Anar – 75
35
lar vermişdir. “1960-cı ildə bir neçə hekayəmi “Azərbaycan”
jur
nalına təqdim etdim. “Ürəyim ağrıyır” hekayəsini atama oxu-
muşdum. Çapa verməyi məsləhət bilmədi. “İztirabın vicdanı”nı
isə atam bəyənmişdi, amma Ənvər Məmmədxanlı bu hekayəni
oxu
yub qəti surətdə pislədi. Hekayənin hifz olunmuş yeganə əl
yaz
masının son səhifəsində Ənvər müəllimin karandaşla yazıl-
mış çox sərt rəyi durur:
“At peçə! Böyük, tarixi bir faciəni məzmunsuz, bayağı bir
təlxəyin qara qışqırığının hədəfi etmək olmaz!”. ...Ənvər müəlli-
min fikriylə o vaxt razılaşmışdım və hekayəni heç yerə təqdim
et
məmişdi. İndi bu rəyi tam şəkildə qəbul edə bilmirəm... “İzti-
ra
bın vicdanı” hekayəsinin melodramatik üslubunun, bəzi hind
film
lərini xatırladan gurultulu adının bütün naqisliyini bu gün
daha ay
dın görürəm. Amma otuz il sonra həmin yazını bir cüm-
ləsini, bir sözünü dəyişmədən olduğu kimi oxuculara təqdim
edərkən xəcalət çəkmirəm... Nə deyim, bəlkə o dövrdə doğrudan
da elə sobaya atılasıydı... Amma məlum olduğu kimi əlyazmala-
rı yanmır—bu həqiqət dahi əlyazmalarına da aiddir, mənim kimi
ən adi, iddiasızlarına da...”(12,3).
Bu sözlər müəllifin öz “sandıq yaradıcılığı”na olan təvazökar
möv
qeyini əks etdirir. Əslində bu hekayələrlə tanış olduqda isə
mü
əllifin gənc olmasına baxmayaraq, onun parlaq istedadının,
ya
zı qabiliyyətinin, mövzu dərinliyinin yetkinliyinin şahidi olu-
ruq.
“İztirabın vicdanı” hekayəsində gənc ədib 37-ci ilin ağır hadi-
sələrindən—repressiya dövründən bəhs etmişdir. “Bizdə 30-cu
il
lərin repressiyalarından bəhs edən əsərlər elə də çox deyil; am-
ma “İztirabın vicdanı” hekayəsinin yazıldığı zaman (1958-ci il-
də!) yəqin ki, belə əsərlərin sayı tək-tük olardı. Özü də bu heka-
yə həmin illərin dəhşətli, amansız hadisələrinə münasibət bizim
o illərdə yazılmış başqa əsərlərdəkindən daha kəskin və daha
açıqdır” (32,7).
Əsər repressiya dövründə bu rejimin cəza orqanlarında çalış-
mış və bu ağır hadisələrə dözməyərək istefa vermiş, sonda özü
|