Dövüş Kulübü

---

---

Dövüş Kulübü
Chuck Palahniuk
İngilizce aslından çeviren: Elif Özsayar
Ayrıntı Yayınları

---

Chuck Palahniuk
Gerçek adı Charles Michael Palahniuk olan yazar 21 Şubat 1962'de Burbank, Washington da doğar.
Annesi ve babası Chuck on dört yaşındayken ayrılır. Chuck ve kardeşleri annelerinin anne ve babasının
sığır çiftliğine yerleşir ve burada büyür. 1980'de Columbia High School'u bitirdikten sonra Oregon
Üniversitesi'nde gazetecilik öğrenimi görür. Üniversite yılları boyunca yazar olmayı aklından geçirmez
Geçimini Freightliner adlı şirkette otomobil tamirciliği yaparak sağlamaktayken 1996'da, arkadaşlarıyla
birlikte bir edebiyat grubuna katılır ve burada Project Mayhem (Kargaşa Projesi) adlı kısa hikayeyi yazar.
Söz konusu hikaye üç ay gibi kısa bir süre içinde Fight Club'a (Dövüş Kulübü) dönüşür. İlk romanını
yayımlatması kolay olmaz. Pek çok kez reddedilir. Chuck Palahniuk her reddedilişinde daha da "karanlık"
yazmaya başlar. Nihayet yayımlanan ilk romanı Dövüş Kulübü, özellikle de 1999 yılındaki film
uyarlamasının ardından büyük ses getirir ve Pacific Nortwest Booksellers Association Award ve Oregon
Book Award ödüllerine değer bulunur. Survivor (Gösteri Peygamberi), lnvisible Monsters (Görünmez
Canavarlar), Choke (Tıkanma), Luliaby (Ninni), Fugitives and Refugees (Kaçaklar ve Mülteciler), Diary
(Günce), Haunted (Tekinsiz), Rant (Çarpışma Partisi), Pygmy, Teli-Ali ve Damned adlı kitapları kaleme
alan Palahniuk, Oregon'un Portland şehrinde yaşamını sürdürüyor.

---

Bütün huysuzluklarıma katlanan Carol Meader'a.

---

Teşekkür
Aşağıda adı geçen kişilere teşekkür borçluyum; her şeye rağmen, hayatın bütün tatsızlıklarına rağmen,
sevgi ve desteklerini benden esirgemedikleri için...
Ina Gebert
Geoff Pleat
Mike Keefe
Michael Vern Smith
Suzie Vitello
Tom Spanbauer
Gerald Howard
Edward Hibbert
Gordon Growden
Dennis Stovall
Linni Stovall
Ken Foster
Monica Drake
Fred Palahniuk

---

1
Tyler bana bir garsonluk işi buluyor, sonra ağzıma bir silah sokmuş ve diyor ki, sonsuza kadar yaşamak
istiyorsan, ilk adım olarak ölmek zorundasın. Oysa Tyler uzun süre benim en iyi arkadaşımdı. Tyler
Durden'ı duymuş muyum, insanlar durmadan bunu soruyorlar.
Silahın namlusu gırtlağımın dibine dayalıyken, Tyler diyor ki: "Gerçekten ölmeyeceğiz biz."
Silahın namlusuna oyduğumuz susturucu deliklerini dilimle hissedebiliyorum. Ateş ettiğinizde çıkan
gürültünün büyük bölümü gazın genişlemesinden kaynaklanır, bir de kurşun çok hızlı hareket ettiği için
küçük bir sonik patlama duyarsınız. Susturucu yapmak istiyorsanız bütün yapacağınız silahın namlusuna
delikler açmaktır, bir sürü delik. Böylece gaz deliklerden dışarı çıkar ve kurşunun hızını ses hızının altına
düşürür. Delikleri yanlış açarsanız, silah kafanızı havaya uçurur.
"Bu aslında ölüm değil," diyor Tyler. "Biz efsane olacağız. Hiç yaşlanmayacağız."
Namluyu dilimle yanağımın içine alıyorum ve diyorum ki Tyler, o söylediğine vampir denir.
Tepesinde durduğumuz bina on dakika sonra burada olmayacak. Bir ölçü yüzde doksan sekizlik nitrik asit
bulun. Sonra o köpüklü sıvıya üç ölçü sülfürik asit karıştırın. Bunu buz dolu bir kovanın içinde yapın.
Sonra bir damlalıkla azar azar gliserin ekleyin. Nitrogliserin yaptınız.
Bunu biliyorum, çünkü Tyler biliyor.
Nitroya biraz talaş tozu katarsanız, mis gibi bir plastik patlayıcınız olur. Çoğu kişi nitrosuna pamuk
karıştırır, sonra sülfat niyetine İngiliz tuzu kullanır. Bu da olur. Bazıları da nitroyu parafinle karıştırır.
Parafin benim işimi asla görmemiştir, asla.
Tyler'la ben Parker-Morris Binasının tepesindeyiz. Benim ağzımda silah var ve kırılan camların sesini
duyuyoruz. Kenardan aşağı bakıyorum: Bulutlu bir gün, bu kadar yüksekte bile. Burası dünyanın en yüksek
binası ve bu yükseklikle hava her zaman soğuk. Bu yükseklikte etraf o kadar sessiz ki, insan kendini o
uzay maymunlarından biri sanıyor. Sana öğrettikleri küçük görevi yerine getiriyorsun.
Bir kolu çek.
Bir düğmeye bas.
Neyi neden yaptığını bilmiyor, sonra da ölüp gidiyorsun.
Yüz doksan birinci katın tepesinde çatının kenarından aşağı bakıyor ve aşağıdaki caddenin insan
kalabalığından oluşmuş alacalı bir halıyla kaplı olduğunu görüyorsun: ayakta dikilmiş yukarıya bakan
insanlar. Kırılan cam alt kattaki pencerelerden birine ait. Binanın bir cephesinden dışarı bir pencere
uçuyor, arkasından şu siyah buzdolapları kadar büyük bir dosya dolabı fırlıyor. Hemen altımızda altı
çekmeceli bir dosya dolabı binanın dimdik cephesi boyunca düşüyor; yavaş yavaş dönerek, gitgide
küçülerek, aşağıda toplanmış kalabalığa doğru gözden kaybolarak.

---

Altımızdaki yüz doksan bir katın bir yerlerinde, Kargaşa Projesi'nin Tahribat Komitesi kendini kapıp
koyvermiş, önüne çıkan her tarih kırıntısını yok ediyor.
İnsan sevdiklerini öldürür diye bir söz vardır ya; aslında bakın, insanı öldüren de hep sevdiğidir.
Ağzınızda bir silah varken ve silahın namlusu dişlerinizin arasındayken ancak sesli harflerle
konuşabilirsiniz.
Son on dakikaya giriyoruz.
Binanın bir camı daha uçuyor ve tozlaşmış cam kırıkları ışıltılı bir güvercin sürüsü gibi havaya
püskürüyor. Derken, Tahribat Komitesi tarafından itilen koyu renkli ahşap bir çalışma masası binanın ön
cephesinde santim santim beliriyor. Masa sonunda devriliyor, kayıyor ve taklalar atarak uçan sihirli bir
nesneye dönüşüp kalabalığın içinde gözden kayboluyor.
Parker-Morris Binası on dakika sonra burada olmayacak. Temel kolonlarını yeterli miktarda plastik
patlayıcıyla sıvarsanız dünya yüzündeki her binayı yıkabilirsiniz. Kolonları kum torbalarıyla iyice
destekleyeceksiniz ki, patlama kolonun etrafındaki kapalı otoparka değil, kolonun kendisine etki etsin.
Bu yöntem bilgilerini hiçbir tarih kitabında bulamazsınız.
Napalm yapmanın üç yolu: Bir, benzini donmuş portakal suyu konsantresiyle karıştırın. İki, bir ölçü
benzine bir ölçü diyet kola katın. Üç, ufalanmış kedi kumunu benzinin içinde koyulaşana kadar eritin.
Sinir gazının nasıl yapıldığını sorun bana. O feci otomobil bombalarının nasıl yapıldığım sorun.
Dokuz dakika.
Parker-Morris Binası yıkılacak. Yüz doksan bir katın her biri çökecek: yavaşça, ormanda devrilen bir
ağaç gibi. Kereste. Canınızın istediği her şeyi yıkabilirsiniz. Şu anda üstünde durduğumuz yerin bir süre
sonra boşlukta bir noktadan başka bir şey olmayacağını düşünmek insana garip geliyor.
Tyler ve ben çatının kenarındayız. Benim arzımda silah, kendi kendime o silahın temiz olup olmadığını
düşünüyorum.
Binanın cephesinden burnunu gösteren bir başka dosya dolabını, boşluğun içinde dönen çekmeceleri,
yükselen havaya kapılan ve sonra rüzgârla savrulup giden beyaz kâğıt tomarlarını seyrederken, Tyler'ın
cinayet-intihar olayını tamamen unutup gidiyoruz.
Sekiz dakika.
Ve sonra duman; kırık pencerelerden duman çıkmaya başlıyor. Yıkım ekibi yaklaşık sekiz dakika sonra ön
fünyeyi ateşleyecek. Ön fünye de ana fünyeyi ateşleyecek, temel kolonları un ufak olacak ve Parker-
Morris Binası'nın bir dizi fotoğrafı bütün tarih kitaplarına girecek.
Belli aralıklarla çekilmiş beş karelik bir fotoğraf dizisi. İşte burada bina ayakta duruyor. İkinci resimde,
seksen derecelik bir açıyla yan yatmış. Sonrakinde yetmiş derecelik bir açıyla. Dördüncü resimde,
iskeleti ortaya çıkmaya başlamış ve hafifçe bel vermişken, gökdelen kırk beş derecelik bir açıda. Sonuncu
resimde bina, yüz doksan bir katın her biri, Tyler'ın asıl hedefi olan ulusal müzenin üstüne kapaklanıyor.

---

"Bu bizim dünyamız artık," diyor Tyler. "O eski insanlar öldüler."
İşin buralara varacağını bilseydim, şu anda ölmüş ve cennete gitmiş olmayı bin kere tercih ederdim.
Yedi dakika.
Ağzımda Tyler'ın silahı, Parker-Morris Binası'nın tepesindeyim. Masalar, dosya dolapları ve
bilgisayarlar binanın etrafına doluşmuş kalabalığın üstüne meteor gibi yağarken, pencerelerden dumanlar
tüter ve üç sokak ötemizde yıkım ekibi gözünü saate dikmiş beklerken, ben bir tek şunu biliyorum: Bu
silah, bu anarşi, bu patlama, aslında hepsi Marla Singer'la ilgili.
Altı dakika.
Aramızda bir çeşit üçgen durumu var. Ben Tyler'ı istiyorum. Tyler Marla'yı istiyor. Marla beni istiyor.
Ben Marla'yı istemiyorum ve Tyler da beni istemiyor; yani artık istemiyor. Bu, sevgi'yle alakalı bir değer
verme meselesi değil. Bu mülkiyet'le alakalı bir sahip olma meselesi.
Marla olmasa, Tyler'ın hayatta hiçbir şeyi olmayacak.
Beş dakika.
Belki efsane oluruz. belki de olmayız. Ama hayır, diyorum, bir dakika.
Kimse İncilleri yazmamış olsa İsa'yı bugün kim hatırlardı?
Dört dakika.
Namluyu dilimle yanağımın içine alıyorum ve diyorum ki, efsane mi olmak istiyorsun, Tyler, dur o zaman,
ben seni efsane yapacağım. En başından beri buradaydım ben.
Her şeyi hatırlıyorum.
Üç dakika.

---

2
Bob'un kocaman kolları üzerime kapanıp beni içine almıştı ve ben Bob'un yeni çıkmış terli memelerinin
arasındaki karanlıkta hapsolmuştum. Bob'un memeleri muazzamdı, kolay kolay hayal edemeyeceğiniz
kadar büyük. Kilise binasının erkeklerle dolu bodrum katında gezinirken, her akşam karşılaşırdık: Bu Art,
bu Paul, bu da Bob. Bob'un kocaman omuzları bana ufku hatırlatırdı. Bob'un gür sarı saçları saç köpüğüne
batıp çıkmış gibiydi: dolgun, sapsarı, ayırma çizgisi kalem gibi muntazam.
Kolları gövdeme dolanmışken, Bob'un elleri kafamı o fıçı gibi göğüsten fışkırmış yeni memelere
bastırıyor.
"Hepsi geçecek," diyor. "Ağla şimdi."
Dizlerimden ta alnıma kadar, Bob'un içinde gerçekleşen kimyasal reaksiyonları hissediyorum;
yiyeceklerin oksijenle yanışını.
"Belki erken teşhistir," diyor Bob. "Belki sadece seminomadır. Seminomada kurtulma şansın yüzde yüze
yakın."
Bob'un omuzları derin bir nefesle yükseliyor, sonra hıçkırıklarla sarsılarak düşüyor. Gene yükseliyor.
Sonra düşüyor, düşüyor, düşüyor.
İki senedir her hafta buraya geliyorum. Her hafta Bob beni kollarının arasına alıyor ve ben ağlıyorum.
"Ağla," diyor Bob, sonra nefes alıyor ve hıçkırıklara boğuluyor. "Hadi, bırak kendini ve ağla."
O koca ıslak surat kafamın üstüne kapanıyor ve ben içeride kayboluyorum. İşte o zaman ben de ağlıyorum.
O sarmalayıcı karanlıkta, başka birinin kolları arasına hapsolmuşken, hayatta elde edebileceğiniz her
şeyin sonunda çöpe gideceğini anladığınız zaman ağlamak çok kolaydır.
Hayatta sizi gururlandırmış ne varsa hepsi çöpe gidecek.
Ve ben içeride kaybolmuş durumdayım.
Neredeyse bir haftadır, uykuya en çok yaklaştığım an bu.
Marla Singer'ı işte burada tanıdım.
Bob ağlıyor, çünkü altı ay önce testisleri alındı. Arkasından hormon destek terapisi. Bob'un memeleri var,
çünkü testosteronu çok yüksek. Testosteron düzeyi fazla yükselirse, dengeyi sağlamak için bedeniniz
östrojen üretimini artırır.
Ben de işte tam o anda ağlıyorum, çünkü o an hayatınızın hiçe dönüştüğü an. Hiçe bile değil; kayıtsızlığa,
unutuşa.
Östrojen düzeyiniz çok yükselirse memeleriniz çıkar.

---

Sevdiğiniz herkesin size sırt çevireceğini ya da öleceğini fark ettiğiniz zaman ağlamak kolaydır. Zaman
aralığını yeterince uzun tutarsanız, herkesin hayatta kalma şansı sıfıra düşer.
Bob beni seviyor, çünkü benim testislerimin de alındığını sanıyor.
Trinity Piskoposluk Kilisesi'nin ucuzcu mağazalarda satılan ekoseli kanepelerle döşeli bodrum katında
yirmiye yakın erkek ve sadece bir kadın var. Herkes çifter çifter birbirine sarılmış, çoğu ağlıyor. Bazı
çiftler yanaklarını sıkı sıkı birbirine yapıştırmış ve öne eğilmişler; güreşçiler gibi kenetli duruyorlar.
Gruptaki tek kadının eşi olan adam dirseklerini kadının omuzlarına dayıyor; kadının kafasının iki yanında
iki dirsek, kafası adamın avuçlarının içinde ve boynunda adamın ağlayan suratı. Kadın yüzünü yana
çeviriyor ve parmaklan bir sigarayı ağzına götürüyor.
Koca Bob'un koltukaltından gizlice ona bakıyorum.
"Hayatım boyunca," diye ağlıyor Bob, "neyi, ne diye yaptım, hiç bilmiyorum."
Omuz Omuza Erkekçe'de, erbezi kanserine yakalanmışların gelip gittiği bir dayanışma grubunda, bu kadın
bir yabancının ağırlığı altında ezilerek sigarasını içiyor ve gözleri benimkilerle buluşuyor.
Numaracı.
Numaracı.
Numaracı.
Şekilsiz bir yığın halinde birbirine dolanmış kısa siyah saçları, Japon çizgi filmlerindeki gibi kocaman
gözleri, yağı alınmış süt kadar ince bir bedeni olan ve duvar kâğıtlarına bastıkları türden koyu renk gül
desenli elbisesinin içinde kireç gibi solgun görünen bu kadın, cuma akşamki verem dayanışma grubumda
da vardı. Çarşamba akşamki melanom tartışma grubumda da. Pazartesi akşamki Yılmaz Savaşçılar lösemi
rap grubumda da. Kafasının arka kısmında saç yerine çıplak kafa derisinden bir şimşek var; eğri büğrü,
beyaz bir şimşek.
Bu dayanışma gruplarıyla ilgilenirseniz, hepsinin alttan alta iyimser adlar taşıdığım görürsünüz. Perşembe
akşamları gittiğim kan parazitleri grubunun adı, Temiz ve Arınmış.
Gittiğim beyin parazitleri grubunun adı, Yarınlara Doğru.
Ve pazar öğle sonrasında, Trinity Piskoposluk'un bodrum katındaki Omuz Omuza Erkekçe'de, aynı kadın
gene orada.
Daha kötüsü, o bana bakarken ağlayamıyorum.
Bu bölüm, yani Koca Bob'un bana sarılması ve birlikte umutsuzca ağlamamız, hesapta benim en sevdiğim
bölümdü. Hep birlikte o kadar çırpınıyoruz ki. Gerçekten gevşediğim ve kendimi koyverdiğim tek yer
burası.
Buraya gelmek benim tatilim.
Üç haftadır uyumuyorum. Üç haftayı uykusuz geçirirseniz, her şey beden dışı bir gezintiye dönüşür.

---

Doktorum dedi ki: "Uykusuzluk sadece bir semptomdur, daha önemli bir şeyin işaretidir. Gerçek sorunu
araştır. Bedenini dinle."
Ben sadece uyumak istiyordum. O küçük mavi Amital Sodyum kapsüllerinden istiyordum, 200
miligramlıklardan. Sarı-kırmızı Tuinal kapsüllerinden, ruj kırmızısı Seconal'lardan istiyordum.
Doktorum kediotu kökü çiğnememi ve daha çok hareket etmemi söyledi. Eninde sonunda mutlaka
uyuyacaktım.
Suratım muşmulaya dönmüş, pörsümüş meyvelere benzemişti. Görseniz beni ölü sanırdınız.
Doktorum dedi ki, gerçek acının ne olduğunu görmek istiyorsam bir salı akşamı Birinci Komünyon'a
uğramalıymışım. Beyin parazitlileri görmeliymişim. Kemik erimesi hastalarını görmeliymişim. Organik
beyinsel bozuklukları olanları, hayata asılan kanserlileri görmeliymişim.
Bende gittim.
İlk gittiğim grupta tanışma faslı vardı: Bu Alice, bu Brenda, bu da Dover. Kafalarına doğrultulmuş o
görünmez silahla, herkes birbirine gülümsedi.
Ben dayanışma gruplarında asla gerçek adımı söylemem.
Chloe adında, iskelet kılıklı hap kadar bir kadın, pantolonunun arkası poposundan hazin ve boş bir
şekilde sarkarken, beyin parazitinin en kötü yanının kimsenin onunla yatmaması olduğunu söyledi. Ölüme
o kadar yaklaşmış ki sağlık sigortasından yetmiş beş bin dolar koparmış; ama Chloe'nin bütün istediği son
kez biriyle yatağa girmek. Yakınlık değil, seks istiyor.
Bir erkek ne cevap verebilir ki buna? Yani ne diyebilirsiniz ki?
Bütün bu ölme hikâyesi Chloe'nin kendini biraz halsiz hissetmesiyle başlamış ve şimdi Chloe tedaviye
devam edemeyecek kadar bıkkınmış. Evinde filmler varmış; porno filmler.
Fransız İhtilali sırasında, diyor Chloe, hapisteki kadınlar, düşesler, baronesler, markizler, her neyseler
işte, üstlerine çıkan her erkeğe veriyorlarmış. Chloe boynuma doğru soluyor. Üstlerine çıkanlara, diyor.
Ata binenlere, anlarsın ya. Düzüşerek zaman öldürüyorlarmış.
Fransızlar bu işe la petite mort diyormuş.
Eğer ilgilenirsem, Chloe'nin evinde porno filmler varmış. Amil nitrat varmış. Kayganlaştırıcı kremler
varmış.
Normal koşullarda bir ereksiyon sergiliyor olurdum. Ne var ki bu bizim Chloe. sarı balmumuna batırılmış
bir iskeletten başka bir şey değildi.
Chloe'nin şu andaki hali karşısında, ben hiçbir şeyim. Hatta hiçbir şey bile değilim. Gene de, tüylü halının
üstüne bağdaş kurup oturduğumuzda Chloe'nin omzu benimkine sürtünüyor. Gözlerimizi yumuyoruz. O gün
rehberli meditasyonda bize yol gösterme sırası Chloe'nindi ve Chloe konuşa konuşa bizi huzur bahçesine
götürdü. Önce yedi kapılı sarayın bulunduğu tepeye tırmandık. Sarayın içinde yedi kapı vardı; yeşil kapı,
sarı kapı, turuncu kapı. Chloe bize bütün kapıları teker teker açtırdı; mavi kapı, kırmızı kapı, beyaz kapı.

---

Hepimiz kapıları açıp içeride ne olduğuna baktık.
Gözlerimizi açmadan, acımızın sağaltıcı beyaz bir top olduğunu hayal ettik. Topun ayağımızın seviyesinde
havada süzüldüğünü, sonra dizlerimize, göğsümüze doğru yükseldiğini hayal ettik. Çakralarımızın
açıldığını hayal ettik. Kalp çakramızın. Baş çakramızın. Chloe bizi bir mağaraya soktu ve orada bize güç
veren hayvanla karşılaştık. Benimki bir penguendi.
Mağaranın tabanı buzla kaplıydı ve penguen dedi ki, kay. Hiç çaba harcamadan, tünel ve kanalların
içinden kayarak geçtik.
Sonra kucaklaşma zamanı geldi.
Açın gözlerinizi.
Bunun adı terapötik fiziksel temas, dedi Chloe. Hepimiz birer eş seçeceğiz. Chloe birden boynuma yapıştı
ve ağlamaya başladı. Evinde askısız iç çamaşırları vardı. Evinde yağlar ve kelepçeler vardı ve Chloe
saatimdeki saniye kolu on bir tur atana kadar ağladı.
Kısacası, iki yıl önceki ilk dayanışma grubumda ağlamadım. İkinci ve üçüncüsünde de. Ne kan
parazitlerinde ağladım, ne bağırsak kanserinde, ne de organik bunamada.
Uykusuzluk böyledir işte. Her şey çok uzaklardadır, bir kopyanın kopyasının kopyası gibi. Dünyayla arana
öyle bir mesafe sokar ki, ne sen bir şeye dokunabilirsin ne de bir şey sana.
Sonra Bob'u tanıdım. Erbezi kanserine ilk gittiğimde, o koca tombalak, o koca yağ tulumu Bob, Omuz
Omuza Erkekçe'de üzerime kapandı ve ağlamaya başladı. Kucaklaşma vakti geldiğinde, o koca tombalak
gövde odanın ta öbür ucunda sarılma pozisyonu aldı; kollar iki yana açılmış, omuzlar yuvarlanmış.
Tombalak çenesi göğsüne dayanmış, gözler daha şimdiden yaşlarla dolup küçülmüş. Bob, ayaklarını
sürüyerek, dizlerini birbirinden ayırmadan görünmez adımlar atarak, kendini üstüme fırlatmak üzere
bodrum zeminini kat etti.
Bob'un tombul, yumuşak gövdesi üzerime kapandı.
Bob'un koca kolları belime sarıldı.
Koca Bob eskiden hapçıymış, öyle söyledi. Steroid kullanıyormuş. İşe Dianobol'le başlamış, sonra
Winstrol'e geçmiş, yarış atlarına verilen kas yapıcıya. Kendi spor salonu varmış, spor salonu
işletiyormuş. Tam üç kere evlenmiş. Kaç kere ürün tanıtımlarına çıkmış, onu televizyonda hiç görmemiş
miyim? Göğüs kaslarını geliştirmeye yönelik o egzersiz programı tamamen onun icadıymış.
Böyle içi dışı bir yabancılar sinirlerimi altüst eder, ne demek istediğimi biliyorsanız.
Koca Bob bilmiyordu. Belki de o yaşa kadar çonçonlarından sadece biri inmişti ve Bob bunun bir risk
faktörü olduğundan habersizdi. Bob bana ameliyat sonrası hormon terapisinden söz etti.
Çok fazla testosteron aldıkları için memeleri çıkan bir sürü vücutçu vardı.
Çonçonla ne kastettiğini Bob'a sormak zorunda kaldım.

---

Çonçon, dedi Bob. Erbezi. Takım. Kampana. Testis. Taşak. Meksika'daki Steroid satıcılarının tabiriyle,
"yumurta."
Ve sonra boşanma, dedi Bob; derin derin iç geçirdi ve cüzdanını çıkarıp bir resmini gösterdi. İlk bakışta
çıplak gibi görünen dev bir cüsse, bir yarışmada poz verirken. Aptalca bir hayat, dedi Bob; ama o kaslı
ve tıraşlı halinle podyuma çıktığında, ışıklardan hiçbir şey göremez, ses sisteminin vınıltısından hiçbir
şey işitemezken, yağ oranın yaklaşık yüzde ikiye inmiş, idrar sökücüler yüzünden vücudun çimento gibi
soğumuş ve sertleşmiş olarak öylece beklersin; ta ki jürinin sesini duyana kadar: "Sağ baldırınızı uzatın,
sıkın ve bekleyin."
"Sol kolunuzu uzatın, bisepsinizi sıkın ve bekleyin."
Gerçek hayattan daha iyiydi bu.
Ve sonra, dedi Bob, kansere geliyoruz. O günlerde meteliksizmiş. Telefonlarını cevapsız bırakan iki
yetişkin çocuğu varmış.
Göğsündeki memelerin çaresi, doktorun Bob'un göğüs altlarında birer kesik açması ve içeride ne sıvı
varsa boşaltmasıymış.
Sadece bu kadarını hatırlıyorum; çünkü hemen ardından Bob'un kolları gövdeme dolandı ve kafası beni
içeride bırakmak üzere üstüme kapandı. Sonra unutuşun içinde kayboldum, o karanlık, sessiz ve kusursuz
boşlukta. Kendimi sonunda onun yumuşak göğsünden kopardığımda, Bob'un gömleğinin önü, ağlarken
nasıl göründüğümü belgeleyen ıslak bir maskeye dönüşmüştü.
Bunlar iki sene önceydi. Omuz Omuz Erkekçe'deki ilk gecemde.
O günden sonraki hemen her toplantıda Koca Bob beni ağlattı.
Doktora bir daha hiç gitmedim. Kediotu kökünü hiç çiğnemedim.
İşte bu özgürlüktü. Bütün umutlarınızı kaybetmek özgürlüktü. Ben hiçbir şey söylemeyince, gruptaki
insanlar en kötüsünü düşünüyorlardı. Daha beter ağlıyorlardı. Ben de daha beter ağlıyordum. Yukarıdaki
yıldızlara bak, hop, gittin bile.
Bir dayanışma grubundan çıkıp eve dönerken, daha önce hiç olmadığı kadar canlı hissediyordum kendimi.
Bedenimde kanser ya da kan paraziti taşımıyordum; dünyadaki yaşamın etrafına doluştuğu, küçük, sıcak
bir merkezdim ben.
Ve uyuyordum. Bebekler bile bu kadar deliksiz uyumazlar.
Her akşam ölüyor ve her sabah doğuyordum.
Ölümden geri dönüyordum.
Ama bugün, iki yıllık başarıdan sonra bugün her şey değişti; çünkü bu kadın bana bakarken
ağlayamıyorum. Dibe vuramıyorum, dolayısıyla kurtarılmam olanaksız. Ağzımın içini o kadar çok
ısırıyorum ki, avurtlarım dilime pürtüklü duvar kâğıdı gibi geliyor. Dört gündür uyku uyumadım.

---

Onun bakışları altında, ben bir yalancıyım. Sahtekâr kadın. Yalancı olan o. Bu akşam, tanışma turunda,
hepimiz kendimizi tanıttık: Ben Bob, ben Paul, ben Terry, ben David.
Ben asla gerçek adımı söylemem.
"Burası kanser, değil mi?" dedi o.
Sonra dedi ki: "Herkese merhaba, ben Marla Singer."
Kimse Marla'ya hangi tür kanser olduğunu söylemedi. Sonra hepimiz içimizdeki çocuğu bağrımıza
basmaya koyulduk.
Adam hâlâ boynuna yapışmış ağlarken, Marla sigarasından bir nefes daha çekiyor.
Ben Bob'un sarsılan memeleri arasından onu seyrediyorum.
Marla'nın gözünde ben sahtekârım. Onu gördüğüm ikinci geceden beri uyuyamıyorum. Gene de,
sahtekârların ilki benim. Oradaki lezyonlu, öksürüklü ve tümörlü insanların hepsi, hatta Koca Bob bile
numara yapmıyorsa tabii. Koca tombalak. Yağ tulumu.
Şu kalıp gibi saçlara bir bakar mısınız?
Marla şimdi sigarasını içiyor ve gözlerini deviriyor.
O anda Marla'nın yalanı benim yalanıma ayna tutuyor ve ben yalandan başka bir şey göremiyorum. O
kadar insanın gerçeğinin arasında. Herkes birbirine tutunur ve en büyük korkularını –ölümün dörtnala
gelmekte olduğunu, boğazlarına bir silah namlusu dayanmış olduğunu– paylaşmayı göze alırken. Ama işte
Marla gözlerini devire devire sigara içiyor ve ben hıçkıran bir halının altına gömülüyüm ve ansızın ölüm
bile, naylon çiçeklerin arasında oracıkta düşüp ölmek bile bütün anlamını kaybediyor.
"Bob," diyorum, "kemiklerimi kıracaksın." Fısıldamaya çalışıyor, sonra vazgeçiyorum. "Bob." Sesimi
kontrol etmeye çalışıyor, sonra bağırıyorum. "Bob, helâya gitmem lazım."
Tuvaletteki lavabonun üstünde bir ayna asılı. Bu iş böyle devam ederse, beyin parazitleri grubunda,
Yarınlara Doğru'da da Marla Singer'ı göreceğim. Marla orada olacak. Evet, Marla tabii ki orada olacak
ve ben gidip onun yanına oturacağım. Tanışma faslından ve rehberli meditasyondan sonra, sarayın yedi
kapısından, sağaltıcı beyaz ışık topundan ve çakralarımızı açmamızdan sonra, kucaklaşma zamanı
geldiğinde, gidip o sersem kaltağın koluna yapışacağım.
Kollarını sıkı sıkı iki yanına yapıştıracağım, dudaklarımı kulağına dayayacağım ve diyeceğim ki, Marla,
seni adi sahtekâr, çek git buradan.
Bu benim hayatımdaki tek gerçek şey ve sen onu mahvediyorsun.
Seni turist bozuntusu.
Sonraki karşılaşmamızda diyeceğim ki, Marla, sen burada oldukça ben uyuyamıyorum. Burası bana lazım.
Çek git.

---

3
Uyanırsın, Air Harbor International.
Her kalkış ve inişte, uçak bir tarafa doğru fazlaca yattığında, kaza olsun diye dua ederdim. Hepimizin
çaresizlik içinde öleceği, insan bedenlerinin uçağın gövdesinde sıkışıp kalacağı o anı düşünmek
uykusuzluğuma ilaç gibi gelir, üstüme dayanılmaz bir uyku çökerdi.
Tyler Durden'la işte böyle tanıştım.
Uyanırsın, O'Hare.
Uyanırsın, LaGuardia.
Uyanırsın, Logan.
Tyler yarı zamanlı sinema makinistliği yapıyordu. Mizacı gereği Tyler ancak gece işlerinde
çalışabiliyordu. Makinistlerden biri hastalandığında, sendika Tyler'ı çağırıyordu.
Bazı insanlar gece insanıdır. Bazıları da gündüz insanıdır. Ben ancak gündüzleri çalışabiliyordum.
Uyanırsın, Dulles.
İş yolculuğunda ölürseniz, hayat sigortası üç misli para verir. Rüzgâr makasına girelim diye dua ederdim.
Motorlara pelikanlar kaçsın, cıvatalar gevşek çıksın veya kanatlarda buzlanma olsun diye dua ederdim.
Kalkışa geçtiğimizde, uçak pistte hızlanıp kanatlar yukarı döndüğünde, koltuklarımız dik durumda,
masalarımız kapalı ve bütün kişisel el bagajlarımız koltuk üstündeki bölmelerdeyken, sigaralarımıza
söndürmüş olarak kalkış pistinin ucunun son hızla bize doğru koşmasını seyrederken, bir kaza olsun diye
dua ederdim.
Uyanırsın, Love Field.
Eğer eski sinemalardan biriyse, Tyler makinist odasında bobin değiştirirdi. Bobin değiştirilen
sinemalarda makinist odasında iki projektör olur ve bir tanesi çalışır.
Bunu biliyorum, çünkü Tyler Durden biliyor.
İkinci projektöre filmin bir sonraki bobinini koyarsın. Çoğu film, belli bir sırayla oynatılan altı ya da yedi
küçük film bobininden oluşur. Daha yeni sinemalarda, bütün bobinleri birbirine ekleyip bir buçuk metrelik
bir bobine sararlar. Böylece iki projektör birden çalıştırman, bir o yana bir bu yana koşturman gerekmez.
Birinci bobini projektöre tak, öbürüne koş, ikinci bobini öbür projektöre tak, gene ilkine koş, üçüncü
bobini tak, bunlara gerek kalmaz.
Koş öbürüne.
Uyanırsın, Seattle.

---

Önümde duran laminat kaplı uçak kartındaki insanları inceliyorum. Kadının biri okyanusta sürükleniyor.
Kahverengi saçları arkaya doğru yayılmış, şişme minderini göğsüne bastırmış. Gözler iri iri açılmış; ama
kadın ne gülümsüyor ne de kaş çatıyor. Bir başka resimde, Hindu ineği kadar sakin görünüşlü insanlar,
koltuklarından kalkmadan tavandan düşen oksijen maskelerine doğru uzanıyorlar.
Sanırım acil bir durum var.
Hay aksi.
Kabin basıncımız düşmüş.
Hay aksi.
Uyanırsın, Willow Run.
Sinema salonunun eskisi, yenisi derken, bir filmi başka bir salona göndermek için Tyler filmi gene
başlangıçtaki gibi altı ya da yedi bobine ayırmak zorundadır. Küçük bobinler, çelikten yapılmış altı köşeli
bir çift çantanın içine yerleştirilir. Her çantanın bir kulpu vardır. Birini kaldırmaya kalksanız omzunuz
çıkar, o kadar ağırdırlar.
Tyler, şehir merkezindeki bir otelde, özel günler için verilen yemeklerde garsonluk yapıyor. Tyler aynı
zamanda film makinistleri sendikasına kayıtlı bir makinist. Benim uykusuz geçirdiğim bütün o gecelerde
Tyler kaçlara kadar çalışıyordu, bilmiyorum.
Çift projektörle film gösteren o eski sinemalarda, bir bobinin bitmesiyle öbürünün başlaması arasındaki
boşluğu seyirciler fark etmesin diye, makinistin her saniye orada olup iki projektör arasında mekik
dokuması gerekir. Tepede, perdenin sağ üst köşesinde beliren beyaz noktaları beklersiniz. Bu uyarı
işaretidir. Perdeye bakarsanız. her bobinin sonunda iki nokta görürsünüz.
Meslekte bunlara "sigara yanığı" derler.
İlk beyaz nokta, bitişe iki dakika kaldığını gösterir. İkinci projektörü başlatırsın ki, zamanı geldiğinde
hızını almış olsun.
İkinci beyaz nokta, beş saniye uyarısıdır. Gerilim artmıştır. İki projektörün arasında durmaktasındır ve
makinist odası zenon lambalarının ışığıyla hamam gibi ısınmıştır. Bu lambalara dosdoğru bakarsan kör
olursun. İlk nokta perdede görünüp kaybolur. Filmlerin sesleri, perdenin arkasındaki büyük bir
hoparlörden gelir. Makinist odasında ses yalıtımı vardır, çünkü içerisi, filmi saniyede iki metrelik bir
hızla merceğin önünden geçiren dişlilerin gürültüsüyle doludur. Metrede otuz kareden saniyede altmış
kare makineli tüfek gibi takırdaya takırdaya geçer. İki projektör birden çalışırken sen tam ortada durur ve
her ikisinin mercek kollarım kavrarsın. İyice eski olan projektörlerde, besleme bobininin göbeğinde bir
alarm olur.
Film televizyonda gösterilmeye başladıktan sonra bile uyarı işaretleri orada kalır. Uçakta gösterilen
filmlerde bile.
Filmin büyük bölümü alma bobinine geçince alma bobini daha yavaş dönmeye başlar ve besleme bobini
ister istemez daha hızlı döner. Bobinin sonuna gelindiğinde besleme bobini o kadar hızlanır ki, değiştirme
anının yaklaştığını sana haber veren alarm çalmaya başlar.

---

Projektörün içindeki ampuller odadaki karanlığı ısıtmıştır ve alarm çalmaktadır. Her elinle birer kolu
kavramış olarak iki projektörün arasında durur ve perdenin köşesine bakarsın. İkinci nokta görünüp
kaybolur. Beşe kadar sayarsın. Projektörlerden birinin mercek kapağını kaparsın. Aynı anda, öbür
projektörün mercek kapağım açarsın.
Öbür projektör görevi devralır.
Film devam eder.
Seyircinin hiçbir şeyden haberi yoktur.
Besleme bobininde alarm varsa, makinist biraz kestirebilir. Bir film makinisti yapmaması gereken pek
çok şey yapar. Bütün projektörlerde alarm bulunmaz. Bazen evdeki yatağınızda, makinist odasında
uyuyakaldığınızı ve bobin değiştirmeyi unuttuğunuzu sanarak karanlıkta dehşet içinde uyanırsınız.
Seyirciler size küfredecektir. Seyircilerin sinema rüyası yıkılmıştır ve salon müdürü sendikayı
arayacaktır.
Uyanırsın, Krissy Field.
Yolculuğun hoş tarafı; gittiğin her yerde hayat miniktir. Otele dersin, minik sabun, minik şampuan, tek
kişilik tereyağı, minik gargara ve tek kullanımlık diş fırçası. Standart uçak koltuğuna sıkışıp oturursun.
Dev gibisindir. Omuzlarını koltuğa sığdırmak imkânsızdır. Bacakların birden Harikalar Diyarındaki
Alis'inkiler gibi uzamıştır, öndeki yolcunun ayaklarına değer. Yemek gelir: Oyuncak bir Piliç Cordon
Bleu, oyalanman için bir çeşit hobi seti.
Pilot emniyet kemerleri göstergesini yakar ve sayın yolcuların artık kabin içerisinde dolaşmaması rica
olunur.
Uyanırsın, Meigs Field.
Bazen Tyler, bobin değiştirmeyi unuttuğunu ya da filmin koptuğunu sanarak karanlıkta dehşet içinde
uyanır. Ya da film projektör de azıcık kaymıştır ve dişliler ses kanalı üzerinde bir sıra delik açmaktadır.
Bir film dişliler tarafından delindi mi ses kanalının arkasından ampulün ışığı parlar ve her ışık patlaması
bir dişli deliğinde belirdiğinde, konuşma yerine vup vup vup diye korkunç bir ses duyarsınız, helikopter
gürültüsü gibi.
Bir makinistin yapmaması gereken başka bir şey: Tyler filmlerin en güzel karelerinden slaytlar yapar. Bir
kadını cepheden anadan doğma gösteren ilk filmdeki çıplak oyuncu Angie Dickinson'dı. Kime sorarsanız
sorun, en eskisi budur.
Bu filmin bir kopyası Batı Kıyısı'ndaki sinemalardan Doğu Kıyısı'ndakilere ulaştığında, çıplak sahne yok
olmuştu. Bir makinist bir kare çıkarmış, bir başkası bir kare daha çıkarmıştı. Herkes Angie Dickinson'ın
çıplak bir slaytını istiyordu. Porno sinemalara girdikten sonra, bu makinistlerin bazıları, efsane gibi
dilden dile dolaşan koleksiyonlar oluşturdular.
Uyanırsın, Boeing Field.

---

Uyanırsın, LAX.
Bu akşam neredeyse boş uçuyoruz, o yüzden kol desteklerini kaldırıp rahat rahat uzanabilirsin. Üç ya da
dört koltuğu kaplayarak zikzak biçiminde yatarsın, dizler bükülü, bel bükülü, dirsekler bükülü. Saatini iki
saat geri ya da üç saat ileri alırsın, Pasifik, Dağ, Orta ya da Doğu Amerika zamanı; bir saat aşağı, bir saat
yukarı.
Bu senin hayatın ve anbean sona eriyor.
Uyanırsın, Cleveland Hopkins.
Uyanırsın, gene Seattle.
Bir film makinistisin, yorgun ve öfkelisin; ama asıl derdin can sıkıntısı. O yüzden, başka bir makinistin
biriktirdiği ve oraya sakladığı porno film karelerinden tek bir tane yürüterek işe başlarsın. Kazık gibi
dikilmiş kırmızı bir penisi ya da iki yana açılmış ıslak bir vajinayı gösteren bu kareyi gösterimdeki başka
bir filme eklersin.
Gösterimdeki film, yolculuğa çıkan bir ailenin arkada bıraktığı bir kediyle bir köpeğin hikâyesini anlatan
o hayvan maceralarından biridir; hayvanlar dönüş yolunu bulacak, evlerine kavuşacaktır. Üçüncü bobinde,
insan sesi çıkaran ve birbiriyle konuşan kedi ile köpeğin çöp tenekesinden yemek yemesinden hemen
sonra, bir anlığına, perdede kalkmış bir penis görünüp kaybolur.
Bunu Tyler yapar.
Bir filmin tek bir karesi perdede saniyenin altmışta biri kadar kalır. Bir saniyeyi altmış eşit parçaya
bölün; ereksiyonun süresi işte bu kadardır. Dört katlı bir bina yüksekliğindeki o kaygan, kırmızı ve
dehşetli şey patlamış mısır oditoryumunun tepesinde dikilir ve kimse onu görmez.
Uyanırsın, gene Logan.
Seyahat etmenin berbat bir yoludur bu. Ben patronumun katılmak istemediği toplantılara giderim. Notlar
alırım. Sizi daha sonra ararım.
Nereye gidersem gideyim, işim aynı formülü uygulamaktır. İşim, sırrı gizli tutmaktır.
Basit bir aritmetik hesabıdır bu.
O hikâye gibi problemlerden biridir.
Çalıştığım şirket tarafından imal edilen bir otomobil Chicago'dan ayrılmış, saatte 95 kilometre hızla
doğuya doğru yol almaktadır. Bu sırada arka diferansiyel kilitlenir, araba duvara çarpar ve içeride sıkışan
yolcularla birlikte yanarsa, benim şirketim bu model için bir geri çekme işlemi başlatır mı?
Kümedeki araç sayısını (A) bulun ve tahmini arıza sıklığıyla (B) çarpın. Sonra çıkan rakamı, sorunu
mahkeme dışında çözmek için ödenmesi gereken ortalama tazminatla (C) çarpın.
A çarpı B çarpı C eşittir X olsun. Geri çekme işlemi başlatmazsak, kazalar bize bu kadara mal olacaktır.

---

Eğer X rakamı geri çekme maliyetinden büyükse, arabaları geri çekeriz ve kimsenin canı yanmaz.
Eğer X rakamı geri çekme maliyetinden küçükse, arabaları geri çekmeyiz.
Gittiğim her yerde, beni bekleyen yanmış ve büzüşmüş bir araba kaportası vardır. Ben bütün iskeletlerin
yerini bilirim. Bunu benim iş güvenliğim olarak da görebilirsiniz.
Otel hayatı, lokanta yemeği. Nereye gitsem, Logan Havaalanı'ndan Krissy Havaalanı'na, Krissy'den
Willow Run'a kadar, yanımda oturan insanlarla minyatür arkadaşlıklar kurarım.
Ben ürün iptali koordinatörüyüm, derim yanımda oturan tek kullanımlık arkadaşa; ama bulaşıkçılık
alanında kariyer yapmaya çalışıyorum.
Uyanırsın, gene O'Hare.
O günden sonra Tyler her filmin içine bir penis sıkıştırmaya başladı; genellikle yakın çekim penisler ya
da yankılı bir Büyük Kanyon vajinası. Külkedisi yakışıklı prensiyle dans etmekteyken kan basıncıyla
seğiren, dört katlı bina yüksekliğindeki bu şeyler araya giriyor ve insanlar onları seyrediyordu. Şikâyet
eden çıkmıyordu. İnsanlar yiyip içiyordu; ama o akşam başka akşamlara benzemiyordu. İnsanlar
kendilerini kötü hissediyor veya başlıyor ama nedenini bilmiyorlardı. Sinekkuşıı kadar hızlı olmadıkça,
kimse Tyler'ın foyasını ortaya çıkaramazdı.
Uyanırsın, JFK.
Uçak yere inerken tekerlerden biri güm diye piste konar; ama uçak yana doğru yatar ve toparlanayım mı,
yoksa takla mı atayım diye bir an kararsız kalır ya, işte o anda zevkten içim geçer. Çünkü o anda hiçbir
şeyin önemi yoktur. Yukarıdaki yıldızlara bak, hop, gittin bile. Bagajın önemsizdir. Her şey önemsizdir.
Ağzının kokması önemsizdir. Dışarısı karanlıktır ve türbin motorları homurdanarak ters yönde döner.
Uçak kabini türbinlerin homurtusu eşliğinde yanlış açıyla yan yatmıştır ve sen bir daha asla masraf formu
doldurmak zorunda kalmayacaksındır. Yirmi beş doların üstündeki harcamalar için satış fişi ibraz ediniz.
Bir daha hiç saç tıraşı olman gerekmeyecektir.
Bir güm sesiyle ikinci teker de asfalta konar. Peş peşe açılan onlarca emniyet kemerinin çatır çuturundan
sonra, az kalsın yanında ölmüş olacağın tek kullanımlık arkadaş der ki:
Umarım işlerin rast gider.
Sağ ol, umarım gider.
Anınızın ömrü işte bu kadardır. Ve hayat devam eder.
Sonra bir şekilde, şans eseri, Tyler'la tanıştık.
Tatile çıkma zamanım gelmişti.
Uyanırsın, LAX.
Yeniden.

---

Tyler'la nasıl tanıştığıma gelince, bir çıplaklar plajına gitmiştim. Yazın son günleriydi, ben uyukluyordum.
Tyler çıplaktı ve terliyordu, üstüne kumlar yapışmıştı. Saçları ıslaktı, tutam tutam yapışmış, yüzüne
düşüyordu.
Tanışmamızın çok öncesinden beri Tyler buralardaydı.
Tyler dalgaların sürüklediği kütükleri kıyıya çekiyordu. Çıkardığı kütükleri ıslak kumların üstüne yarım
çember oluşturacak biçimde dikmişti. Kütükler beş-on santim arayla duruyordu ve boyları Tyler'ın
gözlerine kadar çıkıyordu. Dört taneydiler; sonra uykudan uyandığımda Tyler'ı bir beşincisini kıyıya
çekerken gördüm. Tyler kütüğü yere yatırıp bir ucunun dibine bir çukur kazdı. Sonra öbür ucundan tutup,
kütük hafifçe eğik olarak ayakta durana kadar kaldırdı.
Uyanırsın, kumsal.
Kumsalda ikimizden başka kimse yoktu.
Tyler, birkaç metre ötede, bir çubukla kumun üstüne düz bir çizgi çekti. Sonra son kütüğün yanına döndü
ve ayağıyla dibindeki kumları sıkıştırarak kütüğü doğrulttu.
Bunu seyreden tek insan bendim.
"Saatten haberin var mı?" diye bana seslendi Tyler.
Ben her zaman saat taşırım.
"Saatten haberin var mı?"
Nerenin saati, diye sordum.
"Buranın," dedi Tyler, "Şu anda, buranın."
Saat 4.06'ydı.
Bir süre sonra Tyler, diktiği kütüklerin gölgesinde bağdaş kurup oturdu. Birkaç dakika oturduktan sonra
ayağa kalktı, suya girip çıktı, üstüne bir tişörtle bir eşofman geçirdi ve gitmeye hazırlandı. Sormak
zorundaydım.
Ben uykudayken Tyler'ın ne yaptığını öğrenmek zorundaydım.
Başka bir yerde, başka bir zamanda uyanabilseydim, başka bir insan olarak uyanabilir miydim?
Tyler'a sanatçı olup olmadığını sordum.
Tyler omuz silkti ve diktiği beş kütüğün tabana doğru nasıl genişlediğini gösterdi bana. Sonra kuma
çizdiği çizgiyi göstererek, her kütüğün düşüreceği gölgeyi saptamak için bu çizgiden nasıl yararlandığını
açıkladı.
Bazen uyanır ve nerede olduğunuzu sormak zorunda kalırsınız.

---

Tyler'ın yarattığı şey dev bir elin gölgesiydi. Gerçi parmaklar artık Nosferatu'nunkiler gibi uzayıp
gidiyordu ve baş parmak kısacık kalmıştı; ama Tyler, yaptığı elin tamı tamına saat dört buçukta kusursuz
olduğunu söyledi. Dev gölge el bir dakikalığına kusursuz olmuştu ve o kusursuz bir dakika boyunca Tyler,
kendi yarattığı kusursuzluğun avucunda oturmuştu.
Uyanırsın ve hiçbir yerdesindir.
Bir dakika yeterli, dedi Tyler. O bir dakika için çok uğraşmanız gerekiyordu; ama bir dakikalık
kusursuzluk, harcadığınız çabaya değerdi. Tek bir an. Hayatta kusursuzluktan en çok bunu
bekleyebilirdiniz.
Uyanırsın ve uyanmış olman yeterlidir.
Adı Tyler Durden'dı. Sendikaya kayıtlı bir film makinistiydi, şehir merkezindeki bir otelde garsondu ve
bana telefon numarasını verdi.
İşte onunla böyle tanıştık.

---

4
Bu akşam, tanıdık beyin parazitlerinin hepsi burada. Yarınlara Doğru her zaman doludur. Bu Peter. Bu
Aldo. Bu Marcy.
Selam.
Tanışma faslı. Çocuklar, bu Marla Singer ve bu gece aramıza ilk kez katılıyor.
Selam, Marla.
Yarınlara Doğru'daki toplantımıza ısınma rap'i ile başlıyoruz. Grubun adı Asalak Beyin Parazitleri değil.
Kimsenin ağzından "parazit" lafını duyamazsınız. Herkes daima iyileşmektedir. Evet, şu yeni çıkan ilaç
bir harikadır. Herkes daima son anda kefeni yırtmıştır. Gene de, her köşede, beş günlük bir baş ağrısının
mahmur bakışları vardır. Kadının biri engel olamadığı gözyaşlarını siler. Herkesin yakasında adı yazılıdır
ve bir yıl boyunca her salı akşamı karşılaştığınız insanlar yanınıza gelirler. Elleri tokalaşmak üzere
uzanmış ve gözleri yakanızdaki isim kartına dikilmiştir.
Sanırım sizinle tanışmadık.
Kimse asla parazit demez. Herkes etken der.
Kimse tedavi demez. Herkes terapi der.
Isınma rap'inde, birisi kalkıp etkenin omuriliğine sıçradığını ve birden sol elini kullanamaz hale geldiğini
anlatır. Başka birisi, etkenin beyni sarmalayan sıvıyı kurutmuş olduğunu söyler, bu yüzden beyni artık
kafatasının içinde büzüşmekte ve nöbetlere yol açmaktadır.
Buraya bir önceki gelişimde, Chloe adındaki kadın, verebileceği tek iyi haberi ilan etmişti. Oturduğu
sandalyenin tahta kollarına abanarak güçlükle ayağa kalkmış ve artık ölümden korkmadığını söylemişti.
Bu akşam, tanışma faslından ve ısınma rap'inden sonra, yakasında Glenda yazılı tanımadığım bir kız
ayağa kalkıp Chloe'nin kız kardeşi olduğunu açıklıyor ve Chloe'nin geçtiğimiz salı günü sabaha karşı
dörtte nihayet öldüğünü söylüyor.
Tanrım, ne kadar güzel bir an olabilirdi bu. İki senedir her kucaklaşma vaktinde benim kollarımda
ağlamış olan Chloe artık bir ölü; toprağın altında ölü ölü yatıyor; bir şişenin içinde, bir mozole de,
krematoryumdaki bir bölmede ölü ölü duruyor. Tanrım, bugün binbir düşünce içinde kendini oradan oraya
sürüklerken, yarın soğuk gübreye, solucanlar için açık büfeye dönüşebileceğinin kanıtı işte, ölümün
inanılmaz mucizesi bu; ve her şey ne kadar güzel olabilirdi, Tanrım, şu kız olmasaydı.
Marla.
Ve evet, Marla gene bana bakıyor, bütün beyin parazitlerinin içinde bir tek bana.
Yalancı.

---

Sahtekâr.
Sahtekâr olan Marla. Sahtekâr olan sensin. Etraftaki herkes, ansızın yüzlerini buruşturan, ani bir
kasılmayla böğürerek yere çöken ve kotlarının ağları koyu maviye dönenler, onlarınki de sadece par lak
bir gösteri.
Bu akşam, birdenbire, rehberli meditasyon beni hiçbir yere götürmüyor. Sarayın yedi kapısının ardında,
yeşil kapının, turuncu kapının ardında Marla var. Mavi kapının ardında Marla var. Bana gücünü
bağışlayan hayvanın mağarasına gittiğimde, hayvanım gene Marla. Sigarasını içmekte, gözlerini
devirmekte. Yalancı. Siyah saçlar ve yastık gibi Fransız dudakları. Deri kaplı İtalyan kanepelerine benzer
dudaklar. Kaçmak imkânsız.
Chloe gerçekti.
Joni Mitchell'in iskeletini düşünün; yüzünde bir gülücükle herkese olağanüstü tatlı davranarak bir partide
dolaşsa nasıl görünürdü, Chloe öyleydi işte. Chloe'nin iskeletini bir sinek kadar hayal edin, sabahın
ikisinde, kendi iç organlarının mahzenlerinde ve koridorlarında dolaşıyor. Chloe'nin nabzı bir siren
olmuş, yukarıdan bildiriyor: Ölüme hazırlanmak için on saniye, dokuz saniye, sekiz saniye. Ölümün
başlamasına yedi saniye, altı saniye...
Geceleri Chloe, kendi büzüşmüş damarlarının ve sıcak lenf püskürten patlak tüplerinin labirentinde
koşturuyor. Sinirler, gerilmiş teller gibi dokunun yüzeyine çıkıyor. Chloe'yi sarmalayan deriden çıbanlar
fışkırıyor, sıcak ve beyaz inciler gibi.
Tepeden gelen duyuru diyor ki, bağırsakları boşaltmak için on, dokuz, sekiz saniye.
Ruhun bedenden tahliyesine hazırlanın; on saniye, dokuz saniye, sekiz saniye.
Chloe, iflas etmiş böbreklerinden boşalan sıvının içine bileklerine kadar batmış, yürüyor.
Ölüm beş saniye sonra başlayacaktır.
Beş, dört.
Dört.
Etrafında, asalak canlılar Chloe'nin yüreğine püskürtme boya yapıyor.
Dört, üç.
Chloe kendi boğazını kaplayan pıhtılaşmış astara tutunarak yukarı tırmanıyor.
Ölümün başlamasına üç saniye, iki saniye.
Chloe'nin açık ağzından içeriye ayın ışığı vuruyor.
Son nefes için hazırlanın, şimdi.
Boşaltma işlemi.

---

Şimdi.
Ruhun bedenden tahliyesi.
Şimdi.
Ölüm başlamıştır.
Tanrım, ne kadar muhteşem olabilirdi bu; kollarımın arasındaki sıcak bir yığın olarak Chloe'nin hatırası
ve şimdi bir yerlerde ölmüş olan Chloe.
Ama hayır, Marla tarafından gözetleniyorum.
Rehberli meditasyonda. içimdeki çocuğu bağrıma basmak üzere kollarımı açıyorum ama içimdeki çocuk
Marla; sigarasını tüttürüyor. Sağaltıcı beyaz ışık topu yok. Yalancı. Çakralar yok. Çakralarınızın birer
çiçek gibi açıldığını hayal edin, her birinin ortasında, ağır ağır gerçekleşen tatlı bir ışık patlaması.
Yalancı.
Çakralarım kapalı kalıyor.
Meditasyon sona erdiğinde herkes gerinme hareketleri yapıyor, kafasını sağa sola döndürüyor, birbirinin
ayağa kalkmasına yardım ediyor. Terapötik fiziksel temas. Kucaklaşma için, aramızdaki mesafeyi üç
adımda kat edip Marla'nın karşısına dikiliyorum. Ben talimatı bekleyerek etraftakileri seyrederken, Marla
kafasını kaldırıp yüzüme bakıyor.
Talimat geliyor: Şimdi hepimiz, yakınımızdaki birini kucaklayalım.
Kollarım Marla'nın gövdesine kıskaç gibi yapışıyor.
Bu akşam, özellikle değer verdiğiniz birini seçin.
Marla'nın hiç sigarasız kalmayan elleri beline dayanmış.
Bu kişiye duygularınızı anlatın.
Marla erbezi kanseri değil. Marla verem değil. Marla ölmüyor. Tamam, o çok derin, çok manalı felsefi
anlamda hepimiz ölmekteyiz; ama Marla, Chloe'nin ölmekte olduğu gibi ölmüyor.
Duygularınızı paylaşın, diyor ses.
Ee, Marla, söyle bakalım, elma sever misin?
Duygularınızı sonuna kadar paylaşın.
Bana bak Marla, çık git buradan. Çık git. Çık git.
Marla gözlerini suratıma dikiyor. Gözleri kahverengi. Kulak memeleri küpe delikleriyle dolu; ama
kulakları kupesiz. Çatlak dudaklarının üstünde pul pul kalkmış ölü deriler var.

---

Kendinizi bırakın ve ağlayın.
"Sen de ölmüyorsun." diyor Marla.
Çevremiz birbirine yaslanmış hıçkıran çiftlerle dolu.
"Beni ele verirsen," diyor Marla, "ben de seni ele veririm."
O zaman haftayı bölüşelim, diyorum. Kemik hastalığı, beyin parazitleri ve verem Marla'nın olsun. Ben de
erbezi kanserini, kan parazitlerini ve organik bunamayı alayım.
"Kalın bakırsak kanseri ne olacak?" diyor Marla.
Kız dersini iyi çalışmış.
Bağırsak kanserini bölüşürüz. Ayın birinci ve dördüncü pazarını o alır.
"Hayır." diyor Marla. Hayır, o hepsini istiyor. Kanserleri, parazitleri. Marla'nın gözleri kısılıyor. Kendini
bu kadar harikulade hissedeceğini hayal bile etmezmiş. Gerçekten yaşadığını hissediyormuş. Cildi
düzelmekteymiş. Hayatı boyunca hiç ölü birini görmemişmiş. Eskiden hayat anlamsızmış, çünkü elinde
hayatı karşılaştıracağı bir şey yokmuş. Ama şimdi ölüm varmış: ölüm, kayıp ve acı. Gözyaşları,
titremeler, dehşet ve pişmanlık. Şimdi, hepimizi bekleyen sonu bildiği için, Marla hayatının her anını
hissedebiliyormuş.
Hayır. Marla hiçbir grubu bırakmayacakmış.
"Eski hayatıma dönmeye niyetim yok," diyor Marla, "Kendimi iyi hissetmek için bir cenaze evinde
çalışıyordum, sırf nefes alıp vermekte oluşuma sevinmek için. Kendi alanımda iş bulamamışım, derdimdi
sanki."
O zaman cenazecine geri dön, diyorum.
"Cenazeler bunun yanında hiçbir şey," diyor Marla. "Cenazeler soyut törenlerden başka bir şey değil.
Burada ölümün ne olduğunu gerçekten anlıyorsun."
Etrafımızdaki çiftler gözyaşlarını siliyor, burunlarını çekiyor, birbirlerinin omzunu sıvazlıyor ve
kendilerini koyveriyorlar.
İkimiz birden gelemeyiz, diyorum ona.
"O zaman gelme."
Buna ihtiyacım var.
"O zaman cenazelere git."
Bizden başka herkes birbirinden ayrılmış, kapanış duası için el ele tutuşuyor. Marla'yı serbest
bırakıyorum.

---

"Buraya ne zamandır geliyorsun?"
Kapanış duası.
İki senedir.
Dua halkasındaki adamlardan biri elimi tutuyor. Bir başkası Marla'nın elini tutuyor.
Bu dualar başladığında genellikle soluklarım sıklaşır. Tanrım, bizi koru. Tanrım koru bizi, öfkede ve
korkuda.
"İki sene mi?" diye fısıldıyor Marla, başını hafifçe eğerek.
Tanrım koru bizi, kolla bizi.
İki sene içinde, beni fark etmiş olabilecek kim varsa ya ölmüş ya da iyileşip bir daha hiç gelmemiştir.
Bize yardım et, bize yardım et.
"Peki," diyor Marla, "peki tamam, erbezi kanseri senin olsun."
Koca Bob, kafamdan aşağı salya sümük ağlayan o tombalak gövde. Teşekkürler.
Bizi kaderimize ulaştır. Bizi huzura kavuştur.
"Boş ver, önemli değil."
İşte Marla'yla böyle tanıştım.

---

5
Güvenlik ekibindeki görevli bana her şeyi açıkladı.
Bagajları yerleştiren adamlar, içinden tik tak sesi gelen bir valizi gözardı edebilirler. Güvenlik ekibindeki
görevli, bagaj yerleştirenlere atıcılar diyordu. Modern bombalardan tik tak sesi gelmez. Ama bir valiz
eğer titreşiyorsa, bagaj görevlileri, yani atıcılar, polise haber vermek zorundadır.
Tyler'la aynı evde yaşamaya başlamam, bu titreşen valiz politikasının çoğu havayolu tarafından
uygulanıyor olmasının sonucudur.
Dulles'dan geri dönmek üzere uçağa binerken, her şeyim bir tek çantanın içindeydi. Sık sık seyahat
ediyorsanız, her seferinde aynı valizi hazırlamayı öğrenirsiniz. Altı beyaz gömlek. İki siyah pantolon.
İşinizi görecek asgari malzeme.
Seyyar çalar saat.
Kablosuz elektrikli tıraş makinesi.
Diş fırçası.
Altı adet don.
Altı çift siyah çorap.
Olay şöyle gelişiyor: Güvenlik görevlisinin söylediğine göre, Dulles Havaalanı'ndan ayrılırken benim
valizin titreştiği görülüyor ve polis bu yüzden valizimi uçaktan indiriyor. Her şeyim o çantadaydı. Kontakt
lenslerimin ıvır zıvırı. Mavi çizgili kırmızı bir kravat. Kırmızı çizgili mavi bir kravat. Bunlar ipek üstüne
verev çizgili kravatlardır, spor kravatlardan değil. Bir de düz kırmızı kravat.
Bütün bunların yazılı olduğu bir liste, evde, yatak odamın kapısında asılı duruyordu.
Ev dediğim, bir gökdelenin on beşinci katındaki bir daireydi; dullar ve genç profesyoneller için bir çeşit
dosya dolabı. Tanıtım broşüründe, benimle bana komşu bütün müzik setleri ve sesi açık televizyonlar
arasında otuz santim kalınlığında beton bir zemin, gene aynı kalınlıkta bir tavan ve duvarlar vaat
ediliyordu. Otuz santimlik beton ve klima cihazı. Camları açamazdınız, o yüzden akçaağaç yer
döşemesine ve kısılabilir ışıklara rağmen, yüz altmış metre karelik o hava geçirmez alanın her santimetre
karesi, son pişirdiğiniz yemeğin ya da tuvalete yaptığınız son ziyaretin kokusunu taşırdı.
Evet, granit mutfak tezgâhları ve voltajdaki iniş çıkışlara göre kendini ayarlayan ışıklandırma da vardı.
Gene de, işitme cihazının pili bittiği için yan komşunuz yarışma programlarını bangır bangır seyretmek
zorunda kaldığı zaman, otuz santimlik beton önemli bir şeydir. Veya eskiden sizin oturma takımınız ve
kişisel zevkinizin göstergesi olan her şeyin enkazı, alev almış bir gaz kütlesinin yarattığı volkanik bir
patlamayla camlarınızı tuzla buz ederek dışarı fırladığı ve sizin dairenizi –sadece sizinkini– binanın
dimdik cephesindeki kavruk ve boş bir çukura çevirerek alevler içinde aşağı süzüldüğü zaman.

---

Hayatta böyle şeyler oluyor.
Patlamayla her şey dışarı fırlıyor; bilmem hangi memleketin çalışkan, basit ve dürüst yerli halkı
tarafından imal edildiklerinin ispatı olarak minik kabarcıklar ve kusurlar içeren el yapımı yeşil cam tabak
takımınız da içinde olmak üzere, her şey. Tavandan yere kadar inen perdelerin dışarı fırladığını ve sıcak
rüzgârda alevler saçarak parçalara ayrıldığını getirin gözünüzün önüne.
On beş kat yükseklikten fırlayan bütün bu şeyler, alevler saçarak, gülle hızıyla sokaktaki arabaların
üzerine düşüyor.
Ben uykudayken ve Mach 0.83'lük ya da 285 km/saatlik görece uçuş hızıyla doğuya doğru yol alırken,
FBI'ya bağlı bir bomba imha ekibi, Dulles'daki boş bir kalkış pistinin üzerinde benim valizimi açıyor. On
vakanın dokuzunda, diyor güvenlikçi çocuk, titreşimin nedeni bir elektrikli tıraş makinesidir. Geriye kalan
tek vakada ise titreşen bir vibratör söz konusudur.
Güvenlik görevlisi çocuktan öğrendim bunu. Uçaktan indiğimde ve valizimi bulamadığımda. Az sonra eve
gitmek üzere bir taksiye binecek ve flanel çarşaflarımı yerde lime lime bulacaktım.
Düşünsene, diyor güvenlikçi çocuk, uçaktan yeni inmiş bir yolcuya valizinin bir vibratör yüzünden Doğu
Kıyısı'nda kaldığını söylemek zorundasın. Bazen erkek bile oluyorlar. Bir vibratör söz konusu olduğunda,
aidiyet belirten sözcükler kullanmayacaksın, havayolu politikası. Belirsiz tanımlık kullanacaksın.
Bir vibratör.
Asla "vibratörünüz" değil.
Asla ve asla, "Vibratörünüz yanlışlıkla kendi kendine çalışmaya başlamış," demeyeceksin.
Bir vibratör kendi kendini aktive etmiş ve bagajınızın uçaktan indirilmesini gerektiren bir acil durum
yaratmış.
Stapleton'daki işim için uyandığımda yağmur yağıyordu.
Dönüşte, uçak inişe geçmişken uyandığımda gene yağmur yağıyordu.
Yapılan bir duyuruyla, uçakta herhangi bir kişisel eşyamızı bırakıp bırakmadığımızı kontrol etmek üzere
lütfen etrafımıza bakınmamız rica edildi. Sonra kendi adımın söylendiğini duydum. Kapıda bekleyen
havayolu görevlisinin yanına gider miydim, lütfen.
Saatimi üç saat geriye aldım; ama zaman gene de gece yarısını geçkin kaldı.
Kapıda bir havayolu görevlisi vardı; yanında da, bagaj bölümüne teslim ettiğiniz valiziniz elektrikli tıraş
makineniz yüzünden Dulles'da kaldı demek üzere bekleyen güvenlik görevlisi. Güvenlikçi çocuk bagaj
görevlilerine atıcılar diyordu. Durumun daha da kötü olabileceğini kanıtlamak üzere, "En azından vibratör
değildi," dedi bana. Sonra da, belki ikimiz de erkek olduğumuz saat sabahın biri olduğu için, belki de
beni güldürmek için, meslek argosunda hosteslere uçan garson dendiğini söyledi. Çocuğun üstündekiler
pilot üniformasına benziyordu, küçük apoletleri olan beyaz bir gömlek ve mavi bir kravat. Valiziniz
denetimden geçti, dedi bana, yarın elinize ulaştırılacak.

---

Güvenlikçi çocuk, adımı, adresimi ve telefon numaramı aldık tan sonra, bir prezervatifle bir kokpit
arasındaki farkın ne olduğunu sordu.
"Bir prezervatife ancak bir yarak sığdırabilirsin," dedi çocuk.
Cebimdeki son onlukla bir taksi tutup eve döndüm.
Polis de çok sayıda soru sormaktaydı.
Elektrikli tıraş makinem –ki bir bomba değildi– benden hâlâ üç zaman kuşağı gerideydi.
Gerçekten bir bomba olan, hem de büyük bir bomba olan bir şey, zarif Njurunda sehpalarımı havaya
uçurmuştu. Kusursuz bir daire oluşturacak biçimde iç içe geçen iki parçadan oluşuyordu; limon çürüğü
renginde bir ying ve turuncu bir yang. Ama şimdi kıymıklardan ibaret kalmıştı.
Erika Pekkari imzalı, turuncu yıkanabilir kılıflı Haparanda koltuk takımım da hurdaydı artık.
Bu arada, yuva yapma içgüdülerine tutsak düşen bir tek ben değildim. Eskiden tuvalete porno dergileriyle
giren tanıdıklarım, şimdi IKEA mobilya kataloğuyla giriyorlar.
Hepimizde Johanneshov markalı aynı koltuktan var, yeşil çizgili Strinne deseniyle kaplı. Benimki on beş
kat yüksekten, alev alev yanarak, fıskiyeli bir havuzun içine düştü.
Hepimizde Rislampa/Har markalı aynı kâğıt lambalardan var, çevre dostu ağartılmamış kâğıttan ve telden
yapılma Benimki artık konfeti.
Tuvalette geçirdiğim onca zamandan sonra.
Alle marka çatal-bıçak takımım. Paslanmaz çelikten. Bulaşık makinesine dayanıklı.
Çelik üstüne çinko kaplama Vild marka ayaklı saatim. Tanrım, onu almasam ölürdüm.
Klipsk marka kitap raflarım; evet. Tanrım, evet.
Hemlig marka şapka kutularım. Evet.
Oturduğum gökdelenin dışındaki sokak ışıl ışıl yanıyordu. Bütün bu nesneler sağa sola saçılmıştı.
Mommala marka yama işi yorgan takımım, Tomas Harila imzalı. Aşağıdaki renkleri mevcuttur:
Orkide.
Fuşya.
Kobalt.
Fildişi.
Siyah.

---

Yumurta kabuğu ya da koyu kırmızı.
Bütün bunları satın almak için ömrümü verdim ben.
Kalix marka sehpalarımın pürüz dokulu cilası, bakımı kolay.
Steg marka zigon sehpalarım.
Mobilya satın alırsınız. Kendinize dersiniz ki, bu hayatım boyunca ihtiyaç duyacağım son kanepe.
Kanepeyi alırsınız ve sonraki birkaç yıl boyunca, hangi işiniz ters giderse gitsin, en azından kanepe
sorununuzu çözmüş olduğunuzu bilirsiniz. Sonra aradığınız tabak takımı. Sonra hayallerinizdeki yatak.
Perdeler. Halılar.
Sonra o güzel yuvanızda kısılıp kalırsınız. Bir zamanlar sahip olduğunuz şeyler artık sizin sahibiniz olur.
Ta ki havaalanından eve döndüğüm ana kadar.
Kapıcı karanlığın içinden sıyrılıp yanınıza gelir ve der ki, bir kaza oldu. Polisler geldi, bir sürü soru
sordular.
Polis patlamanın gazdan kaynaklanmış olabileceğini düşünüyor. Belki ocağın pilot alevi sönmüştür veya
ocak gözlerinden biri açık kalmış ve gaz sızdırmıştır. Gaz tavana kadar yükselmiş, dairenin her odası
yerden tavana kadar gazla dolmuştur. Yüksek tavanlı yüz altmış metre karelik bir daireydi bu. Odaların
hepsi doluncaya kadar, günler ve günler boyunca, gaz durmadan sızmıştır. Odalar yere kadar gazla
dolunca, buzdolabının tabanındaki kompresör parlamıştır.
Bum.
Yerden tavana kadar çıkın camlar alüminyum doğramalarıyla birlikte dışarı uçmuştur. Kanepeler ve
lambalar ve tabaklar ve çarşaf takımları alevler içindedir; lise yıllıkları ve diplomalar ve telefon da. Her
şey, güneş yüzeyindeki parlamalara benzer bir patlamayla on beşinci kattan dışarı fırlamaktadır.
Hayır, lütfen, buzdolabım değil. Raflar dolusu hardal çeşidi biriktirmiştim, kimisi taş öğütme, kimisi
İngiliz pub usulü. On dört farklı çeşit yağsız salata sosum ve yedi çeşit turşum vardı.
Evet, tamam, biliyorum. Çeşnilerle dolu; ama içinde gerçek yiyecek olmayan bir evdi benimki.
Kapıcı sümkürüyor ve mendilin içine bir şey fırlıyor, eldivene çarpan bir beyzbol topu gibi tok bir ses
çıkararak.
İstersen on beşinci kata çıkabilirsin, diyor kapıcı; ama daireye kimseyi sokmuyorlar. Polisin emri.
Polisler ona sormuşlar, bana bunu yapmak isteyecek bir kız arkadaşım var mıymış? Veya dinamit
bulabilecek durumda olan bir düşman edinmiş miyim?
"Yukarı çıkmana delmez," diyor kapıcı. "Beton duvarlardan başka bir şey kalmamış."
Polis kundaklama olasılığını bertaraf etmemişmiş. Gaz kokusu almış olan yokmuş. Kapıcı bir kaşını
havaya kaldırıyor. Bu herifin bütün zamanı, en üst kattaki büyük dairelerde çalışan ve iş çıkışında lobideki
sandalyelere oturup kendilerini almaya gelecek arabaları bekleyen gündelikçi ve hemşirelere asılmakla

---

geçiyordu. Üç yıldır burada oturuyorum ve her gece, ben dış kapıyı açıp içeri girmek için torbalarımı ve
paketlerimi bir elimden öbürüne aktarıp dururken, bu kapıcı hiç istifini bozmadan Ellery Queen dergisini
okumaya devam etmiştir.
Kapıcı bir kaşını havaya kaldırıyor ve bazı insanların, koca bir benzin birikintisinin ortasında uzun,
upuzun bir mumu yanar halde bırakarak uzun tatillere çıktıklarını anlatıyor. Parasal sıkıntıları olan
insanlar yapıyormuş bunu. Borç batağından kurtulmak isteyenler.
Lobideki telefonu kullanmak için izin istiyorum.
"Bugünkü gençlerin çoğu etrafa hava basma derdinde," diyor kapıcı. "Çok fazla para harcıyorlar."
Tyler'ı arıyorum.
Paper Street'teki kır evinde Tyler'ın telefonu çalıyor.
Lütfen Tyler, lütfen yardım et.
Telefon bir kere daha çalıyor.
Kapıcı omzuma abanıyor ve diyor ki: "Bugünkü gençlerin çoğu ne istediğini bilmiyor"
Lütfen Tyler, lütfen kurtar beni.
Telefon bir kere daha çalıyor.
"Bu gençler var ya, bütün dünya onların olsun istiyorlar."
İsveç malı mobilyalardan kurtar beni.
İncelikli sanat eserlerinden kurtar.
Telefon bir kere daha çalıyor ve Tyler cevap veriyor.
"Eğer ne istediğini bilmezsen," diyor kapıcı, "bir bakarsın istemediğin bir sürü şeyin olmuş."
Hiçbir zaman tamamlanmış olmayayım, ne olur.
Hiçbir zaman halimden memnun olmayayım.
Hiçbir zaman kusursuz olmayayım.
Kurtar beni, Tyler, kusursuz ve tamamlanmış olmaktan kurtar.
Tyler'la bir barda buluşmak üzere anlaşıyoruz.
Kapıcı, polisin beni bulabileceği bir numara bırakmamı istiyor. Yağmur hâlâ yağıyor. Audim hâlâ
otoparkta; ama ön camına Dakapo marka bir halojen masa lambası saplanmış.
Tyler'la buluşuyor ve bir sürü bira içiyoruz ve Tyler diyor ki, tamam, benim yanıma taşınabilirsin; ama

---

senden bir şey isteyeceğim.
Valizim ertesi gün bana ulaştırılacak, içindeki asgari malzemeyle birlikte: Altı adet gömlek, altı adet iç
çamaşırı.
Orada, barın birinde, sarhoş kafayla, kimse bize bakmazken ve baksa bile umursamayacakken, Tyler'a
benden ne istediğini soruyorum.
Tyler diyor ki: "Bana bütün gücünle vurmanı istiyorum."

---

6
Microsoft için hazırladığım sunuşun ikinci ekranına geçtiğimde ağzıma kan tadı geliyor ve yutkunmaya
başlıyorum. Patronum sunuşun içeriğini bilmiyor; ama morarmış gözümle ve avurdumdaki dikişler
yüzünden bir yarısı şişmiş olan suratımla sunuşu benim yapmama izin vermiyor. Dikişler gevşediler,
dilimi yanağımın içinde gezdirince anları hissedebiliyorum. Sahilde gördüğünüz birbirine dolanmış balık
ağlarını getirin gözünüzün önüne. Benim gözümün önüne kısırlaştırılmış bir köpeğin vücudundaki siyah
dikişler geliyor ve durmadan kan yutuyorum. Patronum benim yazdığım metne bakarak sunuşu yapıyor, ben
de dizüstü bilgisayar projektörünü idare ediyorum; dolayısıyla odanın bir köşesine çekilmiş durumdayım,
karanlıktayım.
Kanı yalamaya çalıştıkça dudaklarım kanla daha çok yapış yapış oluyor. Işıklar yandığında, Microsoft
danışmanları Ellen. Walter, Norbert ve Linda'ya dönüp geldikleri için teşekkür etmek zorundayım,
dudaklarım kanla parlarken ve dişlerimin aralarına kan dolarken.
Kusmadan yaklaşık yarım litre kan yutabilirsiniz.
Yarın dövüş kulübü var ve ben dövüş kulübünü kaçırmayacağım.
Sunuştan önce, Microsoft'tan Walter, fırın küreğine benzeyen koca çenesiyle gülümsüyor. Biber soslu
patates cipsi rengindeki bu bronzlaşmış çene, bir pazarlama aracı sanki. Walter şövalye yüzüklü eliyle
elimi sıkıyor ve elim onun yumuşak ve pürüzsüz avucunun içindeyken bana diyor ki: "Öbür adamın halini
görmek istemezdim doğrusu."
Dövüş kulübünün ilk kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır.
Walter'a düştüğümü söylüyorum.
Kendim yaptım bunu.
Sunuştan önce, her slaytın metnin hangi noktalarında araya gireceğini açıklayarak patronumun karşısında
oturuyorum. Tam video bölümünü çalıştırmaya hazırlanırken, patronum diyor ki: "Her hafta sonu ne haltlar
karıştırıyorsun sen böyle?"
Birkaç yara izim olmadan ölmek istemiyorum, diyorum ona. Bozulmamış güzel bir bedene sahip olmak
hiçbir şey değil artık. 1955'te oto galerisinin vitrininden çıktığı günkü vişne rengiyle ortalıkta dolaşıp
duran o arabaları her gördüğümde içim burkuluyor.
Dövüş kulübünün ikinci kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır.
Bir öğle yemeğinde örneğin, masanıza gelen garsonun gözlerinin etrafında dev pandalarınki gibi iki siyah
halka vardır. Belki de aynı garsonu, geçen haftanın dövüş kulübünde kafası beton zeminle doksan kiloluk
bir depo elemanının dizi arasında ezilirken görmüşsünüzdür; adamın yumrukları etraftaki bağırtıların
arasından duyduğunuz sert, kesik ve kof bir sesle oğlanın burun kemiğine defalarca inerken. Ta ki oğlan,
"Dur" demeyi becerecek kadar nefesini toplayana ve kan püskürtene kadar.

---

Bu konuda konuşmazsınız, çünkü dövüş kulübü sadece dövüş kulübünün başladığı ve bittiği saatler
arasında vardır.
Fotokopicide çalışan oğlanı görmüştünüz; çektirdiğiniz fotokopilere üç zımba deliği açmayı ya da
destelerin arasına renkli kâğıtlar koymayı hatırlayamayan bu çocuğu bir ay önce görmüştünüz. Ama onu
kendisinin iki katı iriliğindeki bir satış temsilcisinin tozunu atarken ve sonra adamın üstüne atlayıp
hareketsiz bırakana kadar yumruklarken seyrettiğiniz o on dakika boyunca, bu çocuk bir ilahtı. Dövüş
kulübünün üçüncü kuralı da budur. Birisi dur derse ya da hareketsiz kalırsa, o kişi numara yapıyor bile
olsa, dövüş bitmiştir. Bu çocuğu her gördüğünüzde, ne müthiş bir dövüş çıkardığını ona söylemek ister;
ama söyleyemezsiniz.
Her dövüşte sadece iki kişi kapışır. Aynı anda birden fazla dövüş olamaz. Dövüşten önce gömlekler ve
pabuçlar çıkarılır. Her dövüş sürmesi gerektiği kadar sürer. Bunlar da dövüş kulübünün öbür kurallarıdır.
İnsanların dövüş kulübündeki kimliği gerçek dünyadaki kimliklerinden farklıdır. Fotokopicideki çocuğa ne
kadar müthiş bir dövüş çıkardığını söyleyecek olsanız bile, konuştuğunuz kişi aynı kişi olmayacaktır.
Dövüş kulübündeki ben, patronumun tanıdığı biri değildir.
Dövüş kulübünde geçen bir geceden sonra, gerçek dünyadaki her şeyin ses ayarı kısılmış gibi olur. Hiçbir
şey sizi kızdıramaz. Sizin dünyanız kanundur ve başka birileri o kanuna karşı gelecek ya da sizi
sorgulayacak olsa bile bu sizi kızdırmaz.
Gerçek dünyada ben gömlekli kravatlı bir ürün iptali koordinatörüyüm, ağız dolusu kanla karanlıkta oturan
ve patronum Microsoft'a bir simge için hangi soluk mavi tonu seçtiğini anlatırken slaytları ve asetatları
değiştiren biriyim.
İlk dövüş kulübünde sadece birbirimizi yumruklayan Tyler ve ben vardık.
Eskiden, eve öfkeli döndüğüm ve hayatımın kafamdaki beş yıllık plana uygun gitmediğini fark ettiğim
günlerde, evimi temizlemek ya da arabamla uğraşmak bana yeterdi. Günün birinde yüzümde bir tek yara
izi olmadan ölecektim ve arkamda harika bir apartman dairesiyle harika bir araba kalacaktı. Öyle böyle
değil. gerçekten harika; ta ki toza gömülecekleri ya da yeni mal sahibine geçecekleri güne kadar. Hiçbir
şey durağan değil. Mona Lisa bile bozuluyor. Dövüş kulübünden beri ağzımdaki dişlerin yarısını ileri geri
oynatabiliyorum.
Belki de kendini geliştirmek aranan cevap değildir.
Tyler babasını hiç tanımamış.
Belki de cevap, kendine zarar vermektir.
Tyler'la ikimiz hâlâ dövüş kulübüne gidiyoruz. Birlikte. Dövüş kulübü artık bir barın bodrum katında
toplanıyor. Cumartesi akşamlan bar kapandıktan sonra başlıyor ve her hafta oraya gittiğimde yeni yeni
yüzler görüyorum.
Tyler siyah beton zeminli bodrum katının orta yerindeki tek ışığın altına geçiyor ve yüze yakın adamın
gözlerindeki karanlıkta o ışığın titreşmesini görebiliyor. Tyler'ın bağırarak söylediği ilk şey şu: "Dövüş
kulübünün ilk kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."

---

"Dövüş kulübünün ikinci kuralı," diye bağırıyor Tyler, "dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
Beni sorarsanız, ben babamı altı sene kadar tanıdım; ama hiçbir şey hatırlamıyorum. Benim babam her
altı yılda bir yeni bir şehirde yeni bir aile kurar. Buna aile demek ne derece doğru bilmiyorum; yeni bir
şube açar demek belki daha uygun.
Dövüş kulübünde gördüğünüz şey, kadınlar tarafından yetiştirilmiş bir erkekler kuşağıdır.
Tyler erkeklerle dolu o bodrum katının zifiri karanlığı içindeki tek ışığın altında duruyor ve öbür kuralları
sıralıyor: Dövüş başına iki kişi, her seferimle tek dövüş, pabuç ve gömlek yok, dövüşler sürmesi gerektiği
kadar sürer.
"Ve yedinci kural," diye bağırıyor Tyler. "Eğer bu gece dövüş kulübündeki ilk gecenizse, dövüşmek
zorundasınız."
Dövüş kulübünü televizyonda futbol seyretmekle karıştırmayın. Burada, dünyanın öbür ucundaki
tanımadığınız birtakım adamların uydu üzerinden iki dakikalık gecikmeyle naklen birbiriyle kapışmasını
izlemiyorsunuz, on dakikada bir araya bira reklamları girmiyor ve hangi kanalı seyrettiğinizi hatırlatmak
için ikide bir ara verilmiyor. Dövüş kulübüne bir kez gittiniz mi, artık televizyonda futbol seyretmek,
muhteşem bir seks yapma fırsatınız varken oturup porno seyretmeye benzer.
Dövüş kulübü, spor salonuna gitmenizin, saçınızı kısa tutmanızın ve tırnaklarınızı kesmenizin tek nedeni
olmaya başlar. Gittiğiniz spor salonları erkek gibi görünmeye çalışan adamlarla doludur; sanki erkek
olmak, bir heykeltıraşın ya da bir sanat yönetmeninin söylediği gibi görünmekmiş gibi.
Tyler'ın dediği gibi: Mesele şişkin görünmekse, sufle de şişkin görünür.
Benim babam hiç üniversiteye gitmemiş olduğundan, benim üniversiteye gitmem çok önemliydi.
Üniversite bitince şehirlerarası telefonda ona dedim ki, şimdi ne olacak?
Babamın bir fikri yoktu.
Bir iş bulup yirmi iki yaşına girdiğimde, gene şehirlerarası telefonda ona sordum: Şimdi ne olacak?
Babamın bir fikri yoktu; olmadığı için de dedi ki, evlen.
Otuz yaşında bir oğlan çocuğuyum ve bir başka kadının aradığım cevap olduğundan hiç emin değilim.
Dövüş kulübünde olanlar sözcüklerde olmaz. Bazılarının her hafta gülmeye ihtiyacı vardır. Bu hafta Tyler
diyor ki, ilk elli kişiyi içeri alıyor ve kapatıyoruz. Daha fazlası giremez.
Geçen hafta ben bir çocuk getirdim ve ikimiz dövüşmek üzere adımızı yazdırdık. Çocuk herhalde çok kötü
bir hafta geçirmişti. İki kolumu birden kafamın arkasına yapıştırdı ve suratımı kaldırıp kaldırıp betona o
kadar vurdu ki sonunda dişlerim yanağımın içini yardı, bir gözüm kapandı ve gözümden kan geldi. Dur,
dedikten sonra yere baktım ve beton zeminin üstünde suratımın yarısının kanla çıkarılmış bir baskısını
gördüm.
Tyler da yanıma geldi ve ikimiz birden kan birikintisinde ağzımın bıraktığı "O" biçimindeki kocaman ize
baktık. Gözüme rast gelen yerde ince uzun bir delik zeminden bize bakıyordu ve Tyler dedi ki: "Güzel."

---

Oğlanın elini sıktım ve dedim ki, iyi dövüştün.
Bu oğlan tutup bana dedi ki: "Gelecek haftaya ne dersin?"
Suratımdaki şişliklere rağmen gülümsemeye çalıştım ve dedim ki, halime bir bak. Gelecek aya ne dersin?
Yaşadığınızı hiçbir zaman dövüş kulübünde olduğu gibi hissetmezsiniz. Sizi seyreden onca kişinin
ortasında, oradaki tek ışığın altında, öbür çocukla karşı karşıya olduğunuz zaman. Dövüş kulübünde
önemli olan dövüşten yenik ya da galip çıkmak değildir. Dövüş kulübüne ilk kez gelmiş birine bakın, kıçı
beyaz bir somun ekmek gibidir. Aynı adama burada altı ay sonra rastladığınızda, vücudu tahtadan
oyulmuşa dönmüştür. Her şeyin altından kalkabileceğine emindir bu adam. Dövüş kulübünde de spor
salonlarındaki gibi homurtular ve inlemeler duyulur; ama burada asıl mesele iyi görünmek değildir.
İnsanların ağzından kiliselerde olduğu gibi histerik çığlıklar yükselir; ve pazar akşamüzeri uyandığınızda
kendinizi kurtulmuş hissedersiniz.
Son dövüşümün ardından, ben acile yapacağım ziyareti sigorta şirketime onaylatmak üzere telefonda
konuşurken, dövüştüğüm çocuk yerleri paspasladı. Hastaneye gittiğimizde Tyler onlara düştüğümü söyledi.
Bazen Tyler benim yerime konuşur.
Ben kendim yaptım bunu.
Dışarıda güneş çıkmaktaydı.
Dövüş kulübü hakkında konuşamazsınız, çünkü cumartesi gece yarısından sonra ikiden pazar sabah yediye
kadarki beş saat dışında, dövüş kulübü diye bir şey yoktur.
Dövüş kulübünü icat ettiğimizde, Tyler'la ben, ikimiz de hayatımızda bir kere bile dövüşmemiştik.
ömrünüz boyunca hiç dövüşmemişseniz, içinizde bir merak olur. Acı duymanın nasıl bir şey olduğunu,
başka bir adam karşısında neler başarabileceğinizi merak edersiniz. Tyler'a bunu denemek isteyecek
kadar güven veren ilk kişiydim ben. Kimsenin bizi umursamayacağı bir barda ikimiz de sarhoştuk ve
Tyler dedi ki: "Benim için bir şey yapmanı istiyorum. Bana bütün gücünle vurmanı istiyorum."
Ben vurmak istemedim; ama Tyler bana her şeyi açıkladı; hiç yara izi olmadan ölmek istemediğini, sadece
profesyonellerin dövüşmesini seyretmekten bıktığını ve kendisi hakkında daha çok şey bilmek istediğini.
Kendine zarar verme hakkında.
O sıralarda hayatım aşırı tamamlanmış görünüyordu. Belki de kendimizi daha iyi bir şeye dönüştürmek
için her şeyi kırıp dökmemiz gerekiyor.
Etrafıma bakındım ve "Peki," dedim. Peki; ama dışarıda, otoparkta.
Böylece dışarı çıktık ve ben Tyler'a neresine vuracağımı sordum, yüzüne mi, midesine mi?
Tyler dedi ki: "Şaşırt beni."
Dedim ki, ben daha önce hiç kimseye vurmadım.

---

Tyler dedi ki: "O zaman göster kendini."
Gözlerini kapa, dedim.
"Hayır," dedi Tyler.
Dövüş kulübündeki ilk gecesinde herkesin yaptığı gibi derin bir nefes aldım ve o güne kadar gördüğümüz
bütün kovboy filmlerinde yaptıkları gibi, Tyler'ın çenesine doğru bir yumruk savurdum. Ama benim
yumruğum Tyler'ın boynunun yan tarafıyla buluştu.
Ha siktir, dedim, bu sayılmaz. Bir daha deneyeceğim.
"Bal gibi sayılır," dedi Tyler ve bana bir yumruk geçirdi; dümdüz bir yumruk, tak, cumartesi sabahları
gösterilen çizgi filmlerdeki yaylı boks eldivenleri gibi, göğsümün tam ortasına ve ben arka üstü bir
arabanın üstüne yığıldım. Sonra ikimiz orada dikildik; Tyler boynunun bir tarafını ovuşturarak, ben bir
elimi göğsüme bastırarak. İkimiz de daha önce hiç gitmediğimiz bir yere ulaştığımızı biliyorduk. Çizgi
filmlerdeki o kediyle fare gibi ikimiz de hâlâ hayattaydık ve hayatta kalmaya devam ederek bunu daha
nereye kadar götürebileceğimizi merak ediyorduk.
Tyler dedi ki: "Güzel."
Ben dedim ki, bir daha vur bana.
Tyler dedi ki: "Hayır, sen bana vur."
Bunun üzerine vurdum ona; kızların yaptığı gibi geniş bir kavis çizerek tam kulağının altına bir yumruk
indirdim. Sonra Tyler beni itti ve pabucunun topuğunu mideme yapıştırdı. Bundan sonra olanlar
sözcüklerde olmadı; ama bu arada bar kapandı, insanlar dışarı çıktılar ve otoparkta etrafımıza toplanıp
bağrışmaya başladılar.
Sanki Tyler'ı değil de, bu dünyada yolunda gitmeyen her şeyi un ufak etme şansını en sonunda yakalamış
gibi hissettim kendimi. Kuru temizleyiciden yaka düğmeleri kırılmış olarak dönen gömleklerim.
Hesabımın yüz dolar eksiye geçtiğini söyleyen bankam. Bilgisayarımı açarak DOS yürütme komutlarımı
kurcalayan patronum. Ve Marla Singer, dayanışma gruplarımı benden çalan kadın.
Dövüş bittiğinde hiçbir şey çözülmemişti; ama hiçbir şeyin önemi yoktu.
İlk dövüştüğümüz gece bir pazar gecesiydi ve Tyler o hafta sonu tıraş olmadığı için parmak eklemlerim
Tyler'ın iki günlük sakalı yüzünden sızım sızım sızlıyordu. Otoparkta sırtüstü uzanmış yatarken, sokak
lambalarının arasından görünen tek yıldıza gözümüzü dikmiş bakarken, kime karşı dövüştüğünü sordum
Tyler'a.
Babama, dedi Tyler.
Belki de kendimizi tamamlamak için bir babaya ihtiyacımız yoktu. Dövüş kulübünde kiminle
dövüştüğünüzün hiçbir şahsi yanı yoktur. Dövüşmek için dövüşürsünüz. Dövüş kulübünden söz etmek
yasaktır; ama biz ettik ve sonraki birkaç hafta boyunca barın kapanma saatinden sonra birtakım adamlar o
otoparkta buluştular. Havalar soğuyunca da başka bir bar bize şimdi buluştuğumuz bodrum katını açtı.

---

Dövüş kulübü toplandığında, Tyler birlikte kararlaştırdığımız kuralları sıralar. "Çoğunuz," diye bağırır
Tyler, erkeklerle dolu o bodrum katının ortasındaki ışık huzmesinin altında, "birileri kuralları çiğnediği
için buradasınız. Birileri size dövüş kulübünden söz etti."
"Bakın," der Tyler, "ya konuşmaktan vazgeçer ya da kendinize yeni bir dövüş kulübü kurarsınız, çünkü
gelecek hafta buraya geldiğinizde adınızı bir listeye yazdıracaksınız ve sadece listedeki ilk elli kişi içeri
girecek. İçeri girmişseniz, dövüşmeye niyetiniz varsa hemen kendinize bir dövüş ayarlayın. Siz dövüşmek
istemiyorsanız dövüşmek isteyen başkaları var, o yüzden belki evinizde otarsanız daha iyi edersiniz."
"Bu gece dövüş kulübündeki ilk gecenizse," diye bağırır Tyler, "dövüşmek zorundasınız."
Dövüş kulübüne gelenlerin çoğu, dövüşemeyecek kadar korktukları bir şey yüzünden oradadır. Birkaç
dövüşten sonra çok daha az korkmaya başlarsınız.
Bir sürü kişi en iyi arkadaşıyla ilk kez dövüş kulübünde karşılaşır. Artık toplantılara ve konferanslara
gittiğimde ve toplantı masalarının etrafına sıralanmış yüzlere baktığımda, bandajların kenarından patlıcan
gibi pörtleyen kırık burunlu muhasebeciler, yönetici asistanları ve avukatlar görüyorum. Kiminin de bir
gözünün altına birkaç dikiş atılmış ya da çenesi tellerle kapatılmış oluyor. Karar aşamasına kadar
konuşulanları dinleyen, akıllı uslu genç adamlar bunlar.
Başımızla birbirimizi selamlıyoruz.
Daha sonra patronum, nasıl bu kadar çok insan tanıdığımı soruyor bana.
Patronuma göre, iş dünyasında beyefendiler gitgide azalırken, serseriler gitgide çoğalıyor.
Sunuş devam ediyor.
Gözüm Microsoft'tan Walter'a takılıyor. Genç bir adam; kusursuz dişleri, pürüzsüz bir cildi ve mezunlar
derneğine bildirme zahmetine değecek kadar iyi bir işi var. Bir savaşa katılmış olamayacak kadar genç
olduğu açık. Çocukken, ana-babası eğer boşanmışsa, babası hiçbir zaman evde olmamıştır. Ama işte
karşımda oturmuş suratıma bakıyor, yarısı sinekkaydı tıraş edilmiş, yarısı pis pis sırıtan bir morlukla
kaplı olarak karanlıkta saklanan suratıma. Dudaklarımda parlayan kana. Ve belki de Walter, geçen hafta
sonu gittiği, eziyet karşıtı etsiz bir yemekli toplantıyı düşünüyor. Belki de hayvanlar üzerindeki acımasız
deneylerin sona ermesine yerkürenin ne kadar acilen ihtiyaç duyduğunu, ya da ozon deliğini; ama
muhtemelen bunların hiçbirini düşünmüyor.

---

7
Bir sabah, tuvaletin içinde ölü denizanasına benzer bir şey yüzüyor. Kullanılmış bir prezervatif.
Tyler'la Marla işte böyle tanışıyorlar.
İşemek üzere yataktan kalkıyorum ve kuburun içine yapışmış o mağara resimlerine benzeyen pisliğin
yanında bu şeyi görüyorum. İster istemez merak ediyor insan, spermler ne düşünüyordur acaba?
Bu mu yani?
Dölyolu boşluğu burası mı?
Neler oluyor burada?
Bütün gece rüyamda Marla Singer'ı düzüyordum. Sigarasını içen Marla. Gözlerini deviren Marla. Kendi
yatağımda tek başıma uyandım ve Tyler'ın odasının kapısı kapalıydı. Tyler'ın odasının kapısı hiç kapalı
olmaz. Bütün gece yağmur yağdı. Çatı karoları kabarıyor, eğiliyor, kıvrılıyor; yağmur suları çatıdan sızıp
tavan sıvasında birikiyor, sonra lambanın dibinden tıp tıp damlıyor.
Yağmur yağdığında sigortalan sökmek zorundayız. Cesaret edip de ışık açmak olanaksız. Tyler'ın
kiraladığı bu yer, üç katı ve bir bodrumu olan bir ev. Her yerde mum bulunduruyoruz. Evin içinde kilerler
ve camekânlı taraçalar var, merdiven sahanlığında vitraylı camlar var. Oturma odasında, sabitlenmiş
oturma yerleri olan gömme pencereler var. Süpürgelikler kabartmalı, cilalı ve kırk beş santim
yüksekliğinde.
Yağmur suyu ince bir sızıntı halinde evin içine akıyor ve tahtadan yapılmış her şey şişip kabarıyor. Ahşap
olan her şeyin içinde çiviler yavaş yavaş baş veriyor ve paslanıyor; yer döşemelerinde, süpürgeliklerde,
pencere doğramalarında.
Her taraf üstüne basacağınız ya da dirseğinize takılacak paslı çivilerle dolu, yedi yatak odası için sadece
bir banyo var ve şimdi de bu kullanılmış prezervatif var.
Ev bir şeyi bekliyor; bir kadastro değişikliği ya da bir vasiyetin resmi olarak onaylanması gibi bir şey,
ondan sonra yıkılacak. Tyler'a ne zamandır burada olduğunu sordum ve bana dedi ki, yaklaşık altı
haftadır. Kalubeladan önce, ömrü boyunca National Geographic ve Reader's Digest biriktirmiş bir ev
sahibi varmış burada. Her tarafta koca koca titrek dergi yığınları var, her yağmurda biraz daha yükselen
yığınlar. Tyler'ın dediğine göre önceki kiracı bu parlak dergi sayfalarını katlayıp kokain zarfı yapıyormuş.
Birilerinin kapıyı kırıp içeriye girdiği günden beri ön kapıda kilit yok, artık polis mi bir başkası mı
bilmiyorum. Yemek odasının duvarlarında kabardıkça kabaran dokuz kat duvar kâğıdı var; çiçeklerin
altından çizgiler, çizgilerin altından çiçekler, onların altından kuşlar ve kuşların altından kenevirli kâğıt
çıkıyor.
Komşularımız, yan taraftaki kapatılmış bir imalathaneyle sokağın karşı tarafındaki, bütün bir bloku
kaplayan bir depodan ibaret. Evin içinde, Şam ipeğinden masa örtülerini ütülemeye yarayan iki metrelik
merdanelerin bulunduğu dolaplar var; örtüler hiçbir zaman kırışık görünmesin diye. Sedir kaplama,

---

soğutmalı bir kürk dolabı var. Banyodaki yer karoları çoğu insana evlilik hediyesi diye gelen porselen
takımlara taş çıkaracak zarafette küçük çiçeklerle süslü ve tuvaletin içinde kullanılmış bir prezervatif var.
Aşağı yakarı bir aydır Tyler'ın yanında kalıyorum.
Tyler boynunun ve göğsünün her yanı morluklarla kaplı olarak kahvaltıya geliyor ve ben eski bir Reader's
Digest dergisini karıştırıyorum. Bu ev uyuşturucu satmak için biçilmiş kaftan. Etrafta komşular yok. Paper
Street'te, depolardan ve kâğıt hamuru fabrikasından başka hiçbir şey yok. Fabrikadan yayılan osuruk
kokulu buhar, bir de fabrikanın etrafında turuncu piramitler halinde kümelenen yongaların hamster kafesi
kokusu. Bu ev uyuşturucu satmak için biçilmiş kaftan; çünkü gündüzleri Paper Street'ten milyonlarca
kamyon geçse de geceleri Tyler'la ben yalnızız, her yöne doğru bir kilometrelik bir mesafede bizden
başka hiç kimse yok.
Bodrumda yığınlar dolusu Reader's Digest buldum ve şimdi evin her odasında bir deste Reader's Digest
var.
Amerika Birleşik Devletleri'nde Yaşam.
Gülmek En İyi İlaçtır.
En eski dergilerde, insan bedenindeki organların birinci tekil şahısta kendilerinden söz ettiği yazılar var:
Ben Jane'in Dölyatağıyım.
Ben Joe'nun Prostatıyım.
Ciddi söylüyorum. Bu arada Tyler boynunda morluklarla gömleksiz olarak mutfağa geliyor ve diyor ki,
falan filan feşmekân, dün gece Marla Singer'la tanışmış ve sonra da sevişmişler.
Bunu duyunca, tepeden tırnağa kadar Joe'nun Safra Kesesi kesiliyorum. Hepsi benim hatam. Bazen bir şey
yapar ve belanızı bulursunuz. Bazen de yapmadığınız şeyler size belanızı buldurur.
Dün gece Marla'yı aradım. Aramızda bir sistem kararlaştırdık. Ben bir dayanışma grubuna gitmek
istediğimde Marla'yı arayacak ve gitmeyi düşünüp düşünmediğini soracaktım. Dün akşam melanom
akşamıydı ve moralim biraz bozuktu.
Marla Regent Oteli'nde kalıyor. Regent Oteli, ucuz malzemeyle birbirine yapıştırılmış kahverengi
tuğlalardan ibaret bir binadır. İçindeki bütün şilteler kaygan plastik kılıflarla kaplıdır, çünkü bir sürü insan
oraya ölmeye gider. Yataklardan herhangi birine yanlış yöntemle oturursanız, çarşaflar ve battaniyeyle
birlikte kendinizi yerde bulursunuz.
Melanoma gidip gitmeyeceğini sormak üzere Marla'yı Regent Oteli'nden aradım.
Marla ağır çekimde cevap verdi. Bu gerçek bir intihar değil, dedi Marla. Muhtemelen yardım çığlığı
dedikleri türden bir şeydi bu; ama Marla aşırı miktarda Xanax almıştı.
Gözünüzün önüne getirmeye çalışın. Regent Oteli'ne gidecek ve Marla'yı o iğrenç odanın içinde kendini
yerden yere atarken seyredeceksiniz: Ben ölüyorum. Ölüyorum. Ben ölüyorum. Ölüyorum. Ö-lü-yo-rum.
Ölüyorum.

---

Bu böyle saatlerce sürüp gidecekti.
Yani bu gece evden çıkmayacaktı, bu durumda?
Büyük ölüm olayına girdim, dedi Marla bana. Eğer seyretmek istiyorsan acele etmelisin. Sağ ol, dedim;
ama başka planlarım var.
Önemli değil, dedi Marla. Televizyon seyrederek ölse de olurdu. Umarım televizyonda seyretmeye
değecek bir şey bulabilirdi Marla.
Ben de bunun üzerine çıkıp melanoma gittim. Eve erken döndüm. Yatıp uyudum.
Ve şimdi, ertesi sabah kahvaltıda, Tyler boynunda ısırık izleriyle karşımda oturuyor ve Marla'nın çok
manyak bir hatun olduğunu söylüyor; ama bu çok hoşuna gitmiş Tyler'ın.
Dün gece melanomdan çıktım, eve geldim ve yatıp uyudum. Ve rüyamda durmadan Marla Singer'ı düzdüm,
durmadan, durmadan.
Ve bu sabah, Tyler'ı dinlerken. Reader's Digest'i okuyormuş gibi yapıyorum. Manyak bir hatunmuş,
söylemesen bilmiyorduk sanki. Reader's Digest. Üniformalı mizah.
Ben Joe'nun Kudurmuş Öd Kanalıyım.
Off, diyor Tyler, Marla'nın dün gece bana söylediklerini bir duysaydın. Hiçbir kız daha önce onunla böyle
konuşmamışmış.
Ben Joe'nun Sıkılmış Dişleriyim.
Ben Joe'nun Kabarmış Burun Kanatlarıyım.
İkisi yaklaşık on kez seviştikten sonra, diyor Tyler, Marla hamile kalmak istediğini söylemiş. Marla ona
demiş ki, Tyler, senden kürtaj olmak istiyorum.
Ben Joe'nun Sıkılmış Yumruklarıyım.
Tyler buna nasıl direnebilirdi ki? Önceki gece Tyler, Pamuk Prenses'in arasına cinsel uzuvlar
serpiştirerek tek başına geç saatlere kadar oturmuş.
Tyler'ın ilgisi için onunla nasıl yarışabilirim ki?
Ben Joe'nun Azmış, Kudurmuş Reddedilme Duygusuyum.
Daha da kötüsü, bütün bunlar benim suçum. Dün gece ben yattıktan sonra, Tyler geceleri yaptığı garsonluk
işinden eve dönüyor ve Marla Regent Oteli'nden bir kere daha telefon ediyor. Sonuna geldim, diyor
Marla. Tünel, tünelin içinde ona yol gösteren ışık. Ölüm deneyimi o kadar muhteşem ki, bedeninin dışına
çıkıp yukarı doğru süzülürken, Marla yaşadıklarını bana da anlatmak istiyor.
Marla ruhunun telefonu kullanıp kullanamayacağını bilmiyor; ama en azından birisi son nefesini duysun
istiyor.

---

Ama hayır, telefona Tyler cevap veriyor ve durumu tamamen yanlış anlıyor.
Marla'yla Tyler hiç karşılaşmadılar; dolayısıyla Tyler, Marla'nın ölmekte oluşunun kötü bir şey olduğunu
düşünüyor.
Hâlbuki hiç öyle değil.
Tyler'ın bu işe karışmaya hakkı yok; ama Tyler polisi arıyor ve koşa koşa Regent Oteli'ne gidiyor.
Hepimizin televizyondan öğrendiği eski bir Çin geleneğine göre Tyler artık sonsuza kadar Marla'dan
sorumlu olacak, çünkü Tyler Marla'nın hayatını kurtardı.
Keşke birkaç dakikayı ziyan edip Marla'nın ölmesini seyretmeye gitseydim, o zaman bunların hiçbiri
olmayacaktı.
Tyler bana Marla'nın 8G'de kaldığını söylüyor; Regent Oteli'nin en üst katında, sekiz kat merdivenin
tepesinde, kapılardan televizyondaki kahkaha efektlerinin yayıldığı gürültülü bir koridorun sonunda.
Birkaç saniyede bir kadın oyuncular çığlık atıyor ya da erkek oyuncular kurşun yağmurlarına tutulup
ölüyorlar. Tyler koridorun sonuna varıyor ve daha kapıyı çalamadan, zayıf, çelimsiz, kireç gibi solgun bir
kol 8G'nin kapısından dışarı uzanıyor, Tyler'ın bileğine yapışıyor ve onu içeri çekiyor.
Kafamı Reader's Digest'in içine gömüyorum.
Daha Marla'nın onu içeriye çektiği anda, Tyler, Regent Oteli'nin önünde toplaşan acı fren seslerini ve
sirenleri duyabiliyor. Tuvalet masasının üstünde, milyonlarca Barbie'yle aynı yumuşak pembe plastikten
yapılma bir vibratör duruyor ve bir an için Tyler, soğuk kalıba dökülmüş milyonlarca oyuncak bebek,
Barbie ve vibratörü Tayvan'daki aynı montaj bandından çıkarken hayal edebiliyor.
Marla vibratörüne bakmakta olan Tyler'a bakıyor, gözlerini deviriyor ve diyor ki: "Korkma, o senin için
bir tehdit değil."
Marla Tyler'ı gerisin geri koridora iteliyor ve diyor ki, kusura bakma ama polisi çağırmamalıydın ve bu
aşağıdakiler muhtemelen polis.
Koridorda Marla 8G'nin kapısını kilitliyor ve Tyler'ı merdivenlere doğru itiyor. Merdivenlerde, polisler
ve ilk yardım ekibi ellerinde oksijenle koşturarak yanlarından geçer ve 8G'nin nerede olduğunu sorarken,
Tyler'la Marla sırtlarını duvara veriyorlar.
Marla onlara diyor ki, koridorun sonundaki oda.
Marla polislerin arkasından bağırıyor ve diyor ki, 8G'de oturan kız eskiden çok tatlı ve iyi bir kızdı; ama
o kız bir canavar, iğrenç bir canavar. Mikroplu insan dışkısından başka bir şey değil, ne yapacağını
bilmiyor ve yanlış şeye bağlanmaktan korktuğu için hiçbir şeye bağlanmıyor.
"8G'deki kızın kendine inancı yok," diye bağırıyor Marla, "ve yaşlandıkça seçeneklerinin azalmasından
korkuyor."
"İyi şanslar," diye bağırıyor Marla.

---

Polisler 8G'nin kilitti kapısının önünde toplaşırken Marla'yla Tyler lobiye doğru koşturuyorlar.
Arkalarında bir polis memuru kapıya doğru bağırıyor:
"Size yardım etmemize izin verin! Bayan Singer, yaşamak için her türlü nedeniniz var! Lütfen kapıyı aç,
Marla, sorunlarını çözmene yardım edebiliriz!"
Marla'yla Tyler sokağa fırlıyorlar. Tyler Marla'yı bir taksiye bindiriyor ve yukarıda, otelin sekizinci
katında, Marla'nın odasındaki pencerelerin önünde sağa sola hareket eden karaltıları seçebiliyor.
Otoyola çıkıp da bütün o ışıkların ve arabaların arasına karıştıklarında, görünmez bir noktaya doğru hızla
akıp giden altı şeritlik trafiğin içinde yol alırken, Marla Tyler'a kendisini bütün gece uyanık tutması
gerektiğini söylüyor. Eğer uyursa, Marla ölecek.
Ölmemi isteyen bir sürü insan var, diyor Marla. Bu insanlar çoktan ölmüş ve öbür tarafa gitmişler ve
geceleri ona telefon ediyorlar. Marla barlara gidiyor, barmen onun adını söylüyor ve Marla telefonu
kulağına götürdüğünde hat kesilmiş oluyor.
Tyler'la Marla, yandaki odada neredeyse bütün geceyi uyanık geçiriyorlar. Tyler uyandığında Marla
ortalarda yok, kalkıp Regent Oteli'ne geri dönmüş.
Tyler'a diyorum ki, Marla Singer'ın ihtiyacı olan şey bir sevgili değil. Onun bir vaka araştırmacısına
ihtiyacı var.
Tyler diyor ki: "Sevgi deme buna."
Uzun lafın kısası, Marla bu sefer de hayatımın başka bir bölümünü mahvetmek üzere harekete geçti.
Üniversite yıllarımdan beri bu böyle. Arkadaşlar edinirim. Gidip evlenirler. Arkadaşlarımı kaybederim.
Öyle olsun.
Nasıl istersen, diyorum.
Tyler soruyor, seni rahatsız ediyor mu bu?
Ben Joe'nun Düğümlenmiş Bağırsaklarıyım.
Yo, hayır, diyorum, etmiyor.
Başıma bir silah dayayıp beynimin parçalarıyla duvar resmi yapsaydın.
Harika, diyorum. Gerçekten.

---

8
Pantolonumdaki kurumuş kan lekeleri yüzünden patronum beni eve gönderiyor ve ben sevinçten uçuyorum.
Yanağımda açılan delikte hiçbir iyileşme belirtisi yok. İşe gidiyorum ve yumruk yemiş gözlerimin,
dünyayı görmem için geriye kalan o iki küçük çiş deliğinin etrafında, şişkin ve siyah birer halka var.
Bugüne kadar, böyle mükemmel bir dengeye kavuşmuş bir Zen ustasına dönüşmüş olmama rağmen
kimsenin bunu fark etmeyişi acayip asabımı bozuyordu. Gene de şu FAKS olayından geri durmuyorum.
Küçük küçük HAIKU'lar parçalıyor ve herkese fakslıyorum. İşyerinde, koridorda insanların yanından
geçerken, herkesin küçük düşmanca YÜZ'üne karşı tamamen ZEN bir tavır takınıyorum.
İşçi arılar
Uçup gidebilirler
Erkek anlar
Yuvayı terk ederler
Kraliçe ise
Kölesidir onların
Bütün dünyevi mülklerinizden ve arabanızdan vazgeçip şehrin zehirli atık semtindeki kiralık bir eve
yerleşin. Gecenin geç saatlerinde, yan odada Marla'yla Tyler'ın birbirlerine kıç bezi diye seslenmelerini
dinleyin.
Al sana, kıç bezi.
Devam et, kıç bezi.
Yut hadi. Yut hadi, yavrum.
Sırf tezat itibarıyla, bu durum beni dünyanın sükunet ve dinginlik merkezi yapıyor.
Ben, yumruk yemiş gözlerimle ve pantolonumdaki siyah, kocaman, kabuklaşmış lekelerle, işyerindeki
herkese MERHABA diyorum MERHABA! Bakın bana. MERHABA! Bakın, ne kadar da ZEN'im. Bakın,
bu KAN. Bu HİÇBİR ŞEY. Merhaba. Her şey hiçbir şeydir ve AYDINLANMIŞ olmak nasıl da muhteşem.
Tıpkı benim gibi.
İçimi çekiyorum.
Bak. Pencereden bak. Bir kuş.
Patron pantolonumdaki kanın benim kanım olup olmadığını soruyor.
Kuş rüzgâra karşı uçuyor. Kafamda küçük bir haiku yazıyorum.
O bir tek yuva
Olmasa o tek yuva
Kuşun yuvası
Olurdu bütün dünya
Hayattır senin

---

Yegâne kariyerin
Parmaklarımla sayıyorum: Beş, yedi, beş.
Kan, diyor, patronum, senin kanın mı?
Evet, diyorum. Kısmen.
Yanlış bir cevap bu.
Çok önemliydi sanki. İki adet siyah pantolonum var benim. Altı adet beyaz gömleğim. Altı adet donum.
Asgari ihtiyaçlar. Ben dövüş kulübüne gidiyorum. Hayatta böyle şeyler oluyor.
"Evine git," diyor patronum. "Üstünü değiştir."
Yavaş yavaş, Tyler'la Marla'nın aynı insan olabileceğini düşünmeye başlıyorum. Her gece Tyler'ın
odasında düzüştüklerini bilmesem, buna inanacağım.
Her gece.
Her gece.
Her gece.
Tyler'la Marla hiçbir zaman aynı odada değiller. Onları hiçbir zaman bir arada görmüyorum.
Öte yandan beni de hiçbir zaman Zsa Zsa Gabor'la birlikte görmüyorsunuz; ama bu ikimizin aynı insan
olduğu anlamına gelmiyor. Marla ortalıktayken Tyler odasından çıkmıyor, hepsi bu.
Pantolonumu yıkayabilmem için Tyler'ın bana sabun yapmayı öğretmesi gerek. Tyler üst katta ve mutfak
karanfil ve yanık saç kokuyor. Marla mutfak masasında oturmuş, karanfilli bir sigarayı kolunun içine
bastırmakla ve kendine kıç bezi demekle meşgul.
Sigarasının ucundaki kiraza diyor ki Marla: "Kendi cerahatli ve hastalıklı çürümemi kucaklıyorum."
Marla sigarayı kolunun yumuşak beyaz göbeğine döndüre döndüre bastırıyor. "Yan cadı, yan."
Tyler üst katta, benim odamda. Aynada dişlerini inceliyor ve bana bir garsonluk işi bulduğunu söylüyor.
Yarı zamanlı bir iş.
"Pressman Oteli'nde, eğer her gece çalışabileceksen," diyor Tyler. "Sınıf nefretin kızışsın biraz."
İyi, diyorum, fark etmez.
"Siyah bir papyon taktırıyorlar," diyor Tyler. "Beyaz bir gömleğin ve siyah bir pantolonun varsa yeter."
Sabun, Tyler. Sabun lazım bize, diyorum. Sabun yapmamız lazım. Pantolonumu yıkamam lazım.
Tyler yüz kere mekik çekerken ben ayaklarını tutuyorum.
"Sabun yapmak için önce yağ eritmemiz gerek." Tyler faydalı bilgilerle doludur.

---

Düzüşme zamanlan dışında. Marla'yla Tyler hiçbir zaman aynı odada değiller. Tyler ortalıktaysa, Marla o
yokmuş gibi davranıyor. Bildik bir durum bu. Benim annemle babam da aynen bu şekilde birbirlerine
karşı görünmezdi. Sonra babam yeni bir şube açmaya gitti.
Babam hep derdi ki: "Seks sıkıcı olmaya başlamadan evlen, yoksa hiç evlenemezsin."
Annemse şöyle derdi: "Asla naylon fermuarlı bir şey satın alma."
Benim annemle babam, bir yastığın üstüne işlemek isteyeceğiniz bir şey söylememiştir hiç.
Tyler yüz doksan sekizinci mekiğini çekiyor. Yüz doksan dokuz. İki yüz.
Tyler'ın üstünde flanele benzer kirli bir bornoz ve bir eşofman altı var. "Marla'yı dışarı gönder," diyor
Tyler. "Markete gidip bir kutu çamaşır sodası alsın. Pul pul olanından. Taneli olanından değil Gönder onu
evden."
Ben gene altı yaşında olmuşum, araları açık olan annemle babam arasında mesajlar taşıyorum. Altı
yaşındayken bundan nefret ederdim. Şimdi de ediyorum.
Tyler bacağını indirip kaldırmaya başlıyor ve ben Marla'yla konuşmak üzere aşağı iniyorum: Çamaşır
sodası, pul pul olanından, diyorum ve eline bir on dolarla otobüs pasomu tutuşturuyorum. Marla mutfak
masasında otururken, karanfil sigarasını parmaklarının arasından çekip alıyorum. Usulca. Bir mutfak
beziyle Marla'nın kolundaki pas rengi lekeleri siliyorum. Derisindeki kabuklaşmış yanıklar çatlamış ve
kanamaya başlamış. Sonra ayaklarını sırayla yüksek topuklu birer ayakkabının içine sokuyorum.
Ben elimde pabuçlarla yakışıklı prens sahnemi sergilerken Marla yukarıdan bana bakıyor ve diyor ki:
"Kapıyı açıp girdim. Evde kimse yok sanmıştım, ön kapı kapanmıyor."
Ben bir şey söylemiyorum.
"Bizim kuşağın camdan ayakkabısı ne biliyor musun? Prezervatif. Bir yabancıyla tanıştığında onu üstüne
geçiriyorsun. Bütün gece dans ediyor, sonra kaldırıp atıyorsun. Prezervatifi demek istiyorum. Yabancıyı
değil."
Marla'yla konuşacak değilim. Dayanışma gruplarına ve Tyler'a kendini zorla kabul ettirmiş olabilir; ama
hiçbir zaman benim arkadaşım olamayacak.
"Sabahtan beri burada seni bekliyorum."
Çiçekler açar
Solarlar teker teker
Rüzgârla gelir
Kar ya da kelebekler
Sorsan bir taşa
Habersizdir bunlardan
Marla mutfak masasından kalkıyor. Üstünde parlak bir kumaştan yapılmış, kolsuz, mavi bir elbise var.
Marla eteğin kenarını iki parmağıyla tutuyor ve ters çevirip bana iç taraftaki nokta nokta dikişleri
gösteriyor. Üstünde iç çamaşırı yok. Ve bana göz kırpıyor.

---

"Sana yeni elbisemi göstermek istedim," diyor Marla. "Bir nedime elbisesi bu, tamamen elde dikilmiş.
Beğendin mi? Hayırseverler'in ikinci el mağazasından bir dolara aldım. Birisi bu iğrenç ötesi elbiseyi
yapmak için bütün o minik minik dikişlerle uğraşmış," diyor Marla. "İnanabiliyor musun?"
Eteğin bir tarafı öbüründen uzun ve elbisenin beli Marla'nın kalça hizasında fırıl fırıl dönüyor.
Çıkıp markete gitmeden önce Marla eteğini parmak uçlarıyla kaldırarak benim ve mutfak masasının
etrafında dans adımlarıyla dolanıyor. Kıçı elbisesinin altında hop hop hopluyor. Ben, diyor Marla,
insanların büyük bir aşkla sevdiği ve sonra bir saat ya da bir gün geçmeden kaldırıp attığı şeyleri
seviyorum. Noel ağaçları mesela. Bir süre için bütün dikkatler onların üzerindedir; ama Noel'den sonra
otoyol kıyısına atılmış o ölü ağaçları görürsün. Yılbaşı süsleri hala üstlerindedir. O ağaçları görünce,
arabaların altında kalmış hayvanları düşünürsün Ya da seks saldırılarının kurbanlarını, donlarını ters
giymiş, ağızları siyah izolasyon bandıyla kapatılmış insanları."
Ben sadece Marla'nın çıkıp gitmesini istiyorum.
"Hayvan Denetim'e bağlı barınaklar gidilecek en güzel yerdir," diyor Marla. "Bütün o hayvanlar,
insanların sevdiği ve sonra kaldırıp attığı o küçük köpek ve kediler, hatta yaşlı hayvanlar, ilgini
çekebilmek için zıp zıp zıplarlar, çünkü üç gün sonra aşırı dozda sodyum fenobarbitali aldıkları gibi o
koca evcil hayvan fırınını boylayacaklardır."
"Büyük uyku, Köpekler Vadisi usulü."
"Seni hayatını kurtaracak kadar seven birisi çıksa bile, gene de iğdiş edilirsin." Marla sanki onu siken
benmişim gibi yüzüme bakıyor ve diyor ki: "Seninle hiç şansım yok, değil mi?"
Marla o sinir bozucu "Bebekler Vadisi" şarkısını söyleyerek arka kapıdan çıkıyor.
Ben arkasından öylece bakıyorum.
Arkamı dönüyor ve Tyler'ı görüyorum.
Tyler diyor ki: "Gönderdin mi onu?"
Ne bir ses, ne bir koku. Tyler ansızın ortaya çıkıveriyor.
"İlk iş olarak," diyor Tyler ve bir sıçrayışta mutfak kapısından buzdolabına gidip buzluğu karıştırmaya
başlıyor. "İlk iş olarak, biraz yağ eritmemiz gerek."
Patronun konusunda, diyor Tyler, eğer cidden öfkeliyken, postaneye git ve bir adres değişikliği formu
doldur. Adamın bütün postasını Kuzey Dakota, Rugby'ye yöneltsinler.
Tyler içinde beyaz donuk bir madde olan birtakım sandviç torbaları çıkarıp lavabonun içine atmaya
başlıyor. Benim görevim, ocağa büyük bir tencere koyup neredeyse ağzına kadar suyla doldurmak. Su az
gelirse, donyağının ayrışması sırasında yağ koyulaşır.
"Bu yağ çok tuz içeriyor," diyor Tyler. "O yüzden su ne kadar fazla olursa o kadar iyi."
Yağı suyun içine at ve suyu kaynat.

---

Tyler sandviç torbalarını tek tek sıkarak içindeki beyaz maddeyi suyun içine boşaltıyor ve boş torbaları
çöp kutusunun en dibine tıkıştırıyor.
Tyler diyor ki: "Hayal gücünü kullan. İzcilik Okulu'nda öğrettikleri o keşif kolu palavralarını hatırla. Lise
kimyasını hatırla."
Tyler'ı izci olarak hayal etmek çok zor.
Yahut da şunu yapabilirsin, diyor Tyler. Bir gece çıkıp patronunun evine gidersin ve dışarıdaki borulardan
birine bir hortum bağlarsın. Hortumun ucuna bir el pompası takar ve patronunun su tesisatına sanayi
boyası pompalarsın. Kırmızı, mavi ya da yeşil. Sonra patronunun ertesi sabahki suratını görmeyi
beklersin. Veya çalıların arkasında oturup, su tesisatının basıncı 7,5 atmosfere ulaşıncaya kadar el
pompasıyla hava basmayı sürdürürsün. Böylece, birisi sifonu çekmeye kalktığında su tankı infilak eder.
On atmosfere kadar çıkarsan ve birisi duşu açacak olursa, su basıncı duş başlığını patlatır, vida dişlerini
yerinden söker ve bam, duş başlığı bir havan topuna dönüşür.
Tyler bunları sırf moralimi düzeltmek için söylüyor. Gerçek şu ki ben patronumu seviyorum. Üstelik, ben
aydınlandım artık. Sadece Buddha tarzı davranışlara itibar ediyorum. Örümcek krizantemleri. Elmas Sutra
ve Pi-yen-lu. Hare Rama, Krişna, Krişna, anlatabiliyor muyum. Aydınlandım yani.
"Kıçına tüy taktın diye," diyor Tyler, "tavuk olmazsın."
Yağ erirken, donyağı kaynayan suyun yüzeyine çıkacak.
Yok ya, diyorum, ben mi kıçıma tüy takmışım?
Kollarından omuzlarına doğru tırmanan sigara yanıklarıyla bizim Tyler çok gelişmiş bir ruh çünkü. Bay ve
Bayan Kıç Bezi. Yüzüme sakin bir ifade yerleştiriyorum ve havayolu acil durum kartlarında resmedilen,
mezbaha yolcusu Hindu ineği insanlarından birine dönüşüyorum.
Ocaktaki tencerenin altını söndür.
Kaynamakta olan suyu karıştırıyorum.
Suyun üstü sedefimsi bir tabakayla kaplanana dek donyağı yüzeye çıkmaya devam edecek. Büyük bir
kaşıkla o tabakayı sıyır ve alıp bir kenara koy.
Ee, diyorum, Marla nasıl?
Tyler diyor ki: "Marla en azından dibe vurmaya çalışıyor."
Kaynayan suyu karıştırıyorum.
Yüzeye donyağı çıkmaz oluncaya kadar üstteki tabakayı sıyır. Suyun içinden aldığımız bu şey donyağı.
Saf, kusursuz donyağı.
Tyler diyor ki, ben henüz dibe vurmaya yaklaşmamışım bile. Ve eğer sonuna kadar düşmezsem,
kurtarılmam olanaksızmış. İsa çarmıha gerilerek yapmış bunu. Sadece para, mülkiyet ve bilgiden
vazgeçmen yeterli değil, diyor Tyler. Bu bir hafta sonu tatili değil. Kendini geliştirmeye sırt çevirmeli ve

---

felakete doğru koşmalısın. Bu işi böyle yarım yamalak yapamazsın artık.
Seminerde miyiz?
"Daha dibe vurmadan çözülürsen," diyor Tyler, "asla sonuna kadar götüremezsin."
Ancak felaketten sonra yeniden doğabilirmişiz.
"Ancak her şeyini kaybettikten sonra," diyor Tyler, "canının istediğini yapmakta özgür olursun."
Benim hissettiğim şey, erken aydınlanma duygularıymış.
"Karıştırmaya devam et," diyor Tyler.
Yağ yeterince kaynayıp da yüzeye donyağı çıkmaz olunca, kaynar suyu dök. Tencereyi yıka ve temiz suyla
doldur.
Dibe vurmama çok kaldı mı, diye soruyorum.
"Şu anda durduğun yerden," diyor Tyler, "dibe vurmanın nasıl bir şey olduğunu hayal bile edemezsin."
Sıyırıp aldığın donyağıyla aynı işlemleri tekrarla. Donyağını suyun içinde kaynat. Yüzeye çıkan tabakayı
sıyır, sonra bir daha sıyır. "Kullandığımız yağın içinde çok tuz var," diyor Tyler. "Tuzu fazla olursa,
sabunun katılaşmaz." Kaynat ve sıyır.
Marla geri geldi.
Marla sinekliği açar açmaz Tyler ortadan kayboluyor. Yok oluyor, koşa koşa odadan kaçıyor, sırra kadem
basıyor.
Tyler üst kata çıktı ya da Tyler bodruma indi.
Buhar olup uçtu.
Marla elinde bir kutu çamaşır sodasıyla arka kapıdan giriyor.
"Markette yüzde yüz geri dönüştürülmüş tuvalet kâğıdı satıyorlar," diyor Marla. "Dünyanın en korkunç işi
tuvalet kâğıdını geri dönüştürmek olsa gerek."
Çamaşır sodasını alıp masanın üstüne koyuyorum. Hiçbir şey söylemiyorum.
"Bu gece burada kalabilir iniyim?" diyor Marla.
Cevap vermiyorum. Heceleri kafamda sayıyorum: Beş, yedi, beş.
Kaplan gülümser
Seni seviyorum der
Sana bir yılan
Kötü insan oluruz

---

Duydukça yalan
"Ne pişiriyorsun?" diyor Marla.
Ben Joe'nun Kaynama Noktasıyım.
Diyorum ki, çek git, tamam mı, git başımdan. Hayatımın yeterince büyük bir parçasını gasp etmedin mi
daha?
Marla gömleğimin kolunu tutuyor ve yanağımdan öpmesi için geçen bir saniye boyunca hareket etmemi
önlüyor. "Lütfen ara beni," diyor, "Lütfen. Konuşmamız gerek."
Hımm, tamam, diyorum, tamam, tamam, tamam.
Marla kapıdan çıktığı anda, Tyler arka kapıda beliriyor.
Sihir gibi bir şey. Benim annemle babam bu numarayı beş sene boyunca sergilemişlerdi.
Tyler buzdolabında yer açarken ben kaynatıyor ve sıyırıyorum. Hava buhar katmanlarıyla ağırlaşıyor ve
mutfak tavanından sular damlıyor. Buzdolabının arkasında gizlenen kırk vatlık ampul, boş ketçap
şişeleriyle turşu ya da mayonez kavanozunun arkasında kalan iyi göremediğim parlak bir şey,
buzdolabının içinden gelen küçük bir ışık, Tyler'ın profilini keskin bir şekilde aydınlatıyor.
Kaynat ve sıyır. Kaynat ve sıyır. Sıyırdığın donyağının, ağzı sonuna kadar açılmış süt kartonlarına doldur.
Tyler açık buzdolabının önüne bir sandalye çekmiş donyağının soğumasını seyrediyor. Mutfaktaki sıcağın
etkisiyle, nem yüklü soğuk bulutlar suya dönüşüp buzdolabının altından taşıyor ve Tyler'ın ayaklarının
dibinde birikiyor.
Ben süt kartonlarını donyağıyla doldururken, Tyler onları dolaba yerleştiriyor.
Tyler'ın yanına gidip diz çöküyorum ve Tyler ellerimi tutup bana gösteriyor. Yaşam çizgisi. Venüs ve Mars
tepeleri. Etrafımızda biriken soğuk sis, yüzlerimize vuran loş ve keskin ışık.
"Benim için bir şey yapmam istiyorum," diyor Tyler.
Bu Marla'yla ilgili, öyle değil mi?
"Sakın ona benden bahsetme. Arkamdan benim hakkımda konuşma. Söz veriyor musun?"
Veriyorum.
Tyler diyor ki: "Eğer ona benden bahsedersen, beni bir daha asla göremezsin."
Tamam, söz.
"Söz mü?"
Söz.
Tyler diyor ki: "Unutma, tam üç kere söz verdin."

---

Dolaptaki donyağının yüzeyinde kalın ve berrak bir tabaka oluşmakta.
Donyağı, diyorum, ayrışıyor.
"Merak etme," diyor Tyler. "O berrak tabaka gliserin. Sabunu yaparken istersen gliserini yeniden
donyağıyla karıştırabilirsin. Ya da istersen gliserini sıyırıp alabilirsin."
Tyler dudaklarını yalıyor, sonra ellerimi ters çevirip, avuçlarım aşağı bakacak şekilde bacağının üstüne,
bornozunun kirli flanel kucağına koyuyor.
"Gliserini nitrik asitle karıştırarak nitrogliserin yapabilirsin," diyor Tyler
Ağzım açık olarak nefes alıyorum ve diyorum ki, nitrogliserin.
Tyler dudaklarını diliyle ıslatıyor ve parlayan dudaklarıyla elimin dışını öpüyor.
"Gliserini sodyum nitrat ve talaş tozuyla karıştırarak dinamit yapabilirsin," diyor Tyler.
Tyler'ın öpücüğü beyaz elimin sırtında ıslak ıslak parlıyor.
Dinamit, diyor ve topuklarımın üstüne oturuyorum.
Tyler çamaşır sodasının kapağını açıyor. "Köprüleri uçurabilirsin," diyor.
"Nitrogliserine daha fazla nitrik asit ve parafın katarak plastik patlayıcılar yapabilirsin," diyor Tyler.
"Bir binayı rahatça havaya uçurabilirsin," diyor Tyler.
Tyler çamaşır sodası kutusunu kaldırıyor ve elimin üstündeki parlak ıslak öpücüğün iki buçuk santim
yukarısında eğik olarak tutuyor.
"Bu kimyasal bir yanık," diyor Tyler, "ve hayatında hiçbir yanığın yapmadığı kadar canını yakacak. Yüz
sigara yanığından daha beter."
Tyler'ın öpücüğü elimin üstünde parlıyor.
"Bir yara izin olacak," diyor Tyler.
"Yeterli miktarda sabunla," diyor Tyler, "bütün dünyayı havaya uçurabilirsin. Verdiğin sözü unutma sakın."
Ve Tyler çamaşır sodasını döküyor.

---

9
Tyler'ın tükürüğü iki işe yaradı. Elimin dışındaki ıslak öpücük, çamaşır sodası pullarının yanarken
derimin üstünden kayıp gitmesini önledi. Bu ilkiydi. İkincisi, çamaşır sodası ancak suyla karıştırıldığında
yanar. Ya da tükürükle.
"Bu kimyasal bir yanık," dedi Tyler, "ve hayatında hiçbir yanığın yapmadığı kadar canını yakacak."
Çamaşır sodasıyla tıkanmış akarları açabilirsiniz.
Kapa gözlerini.
Çamaşır sodasıyla suyu macun kıvamında karıştırırsanız, bir alüminyum tavayı delebilirsiniz.
Çamaşır sodasını suyun içinde eritirseniz, bir tahta kaşığı lime lime edebilirsiniz.
Suyla karıştırıldığında çamaşır sodasının ısısı yüz seksen derecenin üstüne çıkar. Çamaşır sodası
ısındıkça derimin içine işliyor ve Tyler bir elinin parmaklarını benimkilerin üstüne koyuyor. Ellerimiz
benim kan lekeli pantolonumun üstüne yayılmışken, Tyler bana dikkatle seyretmemi söylüyor, çünkü
hayatımın en muhteşem anı bu.
"Çünkü bugüne kadar yaşadığın her şey ayrı bir hikâyedir," diyor Tyler. "Bugünden sonra yaşayacakların
ise ayrı bir hikâye."
Benim hayatımın en muhteşem anı bu.
Tamı tamına Tyler'ın öpücüğü biçiminde elimin derisine yapışan çamaşır sodası, bana yüzlerce, binlerce
kilometre uzunluktaymış gibi gelen bir yolun sonunda, elimin üstündeki bir kamp ateşi olmuş yanıyor. Ya
da bir dağlama demiri. Ya da bir atom reaktörü patlaması. Tyler yanına geri dönmemi söylüyor. Elim beni
bırakmış gidiyor, o upuzun yolun sonunda, ufuk çizgisinin orada, minicik bir el artık.
Ateşin hâlâ yandığım düşünün; ama artık ufkun ötesine geçmiş. Bir günbatımı olmuş.
"Acıya geri dön," diyor Tyler.
Dayanışma gruplarında kullandıkları rehberli meditasyon yöntemi bu.
Acı sözcüğünü düşünme bile.
Rehberli meditasyon kanserde işe yarıyorsa, burada da yarayabilir.
"Eline bak," diyor Tyler.
Bakma eline.
Dağlanmış ya da et ya da deri ya da kavrulmuş sözcüklerini düşünme.

---

Kendi ağlamanı duyma.
Rehberli meditasyon.
İrlanda'dasın. Kapa gözlerini.
Üniversiteyi bitirdiğin senenin yazında İrlanda'dasın ve her gün otobüsler dolusu İngiliz ve Amerikalı
turistin Blarney taşını öpmeye geldiği şatonun yakınındaki bir barda bir şeyler içiyorsun.
"Buna sırtını dönme," eliyor Tyler. "Sabunla adak bir arada yürür."
Kapıya doğru akan bir erkek kalabalığının arasında bardan çıkıyorsun. Az önce yağmur yağmış. Islak
boncuklar gibi art arda dizilmiş arabaların sessizliği içinde sokaklarda yürüyorsun. Vakit gece. Blarney
taşının olduğu şatoya kadar yürüyorsun.
Şatonun yer döşemeleri çürümüş. Taştan oyma merdivenleri çıkıyorsun ve yukarı doğru attığın her adımda
dört bir yanın giderek koyulaşan bir karanlıkla sarmalanıyor. Herkes kendini tırmanışa vermiş, bu küçük
isyan eyleminin ruhuna uygun olarak sessizce ilerliyor.
"Beni dinle," diyor Tyler. "Aç gözlerini."
"Eski zamanlarda," diyor Tyler, "adak törenleri ırmağa bakan bir tepede yapılırmış. Binlerce insan kurban
edilirmiş. Dinle beni. Törenden sonra cesetler üst üste yığılıp yakılırmış."
"İstersen ağlayabilirsin," diyor Tyler. "İstersen lavaboya gidip elini suyun altına sokabilirsin; ama önce
aptal olduğunu ve bir gün öleceğini kavraman gerek. Yüzüme bak."
"Bir gün öleceksin," diyor Tyler, "ve bunu kavramadığın sürece benim gözümde beş para etmezsin."
İrlanda'dasın.
"Ağlayabilirsin," diyor Tyler, "ama elinin üstündeki pulların üstüne düşen her damla, geride bir sigara
yanığı izi bırakacak." Rehberli meditasyon. Mezun olduğun senenin yazında İrlanda'dasın. Anarşiyi ilk kez
istediğin yer belki de orasıydı. Tyler'la tanışmadan, ilk crème anglaise'inin içine işemeden yıllar önce,
küçük isyan eylemlerinin ne demek olduğunu öğrenmiştin.
İrlanda'da.
Bir şatoda, merdivenlerin tepesindeki bir platformda duruyorsun.
"Yanmayı nötralize etmek için sirke kullanabiliriz," diyor Tyler, "ama önce pes etmen gerek."
Yüzlerce insan kurban edilip yakıldıktan sonra, diyor Tyler, yoğun beyaz bir sıvı tepedeki sunaktan
ırmağa doğru yavaş yavaş yayılırdı.
Önce dibe vurmak zorundasın.
İrlanda'daki bir şatoda, bir platformun üstündesin. Platformun kıyısı dört bir yandan dipsiz bir karanlıkla
sarılı ve önünde, karanlığın içinde bir kol boyu mesafede, bir taş duvar var.

---

"Yanmış ceset yığınının üstüne," diyor Tyler, "yıllar ve yıllar boyunca yağmur yağardı. Yıllar ve yıllar
boyunca insanlar yakılır ve yağmur suyu odun küllerinin içine sızarak bir tür kül suyu çözeltisi
oluştururdu. Sonra bu çözelti kurbanların erimiş yağlarıyla birleşir ve sunağın tabanından sızan yoğun,
beyaz bir sabun birikintisi tepeden ırmağa doğru yavaş yavaş yayılırdı."
Ve etrafındaki İrlandalı adamlar, karanlıktaki küçük isyan eylemleriyle, platformun kenarına kadar yürüyor
ve o dipsiz karanlığın eşiğinde durup işiyorlar.
Hadi işe, diyor adamlar, aşırı vitamin yüklü, san ve zengin Amerikan çişini sal hadi. Zengin, pahalı ve
atılmalık.
"Bu senin hayatının en muhteşem anı," diyor Tyler, "ve sen başka bir yerlere gitmiş bu anı kaçırıyorsun."
Sen İrlanda'dasın.
Ve evet, yapıyorsun işte. Ahh, evet. Evet. Amonyağın ve günlük B vitamini istihkakının kokusunu
alabiliyorsun.
Sabunun ırmağa karıştığı yerde, diyor Tyler, bin yıllık bir öldürme ve yağmur döngüsünden sonra, eski
insanlar, o noktada yıkadıkları zaman giysilerinin daha iyi temizlendiğini keşfettiler.
Blarney taşının üstüne işiyorum.
"Sersemlik etme," diyor Tyler.
Patronumun midesinin kaldırmadığı, kurumuş kan lekeleriyle kaplı siyah pantolonuma işiyorum.
Sen Paper Street'teki bir kira evindesin.
"Bu anlamlı bir olay," diyor Tyler.
"Bu bir işaret," diyor. Tyler faydalı bilgilerle doludur. Sabunsuz kültürlerde, diyor Tyler, insanlar
giysilerini ve saçlarını yıkamak için kendilerinin ve köpeklerinin çişlerini kullanırlardı. İçindeki üre asidi
ve amonyak yüzünden.
Burnuna sirke kokusu geliyor ve o upuzun yolun sonunda duran elinin üstündeki ateş sönüyor.
Burnuna çamaşır sodasının kokusu geliyor. Koku, ağaç dalları gibi kol kol ayrılan sinüslerini yakıyor.
Burnuna hastanelerdeki kusturucu çiş ve sirke kokusu geliyor.
"O insanları öldürmek doğru bir işti," diyor Tyler.
Elimin dışında, tamı tamına Tyler'ın öpücüğü biçiminde, kıpkırmızı, kabarmış, parlak bir dudak var.
Öpücüğün çevresine, ağlayan birinin sigara yanığı izleri saçılmış.
"Aç gözlerini," diyor Tyler ve yüzünün gözyaşlarıyla ışıldadığını görüyorsun. "Tebrikler," diyor Tyler.
"Dibe vurmaya bir adım daha yaklaştın."
"Anlaman gereken şu," diyor Tyler. "Tarihteki ilk sabun kahramanlardan yapılmıştır."

---

Ürün testlerinde kullanılan hayvanları düşün.
Uzaya fırlatılan maymunları düşün.
"Onlar ölmeseydi," diyor Tyler, "onlar acı çekmese, onlar kurban edilmeseydi, bugün hiçbir şeyimiz
olmazdı."

---

10
Tyler kemerini çözerken, ben asansörü iki katın arasında durduruyorum. Asansör durunca, servis
arabasının üstüne sıra sıra dizilmiş çorba kâselerinin tıngırtısı duruyor ve Tyler servis kabının kapağını
kaldırdığında asansörün tavanına doğru bir buhar bulutu yükseliyor.
Tyler aletini çıkarmaya hazırlanıyor ve diyor ki: "Bana bakma, yoksa yapamam."
Servis kabında, istiridye ve kişnişotuyla yapılmış koyu kıvamlı bir tatlı domates çorbası var. Bu ikisinin
yanında, çorbanın içine ne katarsak katalım kimse kokusunu alamayacak. Çabuk ol, diyorum ve omzumun
üstünden, vücudunun son bir buçuk santimini çorbaya daldırmış olan Tyler'a bakıyorum. Bu manzara
gözüme çok komik görünüyor; uzun boylu, beyaz garson gömlekli ve papyonlu bir fil, minik hortumuyla
çorba içiyormuş gibi.
"Sana bakma dedim," diyor Tyler.
Önümdeki asansör kapısının üstünde, servis koridoruna bakan, insan yüzü büyüklüğünde bir pencere var.
Asansör iki katın arasında durmuşken, yeşil muşamba zeminin üstündeki bir hamam böceğiyle aynı görüş
açısına sahibim Ve işte bu hamamböceği zaviyesinden, önümdeki yeşil koridor göremediğim bir yere
kadar uzanıp gidiyor. Koridor boyunca sıralanmış yan açık kapıların arkasında, bana kendimden daha
büyükmüş gibi gelen elmaslar takıştırmış devasa karılarıyla birlikte fıçılar dolusu şampanya içen ve
birbirlerine böğüre böğüre bir şeyler anlatan titanlar var.
Geçen hafta, diyorum Tyler'a, Empire State Avukatları'nın Noel partisinde, benimkini kaldırdım ve
portakallı pudinglerin içine tek tek sokup çıkardım.
Geçen hafta, diyor Tyler, asansörü durdurdum ve Gençler Ligi'nin çay partisi için yapılmış kâseler dolusu
Boccone Dolce'nin üzerine osurdum.
Sıkı çocuk bu Tyler, mereng denen şeyin kokuyu emdiğini biliyor.
Bulunduğumuz hamamböceği zaviyesinden, tutsak arpçının müziğini duyabiliyoruz. O çalarken, titanlar,
kibarca ikiye ayrılmış kuzu pirzolalarına sapladıkları çatalları ağızlarına götürüyorlar. Her lokma koca
bir domuz kadar. Her ağız, fildişinden, heybetli bir Stonehenge.
Hadi, diyorum, yap artık.
"Yapamıyorum," diyor Tyler.
Eğer çorba soğursa, geri gönderirler.
Bu devler, hiçbir nedeni yokken yemekleri mutfağa geri gönderirler. Tek dertleri, ödedikleri para
karşılığında etraflarında koşturup durduğunuzu görmektir. Bu gibi yemeklerde, bu gibi yemekli davetlerde,
bahşişin önceden faturaya dâhil edilmiş olduğunu bilir ve size pislik muamelesi yaparlar. Gerçekte hiçbir
şeyi mutfağa geri götürmeyiz biz. Pommes Parisienne ile Asperges Hollandaise'i tabağın içinde biraz sağa
sola iteleyip bir başkasının önüne koydunuz mu, sorun kolayca hallolur.

---

Niagara Şelalesi, diyorum. Nil Nehri, diyorum. Okuldayken, uyuyan birinin elini ılık suya daldırırsan o
kişinin yatağa işeyeceğine inanırdık.
"Ohh," diyor Tyler. Sesi arkamdan geliyor. "Oh, oldu işte. Yapıyorum. Evet."
Servis koridorundan balo salonlarına açılan yarı açık kapıların ardında, eski Broadway Tiyatrosu'ndaki
yaldızlı kadife perde kadar ağır etekler hışırdıyor. Lame etekler, siyah etekler, kırmızı etekler. Arada bir,
ön camların olması gerektiği yerde ayakkabı bağcıkları bulunan, siyah deriden Cadillac çiftleri görünüp
kayboluyor. Arabaların tepesinde, kımızı kuşaklar bağlamış gökdelenlerden oluşan bir şehir kıpırdanıyor.
Fazla kaçırma, diyorum.
Tyler'la ben, ikimiz hizmet sektörünün terörist gerillalarına dönüştük. Yemekli davet sabotajcıları. Otel,
yemekli davet siparişleri alıyor. Birisi bir davet sipariş ettiğinde, yemeğin yanı sıra şarabı, yemek
takımını, bardak takımını ve garsonları da otel karşılıyor. Bütün ekstralar, her şey fiyata dâhil. Bahşişle
sizi tehdit edemeyeceklerini bildikleri için de, onların gözünde bir hamamböceğinden başka bir şey
değilsiniz.
Tyler bir keresinde bir yemekli davette çalışmıştır. Tyler'ın terörist garsona dönüştüğü gecedir bu. O ilk
davette Tyler, çelik ayaklarla bir yamaca oturtulmuş olan ve şehrin üstünde ağır ağır süzülen beyaz ve cam
karışımı bir bulutu andıran bu evde, balık tabağını servis etmektedir. Balıklar yemekte ve Tyler
makarnadan kalan tabaklan durulamaktayken, ev sahibesi elinde bir kâğıt parçasıyla mutfağa gelir.
Kadının eli o kadar titremektedir ki, elindeki kâğıt bayrak gibi dalgalanmaktadır. Sıkılmış dişlerinin
arasından sorar madam, misafirlerden birini banyoya doğru giderken gören olmuş mudur, garsonlar
arasında? Özellikle hanım misafirlerden birini? Ya da ev sahibi beyefendiyi?
Mutfakta Tyler, Albert, Len ve Jerry tabakları durulayıp üst üste yığmakta ve Leslie adındaki stajyer aşçı,
karides ve salyangoz doldurulmuş enginar kalplerine sarımsaklı tereyağı sürmektedir.
"Bizim evin o bölümüne girmemiz yasaktır," der Tyler.
Biz içeriye garaj kapısından gireriz. Sadece garajı, mutfağı ve yemek odasını görmemize izin vardır.
Ev sahibesinin ardından kocası da mutfağa gelir ve kâğıt parçasını kadının titreyen parmakları arasından
çekip alır. "Sakin ol," der karısına.
"Bunu yapanın kim olduğunu bilmezsem." der madam, "o insanların karşısına nasıl çıkarım?"
Ev sahibi bey, hanımefendinin evin rengiyle uyuşan beyaz ipek tuvaletinin sırtına elini koyar. Bunun
üzerine madam toparlanır, omuzları dikleşir ve birdenbire sesi çıkmaz olur. "Onlar senin mi safirlerin,"
der adam. "Ve bu çok önemli bir davet."
Adamakıllı komik bir manzaradır bu; sanki kuklasını canlandıran bir vantrilok vardır karşılarında.
Madam kocasına bakar, sonra adam karısının omzuna hafifçe dokunarak onu yeniden yemek odasına
götürür. Kâğıt parçası yere düşer ve açılıp kapanan yaylı mutfak kapısı kâğıdı Tyler'ın ayaklarının dibine
sürükler.
"Ne yazıyor?" diye sorar Albert.

---

Len balık tabaklarını toplamak üzere dışarı çıkar.
Leslie enginar kalplerinin dizili olduğu tepsiyi yeniden fırına sürer ve der ki: "Söylesene, ne yazıyor?"
Tyler dosdoğru Leslie'nin yüzüne bakar ve kâğıdı yerden bile almadan şunları söyler: "Çok sayıdaki
seçkin parfümlerinizden birine bir miktar idrar ilave etmiş bulunuyorum."
Albert gülümser. "Kadının parfümüne mi işedin?"
Hayır, der Tyler. Sadece parfüm şişelerinin arasına bu notu iliştirmiştir. Banyodaki aynanın önünde
kadının yaklaşık yüz şişe parfümü vardır.
Leslie gülümser. "Yani gerçekten yapmadın?"
"Hayır," der Tyler, "ama o bunu bilmiyor."
Gökyüzündeki o beyaz ve cam karışımı yemekli davetin geri kalanında Tyler, önce soğuk enginar, sonra
soğuk Pommes Duchesse'li soğuk dana eti tabaklarını toplar. Soğuk Choufleur à la polonaise'i ev
sahibesinin önünden kaldırır ve kadının bardağına yaklaşık, on kere şarap doldurur. Madam gece boyunca
hanım misafirlerinin yemek yemesini seyretmiş, sonra bir ara, sorbeler toplanır ve apricot gateau'lar
servis edilirken, masanın başındaki yeri ansızın boşalmıştır.
Misafirler gittikten sonra, Tyler'lar bulaşık yıkamakta, şarap soğutucularını ve porselen takımları otelin
minibüsüne yerleştirmekteyken, ev sahibi bey mutfağa gelir ve ağır bir şeyi taşımak için Albert'in
kendisine yardım etmesini rica eder.
Belki de Tyler çok ileri gitti, der Leslie.
Tyler, bağıra çağıra, bir gramı altından daha çok para eden o parfümü yapmak için balinaların nasıl
öldürüldüğünü anlatmaya başlar. Çoğu insan hayatında hiç balina görmemiştir. Otoyola bakan bir evde
Leslie'nin iki çocuğu vardır ve ev sahibesi madam, tuvalet tezgâhının üstündeki şişelere bizlerin bir
senede kazanabildiğinden daha çok para dökmüştür.
Albert ev sahibine yardım ettikten sonra geri döner ve telefonda 911'i tuşlar. Albert ahizeyi eliyle kapatır
ve der ki, kahretsin, Tyler o notu bırakmayacaktı.
"O zaman müdüre şikâyet et," der Tyler. "Kovdur beni. Bu sikindirik iş için ayılıp bayılmıyorum."
Herkes ayak uçlarına bakar.
"Kovulmak," der Tyler, "herhangi birimizin başına gelebilecek en iyi şey olurdu. Böylece havanda su
dövmekten kurtulur ve hayatlarımızla bir şey yapardık."
Albert telefondaki kişiye bir ambulans gerektiğini söyler ve adresi verir. Telefonda beklerken, Albert, ev
sahibesinin gerçekten berbat bir durumda olduğunu söyler. Albert'in kadını klozetin yanından kaldırması
gerekmiştir. Kocası onu kaldıramamıştır, çünkü madam, parfüm şişelerine işeyenin o olduğunu, kadın
misafirlerden biriyle ilişkiye girerek o gece kendisini delirtmeye çalıştığını iddia etmekte ve dostları
dedikleri bu insanlardan artık usandığını, çok usandığını söylemektedir.

---

"Güzel," der Tyler.
Ve Albert iğrenç kokmaktadır. Leslie der ki: "Albert, tatlım, iğrenç kokuyorsun."
O banyodan kokmadan çıkmak imkânsız, der Albert. Parfüm şişelerinin hepsi kırılıp yerlere saçılmıştır,
klozetin içi de başka şişelerle doludur. Buza benziyorlar, der Albert, en şık davetlerde pisuvarların içine
doldurmak zorunda olduğumuz buz kırıklarına. Banyoda korkunç bir koku vardır ve yerler hiç erimeyen
buz parçalarıyla kaplıdır. Albert madamı ayağa kaldırdığında kadın, sarı lekelerin ıslattığı beyaz
elbisesiyle kırık şişeyi kocasına doğru savurmuş, parfüm ve cam kırıklarının üzerinde kaymış ve
avuçlarının üstüne kapaklanmıştır.
Kadın klozetin yanında iki büklüm yatmakta, ellerinden kanlar sızarak ağlamaktadır. Tanrım, batıyor, der
kadın. "Ah Walter, batıyor, batıyor," der madam.
O parfümler, ellerindeki kesiklere doluşan bütün o ölü balinalar, kadının etine batmaktadır.
Ev sahibi karısını ellerinden tutup kendine doğru çeker. Madam ellerini dua eder gibi yukarı kaldırmıştır;
ama iki elinin arasında iki buçuk santimlik bir açıklık vardır ve avuçlarından kan sızmaktadır. Kan, elmas
bir bileziği aşarak bileklerinden aşağı yuvarlanmakta ve dirseklerinden yere damlamaktadır.
Sonra ev sahibi der ki: "Geçti artık, Nina."
"Ellerim, Walter," der madam.
"Geçti artık."
Madam der ki: "Bunu bana kim yapmış olabilir? Kim benden bu kadar nefret ediyor olabilir?"
Ev sahibi Albert'a dönüp sorar: "Bir ambulans çağırabilir misin?"
Bir hizmet sektörü teröristi olarak Tyler'ın ilk icraatı işte budur. Gerilla garson. Asgari ücretli yağmacı.
Tyler bunu senelerdir yapmaktadır; ama söylediğine göre, ortak bir etkinliğe dönüşünce her şey daha
zevklidir.
Albert'in hikâyesi sona erince Tyler gülümser ve der ki: "Güzel."
Gene otele dönersek, tam şu anda, mutfak katıyla davet salonu arasında durdurulmuş olan asansörde ben,
dermatologlar kongresinde jelatinli alabalığın üstüne nasıl hapşırdığımı, üç kişinin balığı çok tuzlu bulup
şikâyet etmesine karşılık bir kişinin çok lezzetli bulduğunu anlatıyorum.
Tyler çorbanın üzerine aletini silkeliyor ve işini bitiriyor. Bunu vichyssoise gibi soğuk bir çorbayla
yapmak daha kolaydır. Şef gerçekten taze bir gazpacho yapmışsa, keza. Üstünde bir erimiş peynir tabakası
olan o soğan çorbasıyla bunu asla yapamazsınız. Günün birinde burada yemek yiyecek olursam,
ısmarlayacağım şey odur.
Tyler'la artık yeni fikirler üretmekte zorlanıyorduk. Yemeklere bir şeyler yapmak sıkıcı olmaya başlamış,
neredeyse iş tanımının bir parçasına dönüşmüştü. Sonra bir gün, doktorlar mı, avukatlar mı, her neyse işte,
birilerinin toplantısında, hepatit mikrobunun pas tutmaz çeliğin üstünde altı ay yaşayabildiğini duydum.
Bunu duyunca, bu mikrobun romlu Charlotte Russe'nin üzerinde ne kadar yaşayacağını merak etmekten

---

kendinizi alamıyorsunuz.
Ya da Salmon Timbale'nin.
Doktora bu hepatit mikroplarından bulmak için nereye bakmamız gerektiğini sordum. Doktor adamakıllı
sarhoş olmalıydı ki, soruma gülerek karşılık verdi.
Her şey, dedi, tıbbi atık alanına gider.
Ve güldü.
Her şey.
Tıbbi atık alanı. İnsana dibe vurmayı çağrıştırıyor.
Bir elim asansörün düğmesinde, Tyler'a hazır olup olmadığını soruyorum. Elimin üstünde, tamı tamına
Tyler'ın öpücüğü biçiminde, kıpkırmızı, kabarmış, parlak bir dudak var.
"Bir saniye," diyor Tyler.
Domates çorbası hâlâ sıcak olmalı, çünkü Tyler'ın pantolonuna tıkıştırdığı o yamuk şey, dev karidesler
gibi pespembe kesilmiş.

---

11
Güney Amerika'da, Büyülü Topraklar'da, minicik balıkların Tyler'ın idrar yoluna doğru tırmandığı bir
nehri aşmaya çalışıyor olabilirdik. Bu balıkların bir kabartıp bir içeri çektikleri dikenli omurgaları var.
Sonunda Tyler'ın içine ulaştıklarında, balıklar orayı mesken tutuyor ve yumurtlamaya hazırlanıyorlar.
Sayısız farklı biçimde, bu cumartesi gecesini çok daha kötü geçirebilirdik.
"Daha kötüsü olabilirdi," diyor Tyler. "Marla'nın annesine yaptığımızı düşünürsen."
Kapa çeneni, diyorum.
Tyler diyor ki, Fransız hükümeti bizi Paris'in dışındaki bir yeraltı kompleksine götürebilirdi. Orada,
bronzlaşma spreyleri için uygulanan bir zehirlilik testinin parçası olarak birileri gözkapaklarımızı jiletle
kesip çıkarabilirdi. Cerrah bile olmayan birileri; yan vasıflı teknisyenler.
"Böyle şeyler oluyor," diyor Tyler. "Gazeteleri oku."
Daha kötüsü, Tyler'ın Marla'nın annesi konusundaki planlarını ben de biliyordum. Ama onu tanıdığım
günden beri ilk kez Tyler'ın gerçekten parası vardı. Tyler ciddi ciddi para kazanıyordu. Nordstrom aramış
ve Noel'den önce teslim edilmek üzere Tyler'ın ev yapımı yüz sabunlarından iki yüz kalıp istemişti. Kalıp
başına takribi perakende fiyatı yirmi dolardan. Cumartesi gecesi dışarıya çıkacak kadar paramız vardı.
Gaz borusundaki sızıntıyı tamir ettirecek, dans etmeye gidecek kadar paramız vardı. Artık para derdi
kalmadığına göre, belki de işimden ayrılabilirdim.
Tyler kendine Paper Street Sabun Şirketi adını taktı. İnsanlar, bugüne kadar gördükleri en iyi sabun
olduğunu söylüyorlar.
"Daha kötüsü şu olabilirdi," diyor Tyler. "Yanlışlıkla Marla'nın annesini yiyebilirdin."
Ağzıma doldurduğum Kung Pao Tavuğu'nu çiğneyerek Tyler'a çenesini kapamasını söylüyorum.
Bu cumartesi gecesi bulunduğumuz yer, kullanılmış otomobillerin sergilendiği bir araba pazarının en ön
sırasında iki arabalık yer kaplamakta olan 1968 model bir Impala'nın ön koltuğu. Tyler'la ikimiz teneke
kutulardan bira içerek konuşuyoruz ve bu Impala'nın ön koltuğu çoğu insanın kanepesinden daha geniş.
Bulvarın bu kısmına yayılmış olan araba pazarlarına sektörde Ot Parkı deniyor. Buradaki her araba aşağı
yukarı iki yüz dolara satılıyor. Gün içinde, bu pazarları işleten Çingeneler kontrplak ofislerinde dikilip
ince uzun sigaralar içiyorlar.
Buradaki arabalar, liseli çocukların kullandığı o müthiş ilk arabalardan: Gremlin'ler ve Pacer'lar,
Maverick'ler ve Hornet'ler, Pinto'lar, International Harvester marka pikaplar, alçaltılmış Camaro'lar,
Duster'lar ve Impala'lar. İnsanların sevdiği ve sonra kaldırıp attığı arabalar. Barınaklardaki hayvanlar.
Hayırseverlerin kullanılmış eşya mağazalarındaki nedime elbiseleri. Gri, kırmızı ya da siyah macun
çekilmiş kapılar, kimsenin zımparalamaya fırsat bulamadığı cila topaklarıyla ve çiziklerle kaplı
kaportalar. Plastik tahtadan, plastik deriden, plastik kromdan iç aksam. Geceleri Çingeneler arabaların
kapılarım kilitlemiyor bile.

---

Impala'nın kocaman sinemaskop ön camına boyayla yazılmış fiyatın arkasından, caddeden akıp giden
arabaların far ışıkları geçiyor. Amerikan arabaları burada. İçinde oturduğumuz arabanın fiyatı doksan
sekiz dolar. İçeriden bakınca insana seksen dokuz sent gibi görünüyor. Sıfır, sıfır, virgül, sekiz, dokuz.
Amerika sizden telefon bekliyor.
Buradaki arabaların çoğu yüz dolara satılıyor ve hepsinin sürücü camında "BU HALİYLE" diyen bir satış
anlaşması asılı.
Impala'yı seçtik, çünkü cumartesi gecesini bir arabada uyuyarak geçirmek zorundaysak, bu arabanın
koltukları hepsinden geniş.
Çin yemeği yiyoruz, çünkü eve gidemiyoruz. İki seçeneğimiz vardı; ya burada uyuyacak ya da bütün geceyi
gece kulüplerinde geçirecektik. Biz gece kulüplerine gitmiyoruz. Müzik o kadar yüksekmiş ki insanın
biyoritmini bozuyormuş, Tyler öyle diyor. Özellikle de baslar. Son gittiğimizde Tyler müziğin sesi
yüzünden kabız olduğunu söyledi. Bir nedeni bu, biri de kulüplerin konuşulamayacak kadar gürültülü
olması. Birkaç içkiden sonra herkes bütün dikkatlerin kendinde olduğunu sanıyor; ama kimseyle en küçük
ilişki kuramıyor.
İngiliz cinayet romanlarındaki cesetler gibi.
Bu geceyi bir arabada geçiriyoruz, çünkü Marla dün gece eve geldi ve polisi çağırıp annesini pişirdiğim
için beni tutuklatacağını söyledi. Sonra evin içinde kapıları çarparak dolaştı, çığlık çığlığa benim bir cani
ve yamyam olduğumu söyledi, Reader's Digest ve National Geographic yığınlarını tekmeledi. Sonra ben
onu orada bırakıp çıktım. Kısaca özetlemek gerekirse.
Regent Oteli'nde yanlışlıkla kalkıştığı kasıtlı intihardan sonra Marla'yı polisi çağırırken hayal
edemiyorum; ama Tyler bu gece dışarıda uyumamızın iyi olacağını düşündü. Ne olur ne olmaz diye.
Olur da Marla evi yakmaya kalkarsa diye.
Olur da Marla gidip bir silah bulursa diye.
Olur da Marla hâlâ evdeyse diye.
Ne olur, ne olmaz.
Odaklanmaya çalışıyorum:
Beyaz yüzlü ay
Bakar ona yıldızlar
Öfke duymadan
Falan feşmekân, bitti
Burada, belki doksan santim çapındaki kaskatı bakalit direksiyonu ve kotumun üstünden kıçımı ısıran
çatlak vinleks döşemesiyle Impala'nın içinde oturur ve elimde bir birayla bulvardan geçip giden
arabalara bakarken, Tyler diyor ki: "Bir kere daha. Tam olarak ne olduğunu anlat bana."
Haftalardır, Tyler'ın bir dolap çevirdiğinin farkında değilmiş gibi davrandım. Bir keresinde Tyler'la
birlikte Western Union ofisine gittim ve Marla'nın annesine bir telgraf çekmesini seyrettim.

---

KIRIŞ KIRIŞ OLDUM (stop) LÜTFEN YARDIM ET! (son)
Tyler posta memuruna Marla'nın kütüphane kartını göstermiş ve telgraf formuna Marla'nın adını yazmıştı.
Evet, diye bağırmıştı Tyler, Marla bazen erkek ismi de olabiliyor, sen kendi işine bak.
Western Union'dan çıkmak üzereyken Tyler bana dedi ki, eğer beni seviyorsan, bana güvenmek
zorundasın. Bu senin bilmen gereken bir şey değil, dedi Tyler ve beni humus yemeye Garbanzo'ya
götürdü.
Beni asıl korkutan, telgraftan çok, Tyler'la lokantaya gitmekti. Tyler o güne kadar hiçbir şeye, asla; ama
asla para ödememişti. Giyecek ihtiyacı için spor salonlarına, otellere gidiyor ve kayıp eşyalar listesinden
giysi seçiyordu. Gene de Marla'nın yaptığından iyiydi bu. Marla çamaşırhanelere gidip kurutucuların
içinden kot pantolon çalıyor ve kullanılmış kot pantolon satın alan yerlere tanesi on iki dolardan
satıyordu. Tyler hiç lokantaya gitmezdi ve Marla kırışmış falan değildi.
Ortada hiçbir neden yokken, Tyler Marla'nın annesine 7,5 kiloluk bir çikolata paketi göndermişti.
"Bu cumartesi gecesini bundan daha kötü kılacak bir başka şey de," diyor Tyler Impala'nın içinde,
"kahverengi keşiş örümceği olabilirdi." Bu örümcek insanı ısırdığında, sadece zehir değil, ısırığın
çevresindeki dokuyu ayrıştıran bir sindirim enzimi ya da asit salgılıyordu. Böylece kolun, bacağın ya da
yüzün resmen eriyip gidiyordu.
Bu gece bu olay patlak verdiğinde Tyler dışarıda saklanmaktaydı. Marla birden kapıda belirdi. Kapıyı
bile çalmadan içeriye doğru uzandı ve "Kimse var mı?" diye bağırdı.
Ben mutfakta Reader's Digest okuyordum. Tamamen hazırlıksız yakalanmıştım.
"Tyler," diye seslendi Marla, "Evde misin? Gelebilir miyim?"
Tyler evde değil, diye bağırdım ona.
"Kabalaşma," diye bağırdı Marla.
Bu noktada artık ön kapıya varmış durumdaydım. Marla elinde bir Federal Express hızlı kargo paketiyle
antrede duruyordu. "Dondurucuya bir şey koyacaktım da," dedi bana.
Marla mutfağa doğru yürürken, hayır, diyerek peşinden koştum.
Hayır.
Hayır.
Hayır.
Marla döküntülerini bu eve yığmaya başlamayacaktı.
"Ama tatlım," dedi Marla, "otelde dondurucu yok ve sen de bana izin vermiştin."
Hayır, vermemiştim. Hayatta en son istediğim şey, Marla'nın teker teker süprüntülerini getirerek buraya

---

taşınması.
Marla yanında getirdiği Federal Express paketini mutfak masasının üstünde yırtıp açmış, yerfıstığı
şeklindeki dolgu köpüklerinin arasından beyaz bir şey çıkarmıştı ve o beyaz şeyi yüzüme doğru
sallayarak, "Bu süprüntü değil," diyordu. "Şu anda annemden söz ediyorsun, ağzını topla."
Marla'nın paketten çıkardığı şey, Tyler'ın sabun için donyağı elde etmek üzere erittiği o beyaz maddeyle
dolu bir sandviç torbasıydı.
"Eğer yanlışlıkla o sandviç torbalarının içindeki şeyi yemiş olsaydın, durum daha kötü olabilirdi," diyor
Tyler, "Gecenin bir saatinde uyansan, o beyaz sümüksü şeyi sıkıp çıkarsan, Kaliforniya soğan çorbası
tozuyla karıştırsan ve o karışıma bana bana patates cipsi yeseydin, mesela. Ya da brokoli."
Tam o dakikada, Marla'yla ikimiz mutfağın ortasında dikilirken, hayatta en istemediğim şey Marla'nın
buzluğu açmasıydı.
O beyaz şeyle ne yapacağını sordum Marla'ya.
"Parizyen dudaklar," dedi Marla. "Yaşlandıkça insanın dudakları ağzının içine doğru çekilir. Dudaklarıma
kolajen yaptırmak için biriktiriyorum. Bu dondurucunun içinde on beş kiloya yakın kolajenim var."
Marla dudaklarının ne kadar büyük olmasını istiyordu acaba?
Beni korkutan ameliyatın kendisi, dedi Marla.
Federal Express paketinin içindeki şey, diyorum Tyler'a, sabun yaparken kullandığımız şeyin aynısıydı.
Silikonun tehlikeli olduğu anlaşılalı beri kolajen, kırışıklıkları gidermek, ince dudakları şişirmek ya da
sarkık çeneleri toparlamakta kullanılan en gözde maddeye dönüşmüştü. Marla'nın anlattığına göre,
piyasadaki ucuz kolajenin büyük bölümü sterilize edilmiş ve işlenmiş inek yağından yapılıyordu; ama bu
ucuz kolajen insanın vücudunda uzun süre kalmıyordu. Kolajeni nerene şırınga ettirmişsen, diyelim ki
dudaklarına, vücudun onu reddediyor ve yavaş yavaş kusmaya başlıyordu. Altı ay sonra gene ince dudaklı
oluyordun.
En iyi kolajen, dedi Marla, senin kendi yağındır. Kendi kalçalarından emilen yağlar işlenir, temizlenir ve
yeniden dudaklarına doldurulur. Veya işte, nerene istiyorsan. Kolajenin bu türlüsü vücudunda kalır.
Evdeki buzdolabında duran bu torbalar, Marla'nın kolajen güvenlik fonuydu. Marla'nın annesi ne zaman
vücudunda fazladan yağ biriktirse, bu yağı aldırıyor ve paketletiyordu. Marla bu işleme "ambarlama"
dendiğini söyledi. Marla'nın hiçbir zaman kendi yağı olmuyordu ve annesi, o ucuz inek kolajenlerine
mahkûm olmasındansa aileden gelen bu kolajenin Marla'nın daha çok işine yarayacağını düşünüyordu.
Bulvarın kenarındaki sokak lambalarının ışığı camdaki satış sözleşmesinin üzerine vuruyor ve "BU
HALİYLE" yazısını Tyler'ın yanağına düşürüyor.
"Örümcekler," diyor Tyler, "yumurta bırakabilir ve larvalar derinin altında tüneller açabilirdi. Hayatın ne
kadar kötü olabilirdi, bir düşün."
Şu anda, sıcak ve kıvamlı sosunun içindeki bademli tavuğumun tadı, Marla'nın annesinin kalçalarından
çekilmiş bir şey gibi geliyor bana.

---

Tyler'ın ne yaptığım işte tam o anda, Marla'yla birlikte mutfakta dikilirken anladım.
KIRIŞ KIRIŞ OLDUM.
Ve Tyler'ın Marla'nın annesine neden çikolata gönderdiğini.
LÜTFEN YARDIM ET.
Marla, diyorum, buzluğa bakmasan senin için daha iyi olur.
"Ne yapmasam?" diyor Marla.
"Kırmızı eti ağzımıza sürmüyoruz," diyor Tyler, Impala'nın içinde. Tyler tavuk yağı da kullanamıyor,
çünkü o zaman sabun sertleşip kalıp haline gelmeyecek. "Bu şey," diyor Tyler, "bize bir servet
kazandırıyor. Kirayı o kolajen sayesinde ödedik."
Diyorum ki, Marla'ya söylemen gerekirdi. Şimdi benim yaptığımı sanıyor.
"Saponifikasyon," diyor Tyler, "iyi sabun yapman için gerekli olan kimyasal reaksiyondur. Tavuk yağı işe
yaramaz. Fazla tuz içeren başka yağlar da öyle."
"Bak," diyor Tyler, "karşılamamız gereken büyük bir sipariş var. Yapacağımız şey, Marla'nın annesine
biraz çikolata göndermek. Belki biraz da meyveli kek."
Bunun işe yarayacağını sanmıyorum. Artık yaramayacak.
Uzun sözün kısası, Marla buzluğa baktı. Tamam, başlangıçta ufak bir arbede oldu. Onu durdurmaya
çalıştım, sonra elindeki torba yere düşüp patladı, muşambaya yayılan o sıvışkan şeyin üstünde ikimizin de
ayağı kaydı ve sonra öğürerek doğrulduk. Ben arkadan Marla'nın belini kavramıştım, siyah saçları
suratımı dövüyordu, kolları iki yanma yapışmıştı ve ben durmadan aynı şeyi söylüyordum: Ben yapmadım,
ben yapmadım. Ben yapmadım.
Ben değildim.
"Annem! Onu yerlere döktün!"
Sabun yapmamız gerekiyordu, diyorum, yüzümü Marla'nın kulağının arkasına yapıştırmış olarak.
Pantolonumu yıkamamız, kirayı ödememiz, gaz borusundaki sızıntıyı tamir ettirmemiz gerekiyordu. Ben
yapmadım.
Tyler yaptı.
"Ne demek istiyorsun sen?" diye bağırıyor Marla ve eteğinin içinden sıyrılıp çıkıyor. Ben, kucağımda
Marla'nın Hint desenli pamuklu eteği, yağlı mutfak zemininde ayağa kalkmak için debeleniyorum ve
Marla, külotu ve ince topuklu ayakkabıları ve köylü bluzuyla buzdolabının üst kapağını açıyor ve
dondurucuda kolajen güvenlik fonu falan yok.
İçeride iki eski el feneri pili var; ama başka bir şey yok.

---

"Nerede annem?"
Yerde, kıçımın üstünde geri geri emeklemeye başlıyorum, muşambanın üstünde ellerim kayıyor,
ayakkabılarım kayıyor ve kıçım kirli zeminin üstüne temiz bir şerit açıyor; Marla'dan uzağa,
buzdolabından uzağa doğru. Ona söylerken Marla'nın yüzünü görmek zorunda kalmayayım diye, eteği
yukarı kaldırıyorum.
Gerçeği söylerken.
Ondan sabun yaptık. Annenden. Senin annenden.
"Sabun mu?"
Sabun. Yağı kaynatıyorsun. Çamaşır sodasıyla karıştırıyorsun. Sabun oluyor.
Marla çığlığı basınca, eteği suratına fırlatıyor ve kaçıyorum. Kayıyorum. Kaçıyorum.
Birinci katın içinde fırıldak gibi dönüyoruz. Marla beni kovalıyor; köşelerde yalpalayarak, hız almak için
doğramalara tutunarak. Kayarak.
Duvar kâğıdındaki çiçeklerin arasında yağa ve yer kirine bulanmış el izleri bırakarak. Düşerek, ahşap
kaplamaların üstüne savrularak, yeniden ayağa kalkıp koşarak.
Marla haykırıyor: "Annemi kaynattın!"
Anneni Tyler kaynattı.
Marla çığlık çığlığa bağırıyor, tırnaklarından biri her an sırtımı sıyırıp geçiyor.
Anneni Tyler kaynattı.
"Annemi kaynattın!"
Ön kapı hâlâ açıktı.
Ve sonra, Marla kapı eşiğinde arkamdan bağırırken, ben ön kapıdan fırlayıp çıktım. Beton kaldırımların
üstünde ayağım kaymadı ve arkama bakmadan koşmaya devam ettim. Tyler'ı buluncaya veya Tyler beni
buluncaya kadar. Olanları Tyler'a anlatıncaya kadar.
Elimizde bira şişeleri, Tyler'la arabanın ön ve arka koltuklarına yayılıp oturuyoruz. Ben ön koltuktayım.
Şu anda bile Marla muhtemelen evdedir, dergileri duvara fırlatıyor ve çığlık çığlığa benim bir puşt
olduğumu, ikiyüzlü, kapitalist, kıç yalayıcı bir orospu çocuğu, bir cani olduğumu söylüyordur. Marla'yla
aramızdaki boşluğu dolduran kilometrelerce gecenin içinde böcekler, melanomlar ve et yiyen virüsler var.
Şu anda bulunduğum yer o kadar da fena değil.
"Bir insanı yıldırım çarptığında," diyor Tyler, "kafası tüten bir beyzbol topuna döner ve fermuarı kendi
kendine lehimlenir."
Dibe vurduk mu, diyorum, bu gece?

---

Tyler koltuğa yatıyor ve soruyor: "Şu anda Marilyn Monroe sağ olsaydı, sence ne yapıyor olurdu?"
İyi geceler, diyorum.
Arabanın tavan döşemesi lifler halinde tepemizden sarkıyor ve Tyler diyor ki: "Tabutunun kapağını
tırmalıyor olurdu."

---

12
Patronum, yüzünde o küçük tebessümüyle, masama fazlaca yaklaşmış olarak yanımda duruyor. Dudakları
sıkıca birbirine yapışmış, incecik bir çizgiye dönmüş. Pantolonunun ağı dirseğime değiyor. Bir iptal
işlemi için yazmakta olduğum kapak sayfasından başımı kaldırıp bakıyorum. Bu sayfalar hep aynı
cümleyle başlar:
"İşbu belge, Motorlu Araçlar Ulusal Güvenlik Yasası uyarınca düzenlenmiştir. Şirketimiz bir kusurun
varlığına karar vermiş olup..."
Bu hafta sorumluluk formülünü uyguladım ve nasıl olduysa bu sefer A çarpı B çarpı C geri çekme
maliyetinden büyük çıktı.
Bu haftanın sorunu, cam sileceklerindeki kauçuk bıçağı yerinde tutan küçük plastik tutamaçlardı. Önemsiz
bir kalem. Etkilenen araba sayısı sadece iki yüz. İşçilik maliyeti yok gibi bir şey.
Geçen hafta daha sıradan bir haftaydı. Geçen haftanın sorunu, biyolojik bozukluklara yol açtığı bilinen bir
maddeyle tabaklanmış bir deriydi. Sentetik nirret ya da onun kadar yasadışı olup da üçüncü dünya
ülkelerinde hâlâ kullanılmakta olan bir şey. O kadar güçlü bir madde ki, onunla temas eden her hamile
kadının karnındaki ceninde doğum kusurlarına yol açabilir. Geçen hafta Ulaştırma Bakanlığı'nı arayan
olmadı. Kimse geri çekme işlemi başlatmadı.
Yeni deri çarpı işçilik maliyeti çarpı idari maliyet işleminin sonucu, şirketin ilk üç aylık kârını aşacaktır.
Günün birinde hatamızı fark eden biri çıksa bile, altı bin beş yüz arabanın deri döşemelerini yenileme
maliyetinin yanına bile yaklaşmadan bir sürü acılı aileye tazminat ödeyebiliriz.
Ama bu hafta bir geri çekme işlemi yürütüyoruz. Ve bu hafta uykusuzluk geri geldi. Uykusuzlukla birlikte,
bütün dünya kafama üşüşüp mezarıma sıçmaya karar veriyor.
Patronum gri kravatım takmış, demek ki bugün bir salı.
Patronum masama bir kâğıt getiriyor ve bir şey kaybedip etmediğimi soruyor. Bu kâğıt fotokopi
makinesinde bırakılmıştı, diyor ve okumaya başlıyor:
"Dövüş kulübünün ilk kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
Gözleri kâğıdın bir ucundan öbür ucuna gidip geliyor ve pis pis gülüyor.
"Dövüş kulübünün ikinci kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
Tyler'ın sözlerini patronumun ağzından çıkarken duyuyorum. Orta yaş göbeğiyle, masasının üstündeki aile
fotoğrafıyla, erkenden emekli olup kışlarını Arizona çöllerinden birindeki bir karavan parkında geçirme
hayalleriyle Patron Bey. Kaskatı kolalanmış gömlekleri ve salı öğleden sonrasının değişmez berber
randevularıyla patronum yüzüme bakıyor ve diyor ki:
"Umarım bu sana ait değildir."

---

Ben Joe'nun Dizginlenmez Öfkesiyim.
Tyler benden dövüş kulübü kurallarım yazmamı ve kendisi için on kopya çıkarmamı istedi. Dokuz değil,
on bir değil. On kopya, dedi Tyler. Ne var ki ben uykusuzum ve üç gündür uyuduğumu hatırlamıyorum. Bu
yazının aslı olmalı. On kopya çıkardım ve yazının aslını orada unuttum. Fotokopi makinesinin suratıma
suratıma parlayan paparazzi ışığı. Uykusuzluğun dünyayla arama soktuğu uzaklık. Her şey bir kopyanın
kopyasının kopyası. Hiçbir şeye dokunamazsın ve hiçbir şey sana dokunamaz.
Patronum okumaya devam ediyor:
"Dövüş kulübünün üçüncü kuralı, her dövüşte sadece iki kişi kapışır."
Patronum okuyor:
"Aynı anda birden fazla dövüş olamaz."
Şayet şu anda uyumakta değilsem, tam üç gündür uyumadım. Patronum kâğıdı burnumun altına sokmuş
sallıyor. Ne diyorsun buna, diyor. Mesai saatlerinde oynadığın küçük bir oyun mu bu? Sana bütün
dikkatini işine vermen için para ödeniyor, savaş oyunlarıyla zaman öldürmen için değil. Fotokopi
makinelerini özel işlerinde kullanman için de değil.
Ne diyorsun buna? Kâğıdı burnumun altına sokmuş sallıyor. Ne düşünüyorsun, diye soruyor, mesai
saatlerini kendi küçük hayal dünyasında geçiren bir eleman konusunda ne yapmalıyım sence? Sen benim
yerimde olsan ne yapardın?
Ne mi yapardım?
Yanağımdaki delik, gözlerimin etrafındaki morumsu siyah şişkinlik ve elimin dışında Tyler'ın
öpücüğünden kalma, kırmızı, kabarık yara izi. Kopyanın kopyasının kopyası.
Düşünceler.
Tyler neden dövüş kulübü kurallarının on kopyasını istedi ki?
Hindu ineği.
Şunu yapardım, diyorum. Bu kâğıt hakkında kiminle konuştuğuma çok dikkat ederdim.
Diyorum ki, bunu yazan kişi tehlikeli, psikozlu bir katile benziyor. Bu içine kapanık şizofren, büyük
olasılıkla iş gününün herhangi bir anında kendini kaybedebilir ve karbin gazıyla çalışan bir Armalite AR-
80 yarı otomatikle ofisten ofise saldırabilir.
Patronum öylece yüzüme bakıyor.
Bu herif, diyorum, muhtemelen, her gece evinde oturup kurşunlarının ucuna keskiyle bir haç işareti
oyuyordur. Böylece, bir sabah işe gidip de o mızmız, o beceriksiz, o zavallı, o ağlak, kıç yalayıcı, götlek
patronunun karnına bir şarjör dolusu kurşunu boşalttığında, her kurşun o yivler boyunca parçalanacak ve
karnının içinde domdom kurşunu gibi saçılarak o iğrenç bağırsaklarını kiloyla belkemiğinden dışarı
dökecek. Sosis zarına benzeyen ince bağırsaklarındaki ağır çekim bir patlamayla bağırsak çakranın

---

açıldığını düşün.
Patronum kâğıdı burnumun altından çekiyor.
Hadi, diyorum, biraz daha okusana.
Yok, cidden, diyorum, çok ilgi çekici bir şeye benziyor. Tamamen hasta bir zihnin ürünü.
Ve gülümsüyorum. Yanağımdaki deliğin göt deliğine benzeyen çeperi, bir köpeğin diş etleri kadar siyah.
Gözlerimi çevreleyen şişliğin üstünde davul gibi gerilmiş olan derim bana cilalıymış gibi geliyor.
Patronum öylece yüzüme bakıyor.
Dur ben sana yardım edeyim, diyorum.
Diyorum ki, dövüş kulübünün dördüncü kuralı, aynı anda birden fazla dövüş olamaz.
Patronum bir kâğıda, bir bana bakıyor.
Diyorum ki, beşinci kural, dövüşten önce gömlekler ve pabuçlar çıkartılır.
Patronum bir kâğıda, bir bana bakıyor.
Belki de, diyorum, bu kafayı yemiş psikopat bir Eagle Apache kullanmayı tercih eder, çünkü Apache'ler
otuz kurşunluk şarjör alır ve sadece dört buçuk kilo çekerler. Otuz kurşunla, psikopat kahramanımız maun
masaları baştanbaşa geçip bütün genel müdür yardımcılarını öldürdüğü gibi, geriye direktörler İçin de
birer kurşunu kalır.
Ağzımdan çıkanlar Tyler'ın sözleri. Melek gibi bir adamdım ben.
Patronuma boş boş bakıyorum. Patronumun mavi gözleri var, uçuk peygamberçiçeği renginde, mavi,
masmavi gözler.
J 68 ve R 68 karbinli yarı otomatikler de otuz kurşunluk şarjör alır ve sadece üç buçuk kilo çekerler.
Patronum öylece yüzüme bakıyor.
İnsan korkuyor doğrusu, diyorum. Muhtemelen yıllardır tanıdığın birisidir bu. Muhtemelen bu herif senin
hakkında her şeyi biliyordur, nerede yaşadığını, karının nerede çalıştığını ve çocuklarının hangi okula
gittiğini.
Bütün bunlar çok yorucu ve çok; ama çok sıkıcı geliyor birden.
Hem Tyler neden dövüş kulübü kurallarının on kopyasını istedi ki?
Söylemek zorunda olmadığım bir şey varsa, o da doğum kusurlarına yol açan deri döşemelerden haberdar
olduğumdur. Satın alma görevlisini kandıracak kadar iyi görünen; ama üç bin kilometrede bozulan uyduruk
fren balatalarını biliyorum.

---

Torpido gözündeki haritalarınızı tutuşturacak kadar ısınan klima reostasını biliyorum. Enjeksiyondaki geri
parlama yüzünden kaç kişinin diri diri yandığını biliyorum. Patlamaya başlayan turbo güçlendiricilerin
pervane kanatlarını yolcu bölmesine fırlatması sonucunda dizlerinden aşağısı kopmuş insanlar gördüm.
Tetkiklere gidip yanmış arabaları gördüm ve KAZA SEBEBİ'nin kayıtlara "meçhul" diye geçtiği raporları
gördüm.
Hayır, diyorum, o kâğıt benim değil. Patronumun iki parmağı arasında duran kâğıdı tutuyor ve hızla çekip
alıyorum. Kâğıdın kenarı galiba başparmağını kesiyor, çünkü patronumun eli birden ağzına gidiyor ve
hararetle parmağını emmeye başlıyor, gözleri iri iri açılmış.
Belki de, diyorum, her bulduğun kıvır zıvırı tutup bana getirmemelisin.
Pazar akşamı Omuz Omuza Erkekçe'ye gidiyorum ve Trinity Piskoposluk'un bodrum katını neredeyse
bomboş buluyorum. Bir tek Koca Bob orada. Vücudumdaki her kas sızım sızım sızlayarak içeri giriyorum;
ama kalbim hâlâ güm güm atıyor ve düşünceler beynimde fırtına gibi savruluyor. Uykusuzluk böyledir işte.
Kafandaki düşünceler bütün gece yayın yapar.
Bütün gece aynı şeyi düşünürsün: Uykuda mıyım? Uyudum mu ben?
Benim zavallılığımla alay eder gibi, Koca Bob'un tişörtünden fırlayan kollar bölük bölük kaslarla
örülmüş. Kolları o kadar sert ki pırıl pırıl parlıyor. Koca Bob gülümsüyor; beni gördüğüne çok sevinmiş.
Koca Bob öldüğümü sanıyormuş.
Evet, diyorum ben de öyle.
"Neyse," diyor Koca Bob, "sana iyi haberlerim var."
Herkes nereye kayboldu?
"İşte iyi haber bu," diyor Koca Bob. "Grup dağıldı. Gelen olursa haber vereyim diye uğruyorum ben."
Gözlerim kapalı ekoseli ucuzcu mağaza kanepelerinden birine çöküp oturuyorum
"İyi haber şu ki," diyor Koca Bob, "artık yeni bir grup var. Ama bu yeni grubun ilk kuralı, kimseye ondan
söz etmemek."
Aman Tanrım.
Koca Bob diyor ki: "İkinci kural, kimseye ondan söz edemezsin."
Lanet olsun. Gözlerimi açıyorum.
Lanet olsun.
"Grubun adı dövüş kulübü," diyor Koca Bob, "ve cuma geceleri şehrin öbür ucundaki eski bir garajda
toplanıyor. Perşembe geceleri, daha yakındaki bir garajda toplanan bir dövüş kulübü daha var.
O yerlerin ikisini de bilmiyorum ben.

---

"Dövüş kulübünün ilk kuralı," diyor Koca Bob. "dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
Çarşamba, perşembe ve cuma geceleri Tyler makinistlik yapıyor. Daha geçen hafta maaş çekini gördüm.
Cumartesi geceleri Tyler benimle birlikte dövüş kulübüne geliyor.
"Her dövüşte sadece iki kişi kapışır."
Pazar sabahları eve sersefil dönüyor ve bütün öğle sonrasını uyuyarak geçiriyoruz.
"Aynı anda birden fazla dövüş olamaz."
Pazar ve pazartesi geceleri Tyler garsonluk yapıyor.
"Dövüşten önce gömlekler ve pabuçlar çıkarılır."
Salı geceleri Tyler evde kalıp sabun yapıyor, sabunları ince kâğıtlara sarıp gönderiyor. Paper Street
Sabun Şirketi.
"Her dövüş," diyor Koca Bob, "sürmesi gerektiği kadar sürer. Dövüş kulübünün kurucusu tarafından
koyulmuş kurallardır bunlar."
"Onu tanıyor musun?" diye soruyor Koca Bob.
"Ben kendi gözlerimle hiç görmedim," diyor, "ama çocuğun adı Tyler Durden."
Paper Street Sabun Şirketi.
Onu tanıyor muymuşum?
Bilmem ki, diyorum.
Belki.

---

13
Regent Oteli'ne gittiğimde, Marla'yı sırtında bir bornozla lobide buluyorum. Marla beni işten aradı ve
dedi ki acaba spor salonundan, kütüphaneden, çamaşırhaneden ya da işten sonra yapmayı planladığım şey
her neyse, ondan vazgeçip onu görmeye gidebilir miymişim?
Marla beni aradı, çünkü benden nefret ediyor. Beni aramasının nedeni bu.
Kolajen güvenlik fonu hakkında tek kelime etmiyor Marla.
Marla bana diyor ki: "Benim için bir iyilik yapar mısın?" Marla bugün öğleden sonra yatakta yatıyormuş.
Marla, Seyyar Aşevi'nin ölmüş komşuları için getirdiği yemeklerle karnını doyuruyor. Marla yemekleri
alıyor ve komşularının uyumakta olduğunu söylüyor. Uzatmayalım, Marla bu öğleden sonra yatakta öylece
yatıyormuş, Seyyar Aşevi'nin saat yarımla iki arasında getirdiği yemekleri bekliyormuş. Marla'nın birkaç
senedir sağlık sigortası yokmuş, o yüzden son zamanlarda yoklamaktan vazgeçmiş. Ama bu sabah Marla
yoklamış ve eline bir yumru gelir gibi olmuş. Koltukaltında yumrunun yakınındaki bezler aynı anda hem
sert hem yumuşakmış. Marla bir yakınına haber verememiş, çünkü onları korkutmak istememiş ve eğer bu
önemsiz bir şeyse doktora kaptıracak parası da yokmuş; ama birisiyle konuşmaya ihtiyacı varmış ve başka
birisinin de bir göz atmasını istiyormuş.
Marla'nın gözlerinin kahverengisi, fırında ısıtıldıktan sonra soğuk suya atılan bir hayvanınkine benziyor.
Ebonitleştirme, galvanize etme ya da tavlama diyorlar buna.
Marla, eğer bakmasına yardım edersem kolajen olayını affedeceğini söylüyor.
Tyler'ı aramıyor, çünkü onu korkutmak istemiyor, diye düşünüyorum. Marla'nın gözünde ben herhangi
birisiyim, ona borcum var.
Yukarıya, Marla'nın odasına çıkıyoruz ve Marla bana doğada yaşlı hayvan görmediğimizi, çünkü
hayvanların yaşlanır yaşlanmaz öldüğünü söylüyor. Eğer hastalanır ya da çaptan düşerlerse, kendilerinden
daha güçlü bir canlı onları öldürüyor. Hayvanlar yaşlanmak için yaratılmamışlar.
Marla yatağına uzanıyor, bornozunun kuşağını çözüyor ve bizim kültürümüzün ölümü uygunsuz bir şey
haline getirdiğini söylüyor. Yaşlı hayvanlar doğadışı bir istisna olmalı.
Hilkat garibeleri.
Ben ona üniversitedeyken vücudumda çıkan siğili anlatırken, Marla soğuk soğuk terliyor. Siğil penisimde
çıkmıştı; ama ben çükümde diyorum. Aldırmak için tıp fakültesine gitmiştim. Siğili yani. Daha sonra
babama anlatmıştım. Bu olaydan yıllar sonraydı ve babam gülerek aptallık ettiğimi söylemişti, çünkü
siğiller doğanın tırtıklı kaputlarıydı. Kadınlar onları severdi ve Tanrı bana bir ihsanda bulunmuştu.
Ellerimde hâlâ dışarının soğuğuyla Marla'nın yatağının yanında diz çökmüş otururken, Marla'nın soğuk
tenini yavaş yavaş yoklarken, parmaklarımın arasındaki her santimetrede Marla'nın küçük bir parçasını
yoğururken, Marla diyor ki, Tanrı'nın tırtıklı kaputları olan o siğiller kadınları rahim kanseri yapıyor.

---

İşte böylece kendimi, tıp fakültesindeki bir muayene odasında kâğıt örtünün üstünde otururken bulmuştum.
Bir tıp öğrencisi çüküme bir kutu dolusu sıvı nitrojen püskürtüyor ve sekiz tıp öğrencisi onu seyrediyordu.
Sağlık sigortanız yoksa başınıza gelecek olan budur. Onlar aletinize çük değil de penis derler; ama adına
ne derseniz deyin, üstüne sıvı nitrojen püskürtüldüğünde o kadar acır ki, onun yerine çükünüzü çamaşır
sodasıyla yakmayı da deneyebilirsiniz.
Bunu söylediğimde Marla gülüyor, sonra parmaklarımın hareketsiz kaldığını görünce gülmesi kesiliyor.
Bir şey bulmuş olabileceğimi düşünüyor.
Marla'nın solukları duyulmaz oluyor ve karnı davul gibi geriliyor. Kalbi, bir davulun gergin derisinin
altından güm güm vuran bir yumruk gibi atmaya başlıyor. Ama hayır, ben konuşmakta olduğum için
durdum. Durdum, çünkü bir anlığına ne o ne de ben Marla'nın yatak odasında değildik. İkimiz de yıllar
öncesinde, tıp fakültesinde, o yapışkan kâğıdın üstünde oturuyorduk ve benim çüküm sıvı nitrojenden cayır
cayır yanıyordu. Derken tıp öğrencilerinden biri çıplak ayaklarımı gördü ve iki geniş adımda odadan
çıkıp gitti, öğrenci üç gerçek doktorun arkasında odaya geri döndü ve doktorlar elinde sıvı nitrojen
kutusunu tutan adamı dirsekleyip kenara itelediler.
Gerçek doktorlardan biri çıplak sağ ayağımı tuttu ve öbür gerçek doktorların suratına doğru kaldırdı. Üçü
birden ayağıma baktılar, orasını burasını mıncıkladılar ve ayağın polaroid resimlerini çektiler. Tanrı'nın
ihsanı olan siğili yarı yarıya donmuş olarak orada yarı çıplak oturan insanın geri kalanı hiç yoktu sanki.
Sadece ayaktı o. Öbür tıp öğrencileri de ayağı görebilmek için birbirlerini itelemekteydi.
"Ayağınızdaki bu kırmızı leke," diye sordu doktorlardan biri, "ne zamandır orada?"
Doktor doğum lekemden söz etmekteydi. Benim sağ ayağımda bir doğum lekesi vardır. Babam, yanı
başında küçük bir Yeni Zelanda olan koyu kırmızı bir Avustralya'ya benzediğini söyleyerek takılır bana.
Ben de doktorlara bunu söyledim ve ortamdaki heyecan bir anda söndü. Çükümdeki soğuma yavaş yavaş
geçmekteydi. Nitrojenli öğrenci dışında herkes çıkıp gitti ve öyle bir hava oluştu ki sanki bıraksanız o da
çıkıp gidecekti. O kadar hayal kırıklığına uğramıştı ki, çükümün başını tutup kendine doğru çekerken bir
an bile gözlerime bakmadı. Siğilden arta kalan şeyin üstüne ince bir nitrojen bulutu aktı. Ne hissettin
derseniz, gözlerinizi kapayıp çükünüzün bin beş yüz kilometre uzunluğunda olduğunu düşünün, gene de o
acıdan kaçamazsınız.
Marla gözlerini indirip elime ve Tyler'ın öpücüğünden kalan ize baktı.
Burada doğum lekeleriyle pek fazla karşılaşmıyorsunuz herhalde, dedim tıp öğrencisine.
Mesele o değil, dedi. Herkes doğum lekesinin kanser olduğunu sanmıştı. Genç erkeklere musallat olan
yeni bir kanser türü çıkmıştı. İnsanlar ayaklarında ve bileklerinde kırmızı lekelerle uyanıyorlardı. Lekeler
hiç geçmiyor, bütün vücudunuza yayılıyordu ve sonra da ölüyordunuz.
Tıp öğrencisi dedi ki, doktorların ve herkesin o kadar heyecanlanmasının nedeni, sende bu yeni kanserden
olduğunu sanmalarıydı. Bu hastalığa yakalanan çok az insan vardı; ama gitgide yayılmaktaydı.
Yıllar önceydi bu.
Kanser böyle işte, diyorum Marla'ya. Her zaman hatalar olabilir. Belki de önemli olan, vücudunun küçük
bir parçasında bir aksilik çıkacak olursa, kendinin geri kalanım unutmamaktır.

---

"Çıkacak olursa" diyor Marla.
Nitrojenli öğrenci işini bitirdi ve siğilin birkaç gün içinde düşeceğini söyledi. Çıplak kıçımın yanında, o
yapışkan kâğıdın üstünde ayağımın bir polaroid resmi duruyordu. Kimsenin istemediği ayak resmim.
Dedim ki, bu resmi alabilir miyim?
O resim hâlâ odamdaki aynanın kenarında duruyor. Her sabah işe gitmeden önce o aynada saçımı
tarıyorum ve bir zamanlar nasıl on dakikalığına kanser olduğumu hatırlıyorum. Kanserden de beter bir
şeydi.
O şükran gününde ilk kez dedemle buz pateni yapmaya gitmediğimizi anlatıyorum Marla'ya, buz kalınlığı
neredeyse on beş santimi bulduğu halde. Anneannem, hayatı boyunca sahip olduğu benlerin iyi
görünmediği yerlere, alnına ya da kollarına, o küçük yuvarlak yara bantlarından yapıştırırdı hep. Benler
saçaklanarak o bantlardan dışarı taşar veya kahverengiden maviye ya da siyaha dönerdi.
Anneannem hastaneden son kez çıktığında valizini dedem taşımıştı ve valiz o kadar ağırdı ki dedem
kendini yan yatmış hissettiğinden yakınmıştı. Fransız asıllı bir Kanadalı olan anneannem o kadar iffetli bir
kadındı ki asla insan içine mayoyla çıkmaz ve tuvalette çıkarabileceği sesleri maskelemek için her zaman
musluğu açardı. Bir yarım mastektomi ameliyatından sonra Lourdes'li Meryem Ana Hastanesi'nden
çıkarken anneannem ona demişti ki: "Sen mi kendini yan yatmış hissediyorsun?"
Dedeme sorarsanız bu olay bütün hikâyenin özetidir; anneannem, kanser, evlilikleri, hayatları. Bu olayı
her anlatışında güler.
Ama Marla gülmüyor. Onu güldürmek istiyorum, rahatlatmak istiyorum. Kolajenden dolayı kendimi
affettirmek için, Marla'ya vücudunda bulunacak bir şey olmadığını söylemek istiyorum. Bu sabah kendisi
bir şey bulmuşsa, bir hataydı o. Bir doğum lekesiydi.
Marla'nın elinin üstünde Tyler'ın öpücüğünden kalma yara izi var.
Marla'yı güldürmek istediğim için, Chloe'yi son kez kucaklayışımı anlatmıyorum ona. Saçsız Chloe'yi, kel
kafası ipek bir eşarpla sarmalanmış, sarı balmumuna batırılmış bir iskelet olan Chloe'yi. Sonsuza kadar
kaybolup gitmeden önce Chloe'yi son bir kez kucaklamıştım. Ona korsana benzediğini söylemiştim ve
Chloe gülmüştü. Ben plaja gittiğimde her zaman sağ ayağımı altıma alıp otururum. Avustralya ve Yeni
Zelanda'yı. Ya da ayağımı kuma gömerim. İnsanlar ayağımı görürlerse onların kafasında ölmeye
başlayacağımdan korkarım. Bende olmayan bu kanser her yerde artık. Bunu Marla'ya söylemiyorum.
Sevdiğimiz insanlar hakkında bilmek istemediğimiz o kadar çok şey var ki.
Onu rahatlatmak, onu güldürmek için, Abby'nin Köşesi'ne mektup yazan kadını anlatıyorum. Bu kadın
yakışıklı ve başarılı bir cenaze levazımatçısıyla evleniyor ve nikâh gecesi adam kadını buz gibi suyla
dolu bir küvete yatırıp vücudu buz kesene kadar orada tutuyor. Sonra yatakta hiç kıpırdamadan yatmasını
söylüyor ve kadının uyuşmuş soğuk vücuduyla seks yapıyor.
İşin komik tarafı, kadın yeni gelin olarak yaptığı bu işi, izleyen on yıllık evlilik hayatında da yapmaya
devam ediyor ve şimdi de Abby'ye mektup yazıp soruyor: "Acaba bunun bir anlamı olabilir mi?

---

14
Dayanışma gruplarını işte bu yüzden seviyordum. İnsanlar ölmekte olduğunuzu sanırlarsa, bütün
dikkatlerini size veriyorlardı.
Bu gün sizi son kez görüyor olmaları gibi bir ihtimal varsa, sizi gerçekten görüyorlardı. Çek defterleriyle
ve radyo şarkılarıyla ve dağılmış saçlarıyla ilgili her şey pencereden uçup gidiyordu.
Bütün dikkatleri sizde oluyordu.
İnsanlar kendi konuşma sıralarını beklemek yerine sizi dinliyorlardı.
Ve konuştukları zaman da size hikâyeler anlatmıyorlardı. İki kişi konuşurken aranızda bir şey kuruluyordu
ve daha sonra ikiniz de öncekinden farklı oluyordunuz.
Marla dayanışma gruplarına gitmeye ilk yumruyu bulduktan sonra başlamıştı.
İkinci yumrusunu bulduğumuzun ertesi günü Marla iki bacağını da naylon çorabının bir bacağına sokmuş
olarak sıçraya sıçraya Mutfağa geldi ve dedi ki: "Bak, ben denizkızı oldum."
"Erkeklerin tuvalete ters oturup motosiklete binmiş numarası yapmaları gibi bir şey değil bu," dedi Marla,
"Bu gerçek bir kaza."
Omuz Omuza Erkekçe'de Marla'yla tanışmamızın hemen öncesinde birinci yumru ortaya çıkmıştı. Şimdi
bir de ikinci yumru vardı.
Bilmeniz gereken şu ki, Marla hâlâ hayatta. Marla'nın hayat felsefesi, bana söylediğine göre, ölmeye her
an hazır oluşu. Marla'nın hayatındaki trajedi ise ölmüyor oluşu.
Marla ilk yumruyu bulduğunda bir kliniğe gitmişti. Orada, bekleme odasının üç yanındaki plastik
sandalyelerde kamburunu çıkarmış oturan, korkuluğa dönmüş anneler görmüştü. Kadınların yanında,
kucaklarına kıvrılmış ya da ayaklarının dibine yatmış, cansız görünümlü oyuncak çocuklar vardı.
Çocukların gözleri çukura kaçmış etrafı koyu renk halkalarla çevrelenmişti; bozulup pörsüyen portakallar
ya da muzlar gibi. Anneler, çığırından çıkmış mantar enfeksiyonları yüzünden kepek yığınına dönmüş
saçlarını kaşıyıp duruyorlardı. Klinikteki herkesin incecik suratında dişleri o kadar kocaman duruyordu
ki, diş denilen şeyin yiyecekleri parçalamak üzere derinizi delip çıkan kemik parçalarından başka bir şey
olmadığını anlıyordunuz.
Sağlık sigortanız yoksa başınıza gelecek olan budur.
Daha kimsenin aklı başına gelmemişken bir sürü eşcinsel çocuk sahibi olmak istemişti ve şimdi o
çocuklar hastaydı, anneleri ölmekteydi ve babaları ölmüştü. Ve hastanenin sirke ve çiş karışımı o
kusturucu kokusunun ortasında otururken, hemşirenin biri annelere sırayla kaç kilo kaybettiklerini ve
çocuğun ebeveynlerinin ya da vasisinin hayatta olup olmadığını sorarken, Marla kararını vermişti: Hayır.
Şayet ölecekse, Marla bunu bilmek istemiyordu.

---

Marla klinikten çıkıp köşeyi dönmüş ve Şehir Çamaşırhanesi'ne girmişti. Bütün kurutuculardaki kot
pantolonları çalmış, sonra ona pantolon başına on beş dolar veren bir mağazaya kadar yürümüştü. Oradan
çıkınca Marla kendine en kalitelisinden bir çift naylon çorap almıştı, kaçmayanlarından.
"Kaçmayan cinsten iyi çorapların bile," diyor Marla, "ilmekleri dışarı fırlıyor."
Hiçbir şey durağan değil. Her şey eskiyip dağılıyor.
Marla dayanışma gruplarına gitmeye başlamıştı, çünkü başka kıç bezlerinin etrafında olmak daha kolaydı.
Orada herkesin bir derdi vardı. Ve bir süreliğine Marla'nın yüreği atmaktan vazgeçer gibi olmuştu.
Marla bir cenaze evinde işe girmiş, cenazelerini önceden ayarlamak isteyen insanlar için cenaze planları
yapmaya başlamıştı. Bazen şişko kocaman erkekler; ama çoğu zaman şişko kadınlar, küllerin koyulacağı
kavanozların sergilendiği odadan ellerinde yumurtalık büyüklüğünde bir kavanozla çıkıyorlardı. O zaman
Marla, arkadan bağladığı koyu renk saçları ve ilmekleri fırlamış çoraplarıyla girişteki masasında
oturuyor ve şöyle diyordu: "Hanımefendi, sizin kendinizden haberiniz var mı? Yakılmış kafanızı bile o
minicik şeyin içine sığdıramayız. İçeri gidin ve kendinize bowling topu büyüklüğünde bir kavanoz seçin."
Marla'nın kalbi benim suratıma benziyordu. Dünyanın pislikleri, süprüntüleri. Kimsenin geri dönüştürme
zahmetine katlanmayacağı, kullanılmış kıç bezleri.
Dayanışma gruplarıyla klinik arasında gidip gelirken, Marla bir sürü insanla tanışmıştı. Bu insanlar ölmüş
ve öbür tarafa gitmişlerdi ve akşamları Marla'ya telefon ediyorlardı. Marla barlara gidiyor ve barmenin
kendi adını anons ettiğini duyuyordu; ama telefonu eline aldığında karşı tarafta kimse olmuyordu.
O sıralar Marla dibe vurmakta olduğunu sanmıştı.
"Yirmi dört yaşındayken," diyor Marla, "ne kadar hızlı düşebileceğin konusunda hiçbir fikrin yoktur; ama
ben hızlı öğreniyordum."
Marla ilk kez bir kül kavanozunu doldurduğunda yüzüne maske takmamıştı. Sonradan sümkürmüş ve
mendilin üstüne Bay Falanca'nın kapkara pisliği çıkmıştı.
Paper Street'teki evde, telefon bir kez çalar ve açtığınızda hat kesilmiş olursa, bililerinin Marla'yı
aramakta olduğunu anlardınız. Sandığınızdan çok daha sık olurdu bu.
Paper Street'teki evde, bir polis dedektifi dairemdeki patlamayla ilgili telefonlar etmeye başlamıştı. Tyler
göğsünü omzuma dayayıp yanımda durur, ben bir kulağımı telefona yapıştırmışken öbür kulağıma bir
şeyler fısıldardı. Dedektif bana ev yapımı dinamit üretebilecek birini tanıyıp tanımadığımı sorduğunda,
"Felaket benim dönüşüm çizgimin doğal bir parçasıdır," diye fısıldadı Tyler. "Trajediye ve yok oluşa
doğru bir dönüşüm."
Dedektife dairemi havaya uçuran şeyin buzdolabım olduğunu söyledim.
"Fiziksel güçle ve mülkiyetle olan bağlarımı niçin koparıyorum?" diye fısıldadı Tyler, "Çünkü ancak
kendimi mahvederek ruhumun gerçek gücünü keşfedebilirim."
Dedektifin söylediğine göre dinamit yeterince saf değildi, içinde amonyum oksalat ve potasyum perklorit
kalıntıları vardı. Bu bombanın evde yapıldığı anlamına gelebilirdi. Üstelik ön kapının üst kilidi kırılmıştı.

---

Ben o gece Washington, D.C.'deydim, dedim.
Telefondaki dedektif, birilerinin kapı kilidinin üstüne bir kutu Freon sıkmış, sonra da kilide bir çelik
keski sokarak silindiri kırmış olduğunu anlattı. Hırsızların bisiklet çalmakta kullandıkları yöntemdi bu.
"Sahip olduklarımı yok eden kurtarıcı," dedi Tyler, "benim ruhumu kurtarma savaşındadır. Bütün
aidiyetleri yolumdan kaldıran öğretmen beni özgür kılacaktır."
Dedektif dedi ki, ev yapımı dinamiti yerleştiren kişi her kimse, patlamadan günler önce gazı açmış ve
fırının pilot alevlerini söndürmüş olabilirdi. Gaz sadece tetikleyiciydi. Bu durumda gazın bütün eve
yayılması günler alırdı. Sonunda gaz buzdolabının tabanındaki kompresöre ulaşmış ve kompresörün
elektrik motoru patlamaya yol açmış olabilirdi.
"Söyle ona," diye fısıldadı Tyler. "Evet, ben yaptım. Her şeyi ben havaya uçurdum. Senden duymak
istediği bu."
Dedektife diyorum ki, hayır, ben gazı açık bırakıp şehirden ayrılmadım. Ben hayatımdan memnundum. O
evdeki her mobilya parçasını seviyordum. Onlar benim bütün hayatımdı. Lambalar, sandalyeler, halılar,
hepsi bendim. Mutfak dolaplarındaki tabaklar bendim. Saksılardaki bitkiler bendim. Televizyon bendim.
O patlamayla havaya uçan bendim. Bunu anlayamıyor musun?
Dedektif bana şehir dışına çıkmamamı söyledi.

---

15
Sayın Bay Başkan, makinistler ve bağımsız sinema işletmecileri sendikasının yerel biriminin değerli
yöneticisi, sandalyesinde öylece kalakaldı.
Adamın yolunda gittiğini sandığı her şeyin altında, arkasında ve içinde ne zamandır korkunç bir şey
büyümekteydi.
Hiçbir şey durağan değil.
Her şey parçalanıp dağılıyor.
Bunu biliyorum, çünkü Tyler biliyor.
Tyler üç yıldır bir sinema zinciri için film birleştirme ve ayırma işi yapmaktaydı. Filmler, metal bir
çantaya yerleştirilen altı ya da yedi küçük bobin halinde bir salondan öbürüne taşınırlar. Tyler'ın işi, bu
küçük bobinleri bir buçuk metrelik bir bobinde birleştirerek, filmi kendiliğinden alan ve geriye saran
projektörlere uygun hale getirmekti. Yedi sinema, sinema başına en az üç salon, her hafta değişen filmler
derken, üç yılın sonunda Tyler'ın elinden yüzlerce kopya geçmişti.
Ne yazık ki, filmi kendiliğinden alan ve geriye saran projektörlerin çoğalması sonucunda, sendikanın artık
Tyler'a ihtiyacı kalmamıştı.
İş sıkıcı bir işti ve parası da kötüydü, dolayısıyla başkana göre, bağımsız ve birleşik sinemalar birleşik
makinistleri birleşik sendikası Tyler'a nezaketle kapıyı göstermekle aslında ona iyilik yapıyordu.
Tyler bunu kovulma olarak görmemeliydi. Eleman azaltımı olarak görmeliydi.
Sayın başkan, soktuğu kazığı kanırtırcasına, Tyler'a bizzat diyor ki: "Başarımızdaki katkından ötürü sana
teşekkür ederiz."
Rica ederim, ne önemi var, diyor Tyler ve sırıtıyor. Sendika maaş çeklerini göndermeye devam ettiği
sürece, Tyler'ın ağzından tek söz çıkmayacak.
"Bunu erken emeklilik gibi görebilirsin," diyor Tyler, "emeklilik maaşı da olan cinsten."
Tyler'ın elinden yüzlerce kopya geçmişti.
Filmler dağıtımcılara geri gitmişti. Filmler yeniden gösterime girmişti. Komediler. Dramalar. Müzikaller.
Aşk filmleri. Macera filmleri.
İçlerinde Tyler'ın tek karelik pornografik görüntüleriyle birlikte.
Sadomi. Oral seks. Sado-mazoşizm.
Tyler'ın kaybedecek bir şeyi yoktu.

---

Tyler bu dünyanın piyonuydu, kimsenin gözünde bir değeri yoktu.
Pressman Oteli'nin müdürüne ben de aynı şeyleri söyleyecektim. Tyler öyle öğretmişti bana.
Tyler'ın öteki işinde, Pressman Oteli'nde, Tyler kendisinin bir hiç olduğunu söyledi. Ölmesi ya da kalması
kimsenin umurunda değildi ve tamamen karşılıklı bir duyguydu bu. Otel müdürünün odasında, kapının
dışında güvenlik görevleri otururken, ben de işte bunları söyleyecektim.
Her şey bittikten sonra Tyler'la geç saatlere kadar oturduk ve birbirimize hikâyemizi anlattık.
Makinistler sendikasına gitmesinin hemen ardından, Tyler beni Pressman Oteli'nin müdürüyle
hesaplaşmaya gönderdi.
Tyler'la ikimiz gitgide tek yumurta ikizleri gibi birbirimize benzemeye başlamıştık ikimizin de elmacık
kemikleri yamulmuştu. İkimizin derisi de hafızasını kaybetmiş, yumruğu yedikten sonra geri döneceği yeri
hatırlamaz olmuştu.
Benim yaralarım dövüş kulübündendi. Tyler'ın suratı ise makinistler sendikasının başkanı tarafından
yamyassı edilmişti. Tyler sendika binasından sürüne sürüne çıktıktan sonra, ben de Pressman Oteli'nin
müdürünü görmeye gittim.
Orada oturdum, Pressman Oteli'nin müdürüne ait odada.
Ben Joe'nun Sırıtkan İntikamıyım.
Otel müdürünün söylediği ilk şey, konuşmak için üç dakikam olduğuydu. İlk otuz saniyede, çorbanın içine
nasıl işediğimi, crème brûlée'lerin üstüne nasıl osurduğumu, hindiba oturtmaların üstüne nasıl
hapşırdığımı anlattım ve şimdi ortalama haftalık yevmiyem artı bahşişlere eşit bir tutarın bana her hafta
gönderilmesini istediğimi söyledim. Karşılığında ben de artık işe gelmeyecek ve gazetelere ya da kamu
sağlığı kuruluşlarına gözyaşı ve pişmanlık dolu bir itirafta bulunmayacaktım.
Gazete manşetleri:
Sorunlu Garson Yemekleri Pislettiğini İtiraf Etti.
Evet, diyorum, beni hapse atabilirler. Beni asabilir, taşaklarımı koparabilir, sokaklarda sürükleyebilir,
derimi yüzebilir ve vücudumu çamaşır sodasıyla dağlayabilirler; ama neye yarar, Pressman Oteli her
zaman, dünyanın en zengin insanlarının çiş yediği otel olarak bilinecek.
Ağzımdan çıkanlar Tyler'ın sözleri.
Hâlbuki melek gibi bir adamdım ben.
Makinistler sendikasındaki odada, sendika başkanı onu yumrukladıktan sonra Tyler kahkahalar atmıştı. O
tek yumruk Tyler'ı sandalyesinden fırlatmıştı ve Tyler duvara yapıştığı yerden kahkahalarla gülmüştü.
"Hadi durma, beni öldüremezsin," demişti Tyler gülerek. "Seni geri zekâlı orospu çocuğu. İstersen ağzımı
burnumu kır; ama beni öldüremezsin."

---

Senin kaybedecek çok şeyin var.
Benim hiçbir şeyim yok.
Senin her şeyin var.
Hadi durma, yapıştır mideme. Suratıma bir tane daha geçir. İstersen dişlerimi dök; ama maaş çeklerini
göndermeyi unutma. İstersen kaburgalarımı kır; ama ödemeyi bir hafta aksatırsan, her şeyi açıklarım.
Ülkedeki her sinema salonunun ve her dağıtımcının ve çocuğu Bambi'de kalkık bir yarak görmüş
olabilecek her annenin açtığı davalar seni ve o küçük sendikanı bitirir.
"Ben pisliğim," demişti Tyler. "Senin ve bütün dünyanın gözünde ben pisliğin, iğrencin, ruh hastasının
tekiyim," demişti Tyler sendika başkanına. "Nerede yaşadığım, ne hissettiğim, ne yiyip ne içtiğim,
çocuklarımın karnını nasıl doyurduğum ya da hastalandığımda doktor parasını nerden bulduğum senin
umurunda bile değil. Ve evet, aptal, bıkkın ve güçsüzüm; ama gene de senin çözmen gereken bir sorunum."
Pressman Oteli'ndeki odada otururken, dövüş kulübü dudaklarım hâlâ on kadar parçaya bölünmüş
durumdaydı. Yanağımdaki göt deliği gözünü Pressman Oteli'nin müdürüne dikmiş bakarken, her şey bayağı
inandırıcı duruyordu.
Esas itibarıyla, Tyler ne söylediyse ben de onu söyledim.
Sendika başkanı Tyler'ı yere yıktıktan ve Tyler'ın yumruklarına karşılık vermediğini gördükten sonra,
hayatta hiçbir zaman ihtiyaç duymayacağı irilikteki manda kasa cüssesiyle sayın başkan, burnu dikişli
zarif ayakkabısını kaldırıp Tyler'ın kaburgalarına tekmeyi oturtmuştu ve Tyler gülmüştü. Tyler büzüşüp
tortop olduktan sonra sayın başkan ayakkabısını Tyler'ın böbreklerine gömmüştü; ama Tyler'ın gülmesi
kesilmemişti.
"Devam et, içinde kalmasın," demişti Tyler. "Güven bana. Kendini çok daha iyi hissedeceksin. Harika
hissedeceksin."
Pressman Oteli'ndeki odada, otel müdürüne telefonu kullanıp kullanamayacağımı sordum ve gazetenin
yerel haberler bölümünün numarasını çevirdim. Otel müdürünün bakışları altında şunları söyledim:
Merhaba, dedim, ben politik bir protesto kapsamında korkunç bir insanlık suçu işledim. Amacım, hizmet
endüstrisindeki işçilerin maruz kaldığı sömürüyü protesto etmekti.
Eğer hapse girersem, sadece çorbaya işeyen dengesiz bir serseri olmayacağım. Kahramanlık
mertebesinde bir şey olacak bu.
Robin Hood Garson, Ezilenlerin Savunucusu.
Pressman Oteli'nin müdürü ahizeyi yavaşça elimden aldı. Artık orada çalışmamı istemediğini söyledi
bana. O andaki görüntüm buna uygun değildi.
Müdürün masasının başında dikilirken, dedim ki, nasıl yani?
Bu görüntü hoşuna gitmiyor mu?

---

Ve hiç duraksamadan, gözlerimi müdürün üstünden ayırmadan, merkezkaç kuvveti noktası etrafında
kolumu döndürerek yumruğu savurdum ve burnumdaki çatlamış yara kabuklarından taze kanlar fışkırdı.
Durup dururken, Tyler'la ilk dövüştüğümüz gece geldi aklıma. Bana bütün gücünle vurmanı istiyorum.
Bu o kadar da sert bir yumruk değil. Kendimi bir kere daha yumrukladım. Aslında çok iyi görünüyordu,
fışkıran kanlar falan; ama ben kendimi geri geri duvara doğru savurdum, korkunç bir ses çıkardım ve
duvarda asılı olan tabloyu kırdım.
Ben böyle soytarılık ederken, kırılan camlar ve çerçeve ve içindeki çiçekli resim ve kanlar da benimle
birlikte yerlere saçıldı. Kanlar yerdeki halıya dağılırken ben doğruldum, otel müdürünün masasının
köşelerinde kanlı korkunç el izleri bırakarak kendimi yukarı çektim ve lütfen, dedim, lütfen bana yardım
et; ama bunu söylerken gülmeye başladım.
Yardım et, lütfen.
Lütfen bir daha vurma bana.
Kendimi yeniden yere bıraktım ve geçtiğim yeri kanımla boyayarak halının üstünde emeklemeye başladım.
Söyleyeceğim ilk söz lütfen olacak. O yüzden ağzımı açmıyorum. Canavar, Çin halısını süsleyen güzelim
buketlerin ve çelenklerin üstünde sürünerek ilerliyor. Burnumdan dışarı akan kanlar gerisin geri boğazıma
ve ağzıma doluyor, sıcak sıcak. Öfkeli canavar, pençelerindeki kana yapışmış hava ve tozla birlikte
halının üstünde sürünüyor. Ve sonunda, Presman Oteli'nin müdürünü çubuk desenli bileğinden yakalayıp
repliğini söyleyecek kadar ilerlemeyi başarıyor.
Lütfen.
Söyle.
Lütfen kelimesi, bir kan baloncuğuyla birlikte dışarı çıkıyor.
Söyle.
Lütfen.
Sonra balon patlıyor ve her yana kan boşalıyor.
Ve işte Tyler, haftanın her gecesi bir dövüş kulübü başlatma özgürlüğüne böyle kavuştu. Bu olaydan sonra
yedi dövüş kulübü kuruldu. Derken dövüş kulüplerinin sayısı önce on beşe, sonra yirmi üçe çıktı; ama
Tyler hâlâ yenilerini istiyordu. Para aralıksız geliyordu.
Lütfen, diyorum Pressman Oteli'nin müdürüne, parayı ver bana. Ve gene gülüyorum.
Lütfen.
Ve lütfen, bana bir daha vurma.
Senin öyle çok şeyin var ki. Benim hiçbir şeyim yok. Ve kanlı ellerimle Pressman Oteli'nin müdürünün
çubuk desenli bacaklarından yukarı tırmanmaya başlıyorum. Müdür sırtını sıkıca duvara yaslamış, ellerini

---

arkasında kalan pencere pervazına koymuş. İncecik dudakları bile dişlerinden geriye çekilmiş gibi
duruyor.
Canavar kanlı pençelerini müdürün pantolonunun beline geçiriyor, beyaz kolalı gömleğe yapışmak üzere
kendini yukarı çekiyor ve ben kanlı ellerimi müdürün yumuşak bileklerine doluyorum.
Lütfen. Öyle bir sırıtıyorum ki, dudaklarımdaki çatlaklar yarılıyor.
Müdür çığlıklar atarak ellerini benden ve kanımdan ve ezilmiş burnumdan kurtarmaya çalışırken bir itiş
kakış oluyor, yerdeki pislikler her ikimizin üstündeki kanlara yapışıyor ve işte tam o anda, en muhteşem
anımızda, güvenlik görevlileri içeri girmeye karar veriyor.

---

16
Bugün gazetelerde bir haber var: Birisi Hein Binası'nın on ile on beşinci katları arasındaki bir ofise
gizlice giriyor, ofis pencerelerinden dışarı tırmanıyor ve binanın güney yüzüne beş katı birden kaplayan
dehşetengiz bir maske çizdikten sonra her bir gözün tam ortasına rastlayan pencereleri ateşe veriyor.
Böylece şafak vaktinde o dev gözler; alev alev, canlı, kaçılması olanaksız gözler şehre tepeden bakıyor.
Gazetenin birinci sayfasındaki surat öfkeli bir balkabağına benziyor; bir Japon iblisine, gökyüzünde asılı
duran açgözlü bir ejderhaya benziyor. Dumanlar da bir cadının kaşları ya da bir şeytanın boynuzları gibi.
Ve insanlar, kafalarını yukarı kaldırmış, bağrışıyorlar.
Nedir bunun anlamı?
Bunu kim yapmış olabilir? Ve alevler söndükten sonra bile surat orada kalıyor, üstelik daha beter
görünüyor. O oyulmuş gözler sanki sokaktaki herkesi seyrediyor; ama bir yandan da ölü gibi duruyor.
Bu tip şeylere gazetelerde her geçen gün daha çok rastlanıyor.
Tabii insan bunları okuyunca, aklına hemen bunun Kargaşa Projesi'nin işi olup olmadığı geliyor.
Gazetede, polislerin elinde yeterli ipucu olmadığı yazıyor. Gençlik çeteleri midir, uzaylılar mı, bunu
yapan her kimse artık, ellerinde siyah sprey boya kutularıyla çıkıntılardan aşağı tırmanır ve pervazlardan
sarkarken düşüp ölebilirlerdi.
Acaba Tahribat Komitesi miydi, yoksa Kundaklama Komitesi mi? Büyük olasılıkla dev surat, geçen
haftaki ev ödevleriydi.
Tyler biliyordur bunu. Ama Kargaşa Projesi'nin ilk kuralı, Kargaşa Projesi'yle ilgili soru sormamaktır.
Kargaşa Projesi'ne bağlı Saldırı Komitesi'nin son toplantısında Tyler diyor ki, bir silahı ateşlemenin ne
demek olduğunu geçen hafta herkese göstermiştim. Silahın yaptığı tek şey, bir patlamayı belli bir
doğrultuya yöneltmektir.
Saldırı Komitesi'nin son toplantısına Tyler bir silah ve telefon rehberinin sarı sayfalarını getirmişti.
Saldırı Komitesi, dövüş kulübünün cumartesi geceleri toplandığı bodrum katında toplanır. Her komitenin
toplanma günü farklıdır:
Kundaklama pazartesileri toplanır.
Saldırı salıları.
Tahribat çarşambaları toplanır.
Yanlış Bilgilendirme ise perşembeleri.
Örgütlü Kaos. Anarşi Bürokrasisi. Falan filan.

---

Dayanışma grupları. Bir çeşit.
Neyse işte, salı gecesi, Saldırı Komitesi gelecek hafta için bazı önerilerde bulunuyor. Tyler önerileri
okuyor ve komiteye ev ödevini veriyor.
Ertesi hafta aynı gün, Saldırı Komitesi'ndeki herkes, yenik çıkacağı bir kavgaya tutuşmuş olacak. Ve bunu
dövüş kulübünde yapmayacak. Sanıldığından daha zor bir şey bu. Sokaktaki bir adam, dövüşmemek için
ne mümkünse yapacaktır.
Burada amaç, sokaktaki herhangi birini, hayatında hiç dövüşmemiş bir adamı kavgaya kışkırtıp onu kulübe
kazandırmak. Kazanma duygusunu hayatında ilk kez yaşamasını sağlamak. Adama patlama fırsatı vermek.
Ağzınızı burnunuza dağıtmasına izin vermek.
Bunu becerebilirsiniz. Eğer adamı yenerseniz, çuvalladınız demektir.
"Bizim görevimiz," diyor Tyler komiteye, "hâlâ nasıl bir güce sahip olduklarını bu adamlara hatırlatmak."
Bu kısım Tyler'ın motivasyon konuşması. Sonra Tyler önündeki mukavva kutuda duran katlanmış kâğıt
parçalarını teker teker açıyor. Her komitede, sonraki haftaya ilişkin eylem önerileri bu yöntemle sunulur.
Önerini komitenin bloknotuna yazarsın. Sayfayı yırtar, katlar ve kutuya atarsın. Tyler önerilere bakar ve
kötü fikirleri çıkarıp atar.
Beğenmediği her öneri için, Tyler kutuya katlanmış boş bir kâğıt parçası koyar.
Sonra komitedeki herkes kutudan bir kâğıt çeker. Tyler bana bu yöntemi şöyle anlattı: Eğer boş kâğıt
çekerseniz, o hafta sadece ev ödevinizi yapmakla yükümlüsünüz demektir. Ama çektiğiniz kâğıtta bir öneri
varsa, o zaman o hafta sonu ithal bira festivaline gitmek ve kimyasal bir tuvaleti kullanmakta olan bir
adama sataşmak zorundasınızdır. Eğer bunu yaparken dayak yerseniz, daha çok takdir toplarsınız. Ya da
alışveriş merkezindeki bir defileye gidip asma kattan aşağı çilek jölesi dökmek durumundasınızdır.
Eğer tutuklanırsanız, Saldırı Komitesi'nden atılırsınız. Eğer gülerseniz, Saldırı Komitesi'nden atılırsınız.
Kimlerin dolu kâğıt çektiğini hiç kimse bilmez ve Tyler dışında hiç kimse bütün önerilerin neler olduğunu,
hangilerinin kabul edilip hangilerinin çöp sepetini boyladığım bilmez. Haftanın sonraki günlerinde,
kimliği bilinmeyen birinin, şehir merkezinde, üstü açık bir Jaguar'ın sürücüsünün üstüne atladığını ve
arabayı bir süs havuzuna doğru sürdüğünü gazetelerde okuyabilirsiniz.
İnsan ister istemez merak eder. Acaba benim çekmiş olabileceğim bir komite önerisi miydi bu?
Somaki salı gecesi, Saldırı Komitesi'nin sonraki toplantısında, karanlık bodrum katındaki tek ışığın
altında etrafınıza bakınır ve Jaguar'ı zorla havuza sürenin kim olduğunu merak edersiniz.
Sanat müzesinin çatısına tırmanıp heykel salonunun girişine boya fırlatan kimdi?
Hein Binası'nın cephesine o yanan şeytan maskesini kim çizdi?
Hein Binası görevinin yerine getirileceği gece, muhtemelen, hukuk memurlarından ve muhasebecilerden
ve kuryelerden oluşan bir grup, her gün oturdukları ofislere gizli gizli girmişti. Kargaşa Projesi'nin
kurallarına aykırı olmasına rağmen belki biraz sarhoştular. Olanaklar elverdiğince kapıları giriş

---

kartlarıyla açmış ve açamadıkları kilitlere Freon sıkarak silindirleri kırmışlardı. Sonra, ipleri tutmakta
birbirlerine güvenerek, her gün hayatlarının saat be saat ellerinden kaydığını hissettikleri bu ofislerde
hızlı bir ölümü göze alarak kendilerini aşağı bırakmış, ipin ucunda salınarak binanın tuğla cephesi
boyunca aşağı inmişlerdi.
Ertesi sabah aynı memurlar, aynı müşteri temsilcisi asistanları, güzelce arkaya taranmış saçlarıyla,
uykusuzluktan biraz sersemlemiş; ama ayık ve kravatlı bir halde, kalabalığın arasına karışmıştı. Her bir
dev gözün ortasındaki kırık, tüten delikten aşağı sular dökülürken, etraftaki kalabalığın meraklı
yorumlarına, polislerin bağrış çağırışlarına kulak vermişlerdi. Kim yapmış olabilir? Lütfen herkes geri
çekilsin, hemen.
Tyler'ın bana gizlice söylediğine göre, bir toplantıda sunulan iyi önerilerin sayısı hiçbir zaman dördü
geçmiyordu. Yani, boş bir kâğıt yerine gerçek bir öneri çekme şansınız yaklaşık onda dörttü. Saldırı
komitesinde Tyler'la birlikte yirmi beş kişi var. Herkes ödevini öğreniyor: Kalabalık bir yerde bir
kavgaya tutuşup yenileceksin. Sonra herkes kutudan bir kâğıt çekiyor.
Bu hafta Tyler onlara dedi ki: "Gidip kendinize bir silah satın alın."
Tyler çocuklardan birine telefon rehberinin sarı sayfalarını verdi ve çocuğa bir reklam seçip koparmasını
söyledi. Sonra rehberi yanındakine geçir. Silah almak ya da ateş etmek için birden fazla kişi aynı yere
gitmeyecekti.
"Bu," dedi Tyler ve ceketinin cebinden bir silah çıkardı, "bu bir silah ve iki hafta içinde, her biriniz
yaklaşık bu büyüklükte bir silah edinecek ve toplantıya getireceksiniz."
"Nakit öderseniz daha iyi " dedi Tyler. "Bir dahaki toplantıda hepiniz silahlarınızı değiş tokuş edecek ve
satın aldığınız silah için kayıp başvurusunda bulunacaksınız."
Kimse bir şey sormadı. Kargaşa Projesi'nin ilk kuralı soru sormamaktır.
Tyler silahı elden ele dolaştırdı. Büyüklüğüne göre o kadar ağırdı ki, sanki devasa bir şey, bir dağ ya da
bir güneş parçalanıp eritilmiş de öyle yapılmıştı. Komitedeki çocuklar silahı iki parmaklarıyla tuttular.
Herkes silahın dolu olup olmadığını sormak istiyordu; ama Kargaşa Projesi'nin ikinci kuralı soru
sormamaktır.
Silah belki doluydu, belki değildi. Belki de her zaman en kötü olasılığa hazır olmak gerek.
Kargaşa Projesi'nin üçüncü kuralı, mazeretlere izin yoktur.
"Tetik," dedi Tyler, "horozu serbest bırakır ve horoz da barutu ateşler."
Dördüncü kural, yalan söylemek yasaktır.
"Patlama sonucunda metal bir mermi kovanın açık ucundan dışarı fırlar ve silahın namlusu patlamakta
olan barutu ve son hızla fırlayan mermiyi belli bir doğrultuya yöneltir," dedi Tyler. "Topun ağzından
fırlatılan bir adam gibi, yeraltındaki yuvasından gökyüzüne fırlayan bir roket gibi, fışkırttığınız semen
gibi, tek bir doğrultuya."
Tyler Kargaşa Projesi'ni yarattığında, projenin amacının başka insanlarla hiçbir ilgisi olmadığını

---

söylemişti. Başka insanların zarar görüp görmemesi Tyler'ın umurunda değildi. Amaç, tarihi yönlendirme
gücüne sahip olduklarını projedeki herkese öğretmekti. Bizler, her birimiz, dünyanın gidişatına yön
verebiliriz.
Tyler Kargaşa Projesi fikrini dövüş kulübünde bulmuştu.
Bir gece ben, dövüş kulübünde, ilk kez gelen biriyle dövüşmüştüm. O cumartesi gecesi, melek suratlı genç
bir çocuk ilk dövüşü için dövüş kulübüne gelmişti ve ben de onu dövüşe çağırmıştım. Kuraldır bu. Dövüş
kulübündeki ilk gecenizde dövüşmek zorundasınızdır. Bunu biliyordum ve onu dövüşe çağırdım, çünkü
uykusuzluk yeniden başlamıştı ve içimde güzel bir şeyleri kırıp dökme isteği vardı.
Yüzümün büyük bölümü hiçbir zaman iyileşme fırsatı bulamadığından, görüntü açısından kaybedecek bir
şeyim yoktu. Patronum, işyerinde, yanağımdaki hiç kapanmayan delik için ne yaptığımı sormuştu. Ona
dedim ki, kahve içtiğim zaman iki parmağımla deliği kapatıyorum, kahve dışarı akmasın diye.
Bir kafakol hareketi vardır, karşıdaki adama ancak bayılmamaya yetecek kadar hava bırakır. Ve o gece
ben dövüş kulübünde yeni katılımcımızın o güzel melek suratını yamyassı ettim. Önce yumruğumun
kemikli yüzüyle giriştim oğlanın suratına, durmaksızın inip kalkan bir havaneli gibi; sonra, çocuğun
dudaklarını delip dışarı uğrayan dişleri parmak kemiklerimi acıtmaya başlayınca, sımsıkı kenetlenmiş
yumruğumun tabanıyla. Sonra çocuk kollarımın arasından kayıp paçavra gibi yere yığıldı.
Daha sonra Tyler, bir şeyi bu kadar amansızca ezişime o güne kadar hiç şahit olmadığını söyledi. O gece
Tyler, dövüş kulübünde çıtayı yükseltmesi ya da kapısına kilidi vurması gerektiğini anlamıştı. Ertesi sabah
kahvaltı masasında otururken, "Dün gece manyak gibiydin, psikopat herif," dedi. "Nereden geliyordun?"
Kendimi bok gibi hissettiğimi, dün gecenin beni hiç gevşetemediğini söyledim. En küçük bir tat
alamamıştım. Belki de bu iş bir çeşit bağımlılığa dönüşmüştü. Dövüşmek insanı kesmez oluyordu ve belki
artık dövüşü bırakıp daha büyük bir şeye yönelmem gerekiyordu.
Kargaşa Projesi fikri Tyler'ın aklına işte o sabah geldi.
Gerçekte neyle dövüşmekte olduğumu sordu Tyler.
Tyler'ın hep söylediği gibi hissediyordum kendimi, tarihin süprüntü ve kölelerinden biri olarak. Hayatta
hiçbir zaman sahip olamayacağım bütün güzellikleri yıkıp yok etmek istiyordum. Amazon yağmur
ormanlarını yakmak istiyordum. Uzaya klorofluorokarbon gazları pompalayıp ozon tabakasında koca koca
delikler açmak istiyordum. Dev tankerlerin boşaltma vanalarını açmak, açık denizlerdeki petrol
kuyularının kapaklarını kaldırmak istiyordum. Yemeye paramın yetmediği bütün balıkları öldürmek, asla
göremeyeceğim Fransız kumsallarını kirletmek istiyordum.
Bütün dünyanın dibe vurmasını istiyordum.
O çocuğu yumruklarken aslında yapmak istediğim, sikişmeyerek türünü tükenmeye mahkûm eden her
pandanın ve pes edip kendini karaya atan her balinanın, her yunusun alnının ortasına bir kurşun sıkmaktı.
Bunu türlerin yok oluşu olarak görmeyin. Eleman azaltımı gibi görün.
Binlerce yıldır insanoğlu bu gezegendeki her şeyin içine etmiş, her şeyi boka çevirmişti ve şimdi tarih
benden herkesin pisliğini temizlememi bekliyordu. Boş konserve kutularını suyla çalkalamalı ve

---

yassıltmalıydım. Kullandığım her benzin damlasının hesabını vermeliydim.
Ayrıca, nükleer atıkların, gömülmüş mazot tanklarının ve ben doğmadan bir kuşak önce atılmış çöplerin
oluşturduğu zehirli yığınların faturasını üstlenmek zorundaydım.
Melek suratlının yüzünü bir bebek gibi, bir futbol topu gibi koltuğumun altına sıkıştırdım ve
yumruklarımla yüzünü darmadağın ettim; dişleri dudaklarını delerek dışarı fırlayıncaya kadar. Sonra da,
çocuk kollarımın arasından kayarak paçavra gibi ayaklarımın dibine yığılıncaya kadar dirseğimle devam
ettim. Elmacık kemiklerinin üstündeki deri ezilip morarıncaya kadar.
Ciğerlerime duman kokusu çekmek istiyordum.
Kuşlarla geyikler gereksiz lükslerdir ve bütün balıklar su yüzüne vurmalıdır.
Louvre Müzesi'ni yakmak istiyordum. Elgin Mermerleri'ni balyozla parçalamak, Mona Lisa'yla kıçımı
silmek istiyordum. Bu dünya benim dünyam artık.
Bu dünya benim dünyam, benim dünyam. O eski insanlar öldüler.
Kargaşa Projesi fikri Tyler'ın aklına o sabah kahvaltıda gelmişti.
Dünyadan tarihi söküp atmak istiyorduk.
Paper Street'teki evde kahvaltı etmekteyken, "Bir düşün," dedi Tyler, "unutulmuş bir golf sahasının on
beşinci bölgesine turp ve patates ekiyorsun."
Rockefeller Merkezi'nin etrafındaki yıkıntıların arasında, rutubetli kanyonların içinde koşturarak geyik
avlıyorsun. Seattle'daki gözlem kulesinin kırk beş derecelik bir açıyla yan yatmış iskeletinin yanı başında
istiridye topluyorsun. Gökdelenlerin cephelerini dev totem maskeleriyle ve Polinezya yerlilerinin korkunç
suratlı tanrılarıyla süslüyoruz. Hayatta kalmayı başarabilmiş insanlar akşamları boşalmış hayvanat
bahçelerine sığınıyor, dışarıda gezinip parmaklıkların arkasından onları seyreden ayılardan, büyük
kedilerden ve kurtlardan korunmak için kendilerini kafeslere kilitliyorlar.
"Geri dönüştürme, sürat limitleri, hepsi palavra," dedi Tyler. "Ölüm döşeğinde sigarayı bırakmaya
benziyor bunlar."
Dünyayı kurtaracak bir şey varsa, o da Kargaşa Projesi olacaktı. Kültürel bir buzul çağı. Vaktinden önce
başlatılmış bir karanlık çağ. Kargaşa Projesi sayesinde insanlık, dünyanın kendini toparlamasına yetecek
bir süre boyunca eylemsizliğe mahkûm olacaktı.
Anarşiyi haklı çıkarıyorsun. Ona anlam kazandırıyorsun.
Dövüş kulübünün memurlar ve kuryeler için yaptığını Kargaşa Projesi medeniyet için yapacaktı. Dünyayı
daha iyi bir yere çevirebilmek için medeniyeti altüst edecekti.
"Bir düşün," dedi Tyler, "mağaza vitrinlerinin yanından geçerek geyiklerin izini sürüyorsun. Askılar
dolusu şık elbise ve smokin oldukları yerde küflenip kokuşuyor. Ömrünün geri kalanı boyunca deri
giysiler giyiyor ve Sears Kulesi'ni sarmalayan bilek kalınlığındaki sarmaşıklara tutunarak yukarı
tırmanıyorsun. Fasulye filizine tırmanan masal çocuğu gibi o azgın nemli bitki örtüsü içinden kendine yol

---

açarak tepeye çıkıyorsun. Ve hava o kadar temiz ki, aşağı baktığında, ağustos sıcağında yüzlerce kilometre
uzanıp giden terk edilmiş sekiz şeritlik dev bir otoyolun boş emniyet şeridine geyik eti seren ve mısır
öğüten minicik insanlar görüyorsun."
İşte Kargaşa Projesi'nin hedefi bu, dedi Tyler, medeniyetin tasfiyesi. Derhal ve tamamen.
Kargaşa Projesi'nde bundan sonra sırada ne olduğunu Tyler'dan başka kimse bilmez. İkinci kural soru
sormamaktır.
"Kurşun getirmeyin," dedi Tyler Saldırı Komitesi'ne. "Ve sırf merakınızı gidermek için söylüyorum, evet,
birini öldürmeniz gerekecek."
Kundaklama, Saldırı. Tahribat ve Yanlış Bilgilendirme.
Soru sormak yok. Soru sormak yok. Mazeret yok, yalan söylemek yok.
Kargaşa Projesi'nin beşinci kuralı da şudur: Tyler'a güvenmek zorundasınız.

---

17
Patronum masama başka bir kâğıt getiriyor ve dirseğimin dibine koyuyor. Artık kravat bile takmıyorum.
Patronum mavi kravatını takmış, demek ki bugün perşembe. Patronum odasının kapısını artık hep kapalı
tutuyor. Fotokopi makinesinde dövüş kulübü kurallarını bulduğu ve benim de kendisine silahla
bağırsaklarını dökebileceğim yolunda bir imada bulunmuş olabileceğim günden beri, en çok iki kelime
konuşmuşuzdur. Her zamanki maymunluklarım işte.
Ya da belki, Ulaştırma Bakanlığı'nın Standartlar bölümüne telefon ederim. Çarpışma testini geçemediği
halde üretime sokulan bir ön koltuk tutturma mandalı vardı da.
Bakacağınız yeri bilirseniz, her taraf gömülmüş cesetlerle dolu.
Günaydın, diyorum.
"Günaydın," diyor patronum.
Dirseğimin dibinde duran kâğıt, yazmam ve kopyasını çıkarmam için Tyler'ın bana verdiği bir başka gizli
doküman. Bir hafta önce Tyler, Paper Street'teki kiralık evin bodrumunu adımlayarak boyutlarını
çıkarmaya çalışıyordu. Enine kırk adım, boyuna altmış beş adım. Tyler yüksek sesle düşünmekteydi.
Sonra bana sordu: "Altı kere yedi?"
Kırk iki.
"Peki, üç çarpı kırk iki?"
Yüz yirmi altı.
Tyler bana elde yazılmış bir liste verdi ve bilgisayara geçirip yetmiş iki kopya çıkarmamı istedi.
Niye o kadar çok?
"Çünkü," dedi Tyler, "eğer ordu fazlası üçlü ranzalarla doldurursak, bodruma bu kadar insan sığabiliyor."
Peki, dedim, ya eşyaları?
"Listede yazılı olanlar dışında hiçbir şey getirmeyecekler," dedi Tyler, "getirecekleri de şiltenin altına
sığar."
Makinenin sayacı hâlâ yetmiş iki kopyaya ayarlıyken patronumun fotokopi makinesinde bulduğu listede
şunlar yazılıydı:
"Gerekli donanımın getirilmesi eğitime kabul edilmeniz için tek başına yeterli değildir; ancak aşağıda
sayılan malzemenin yanı sıra kişisel cenaze masrafı olarak tamı tanıma beş yüz dolar nakit para
getirmeyen hiçbir aday değerlendirmeye alınmayacaktır."

---

Sahipsiz bir cesedi yaktırmak için en az üç yüz dolar gerekiyor, dedi Tyler, üstelik bu fiyat giderek
yükseliyor. Cebinde en az bu kadar parası olmaksızın ölen herkesin cesedi kadavra dersine giderdi.
Bu para her zaman öğrencinin ayakkabısında saklanmalıydı. Böylece, öğrencinin ölmesi halinde, ölümü
Kargaşa Projesi için bir külfet yaratmayacaktı.
Adayların ayrıca şunları da getirmesi gerekiyordu:
İki adet siyah gömlek.
İki adet siyah pantolon.
Bir çift siyah bot.
İki çift siyah çorap ve iki adet beyaz iç çamaşırı.
Kalın kumaştan bir adet siyah kaban.
Bir adet beyaz havlu.
Bir adet ordu fazlası karyola şiltesi.
Beyaz plastikten bir adet çırpma kabı.
Masamda, patronum yanı başımda dururken, listenin bilgisayar çıktısını alıyor ve ona teşekkür ediyorum.
Patronum odasına dönüyor, ben de bilgisayarda fal açarak kendimi işime veriyorum.
İşten çıkınca fotokopileri Tyler'a veriyorum. Günler geçiyor. Ben işe gidiyorum.
Eve geliyorum.
İşe gidiyorum.
Eve geliyorum ve ön verandada dikilmekte olan bir herif görüyorum. Yedek siyah pantolonuyla siyah
gömleğini bir kâğıt torbaya koymuş; son üç kalemi, beyaz havlu, ordu fazlası şilte ve plastik kabı
verandanın parmaklıklarına asmış, kapının önünde dikiliyor. Üst kat pencerelerinin birinden Tyler'la
gizlice ona bakıyoruz ve Tyler bana çocuğu geri göndermemi söylüyor.
"Yaşı çok küçük," diyor Tyler.
Verandadaki çocuk, Tyler'ın Kargaşa Projesi'ni bulduğu gece benim öldürmeye çalıştığım melek suratlı.
Morarmış gözleri ve asker tıraşlı sarı saçlarıyla bile, kararlı bir ifadeyle çatılmış kaşlarının ardında
yarasız ve kırışıksız güzel yüzünü görebiliyorsunuz. Sırtına bir elbise geçirip yüzüne bir gülümseme
kondurun, kadın olsun. Melek suratlı ön kapıda ısrarla dikiliyor, ellerini iki yanına yapıştırmış, ayağında
siyah pabuçlar, üstünde siyah bir gömlek ve siyah bir pantolonla, dosdoğru ileriye, kıymık kıymık
ayrılmakta olan tahtaya bakıyor.
"Postala onu," diyor Tyler. "Yaşı çok küçük."
Diyorum ki, kaç yaşın altı çok küçük sayılıyor?
"Fark etmez," diyor Tyler. "Aday gençse, yaşının çok küçük olduğunu söyleyeceğiz. Şişkoysa, çok
şişkosun diyeceğiz. Yaşlıysa, çok yaşlısın diyeceğiz. Zayıfsa, çok zayıfsın. Beyazsa, çok beyazsın.
Siyahsa, çok siyahsın."
Budist mabetlerinde adaylar milyonlarca yıldır böyle sulanmıştır, diyor Tyler. Adayı geri çevirirsin.

---

Aday eğer kapının önünde aç susuz, yağmura çamura aldırmadan, cesaretlendirici bir söz duymadan üç
gün bekleyecek kararlılığa sahipse, işte ancak o zaman içeri girebilir ve eğitime başlayabilir.
Bunun üzerine ben de melek suratlıya çok genç olduğunu söylüyorum; ama öğle vaktinde hâlâ orada
dikiliyor. Yemekten sonra dışarı çıkıp melek suratlıya süpürgenin sapıyla vuruyorum ve torbasındaki
eşyaları sokağa döküyorum. Üst kattan Tyler süpürgenin sapını çocuğun kulağına indirmemi seyrediyor ve
çocuk orada öylece duruyor. Bunun üzerine çocuğun eşyalarını tekmeleyip hendeğin içine atıyor ve
bağırıyorum.
Gitsene, diye bağırıyorum. Duymadın mı? Yaşın çok küçük. Seni almamız imkânsız, diye bağırıyorum.
Birkaç sene sonra gel ve yeniden başvur. Çek git şimdi. Git verandamdan.
Ertesi gün çocuk hâlâ orada ve Tyler ona "Kusura bakma," demek üzere dışarı çıkıyor. Tyler diyor ki,
sana bu eğitimden söz ettiğim için üzgünüm; ama yaşın gerçekten çok küçük. Şimdi git lütfen.
İyi polis, kötü polis.
Ben zavallı çocuğa yeniden bağırıyorum. Derken, altı saat sonra Tyler dışarı çıkıyor ve diyor ki, kusura
bakma; ama olmaz. Gitmen gerek. Tyler diyor ki, eğer gitmezsen polisi çağıracağım.
Ve çocuk kalıyor.
Giysileri hâlâ hendeğin içinde. Rüzgâr yırtılmış kâğıt torbayı alıp götürmüş.
Üçüncü gün, kapının önünde bir aday daha var. Melek suratlı hâlâ orada ve Tyler aşağı inip melek
suratlıya sadece şunları söylüyor: "İçeri gel. Eşyalarını sokaktan topla ve içeri gel."
Yeni çocuğa ise, "Kusura bakma," diyor Tyler. "Bir yanlışlık olmuş. Sen bu eğitim için çok yaşlısın.
Şimdi git lütfen."
Ben her gün işe gidiyorum. Sonra eve dönüyorum ve her gün ön verandada bekleşen bir ya da iki kişi
oluyor. Bu yeni çocuklar sizinle göz teması kurmuyorlar. Kapıyı kapıyor ve onları verandada bırakıyorum.
Bu durum bir süre devam ediyor. Adayların bazıları gidiyor; ama çoğu aday üçüncü güne kadar dayanıyor.
Sonunda, Tyler'la satın aldığımız ve bodrum katına kurduğumuz ranzaların büyük bölümü doluyor.
Bir gün Tyler bana beş yüz dolar veriyor ve parayı her zaman ayakkabımın içinde saklamamı söylüyor.
Kişisel cenaze param. Bu da Budist mabetlerindeki eski âdetlerden biri.
Artık işten döndüğümde evi Tyler'ın kabul ettiği yabancılarla dolu buluyorum. Hepsi de çalışıyor. Birinci
katın tamamı mutfağa ve sabun atölyesine çevrilmiş. Tuvalet hiç boş kalmıyor. Birkaç kişilik gruplar bir-
iki gün ortadan kayboluyor, sonra içi sulu ve akışkan yağla dolu kırmızı plastik çantalarla geri dönüyorlar.
Bir gece Tyler yukarı çıkıp beni odamda saklanırken buluyor ve diyor ki: "Onları kafana takma. Hepsi ne
yapacağını biliyor. Kargaşa Projesi'nin bir parçası bu. Planın tamamından hiçbirinin haberi yok; ama her
biri tek bir görevi kusursuzca yerine getirecek biçimde eğitildi."
Kargaşa Projesi'nde kural budur: Tyler'a güvenmek zorundasın.
Sonra Tyler yok oluyor.

---

Kargaşa Projesi'ne bağlı ekipler gün boyu yağ eritiyorlar. Ben uyku uyumuyorum. Bütün gece, çamaşır
sodasını ekleyen, kalıpları kesen, yağlı kâğıda dizdikleri sabun kalıplarını pişiren ve sonra her birini ince
kâğıda sarıp üstüne Paper Street Sabun Şirketi markasını yapıştıran ekipleri duyuyorum. Benden başka
herkes ne yapacağını biliyor ve Tyler hiçbir zaman evde değil.
Kaçacak delik arıyorum. Eğitimli maymunların enerjisiyle ekip halinde pişiren, çalışan ve uyuyan sessiz
adamların oluşturduğu bu mekanizmanın içinde, kapana kısılmış bir fareyim ben. Bir kolu çek. Bir
düğmeye bas. Uzay maymunlarından ibaret bir ekip gün boyu yemek pişiriyor ve uzay maymunları, gün
boyu, yanlarında getirdikleri plastik kaplardan yemek yiyor.
Bir sabah işe giderken verandada Koca Bob'u görüyorum. Sırtında siyah bir pantolonla siyah bir gömlek,
ayağında siyah ayakkabılar var. Diyorum ki, bu aralar Tyler'ı gördün mü? Seni buraya Tyler mı gönderdi?
Koca Bob topuklarını birleştirip hazırola geçiyor. "Kargaşa Projesi'nin ilk kuralı," diyor, "Kargaşa
Projesi hakkında soru sormamaktır."
Pekâlâ, diyorum, Tyler hangi ahmakça görevi bağışladı sana? İşleri bütün gün pirinç haşlamak, yemek
kaplarını yıkamak ya da helayı temizlemek olan adamlar var. Bütün gün. Günün on altı saatini sabun
sararak geçirirsen aydınlanmaya kavuşacağını mı vaat etti Tyler?
Koca Bob cevap vermiyor.
İşe gidiyorum. Eve dönüyorum ve Koca Bob hâlâ verandada. Bütün geceyi uykusuz geçiriyorum ve ertesi
sabah Koca Bob'u bahçeyle uğraşırken buluyorum.
İşe gitmeden önce Koca Bob'a soruyorum: "Seni kim kabul etti? Görevi kimden aldın? Tyler'ı gördün mü?
Tyler dün gece burada mıydı?"
Koca Bob diyor ki: "Kargaşa Projesi'nin ilk kuralı, Kargaşa Projesi hakkında..."
Sözünü kesiyorum. Tamam, diyorum. Anladık, tamam, tamam, tamam, tamam.
Ben işteyken, uzay maymunlarından ibaret ekipler evin etrafındaki çamurlu arsada çukurlar açıyor ve asit
oranını azaltmak için toprağa İngiliz tuzu katıştırıyor. Köstebeklerle fareleri uzak tutmak ve toprağı
protein açısından zenginleştirmek için, mezbahadan getirilmiş yığınlarca bedava gübre ve berber
dükkânlarından toplanmış torbalar dolusu saç kırpığıyla toprağı çapalıyorlar.
Gecenin olmadık saatlerinde, birtakım uzay maymunları ellerinde torbalarla mezbahanın birinden
dönüyor. Kurumuş kan topraktaki demir oranını, kemik unu ise fosfor oranını artırmaya yarıyor.
Uzay maymunları bahçeye fesleğen, kekik ve marul ekiyor. Bir kaleidoskop görüntüsü oluşturacak
biçimde, sarı çalı, okaliptüs, süs portakalı ve nane ekiyorlar. Bahçede, yeşilin her tonunu içeren bölmeli
bir daire oluşuyor. Bu arada başka ekipler geceleri dışarı çıkıp mum ışığında sümüklüböcekleri ve
salyangozları öldürüyor. Başkaları, kaynatıp doğal boya elde etmek üzere en iyi yaprakları ve ardıç
yemişlerini topluyor. Doğal bir mikrop öldürücü olduğu için karakafes otu toplanıyor. Baş ağrılarını
geçirdiği için menekşe yaprağı, sabuna yeni biçilmiş çim kokusu verdiği için yapışkanotu toplanıyor.
Mutfakta, yarı şeffaf ıtırlı sabun ve esmer şekerli sabun ve yabannaneli sabun yapımında kullanılan 80
derecelik votkalar var. Bunlardan birini çalıyorum ve şahsi cenaze paramı sigaraya yatırıyorum. Marla

---

çıkageliyor. Bitkilerden konuşuyoruz. Marla'yla ikimiz, kaleidoskop yeşili tarhların arasındaki çakıllı
patikalarda yürüyoruz. İçki içiyor, sigara tüttürüyoruz. Marla'nın memelerinden konuşuyoruz. Tyler Durden
dışında her şeyden konuşuyoruz.
Sonra bir gün gazetede, zengin mahallelerin birindeki bir lüks otomobil galerisini basan ve ellerindeki
beyzbol sopalarını var güçleriyle arabaların ön tamponlarına vurup kaçan birtakım siyahlı adamlara
ilişkin o haber çıkıyor. Sopalar tamponlara çarpınca arabaların içindeki hava yastıkları patlıyor ve çığlık
çığlığa öten alarmlar eşliğinde bir toz bulutu halinde havaya savruluyor.
Paper Street Sabun Şirketi'ndeki başka ekipler, gül, anemon veya lavanta yaprağı topluyor ve donyağı
kalıplarıyla birlikte kutulara yerleştiriyorlar. Donyağı çiçeklerin kokusunu emiyor ve çiçek kokulu sabun
yapımında kullanılıyor.
Marla bana bitkiler hakkında bilgi veriyor.
Gül, diyor Marla, doğal bir damar büzücüdür.
Bazı bitkilerin, cenaze kayıt defterlerinde rastlanacak türden adları var: Süsen, Reyhan, Mine, Nergis.
Bazılarının adı Shakespeare perilerininkine benziyor, tatlı çiğdem, çuha çiçeği, azak eyeri ve hint sümbülü
gibi. Sonra vanilyamsı tatlı kokusuyla geyik dili var. Sarı çalı var, o da doğal bir damar büzücü.
Sonra Floransa süseni var, yabani süsen.
Her gece, ben Tyler'ın o gece de eve dönmeyeceğinden emin olana kadar Marla'yla bahçede yürüyoruz.
Bir adım arkamızda, mutlaka, Marla'nın burnumun altında ufaladığı bir tutam oğulotunu, sedefotunu ya da
naneyi yerden toplayan bir uzay maymunu oluyor. Ya da yere atılmış bir sigara izmaritini. Uzay maymunu,
oradan geçtiğimize dair her işareti ortadan kaldırmak üzere, elinde bir çapayla ardımız sıra çakılları
temizliyor.
Derken bir gece başka bir ekip, şehrin dışındaki bir parkta, her ağacın çevresine ve her iki ağacın arasına
benzin döküyor ve küçük, kusursuz bir orman yangını çıkarıyor. Olay gazetelere haber oluyor: Karşı
caddedeki müstakil evlerin camlarının ateşten nasıl eridiği, park etmiş arabaların nasıl osurarak erimiş
lastiklerinin üstüne yığıldıkları.
Tyler'ın Paper Street'teki evi, içinde terleyip nefes alan onca insan yüzünden artık canlı ve ıslak bir şeye
dönüşmüş. İçeride o kadar çok insan hareket ediyor ki evin kendisi de hareket ediyor.
Tyler'ın eve dönmediği bir başka gece, birisi otomatik veznelere ve ankesörlü telefonlara matkapla
delikler açıyor. Sonra deliklerin içine ince borular yerleştiriyor ve bir yağ pompasıyla otomatik vezneleri
ve ankesörlü telefonları ağzına kadar motor yağıyla ya da vanilyalı pudingle dolduruyor.
Ve Tyler hiç eve gelmiyor; ama birkaç ay sonra uzay maymunlarından birkaçının elinde Tyler'ın
öpücüğünün yanık izleri beliriyor. Sonra bu uzay maymunları da ortadan kayboluyor ve verandada onların
yerini alacak yenileri ortaya çıkıyor.
Ve ekipler her gün başka başka arabalarla gelip gidiyorlar. Aynı arabayı iki kez göremiyorsunuz. Bir
akşamüstü verandada Marla'nın sesini duyuyorum. Bir uzay maymununa şöyle diyor: "Tyler Durden'ı
görmeye geldim. Tyler Durden. Burada oturuyor. Ben arkadaşıyım."

---

"Kusura bakma..." diyor uzay maymunu. Biraz duraklıyor, sonra devam ediyor: "Kusura bakma, sen bu
eğitim için çok gençsin."
"Siktir," diyor Marla.
"Ayrıca," diyor uzay maymunu, "gerekli eşyaları da getirmemişsin: İki siyah gömlek, iki siyah pantolon..."
"Tyler!" diye bağırıyor Marla.
"Bir çift siyah bot."
"Tyler!"
"İki çift siyah çorap ve iki adet beyaz iç çamaşırı."
"Tyler!"
Ve ön kapının çarpılarak kapandığını duyuyorum. Marla üç gün beklemiyor.
Çoğu gün, iş dönüşü, kendime fıstık ezmeli bir sandviç yapıyorum.
Eve geldiğimde, birinci katı tamamen kaplayarak yerlere oturmuş olan uzay maymunlarını, bir kâğıttan bir
şeyler okumakta olan bir başka uzay maymununu dinlerken buluyorum: "Güzel ve emsalsiz bir kar tanesi
değilsin. Herkes gibi sen de o çürüyen organik maddeden yapılmasın. Hepimiz aynı pürenin parçasıyız."
Uzay maymunu devam ediyor: "Kültürümüz hepimizi aynı yaptı. Artık kimse gerçek anlamda beyaz ya da
siyah, zengin ya da yoksul değil. Hepimiz aynı şeyi istiyoruz. Teker teker, hiçbirimiz hiçbir şey değiliz."
Sandviçimi hazırlamak üzere içeri girdiğimde uzay maymunu susuyor. Bütün uzay maymunları sanki
içeride benden başka kimse yokmuş gibi sessizce oturuyor. Bana aldırmayın, diyorum. Daha önce okudum
onu. O yazıyı bilgisayara ben geçirdim.
Hatta patronum bile okumuştur, büyük olasılıkla.
Hepimiz koskoca bir soytarılar güruhuyuz, diyorum. İşinize bakın. Oyununuza devam edin. Ben sizi
alıkoymayayım.
Ben sandviçimi hazırlar, bir başka votka şişesi alır ve merdivenlere yönelirken uzay maymunları bir süre
daha sessizce bekliyorlar. Sonra arkamdan aynı sesi duyuyorum: "Güzel ve emsalsiz bir kar tanesi
değilsin."
Ben Joe'nun Kırık Kalbiyim, çünkü Tyler beni terk etti. Çünkü babam beni terk etti. Bir başlasam, böyle
hiç durmadan sayabilirim.
Bazı geceler, iş çıkışında, bir barın ya da garajın bodrum katındaki farklı dövüş kulüplerine gidiyor ve
Tyler Durden'ı gören olup olmadığını soruyorum.
Gittiğim her yeni kulüpte, hayatımda hiç görmediğim biri, karanlığın ortasındaki o tek ışığın altında etrafı
erkeklerle çevrili olarak dikiliyor ve Tyler'ın sözlerini okuyor.

---

Dövüş kulübünün ilk kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır.
Dövüşler başladıktan sonra kulüp liderini kenara çekiyor ve Tyler'ı görüp görmediğini soruyorum. Ben
Tyler'la birlikte oturuyorum, diyorum ve kendisi epeydir eve uğramadı.
Oğlanın gözleri iri iri açılıyor ve soruyor: "Tyler Durden'ı gerçekten tanıyor musun?"
Yeni gittiğim dövüş kulüplerinin çoğunda aynı şey oluyor. Evet, diyorum, Tyler'la ben çok yakın
arkadaşız. Sonra birden herkes benimle el sıkışmak için sıraya giriyor.
Bu yeni çocuklar yanağımdaki göt deliğine ve yüzümün morarmış derisine, suratımdaki sarılı yeşilli
lekelere büyülenmiş gibi bakıyor ve bana efendim diye hitap ediyorlar. Hayır, efendim. Hiç görmedik,
efendim. Bizim tanıdığımız hiç kimse bu güne kadar Tyler Durden'ı görmedi. Arkadaşlarımızın
arkadaşları Tyler Durden'la karşılaşmışlar, biz de böylece dövüş kulübünün bu şubesini kurduk, efendim.
Sonra bana göz kırpıyorlar.
Bizim tanıdığımız hiç kimse bu güne kadar Tyler Durden'ı görmedi.
Efendim.
Doğru mu, diye soruyor hepsi, Tyler Durden gerçekten bir ordu mu kuruyor? Herkes öyle söylüyor. Tyler
Durden'ın geceleri sadece bir saat uyuduğu doğru mu? Duyduğumuza göre Tyler ülkenin her yanını dolaşıp
dövüş kulüpleri açıyormuş. Herkes merak ediyor, şimdi sırada ne var?
Kargaşa Projesi toplantıları daha büyük bodrum katlarında yapılmaya başladı, çünkü dövüş kulübünden
mezun olanların sayısı arttıkça bütün komiteler –Kundaklama, Saldırı, Tahribat ve Yanlış Bilgilendirme–
büyüdü. Her komitenin bir lideri var ve Tyler'ın nerede olduğunu liderler bile bilmiyor. Tyler her hafta
onlara telefon ediyor.
Kargaşa Projesi'ndeki herkes sırada ne olduğunu merak ediyor.
Hedefimiz ne?
Neyi bekliyoruz?
Paper Street'te, Marla'yla ikimiz gece dışarı çıkıp bahçede çıplak ayak dolaşıyoruz. Her adımda
burnumuza adaçayı, limon fundası ve ıtır kokusu geliyor. Etrafımızda siyah gömlekler ve siyah pantolonlar
eğilip kalkıyor. Mum ışığında bitki yapraklarını kaldırıp sümüklüböcek ya da salyangoz öldürüyorlar.
"Neler oluyor burada?" diye soruyor Marla.
Yüzeye çamur topaklarıyla birlikte saç tutamları da çıkıyor. Saç ve bok. Kemik unu ve kuru kan. Bitkiler o
kadar hızlı büyüyor ki, uzay maymunları budamaya yetişemiyor.
"Ne yapmayı düşünüyorsun?" diye soruyor Marla.
Adamlar ne diyor?
Toprağın içinde parlak, altın sarısı bir şey görüyorum ve yakından bakmak için çömeliyorum. Bundan

---

sonra ne olacağım ben de bilmiyorum, diyorum Marla'ya.
Görünen o ki ikimiz de terk edildik.
Göz ucuyla, mumlarının üstüne eğilmiş sağa sola koşturan siyahlı uzay maymunlarını görüyorum. Toprağın
içindeki parlak şey, altın dolgulu bir azıdişi. Hemen yanında, gümüş alaşım dolgulu iki azıdişi dalla
beliriyor. Bir çene kemiği bu.
Hayır, diyorum, bundan sonra ne olacağı konusunda bir fikrim yok. Ve azıdişlerini, üçünü birden, toprağın,
saçın, bokun, kemiğin ve kanın içine iteliyorum, Marla onları görmesin diye.

---

18
Bu cuma gecesi, işyerindeki masamın başında uyuyakalıyorum.
Suratım ve kavuşturduğum kollarım masanın üstünde uyanıyorum. Telefon çalıyor ve etrafta hiç kimse yok.
Rüyamda bir telefon çalıyordu; ama gerçeklik mi rüyama sızdı yoksa rüyam mı gerçekliğe karışıyor, ayırt
edemiyorum.
Telefonu açıyorum ve diyorum ki, buyurun, Riayet ve Taahhüt.
Bölümümün adı bu. Riayet ve Taahhüt.
Güneş alçalıyor ve Wyoming kadar, Japonya kadar büyük, küme küme fırtına bulutları bize doğru geliyor.
Aslında odamda pencere falan yok. Dış duvarların hepsi yerden tavana kadar cam. Her yerde storlar var.
Her yerde sanayi tipi, hafif, gri halılar var. Kişisel bilgisayarların iletişim ağına bağlandığı yerler, halının
üstüne küçük mezar anıtlar gibi yayılmış. Her yerde, kumaş kaplı kontrplak panellerin çevrelediği ofis
alanlarından ibaret bir labirent uzanıyor.
Bir yerlerde bir elektrik süpürgesi uğulduyor.
Patronum tatile çıktı. Bana bir e-posta yolladı ve ortadan kayboldu. İki hafta içinde resmi bir denetim için
hazırlanmam gerekiyor. Bir toplantı odası ayarlanacak. Yarım bıraktığım işler toparlanacak. Özgeçmişim
güncelleştirilecek. Bu tür şeyler. Beni kapıya koymak üzere hazırlık yapıyorlar.
Doğrusu hiç mi hiç şaşırmış değilim.
Ne zamandır sefil bir gidişat içindeyim.
Telefonu açıyorum, Tyler çıkıyor. Bana diyor ki: "Dışarıya çık, otoparkta seni bekleyen birileri var."
Kimmiş onlar, diye soruyorum.
"Hepsi seni bekliyor," diyor Tyler.
Ellerimden benzin kokusu alıyorum.
"Yola çıkıyorsun," diyor Tyler. "Dışarıdakilerde araba var. Bir Cadillac."
Ben hâlâ uykudayım.
Bu noktada, Tyler'ın benim rüyam olmadığından emin olamıyorum.
Ya da belki, ben onun rüyasıyım.
Ellerimdeki benzini kokluyorum. Etrafta başka kimse yok. Ayağa kalkıyor ve otoparka doğru yürüyorum.
Dövüş kulübündeki çocuklardan biri araba tamircisi, dolayısıyla bir başkasının siyah Corniche'ini köşeye

---

park etmiş bekliyor. Ben arabaya bakmaktan başka bir şey yapamıyorum. Beni alıp bir yerlere götürmek
üzere bekleyen, baştan ayağa siyah ve altın rengine boyalı bu dev sigara tabakasına bakıyorum. Arabadan
çıkan tamirci çocuk endişelenmememi söylüyor. Arabanın plakasını havaalanının uzun süreli
otoparkındaki arabalardan birininkiyle değiştirmiş.
Bizim bu dövüş kulübü tamircisinin çalıştıramayacağı şey yok. Direksiyondan dışarı fırlamış iki kablo
görüyorum. Kabloları birbirine değdirdiğinizde marş motorunun devresini tamamlamış oluyorsunuz; artık
altınızdaki arabayla istediğiniz yere gidebilirsiniz.
Veya bunun yerine, bir otomobil bayii vasıtasıyla anahtar koduna ulaşmaya çalışabilirsiniz.
Arka koltukta, siyah gömlekleri ve siyah pantolonlarıyla üç uzay maymunu oturuyor. Kör maymun, sağır
maymun, dilsiz maymun.
Ee, diyorum, Tyler nerede?
Dövüş kulübündeki otomobil tamircisi bir şoför edasıyla Cadillac'ın kapısını açmış, içeri girmemi
bekliyor. Uzun boylu, kemik torbası gibi bir çocuk. Omuzları insana telefon direklerinin yatay çubuklarını
hatırlatıyor.
Tyler'ı görecek miyiz, diye soruyorum.
Ön koltuğun orta yerinde bir doğum günü pastası duruyor. Üstünde yakılmayı bekleyen mumlar var.
Arabaya biniyorum. Yola çıkıyoruz.
Dövüş kulübünün üstünden bir hafta geçtikten sonra bile, hız limitlerine uymakta hiç zorluk çekmezsiniz.
İki gün boyunca, belki bokunuz kapkara çıkmaktadır, belki iç kanamalarınız vardır; ama dünyanın en sakin
insanısınızdır. Öbür arabalar etrafınızdan dolanırlar. Arabalar arkadan kıçınıza dayanır. Başka sürücüler
size küfreder. Hiç tanımadığınız insanlar sizden nefret eder. Kesinlikle kişisel bir yanı yoktur bunun.
Dövüş kulübünden sonra kendinizi o kadar gevşemiş hissedersiniz ki, hiçbir şey umurunuzda olmaz.
Radyoyu bile açmazsınız. Belki her nefes alışınızda, incecik bir çatlak boyunca kaburgalarınız göğsünüze
batar. Arkanızdaki arabalar selektör yaparlar. Güneş batmaktadır, turuncu ve altın rengi ışımalarla.
Tamirci çocuk arabayı kullanıyor. Doğum günü pastası ön koltukta, ikimizin arasında duruyor.
Dövüş kulübünde bizim bu tamirci gibilerine rastladığınızda götünüz üç buçuk atar. Bu sıska tipler hiç
yorulmazlar. Leşleri çıkana kadar dövüşürler. Sarı balmumuna batırılmış dövmeli iskeletlere benzeyen
beyazlar, kurutulmuş ete benzeyen siyahlar, bu tipler genellikle birlikte takılırlar. Adsız Narkotikler'de bir
arada hayal edebilirsiniz onları. Asla pes etmezler. Bilmem hangi bağımlılıktan kurtulmaya çalışan bu
tipler o kadar hızlı titrerler ki dış çizgileri bulanıklaşır; sırf enerjidirler sanki. Sanki nasıl öleceklerini
seçmekten başka hiçbir seçim şansları kalmamıştır ve onların istediği bir dövüşte ölmektir.
Bu tipler birbirleriyle dövüşmek zorundadır.
Başka kimse onları seçmez ve onlar da gene kendileri gibi sıska, sinirli, seğirmeli bir kemik torbasından
başkasını seçemezler, çünkü kimse onlarla dövüşmek üzere adını yazdırmaz.
Bizim bu tamirci gibileri birbirlerine giriştiği zaman, dövüşü seyreden çocuklar bağırmaz bile.

---

Tek duyduğunuz, dişlerin arasından alınıp verilen soluklar, karşıdakini kavramak için hasmın etine çarpan
ellerin çıkardığı sesler, sonra birbirlerine sarıldıklarında, o cılız, çökük kaburgaların üstüne amansızca
inen yumrukların ıslıksı sesi ve gürültüsüdür. Bu tiplerin derisi altında tendonların, kasların ve damarların
inip kalkışını görebilirsiniz. O tek ışığın altında, terli, damarlı ve ıslak tenleri ışıl ışıl parıldar.
Beş dakika geçer, on dakika geçer. Adamların kokusu, terledikçe tenlerinden yayılan koku, insana
kızarmış tavuk kokusunu hatırlatır.
Dövüş kulübünün yirmi dakikası geçip gider. En sonunda hasırcılardan biri yere yıkılır.
Dövüşten sonra, uyuşturucudan kurtulmaya çalışan bu iki tip gecenin geri kalanında birlikte takılırlar;
tükenmiş bir halde, yüzlerinde bir gülümsemeyle.
Dövüş kulübünden beri bu tamirci çocuk sürekli Paper Street'teki evde oluyor. Yazdığı şarkıyı bana
dinletmek istiyor. Yaptığı kuş evini bana göstermek istiyor. Bana bir kızın fotoğrafını gösteriyor ve kızın
evlenecek kadar güzel olup olmadığını soruyor.
Corniche'in ön koltuğunda otururken, bu çocuk diyor ki: "Senin için yaptığım pastayı gördün mü? Ben
yaptım onu."
Bugün benim doğum günüm değil.
"Contalar biraz yağ sızdırıyordu," diyor tamirci çocuk, "ama yağı ve hava filtresini değiştirdim. Bu gece
yağmur yağacakmış, o yüzden silecek lastiklerini de değiştirdim."
Tyler'ın planı nedir? diye soruyorum.
Tamirci çocuk kül tablasını açıyor ve çakmağı içeri itiyor. "Bu bir sınav mı?" diyor. "Bizi sınavdan mı
geçiriyorsun?"
Tyler nerede?
"Dövüş kulübünün ilk kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır," diyor tamirci çocuk. "Kargaşa
Projesi'nin son kuralı da soru sormamaktır."
İyi, peki, bana söylemesi yasak olmayan hiçbir şey yok mu?
"Anlaman gereken şu," diyor bana, "senin tanrı modelin babandı."
Arkamızda işim ve ofisim gitgide küçülüyor, küçülüyor, küçülüyor ve yok oluyor.
Ellerimdeki benzini kokluyorum.
Tamirci çocuk diyor ki: "Eğer erkeksen, Hristiyansan ve Amerika'da yaşıyorsan, Tanrı modeli olarak
babanı görürsün. Eğer babanı hiç tanımamışsan, baban kaçıp gitmişse ya da eve hiç gelmiyorsa, Tanrı
hakkında ne düşünürsün?"
Bunlar hep Tyler Durden doktrinleri. Ben uykudayken küçük kâğıt parçalarına karalanan, sonra işyerinde
yazmam ve çoğaltmam için bana verilen sözler. Ben bunların hepsini okudum. Hatta patronum bile

---

muhtemelen okumuştur.
"Sonunda," diyor tamirci çocuk, "bütün hayatını bir baba ve bir tanrı aramakla geçirirsin."
"Unutmaman gereken şu ki," diyor, "Tanrı seni sevmiyor olabilir. Bu da bir olasılıktır. Belki de Tanrı
bizden nefret ediyordur. Hayatta olabilecek en kötü şey değil bu."
Tyler'ın bakış açısına göre, kötü şeyler yaparak Tanrı'nın ilgisini çekmek, hiç ilgi görmemekten daha
iyiydi. Belki de Tanrı'nın nefreti Tanrının kayıtsızlığından daha iyidir.
Ya Tanrı'nın can düşmanı, ya da hiçbir şey olacak olsan, hangisini seçerdin?
Tyler Durden'a göre biz Tanrı'nın ortanca çocuklarıyız. Tarihte özel bir yeri olmayan, özel ilgi görmeyen
kimseleriz. Tanrı'nın ilgisini çekemediğimiz sürece ne lanetlenme umudumuz olabilir, ne de kurtuluş
umudumuz.
Hangisi daha kötü, cehennem mi, hiçlik mi?
Ancak yakalanır ve cezalandırılırsak kurtarılabiliriz.
"Louvre'u yakacaksın," diyor tamirci çocuk, "ve Mona Lisa'yla kıçını sileceksin. Böylece en azından
Tanrı isimlerimizi bilecektir."
Ne kadar derine yuvarlanırsan, o kadar yükseğe uçarsın. Ne kadar uzağa kaçarsan, Tanrı seni o kadar
yanında ister.
"Hayırsız oğul evini terk etmemiş olsaydı," diyor tamirci çocuk, "besili buzağı hâlâ hayatta olurdu."
Kumsaldaki kum taneleri kadar, gökteki yıldızlar kadar büyük bir kalabalığın parçası olmakla
yetinemezsin.
Tamirci çocuk siyah Corniche'i sollama şeridi bulunmayan eski çevre yoluna sokuyor ve girer girmez
arkamızda yasal hız limitiyle giden bir dizi kamyon birikiyor. Corniche'in içi arkamızdaki farların
ışıklarıyla doluyor, ön camın iç tarafına yansımalarımız düşüyor ve biz konuşuyoruz. Hız limitine uyarak.
Yasanın izin verdiği en yüksek hızla giderek.
Tyler olsa, yasa yasadır, derdi. Hız limitini aşmakla yangın çıkarmak, bir yere bomba koymak veya birini
öldürmek arasında hiçbir fark yoktur.
Suçlu suçludur.
"Geçen hafta, dört dövüş kulübünü daha doldurabilirdik," diyor tamirci çocuk. "Bir bar bulabilirsek, belki
Koca Bob bundan sonraki şubenin başına geçebilir."
Sonraki hafta bu çocuk Koca Bob'a kuralları anlatacak ve ona kendisine ait bir dövüş kulübü verecek.
Bu andan itibaren, bir lider bir dövüş kulübü kurduğunda, herkes bodrumun ortasındaki ışığın altında
toplanmış bekleşirken, liderin çemberin dışına çıkması ve karanlıkta, kalabalığın etrafında turlayarak
dolaşması gerekiyor.

---

Bu yeni kuralları kim koydu, diye soruyorum. Tyler mı?
Tamirci çocuk gülümsüyor ve diyor ki: "Kuralları kimin koyduğunu biliyorsun."
Yeni kurala göre, diyor, hiç kimse dövüş kulübünün merkezinde olamaz. Dövüşmekte olan iki adamdan
başka hiç kimse dövüş kulübünün merkezinde değildir. Lider karanlıkta, kalabalığın etrafında dolaşırken,
liderin bağıran sesi duyulur. Topluluktaki adamlar bodrumun orta yerindeki boşluğun ötesine, öbür uçta
duran adamlara bakarlar.
İşte bundan böyle bütün dövüş kulüplerinde böyle yapılacak.
Yeni bir dövüş kulübüne ev sahipliği yapacak bir bar ya da garaj bulmak zor bir iş değil. Esas dövüş
kulübünün hâlâ toplanmakta olduğu ilk bar, bir tek cumartesi gecesinde bir aylık kirasını çıkarıyor.
Tamirci çocuğun söylediğine göre, bir başka yeni kural da, dövüş kulübünün bundan böyle hep ücretsiz
olması. İçeri girmek için asla para ödenmeyecek. Tamirci çocuk başını camdan çıkarıyor ve karşıdan
gelen trafiğe, arabanın cephesini yalayıp geçen gece rüzgârına karşı bağırıyor: "Biz sizi istiyoruz, paranızı
değil."
Çocuk camdan dışarıya doğru bağırıyor: "Dövüş kulübünde geçirdiğiniz zaman boyunca, banka hesabınız
değilsiniz. İşiniz değilsiniz. Aileniz değilsiniz ve olduğunuzu düşündüğünüz kişi değilsiniz."
Çocuk rüzgâra karşı bağırıyor: "İsminiz değilsiniz."
Arka koltuktaki uzay maymunlarından biri ona katılıyor: "Sorunlarınız değilsiniz."
Tamirci bağırıyor: "Sorunlarınız değilsiniz."
Bir uzay maymunu bağırıyor: "Yaşınız değilsiniz."
Tamirci bağırıyor: "Yaşınız değilsiniz."
Tam bu noktada tamirci çocuk direksiyonu karşı şeride kırıyor. Ön camdan içeriye far ışıkları doluşuyor,
aşağıdan gelen bir yumruk kadar güzel. Önce bir araba, sonra bir başkası acı acı korna çalarak üstümüze
doğru geliyor ve tamirci çocuk iki seferinde de direksiyonu son anda kırıyor.
Giderek büyüyen far ışıkları üstümüze üstümüze geliyor, kornalar acı acı bağırıyor ve tamirci çocuk
boynunu o göz kamaştırıcı ışık kümesine ve gürültüye doğru uzatarak bağırıyor: "Umutlarınız değilsiniz."
Bunu tekrarlayan olmuyor.
Bu kez, tam üstümüze doğru gelen araba son anda direksiyonu kırarak bizi kurtarıyor.
Bir başka araba üstümüze geliyor, farlar bir büyüyüp bir küçülüyor, bir büyüyüp bir küçülüyor, korna avaz
avaz bağırıyor ve tamirci çocuk haykırıyor: "Kimse sizi kurtarmayacak."
Bir başka araba ve tamirci gene bağırıyor: "Hepimiz bir gün öleceğiz."
Bu kez karşıdan gelen araba direksiyonu kırıyor; ama tamirci gene onun önüne çıkıyor. Araba kaçıyor,

---

tamirci direksiyonu gene onun üstüne kırıyor.
İşte o anda eriyorsunuz, o anda içiniz dalga dalga kabarıyor. O anda hiçbir şeyin önemi yok. Yukarıdaki
yıldızlara bak, hop, gittin bile. Bagajın önemsiz. Her şey önemsiz. Ağzının kokması önemsiz. Dışarıdaki
arabaların camları kapkara ve etrafında kornalar avaz avaz bağırıyor. Far ışıkları bir parlak, bir kısık, bir
parlak, bir kısık gözlerine vuruyor ve bir daha asla işe gitmek zorunda kalmayacaksın.
Bir daha asla saç tıraşı olman gerekmeyecek.
"Çabuk," diyor tamirci çocuk.
Araba yeniden kenara kırıyor ve tamirci yeniden onun üstüne doğru kırıyor.
"Söyle," diyor, "son nefesinde neyi yapmadığına pişman olacaksın?"
Araba kornasını öttüre öttüre üstümüze geliyor ve tamirci çocuk o kadar sakin ki gözlerini yoldan ayırıp
bana bakıyor ve diyor ki: "Çarpışmaya on saniye."
"Dokuz."
"Sekiz."
"Yedi."
"Altı."
İşim, diyorum. İşimden ayrılmadığıma pişman olacağım.
Karşıdaki araba direksiyonu kırıyor ve korna cayırtısı yanımızdan geçip gidiyor. Tamirci çocuk bu kez
direksiyonu üstüne kırmıyor.
Dosdoğru üstümüze gelen başka farlar görüyoruz ve tamirci çocuk arka koltukta oturan üç uzay
maymununa dönüyor. "Hey, uzay maymunları," diyor, "oyunun nasıl oynandığını gördünüz. Hadi şakıyın,
yoksa hepimiz ölürüz."
Sağımızdan, tamponuna "Sarhoşken Daha İyi Kullanırım" çıkartması yapıştırılmış bir araba geçiyor.
Gazetelerin dediğine göre bu çıkartmalar bir sabah aniden binlerce arabanın tamponunda peyda olmuş.
Başka çıkartmalar da görüyoruz: "Süt danasından vazgeçmem."
"Sarhoş Sürücüler Annelere Karşı."
"Bütün Hayvanlar Geri Dönüştürülsün."
Gazeteyi okurken, bunun Yanlış Bilgilendirme Komitesi'nin işi olduğunu anlamıştım. Ya da Tahribat
Komitesi'nin.
Yanı başımda oturan içkisiz ve ayık dövüş kulübü tamircisi, "Evet," diyor, "Sarhoş çıkartmaları Kargaşa
Projesi'nin parçası."

---

Arka koltukta oturan üç uzay maymununun sesi çıkmıyor.
Tahribat Komitesi, içinde bulundukları jet uçağı saatte bin beş yüz kilometre hızla alevler içinde kayalara
doğru giderken oksijen maskelerini birbirinin elinden kapmaya çalışan yolcuları gösteren uçak kartları
bastırıyor.
Tahribat ve Yanlış Bilgilendirme Komiteleri, otomatik vezneleri hasta edip on ve yirmi dolarlık
banknotları hortum gibi kusmalarını sağlayacak bir bilgisayar virüsü geliştirmek için birbiriyle yarışıyor.
Ön paneldeki çakmak kızışmış olarak dışarı çıkıyor ve tamirci çocuk benden pastanın mumlarım yakmamı
istiyor.
Mumları yakıyorum ve pasta küçük bir ateş halesinin titrek ışığıyla aydınlanıyor.
"Son nefesinizde neyi yapmadığınıza pişman olacaksınız?" diyor tamirci çocuk ve direksiyonu karşıdan
gelmekte olan kamyonun üzerine kırıyor. Kamyon havalı kornasını öttürüyor. Kamyonun farları sabah
güneşi gibi gitgide büyüyen bir parıltıyla tamircinin gülümseyen yüzüne düşerken, sürücü kornayı son bir
kez uzun uzun bağırtıyor.
"Söyleyin, çabuk," diyor, dikiz aynasından arka koltuktaki uzay maymunlarına bakarak. "Her şeyin
bitmesine beş saniyemiz var."
"Bir," diyor.
"İki."
Kamyon artık görebildiğimiz tek şey. Kör edici bir parlaklıkta, homurdanarak üstümüze geliyor.
"Üç."
"Ata binmediğime," diye bir ses geliyor arka koltuktan.
"Bir ev inşa etmediğime," diyor başka bir ses.
"Dövme yaptırmadığıma."
Tamirci çocuk diyor ki: "Bana inanın ve sonsuz ölüme kavuşun."
Çok geç. Kamyon direksiyonu kırıyor, tamirci direksiyonu kırıyor; ama bizim Corniche'in arkası,
kamyonun ön tamponunun bir ucuna takılıyor.
O anda böyle olduğunu bilmiyorum tabii. O anda tek bildiğim ışıklar, karanlığın içinde göz kırpan far
ışıkları. Önce yolcu kapısına, sonra doğum günü pastasına, sonra da direksiyon başındaki tamirciye doğru
savruluyorum.
Tamirci çocuk arabaya hâkim olmak için direksiyona can havliyle yapışmış ve doğum günü pastasının
mumları sönmüş. Tek bir kusursuz saniye boyunca, siyah deri kaplı sıcak arabanın içinde hiç ışık kalmıyor
ve hepimizin haykırışı aynı boğuk tonda çınlıyor; kamyonun havalı kornasından çıkan alçak perdeden
iniltiyle aynı tonda. Kontrol gücümüz yok, seçme şansımız yok, gittiğimiz bir yön, kaçabileceğimiz bir yer

---

yok ve ölüyoruz.
Şu andaki dileğim, buracıkta ölmek. Tyler'a kıyasla bu dünyada ben hiçbir şeyim.
Çaresizim.
Aptalım ve durmadan bir şeyler istiyor, bir şeylere ihtiyaç duyuyorum.
Benim minik hayatım. Küçük boktan işim. İsveç malı mobilyalarım. Bunu hiç kimseye, evet hiç kimseye
söylemedim; ama Tyler'la karşılaşmadan önce, bir köpek satın alıp adını "Eş-dost" koymayı
tasarlıyordum.
İşte hayatınız bu kadar berbat olabilir.
Öldürün beni.
Direksiyonu kavrıyor ve arabayı yeniden trafiğe doğru yöneltiyorum.
Şimdi.
Ruhun tahliyesine hazırlanın.
Şimdi.
Tamirci çocuk direksiyonu bankete doğru sürmek için debeleniyor, bense geberip gitmek için
debeleniyorum.
Şimdi. Ölümün akıl almaz mucizesi. Bir an yürür ve konuşurken, sonraki an bir nesnesin.
Ben bir hiçbir şeyim. Hatta o bile değilim.
Soğuk.
Görünmez.
Burnuma deri kokusu geliyor. Emniyet kemerimin deli gömleği gibi vücuduma dolandığını sanıyorum ve
doğrulmaya kalktığımda başımı direksiyona çarpıyorum. Umulmadık ölçüde canım yanıyor. Başım
tamircinin kucağında duruyor ve gözlerimi yukarı çevirdiğimde, yavaş yavaş, tamircinin tepeden bana
gülümseyen yüzünü seçiyorum. Gülümseyerek arabayı kullanıyor ve ben sürücü camından bakınca
yıldızları görüyorum.
Ellerime ve yüzüme yapış yapış bir şey bulaşmış.
Kan mı?
Pasta kreması.
Tamirci yukarıdan bana bakıyor. "Mutlu yıllar."
Burnuma duman kokusu geliyor ve doğum günü pastasını hatırlıyorum.

---

"Az kalsın kafanla direksiyonu kırıyordun," diyor.
Sadece gece ayazı ve duman kokusu ve yıldızlar ve gülümseyerek araba kullanan tamirci, başka hiçbir
şey. Başım onun kucağında öylece giderken, birdenbire, doğrulup oturma isteğimin yok olduğunu
hissediyorum.
Pasta nerede?
"Yerde," diyor tamirci çocuk.
Sadece gece ayazı. Duman kokusu da giderek ağırlaşıyor.
Dileğim gerçekleşti mi?
Yukarıda, başımın üstünde, cama yansıyan yıldızların arasında, tamircinin gülümseyen yüzünü görüyorum.
"O doğum günü mumları," diyor, "hiç sönmeyenlerdendi."
Gözlerim karanlığa alışınca, yıldızların ışığında, halının orasında burasında yanmakta olan küçük
ateşlerden tüten sarmal dumanları görüyorum.

---

19
Dövüş kulübü tamircisi gazı köklüyor, kendi sakin üslubuyla arabayı uçuruyor ve bu gece hâlâ yapmamız
gereken önemli bir şey var.
Medeniyetin çöküşünden önce öğrenmem gereken bir şey, yıldızlara bakarak yönümü tayin etmek. Etraf
öyle sessiz ki, sanki bir Cadillac'la uzay boşluğunda yol alıyoruz. Otoyoldan çıkmış olmalıyız. Arkadaki
üçlü ya bayılmış ya da uyuyakalmış.
"Yaşamın kıyısından geri döndün," diyor tamirci.
Bir elini direksiyondan kaldırıyor ve alnımın direksiyona çarpıp sektiği yerdeki uzun eziğe dokunuyor.
Alnım iki gözümü birden kapatacak kadar şişmiş ve tamirci çocuk parmağının ucunu alnımdaki şişlik
boyunca soğuk soğuk gezdiriyor. Corniche bir tümsekten geçiyor ve acı gözlerimin üstüne kapaklanıyor,
bir şapkanın kenarından düşen gölge gibi. Çarpılmış arka amortisörlerimiz ve tamponumuz, gece yolunun
içinden hızla geçip gidişimizi çevreleyen sessizliğin içinde acı acı gıcırdıyor.
Tamirci çocuk, Corniche'in arka tamponunun nasıl incecik bir bağlantıyla asılı kaldığını, kamyonun ön
tamponuna takıldığında kopup gitmesine nasıl ramak kaldığını anlatıyor.
Bu gece olanlar, diye soruyorum, Kargaşa Projesi'ndeki ev ödevinin bir parçası mıydı?
"Kısmen," diyor. "Dört insan kurban etmem ve bir torba yağ bulmam gerekiyordu."
Yağ mı?
"Sabun için."
Tyler neler tezgâhlıyor?
Tamirci konuşmaya başlıyor ve ağzından Tyler Durden'ın sözleri dökülüyor.
"Etrafıma baktığımda," diyor, yan camdaki yıldızların üstüne düşen siluetiyle, "bugüne kadar yaşamış en
güçlü, en akıllı adamları benzin pompalarken ve garsonluk yaparken görüyorum."
Alnının eğimi, kaşları, burnunun kemeri, kirpikleri, gözlerinin kıvrımı, konuşmakta olan ağzının profilden
görüntüsü, hepsi yıldızlarla kaplı kara zemine yansıyor.
"Bu adamları eğitim kamplarına alabilsek ve onlara gereken eğitimi verebilsek."
"Silahın yaptığı tek şey, bir patlamayı belli bir doğrultuya yöneltmektir."
"Güçlü kadın ve erkeklerin oluşturduğu bir sınıf var ve bunlar hayatlarını bir şeye feda etmek istiyorlar.
Reklamlar insanları gerek duymadıkları arabaların ve kıyafetlerin peşinden koşturuyor. Kaç kuşaktır
insanlar nefret ettikleri işlerde çalışıyorlar, neden? Gerçekte ihtiyaç duymadıkları şeyleri satın alabilmek
için."

---

"Bizim kuşağımız büyük bir savaş görmedi, büyük bir buhran yaşamadı; ama bizim de bir savaşımız var.
Büyük bir ruhani savaş bu. Kültüre karşı büyük bir devrim hazırlıyoruz. Büyük buhran bizim hayatlarımız.
Biz ruhani bir buhran geçiriyoruz."
"Onları köleleştirerek, bu insanlara özgürlüğün ne demek olduğunu göstermek zorundayız. Onları
korkutarak, cesaretin ne olduğunu göstermek zorundayız."
"Napolyon, bir kurdele parçası uğruna hayatlarını feda edecek insanlar yaratabilmekle övünürdü."
"Düşün: Bir grev başlatıyoruz ve dünyadaki servet dağılımı yeniden düzenlenene dek hiç kimse
çalışmıyor."
"Rockefeller Merkezi'nin etrafındaki yıkıntıların arasında, rutubetli kanyonların içinde koşturarak geyik
avladığını düşün."
"İşinle ilgili söylediğin şey," diyor tamirci, "o konuda ciddi miydin?"
Evet, ciddiydim.
"İşte bu gece bu yüzden yoldayız," diyor.
Biz bir grup avcıyız ve yağ avlayacağız.
Biz tıbbi atık alanına gidiyoruz.
Tıbbi atıkların yakıldığı fırına gidiyoruz. Orada, kullanılmış ameliyat maskelerinin ve gazlı bezlerin, on
yıllık tümörlerin, damar içi tüplerin ve kullanılmış şırıngaların, bütün bu korkunç, korkunç şeylerin, kan
örneklerinin ve kesilip alınmış organ parçalarının arasında, kamyonla bile gitsek bir gecede taşıyıp
götüremeyeceğimiz kadar çok para bulacağız.
Altımızdaki Corniche'i ağzına dek doldurmaya yetecek kadar para bulacağız.
"Yağ," diyor tamirci çocuk. "Amerika'nın en zengin kalçalarından emilmiş yağ. Dünyanın en zengin, en
şişko kalçalarından."
Hedefimiz, emilmiş yağla dolu o koca kırmızı torbaları Paper Street'e taşımak ve çamaşır sodası ve
biberiye ile karıştırarak, gerisin geriye aynı insanlara, o yağı aldırmak için para ödemiş insanlara satmak.
Kalıp başına yirmi dolardan, onu almaya gücü yetecek başka kimse yok.
"Dünyanın en zengin, en kıvamlı yağı, toprağın yağı," diyor tamirci çocuk. "Bu da bu geceye bir çeşit
Robin Hood tadı katıyor."
Yerde küçük balmumu ateşleri cızırdıyor.
"Hazır gitmişken," diyor tamirci, "o hepatit mikropları için de biraz bakınmamız gerekiyor."

---

20
Gözyaşları artık ayan beyan akıyordu. Silahın namlusu boyunca yuvarlanıp tetiğin etrafındaki halkadan
aşağı kayan tombul bir damla, işaret parmağımın üstüne düşüp yamyassı oldu. Raymond Hessel iki gözünü
de kapamıştı. Silahı şakağına sıkıca bastırıyordum ki namlunun baskısını her an orada hissetsin; yanı
başında durmakta olduğumu, bunun kendi hayatı olduğunu ve her an ölebileceğini iyice anlasın.
Elimdeki ucuz bir silah değildi ve aklımdan tuzdan zarar görebileceği endişesi geçti.
Her şey ne kadar kolay oldu, diye düşündüm kendi kendime. Tamircinin söylediği her şeyi yapmıştım. Bir
silah satın almak zorunda oluşumuzun nedeni buydu. Bu benim ev ödevimdi.
Her birimiz Tyler'a on iki sürücü ehliyeti götürmek zorundaydık. Her birimizin on iki insan kurban ettiği
böylece kanıtlanacaktı.
Bu gece arabayı park ettim ve bir blok ötede, Raymond Hessel'in Korner Mart'taki gece mesaisinden
çıkmasını bekledim. Gece yarısına doğru, Raymond bir vampir otobüsün gelmesini beklerken yanına
yaklaştım ve "Merhaba," dedim.
Raymond Hessel, Raymond, hiçbir şey söylemedi. Büyük olasılıkla parasının peşinde olduğumu sandı;
aldığı asgari ücretin, cüzdanındaki on dört doların. Ah, Raymond Hessel, sen, tam yirmi üç yıllık
hayatınla sen, ağlamaya başladığında, gözyaşların şakağına dayanmış silahımın namlusundan
yuvarlanırken, hayır, bu durumun parayla ilgisi yoktu. Hayatta her şey parayla ilgili değildir.
Merhaba bile demedin.
Cebindeki o zavallı cüzdan değilsin sen.
Güzel bir gece, dedim ben, hava soğuk ama berrak.
Sen merhaba bile demedin.
Kaçma, dedim, yoksa seni sırtından vurmak zorunda kalırım. Silahı çıkarmıştım ve elimde lateks bir
eldiven vardı. Böylece, elimdeki silah olur da "kanıt A" haline dönüşürse, üzerinde Raymond Hessel'in
kurumuş gözyaşlarından başka bir şey olmayacaktı. Raymond Hessel: Beyaz, yirmi üç yaşında, vücudunda
ayırt edici bir işaret yok.
Sonra dikkatini bana yönelttin. Gözlerin o kadar irileşmişti ki, antifriz yeşili olduklarını sokak lambasının
ışığında bile seçebiliyordum.
Silah yüzüne her dokunduğunda irkilerek biraz daha geriye çekiliyordun, sanki namlu çok sıcak ya da çok
soğukmuş gibi. Ben "Geriye çekilme," diyene kadar böyle yaptım, sonra silahın yüzüne değmesine izin
verdin; ama o zaman bile namludan uzaklaşmak için boynunu yukarı uzatıp kafam geriye çektin.
Sana söylediğim gibi, cüzdanını çıkarıp bana verdin.

---

Ehliyetinde ismin Raymond K. Hessel olarak geçiyordu. 1320 SE Benning, Daire A'da oturuyordun.
Muhtemelen bir bodrum katıydı bu. Genellikle bodrum kattaki dairelere numara yerine harf verirler.
Raymond K. K. K. K. K. K. Hessel, dedim, sana söylüyorum.
Boynun gerilmiş, kafan yana yatmış olarak, evet, dedin. Evet, bodrum katında oturuyorum.
Cüzdanında birkaç resim de vardı. Annenin resmini gördüm.
Zor bir durumdu senin için. Gözlerini açacak, aynı anda hem annenle babanın gülümseyen resmini, hem de
silahı görecektin. Ama yaptın bunu. Sonra gözlerini yumdun ve ağlamaya başladın.
Az sonra sakinleşecektin: Ölümün akıl almaz mucizesi. Bir an yürür ve konuşurken sonraki an bir
nesnesindir. Annenle baban aile doktoruna telefon edip dişçi kayıtlarını istemek zorunda kalacaktı, çünkü
yüzünden geriye pek bir şey kalmamış olacaktı. Oysa annenle baban senden her zaman ne çok şey
ummuştu. Ama hayır, hayat adil değildi ve bak şimdi başına neler gelmişti.
On dört dolar.
Bu annen mi, diye sordum.
Hı-hı. Ağlıyordun, burnunu çeke çeke ağlıyordun. Yutkundun. Hı-hı.
Bir kütüphane kartın vardı. Bir video kiralama kartın vardı. Sosyal güvenlik kartın. On dört dolar nakit
paran. Otobüs pasonu almak istedim; ama tamirci sadece ehliyeti almamı söylemişti. Bir meslek yüksek
okulu öğrenci kartın vardı; süresi geçmiş.
Demek ki bir ara bir yerlerde bir şeyler okuyordun.
Bu noktada canhıraş bir inilti koyverdin, o yüzden silahı yanağına biraz daha bastırdım. Sonra yavaş
yavaş geri çekilmeye başladın. Kıpırdama, yoksa ölürsün, dedim. O zaman durdun. Söyle şimdi, ne
okuyordun?
Nerede?
Meslek okulunda, dedim. Öğrenci kartın var.
Tanrım, bilmiyorum. Hıçkırdın, yutkundun, burnunu çektin ve "Biyoloji," dedin.
Bak, dinle beni, Raymond K. K. K. Hessel. Bu gece burada öleceksin. İstersen bir saniyede ölürsün,
istersen bir saatte, kendin karar ver. Aklıma gelen ilk şeyi söyle bana. Bir şeyler uydur. Ne dersen de,
umurumda değil. Silah benim elimde.
Sonunda beni dinlemeye, kafandaki küçük trajediden sıyrılmaya başladın.
Boşluk doldurmaca. Raymond Hessel büyüyünce ne olmak istiyor?
Evime gitmek istiyorum, dedin, sadece evime gitmek istiyorum, lütfen.

---

Yapma ya, dedim. Peki ondan sonra hayatını nasıl geçirmek istiyorsun? Hayatta istediğin her şeyi
yapabilecek olsan, ne yapardın?
Uydur bir şey.
Sen bilmiyordun.
O zaman öldün sen, dedim. Şimdi kafanı öbür yana çevir.
Ölümün başlamasına dokuz saniye, sekiz saniye...
Veteriner, dedin. Veteriner olmak istiyorum.
Hayvanlar, demek. Bunun için okula gitmen gerekir.
Çok uzun zaman, dedin, yıllarca.
İster köpek gibi çalışıp okula gidersin, Raymond Hessel, ister ölürsün. Sen seç. Cüzdanını kot
pantolonunun arka cebine tıkıştırdım. Demek aslında hayvan doktoru olmak istiyordun. Silahın tuzlu terle
ıslanmış susturucusunu bir yanağından çekip öbür yanağına dayadım. Hayatın boyunca istediğin şey bu
muydu, Dr. Raymond K. K. K. K. Hessel, veteriner olmak mı?
Hı-hı.
Uydurmuyorsun, değil mi?
Evet, dedin, yani hayır, dedin, uydurmuyorum. Uydurmuyorum.
Pekâlâ, dedim ve susturucunun ıslak ağzını önce çenenin, sonra burnunun ucuna dayadım. Susturucuyu
dayadığım her yerde, kendi gözyaşlarının bıraktığı parlak bir halka kaldı.
O zaman, dedim, okula geri dön. Eğer yarın sabah uyanırsan, okula geri dönmenin bir yolunu bul.
Silahın ıslak ağzını sırayla her iki yanağına bastırdım. Sonra çenene, sonra alnına bastırdım ve
susturucuyu orada dayalı bıraktım. Şu anda kendini ölmüş sayabilirsin, dedim.
Ehliyetin bende.
Kim olduğunu biliyorum. Ehliyetini saklayacağım ve gözüm üstünde olacak, Bay Raymond K. Hessel. Üç
ay sonra, altı ay sonra ve en son bir yıl sonra ne yaptığına bakacağım. Eğer hâlâ okula dönüp veterinerlik
okumaya başlamamışsan, öleceksin.
Sen hiçbir şey söylemedin.
Şimdi kalk git ve küçük hayatını yaşa; ama unutma ki gözüm üstünde, Raymond Hessel. Ancak peynir satın
alıp televizyon seyretmeye yetecek kadar para kazandıran boktan bir işte çalıştığını görmektense, seni
öldürürüm daha iyi.
Şimdi ben yanından uzaklaşacağım; sen bu tarafa bakma.

---

Tyler'ın benden yapmamı istediği bu işte.
Ağzımdan çıkanlar Tyler'ın sözleri.
Ben Tyler'ın ağzıyım.
Ben Tyler'ın elleriyim.
Kargaşa Projesi'ndeki herkes Tyler Durden'ın bir parçası ve Tyler da oradaki herkesin bir parçası.
Raymond K. K. Hessel, bu akşam yiyeceğin yemek sana hayatının en güzel yemeği gibi gelecek ve yarın
hayatının en güzel günü olacak.

---

21
Uyanırsın, Sky Harbor International.
Saatini iki saat geriye al.
Servis otobüsü beni Phoenix'e, şehir merkezine götürüyor ve girdiğim her barda, göz çukurlarının
çevresine dikişler atılmış adamlar görüyorum. Sıkı bir yumrukla derilerinin altındaki etleri yassılıp
kenarlara yayılmış adamlar. Çarpık burunlu adamlar. Barda rastladığım bu tipler yanağımdaki fırfırlı
deliği görüyorlar ve anında aynı ailenin parçası olduğumuzu anlıyoruz.
Tyler bir süredir eve gelmiyor. Ben kendi küçük işimi yapıyorum. İçinde insanların öldüğü arabaları
görmek için o havaalanı senin, bu havaalanı benim dolaşıyorum. Yolculuğun büyüsü. Minik hayat. Minik
sabunlar. Minik uçak koltukları.
Eğer onu bulursam diye, on iki kurbanımın ehliyetlerini cebimde taşıyorum.
Girdiğim her barda, istisnasız hepsinde, dayak yemiş adamlar görüyorum. Her barda, yanıma gelip
kollarını omzuma atıyor ve bana bira ısmarlamak istiyorlar. Hangi barların dövüş kulübü barı olduğunu
önceden biliyorum sanki.
Tyler Durden diye birini gördünüz mü, diye soruyorum.
Dövüş kulübünü bilip bilmediklerini sormak salaklık olur.
İlk kural, dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır.
Peki ama Tyler Durden, onu gören var mı?
Bu adı hiç duymadık, efendim, diyorlar.
Yanağımdaki delikten olacak, herkes bana efendim diyor.
Sonra da göz kırpıyorlar.
O'Hare Havaalanı'nda uyanır ve Chicago servisine binersin.
Saatini bir saat ileriye al.
Başka bir yerde, başka bir zamanda uyanabilseydim.
Niçin başka bir insan olarak uyanamayayım?
Gittiğim her barda, dayak yemiş adamlar bana bira ısmarlamak istiyor.
Sonra da, hayır, efendim, Tyler Durden diye birini hiç görmedik.

---

Sonra da göz kırpıyorlar.
Bu adı daha önce hiç duymadık, efendim.
Dövüş kulübünü soruyorum. Buralarda bir dövüş kulübü var mı, bu gece?
Hayır, efendim.
Dövüş kulübünün ikinci kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır.
Bardaki dayak yemiş tipler başlarını sallıyorlar.
Hiç duymadık, efendim. Ama sizin bu dövüş kulübünü Seattle'da bulabilirsiniz, efendim.
Meigs Field'de uyanır ve Paper Street'te olan bitenleri sormak üzere Marla'yı ararsın. Marla'nın
söylediğine göre artık bütün uzay maymunları kafalarını tıraş ediyormuş. Elektrikli tıraş makineleri
kızışıyor ve bütün ev yanık saç kokuyormuş. Uzay maymunları parmak izlerini yok etmek için çamaşır
sodası kullanıyormuş.
Uyanırsın, Seattle.
Saatini iki saat geriye al.
Servis otobüsü seni Seattle şehir merkezine götürür ve girdiğin ilk barda, boyunluk takmış bir barmenle
karşılaşırsın. Boyunluk kafasını o kadar geriye itmiştir ki, adam sana sırıtmak için ezilmiş mor bir
patlıcana benzeyen burnunun üzerinden bakmak zorundadır.
Bar boştur. "Sizi yeniden gördüğümüze sevindik, efendim," der barmen.
Ben bu bara daha önce hiç gelmedim. Bir kere bile.
Tyler Durden diye birini tanıyıp tanımadığını soruyorum.
Barmen, beyaz boyunluğun tepesinden fırlayan çenesiyle sırıtıyor ve diyor ki: "Bu bir test mi?"
Evet, diyorum, bu bir test. Tyler Durden diye birini tanıyor musun?
"Geçen hafta uğramıştınız ya, Bay Durden," diyor. "Hatırlamıyor musunuz?"
Tyler buraya mı geldi?
"Siz geldiniz, efendim."
Ben daha önce buraya hiç gelmedim.
"Siz öyle diyorsanız öyledir, efendim," diyor barmen. "Ama perşembe gecesi, polisin bizi ne zaman
kapatacağını sormak üzere buraya gelmiştiniz."
Geçen perşembe ben, uykuda mıyım yoksa uyuyor muyum diye düşünerek bütün gece yatakta dönüp
durdum. Cuma sabahı öğlene doğru, yorgunluktan kemiklerim sızlayarak, bir an bile gözümü kırpmadığım

---

duygusuyla uyandım.
"Evet, efendim," diyor barmen. "Perşembe gecesi, tam şu anda durduğunuz yerde durarak bana polis
baskını hakkında sorular sormuştunuz. Çarşamba geceki dövüş kulübünde kaç kişiyi geri çevirmek
zorunda kaldığımızı sormuştunuz."
Barmen omuzlarını ve boyunluklu boynunu döndürerek etrafına bakınıyor ve diyor ki: "Burada bizi
duyacak hiç kimse yok, Bay Durden. Dün gece yirmi yedi kişiyi geri çevirdik. Dövüş kulübünden sonraki
gece burası her zaman boş olur."
Bu hafta hangi barın kapısından girdiysem, içeride herkes bana efendim diye hitap etti.
Hangi bara girsem, dayak yemiş dövüş kulübü tiplerinin hepsi birbirinin aynıymış gibi görünmeye
başlıyor. Bir yabancı benim kim olduğumu nasıl bilebilir?
"Sizin bir doğum lekeniz var, Bay Durden," diyor barmen, "Ayağınızda. Yanı başında küçük bir Yeni
Zelanda olan koyu kırmızı bir Avustralya biçiminde."
Bunu sadece Marla bilir. Bir Marla, bir de babam. Bunu Tyler bile bilmez. Plaja gittiğimde o ayağımı
altıma alıp otururum.
Bende olmayan o kanser artık her yerde.
"Kargaşa Projesi'ndeki herkes bunu bilir, Bay Durden." Barmen elini havaya kaldırıyor, elinin dış tarafını
bana doğru uzatıyor ve orada bir yanık izi görüyorum. Öpücük biçiminde bir yanık. Benim öpücüğüm mü?
Tyler'ın Öpücüğü.
"Doğum izinizi herkes bilir," diyor barmen. "Efsanenin bir parçasıdır. Resmen efsane olma yolundasınız,
efendim."
Seattle'daki motel odasından Marla'yı arıyor ve diyorum ki, o işi hiç yaptık mı biz?
Anla işte.
Şehirlerarası hattın öbür ucundan, "Hangi işi?" diyor Marla.
Hiç yattık mı?
"Ne!"
Yani, işte, seks yaptık mı hiç?
"Hey Yarabbim!"
Ee?
"Ne ee'si?" diyor Marla.

---

Hiç seks yaptık mı biz?
"Sen inanılmaz bir orospu çocuğusun."
Seks yaptık mı?
"Seni öldürebilirim."
Evet mi demek bu, hayır mı?
"Bunun böyle olacağını biliyordum," diyor Marla. "Manyağın tekisin sen. Bir gün beni seviyorsun, ertesi
gün yüzüme bakmıyorsun. Hayatımı kurtarıyorsun, sonra annemi pişirip sabun yapıyorsun."
Kendi kendimi çimdikliyorum.
Marla'ya nasıl karşılaştığımızı soruyorum.
"Erbezi kanseri şeyinde işte," diyor Marla. "Sonra sen hayatımı kurtardın."
Hayatını mı kurtardım?
Marla'nın hayatını kurtaran Tyler'dı.
"Benim hayatımı sen kurtardın."
Parmağımı yanağımdaki delikten içeri sokuyor ve sağa sola oynatıyorum. Aklımı başıma getirmek için bu
acı da işe yaramazsa, hiçbir şey yaramaz.
Marla diyor ki: "Benim hayatımı kurtardın. Regent Oteli. Hani yanlışlıkla intihar etmiştim. Hatırladın
mı?"
Regent Oteli.
"O gece," diyor Marla, "senden kürtaj olmak istediğimi söylemiştim."
Kabin basıncımızda bir düşüş gözlenmiştir.
Marla'ya adımın ne olduğunu soruyorum.
Hepimiz öleceğiz.
Marla diyor ki: "Tyler Durden. Senin adın, Tyler Amcık Beyinli Durden. Hâlihazırda, saçlarını kazıyıp
derilerini çamaşır sodasıyla yakan müritlerinin işgali altındaki 5123 NE Paper Street adresinde
oturuyorsun."
Biraz uyumam gerek.
"Hemen buraya dön," diye bağırıyor Marla telefonda, "yoksa o geri zekâlılar benden de sabun
yapacaklar."

---

Elindeki yara izi, diyorum Marla'ya, o nasıl oldu?
"Sen," diyor Marla. "Sen elimi öptün."
Tyler'ı bulmam gerek.
Biraz uyumam gerek.
Uyumam gerek.
Hemen yatıp uyumam gerek.
Marla'ya iyi geceler diliyorum ve uzanıp telefonu yerine asarken Marla'nın çığlıkları giderek uzaklaşıyor,
uzaklaşıyor, uzaklaşıyor.

---

22
Bütün gece kafan darmadağınıktır.
Uykuda mıyım? Hiç uyudum mu? Uykusuzluk budur işte.
Verdiğin her solukla biraz daha gevşemeye çalışırsın; ama kalbin hâlâ güm güm atmakta ve düşünceler
kafanda fırtına gibi savrulmaktadır.
Hiçbir şey işe yaramaz. Rehberli meditasyon dahil.
İrlanda'dasın.
Ama koyun saymıyorsun.
Kendini uykuya dalarken hatırlayabildiğin son günden beri geçen günleri, saatleri, dakikaları sayıyorsun.
Doktor gülmüştü. Bugüne kadar kimse uykusuzluktan ölmemiştir. Suratın muşmulaya dönmüş, pörsümüş
meyvelere benzemiş. Görsen kendini ölü sanırsın.
Seattle'daki bir motel yatağında saat sabahın üçünden sonra, bir kanser dayanışma grubu bulmak için çok
geçtir. Küçük mavi Amital Sodyum kapsüllerinden ya da ruj kırmızısı Seconal'lardan bulmak için çok
geçtir. Sabahın üçünden sonra bir dövüş kulübüne giremezsin.
Tyler'ı bulmak zorundasın.
Biraz uyumak zorundasın.
Derken bir bakıyorsun ki uyanıksın ve Tyler karanlıkta yatağın yanında duruyor.
Uyanıyorsun.
Tam uykuya dalacağın sırada, Tyler orada durmuş sana şöyle diyordu: "Uyan. Hadi uyan, Seattle polisiyle
sorunumuzu çözdük. Uyan."
Polis başkomiseri, çete türü etkinlikler ve gece yarısı boks kulüpleri diye adlandırdığı şeye yönelik bir
baskın emri çıkarmıştı.
"Ama merak etme," diyor Tyler, "Onu taşaklarından yakaladık artık."
Bu kadar zamandır beni takip etmekte olup olmadığını soruyorum Tyler'a.
"İşe bak," diyor Tyler, "ben de sana aynı şeyi soracaktım. Benden başkalarına söz ettin, seni bok kafa.
Verdiğin sözü tutmadın."
Tyler da benim durumu ne zaman kavrayacağımı merak edip durmaktaymış.
"Sen her uykuya daldığında," diyor Tyler, "ben koşup manyakça, çılgınca bir şey yapıyorum. Tamamen

---

akıl ötesi bir şey."
Tyler yatağın yanına diz çöküyor ve fısıldıyor: "Geçen perşembe sen yatıp uyudun ve ben dövüş
kulüplerine şöyle bir göz atmak için uçağa atlayıp Seattle'a gittim. Kaç kişinin dışarıda kaldığına bakmak,
yeni yetenekler aramak, bu gibi şeyler için. Kargaşa Projesi Seattle'da da var."
Tyler'ın parmak uçlan kaşlarımın üstündeki şişkinlik boyunca geziniyor. "Kargaşa Projesi Los Angeles ve
Detroit'te de var. Washington D.C.'de ve New York'ta da büyük işler yapıyorlar. Chicago'daki Kargaşa
Projesi'nin yaptıklarını duysan dudağın uçuklardı."
"Sözünü tutmadığına inanamıyorum," diyor Tyler. "İlk kural dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
Tyler geçen hafta Seattle'dayken, boyunluklu bir barmen, polisin dövüş kulüplerine baskın yapmaya
hazırlandığını söylemişti. Polis komiseri bu konuyla bizzat ilgileniyordu.
"Durum şu," diyor Tyler. "Dövüş kulübüne gelen ve bundan çok hoşlanan polisler var. Dövüş kulübüne
gelen muhabirler, hukukçular, avukatlar var ve biz her şeyi önceden haber alıyoruz."
Dövüş kulüpleri kapatılıyordu, öyle mi?
"En azından Seattle'da," diyor Tyler.
Tyler'a bu konuda ne yaptığını soruyorum.
"Bu konuda ne yaptık, demek istiyorsun," diyor Tyler.
Saldırı Komitesi'ni toplantıya çağırdık.
"Artık sen ve ben diye bir şey yok," diyor Tyler ve burnumun ucunu sıkıyor. "Bunu anladın sanırım."
İkimiz de aynı bedeni kullanıyoruz; ama farklı zamanlarda.
"Özel bir ev ödevi hazırladık," diyor Tyler. "Dedik ki: ‘Seattle Polis Başkomiseri Saygıdeğer Filanca'nın
taşaklarını getireceksiniz.'"
Ben rüya görmüyorum.
"Evet," diyor Tyler, "görüyorsun."
On dört uzay maymunundan bir ekip oluşturduk. Bu uzay maymunlarının beşi polisti ve beyefendinin
köpeğini gezdirdiği parkta bu gece herkes bizdendi.
"Merak etme," diyor Tyler, "köpeğe bir şey olmadı."
Bütün saldırı, en iyi provamızdan üç dakika daha kısa sürdü. Biz on iki dakika öngörmüştük. En iyi
provamız dokuz dakika sürmüştü.
Beş uzay maymunu onu yakalamakla görevlendirilmişti.

---

Tyler bana bunları anlatıyor; ama her nasılsa, ben olanları zaten biliyorum.
Üç uzay maymunu etrafı kolaçan ediyordu.
Bir uzay maymunu eter işini halletti.
Bir uzay maymunu beyefendinin değerli eşofmanını aşağı indirdi.
Köpek bir İspanyol kokeriydi ve durmaksızın havlamaktaydı.
Durmaksızın.
Durmaksızın.
Bir uzay maymunu, paket lastiğini beyefendinin değerli torbasını dibinden sıkıca saracak şekilde üç kere
doladı.
"Bir uzay maymunu elinde bıçakla adamın bacaklarının arasındaydı," diye kulağımın dibinde fısıldıyor
Tyler, yara bere içindeki suratıyla. "Ve ben, çok değerli polis komiserinin kulağına fısıldadım: Ya bu
dövüş kulübü baskınlarından vazgeçersin, ya da saygıdeğer beyefendilerinin taşaksız olduğunu bütün
dünyaya ilan ederiz."
"Sence nereye kadar gidebilirsin, sayın komiserim?" diye fısıldıyor Tyler.
Paket lastiği aşağıdaki tüm duyuları köreltiyor.
"Seçmenler taşaksız olduğunu öğrenirlerse sence politikada nereye kadar gidebilirsin?"
Bu noktada saygıdeğer beyefendi artık hiçbir şey hissetmemektedir.
Adamın taşakları buz kesmiş durumdadır.
Bir tek dövüş kulübü bile kapatılırsa, taşaklarını doğuya ve batıya göndereceğiz. Biri New York Times'a,
öbürü Los Angeles Times'a gidecek. Her birine bir tane. Basın toplantısı tarzında, bir bakıma.
Uzay maymunları eterli bezi adamın ağzından çekiyorlar ve komiser diyor ki, yapmayın.
"Bizim dövüş kulübünden başka kaybedecek bir şeyimiz yok," diyor Tyler da.
Bize dünyanın bokundan ve pisliğinden başka bir şey bırakmadılar.
Tyler komiserin bacaklarının arasındaki eli bıçaklı uzay maymununa başıyla işaret ediyor.
"Ömrünün geri kalanını taşaksız geçirmeyi hayal edebiliyor musun?" diye soruyor Tyler.
Hayır, diyor, başkomiser.
Yapmayın.
Durun.

---

Lütfen.
Ah.
Tanrım.
Yardım et.
Bana.
Yardım et.
Hayır.
Bana.
Tanrım.
Bana.
Durdur.
Onları.
Sonra uzay maymunu bıçağı kaldırıyor ve sadece paket lastiğini kesiyor.
Toplam altı dakikada işimizi bitiriyoruz.
"Şunu unutma," diyor Tyler. "Ezmeye çalıştığın bu insanlar, senin muhtaç olduğun herkestir. Biz senin
çamaşırını yıkayan, yemeğini pişiren ve önüne getiren insanlarız. Senin yatağını biz yapıyoruz.
Uykudayken seni biz koruyoruz. Ambulansları biz kullanıyoruz. Telefonlarını biz bağlıyoruz. Bizler
aşçıyız, taksi şoförüyüz ve senin hakkında her şeyi biliyoruz. Sigorta bildirimlerini, kredi kartı
ödemelerini biz takip ediyoruz. Hayatının her alanını biz denetliyoruz."
"Biz tarihin ortanca çocuklarıyız. Bizi bir gün milyoner olacağımıza, film yıldızı, rock yıldızı olacağımıza
inandıran televizyon programlarıyla büyüdük; ama bunların hiçbirini olamayacağız. Ve bu gerçek kafamıza
ancak dank ediyor," diyor Tyler. "O yüzden bize karşı dikkatli ol."
Uzay maymunu, eterli bezi hıçkırmakta olan komiserin ağzına sıkıca bastırıp adamı tamamen bayıltmak
zorunda kalıyor.
Bir başka ekip adamı giydiriyor ve köpeğiyle birlikte evine götürüyor. O noktadan sonra, bu sırrı saklayıp
saklamamak adamın kendisine kalıyor. Ve hayır, dövüş kulüplerine başka polis baskınları beklemiyoruz.
Saygıdeğer beyefendi evine beti benzi atık; ama sağ salim dönüyor.
"Bu küçük ev ödevlerini her yapışımızda," diyor Tyler, "kaybedecek hiçbir şeyi olmayan o dövüş kulübü
müdavimleri Kargaşa Projesi'ne biraz daha bağlanıyor."

---

Yatağımın yanında diz çökmüş olan Tyler diyor ki: "Gözlerini kapa ve bana elini ver."
Gözlerimi kapıyorum ve Tyler elimi tutuyor. Tyler'ın öpücüğünden kalma yara izinin üstünde Tyler'ın
dudaklarını hissediyorum.
"Eğer arkamdan benim hakkımda konuşursan, beni bir daha hiç göremeyeceğini söylemiştim," diyor Tyler.
"Biz iki ayrı insan değiliz. Uzun sözün kısası, sen uyanıkken kontrol şendedir ve kendine istediğin adı
verebilirsin; ama uykuya daldığın anda kontrol bana geçer ve sen Tyler Durden olursun."
Ama biz dövüştük, diyorum. Dövüş kulübünü yarattığımız gece.
"Aslında benimle dövüşmüyordun," diyor Tyler. "Bunu kendin de söylemiştin. Hayatındaki nefret ettiğin
herkesle dövüşüyordun."
Ama seni görebiliyorum.
"Şu anda uykudasın."
Ama sen bir ev kiralamıştın. Bir işin vardı. İki işin vardı.
"Bankadan iptal edilmiş çeklerini iste," diyor Tyler. "Evi senin adına kiraladım. Kira çeklerinin üstündeki
el yazısının bilgisayara geçirmen için sana verdiğim yazılarla aynı olduğunu sen de fark edeceksin,
sanırım."
Tyler benim paramı harcamaktaydı. Tevekkeli değil banka hesabım hep eksideydi.
"İşlere gelince, neden bu kadar yorgunsun sanıyorsun? Anlamıyor musun, nedeni uykusuzluk falan değil.
Sen uykuya dalar dalmaz hayatını ben devralıyorum. İşe gidiyorum, dövüş kulübüne gidiyorum, şu bu. Dua
et ki yılanlarla gösteri yaparak para kazanmaya kalkmadım."
Peki ama, diyorum, ya Marla?
"Marla seni seviyor."
Marla seni seviyor.
"Marla için sen ve ben aynı kişiyiz. Tanıştığınız gece kendini ona sahte bir isimle tanıttın. Dayanışma
gruplarında hiçbir zaman gerçek ismini söylemedin ki, riyakâr herif. Hayatını kurtardığım günden beri,
Marla seni Tyler Durden olarak tanıyor."
Peki, şimdi artık Tyler'dan haberim olduğuna göre, öylece yok olup gidecek mi?
"Hayır," diyor Tyler, hâlâ elimi tutarak, "eğer beni istemeseydin zaten burada olmazdım. Sen uyurken ben
hayatımı yaşamaya devam edeceğim; ama bana numara yaparsan, geceleri kendini yatağa zincirler ya da
yüksek dozda uyku hapları alırsan, o zaman düşman oluruz. Ve bunu sana ödetirim."
Tanrım, saçmalık bunlar. Bir rüya bu. Tyler bir hayal. Bir parçalanmış kişilik bozukluğu. Zihinsel bir
kimlik kayması. Tyler Durden benim halüsinasyonum.

---

"Kes şu lafları," diyor Tyler. "Belki de sen benim şizofrenik halüsinasyonumsun."
Ben senden önce buradaydım.
"Ya, tabii, tabii," diyor Tyler, "kim kimden sonraya kalacak, onu da göreceğiz."
Bu gerçek değil. Bu bir rüya ve ben az sonra uyanacağım.
"Uyan o zaman."
Sonra telefon çalıyor ve Tyler ortadan kayboluyor.
Perdelerin arasından güneş sızıyor.
Uyandırma servisine yazdırdığım 7.00 telefonu çalıyor. Ahizeyi alıyorum ve karşıdan ses gelmiyor.

---

23
Filmi ileri sararsak: Uçağa atlayıp Marla'ya ve Paper Street Sabun Şirketi'ne geri dönüyorum.
Her şey hâlâ karman çorman.
Evde, buzdolabını açıp bakmaya korkuyorum. Üzerine Las Vegas, Chicago, Milwaukee gibi etiketler
yapıştırılmış düzinelerce plastik sandviç torbası hayal edin. Her biri, dövüş kulübünü korumak için
Tyler'ın savurduğu tehditleri yerine getirmek üzere buzdolabında bekliyor. Her torbanın içinde, kanlı,
donmuş, kaskatı kesilmiş bir çift et parçası var.
Mutfağın bir köşesinde uzay maymunlarından biri çatlak muşambanın üzerine çömelmiş, bir el aynasında
kendi suratını inceliyor. "Ben bu dünyanın en aptal, en beyinsiz süprüntüsüyüm," diyor aynaya bakarak.
"Ben Tanrı'nın yarattığı evrenin zehirli yan ürünüyüm."
Başka birtakım uzay maymunları, yerlerden bir şeyler toplayarak, bir şeyleri öldürerek bahçede
dolanıyor.
Bir elim buzluk kapağında, derin bir nefes alıyor ve aydınlanmış ruhani varlığıma odaklanmaya
çalışıyorum.
Gül yaprağında
Parlak çiğ taneleri
Mutlu mu mutlu
Disneyland hayvanları
Bulanır içim
Gördüğümde bunları
Buzluk kapağı iki buçuk santim aralanmışken Marla omzumun üzerinden içeriye bakıyor ve diyor ki:
"Akşama ne yiyoruz?"
Uzay maymunu yerde çömelmiş elindeki aynaya bakıyor. "Ben evrenin pisliğiyim, mikroplu insan
dışkısıyım."
Başladığımız yere döndük.
Bir ay kadar önce, Marla'nın buzdolabına bakmasından korkuyordum. Şimdi kendim buzdolabına
bakmaktan korkuyorum.
Of, Tanrım. Tyler.
Marla beni seviyor. Marla için ikimiz aynı kişiyiz.
"Döndüğüne sevindim," diyor Marla. "Konuşmamız lazım."
Evet, evet, diyorum. Konuşmamız lazım.

---

Buzdolabını açmaya bir türlü elim varmıyor.
Ben Joe'nun Gerilmiş Kasıklarıyım.
Marla'ya diyorum ki, buzluktaki hiçbir şeye dokunma. Hatta buzluğu açma. Eğer içeride bir şey bulacak
olursan sakın yeme, bir kediye falan verme, hiç kimseye verme. Aynalı uzay maymunu yan gözle bize
bakıyor, o yüzden Marla'ya çıkmamız gerektiğini söylüyorum. Bu konuşmayı yapmak için başka bir yere
gitmeliyiz.
Bodruma inen merdivenlerin dibine bir uzay maymunu oturmuş, öbür uzay maymunlarına bir şeyler
okuyor. "Napalm yapmanın üç yolu:"
"Bir, benzini donmuş portakal suyu konsantresiyle karıştırabilirsiniz," diye okuyor bodrumdaki uzay
maymunu. "İki, bir ölçü benzine bir ölçü diyet kola katabilirsiniz. Üç, ufalanmış kedi kumunu benzinin
içinde koyulaşana kadar eritebilirsiniz."
Marla'yla ikimiz, toplu taşıma araçlarıyla Paper Street Sabun Şirketi'nden Denny's Gezegeni'ndeki bir
cam kenarı masasına gidiyoruz. Denny's; turuncu gezegen.
Bu Tyler'ın sık sık sözünü ettiği bir şeydi; bütün keşif yolculuklarını İngiltere yaptığı, sömürgeleri
İngiltere kurup haritaları İngiltere çizdiği için, dünya üstündeki çoğu yerin adı ikinci el İngiliz isimleri.
Her yere isim verme işini İngilizler kapmış. Hemen hemen her yere.
İrlanda, mesela.
New London, Avustralya.
New London, Hindistan.
New London, Idaho.
New York, New York.
Tam hız ileriye, geleceğe.
Böylece, uzayın derinliklerini ele geçirme işi hızını aldığında, bütün yeni gezegenleri keşfeden ve
haritalarını çıkaranlar dev şirketler olacak.
IBM Uzay Küresi.
Philip Morris Galaksisi.
Denny's Gezegeni.
Her gezegen, ilk ırzına geçen şirketin kimliğine bürünecek.
Budweiser Dünyası.
Garsonumuzun alnında yumurta kadar bir yumru var ve topuklarını birbirine yapıştırıp karşımızda asker

---

gibi dikiliyor. "Buyurun!" diyor garsonumuz. "Siparişinizi alabilir miyim, efendim?" diyor. "Sipariş
ettiğiniz her şey lokantanın ikramıdır, efendim!"
Herkesin çorbasından çiş kokusu geldiği duygusuna kapılıyorsunuz.
İki kahve, lütfen.
"Neden bize bedava yemek veriyor?" diye soruyor Marla.
Garson beni Tyler Durden sanıyor, diyorum.
Madem öyle, diyor Marla, midye tava ve midye çorbası ve bir balık sepeti ve kızarmış tavuk ve soslu
fırın patates ve çikolatalı tart istiyorum.
Mutfağa açılan servis penceresinden, berelenmiş kafalarını birbirine yaklaştırmış, Marla'yla bana
bakarak fısıldaşan üç aşçı görüyorum. Birinin dudağının üstünde dikişler var. Bize temiz yiyecekler
getirin lütfen, diyorum garsona. Lütfen, ısmarladığımız şeylere bir pislik yapmayın.
"O halde, efendim," diyor garsonumuz, "hanımefendiye burada midye çorbası içmemesi yolunda bir
tavsiyede bulunabilir miyim?"
Teşekkürler. Midye çorbası kalsın. Marla bana bakıyor. Güven bana, diyorum.
Garson topuklarının üstünde dönüyor ve asker adımlarıyla siparişimizi mutfağa götürüyor.
Mutfağa açılan servis penceresinden, üç aşçı başparmaklarını havaya kaldırmış bana bakıyor.
"İyisin valla," diyor Marla. "Tyler Durden olmak hiç fena değilmiş."
Bugünden sonra, diyorum, geceleri nereye gidersem benimle geleceksin ve gittiğimiz her yeri yazacaksın.
Kimlerle görüştüğümü. Önemli birilerini iğdiş edip etmediğimi. Bu tür ayrıntıları.
Cüzdanımı çıkarıyor ve Marla'ya üstünde gerçek adımın yazılı olduğu ehliyetimi gösteriyorum.
Ehliyetimde Tyler Durden yazmıyor.
"Ama senin Tyler Durden olduğunu herkes biliyor," diyor Marla.
Benden başka herkes.
İşyerinde kimse bana Tyler Durden demiyor. Patronum beni gerçek adımla çağırıyor.
Annemle babam benim gerçekte kim olduğumu biliyor.
"Peki," diyor Marla, "o zaman neden bazı insanlar seni Tyler Durden diye biliyor da herkes öyle
bilmiyor?"
Tyler'la ilk karşılaştığımda uykudaydım.
Yorgundum, aklım başımda değildi, şaşkındım. Her uçağa binişimde uçağın düşmesini istiyordum.

---

Kanserden ölen insanlara imreniyordum. Hayatımdan nefret ediyordum. İşimden ve mobilyalarımdan
bıkıp usanmıştım ve bunları değiştirmenin bir yolunu bulamıyordum.
Yapabileceğim tek şey bunlara son vermekti.
Kendimi kıstırılmış hissediyordum.
Fazla tamamlanmış biriydim.
Fazla mükemmeldim.
Minik hayatımdan bir çıkış yolu arıyordum. Tek kişilik tereyağı ve sıkışık uçak koltuğu rolünü
istemiyordum.
İsveç mobilyaları.
İncelikli sanat eserleri.
Tatile çıktım. Kumsalda uyuyakaldım ve uyandığımda Tyler Durden oradaydı; çıplak ve terliydi, üstüne
kumlar yapışmıştı, saçları ıslanmış, tel tel yüzüne düşmüştü.
Tyler kütükleri akıntıdan kurtarıp kıyıya çekiyordu.
Tyler'ın yarattığı şey dev bir elin gölgesiydi ve Tyler kendi yarattığı kusursuzluğun avucunda oturuyordu.
Tek bir an: Hayatta kusursuzluktan en çok bunu bekleyebilirdiniz.
Belki de ben hiçbir zaman o kumsalda uyanmadım.
Belki de bütün bunlar, Blarney taşına işediğim zaman başladı.
Ben uykuya daldığımda, aslında uyumuyorum.
Denny's Gezegeni'ndeki başka masalarda, morarmış elmacık kemikleri ya da çarpılmış burunlarıyla bana
bakarak gülümseyen, bir, iki, üç, dört, beş adam sayıyorum.
"Hayır," diyor Marla, "uyumuyorsun."
Tyler Durden benim yarattığım ayrı bir kişilik ve şimdi gerçek hayatımı devralmaya çalışıyor.
"Tıpkı Psycho'daki Tony Perkins'in annesi gibi," diyor Marla. "Müthiş bir şey bu. Herkeste bir çeşit
cinslik oluyor. Bir keresinde, vücuduna halka taktırmaya doyamayan bir herifle çıkmıştım."
Yani, diyorum, ben uykuya dalıyorum ve Tyler benim bedenimle ve darmadağın suratımla birtakım suçlar
işlemeye koşuyor. Ertesi sabah, bitap bir halde, kemiklerim sızlayarak uyanıyorum ve bütün gece hiç
uyumadığımı adım gibi biliyorum.
Böyle sabahların akşamında daha erken yatardım.
O akşam, Tyler'ın hükümranlık süresi biraz daha uzardı.

---

Ben her gece daha erken yattıkça, Tyler'ın hükümranlık süresi uzadıkça uzardı.
"Ama sen Tyler'sın," diyor Marla.
Hayır.
Hayır, değilim.
Tyler Durden'ın her şeyine hayranım. Cesaretine, zekâsına. Soğukkanlılığına. Tyler komik, çekici,
etkileyici ve başına buyruk biri. Erkekler ona gıpta ediyor ve ondan dünyayı değiştirmesini bekliyorlar.
Tyler güçlü ve özgür. Oysa ben değilim.
Ben Tyler Durden değilim.
"Ama öylesin, Tyler," diyor Marla.
Tyler'la ikimiz aynı bedeni paylaşıyoruz ve bugüne kadar ben bundan habersizdim. Tyler ne zaman
Marla'yla sevişse, ben uykuda oluyordum. Ben kendimi uykuda sanırken Tyler yürüyor ve konuşuyordu.
Dövüş kulübündeki ve Kargaşa Projesi'ndeki herkes beni Tyler Durden diye biliyordu.
Böyle böyle, her gece biraz daha erken yatmaya ve her sabah biraz daha geç uyanmaya devam edersem,
eninde sonunda tamamen ortadan kaybolacaktım.
Bir gece uykuya dalacak ve bir daha hiç uyanmayacaktım.
Marla diyor ki: "Tıpkı Hayvan Denetim'deki hayvanlar gibi."
Köpekler Vadisi. Öldürülmesen bile, seni hayatını kurtaracak kadar sevecek birisi çıksa bile, gene de
iğdiş edildiğin yer.
Bir daha hiç uyanmayacaktım ve hayatımı Tyler devralacaktı.
Garson kahveyi getiriyor, topuklarını birbirine vuruyor ve çekip gidiyor.
Kahvemi kokluyorum. Kahve gibi kokuyor.
"Ee," diyor Marla, "diyelim ki bütün bunlara inandım, benden istediğin nedir?"
Ee'si, Tyler hayatımı tamamen ele geçiremesin diye, Marla'nın beni uyanık tutmasını istiyorum.
Başladığımız yere döndük.
Hayatını kurtardığı gece, Marla da Tyler'dan kendisini bütün gece uyanık tutmasını istemişti.
Uyuduğum anda Tyler kontrolü devralacak ve korkunç bir şey olacak.
Ve eğer uyursam, Marla'nın Tyler'ı izlemesi gerekiyor. Nereye gittiğini, ne yaptığını. Böylece belki, ertesi
gün sağa sola koşturup bir şeyleri düzeltebilirim.

---

24
Adı Robert Paulson ve yaşı kırk sekiz. Adı Robert Paulson ve hep kırk sekiz yaşında kalacak, sonsuza
kadar.
Zaman aralığını yeterince uzun tutarsanız, herkesin hayatta kalma şansı sıfıra düşer.
Koca Bob. Koca tombalak.
Koca yağ tulumu, standart bir dondur-kır görevindeymiş. Ev yapımı dinamitle havaya uçurmak üzere
evime girerken Tyler da bu yöntemi kullanmıştı. Bir kutu sprey dondurucu alırsınız. Ozon deliği
hikâyesinden beri bulunması biraz zor; ama R-12 ya da R-134a olsa daha iyi olur. Kilit mekanizması
donuncaya kadar dondurucuyu kilit göbeğinin üstüne sıkarsınız.
Dondur-kır görevine çıktığınızda, ankesörlü telefonların, parkmetrelerin ya da gazete kutularının kilidine
dondurucu sıkarsınız. Sonra bir çekiç ve keski yardımıyla donmuş kilit göbeğini kırarsınız.
Standart kır-doldur görevlerinde ise, telefonun ya da otomatik veznenin gövdesine matkapla bir delik açar
ve deliğin içine ince bir boru yerleştirirsiniz. Sonra da, bir yağ pompası yardımıyla, hedef nesnenin içine
tıka basa gres yağı, vanilyalı puding ya da plastik çimento doldurursunuz.
Kargaşa Projesi'nin bir avuç bozuk para çalmaya ihtiyacı yoktu elbette. Paper Street Sabun Şirketi gelen
siparişlere yetişemiyordu. Noel zamanı ne yapacağız, Tanrı bilir. Bu görevlerin amacı sinirleri
sağlamlaştırmaktır. İnsana biraz kurnazlık kazandırmak, Kargaşa Projesi'ne olan bağlılığınızı
güçlendirmektir.
İsterseniz, donmuş kilit göbeğini keski yerine elektrikli matkapla da kırabilirsiniz. Bu da işinizi görür,
üstelik daha sessizdir.
Koca Bob'a ateş ettiklerinde polisin silah sandığı şey, şarjlı bir matkaptı.
Koca Bob ile Kargaşa Projesi, dövüş kulübü ya da sabun arasında bağlantı kurmalarını sağlayacak hiçbir
ipucu yoktu.
Cüzdanında kendisinin küçük bir fotoğrafını bulmuşlardı; ilk bakışta çıplak gibi görünen dev bir cüsse, bir
yarışmada poz verirken. Aptalca bir hayat, demişti Bob. İnsanın gözünü alan ışıkların ve ses sisteminin
sağır edici vınıltısı içinde beklerken, sonunda hakemin sesini duyarsın: "Sağ baldırınızı kasın ve
bekleyin."
Ellerinizi görebileceğimiz bir yere koyun.
Sol kolunu uzat, bisepsini sık ve bekle.
Kıpırdama.
Silahını at.

---

Gerçek hayattan daha iyiydi bu.
Elinde benim öpücüğümden kalma bir yara izi vardı. Koca Bob'un kalıp gibi saçları tıraşlanmış ve
parmak izleri çamaşır sodasıyla yakılmıştı. Yaralanmak tutuklanmaktan daha iyiydi, çünkü tutuklanırsan
Kargaşa Projesi'nden atılırsın ve bir daha ev ödevi falan yapamazsın.
Bir dakika önce Robert Paulson, dünyadaki yaşamın etrafına doluştuğu, küçük, sıcak bir merkezdi. Bir
dakika sonra, bir nesne oldu. Polislerin ateşinden sonra, ölümün inanılmaz mucizesi.
Bu gece bütün dövüş kulüplerinde, topluluktaki adamlar bodrumun orta yerindeki boşluğun ötesine, öbür
uçta duran adamlara bakarken, her birim lideri karanlıkta, kalabalığın etrafında dolaşıyor ve liderin
bağıran sesi duyuluyor:
"Adı Robert Paulson."
Erkekler topluluğu bağırıyor: "Adı Robert Paulson."
Lider bağırıyor: "Yaşı kırk sekiz."
Erkekler topluluğu bağırıyor: "Yaşı kırk sekiz."
Yaşı kırk sekiz. Dövüş kulübü müdavimiydi.
Yaşı kırk sekiz. Kargaşa Projesi'nin bir neferiydi.
Kendi ismimize ancak ölümde kavuşabiliriz, çünkü ancak ölümde mücadelenin bir parçası olmaktan
çıkarız. Ölümde kahraman oluruz.
Ve topluluk bağırıyor: "Robert Paulson."
Ve topluluk bağırıyor: "Robert Paulson."
Ve topluluk bağırıyor: "Robert Paulson."
"Bu gece dövüş kulübünü kapatmak üzere oraya gidiyorum. Odanın ortasındaki tek ışığın altına geçip
duruyorum ve herkes bana tezahürat ediyor. Oradaki herkesin gözünde ben Tyler Durden'ım. Zeki.
Etkileyici. Gözüpek. Ellerimi kaldırıp sessizlik istiyorum ve diyorum ki, bu işe topluca bir nokta koymaya
ne dersiniz? Bu gece evinize gidin ve dövüş kulübünü unutun.
Dövüş kulübü artık amacına ulaştı, öyle değil mi?
Kargaşa Projesi feshedildi.
Televizyonda iyi bir futbol maçı varmış, öyle duydum...
Yüz erkek gözlerini dikmiş bana bakıyor.
Bir insan öldü, diyorum. Bu oyun bitti. Artık eğlenceli olmaktan çıktı.

---

Sonra, kalabalığı çevreleyen karanlığın içinden, kim olduğu belli olmayan birim liderinin sesi duyuluyor:
"Dövüş kulübünün ilk kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
"Evinize gidin!" diye bağırıyorum.
"Dövüş kulübünün ikinci kuralı dövüş kulübü hakkında konuşmamaktır."
Dövüş kulübü feshedildi! Kargaşa Projesi feshedildi.
"Üçüncü kural, her dövüşte sadece iki kişi kapışır."
Ben Tyler Durden'ım, diye bağırıyorum. Ve defolup gitmenizi emrediyorum!
Hiç kimse yüzüme bakmıyor. Adamlar odanın orta yerindeki boşluğun üzerinden birbirlerine bakıp
duruyorlar.
Birim liderinin sesi odanın içinde ağır ağır geziniyor. Dövüş başına iki kişi. Gömlekler çıkarılır. Pabuçlar
çıkarılır.
Her dövüş sürmesi gerektiği kadar sürer.
Bu sahneyi yüz farklı şehirde, yarım düzine farklı dilde hayal edin.
Kurallar bitiyor ve ben hâlâ ortadaki ışığın altında duruyorum.
"Bir numaralı dövüş için adını yazdıranlar, ortaya," diye bağırıyor karanlıktaki ses. "Dövüş alanında
kimse kalmasın."
Ben kıpırdamıyorum.
"Dövüş alanında kimse kalmasın."
Ben kıpırdamıyorum.
Tavandaki tek ışık karanlığın içindeki yüz çift gözde yansıyor. Hepsi benim üstüme dikilmiş, hepsi
beklemekte. Adamların her birini Tyler'ın gözüyle görmeye çalışıyorum. Kargaşa Projesi'nde eğitmek için
en iyi dövüşçüleri seçmeye çalışıyorum. Tyler olsa hangilerini Paper Street Sabun Şirketi'nde çalışmaya
çağırırdı?
"Dövüş alanında kimse kalmasın!" Standart dövüş kulübü prosedürüdür bu. Birim lideri üç kez çağrıda
bulunduktan sonra, dövüş kulübünden atılacağım.
Ama ben Tyler Durden'ım. Dövüş kulübünü ben kurdum. Dövüş kulübü bana ait. O kuralları ben yazdım.
Ben olmasam hiçbiriniz burada olmazdınız. Ve ben diyorum ki, bu iş burada bitmiştir!
"Üç saniye içinde üyenin tahliyesine hazırlanın: Üç, iki, bir, şimdi."
Erkekler topluluğu üstüme çullanıyor, yüz çift el kollarımın ve bacaklarımın her santimetrekaresine
yapışıyor ve ben kanatlarını açmış bir kartal gibi ışığa doğru kaldırılıyorum.

---

Ruhun bedenden tahliyesine hazırlanın: Beş saniye, dört saniye, üç, iki, bir saniye.
Ve ben omuzlar üstünde elden ele geçiriliyorum; kalabalık dalgalanarak kapıya doğru ilerliyor. Ben
kayıyorum. Ben uçuyorum.
Dövüş kulübü benim malım, diye bağırıyorum. Kargaşa Projesi benim fikrimdi. Beni atamazsınız. Burada
işler benden sorulur. Evinize gidin.
Birim liderinin bağıran sesi duyuluyor: "Bir numaralı dövüş için adını yazdıranlar, lütfen ortada yerinizi
alın. Şimdi!"
Ben gitmiyorum. Pes etmeyeceğim. Bunun üstesinden gelebilirim. Burada işler benden sorulur.
"Üyeyi tahliye edin, şimdi!"
Ruhun bedenden tahliyesi, şimdi.
Yavaşça kapıdan dışarıya, yıldızlı gökyüzünün altındaki soğuk gecenin içine uçuyor ve otoparkın beton
zeminine düşüyorum. Bütün eller geri çekiliyor, arkamda bir kapı kapanıyor ve bir kilit sesi duyuluyor.
Yüz farklı şehirde, dövüş kulübü bensiz devam ediyor.

---

25
Kim bilir kaç senedir uykuyu özlüyordum. Uykunun o kayma, teslim olma, dalıp gitme kısmını. Şimdiyse
uyumak yapmak istediğim en son şey. Regent Oteli'ndeki 8G'de Marla'yla birlikteyim. Burada, kendi
küçük odalarına tıkılmış bütün o ihtiyarların ve keşlerin arasında, bir şekilde, benim çılgınca çaresizliğim
bayağı normal ve sıradan görünüyor.
"Bu otelde," diyor Marla, yatağında bağdaş kurmuş oturur ve yarım düzine enerji hapını plastik
yuvalarından pırtlatırken, "geceleri korkunç kâbuslar gören bir çocukla çıkmıştım. O da uyumaktan nefret
ederdi."
Ne olmuştu sonra, o çıktığı çocuğa?
"Öldü. Doz aşımından kaynaklanan kalp krizi. Aşırı miktarda amfetamin hapı," diyor Marla. "Daha on
dokuzundaydı."
Sağ ol, iyi ki anlattın bunu.
Otele girdiğimizde, resepsiyondaki çocuğun saçlarının yarısı kökünden çekip koparılmıştı. Derisi ortaya
çıkmış, kabuk bağlamış kafasıyla beni selamladı. Resepsiyondaki çocuğun bana "efendim" diye hitap
ettiğini duyunca, lobide oturmuş televizyon seyreden kıdemlilerin hepsi dönüp bana baktı.
"İyi akşamlar, efendim."
Daha şimdiden, çocuğu Kargaşa Projesi'nin merkez karargâhını arar ve görüldüğüm yeri haber verirken
görebiliyorum. Duvara asılı bir şehir haritasının üstünde, gittiğim yerleri renkli raptiyelerle
işaretleyecekler. Kendimi Vahşi Doğa'daki bir göçmen kaz gibi fişlenmiş hissediyorum.
Hepsi beni gözlüyor, hepsi benim peşimde.
"Bunların altısını birden alabilirsin, mide bulantısı yapmaz," diyor Marla, "ama kıçından içeri sokarak
alman gerekiyor."
Aman ne hoş.
Marla diyor ki; "Gerçekten öyle, uydurmuyorum. Başka zaman daha güçlü bir şeyler bulabiliriz. Gerçek
haplar. Roket, siyah inci ya da ejderha falan."
O hapları kıçımdan içeri sokmayacağım.
"O zaman sadece iki tane al."
Nereye gidiyoruz?
"Bowling salonuna. Bütün gece açıklar ve orada uyumana izin vermiyorlar."

---

Her gittiğimiz yerde, diyorum, sokaktaki herifler beni Tyler Durden sanıyor.
"O yüzden mi otobüs şoförü bizi bedavaya götürdü?"
Hı-hı. Otobüsteki iki çocuğun bize yerini vermesinin nedeni de oydu.
"E, ne demek istiyorsun yani?"
Saklanmanın yeterli olduğunu sanmıyorum. Tyler'dan kurtulmak için bir şeyler yapmalıyız.
"Bir zamanlar benim giysilerimi giymekten hoşlanan bir çocukla çıkmıştım," diyor Marla. "Bayağı elbise
giyerdi, yani. Tüllü şapkalar falan. Elbise giydirip seni de gizlice dolaştırabiliriz."
Kadın kılığına girmeye de, kıçımdan içeri hap sokmaya da niyetim yok.
"Daha beteri de var," diyor Marla. "Bir zamanlar, şişme bebeğiyle önünde lezbiyen numarası yapmamı
isteyen bir çocukla çıkmıştım."
Kendimi Marla'nın hikâyelerinden biri olarak hayal edebiliyorum.
Bir zamanlar çift kişilikli bir çocukla çıkmıştım.
"Bir keresinde de, o penis büyütme aletlerinden kullanan bir çocukla çıkmıştım."
"Saat kaç?" diye soruyorum.
"Dört."
Üç saat sonra işte olmam gerek.
"Al şu haplarını," diyor Marla. "Sen Tyler Durden'sın ya, şimdi bizden muhtemelen bowling parası da
almazlar. Hey, Tyler'dan kurtulmadan önce alışverişe gidemez miyiz? Güzel bir araba satın alırdık. Biraz
üst baş, CD falan. Hiç fena değilmiş, bu bedavacılık işi."
Marla.
"Tamam tamam, vazgeçtim."

---

26
İnsan hep sevdiklerini öldürür derler ya; aslına bakarsanız insanı öldüren de hep sevdiğidir. Gerçekten.
Bu sabah işe gittiğimde, ofis binasıyla otopark arasında polis barikatları vardı. Polis birlikte çalıştığım
insanların ifadelerini alıyordu. Herkes ortalıkta dolanıp duruyordu.
Otobüsten inmedim bile.
Ben Joe'nun Soğuk Teriyim.
Otobüs camından bakınca, ofis binasının üçüncü katındaki yekpare camların yerinde olmadığını
görebiliyorum. İçeride, asma tavandaki yanık bir panele can havliyle vurmakta olan, sarı ve kirli bir
yağmurluk giymiş bir itfaiyeci var. İçin için yanmakta olan bir çalışma masası kırık pencerede santim
santim beliriyor. İki itfaiyeci tarafından dışarıya itilen masa sonunda devriliyor, kayıyor, üçüncü katla
kaldırım arasındaki kısa mesafeyi hızla kat ediyor ve bir sesten çok bir duyguyla yere çarpıyor.
Patlayıp açılıyor ve içinden hâlâ dumanlar tütüyor.
Ben Joe'nun Kasılan Midesiyim.
Benim çalışma masam bu.
Patronum öldü, bunu biliyorum.
Napalm yapmanın üç yolu. Tyler'ın patronumu öldüreceğini biliyordum. Ellerimde benzin kokusu aldığım
anda, işimden kurtulmak istediğimi söylediğim anda, ona icazet vermekteydim. Tabii buyur, hiç durma.
Öldür patronumu.
Ah, Tyler.
Patlamış bir bilgisayar var, bunu biliyorum.
Bunu biliyorum, çünkü Tyler biliyor.
Bunu bilmiyor olmak istiyorum; ama bir bilgisayar monitörünün tepesine delik açmak için kuyumcu
matkabı kullanılır. Bütün uzay maymunları bunu bilir. Tyler'ın notlarını bilgisayara ben geçirdim. Ampul
bombasının geliştirilmiş bir çeşididir bu. Orada, ampulün üstüne bir delik açıp içini benzinle
doldurursunuz. Balmumu ya da silikonla deliği tıkar, sonra ampulü bir duya takar ve birinin içeri girip
elektrik düğmesine basmasını beklersiniz.
Bir bilgisayar tüpüne bir ampulden çok daha fazla benzin sığdırabilirsiniz.
Bir katot ışını tüpü söz konusuysa, tüpün içine oturduğu plastik yuvayı çıkarırsınız. Gayet kolay bir iştir
bu. Veya yuvanın tepesindeki havalandırma panellerinden içeri girersiniz. Önce monitörün kablosunu

---

prizden çıkarmanız ve monitörden bilgisayara giden fişi çekmeniz gerekir.
Aynı şeyi bir televizyonla da yapabilirsiniz.
Şunu iyice anlamanız gerek: Küçücük bir kıvılcım çıkarsa, hatta yerdeki halıdan statik elektrik alırsanız,
öldünüz demektir. Çığlıklar içinde, canlı canlı yanarak.
Bir katot ışını tüpü 300 voltluk akımsız elektrik depolayabilir. Bu yüzden, önce ana güç kondansatörünün
içine iyi cins bir tornavida sokun. Eğer bu noktada öldüyseniz, yalıtımlı bir tornavida kullanmadınız
demektir.
Katot ışını tüpünün içinde bir vakum vardır. Bu yüzden, siz matkapla deliği açtığınız anda tüpün içine hava
dolar. Bir başka deyişle tüp, deliğe sığdırabildiği bütün havayı bir ıslık sesiyle içeri çeker.
Matkap uçlarını birkaç kez büyüterek, deliği içine bir huni ağzı girecek kadar genişletin. Sonra tüpü
canınızın istediği bir patlayıcıyla doldurun. Ev yapımı napalm iyi seçenektir. Benzin veya donmuş
portakal suyu konsantresi-benzin karışımı veya kedi kumu-benzin karışımı.
Eğlenceli sayılabilecek bir patlayıcı da, pudra şekeriyle karıştırılmış potasyum permanganattır. Buradaki
ana fikir, çok hızlı yanacak bir maddeyi, o yanmaya yeterli oksijen sağlayacak bir başka maddeyle
birleştirmektir. Bu karışım o kadar hızlı yanar ki buna patlama diyebilirsiniz.
Baryum peroksit ve çinko tozu.
Amonyum nitrat ve alüminyum tozu.
Anarşinin nouvelle cuisine uyarlaması.
Sülfür soslu baryum nitrat, mangal kömürü garnitürlü. Bildiğiniz barut bundan ibarettir.
Bon appétit.
Monitörü ağzına kadar bununla doldurun. Birisi bilgisayarı açtığında, iki-üç kilo kadar barut suratında
patlayacaktır.
Sorun şu ki, ben aslında patronumu seviyordum. Bir bakıma.
Eğer erkeksen, Hristiyansan ve Amerika'da yaşıyorsan, tanrı modeli olarak babanı görürsün. Ve bazen de
babanı iş hayatında bulursun.
Ne var ki Tyler patronumu sevmiyordu.
Polis beni aramaya başlayacaktı. Geçen cuma gecesi binadan en son ben çıkmıştım. Soluğum çalışma
masamın üzerinde yoğunlaşmış olarak masa başında uyanmış ve Tyler'ın telefondaki sesini duymuştum:
"Dışarıya çık. Bir arabamız var."
Bir Cadillac.
Benzin hâlâ ellerimdeydi.

---

Dövüş kulübü tamircisi, "Son nefesinde neyi yapmadığına pişman olacaksın?" diye sormuştu.
İşimden kurtulmak istiyordum. Tyler'a icazet veriyordum. Buyur. Öldür patronumu.
Patlamayla havaya uçmuş ofisimden, şeridin sonundaki çakıl kaplı dönüş pistine kadar otobüsle
gidiyorum. Bu noktada binalar yerini boş arsalara ve ekili tarlalara bırakıyor. Otobüs şoförü elindeki
kâğıt torbadan bir öğle yemeği ile bir termos çıkarıyor ve dikiz aynasından bana bakıyor.
Ben polislerin beni aramayacağı bir yer düşünmeye çalışıyorum. Otobüste, şoförle benim aramda oturan
yirmi kadar yolcu görüyorum. Yirmi kafayı arkadan sayıyorum.
Yirmi tıraşlı kafa.
Şoför arkasına dönüyor ve benim oturduğum arka koltuğa doğru sesleniyor: "Yaptığınız işe gerçekten
hayranlık duyuyorum, Bay Durden."
Bu adamı hayatımda ilk kez görüyorum.
"Yapacağım şey için lütfen beni bağışlayın," diyor şoför. "Komite bunun sizin isteğiniz olduğunu
söylüyor."
Tıraşlı kafalar birer birer arkaya dönüyor. Sonra birer birer ayağa kalkıyorlar. Birinin elinde bir bez var
ve eter kokusu burnuma kadar geliyor. En yakınımda duranın elinde bir avcı bıçağı var. Eli bıçaklı olan
bu çocuk, dövüş kulübü tamircisi.
"Kendinizi bir ev ödevi olarak ortaya koymanız," diyor otobüs şoförü, "büyük cesaret, efendim."
Tamirci ona, "Kes sesini," diyor. "Gözcü konuşmaz."
Uzay maymunlarından birinde, taşaklarının etrafına sarılacak bir paket lastiği olduğunu biliyorsun. Uzay
maymunları otobüsün ön kısmına doluşuyor.
Tamirci diyor ki: "Yapılması gerekeni biliyorsunuz, Bay Durden. Kendiniz söylemiştiniz. Demiştiniz ki,
eğer günün birinde birisi kulübü kapatmaya kalkışırsa, bu ben bile olsam, onu taşaklarından yakalamak
zorundasınız."
Erbezi.
Kampana.
Testis.
Çonçon.
Vücudunuzun en kıymetli parçasını, Paper Street Sabun Şirketi'ndeki bir sandviç torbasında donmuş
olarak hayal edin.
"Bize direnmenin işe yaramayacağını biliyorsun," diyor tamirci.

---

Otobüs şoförü sandviçini çiğniyor ve dikiz aynasından bizi seyrediyor.
Bir polis arabası siren çalarak yaklaşıyor. Uzaklarda bir traktör bir tarlanın üstünde patırdaya patırdaya
ilerliyor. Kuşlar. Otobüsün arka tarafındaki camlardan biri yarıya kadar açık. Bulutlar. Çakıl döşeli dönüş
pistinin kenarlarında ayrıkotları bitmiş. Ayrıkotlarının etrafında arılar ya da sinekler uçuşuyor.
"Tek istediğimiz küçük bir tazminat," diyor dövüş kulübü tamircisi. "Bu seferki bir tehdit değil, Bay
Durden. Bu sefer onları kesmek zorundayız."
"Polisler," diyor otobüs tamircisi.
Siren sesi, otobüsün önünde bir yerlere ulaşıyor.
Onları nasıl durdurabilirim ki?
Bir polis arabası otobüse doğru ilerliyor. Mavi ve kırmızı ışıklar otobüsün ön camından içeri vururken,
dışarıdan bir ses geliyor: "Olduğunuz yerde kalın."
Ve hayatını kurtuluyor.
Kısmen.
Polislere Tyler'ı anlatabilirim. Onlara dövüş kulübü hakkında her şeyi anlatırım; böylece belki hapse
girerim ve Kargaşa Projesi onların başına kalır. Ve ben de bir bıçağa bakıp durmaktan kurtulurum.
Polisler otobüsün basamaklarına tırmanırlarken, "Hâlâ kesmediniz mi?" diye soruyor birinci polis.
"Çabuk olun," diyor İkincisi, "hakkında tutuklama emri var."
Sonra şapkasını çıkarıyor ve bana dönerek diyor ki: "Şahsi bir durum değil, Bay Durden. Sonunda sizinle
tanışabilmiş olduğuma çok sevindim."
Hepiniz büyük bir hata yapıyorsunuz, diyorum.
"Muhtemelen böyle diyeceğinizi bize söylemiştiniz," diyor tamirci.
Ben Tyler Durden değilim.
"Böyle diyeceğinizi de söylemiştiniz."
Kuralları değiştiriyorum. Dövüş kulübü sizde kalsın; ama artık kimseyi iğdiş etmeyeceğiz.
"Tabii, tabii," diyor tamirci. Elinde bıçakla koridorun ortasına kadar ilerliyor. "Bunu mutlaka
söyleyecektiniz, öyle demiştiniz."
Peki tamam, ben Tyler Durden'ım. O'yum ben. Ben Tyler Durden'ım ve kuralları ben koyarım ve ben
diyorum ki, o bıçağı hemen indireceksin.
Tamirci omzunun üstünden arkaya doğru sesleniyor: "Kesip kaçma eylemi için rekorumuz kaç dakika?"

---

"Dört," diye bağırıyor birisi.
"Zaman tutan var mı?" diye bağırıyor tamirci.
İki polis de şimdi otobüsün ön tarafında duruyor. İçlerinden biri saatine bakıyor ve diyor ki: "Bir dakika.
Saniye kolu on ikinin üstüne gelene kadar bekleyin."
"Dokuz," diyor polis.
"Sekiz."
"Yedi."
Kendimi açık camın üstüne fırlatıyorum.
Karnım ince metal çerçeveye çarpıyor ve dövüş kulübü tamircisi arkamdan bağırıyor: "Bay Durden!
Zamanlamayı mahvedeceksiniz!"
Vücudumun yarısı camdan dışarı sarkmış olarak, arka lastiğin siyah kauçuk duvarını yakalamaya
çalışıyorum. Çamurluğun kenarına tutunup asılıyorum. Birisi ayaklarımdan tutuyor ve çekmeye başlıyor.
Uzaktaki küçük traktöre doğru bağırıyorum: "Hey." Bir daha: "Hey." Kanla dolmuş, alev alev yanan
suratımla, baş aşağı asılı duruyorum. Kendimi azıcık aşağı çekiyorum. Ayak bileklerimi kavrayan eller
beni gerisin geri yukarı çekiyor. Kravatım suratıma çarpıp duruyor. Kemerimin tokası camın çerçevesine
takılıyor. Arılar, sinekler ve ayrıkotları yüzümün birkaç santim ilerisinde duruyor ve ben bağırıyorum:
"Hey!"
Pantolonumun arkasına birtakım eller yapışıyor. Pantolonumu ve kemerimi kıçımın üstünden aşırtarak beni
içeri çekiyorlar.
Otobüsün içinde birisi bağırıyor: "Bir dakika!"
Pabuçlarım ayağımdan kayıp çıkıyor.
Kemerimin tokası metal çerçeveden kurtuluyor.
Eller bacaklarımı birleştiriyor. Güneşte kızmış metal çerçeve karnıma gömülüyor. Beyaz gömleğim
kabarıyor, sonra başımın ve omzumun üstüne yığılıyor. Ben hâlâ bağırıyorum: "Hey!"
Bacaklarım arkamda birbirine yapışık, dümdüz uzanıyor. Pantolonum bacaklarımın üstünden kayıyor ve
çıkıp gidiyor. Güneş ışığı sıcak sıcak kıçıma vuruyor. :
Kandan güm güm zonklayan kafamla, basınçtan dışarıya fırlamış gözlerimle, yüzümün etrafında dalgalanan
beyaz gömlekten başka hiçbir şey göremiyorum. Bir yerlerden traktörün patırtısı geliyor. Arılar
vızıldaşıyor. Bir yerlerde. Arkamda, benden milyonlarca kilometre uzakta, birisi bağırıyor: "İki dakika!"
Bir el bacaklarımın arasına kayıyor ve taşaklarımı bulmaya çalışıyor.
"Canını yakmayın," diyor birisi.

---

Ayak bileklerime dolanmış eller benden milyonlarca kilometre uzakta. Uzun, çok uzun bir yolun sonunda
hayal et onları. Rehberli meditasyon.
Metal çerçeveyi, karnını yarmaya çalışan kızgın ve kör bir bıçak olarak hayal etme.
Bacaklarım koparırcasına iki yana çekiştiren bir grup adam hayal etme.
Milyonlarca, katrilyonlarca kilometre uzakta, sıcak ve nasırlı bir el taşaklarını dibinden kavrıyor ve
kendine doğru çekiyor. Sonra bir şey taşaklarını sımsıkı sarıyor, daha sıkı, daha sıkı.
Bir paket lastiği.
Sen İrlanda'dasın.
Sen dövüş kulübündesin.
Sen işyerindesin.
Burası olmayan herhangi bir yerdesin.
"Üç dakika!"
Çok uzaklarda birisi bağırıyor: "Söylenecekleri biliyorsunuz, Bay Durden. Dövüş kulübüyle uğraşma."
O sıcak el taşaklarını alttan avuçlamış. Bıçağın soğuk ucunu hissediyorsun.
Bir kol göğsüne dolanıyor.
Terapötik fiziksel temas.
Kucaklaşma vakti.
Sonra eterli bez ağzının ve burnunun üstüne sımsıkı kapanıyor.
Sonrası hiçbir şey. O bile değil. Sonrası, unutuş.

---

27
Patlamayla yanıp kavrulmuş dairemin dış kabuğu uzay boşluğu kadar kara. Dairem, gecenin içinde, şehrin
küçük ışıklarının tepesindeki bir virane. Uçup gitmiş camların yerinde sarı renkli bir polis şeridi on
beşinci katın kenarı boyunca kıvrılıp dalgalanıyor.
Parkenin altındaki beton zeminin üstünde uyanıyorum. Bir zamanlar burası akçaağaç kaplıydı. Patlamadan
önce, duvarlarda tablolar vardı. İsveç malı mobilyalar vardı. Tyler'dan önce.
Giysilerim üstümde. Elimi cebime sokuyor ve yokluyorum.
Her şeyim yerli yerinde.
Korku içindeyim; ama bir eksiğim yok.
Dairenin kenarına kadar yürü, on beş kat yüksekten otoparka bak. On beş kat yüksekten şehir ışıklarına ve
yıldızlara bak ve hop, gittin bile.
Bu dünya karşısında o kadar çaresiziz ki.
Burada, yıldızlarla yeryüzü arasındaki boşluğu dolduran binlerce kilometrelik gecenin içinde, kendimi
tıpkı o uzay hayvanlarından biri gibi hissediyorum.
Köpekler.
Maymunlar.
İnsanlar.
Sana öğrettikleri küçük görevi yerine getir. Bir kolu çek. Bir düğmeye bas. Neyi neden yaptığını hiç
anlamadan.
Dünyanın çivisi çıkıyor. Patronum öldü. Evim gitti. İşim gitti. Ve bütün bunların sorumlusu benim.
Geriye hiçbir şey kalmadı.
Bankadaki hesabım ekside.
Bırak kendini boşluğa.
Polis şeridi benimle unutuş arasında çırpınıp duruyor.
Bırak kendini boşluğa.
Sana kalan ne var ki?
Marla var.

---

Atla boşluğa.
Marla var. Her şeyin tam ortasında duruyor; ama bundan haberi yok.
Ve seni seviyor.
O Tyler'ı seviyor.
Onun için ikimiz aynı kişiyiz.
Birinin ona söylemesi gerek. Kaç. Kaç. Kaç.
Kurtar kendini.
Asansörle giriş katına iniyorsun ve senden hiçbir zaman hoşlanmamış olan kapıcı şimdi üç dişi eksik
ağzıyla gülümsüyor ve diyor ki: "İyi akşamlar, Bay Durden. Size taksi çağırayım mı? İyi misiniz? Telefonu
kullanmak ister misiniz?"
Regent Oteli'nden Marla'yı arıyorum.
Regent'daki görevli diyor ki: "Hemen bağlıyorum, Bay Durden."
Sonra Marla'nın sesi duyuluyor.
Kapıcı omzunun üstünden seni dinliyor. Regent Oteli'ndeki görevli de muhtemelen dinliyor. Marla,
diyorsun, konuşmamız gerek.
"Bok ye," diyor Marla.
Tehlikede olabilirsin, diyorsun. Olup bitenleri bilmek onun da hakkı. Seninle buluşması gerek.
Konuşmanız gerek.
"Nerede?"
İlk karşılaştığınız yere gitmesi gerek. Düşün. Nerede karşılaştığınızı hatırla.
Sağaltıcı beyaz ışık topu. Sarayın yedi kapısı.
"Anladım," diyor. "Yirmi dakikada orada olurum."
Orada ol.
Telefonu kapatıyorsun ve kapıcı diyor ki: "Size taksi çağırayım, Bay Durden. Nereye isterseniz, paraya
gerek yok."
Dövüş kulübü üyeleri seni izliyor. Yok, diyorsun, çok güzel bir gece, sanırım yürüyeceğim.
Günlerden cumartesi. Birinci Metodist'in bodrum katında bağırsak kanseri var ve gittiğinde Marla'yı
orada buluyorsun.

---

Marla Singer, sigarasını içerken. Marla Singer, gözlerini devirirken. Marla Singer, gözünde bir morlukla.
Tüylü halının üstüne, meditasyon halkasının karşılıklı noktalarına oturuyorsunuz ve Marla gözündeki
morlukla sana yiyecekmiş gibi bakarken sen güç aldığın hayvanı çağırmaya çalışıyorsun. Gözlerini
yumuyor ve sarayın yedi kapısına gidiyorsun; ama Marla'nın düşmanca bakışını hâlâ üzerinde
hissediyorsun. İçindeki çocuğu kucaklıyorsun.
Marla'nın gözlerinden ateş çıkıyor.
Sonra kucaklaşma zamanı geliyor.
Açın gözlerinizi.
Hepimiz birer eş seçeceğiz.
Marla odayı üç hızlı adımda kat edip yanıma geliyor ve suratıma okkalı bir şamar indiriyor.
Duygularınızı sonuna kadar paylaşın.
"Seni göt yalayıcı orospu çocuğu," diyor Marla.
Etrafımızdaki herkes dönmüş bize bakıyor.
Sonra Marla'nın iki yumruğu birden her yandan üstüme inmeye başlıyor. "Sen adam öldürdün," diye
haykırıyor. "Polisi aradım, her an burada olabilirler."
Marla'yı bileklerinden yakalıyorum ve diyorum ki, polis belki de gelir; ama büyük olasılıkla gelmeyecek.
Marla kıvrılıp bükülerek elimden kurtulmaya çalışıyor ve polisin beni elektrikli sandalyeye oturtmak
üzere son hızla oraya gelmekte olduğunu söylüyor. Gözlerimi yerinden fırlayıncaya kadar kavurmak üzere.
Veya en azından, öldürücü bir zehri damarıma zerk etmek üzere.
Bütün bunlar bana arı sokması gibi gelecek.
Aşırı dozda sodyum fenorbital, sonra büyük uyku. Köpekler Vadisi usulü.
"Bugün seni birini öldürürken gördüm," diyor Marla.
Eğer patronumu kastediyorsan, evet, diyorum, tamam, tamam, biliyorum, polis de biliyor, herkes
damarıma öldürücü bir zehir zerk etmek üzere beni arıyor; ama patronumu öldüren Tyler'dı.
Tyler'la aramızdaki tek ortak nokta aynı parmak izlerine sahip olmamız; ama bunu kimse anlamıyor.
"Bok ye," diyor Marla ve yumruk yemiş mor gözünü bana doğru çeviriyor. "Sen ve aptal müritlerin dayak
yemeyi seviyor olabilirsiniz; ama bana bir daha dokunursan seni öldürürüm."
"Bu gece seni birini vururken gördüm," diyor Marla.
Hayır, o bir bombaydı, diyorum, ayrıca o olay bu sabah oldu. Tyler bir bilgisayar monitörünün tepesine

---

matkapla delik açtı ve içine benzin ya da barut doldurdu.
Gerçek bağırsak kanserinden mustarip bütün o insanlar dikilmiş bizi seyrediyor.
"Hayır," diyor Marla. "Presman Oteli'ne kadar senin peşinden gittim. O katil kim partilerinden birinde
garsonluk yapıyordun sen."
Bu tür partilerde zengin insanlar, oteldeki şatafatlı bir yemek davetine katılıp bir çeşit Agatha Christie
romanı canlandırırlar. Gravlax Pudingi ile Karaca Budu arasında bir yerde ışıklar bir dakikalığına söner
ve içlerinden biri yalancıktan ölür. "Hadi numara yapalım" tarzı eğlenceli bir ölümdür bu.
Davetin geri kalanında misafirler sarhoş olur. Madeira Consommé'lerini yer ve içlerindeki psikopat
katilin kim olduğuna dair ipuçları bulmaya çalışırlar.
"Belediye başkanının geri dönüşümden sorumlu özel kalem müdürünü öldürdün!" diye bağırıyor Marla.
Belediye başkanının bilmemneden sorumlu özel kalem müdürünü Tyler öldürdü.
"Zaten kanser falan da değilsin!" diye bağırıyor Marla.
Her şey bu kadar çabuk oluyor.
Bir parmak şıklatmalık zamanda.
Herkes bize bakıyor.
"Sen de kanser falan değilsin!" diye bağırıyorum.
"İki senedir buraya geliyor," diye bağırıyor Marla, "ve hiçbir şeyciği yok!"
Ben senin hayatım kurtarmaya çalışıyorum!
"Ne! Hayatımın kurtarılması neden gerekiyormuş?"
Çünkü beni takip edip duruyorsun. Çünkü bu gece beni takip ettin, çünkü Tyler Durden'ı birini öldürürken
gördün ve Tyler Kargaşa Projesi'ni tehlikeye düşüren herkesi öldürür.
İçerideki herkes kendi küçük trajedisini unutmuş görünüyor. Kendi küçük kanser hadiselerini. Ağrı
dindirici ilaçlar alanlar bile şaşkın ve meraklı görünüyor.
Özür dilerim, diyorum kalabalığa dönerek. Kimseyi incitmek istemedim. Biz gitsek iyi olacak. Bunu
dışarıda konuşmalıyız.
"Hayır!" diyor bağrışıyor herkes, "Gitmeyin! Başka neler var?"
Ben kimseyi öldürmedim, diyorum. Ben Tyler Durden değilim. O benim bölünmüş kişiliğimin öbür
parçası. Sybil adlı filmi gören yok mu içinizde?
"Yani," diyor Marla, "kim öldürecekmiş beni?"

---

Tyler
"Sen mi?"
Tyler, diyorum; ama ben Tyler'ın icabına bakmasını bilirim. Sen Kargaşa Projesi üyelerine karşı tetikte
ol, yeter. Tyler onlara emir vermiş olabilir, seni kaçırmaları için falan.
"Bu söylediklerine neden inanayım ki?"
Her şey bu kadar çabuk oluyor.
Çünkü, diyorum, sanırım senden hoşlanıyorum.
"Aşk değil yani, öyle mi?" diyor Marla.
Bu yeterince banal bir an, diyorum. Daha fazla zorlama.
Herkes gülümseyerek bize bakıyor.
Gitmem gerek. Buradan çıkmalıyım. Kafaları tıraşlı olan ya da dayak yemiş gibi görünen heriflere karşı
tetikte ol, diyorum. Morarmış gözler. Eksik dişler. Bu tür şeylere dikkat et.
"Peki sen nereye gidiyorsun?" diyor Marla.
Tyler Durden'ın icabına bakmam gerek.

---

28
Adı Patrick Madden'dı ve belediye başkanının geri dönüşümden sorumlu özel kalem müdürüydü. Adı
Patrick Madden'dı ve Kargaşa Projesi'nin bir düşmanıydı.
Birinci Metodist'ten çıkıp gecenin içine karışıyorum ve her şeyi hatırlıyorum.
Tyler'ın bildiği her şey zihnime doluşuyor.
Patrick Madden, dövüş kulübünün toplandığı barların bir listesini çıkarmaktaydı.
Ansızın, bir sinema projektörünü nasıl çalıştıracağımı biliyorum. Kilitlerin nasıl kırılacağını biliyorum.
Plajda kendini bana göstermesinden hemen önce Tyler'ın Paper Street'teki evi kiraladığını biliyorum.
Tyler'ın neden ortaya çıktığını biliyorum. Tyler Marla'yı seviyordu. Onunla karşılaştığım ilk geceden beri,
Tyler ya da benim bir parçam, Marla'yla birlikte olmanın bir yolunu arıyordu.
Aslında bunların bir önemi yok. Artık önemsiz bunlar. Gene de, gecenin içinde en yakın dövüş kulübüne
doğru yürürken bütün ayrıntılar kafama doluşuyor.
Cumartesi geceleri Armory Bar'ın bodrum katında toplanan bir dövüş kulübü var. İhtimal, Patrick
Madden'ın çıkarmakta olduğu listede bu barın adını bulabilirsiniz. Zavallı, ölü Patrick Madden.
Bu gece dosdoğru Armory Bar'a gidiyorum ve ben içeri girdiğimde kalabalık fermuar gibi ikiye ayrılıyor.
Oradaki herkes için ben Yüceler Yücesi Tyler Durden'ım. Tanrı ve baba.
Dört yanımda, "İyi akşamlar, efendim," diyen sesler duyuyorum.
"Dövüş kulübüne hoş geldiniz, efendim."
"Bize katıldığınız için teşekkürler, efendim."
Yeni yeni iyileşmeye başlayan canavar suratımla, ben. Suratımda yanağımdan dünyaya gülümseyen delik.
Gerçek ağzımda sert bir ifade.
Ben Tyler Durden olduğum ve hepiniz kıçımın kenarı olduğunuz için, o gece dövüş kulübüne gelmiş
adamların her biriyle dövüşmek üzere listeye yazılıyorum. Tam elli dövüş. Aynı anda birden fazla dövüş
yok. Pabuçlar çıkacak. Gömlekler çıkacak.
Her dövüş sürmesi gerektiği kadar sürer.
Ve eğer Tyler Marla'yı seviyorsa...
Ben Marla'yı seviyorum.
Ve bundan sonra olanlar sözcüklerde olmuyor. Asla göremeyeceğim bütün Fransız kumsallarını kirletmek

---

istiyorum. Rockefeller Merkezi'nin etrafındaki yıkıntıların arasında, rutubetli kanyonların içinde
koşturarak geyik avladığını düşün.
Tutuştuğum ilk kavgada çocuk kollarımı enseme yapıştırıyor ve kafamı, yanağımı, yanağımdaki deliği
kaldırıp kaldırıp beton zemine o kadar vuruyor ki, sonunda dişlerim yerinden çıkıyor ve tırtıklı kökleri
dilime saplanıyor.
Şimdi Patrick Madden'ı hatırlayabiliyorum. Patrick Madden ölmüş yerde yatıyor, yanında küçük bir
bibloya benzeyen karısı. Saçını topuz yapmış küçük bir kız çocuğu. Karısı kıkırdamış ve ölü kocasının
dudaklarının arasından şampanya dökmeye çalışmıştı.
Bayan Madden, sahte kanın çok kırmızı göründüğünü söylemişti, aşırı kırmızı. İki parmağını kocasının
yanında oluşan kan birikintisine batırmış ve sonra ağzına götürmüştü.
Dilime saplanmış dişlerle, ağzıma kan tadı geliyor.
Bayan Madden'in ağzına kan tadı gelmişti.
Orada olduğumu, bana korumalık yapan uzay maymunu garsonlarla çevrili olarak katil kim partisini bir
köşeden izlediğimi hatırlıyorum. Koyu renk duvar kâğıdı gülleriyle kaplı elbisesinin içinde Marla, balo
salonunun öbür ucunda.
İkinci dövüşümde çocuk bir dizini kürek kemiklerimin arasına oturtuyor. İki kolumu birden arkamda
birleştiriyor ve göğsümü beton zemine vuruyor. Bir yanımdaki köprücük kemiğinin çıt diye kırıldığını
duyuyorum.
Elime geçirsem Elgin Mermerleri'ni balyozla parçalar, Mona Lisa'yla kıçımı silerdim.
Bayan Patrick Madden kanlı iki parmağını havaya kaldırmıştı. Kan dişlerinin arasındaki gediklere
doluyor, parmaklarından, bileklerinden aşağı akıyor, elmas bir bileziğin üstünden dirseğine ulaşıyor ve
oradan yere damlıyordu.
Üç numaralı dövüşe gelince; uyanıyorum ve sıra üçüncü dövüşe gelmiş oluyor. Dövüş kulübünde artık
isimler yok.
Sen ismin değilsin.
Sen ailen değilsin.
Üç numara neye ihtiyacım olduğunu bilir gibi görünüyor ve o boğucu karanlığın içinde kafamı ellerinin
arasına alıyor. Ancak bayılmayacak kadar hava almanıza izin veren bir kafakol hareketi vardır. Üç
numara, bir bebeği ya da bir futbol topunu tutarmış gibi kafamı kolunun arasına sıkıştırıyor ve sımsıkı
sıktığı yumruğunu balyoz gibi suratıma suratıma indiriyor.
Dişlerim yanağımın iç tarafım delip geçinceye kadar.
Yanağımdaki delik ağzımın köşesiyle buluşuncaya, ağzım ve deliğim, burnumun altından başlayıp
kulağıma kadar çıkan, eğri büğrü, fesat bir sırıtış halinde birleşinceye kadar.

---

Üç numara, elleri acıyıncaya kadar yumrukluyor.
Ben ağlamaya başlayıncaya kadar.
Hayatta sevdiğin her şey sana sırt çevirecek ya da ölecek.
Hayatta yarattığın her şey bir kenara atılacak.
Hayatta seni gururlandırmış ne varsa hepsi çöpe gidecek.
Ben Ozimandias'ım, krallar kralı.
Bir yumruk daha yiyorum ve dişlerim dilimin üstünde kenetleniyor. Dilimin yarısı yere düşüyor ve bir
tekmeyle savrulup gidiyor.
Bayan Patrick Madden, o küçük biblomsu beden, kocasının cesedinin yanına diz çöküyor. O zengin
davetliler, arkadaşımız dedikleri insanlar, sarhoş sarhoş etrafında dolaşıyor ve gülüşüyor.
"Patrick?" diyor kadın.
Kan birikintisi büyüyor, büyüyor, sonunda kadının eteğine kadar ulaşıyor.
"Patrick," diyor, "yeter artık, ölü olmayı bırak."
Kan eteğinin kenarına tırmanıyor. Kılcal boru hareketiyle, iplik iplik eteğine tırmanıyor.
Etrafımda Kargaşa Projesi'nin adamları çığlık atıyor.
Sonra Bayan Patrick Madden çığlık atmaya başlıyor.
Ve Armory Bar'ın bodrum katında Tyler Durden, sıcak bir yığın halinde yere yığılıyor. Yüce Tyler
Durden, bir dakika için kusursuzluğu yakalamış olan, hayatta kusursuzluk adına tek bir andan fazlasını
bekleyemeyeceğinizi söylemiş olan Tyler Durden.
Ve dövüş uzadıkça uzuyor, çünkü ben ölmek istiyorum. Çünkü ancak ölümde adlarımız olur. Ancak ölümde
Kargaşa Projesi'nin parçası olmaktan çıkarız.

---

29
Tyler orada duruyor; alabildiğine yakışıklı, olanca sarışınlığı içinde tam bir melek. Yaşama azmim beni
hayrete düşürüyor.
Ben derseniz; Paper Street Sabun Şirketi'ndeki odamda, çıplak bir şiltenin üstünde kuruyup kalmış kanlı
bir doku örneğiyim.
Odamdaki her şey gitmiş.
On dakikalığına kanser olduğum zamandan kalma ayak fotoğrafımın asılı olduğu aynam. Kanserden de
beterdi. Ayna gitmiş. Gardırop kapısı açık duruyor ve altı beyaz gömleğim, altı siyah pantolonum, altı
adet iç çamaşırım, altı çift çorabım ve ayakkabımın yerinde yeller esiyor.
"Ayağa kalk," diyor Tyler.
Yolunda gittiğini sandığım her şeyin altında, arkasında ve içinde ne zamandır korkunç bir şey
büyümekteydi.
Her şey parçalanıp dağıldı.
Uzay maymunları yok olmuş. Her şey gitmiş: Kalça yağları, ranzalar, para. Özellikle de para. Geriye bir
tek bahçe kalmış, bir de bu kiralık ev.
"Şu anda uğraşacağımız en son şey, senin şehitlik heveslerin." diyor Tyler. "Senin büyük ölüm olayın."
Ama bu ölüm, üzücü ve iç karartıcı bir şey olmayacaktı ki. Neşeli ve güçlendirici bir şey olacaktı bu
ölüm.
Ah, Tyler, acı çekiyorum. Hemen öldür beni.
"Ayağa kalk."
Öldür beni artık. Öldür beni. Öldür beni. Öldür beni.
"Görkemli bir şey olması gerek," diyor Tyler. "Şunu düşün: Dünyanın en yüksek binasının tepesindesin,
Kargaşa Projesi bütün binayı ele geçirmiş. Camlardan dışarı dumanlar sızıyor. Sokaktaki kalabalığın
üstüne masalar yuvarlanıyor. Senin sonun böyle olacak. Gerçek bir ölüm operası."
Hayır, diyorum. Beni yeterince kullandın.
"Uslu durmazsan, Marla'nın peşine düşeriz."
Önden buyur, diyorum.
"Şimdi o yataktan kıçını kaldır," diyor Tyler, "ve kalkıp arabaya bin."

---

Ve işte Tyler'la ben Parker-Morris Binası'nın tepesindeyiz. Benim ağzımda silah var.
Son on dakikaya giriyoruz.
Parker-Morris Binası on dakika sonra burada olmayacak. Bunu biliyorum, çünkü Tyler biliyor.
Silahın namlusu gırtlağımın dibine dayalıyken, Tyler diyor ki: "Aslında ölmeyeceğiz biz."
Namluyu dilimle sağlam yanağımın içine alıyorum ve diyorum ki, Tyler, o dediğine vampir denir.
Son sekiz dakikaya giriyoruz.
Silah, her ihtimale karşı ağzımın içinde. Polis helikopterleri patlamadan önce buraya ulaşırsa diye.
Tanrı'nın bakışıyla, ortada tek bir adam varmış gibi görünüyor. Kendi ağzına silah sokmuş tek bir adam.
Ama silahı tutan kişi Tyler ve hayat benim hayatım.
Yüzde doksan sekizlik bir ölçü nitrik asidi üç ölçü sülfürik asitle karıştırın. Uzay maymunlarının çoğu
nitrolarına pamuk karıştırır ve sülfat niyetine İngiliz tuzu eklerler. Bu da olur. Bazı maymunlar da nitroyu
parafinle karıştırırlar. Parafin benim işimi asla görmemiştir. Alsa.
Dört dakika.
Tyler'la ben çatının kenarındayız. Benim ağzımda silah, kendi kendimi; o silahın temiz olup olmadığını
düşünüyorum.
Üç dakika.
Sonra birisi bağırıyor.
"Bekle," diyor bir ses ve Marla çatının öbür ucundan bize doğru geliyor.
Marla bana doğru geliyor. Sadece bana, çünkü Tyler yok olmuş. Puf diye. Tyler benim halüsinasyonum.
Marla'nın değil. Tyler bir anda ortadan kayboluyor, sihir gibi. Ve artık ben, kendi ağzına silah sokmuş tek
bir adamım.
"Peşinden geldik," diye bağırıyor Marla. "Gruptaki herkes burada, Bunu yapmak zorunda değilsin. Silahı
bırak."
Bütün bağırsak kanserleri, beyin parazitleri, melonoma mağdurları, veremliler, Marla'nın peşi sıra bana
doğru geliyor. Yürüyerek, aksayarak, tekerlekli iskemlelerini sürerek.
"Bekle," diyorlar bana.
Sesleri soğuk rüzgârla savrulup bana ulaşıyor. "Dur," diyorlar.
"Sana yardım edebiliriz," diyorlar.
"Bırak sana yardım edelim," diyorlar.

---

Gökyüzünde polis helikopterlerinin vup vup vup diye yaklaşan sesi duyuluyor.
Gidin, diye bağırıyorum. Gidin buradan. Bu bina havaya uçacak.
"Biliyoruz," diye bağırıyor Marla.
Benim için bayağı bayağı bir ilahi tecelli anı bu.
Ben kendimi öldürmüyorum, diye bağırıyorum. Tyler'ı öldürüyorum.
Ben Joe'nun Sabit Diskiyim.
Her şeyi hatırlıyorum.
"Aşık falan olduğumdan değil," diye bağırıyor Marla, "ama sanırım ben de senden hoşlanıyorum."
Marla Tyler'dan hoşlanıyor.
"Hayır, senden," diye bağırıyor Marla. "Aradaki farkı biliyorum."
Sonra, hiçbir şey.
Hiçbir şey patlamıyor.
Silahın namlusu sağlam yanağımın içinde, Tyler, diyorum, nitroyu parafinle karıştırdın, öyle değil mi?
Parafin asla işe yaramaz.
Bunu yapmak zorundayım.
Polis helikopterleri.
Ve tetiği çekiyorum.

---

30
Tanrı babamın evinde pek çok konak var.
Tetiği çektiğimde, tabii ki öldüm ben.
Yalancı.
Ve Tyler da öldü.
Polis helikopterleri uğultuyla bize doğru yaklaşırken, Marla ve kendilerini kurtarmaktan aciz bütün o
insanlar oraya toplanmışken, hepsi beni kurtarmaya çalışırken, ben o tetiği çekmek zorundaydım.
Gerçek hayattan daha iyiydi bu.
Ve hayattaki tek kusursuz anınız sonsuza kadar sürmeyecektir.
Cennette her şey beyaz üstüne beyaz.
Uydurukçu.
Cennette sadece lastik tabanlı, ses çıkarmayan pabuçlar var. Cennette uyuyabilirim.
Cennette insanlar bana mektup yazıyor, unutulmadığımı söylüyorlar Kahramanları olduğumu söylüyorlar.
İyileşecekmişim, öyle diyorlar.
Buradaki melekler Eski Ahit'ten çıkmışa benziyor. Vardiyalı çalışan sayısız melekten ibaret bir cennet
personeli. Gündüz vardiyası akşam vardiyası, gece vardiyası. Yemeklerinizi bir tepsiyle önünüze
getiriyorlar. Yemeğin yanında, küçük kâğıt kaplara konmuş ilaçlar oluyor. Oyuncak bebek dünyasının
oyuncak eşyaları.
Ceviz çalışma masasının karşı tarafında oturup Tanrı'yla bir görüşme yaptım. Arkasındaki duvarda
diplomaları asılıydı. Tanrı bana dedi ki: "Neden?"
Neden bu kadar çok acıya sebep oldun?
Her birinizin kutsal, eşsiz bir kar tanesi olduğunu anlayamadın mı? Eşi bulunmaz eşsizlikte, eşsizin de
eşsizi bir kar tanesi olduğunu göremedin mi?
Hepinizin sevginin tezahürleri olduğunu anlamıyor musun?
Karşımda oturmuş, bir not defterine bir şeyler karalayan Tanrı'ya baktım. Ama Tanrı bu meselede
tamamen yanılmaktaydı.
Bizler eşsiz değiliz.
Süprüntü ya da pislik de değiliz.

---

Biz sadece biziz.
Biz sadece biziz ve hayatta başımıza gelenlerin bir nedeni yok.
Tanrı diyor ki: "Hayır, bu doğru değil."
Peki. Öyle olsun. Neyse ne. Tanrı'ya akıl öğretmek bana kalmadı ya.
Tanrı bana ne hatırladığımı soruyor.
Her şeyi hatırlıyorum.
Tyler'ın silahından fırlayan, öbür yanağımı delip geçerek suratıma bir kulağımdan öbür kulağıma kadar
uzanan kertikli bir gülümseme konduran kurşunu hatırlıyorum. Evet, tıpkı öfkeli bir Cadılar Günü
balkabağı gibi. Japon iblisi. Hırs ve açgözlülük canavarı.
Marla yeryüzünde kaldı. Oradan bana mektuplar yazıyor. Bir gün beni geri götüreceklermiş, öyle diyor.
Eğer cennette telefon olsaydı, cennetten Marla'ya telefon eder ve "Alo," dediği anda telefonu
kapamazdım. "Merhaba," derdim, "Ne var ne yok? Her şeyi anlat bana."
Ama ben geri dönmek istemiyorum. Daha değil.
Neden derseniz, istemiyorum işte.
Çünkü zaman zaman, bir gözü morarmış ya da alnına dikişler atılmış birileri bana yemek tepsimle
ilaçlarımı getiriyor ve diyor ki: "Sizi özlüyoruz, Mr. Durden."
Veya kırık burunlu biri elindeki paspası sürüyerek yanımdan geçip giderken bana fısıldıyor:
"Her şey planladığımız gibi yürüyor."
Fısıldıyor:
"Medeniyeti altüst edeceğiz. Dünyayı daha iyi bir yere çevireceğiz."
Fısıldıyor:
"Aramıza geri dönmenizi dört gözle bekliyoruz."

---

Document Outline

• İç Kapak
• Teşekkür
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30