diye girip felsefede kendini bulabilme fırsatını... Üniversiteye gelene kadar eğitim sistemimiz merak duygusunu öldürmek üzerine kurulu. Genel anlamda böyle, çok istisnai okullar var ya da devlet okullarında çok istisnai öğretmenler var; ama eğitim genel olarak siyah ve beyaz cevaplar vermek üzerine kurulmuş. Ana sınıfından ya da birinci sınıf müfredatından başlayarak görüyoruz ki aslında çok basit şeyler sorgulanmadan anlatılıyor. Çocuklar, merak duygularının uyanık kalabilmesi için biraz daha kendi düzeylerinden üst şeylere ihtiyaç duyarlar. Onların kafasını çok karıştırmadan ama anlama kapasitelerini gözeterek, onlara saygı duyarak bir şeyler yapılması lazım. Bizde öyle değil. Bizde basitçe böyle oldu, şöyle oldu, şu tarihte doğdu, şu tarihte öldü gibi çok didaktik, siyah beyaz bilgiler veriliyor. Çocuklar bilgiler arasında ilişki kuramıyor. Fen bilgisi dersi bile laboratuvar görmeden, deney yapılmadan gösteriliyor. Biz böylesi kritik süreçleri pas geçiyoruz. Artık üniversite son şans gibi oluyor. Üniversite çok önemli; ama aynı zamanda çok zor. Çünkü öğrenciler belli kalıplarla, test çözerek geliyorlar. O yüzden onlara deney yapmanın, araştırmanın önemini anlatmak zor. Anlatmak, iletişim kurmak, öğrenmenin önemini aktarmak dışında başka metotlarınız var mı? Ben kalıpları kırmak için özellikle yazmalarını öneriyorum; çünkü soru sormanın ve eleştirel düşüncenin en önemli unsuru ne düşündüğünüzü yazabilmeniz. Dolayısıyla, yazma egzersizleri yaptırmaya çalışıyorum. İkinci olarak felsefe ve psikoloji tarihi ile örnekler getirmeye ve bilimle felsefenin arasındaki ilişkiyi göstermeye çalışıyorum. Yani “Bir şeyler böyledir bunu öğreniyorum,” değil, “Öğrendiklerim arasındaki ilişki ne?” sorusunu önemsiyorum. Çok önyargılı kalıplaşmış düşüncelerle geliyor çoğu öğrencimiz Eğitim Fakültesi'ne. Buna rağmen ufak ufak da olsa bir şeyler değişebiliyor. Öğretmenin kendisi merak etmiyor. Belli şartlar dolayısıyla öğretmenlik mesleği artık bir teknisyenliğe dönüştürülmüş durumda. Gitsin, gelsin, sınav hazırlasın. Başarı zaten sınavla ölçülüyor. Çoktan seçmeli bir sınavda çok merak etseniz ne olacak, eleştirel düşünseniz ne olacak? Hatta merak etmek size zaman kaybettirir, çünkü çok kısa zamanda çok fazla soru cevaplamak zorundasınız. Beş şıkta şairin ne dediğini bulmak zorundasınız; ama belki sizin zihninizde, anlam dünyanızda şairin demek istediğiyle ilgili bambaşka fikirler olabilir. İşte böyle gelen öğrenciye “Haydi gelin eğitim psikolojisiyle edebiyat ilişkisini tartışalım, haydi gelin felsefe tartışalım,” dediğimizde ilk başta biraz zorlanıyorlar, sonra alışıyorlar.
Bunun olabilirliği yok, siyasete atılsam herkes beni çok teorik bulur! Eğitim sisteminde tamamen bir karmaşa hakim. Gerekli akademik araştırmalar yapılmadan eğitim sisteminin bu kadar sık değiştirilmesi doğru değil. Bir kere bu eğitim sistemi artık oturmalı. Bir şey de karar kılınmalı ve bu karar kılınan sistem başarıyı sadece sayılarla ölçen, çocuğun özneliğini ezip geçen bir yapı olmamalı. Adaletli, sınıf farkı gözetmeyen, ayrımcı, cinsiyetçi olmayan, parasız bir eğitim sistemi nasıl sağlanır buna kafa yormak lazım. Dünyadaki iyi uygulamaları incelemek lazım. Ben en çok eğitim fakültelerinin revize olmaları gerektiğini düşünüyorum. Fakülteler hümanizme daha yakın, hem çocuğu anlayan hem de öğretmen adayının sürekli sorguladığı ve merak ettiği bir entelektüel alan olmalı. Artık öğretmenlik gelecek nesilleri hem akademik hem de sosyal açıdan hizaya sokma, terbiye etme işi olarak görülmemeli. Ayrıca demokratik bir toplumda bir şeyleri değiştirmek için illa bakan olmak gerekmemeli. Biz de Boğaziçi Üniversitesi Eğitim Politikaları Uygulama ve Araştırma Merkezi’nde bir grup “meraklı” araştırmacı olarak eğitimin değişik boyutlarıyla ilgili akademik araştırmalar yapıyoruz ve politika önerileri sunuyoruz. Bir yerden başlamak gerekir. B 73 Yüklə 13,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|