33
iqtidarında deyildi. 1991-ci ilin sentyabr-1992-ci ilin yanvar ayları ərzində bəzi
qurumlar, o cümlədən, Müdafiə Şurası, Müdafiə Nazirliyi, Baş Qərargah yaradıldı.
Sentyabrın 5-də Müdafiə Nazirliyinin yaradılması vacib hadisə idi, lakin bu qurum
hələ xeyli müddət mövcud tələblərə uyğun fəaliyyət göstərə bilmədi. Bir neçə ay
ərzində Müdafiə Nazirliyinə tabe olan yalnız bir tabur yaratmaq mümkün oldu,
onun da şəxsi heyəti 150 nəfərdən ibarət idi. AXC öz fəalları hesabına bir neçə
tabur formalaşdırıb cəbhə bölgələrinə göndərdi. Müdafiə Nazirliyi bölgələrdə
özünümüdafiə dəstələrinin yaradılmasına başladı.
Ermonistan hərbi hazırlıq, silah-sursat təchizatı, ordunun qurulması
cəhətdən Azərbaycanı ən azından 3 il qabaqlayırdı. Ermənistanda və Dağlıq
Qarabağda ermənilərin hərbi qüvvələrinin sayı 30 min nəfərə çatırdı. Bütün
bunlara baxmayaraq, o vaxta qədər ermənilərin tərəfindən hərbi əməliyyatlarda
iştirak edən Sovet qoşunlarının xeyli hissəsinin regiondan çıxarılması
Azərbaycanın imkanlarını bir qədər artırmışdı. 1991-ci il dekabrın 30-31-də
Azərbaycanın silahlı dəstələri əks-hücuma keçərək Xankəndi yaxınlığıdakı
Kərkicahan yaşayış məntəqəsini yenidən nəzarətə götürdülər. Bu dövrdə
Azərbaycan tərəfi döyüşlərdə "Katyuşa", Qrad" qurğularından, tank əleyhinə
"Rapira" toplarından istifadə edirdi. Eyni vaxtda Ağdam şəhərində ilk böyük ordu
qruplaşma yaradıldı, bu qruplaşmaya daxili qoşunların bəzi hissələri,
özünümüdafiə dəstələri, AXC könüllüləri daxil idilər. Lakin hər qruplaşma şəxsi
heyət və silah-sursatla tam təmin olunmamışdı, ona görə də ciddi əməliyyatlar
keçirə bilmirdi. Ağdam qruplaşması 1992-ci ilin yanvar-fevral aylarında yalnız
bir neçə məhdud əməliyyatla kifayətlənməli oldu. Yanvarın 25-26-da birinci
kəşfiyyat taburunun Şuşa yaxınlığında Daşaltı kəndi istiqamətində əməliyyat
keçirmək cəhdi də uğursuzluqla nəticələndi, 70 nəfərə yaxın ölən və yaralananlarla
itgi verildi, 30 nəfərdən artıq adam itgin düşdü. Yanvar ayının sonunda erməni
birləşmələri Dağlıq Qarabağdakı yaşayış məntəqələrini də zəbt etməyə
başladılar. Onlar Sovet imperiyasının süqutundan sonra Rusiyanın tabeçiliyinə
keçmiş hərbi hissələrin, o cümlədən 23-cü motoatıcı diviziyanın 366-cı motoatıcı
alayı, 42-ci sərhəd dəstəsi, Xankəndi qarnizonunun əlahiddə taburunun
xidmətlərindən geniş şəkildə istifadə edirdilər. Yanvarın 15-də Kərkicahan,
fevralın 10-da Malıbəyli, Quşçular kəndləri işğal olundu. Fevralın 17-də Xocavənd
rayonunun Qaradağlı kəndi işğal edildi. İşğal zamanı kəndin 92 nəfər müdafiəçisi
və 54 nəfər sakini öldürüldü. Ermənilər 117 nəfər dinc sakini girov götürdülər,
onlardan 77 nəfərini qətlə yetirdilər. Ermənilər kəndin yaxınlığındakı fermada 6
nəfəri diri-diri yandırdılar.
Fevralın birinci yarısınadək ermənilər Şuşa-Xocalı yolu və Şuşanın
ətrafındakı yaşayış mətəqələrini ələ keçirdilər. Xocalı şəhəri tam mühasirəyə
alındı, həmçinin hava nəqliyyatı vasitəsi ilə əlaqələr də kəsildi. Düşmənin zenit-
34
raket kompleksləri və zenit artilleriyası vertolyotların Xocalıya uçuşlar etməsinə
imkan vermirdi. 1992-ci ilin fevralın 25-dən 26-a keçən gecə erməni silahlı
dəstələri 366-ci motoatıcı alayla birlikdə hücuma keçərək Xocalı şəhərini və
yaxınlıqda yerləşən aeroportu zəbt etdilər. Erməni silahlı dəstələri Rusiyanın 366-
cı motoatıcı alayı ilə birlikdə Xocalı sakinlərinə qarşı dəhşətli soyqırım törətdilər.
Xocalı Dağlıq Qarabağda Azərbaycan türklərinin yaşadığı qəsəbələrdən biri idi. Bu
qəsəbə Ağdam-Şuşa, Xankəndi-Əsgəran yolu üzərində strateji əhəmiyyətli
mövqeyə malik idi. Xocalının əhalisi 1991-ci ildə 7 min nəfər idi, burada
Ermənistandan, Xankəndindən və Dağlıq Qarabağın digər yerlərindən
qovulmuş Azərbaycan türkləri, həmçinin Özbəkistandan yerləşmiş məhsəti türkləri
də məskulaşmışdılar. Ermənilər Xocalıya hücum zamanı "yandırılmış torpaq"
taktikasını yeritdilər. Hücumdan əvvəl bir neçə saat ərzində qəsəbə toplar və
zirehli texnikadan fasiləsiz atəşə tutuldu və xarabalığa çevrildi. Həmin dövrdə
L.Ter-Petrosyan erməni ordusuna müraciətlə deyirdi: "Siz, Ermənilər düşməni
öldürərkən ürəyi yumşaqlıq göstərməməlisiniz. Dağlıq Qarabağda azərbaycanlı
deyilənləri qırıb qurtarana və orada öz sivilizasiyamızı bərqərar edənə qədər
sizin düşmənə yazığınız gəlməməlidir". Sonralar əsir götürülmüş ermənilərin
dedikləri bu vəhşi xəttin həyata keçirildiyini təsdiq edir. Mixail Qazaryan
(Hadrut rayonunun sakini) bildirirdi ki, "Əlbəttə, mən müharibəyə getdiyimi başa
düşürdüm, ancaq uşaqlara atəş açacağımı və hətta öldürəcəyimi ağlıma da
gətirməzdim". Aşot Barxudaryan (Mehri rayonunun sakini) isə göstərirdi ki,
"adamlar qışqırır, ağlayırdılar, bizim yaralıları çıxarırdılar, azərbaycanlılar isə
yolun ortasında qalmışdılar, tanklar, zirehli texnika, yük maşınları onların
üzərindən keçib gedirdilər". Rantik Mirzoyan (İrəvan şəhərinin sakini) isə belə
xatırlayırdı: "Və burada mən bizimkilərin törətdikləri vəhşilikləri gördüm. Mən heç
vaxt belə şey görməmişdim. Meyidlərin iyi hər yanı bürümüşdü. Hər yerdə
meyidlər tökülüb qalmışdı". Ermənistanın indiki prezidenti Serj Sarkisyan isə
ermənilərin həqiqi simasını açaraq xarici jurnalistlərə müsahibəsində bildirirdi:
"Xocalıya qədər azərbaycanlılar elə bilirdilər ki, bizimlə zarafat etmək olar, onlar
fıkirləşirdilər ki, ermənilər mülki əhaliyə əl qaldırmazlar. Biz bu streotipi dağıtdıq.
Məhz bu baş verdi". Xocalının sağ qalmış sakinləri isə hadisələri xatırlamaqdan da
dəhşətə gəlirlər. Sənubər Ələkbərova danışır ki, "meyidlərdən böyük bir dağ əmələ
gəlmişdi, anamı güllələdilər, qızlarını Sevinc və Hicranı yaraladılar, güllə mənə də
dəydi, gənc qadınlar və uşaqlar qarın üstündə ölürdülər". Cəmil Məmmədov belə
xatırlayır ki, "mən 5 yaşlı nəvəmi və 14 min manat pulu götürərək meşəyə tərəf
qaçdım, səhər başa düşdüm ki, uşaq soyuğa dözməyəcək, ona görə
yaxınlıqdakı Naxçivanik kəndinə getdim, orada ermənilər bizi əsir götürdülər,
orada mənim dırnaqlarımı çıxardılar, təpiklə sifətimə zərbələr endirdilər, nəvəmi
əlimdən aldılar, bu günə qədər onun taleyi haqda heç bir məlumatım yoxdur".